Wraak
Sinds 2018 zit ik in een scheiding. In mijn huwelijk heb ik 20 jaar lang aan een dood paard zitten te trekken tot ik er uiteindelijk helemaal klaar mee was.
Toen kwam er een rechtzaak en daarna een hoger beroep.
Tegen mijn ex-vrouw is in het hoger beroep gezegd dat zij een zware inspanningsverplichting heeft.
Zij was echter niet van plan om meer te gaan werken en heeft toen na ongeveer een half jaar bedacht dat ze een Burn out heeft.
Dit heeft ze met behulp van het UWV 2 jaar weten te rekken.
Nu is ze wederom met hulp van het UWV volledig afgekeurd en kan ik nog 8 van de 12 jaar alimentatie betalen.
Voor mij is het duidelijk dat dit haar wraak is want ze lacht mij gewoon uit.
Ze kan verder alles en doet ook alles, behalve werken...
Het gevaar is dat als ik een nieuwe procedure ga beginnen ik er wel eens bedrogen kan uitkomen omdat ik dan de komende 8 jaar nog meer moet gaan betalen.
Mannen die veel werken en goed verdienen zijn de sigaar.
Vrouwen die sluw zijn en niks doen worden aan alle kanten gesteund.
Het is een rare wereld.
Ysenda schreef op 11-12-2023 om 09:03:
[..]
Daar is geen bedrag op te pinnen, dat hangt van het convenant af waar je partner toch echt zelf zijn handtekening onder heeft gezet.
Meestal staat er een bepaald percentage inkomensstijging in waarbij herberekening kan plaatsvinden.
Bij de scheiding is dit inderdaad zo berekend en ondertekend. Mijn man heeft er ook nooit over geklaagd, hij heeft het met opgeheven hoofd iedere maand netjes betaald.
Reden waarom ik het noemde is dat het lijkt alsof TO denkt dat zijn ex expres op de WAO aanstuurt om hem te pakken te nemen. Maar ze zou (als haar gezondheid wel goed is) dus ook meer inkomsten kunnen gaan genereren terwijl hij moet blijven doorbetalen.
Het is de prijs die je betaalt voor het aangaan van een zakelijk contract met degene op wie je ooit verliefd was. Want dat is mijn mening: een huwelijk is een zakelijke afspraak. Bij contractbreuk moet je de financiële gevolgen dragen. Helaas doen we alsof trouwen uit liefde gebeurd, en dat zal meestal ook wel zo zijn, maar ondertussen teken je in feite een keihard zakelijk contract. Bij een samenlevingscontract en geregistreerd partnerschap is dat tenminste duidelijker.
Izza schreef op 11-12-2023 om 09:19:
Uiteindelijk maak je in een huwelijk samen bepaalde keuzes. En ga je er blijkbaar mee akkoord dat een ander zich afhankelijk maakt van jou. Of dat jij afhankelijk wordt van een ander voor inkomen of huisvesting. Laat dit voor komende generaties een goede les zijn. Nooit stoppen met werken of minimaal parttime. Want niemand weet hoe het leven gaat lopen. Je moet jezelf kunnen redden!
Maar het is toch ook vrij "ouderwets"? Ik heb geen idee over welke generatie we hier praten, maar ik als begin 30er, zie echt bijna niet deze verhoudingen terug.
Of laat ik het anders zeggen: dikwijls zijn het wel de vrouwen die part time gaan werken, maar dat is puur uit financieel oogpunt: de man verdient meer dan de vrouw, dus is het financieel voordeliger om als vrouw die 1,5 / 2 dag per week minder te gaan werken. Zo ook hier: ik wil best wel die 1,5 dag per week thuis blijven, maar financieel schieten we er dan bij in tov de huidige situatie. Dat is gewoon in overeenstemming en conform de wensen van mijn vrouw, die überhaupt niet fulltime wil werken.
Partneralimentatie is een gedrocht van een regeling die in de huidige maatschappij zijn doel compleet voorbij schiet.
Als wij zouden scheiden, dan kan partner bij wijze van spreken morgen 40 uur gaan werken.
