Dochter met overgewicht

ik ben verbaasd over wat je allemaal toe laat thuis. Mijn 18 jarige mag ook niet alles zomaar pakken. 
Er zijn wat kleine opties bij het toetje maar niet zo verl als bij jou. Ijs is er al bijna nooit toetje is iets van yoghurt met fruit of alleen fruit. En dan beperkte hoeveelheden.
Koekjes gaan in de trommel en daar mag je niet zomaar uit pakken.

Na 20 minuten uitgeput zijn van fietsen na een jaar is wel heel opmerkelijk tenzij ze in dat jaar vele km/h harder is gaan fietsen maar dat lijkt me onwaarschijnlijk.

Ze is 13! Jullie als ouders zijn verantwoordelijk neem die verantwoordelijkheid dan ook want het is allemaal wel erg makkelijk lijkt het.

Er lijken inderdaad erg weinig grenzen te zijn bij jullie thuis. Te veel grenzen werkt vaak averechts, maar helemaal geen grenzen werkt ook niet. Leef voor wat jij 'normaal' vindt. Dus één (of twee) koekjes bij de thee, maar geen heel pak. Een bakje yoghurt/vla/fruit als toetje. Incidenteel ijs kan, maar geen ijscoupe die van de ijssalon lijkt te komen. Als je veel troep in huis hebt, ga je ook vaak meer eten. Als je het niet in huis hebt, is het gaan kopen vaak te veel moeite. Zeker hier in ons kleine dorpje zonder winkels. De dichtstbijzijnde supermarkt is 5 km fietsen enkele reis. 
Ik vind overigens niet dat alles wat er in huis is ook bedoeld is voor iedereen om op elk moment te pakken. Soms koop je bijvoorbeeld iets speciaals voor een bepaalde gelegenheid. Dan is het vervelend als het dan al opgegeten is.
De dingen die iedereen lekker vindt, kunnen verschillen, maar dat betekent niet dat je altijd de keuze moet hebben uit zes dingen. Een eigen weekbudget voor snoep is dan ook wel handig. 

Over geld is het belangrijk om afspraken te maken over verantwoordelijkheden. Hoeveel krijgt ze en wat moet ze ervan betalen. Maar ook dat het dus niet voor andere dingen is. Nu kan een ijsje halen in het zwembad of een bakje popcorn in de bios daar best onder vallen in het kader van 'hoort bij het uitje' en een keertje naar de mac met vriendinnen tijdens het shoppen ook wel, maar het is niet de bedoeling dat ze er alleen maar eten van koopt en vervolgens geen kleding kan kopen als alles te klein is. Dan kun je alsnog bijspringen want ze kan natuurlijk niet in de blote kont naar school. Kleedgeld vraagt ook de verantwoordelijkheid om te sparen voor grotere uitgaven als een jas of schoenen. Die koop je niet elke maand, maar je kunt wel plannen dat die uitgaven er eens aan zitten te komen. Dan is het niet handig om elke maand alles op te snoepen. Ook niet als vriendinnen eens voorstellen om iets leuks te gaan doen. Dat gaat dan niet. Dat is ook een kwestie van prioriteiten stellen. Wat vind je belangrijker; met je vriendinnen gaan zwemmen of naar de bios of elke dag snoep, chips, donuts etc. kopen?
Ze heeft nu blijkbaar de gelegenheid om voor 50 euro per maand aan ongezonde meuk te kopen en op te eten omdat jullie dat toestaan of in ieder geval niet verbieden.

Daarnaast is heel de dag door eten ook niet goed voor de tanden. Daarin heb je als ouders ook een verantwoordelijkheid. Ook voor jullie andere kinderen. Er zijn er twee die wat meer aanleg hebben om dik te worden. Maar ook voor die anderen is heel de dag door snoepen niet goed. Een beetje aankomen op die leeftijd of voor een groeispurt kan op die leeftijd en is normaal. 20 kilo in een jaar aankomen waarvan 11-12 in 5-6 maanden is niet normaal. Na 20 minuten fietsen uitgeput zijn is ook niet normaal. Medische dingen kun je laten checken, maar als ik zo lees wat ze allemaal eet lijkt het me vooral zaak om dat eerst aan te pakken.

