Wel of niet informatie delen over jongvolwassenen kinderen

Flanagan schreef op 18-10-2022 om 13:43:

Er komt op een gegeven moment helderheid dat wat je doet, niet oplevert wat je ervan verwacht had, of niet gewaardeerd wordt, of je in een cirkel doet belanden. Dat je zegt: ‘dit wil ik niet meer ik stop met op eieren lopen’. Dat is dan het moment waarop je kiest voor verandering ipv ballen hoog houden.

Ik denk dat dat het belangrijkst is, dat je zelf echt ziet en voelt: dit werkt niet, ik wil het niet meer. Ik wil stoppen voor anderen te denken en de ballen van anderen hoog te houden. Pas dan hebben tips over het hóe zin. 

Bij kinderen stop je daar volgens mij eerder te laat dan te vroeg mee. Die zijn er als ze vijftien/zestien zijn al helemaal klaar mee dat je wil ingrijpen in hoe ze dingen oplossen. Dat is in ieder geval mijn ervaring. 

[quote]
In de situatie met mijn ex is het zo dat hij bij verschillende mensen ellenlange verhalen houdt over wat zijn kinderen tegen hem gedaan hebben. Op dat moment geven mensen dan het advies aan hem om het verleden te laten liggen.[/quote]
Je begrijpt dat hij zichzelf als slachtoffer ziet en dat zijn eigen houding een onoverkomenlijke barriere is voor eventueel contactherstel met de kinderen 

[quote]Ik vind dat niet helpend. En ik heb dat altijd wel gedaan en op zich is hij daar ook niet boos om als ik dat zeg. Misschien was het idee verwarrend voor hem dat ik ging meedenken met hem. Want zijn verhaal over mij in zijn hoofd is dat ik er voor gezorgd heb dat de kinderen hem gingen haten (zijn woorden). Ik heb nog wel rustig herhaald, (een beetje bedremmeld haast, maar misschien was het wat toneel) dat hij zegt dat ik mijn macht gebruikt, maar dat ik alleen maar een goede raad wil geven. Ik wil wel dat hij weet dat ik over mijzelf een ander 'verhaal' heb als zijn verhaal in zijn hoofd.
[/quote]

Ben je nou hem aan het helpen, of ben je jijzelf aan het verdedigen tegen zijn beschuldigingen? Welk van de twee is het?

Als je hem aan het helpen bent, waarom? Op welke manier denk je dat je kinderen hier gelukkiger van worden? En waarom denk je niet aan de mogelijkheid dat de kinderen hier ongelukkiger van worden? Want als jouw hulp ertoe leidt dat hij net genoeg de juiste woorden weet te vinden om te kinderen zover te krijgen dat ze weer één keer bij hem langsgaan... denk je dan echt dat zo'n contact een succes gaat zijn en geen teleurstelling?

En als je je aan het verdedigen bent, waarom? Waarom trek je je zoveel aan van wat hij van je vindt, ipv wat je kinderen vinden? Je bent toch niet voor niets van hem gescheiden? Waarom neemt zijn oordeel nog steeds zoveel ruimte in in jouw hoofd? En als het gaat om de "buitenwereld", die zijn ook niet dom, he? 

Je kunt je ex niet veranderen. Hij is zoals hij is. 

Hoe meer je hem voedt met informatie, hoe meer dingen hij bedenkt om zich zorgen over te maken. De werkelijkheid - dat er niets mis is met jou of de kinderen dat de contactbreuk heeft veroorzaakt - dat zal hij nooit accepteren. In alle informatie die je hem geeft, zal hij op zoek naar problemen of gebreken bij jou en de kinderen. Je kunt zijn zorgen nooit weerleggen, want zijn zorgen zijn zijn manier om met de contactbreuk om te gaan op een manier die zijn ego beschermt. Hoe meer informatie, hoe meer zorgen. Stop gewoon met informatie. 