Zo te lezen ben je prima in staat om je eigen leven te verpesten door in je zwarte wolk van wrok en rancune te blijven hangen. Daar heb je je ex en haar doen en laten niet voor nodig. Je bent nog steeds innig met haar verbonden. Nog steeds getrouwd als het ware, maar inmiddels niet meer uit liefde, maar uit haat.
Laat haar los, laat je wrok en je haat los, anders zul je nooit vrij van haar zijn. Ik denk dat je hierbij wel wat professionele hulp kunt gebruiken. En besef dat het jóúw keuze is of je blijft hangen in je negativiteit, of dat je gaat leven. ‘De wereld’ en of die al dan niet raar is staat daar volledig buiten.
Elpisto schreef op 11-12-2023 om 10:13:
[..]
Maar het is toch ook vrij "ouderwets"? Ik heb geen idee over welke generatie we hier praten, maar ik als begin 30er, zie echt bijna niet deze verhoudingen terug.
Of laat ik het anders zeggen: dikwijls zijn het wel de vrouwen die part time gaan werken, maar dat is puur uit financieel oogpunt: de man verdient meer dan de vrouw, dus is het financieel voordeliger om als vrouw die 1,5 / 2 dag per week minder te gaan werken. Zo ook hier: ik wil best wel die 1,5 dag per week thuis blijven, maar financieel schieten we er dan bij in tov de huidige situatie. Dat is gewoon in overeenstemming en conform de wensen van mijn vrouw, die überhaupt niet fulltime wil werken.
Partneralimentatie is een gedrocht van een regeling die in de huidige maatschappij zijn doel compleet voorbij schiet.
Als wij zouden scheiden, dan kan partner bij wijze van spreken morgen 40 uur gaan werken.
Persoonlijk vind ik dat partneralimentatie echt ingestoken zou moeten worden als overgangssituatie.
Je hebt na de scheiding simpelweg een nieuwe situatie, waar je je allebei aan aan moet zien te passen.
Panama831 schreef op 11-12-2023 om 10:37:
[..]
Persoonlijk vind ik dat partneralimentatie echt ingestoken zou moeten worden als overgangssituatie.
Je hebt na de scheiding simpelweg een nieuwe situatie, waar je je allebei aan aan moet zien te passen.
Ik zou het een verplicht onderdeel maken van een huwelijk, in die zin dat er vooraf afspraken over gemaakt moeten worden.
Ik ken werkelijk niemand, en misschien zegt dat wat over mij en mijn omgeving, dat kan natuurlijk, waar dit nog werkt zoals het vroeger werkte. De vrouwen werken allemaal rond de 24/28 uur, omdat het financieel voordeliger is om de man full time te laten werken. Niet omdat vrouwlief thuisblijft voor de carrière van manlief. Ik ken 1 situatie, waarin de vrouw inderdaad meer verdient dan de man ( verhoudingsgewijs per uur bedoel ik dan) en daar is het inderdaad de man die 28 uur werkt.
Ik vind het in dat opzicht dan gek dat die regeling nog op deze manier werkt. Toegegeven, hij is al gigantisch aangepast. Maar wat mij betreft ga je het op die manier oplossen. Ik snap TO in die zin wel: Ik zou gek worden als mijn vrouw zou beginnen over partneralimentatie bij een scheiding, terwijl we er samen op deze manier voor gekozen hebben omdat het ons het meeste oplevert. Ik zeg nu toch ook niet: Ik verdien meer dan jou, dus je mag x-bedrag uitgeven, de rest is van mij?
Dat daarin in de situatie 20 jaar geleden een regeling moest zijn, dat begrijpt iedereen wel gok ik.
Ik zou inderdaad haar loslaten. Het leven is niet altijd eerlijk, maar wie ben jij om te bepalen dat ze onterecht is afgekeurd? Er zijn vast mensen die goed toneel kunnen spelen, en misschien is jouw ex dat ook wel, maar dat is dan haar geluk en jouw pech.
Het is haar woord, gesteund door het uwv tegen jouw woord en dan is het feit dat je haar ex bent in je nadeel.
