Zo veel moeite met ex van m’n partner
Ik ben nieuw hier en wil graag iets van me afschrijven en wellicht wat tips van ervaringsdeskundigen krijgen.
Het is een cliché, maar ik heb ontzettend veel moeite met (of eigenlijk een hekel aan) de ex van m’n partner en moeder van m’n stiefkind.
Ik ben nu 4 jaar samen met mijn man en naast onze (stief)zoon van 7, hebben we samen een dochtertje van 1. De ex van m’n man is ook hertrouwd en heeft een zoontje van 6 maanden.
De Ex heeft nooit veel tijd aan haar zoon besteed. Mijn man is altijd de primary caretaker geweest, zijn zoon staat ook bij ons ingeschreven, en nog steeds is hij degene die de oudergesprekken voert, zij komt gewoon niet opdagen? de tand- en huisartsbezoeken aflegt, haalt en brengt naar sport etc (ook in haar week omdat zij het gewoon niet doet), en cadeaus en kinderfeestjes etc regelt.
In haar week wordt mijn man regelmatig gebeld om z’n zoontje op te halen uit school of van de opvang omdat de Ex de tijd is vergeten of nog op haar werk is. Hij doet dit altijd, zonder morren en zonder een onvertogen woord over z’n ex.
In haar weekenden gaat de 7-jarige vaak uit logeren bij vriendjes of hij zit halve dagen te gamen / tv te kijken omdat zij uitslaapt tot na het middaguur. Hij vindt dat natuurlijk prachtig - dat hij geen schermtijd heeft ziet hij als liefde / verwennerij. Overigens zit haar baby er dan in een wippertje naast…
En bijvoorbeeld afgelopen zomer was hij regelmatig verbrand, omdat z’n moeder geen zin had / vergeten was hem in te smeren.
Nou ja, so far, so good. Maar nu komt het. Ze heeft onlangs, zonder te overleggen, een huis gekocht op 45 min afstand van ons en de school van m’n stiefzoon. Mijn man wil er geen zaak van maken, dus hebben we na veel gesprekken besloten hen in die richting te volgen. Voor mijn stiefzoon is dit best heftig - zeker na afgelopen jaar, waarin hij aan twee kanten ineens een broertje en zusje kreeg, na al die jaren alleen. Hij wil heel graag het schooljaar afmaken op z’n oude school, dus wij blijven iig tot in de zomer in ons huis wonen.
De Ex heeft verder ook nog bedacht dat ze haar huidige woning per december wil gaan verhuren en heeft, weer zonder te overleggen, besloten bij haar schoonouders op 1,5 uur rijden te gaan wonen, want gratis en gratis opvang voor hun baby - in afwachting van de oplevering van hun nieuwe woning in mei. Dit levert namelijk veel extra geld op. Met het idee dat haar man haar zoontje dan elke dag naar school brengt en dat hij stopt met z’n sporten in haar weekenden.
Ik vind het totaal onverantwoord dat een jongetje van 7 jaar elke dag minimaal 3 uur in een auto moet zitten, met als enige reden extra geld en dat maandenlang. Mijn man vindt het ook ridicuul, maar hij zegt dat hij geen invloed op Ex kan uitoefenen (en juridische stappen wil hij niet zetten). Haar eigen man zei dat ze gek is, maar gaat er ook in mee. Iedereen (school, ouders van vriendjes) vindt het belachelijk, maar niemand zegt er iets van en zo kan zij doorgaan met haar egoïstische keuzes.
En wie treedt dan op voor het belang van dat lieve jongetje dat zo loyaal is aan z’n ouders en alles goedpraat (‘mama kon me niet halen, ze is heel druk met werk’, ‘mama is vaak moe’)
Maar tegelijkertijd vraag ik me af wat zijn belang is? Is hij gebaat bij geen reistijd of is
tijd met beide ouders belangrijker (voor wat het waard is)?
En is een stabiele thuissituatie bij z’n vader het beste (ik vind dat hij tijdelijk bij ons moet blijven) of is het erger dat er sprake is ruziënde ouders?
En waarom vind ik haar zo vreselijk? omdat ze haar kind al jaren verwaarloost, omdat ze de Ex is, omdat ze haar oude én nieuwe partner laat opdraven voor de gevolgen van haar keuzes?
En vooral; hoe zorg ik dat ik hier minder fucks om geef? Aangezien ik hier niets aan kan doen… En is het mijn eigen oude zeer als ongezien kind van gescheiden ouders wat ik hier projecteer?