Voor beschuldigingen geldt precies hetzelfde. Hoe meer jij je verdedigt, hoe meer aangrijpingspunten hij krijgt om zich aangevallen te voelen. Bovendien blijkt keer op keer dat je in discussies met hem je eigen behoeftes, grenzen en wensen uit het oog verliest. En dan bedoel ik: dat je er ueberhaupt niet over nadenkt. Je bent alleen maar bezig met hoe jij zijn gevoelens het beste kunt managen. Thee drinken bij jou thuis zodat hij "toevallig" de volwassen kinderen kan zien die hem niet willen zien? En jij denkt daar serieus over na en overweegt zelfs om he je zoon mee te delen? Ben je nu helemaal gek geworden! Ga niet in discussie met die man want je verliest minstens 30 IQ-punten zodra je bij hem in de buurt bent.

Thera schreef op 18-10-2022 om 15:22:

Het is wel een belangrijke vraag of een narcistische ouder perse geen informatie zullen mogen ontvangen of dat het vooral belangrijk is op welke manier ze die krijgen.

Jouw ex is geen ‘narcistische ouder’. Hij is Thera-ex die zich op een bepaalde manier gedragen heeft en gedraagt (samenhangend met zijn narcisme) tegenover jou, de kinderen en buitenwereld. En het gaat over Thera-kinderen die x leeftijden hebben en bepaalde ervaringen hebben met hun vader en bepaalde grenzen en wensen hebben tav de relatie met hun vader. Jij hebt hier informatie over gegeven en daarop is gereageerd. Niemand heeft in zijn algemeenheid gezegd dat een met narcisme gediagnosticeerde ouder, ongeacht concreet gedrag, nooit informatie zou moeten ontvangen over zijn of haar kinderen. Dat zou ook heel raar zijn, om dat te zeggen. Uit jouw beschrijving blijkt dat kind zich omwille van slechte ervaringen wil afschermen (beschermen!) en hoe meer informatie je geeft, hoe meer voorbeelden je geeft die laten zien dat dat hij zich inderdaad manipulatief, grensoverschrijdend en onbetrouwbaar gedraagt. Dat is toch meer dan genoeg? Daar heb je helemaal geen diagnose bij nodig. Het gaat om jouw concrete ex en jouw concrete kinderen. Niet om een abstracte ‘narcist‘ en fictieve kinderen. 

Helemaal eens met Mija! Dat bedoelde ik eerder ook met dat jouw situatie uniek is.

Er is zoveel voorbij gekomen, waar ik wel op wil reageren. Het gaat even willekeurig.
TheraWaarbij ik nu bedenk dat als het slechter met zoon ging dan ex dacht ik
het niet gedaan zou hebben, maar nu was het andersom en hij loopt daar
ook nogal over uit te weiden tegen verschillende mensen)'
Dat is helder. Je hebt in feite -meer onbewust dan bewust, maar wel echt bedoeld- je zoon willen beschermen tegen de verhalen die vader rondstrooide en dat heb je willen doen door vader in te lichten over de situatie van je zoon. Ik snap heel goed dat je zo'n reden niet meteen helder hebt, dat het vooral intuïtief is. Maar het is een goede reden. Dat maakt ook het verschil tussen 'je moet toestemming vragen aan je kind' en mijn pleidooi: je hebt altijd nog een eigen verantwoordelijkheid en kunt je eigen afwegingen maken.
Ik vind dit heel verhelderend.