Ook ik vraag me af wat je man ervan vindt en of hij erachter staat om vanaf nu toch bepaalde dingen anders aan te pakken. Het is fijner als je op 1 lijn zit hierover. En je kan ook veranderingen stap voor stap invoeren zoals met het ijs als toetje, hier niet allerlei toppings bij (dit geldt dan voor het hele gezin anders werkt het niet) maar bijvoorbeeld 1 bol en eventueel wat fruit erop. En de andere dagen vla of yoghurt als er daar behoefte aan is. Bij koffie bijvoorbeeld standaard 1 koekje erbij en daarna de koektrommel terug in de kast. Bij chips, als je die toch in huis haalt, kijken wat de meest ongezonde optie is en eventueel een kleinere zak. 
Bij ons worden er zelden toetjes gegeten na het avondeten. Ook na een etentje of lunch buiten de deur nemen we sneller koffie als dessert omdat we op dat moment geen behoefte meer hebben aan ijs (en daar zijn we echt wel dol op). Als ik sporadisch toch ijs neem, dan kies ik voor sorbetijs. 

Ik weet niet of je dochter het leuk vindt om te koken of om dit af en toe samen met jou te doen? Er zijn zoveel lekkere en tevens gezonde recepten te vinden op internet, soms is het een kwestie van 1 ingrediënt vervangen om een gezondere variant te krijgen op een al bestaand recept. 
Deze week heb ik lasagne gemaakt, de saus was voor mijn man en ik hetzelfde, veel groente er doorheen en geen pakjes en zakjes maar kruiden, waar mogelijk vers. Ipv bechamelsaus had ik over de lasagnebladen wat roomkaas gesmeerd en voor mijn man had ik volkoren lasagnebladen en voor mezelf pompoenlasagne vellen maar je kan ook courgette gebruiken in plakken. Dit is maar een voorbeeld en de smaak is nog steeds prima. 

Maar lichaam en geest merken er niets van als je dagelijks 100 of 200 kilocalorieën minder eet dan normaal.

Als de dochter 100 tot 200 kilocalorieen per dag minder eet dan ze nu doet, gaat ze niet afvallen. Alleen maar minder snel nog zwaarder worden.

Sorry, ik klink negatief maar de manier waarop je dochter eet vind ik niet normaal. En de manier waarop jij wegkijkt om de lieve vrede te bewaren - aan de ene kant snap ik het heel goed, aan de andere kant denk ik dat je haar eetgedrag thuis zeker moet begrenzen. 
Ik begrijp dat ze niet in actie wil komen, dus als er van haar uit geen wil is tot verandering gaat het ook niet gebeuren. Misschien kun je nog een poging wagen haar het beeld te schetsen wat er gebeurt als ze zoveel blijft eten en nog 20 kg zwaarder wordt. Als ze in dit tempo doorgaat is dat punt over ongeveer 1,5 jaar. Krijgt ze last van haar knieen, enkels, nog minder leuke kleren, kortademig, last van schurende dijen, smettende huidplooien etc. 

En, om te benadrukken dat ik het herken en ook niet eenvoudig vind: mijn jongste (6 jaar ouder) ZIT al op dat punt en daar durf/kan ik het gesprek ook niet mee aangaan... Die weet ook echt wel dat er sprake is van ernstig overgewicht, maar blijft snaaien - en ik heb geen zin om daar elke keer wat van te zeggen. Als er gevraagd wordt: mag ik...(chips) - dan is mijn antwoord: 'Vraag niet om toestemming voor iets wat ik niet wil dat jij dat doet. Ik kan wel 'nee' antwoorden, maar dan wordt het gezeur. Maar 'ja' zeggen kan ik ook niet.'

Als er eenmaal vrijheid geheerst heeft is dat niet makkelijk terugdraaien.
Je moet er ook maar zin in hebben om als een detective te gaan achterhalen wie de  koektrommel heeft leeg gegeten.
Bak gewoon samen wat koekjes, kan het ook zo gezond als je wil en het voelt voor iedereen bijzonder.
Zeker met fors overgewicht in huis kun je toch niet overal lekkers hebben liggen? 
Help haar en saneer je huis. 
 