Ik vind persoonlijk wel dat alimentatie na een scheiding iets is waar je beter vooraf afspraken over kunt maken, mocht het ooit nodig zijn. Maar ja, tijdens een huwelijk veranderen soms ook dingen. Er komen kinderen, iemand gaat minder/niet werken, mensen worden ziek. Ik stond er op dat wij beiden 32 uur gingen werken. Ons salaris was min of meer vergelijkbaar, maar ik wilde mijn zelfstandigheid niet kwijt. Inmiddels werk ik 28 uur en dat vond ik al best een hele stap.
Maar stel dat mijn man arbeidsongeschikt raakt, dan ga ik hem niet op straat zetten omdat hij niet meer werkt. Zulke dingen kun je gewoon niet altijd voorzien.
En de partneralimentatie is eindig. Dus ooit zal ze het zonder moeten stellen. De vraag is of ze dan kan werken. Want ze is immers afgekeurd en heeft dan jaren niet gewerkt.
Elpisto schreef op 11-12-2023 om 10:13:
[..]
Maar het is toch ook vrij "ouderwets"? Ik heb geen idee over welke generatie we hier praten, maar ik als begin 30er, zie echt bijna niet deze verhoudingen terug.
Of laat ik het anders zeggen: dikwijls zijn het wel de vrouwen die part time gaan werken, maar dat is puur uit financieel oogpunt: de man verdient meer dan de vrouw, dus is het financieel voordeliger om als vrouw die 1,5 / 2 dag per week minder te gaan werken. Zo ook hier: ik wil best wel die 1,5 dag per week thuis blijven, maar financieel schieten we er dan bij in tov de huidige situatie. Dat is gewoon in overeenstemming en conform de wensen van mijn vrouw, die überhaupt niet fulltime wil werken.
Partneralimentatie is een gedrocht van een regeling die in de huidige maatschappij zijn doel compleet voorbij schiet.
Als wij zouden scheiden, dan kan partner bij wijze van spreken morgen 40 uur gaan werken.
Het zijn de vrouwen die parttime gaan werken omdat dat maatschappelijk meer geaccepteerd is dan dat mannen parttime werken. Vrouwen krijgen zodra ze zwanger zijn de vraag: blijf je zo veel werken? Mannen nooit.
Kinderen mogen volgens de maatschappelijke druk maximaal 3 dagen naar de opvang, daar worden moeders op aangesproken, vaders niet.
Als vaders op dienstreis gaan wordt niet gevraagd hoe ze dat met de kinderen organiseren, aan moeders wel.
Het is vaak zelfs voordeliger om beiden minder te gaan werken en niet alleen de vrouw of de minst verdienende. Iets met toeslagen en belastingvoordelen.
En omdat het huwelijk een zakelijk contract is is partneralimentatie nog steeds van toepassing, ook omdat vrouwen omdat ze deze zorgdruk hebben want na de kinderen komen ook de ouders en de schoonouders op hun schouders te liggen net als de emotionele zorg: verjaardagen niet vergeten, de tandartsafspraken regelen voor de kinderen etc is de zorg nog lang niet gelijk verdeeld. Hierdoor hebben moeders vaker lager betaalde functies dan vaders, en vrouwen in het algemeen ook.
Pas als we daar aangeland zijn en beide echtelieden echt gelijkwaardig zijn is het tijd om partneralimentatie als onderdeel van het zakelijke huwelijkscontract te schrappen maar daar is het nu nog veel te vroeg voor.
Ysenda schreef op 11-12-2023 om 11:17:
[..]
Het zijn de vrouwen die parttime gaan werken omdat dat maatschappelijk meer geaccepteerd is dan dat mannen parttime werken. Vrouwen krijgen zodra ze zwanger zijn de vraag: blijf je zo veel werken? Mannen nooit.
Dat zegt wat over de maatschappij an sich, maar ik zie niet in waarom dat onderdeel van een argument voor of tegen partneralimentatie is, eerder een voorbeeld van hoe ouderwets sommige mensen nog steeds zijn.
Kinderen mogen volgens de maatschappelijke druk maximaal 3 dagen naar de opvang, daar worden moeders op aangesproken, vaders niet.