Tsjor

Sorry, dit wordt een heel lang verhaal met wellicht teveel personlijke herinneringen)
Mija: '“Plaats bij dat soort nieuwsgierigheid een stop-bord: niet doen.” Maar
welke interacties kunnen dan in jouw ogen wel? Ik zie er gewoon helemaal
geen want de vraag van Thera wordt door ex ingekleurd tot een feit. En
de kans is groot dat een of meerdere feiten zullen worden ingekleurd tot
een halfwaar verhaal. En als dat gebeurt, is de kans groot dat het ten
nadele van de kinderen is.'
Eerst even over jouw redenering. Je zegt: 'ik zie er gewoon geen, want de vraag van Thera wordt door ex gekleurd tot een feit.' Dan leg je de mogelijkheden van Thera volledig in handen van ex: ex zal zo doen, dus daarom kun jij dat niet doen. Vervolgens ga je verder met 'de kans is groot dat....' Daarmee doe je aan toekomstvoorspellingen, die uitkomt bij een zwart scenario: ...ten nadele van je kinderen.
Ik ga even terug naar de eigen inzet van Thera: 'Soms heb ik het idee dat mensen vinden dat een narcistische ex eigenlijk als mens zo snel mogelijk vergeten moet worden. Dat vind ik zelf niet en doe ik ook niet.' Ik vind dat een waardevol uitgangspunt. Niet gemakkelijk, maar wel waardevol en op basis van mijn eigen ervaringen kan ik zeggen: dat is ook mogelijk. Niet gemakkelijk, en vooral ook vaak niet begrepen (mijn eigen broers en zus snappen er niks van). Maar voor jezelf en ook voor je kinderen is het waardevol. Ik hoop dat Thera dat besef vast kan houden. en ik hoop dat ze dat ook kan overdragen (voordoen, voorleven) naar haar kinderen toe.
Daar komen wel een paar dingen bij. De hoop en verwachting dat ex ooit zal erkennen dat hij degene is die schade toe heeft gebracht aan haar en aan de kinderen, die hoop moet je verlaten. Dat zal niet gebeuren. Een toekomstvoorspelling, gebaseerd op mijn eigen ervaringen. Voor hem zal het dus altijd een raadsel blijven waarom de kinderen niet komen en waarom het huwelijk strandde. Hij moet daar een eigen verhaal van maken, want het andere verhaal kan niet bestaan voor hem. En de mogelijkheid om hem jouw verhaal duidelijk te maken, die moet je achter je laten.
Dat betekent ook dat wat Mija omschrijft: 'Alles is geladen met de kwetsingen die zijn geweest en de pijn die vader en kinderen voelen.' niet het uitgangspunt meer moet zijn. Die kwetsingen waren een goede reden om te gaan scheiden: genoeg geweest, het is niet meer vol te houden en er komt geen verbetering. Maar daarna moet het ook achter je komen te liggen. De kwetsingen blijven als herinnering en als waarschuwingstekens, maar het oplossen ervan is niet meer aan de orde. Het kan niet anders opgelost worden dan wat er al gedaan is: afstand nemen, scheiden, omgang beperken. Maar dat wil niet zeggen dat je hem als mens afschrijft.
Wat er dan wel kan, vroeg Mija. Wat er wel kan zijn die momenten, waarop je hem als mens kunt benaderen, wel in kunt gaan op zijn behoeften bijvoorbeeld, om die dan ook te benutten, waarbij je steeds voor ogen houdt dat het voor jezelf nog te doen moet zijn. als het te lastig wordt ga je weg. Het is een heel ingewikkeld proces, waarbij je steeds afwegingen maakt, inclusief het belang voor jezelf. Maar mijn ervaring is dat je daarmee ook voor de kinderen een pad kunt vinden waarop je wel om kunt gaan met zo'n moeilijk mens. Je baant als het ware een weg voor je kinderen. Zij bepalen zelf of, wanneer en hoe ze daarmee omgaan. Ik kan nu oprecht zeggen dat mijn kinderen daar blij mee zijn, blij dat wij contact hebben gehouden, blij dat we gescheiden zijn, blij dat ze zelf de ruimte hebben gekregen om ieder op een eigen manier met hun vader om te gaan.
Begreep mijn ex uiteindelijk wel wat er mis is gegaan? Nee, nooit. In het laatste jaren zag ik hem elke dag, na mijn werk, even koffie drinken en de dag doorpraten. Ik vertelde dan over mijn werk. In het laatste gesprek dat ik met hem had, vlak nadat hij de diagnose kreeg, gaf hij op een duidelijke manier aan dat wat ik vertelde over mijn werk hem eigenlijk helemaal niet interesseerde. Ik heb toen gezegd: ik wist dat het je niet interesseerde, maar ik dacht: ik vertel het toch. Daar was hij even stil van. Met andere woorden: wordt het contact ooit zonder de pijnlijke kanten van zijn persoonlijkheid? Nee, nooit. Maar je kunt daarin je eigen plaats vinden, je hoeft die nare dingen niet te accepteren, maar je hoeft ze gelukkig ook niet meer te bestrijden. Ze zijn zoals ze zijn, hij is zoals hij is en ik ben zoals ik ben. En er was wel nog een samen: dezelfde interesses, naar een concert gaan (genoten van het concertgebouworkest in het concertgebouw, wauw), een tentoonstelling bezoeken (besmet, prachtig).
In het laatste gesprek met kinderen om de tafel zei hij dat wij moesten weten dat hij van ons hield. Dat was een emotioneel moment. Het bleef toen even stil. We wisten dat het oprecht was, maar spontaan uitroepen 'wij ook van jou' zat er niet in, daarvoor was het te gecompliceerd. Gelukkig redde mijn dochter de situatie door te zeggen: wij zullen er altijd zijn voor jou. En dat hebben we gelukkig ook waar kunnen maken, tot het laatste moment.
Ik zal nooit zeggen dat de weg die Thera zoekt gemakkelijk is. Het is vol met ingewikkelde dilemma's die een ander bijna niet op kan lossen. Dat maakt het ook wel eenzaam. Maar nu voor mij de weg ten einde is kan ik wel zeggen: het is de moeite waard, het is heilzaam, voor jezelf, voor de ander en voor je kinderen.
Thera, ik hoop dat je met dit lange verhaal iets kunt. Vooral de boodschap: vertrouw op jezelf en je eigen inzet en je eigen intuïties en je eigen keuzes.