Pinokkio schreef op 02-11-2023 om 10:40:

Help haar en saneer je huis.

Ik denk dat je de focus van het gewicht kan afhalen. Maak het moreler en principiëler. Doe een beroep op je eigen waarden: het is overdadig en onnodig om onbeperkt aanbod te hebben van luxe, niet-voedzaam en ongezond voedsel. De plek van ‘lekkers’ als klein extraatje, iets bijzonders en feestelijk in de zijlijn van een gezond eetpatroon is helemaal vertroebeld doordat het aanbod en toegang overdadig zijn. Als je als dagelijks toetje een gigantische ijscoupe kunt maken, wat is dan nog bijzonder of feestelijk? Als je de hele dag snoept, wat is dan nog een extraatje? Je kunt zeggen: de andere gezinsleden weten zich wel te matigen en ondanks het overdadige aanbod toch die rol van lekkers als extraatje begrijpen. Maar de dochter waar dit over gaat, is dat helemaal uit het oog verloren. Los van gewicht of gezondheid kun je hier zeggen: dit is grenzeloos en dat is nooit goed. Ik zou me dus richten op het bewustzijn van wat een normaal, evenwichtig voedselpatroon is, qua energie, gezondheid maar ook financieel, moreel en mentaal: het is belangrijk keuzes te maken, niet gedachteloos grenzen over te gaan. Dat geldt helemaal niet alleen voor eten maar wel óók voor eten. Overdaad schaadt en het onderscheid tussen wat gewoon is en wat luxe is, is belangrijk in het leven, in heel veel opzichten. Ik zou het naar dat niveau trekken. 

Dochter brengt nu cliché’s ten berde als ze wordt aangesproken op haar gewicht. Ik zou veel meer zelf de verantwoordelijkheid en de motivatie naar je toe trekken: je gaat gewoon niet langer zoveel geld uitgeven aan luxe en overdaad. Extraatjes moeten extraatjes blijven en dus beperkt worden. Zelfs als je het ruim kunt betalen, zou het je moeten tegenstaan om een ongezond eetpatroon te faciliteren. Het gaat nu nog om jouw waarden, in jouw gezin. Jij runt het, jij financiert jullie levensstijl. Je bewijst je dochter geen dienst met het grenzeloze aanbod en toegang tot luxe voedsel. Ze wordt immers dikker en ongezonder van jóuw geld. Jij financiert en faciliteert haar eetpatroon. Op die manier hoef je het tegen haar natuurlijk helemaal niet te zeggen. Je kunt het veel dichter bij jezelf houden en zeggen dat jij je ervan bewust geworden bent dat extraatjes geen extraatjes meer zijn maar de hele dag door beschikbaar zijn en geconsumeerd worden en dat je dat niet meer wil, voor niemand in het gezin. Je hoeft je niet af te zetten tegen haar gedrag, haar gewicht, haar smoezen en haar waarden. Begin maar met pal te gaan staan voor jouw waarden. Action speaks louder than words.

Ik sluit me aan bij de post van Mija, zo kun je het ook brengen. 

Helemaal eens met Mija. Mijn dochter van 14 heeft geen overgewicht. En ze is een zoetekauw. Maar als ze een idioot grote bak ijs wil volscheppen dan grijp ik wel in, met de boodschap dat het niet de bedoeling is om je maal te doen met ijs (of snoep, chips, etc): als ze nog honger heeft dan heeft ze niet genoeg gegeten en dan kan ze nog best een boterham met kaas pakken.

Geen boterham (met of zonder kaas)? Dan heb je dus geen honger, dan heb je lekkere trek. En daar hoef je niet onbeperkt aan toe te geven. Dochter geeft dit trouwens soms zelf als antwoord op mijn "als je honger hebt pak je maar een boterham" - "Nee, ik heb geen honger, ik heb gewoon trek in iets lekkers". Ja, dan mag je een toetje. Met de nadruk op -je

Wat Temet aangeeft, heb ik bij mijn kinderen ook gedaan. Ik heb ze geleerd dat er een verschil is tussen honger en lekkere trek (of buikhonger en hoofdhonger). Als je honger hebt, moet je eten, maar dan ook écht eten. Gezonde dingen met nuttige voedingsstoffen. 
Als je lekkere trek hebt, hoef je daar niet aan toe te geven, het gaat weer over. Als je er wel aan toegeeft, hou het dan beperkt. Ze weten ook hoe ongezond en verslavend suiker is.