Ik heb toch niks met "maatschappelijke druk" te maken? Ik doe wat goed is voor mijn kind en aansluit op de wensen van mijn vrouw. Als mijn vrouw vanaf morgen 40 uur in de week wil gaan werken, gaan de kinderen dus vaker naar de opvang. Het is wat het is.
Als vaders op dienstreis gaan wordt niet gevraagd hoe ze dat met de kinderen organiseren, aan moeders wel.
Komt natuurlijk ook heel vaak voor. Als we dit in procenten moeten gaan uitdrukken, hoeveel procent gok jij dat van alle werkzame mannen "dienstreizen" moeten maken?
Het is vaak zelfs voordeliger om beiden minder te gaan werken en niet alleen de vrouw of de minst verdienende. Iets met toeslagen en belastingvoordelen.
Dat is pertinent niet juist. Toeslagen en belastingvoordelen wegen nog steeds niet op tegen het meer of minder verdienen. Simpel gezegd: Als ik 5 euro per uur meer verdien dan dat mijn vrouw doet, is het dus voordeliger dat, wanneer we niet allebei 40 uur willen werken i.v.m. de kids, om de meest verdienende die 40 uur te laten draaien. Daar kun je nog zoveel belasting voordelen en toeslagen bij bedenken, dat is gewoon niet waar.
En omdat het huwelijk een zakelijk contract is is partneralimentatie nog steeds van toepassing, ook omdat vrouwen omdat ze deze zorgdruk hebben want na de kinderen komen ook de ouders en de schoonouders op hun schouders te liggen net als de emotionele zorg: verjaardagen niet vergeten, de tandartsafspraken regelen voor de kinderen etc is de zorg nog lang niet gelijk verdeeld. Hierdoor hebben moeders vaker lager betaalde functies dan vaders, en vrouwen in het algemeen ook.
En daar zit precies mijn probleem met partneralimentatie: In de praktijk is het namelijk al LANG niet meer de vrouw die enkel die zorgdruk hebben. Maar misschien, nogmaals, hebben we hier met een generatieverschil te maken. Ik zie vooral vaders thuis werken als de kids ziek zijn, ik kom vaders tegen bij de turnvereniging met halen bregen op trainingen, ik zie vooral vaders bij de trainingen en wedstrijden van voetbal. Misschien moet je eens stoppen met vasthouden wat er allemaal in je eigen generatie gebeurde, maar de vrouwen van begin 30 NU laten zich echt niet meer op een dergelijke manier als veredelde huisslaaf weg zetten. En terecht!
Pas als we daar aangeland zijn en beide echtelieden echt gelijkwaardig zijn is het tijd om partneralimentatie als onderdeel van het zakelijke huwelijkscontract te schrappen maar daar is het nu nog veel te vroeg voor.
En dan komen we terug op mijn eerdere opmerking: Emancipatie is alleen een argument als we dit in ons voordeel kunnen pakken. Want de andere kant op, zijn we namelijk wellicht ook niet zo gelijkwaardig als jij wilt doen geloven. Ik zal niet ontkennen dat mijn vrouw vaker het eten klaar maakt, vaker de was doet, of vaker de stofzuiger door de kamer haalt dan dat ik dat doe. Daarentegen ben ik diegene die alle onderhoud in en rondom de woning doet. Gaan we dat dan ook onderdeel van die discussie maken? Mag ik onder het mom van partneralimentatie dan aanspraak maken op al die uren die ik daar in gestoken heb elke week weer? Mag ik dan zeggen: die overwaarde van die hypotheek is van mij? Tuurlijk niet. En terecht dat ik dat niet kan. En dat zou voor de vrouw ook moeten gelden. Het verhaal dat vrouwen massaal part-time werken, omdat er aan de andere kant een tiran van een man staat die zo nodig carriere moet maken, is bij de nieuwe generaties absoluut niet onderdeel van de discussie. Een enkeling daargelaten waarschijnlijk, maar de uitzondering bevestigd de regel. Ja vrouwen werken vaker part-time dan mannen. Maar bij ALLE vrouwen die ik ken, is dat een bewuste keuze die niet ingegeven is door een carriere van wie dan ook. Nog los van het feit dat diezelfde vrouw vrijwel per direct full time zou kunnen gaan werken als ze dat zou willen, na een scheiding. Het is niet meer zo dat we daar in de arbeidsmarkt geen ruimte voor hebben .