Tsjor

Thera

Geen idee waarom dat tekent daartussen is gekomen. Niet zo bedoeld. Tsjor

tsjor schreef op 19-10-2022 om 09:45:

 Maar het is een goede reden. Dat maakt ook het verschil tussen 'je moet toestemming vragen aan je kind' en mijn pleidooi: je hebt altijd nog een eigen verantwoordelijkheid en kunt je eigen afwegingen maken.
Ik vind dit heel verhelderend.

Tsjor

Het is zeker een goede reden. Dat Thera’s intenties goed zijn, daar heb ik geen twijfels over. Wel over vaders vermogen informatie helder en integer om te gaan met informatie. 

“Dat was onder andere dat hij had bedacht dat voor een specifiek probleem waar zoon mee kampt (en wat eigenlijk algemeen bekend is) ik als moeder eigenlijk een deskundige, een psycholoog zou moeten spreken om wat van te leren. Als ik dan zeg dat ik zelf al informatie gewonnen heb en denk dat ik er goed mee omga, is hij daar niet van onder de indruk, zo ken ik hem ook natuurlijk. Ik ging er ook niet erg tegenin, maar zei dat ik daar natuurlijk geen verwijzing voor zou krijgen, dus dat ik dat zelf zou moeten betalen. Dat wil ik wel doen zei hij, dan heb ik het gevoel dat ik ook iets doe. Ik denk dat hij dat dan ook echt meent. Ja, hij is narcistisch, maar ik ben niet van de school die dan alleen maar aan wegrennen denkt en niets meer als menselijk kan zien. Ik ging de volgende dag gelijk bezig met informatie inwinnen en mailde hem waar ik terecht kon en hoeveel dat dan kost. Ik kreeg eerst een vaag antwoord dat ik nog even moest wachten. En de dag erna een mail waarom ik eigenlijk aan het onderhandelen was over geld, want ik had toch ook dat en dat kunnen betalen.. Ja, zo ken ik je weer dacht ik, maar voelde eigenlijk alleen maar een glimlach.