Tips en of suggesties voor wraakacties zijn welkom 
Dit is natuurlijk volkomen absurd. Lijkt me dat je hier via de rechter wel degelijk iets aan kan doen. Moet je man dat wel willen. Je kunt ergens wel geen zaak van willen maken maar soms moet dat gewoon.
Er zitten hier mensen met veel verstand van familierecht en regels rondom scheidingen, die zullen er zeker iets over kunnen zeggen.
Ik zou de omgangsregeling onmiddellijk veranderen in het belang van het kind: de zorg komt bij vader te liggen en omgang in het weekend bij moeder. De tijdelijke verhuizing naar schoonouders is daar een goede aanleiding voor.
Mijn advies zou ook zijn aan jullie om niet te verhuizen als zij 45 minuten verderop gaat wonen. Dat bezorgt je alleen maar een nare smaak: je wil daar eigenlijk niet wonen en alles wat daarna gebeurt zal in een negatief teken blijven staan.
Als jullie prettig wonen waar je nu woont, blijf daar.Normaal gesproken zou je zeggen dat de ouder die verhuist ook de problemen oplost die dat met zich meebrengt, maar in deze situatie zou ik denken dat je het beter anders kunt aanpakken. Mogelijk dat het kind later naar een andere school gaat, dichter bij moeder, dan kan het weer anders worden.
Het kan zijn dat er ook een bepaalde financiële regeling is getroffen rond de scheiding, of dat zaken als kinderbijslag etc. bij haar komen. Kijk daar even naar, want soms schuilt achter 'het belang van het kind' geld. Als je die trigger kunt omzeilen hoef je het alleen maar te hebben over reistijden en de beste oplossing.
Tsjor
Dank voor jullie reacties. Financiën spelen volgens mij geen rol. Ze is destijds riant uitgekocht uit de gezamenlijke woning en er is geen sprake van alimentatie.
Het probleem is dat mijn man niets wil weten van formele oplossingen omdat hij de relatie met z’n ex niet wil laten verslechteren. Hij denkt dat hij het met haar kan regelen, maar de ervaring leert dat ze doet wat ze zelf wil. Ze heeft school al ingelicht en vertelt aan iedereen dat ze dit gaan doen - en hoeveel geld het ze gaat opleveren.
Ik snap gewoon niet wat voor moeder dit voor haar kind wil. En als je zo weinig om het welzijn van je kind geeft en hem sowieso de helft van de tijd uitbesteedt, waarom hij dan meegesleept moet worden?
Gisteren ook, dan haal ik hem op uit school met onze baby en dan zeg ik dat de baby nog even terug naar bed gaat omdat ik haar wakker moest maken - en dan vertelt hij dat z’n moeder haar baby altijd voor de tv zet om boodschappen te doen of koffie te drinken of hem op te halen. En het gaat me niets aan, maar ik stoor me er zo aan. Maar goed, uiteindelijk lijk ik de enige te zijn die hier wakker van ligt 😬 dus ik heb alleen mezelf ermee.
Nog andere bonusmoeders die hiermee worstelen?
Suikerbroodje schreef op 16-11-2023 om 10:10:
Dank voor jullie reacties. Financiën spelen volgens mij geen rol. Ze is destijds riant uitgekocht uit de gezamenlijke woning en er is geen sprake van alimentatie.
Het probleem is dat mijn man niets wil weten van formele oplossingen omdat hij de relatie met z’n ex niet wil laten verslechteren. Hij denkt dat hij het met haar kan regelen, maar de ervaring leert dat ze doet wat ze zelf wil. Ze heeft school al ingelicht en vertelt aan iedereen dat ze dit gaan doen - en hoeveel geld het ze gaat opleveren.
Ik snap gewoon niet wat voor moeder dit voor haar kind wil. En als je zo weinig om het welzijn van je kind geeft en hem sowieso de helft van de tijd uitbesteedt, waarom hij dan meegesleept moet worden?
Gisteren ook, dan haal ik hem op uit school met onze baby en dan zeg ik dat de baby nog even terug naar bed gaat omdat ik haar wakker moest maken - en dan vertelt hij dat z’n moeder haar baby altijd voor de tv zet om boodschappen te doen of koffie te drinken of hem op te halen. En het gaat me niets aan, maar ik stoor me er zo aan. Maar goed, uiteindelijk lijk ik de enige te zijn die hier wakker van ligt 😬 dus ik heb alleen mezelf ermee.
Nog andere bonusmoeders die hiermee worstelen?
Je hoort dit dus alleen van het kind zelf? Ik zou dat wel met een korreltje zout nemen hoor.