TS is 20 jaar getrouwd geweest en inmiddels al een jaar of vijf gescheiden dus de partner in kwestie is waarschijnlijk al rond een jaar of 50. Dat was wel een andere tijd qua werkende vrouwen, maatschappelijke verwachtingen, opvangmogelijkheden etc.
Niet dat ze er toen niet waren, maar het was toen wel gewoner om thuis te blijven of hooguit parttime te werken als er kinderen waren.
En het doet er eigenlijk ook helemaal niet toe. Destijds hebben ze onderling iets afgesproken met wederzijds goedvinden. Of de vrouw in kwestie daar nu misbruik van maakt, kunnen wij niet beoordelen, maar zelfs als dat zo is, is daar weinig aan te doen omdat het uwv achter haar staat.
Elpisto schreef op 11-12-2023 om 10:45:
[..]
Ik zou het een verplicht onderdeel maken van een huwelijk, in die zin dat er vooraf afspraken over gemaakt moeten worden.
Ik ken werkelijk niemand, en misschien zegt dat wat over mij en mijn omgeving, dat kan natuurlijk, waar dit nog werkt zoals het vroeger werkte. De vrouwen werken allemaal rond de 24/28 uur, omdat het financieel voordeliger is om de man full time te laten werken. Niet omdat vrouwlief thuisblijft voor de carrière van manlief. Ik ken 1 situatie, waarin de vrouw inderdaad meer verdient dan de man ( verhoudingsgewijs per uur bedoel ik dan) en daar is het inderdaad de man die 28 uur werkt.
Ik vind het in dat opzicht dan gek dat die regeling nog op deze manier werkt. Toegegeven, hij is al gigantisch aangepast. Maar wat mij betreft ga je het op die manier oplossen. Ik snap TO in die zin wel: Ik zou gek worden als mijn vrouw zou beginnen over partneralimentatie bij een scheiding, terwijl we er samen op deze manier voor gekozen hebben omdat het ons het meeste oplevert. Ik zeg nu toch ook niet: Ik verdien meer dan jou, dus je mag x-bedrag uitgeven, de rest is van mij?
Dat daarin in de situatie 20 jaar geleden een regeling moest zijn, dat begrijpt iedereen wel gok ik.
Het lastige is dat er veel kan veranderen vanaf het moment van huwen tot het moment van scheiden.
De een gaat meer werken, de ander minder. De een doet meer thuis, de ander minder. Er komen kinderen. Inkomen verandert. Etc.
Als je nu wat afspreekt, kan de wereld er over 10 jaar compleet anders uitzien.
Alles wat je doet heeft consequenties. Vind wel dat iedereen daar dan maar zo goed mogelijk na moet dealen.
Panama831 schreef op 11-12-2023 om 12:22:
[..]
Het lastige is dat er veel kan veranderen vanaf het moment van huwen tot het moment van scheiden.
De een gaat meer werken, de ander minder. De een doet meer thuis, de ander minder. Er komen kinderen. Inkomen verandert. Etc.
Als je nu wat afspreekt, kan de wereld er over 10 jaar compleet anders uitzien.
Alles wat je doet heeft consequenties. Vind wel dat iedereen daar dan maar zo goed mogelijk na moet dealen.
Oh eens. Maar dat maakt de invulling van een dergelijke regeling natuurlijk niet minder ridicuul in de huidige tijdsgeest. Enig maatwerk zou imo wel op zijn plek zijn i.p.v. een regeling die zo in beton gegoten is.
Eigenlijk houd die regeling de situatie ook in stand. Ik weet nu al dat ik bij een eventuele scheiding, om het zo te stellen, de lul ben vwb partneralimentatie. Dat terwijl mijn vrouw ABSOLUUT niet meer werken wil. Ik kan hoog springen, ik kan laag springen. Dat wil ze niet. Dan zou het enigzins gek zijn als er dan vervolgens aan mij een financiele verplichting uit vloeit, om er voor te zorgen dat ze dat op die manier vol kan houden.