1) vader vindt dat moeder een psycholoog nodig heeft om met problematiek van zoon om te gaan

2) moeder zegt: nee hoor, ik ga er prima mee om

3) vader is daar niet van onder de indruk

4) moeder probeert zich er onderuit te wurmen door over de kosten te beginnen

5) vader zegt: laat mij dan betalen, doe ik ook nog wat

6) moeder gaat de volgende dag direct een psycholoog zoeken

7) vader vindt bij nader inzien dat moeder moeilijk doet over het geld en dat ze het zelf maar moet betalen

Dit is toch een heel wonderlijke situatie! Ze laat zich eerst onder druk zetten om voor zichzelf hulp te zoeken die ze zegt niet nodig te hebben en krijgt dan op haar kop dat ze erom ‘gevraagd heeft’. En gezien de aanleiding voor het gesprek (verkeerde informatie bij derden) is de kans groot dat ook dit verhaal gaat rondzingen

Je kunt zeggen: zo erg is dit toch niet. Schouders ophalen en door. En van die school ben ik ook. Maar dan had dat ook meteen gekund. Want wat heeft dit nou per saldo aan positief resultaat opgeleverd? Waarom zou die ex geloven dat het minder slecht met zoon gaat? Zou zoon het niet erg vinden als er een verhaal gaat over zijn moeder die geen hulpverlening wil betalen terwijl zijn problemen dat dringend noodzakelijk maken? Dat is voor zoon ook vernederend, om in zo’n verhaal te figureren als lijdend voorwerp. 

Je bereikt gewoon je doel niet met een man die de boel zo verdraait en de omgeving erbij betrekt. Daar houdt hij echt niet mee op als iemand zegt dat het anders in elkaar zit. Daar is hij namelijk geheel naar eigen inzicht ‘niet van onder de indruk’. En Thera, die hem zo ontzettend goed kent, beweegt met hem mee als hij zich ferm op het standpunt stelt dat hij gelijk heeft over haar gedrag en zijzelf niet. Als Thera meebeweegt op zijn suggestie dat ze hulp moet zoeken, is dat voor de buitenwereld een bevestiging dat hij een punt heeft dat ze er niet goed mee omgaat. Er is toch geen beginnen aan om dat nou weer te gaan rechtzetten bij de buitenwereld? Dat houdt helemaal nergens op. Als je hem niet spreekt, geen informatie geeft, is het enige antwoord: hij grijpt het volkomen uit de lucht. Nu zou je moeten gaan uitleggen waar de informatie die hij (waarschijnlijk) doorkletst, afwijkt van wat je hem hebt verteld en de een of andere uitleg moeten geven waarom je van plan was naar een psycholoog te gaan terwijl je dat helemaal niet nodig vond en dat het dus logisch is dat je dat nu niet meer doet omdat hij immers niet betaalt. Maar laten we wel wezen: dat is niet afdoend uit te leggen! Mensen zullen alsnog twijfel houden dat Thera zelf ook vindt dat ze zoon niet goed kan begeleiden omdat ze nou immers heel concreet bezig was daar professionele begeleiding bij in te schakelen. 

In mijn ogen laat Thera-ex Thera ordinair in de val lopen. Als Thera dat niet erg vindt, is dat haar zaak. Maar zoon blijft hier niet buiten. Het doel om hem uit de wind te houden, beschermen, wordt dus hoe dan ook niet bereikt. 

Een laatste opmerking, je dochter. 'Maar de wijze waarop mijn dochter al eerder naar mij toe heeft aangegeven dat ze geen contact wil (bij haar ligt dat ook het gevoeligst, ze zag dat ze in haar tienerjaren echt bewust probeerde contact te krijgen met haar vader en er achter te komen waarom hij deed zoals hij deed en is daar in teleurgesteld) was zeer sterk. Ze is zeer gekwetst en heeft mij ook kwalijk genomen (en dat ging heel diep) dat ik dat niet altijd heb gezien in haar ogen. Echt, dit ligt heel erg gevoelig.'