Ik denk dat jij niet zozeer een probleem hebt met die ex alswel met jouw partner. Hij geeft haar alle ruimte, beweegt in alles met haar mee. Hebben jullie zelf positieve redenen om te willen verhuizen? Of is het alleen omdat zij het in haar bol heeft gekregen? Ik zou woest zijn als ik dat slopende proces van verhuizen door zou moeten als de ex van mijn partner het op haar heupen krijgt. Maar goed, ik heb dan ook een grondige aversie van alle werk en stress die verhuizen met zich meebrengt. Dat hele plan van tijdelijk op anderhalf uur gaan wonen omwille van het geld, dat is toch absurd! Alleen al om praktische redenen zou kind dan bij jullie ‘moeten’ blijven. Het is onredelijk om hem drie uur in de auto te zetten iedere dag. Kennelijk ziet jouw partner ook niet in dat hij het belang van zijn kind ondergeschikt maakt aan de ‘goede’ relatie met zijn ex? Hij hoeft geen ruzie met haar te maken maar simpelweg zeggen: ‘Prima, maar dan blijft Pietje hier,’ lijkt me wel het minste.
Ik zou graag besluiten nemen op grond van wat ik belangrijk vind, keuzes maken over hoe ik mijn tijd wil besteden. Ik snap dat je partner zijn kind niet tekort wil doen, dat valt enorm te prijzen. Maar wat hij nu wil doen, gaat wel erg ver. Ik sluit me bij Tsjor aan: trek een streep. Dit is zijn kans! Als zij verhuist, heeft ze waarschijnlijk geen poot om op te staan. Als er ooit een momentum is om een grens te trekken, is het waarschijnlijk nu.
Mijn ex ging zonder overleg op afstand van een uur autorijden wonen. Geen co-ouderschap dus, want niet uitvoerbaar. Hij haalt en brengt ze om het weekend. Zijn keuze, zijn verantwoordelijkheid, zijn tijd.
Ik zou in jullie situatie dus echt nooit mee die kant op verhuizen, straks bedenkt ze zich en dan? Gaan jullie dan weer mee met die windrichting? Een tijdelijk juridisch conflict dat buiten het kind om gevoerd wordt is veel minder ingrijpend dan verhuizen naar een andere stad. Hij heeft hier vriendjes en moet die dan ook achterlaten. Laat er tenminste nog iets stabiel blijven in zijn leven. Veel wijsheid gewenst!
Het probleem ligt natuurlijk bij jouw partner die met haar meeverhuist, niet bij jou. Zelf weet jij wel wat je wil. Ik zou mijn energie in je relatie met je partner steken en niet in ergernissen over zijn ex. Hij moet daarmee leren omgaan, niet in de eerste plaats jij.
Uit jarenlange ervaring kan ik je vertellen dat proberen de ex tevreden houden om de lieve vrede en de relatie met ex niet te willen verstoren omwille van het kind wel van twee kanten moet komen anders heeft het geen enkele zin.
Het heeft met andere woorden geen nut om de ex te vriend te houden als zij niet dezelfde insteek heeft.
Dit patroon kan jarenlang voortslepen tot ruim in de volwassenheid van de kinderen.
De enige manier is het patroon te doorbreken door het welzijn van het kind écht voorop te stellen en er kalm en gedecideerd tegenin gaan als ex voorstellen doet die aantoonbaar en door de wet ondersteund niet in het belang zijn van het kind.
En jij zit ertussen TO. Tijd om aan de bel te trekken bij je man. Die ex kun je niet veranderen, dus stap uit de interne strijd die je onbewust met haar voert, maar je mag wel van je man verwachten dat hij zijn kinderen en zijn huwelijk met jou voorop stelt. Een harmonieuze relatie met zijn ex zit er sowieso niet in blijkt uit jouw verhaal. Tijd voor hem om het over een andere boeg te gooien en te gaan staan voor zijn beide kinderen en voor jou.
Mija schreef op 16-11-2023 om 10:55:
Ik denk dat jij niet zozeer een probleem hebt met die ex alswel met jouw partner. Hij geeft haar alle ruimte, beweegt in alles met haar mee. Kennelijk ziet jouw partner ook niet in dat hij het belang van zijn kind ondergeschikt maakt aan de ‘goede’ relatie met zijn ex? Hij hoeft geen ruzie met haar te maken maar simpelweg zeggen: ‘Prima, maar dan blijft Pietje hier,’ lijkt me wel het minste.