IJs, slagroom, donuts, taart, saucijzenbroodjes e.d. zijn hier feesteten. Dat zijn uitzonderingen die we normaalniet in huis hebben. We hebben wel eenvoudige koekjes, wat extra pure chocolade, noten en meestal 1 (ja, één) zakje chips in huis. Geen familiezak, en chips eet je uit een dessertkommetje, niet uit de zak. Zo blijft de hoeveelheid per keer beperkt. Iets van snaaispul opmaken is "verboden", dan moet je eerst vragen of de anderen er ook nog van willen.

Er mag hier niet onbeperkt gesnaaid worden, dan kunnen ze echt wel een opmerking verwachten (zoals: zeker dat je geen honger hebt? of: hou je het een beetje gezond?), zelfs al zijn ze al 18 en 21. TO, jouw dochter is 13, dat is veel te jong om alle teugels los te laten.

Nog een tip: drink een groot glas water voordat je toegeeft aan hoofdhonger. Vaak is het eigenlijk dorst, en zo zit in elk geval je maag een beetje voller met water.

Maar goed, zo hebben we het hier altijd al gedaan, en ik snap het best dat het een beetje spannend is om dingen te veranderen. Maar beter nu dan nooit. Ik heb de indruk dat jij bang bent dat je kinderen boos worden. Daar zou ik eens goed over nadenken, want het is helemaal geen ramp als ze boos worden. Kinderdiabetes bv is een veel grotere ramp.

Ik begrijp wel dat de soms tegengestelde adviezen het moeilijk maken. Het is wel positief dat je dochter ook gezond eet, het gaat dus vooral om de tussendoortjes en toetjes?
Ik denk dat het verstandig is om de hoeveelheid hiervan flink te beperken en, waar mogelijk, te vervangen door gezondere alternatieven. En misschien is het een idee om tijdens het eten een fles of grote kan met water op tafel te zetten? 

Ik merk dat ik best wel aan sla op het boos worden van je dochter als je iets zegt van haar eetgedrag. Dat doet me denken aan verslavingsgedrag. Als je een alcoholist aanspreekt op het zoveelste biertje en dat dat niet goed is, worden ze ook vaak boos en gaan het goedpraten met dat het allemaal wel meevalt. En dat ze ook gezond eet. Dat is goed, maar ook gezond eten heeft een limiet aan wat je nodig hebt op een dag. 

Jullie faciliteren dit gedrag wel degelijk door ongezond lekkers te kopen en een grote voorraad te hebben. En door niet toe te zien op de besteding van jullie geld dat een bepaald doel dient. En door de verantwoordelijkheid volledig bij de kinderen te leggen. Vrijheid is mooi, maar gaat hand in hand met verantwoordelijkheid. Jullie dochter laat nu duidelijk zien die verantwoordelijkheid en die vrijheid nog niet aan te kunnen. Dan moet je als ouders ingrijpen. Een beetje aankomen en rondingen krijgen is in de puberteit normaal. 20 kilo per jaar aankomen niet. Dat is echt heel veel en dat wil je echt niet jaren achter elkaar. Op tijd ingrijpen is echt wel nodig. Anders weegt ze over drie jaar 140 kilo. 

Natuurlijk is je dochter als persoon goed zoals ze is, maar dat betekent niet dat ze geen probleem heeft en dat haar gezondheid niet in gevaar is.
Je lengte/gewicht/omvang/uiterlijk zegt niks over je intrinsieke waarde als persoon. 
Andere aandoeningen of problematiek ook niet. Toch kan dat wel betekenen dat ingrijpen nodig is of dat iemand hulp nodig heeft.

Wat betreft die vrijheid die je man zo hoog in het vaandel draagt: die eindigt wat mij betreft wanneer een kind zichzelf meermaals of stelselmatig schaadt of in gevaar brengt. En dat is hier helaas aan de hand.