Ik herken heel goed, dat kinderen teleurgesteld zijn in hun vader en dan ook afstand nemen: hij is niet de vader zoals ze denken dat een vader zou moeten zijn. Die bewustwording is pijnlijk. Maar zoals je het beschrijft zit er bij haar ook een pijn die nog dieper zit, namelijk dat jij blijkbaar in haar ogen haar kwetsingen niet hebt gezien. Het kan zijn dat het daarom voor haar traumatisch is geworden. Een nare ervaring is naar, maar een nare ervaring die op dat moment niet goed wordt opgevangen kan een trauma worden. Wellicht zou EMDR haar helpen, daar heb ik goede ervaringen mee.
Voor mezelf: ik heb zeker niet alle kwetsingen van de kinderen gezien, sommige verhalen hoorde ik jaren later pas. Het zij zo. Ik heb wel het gevoel dat de kinderen achteraf nog meer geleden hebben onder reacties van mensen die daar radicale standpunten over innamen en vonden dat de kinderen dat ook moesten doen en dat ze baat hadden bij reacties van mensen die respect hadden voor de manier waarop ik ermee omgegaan ben. Ook al wist ik niet alles.

Tsjor

tsjor schreef op 19-10-2022 om 10:37:

Sorry, dit wordt een heel lang verhaal met wellicht teveel personlijke herinneringen)

(…)
De hoop en verwachting dat ex ooit zal erkennen dat hij degene is die schade toe heeft gebracht aan haar en aan de kinderen, die hoop moet je verlaten. Dat zal niet gebeuren. Een toekomstvoorspelling, gebaseerd op mijn eigen ervaringen. Voor hem zal het dus altijd een raadsel blijven waarom de kinderen niet komen en waarom het huwelijk strandde. Hij moet daar een eigen verhaal van maken, want het andere verhaal kan niet bestaan voor hem. En de mogelijkheid om hem jouw verhaal duidelijk te maken, die moet je achter je laten.
Dat betekent ook dat wat Mija omschrijft: 'Alles is geladen met de kwetsingen die zijn geweest en de pijn die vader en kinderen voelen.' niet het uitgangspunt meer moet zijn. Die kwetsingen waren een goede reden om te gaan scheiden: genoeg geweest, het is niet meer vol te houden en er komt geen verbetering. Maar daarna moet het ook achter je komen te liggen. De kwetsingen blijven als herinnering en als waarschuwingstekens, maar het oplossen ervan is niet meer aan de orde. Het kan niet anders opgelost worden dan wat er al gedaan is: afstand nemen, scheiden, omgang beperken. Maar dat wil niet zeggen dat je hem als mens afschrijft. 

Wat er dan wel kan, vroeg Mija. Wat er wel kan zijn die momenten, waarop je hem als mens kunt benaderen, wel in kunt gaan op zijn behoeften bijvoorbeeld, om die dan ook te benutten, waarbij je steeds voor ogen houdt dat het voor jezelf nog te doen moet zijn. als het te lastig wordt ga je weg. Het is een heel ingewikkeld proces, waarbij je steeds afwegingen maakt, inclusief het belang voor jezelf. Maar mijn ervaring is dat je daarmee ook voor de kinderen een pad kunt vinden waarop je wel om kunt gaan met zo'n moeilijk mens. Je baant als het ware een weg voor je kinderen. Zij bepalen zelf of, wanneer en hoe ze daarmee omgaan.

(…)
Ik zal nooit zeggen dat de weg die Thera zoekt gemakkelijk is. Het is vol met ingewikkelde dilemma's die een ander bijna niet op kan lossen. Dat maakt het ook wel eenzaam. Maar nu voor mij de weg ten einde is kan ik wel zeggen: het is de moeite waard, het is heilzaam, voor jezelf, voor de ander en voor je kinderen.
Thera, ik hoop dat je met dit lange verhaal iets kunt. Vooral de boodschap: vertrouw op jezelf en je eigen inzet en je eigen intuïties en je eigen keuzes.