Ja, dat is wel de andere kant van het probleem. Ik vind dat hij te toegeeflijk is richting haar. Ik weet nog dat ze in mijn kraamweek belde, omdat het 18:30 was, de opvang dicht ging en zij net onder de douche kwam en niet met natte haren haar kind kon halen, die ze even was vergeten. En dat hij mij een huilend baby’tje in de armen drukte en op z’n fiets sprong om hem op te halen. Ik begrijp het wel, maar ben het er niet mee eens: dit is toch bijna manipulatie. En zo lost hij al haar problemen op, omwille van het kind. En dat weet zij ook. En nu denk ik: misschien speelt ze het daarom zo, dat mijn man zegt ‘Prima, dan blijft Pietje hier’ en dan heeft zij weer een probleem minder 🙈
En qua verhuizen: wij willen ook graag groter wonen, alleen was deze regio niet per se onze eerste keus en hadden we afgesproken dat we eventuele verhuizingen in overleg en gecoördineerd zouden doen. En dan horen we dus via het kind dat z’n moeder een huis gekocht heeft. Nu staan we voor een voldongen feit. En daar heb ik meer moeite mee dan m’n partner. Hij schikt zich, maar ik voel me idd beperkt in het maken van keuzes vanuit mijn / onze wensen en verlangens. Dat die deels ondergeschikt zijn aan het belang van de kinderen, begrijp ik, maar nu lijkt het alsof ze ondergeschikt zijn aan haar en dat steekt. En ergens voelt het dus ook alsof het belang van hun gezamenlijke kind zwaarder weegt dan dat van ons gezamenlijke kind / ons gezin.
ik had gezegd veel plezier met je zoon die kant op maar ik blijf met baby hier je mag je best harder op stellen lijkt of die nog met zijn ex is getrouwd. En ja tuurlijk is het zuur voor zoontje maar ergens moet de man een grens trekken of zoon blijft bij jullie of het word een weekend regeling voor jullie straks wil ex na het buitenland verhuizen gaan jullie haar dan ook achterna
Ze belde net: dat wij onze energie beter kunnen richten op het vinden van een nieuw huis in plaats van ons druk te maken over ‘die paar maanden’ 3 uur in de auto. Bizar.
Je moet dringend in gesprek met je man. Weet hij dat jij daar niet heen wilt verhuizen? Realiseert hij zich wat hij zijn oudste aandoet en dat hij zijn huidige gezin op het spel zet?
Hij stelt geen grenzen aan zijn ex, maar voor zover ik kan zien stel jij ook geen grenzen aan je man.
Ik begrijp er maar weinig van. Zeg je nou dat jullie achter ex aan gaan verhuizen? Koekoek, straks verkoopt ze die hut weer en gaat in duitsland wonen. Dit is niet alleen maar het probleem van jouw man, jij doet net zo hard mee met te inschikkelijk zijn. Volkomen krankzinnig idee om achter een (niet stabiel persoon naar het lijkt) aan te gaan verhuizen met je gezin.
Estha schreef op 16-11-2023 om 12:52:
Ik begrijp er maar weinig van. Zeg je nou dat jullie achter ex aan gaan verhuizen? Koekoek, straks verkoopt ze die hut weer en gaat in duitsland wonen. Dit is niet alleen maar het probleem van jouw man, jij doet net zo hard mee met te inschikkelijk zijn. Volkomen krankzinnig idee om achter een (niet stabiel persoon naar het lijkt) aan te gaan verhuizen met je gezin.
Ik vind het best ingewikkeld hoe inschikkelijk ik ben of niet ben. En wanneer ik ‘one for the team take’ of waar ik mezelf tekort doe.
Voor mij was het duidelijk dat ik een deel van de regie over mijn wensen uit handen gaf toen ik een relatie kreeg met een man met kind en co-ouderschap. Dat heb ik best moeilijk gevonden en daar is menig gesprek over gevoerd. Dat ik bv niet op mijn droomplek ga wonen heb ik geaccepteerd. En we wilden sowieso groter wonen / verhuizen, maar met de afspraak: in overleg over locatie, gecoördineerd, niet tijdens het schooljaar. Dat iemand zich niet aan die afspraken houdt en er nog een schepje bovenop doet, tja, ik kan / wij kunnen grenzen aangeven en de ander kan daar volledig maling aan hebben. Mijn kont tegen de krib is misschien ‘empowering’, maar wat win ik daar precies mee? Ik open er een nieuw front mee en breng het conflict in ons gezin.
Het is omgekeerd: wanneer niemand grenzen stelt (dat kun je heel liefdevol en verbindend doen), dan is uiteindelijk iedereen ongelukkig!