Maar goed, laten we wel zijn: Mannen en vrouwen hebben daar in tegenstrijdige belangen en die zullen in dat opzicht niet snel bij elkaar komen.
Maar die partneralimentatie is echt wel eindig. Tegenwoordig nog maar 5 jaar, tenzij het huwelijk heel lang geduurd heeft. Dus uiteindelijk zal ze het dan moeten rooien met minder geld of toch meer gaan werken.
Daarbij, heeft het in jullie geval dus niet alleen met verschil in inkomen te maken.
Want ook als jij minder zou verdienen wil je vrouw niet meer werken dan ze nu doet.
ik ken genoeg thuisblijvende moeders met een man die fulltime werkt. Het is inderdaad waarschijnlijk maar net in welke kringen je verkeerd Elpisto.
Elpisto schreef op 11-12-2023 om 12:27:
[..]
Oh eens. Maar dat maakt de invulling van een dergelijke regeling natuurlijk niet minder ridicuul in de huidige tijdsgeest. Enig maatwerk zou imo wel op zijn plek zijn i.p.v. een regeling die zo in beton gegoten is.
Eigenlijk houd die regeling de situatie ook in stand. Ik weet nu al dat ik bij een eventuele scheiding, om het zo te stellen, de lul ben vwb partneralimentatie. Dat terwijl mijn vrouw ABSOLUUT niet meer werken wil. Ik kan hoog springen, ik kan laag springen. Dat wil ze niet. Dan zou het enigzins gek zijn als er dan vervolgens aan mij een financiele verplichting uit vloeit, om er voor te zorgen dat ze dat op die manier vol kan houden.
Maar goed, laten we wel zijn: Mannen en vrouwen hebben daar in tegenstrijdige belangen en die zullen in dat opzicht niet snel bij elkaar komen.
Helemaal mee eens, overigens met je andere reacties ook!
En dat het niet zo makkelijk is om het UWV om de tuin te leiden, ben ik het ook niet eens. Mijn vriendin werkt als uitkeringsdeskundige bij het UWV en als je die verhalen soms hoort……
Binnen mijn naaste omgeving sowieso al 2 voorbeelden van (ex) vrouwen die zelf hun partners hebben verlaten voor een ander, maar het vertikken (meer) te gaan werken, want ‘ze hebben er recht op’. Sta je lekker als man zijnde, welke beiden 12 jaar lang hun vreemdgaande ex kunnen blijven betalen. Snap deze vrouwen overigens ook totaal niet, het zou mijn eer te na zijn om hem wél te verlaten, maar maandelijks mijn handje open te houden. (Gratis) geld doet rare dingen met een mens!
Elpisto schreef op 11-12-2023 om 11:40:
[..]
Het enige wat ik op jouw antwoord kan zeggen is: kijk wat verder dan je eigen bubbel groot is. En die is heel klein, lees de krant, kijk op een schoolplein, kijk in een verzorgingshuis en in de zorg.
Vrouwen zijn vooral veel meer masculine dingen gaan doen, maar mannen zijn niet meer vrouwelijke taken gaan doen.
Is jou al eens gevraagd hoe je het oplost als je op dienstreis moet? Nee, klopt, bij mijn mannelijke collega's ook niet. Maar aan mij en mijn vrouwelijke collega's wel.
Je hebt de maatschappelijke druk zo geïnternaliseerd dat je niet eens beseft dat die er is, en dat het een heel sterke druk is. En dat jij daar niets mee te maken hebt klopt al helemaal niet. Want jullie hebben zoals zovelen een heel traditionele werkverhouding. En doen alsof dit volledig jullie eigen keuze is. Helaas, dat is het niet, dat is maatschappelijke druk omdat mannen en vrouwen nog steeds helemaal niet gelijkwaardig zijn. Kijk maar naar het percentage vrouwelijke CeOs en managers, terwijl vrouwen tegenwoordig vaker een WO diploma hebben dan mannen.
Het is niet dat we niet willen of niet kunnen, maar het mannenbolwerk erboven wil gewoon niet veranderen want je macht opgeven is natuurlijk niet de bedoeling.