Tsjor

Je moet ervan uitgaan dat er geen verbetering komt, zeg jij. Dat is jouw toekomstvoorspelling en ook de mijne. Je zegt: je moet de pijn in het verleden laten. Het vervelende is dat het gedrag zich niet in het verleden bevindt maar voortduurt en de pijn dus niet beperkt blijft tot het verleden. Een wond waaraan gekrabd wordt, heelt niet zo gemakkelijk. En de ex laat hier meteen weer onbetrouwbaar, onveilig gedrag zien.

Je kunt hem als mens benaderen. Natuurlijk kan dat. Als Thera graag met hem omgaat, kan ze kopjes thee drinken en praten over ditjes en datjes en concerten en tentoonstellingen bezoeken. Het zou mijn keuze niet zijn maar natuurlijk kan dat. Maar doelen bereiken, hem proberen in het gareel te krijgen, strategieën uitdokteren om ex en kinderen allemaal tevreden te krijgen met elkaars gedrag? Ik zie het niet tot een bevredigend resultaat leiden. In deze situatie is mijns inziens juist de enige haalbare koers om de verwachtingen juist zoveel mogelijk los te laten, te accepteren dat hij zich nou eenmaal destructief gedraagt in relaties en daar zo weinig mogelijk input en energie aan te geven. Hoe meer je dat probeert te voorkomen en beïnvloeden, hoe meer voeding het krijgt. Ik vind dat het gesprek dat Thera nu met haar ex heeft gehad duidelijk laat zien dat er geen resultaat mag worden verwacht van een poging een en ander positief bij te sturen, integendeel zelfs.

Het is niet per definitie heilzaam. Ik begrijp dat het dat voor jullie is geweest en dat is heel fijn. Maar het kan ook heel anders uitpakken, zeker als er verwachtingen blijven die niet worden ingelost. Ik heb sterk de indruk dat Thera nog te hoge verwachtingen heeft van wat ze bij haar ex qua gedrag kan bereiken omwille van haar kinderen. En dat ze teveel bezig is zelf ook te manipuleren (omdat het in deze situatie niet anders kan) om vader en kinderen op de een of andere manier weer bij elkaar te krijgen en tevreden te krijgen. En ik snap heus dat dat fijn zou zijn. Maar dat kan Thera niet invullen. Zij kan de relaties niet veilig maken. Ze kan alleen voordoen hoe zij eventueel de relatie met haar ex veilig maakt. Maar a) ze doorziet zijn manipulatieve gedrag op dit moment onvoldoende om grip te hebben en te kunnen sturen in die relatie en b) waarom daar de kinderen bij betrekken? Als je wil experimenteren met een relatie, neem dan zelf de risico’s op je. Het risico dat hij op basis van wat je als moeder vertelt, onwaarheden tegen derden gaat vertellen waar ook zoon een rol in speelt is mijns inziens op dit moment nog veel te groot. En dan raak je als moeder ongewild betrokken bij iets wat zoon beschadigt. Terwijl je er juist instapte om dat te voorkomen. Grote terughoudendheid lijkt mij hier geboden. Vriendelijkheid is prima. Maar ik zou helemaal uit de inhoud wegblijven. 

Je zegt bijna hetzelfde als wat ik zeg. Verbeteringen? Nooit, zei ik. En dat betekent uiteraard dat het vervelende gedrag ook niet weg zal gaan. Maar doordat je een eigen huis en eigen leven hebt komen de gevolgen wel meer op afstand en worden ze incidenteler. 
Of Thera nog te hoge verwachtingen heeft, zelf teveel wil manipuleren, zijn manipulatieve gedrag onvoldoende doorziet, zelf experimenteert in haar relatie met hem, dat last ik allemaal maar als jouw observatie. Uit de verhalen die ik hier gelezen heb deel ik die observatie niet. 
Het maakt wel verschil: ik dchrijf aan het einde van een relatie die 44 jaar heeft geduurd, de helft getrouwd, de helft gescheiden. Thera is pas anderhalf jaar op weg. 
ik joop dat ze de volgende keer bij de opmerking over de osycholoog zegt en denkt: bedankt, maar daar ga jij gelukkig niet meer over. 
Tsjor