Dochter met overgewicht
Mijn dochter van 13 is wat zwaar. Ik zag dat natuurlijk wel een beetje maar ik denk dat ik niet wou zien dat het misschien wel echt wat te zwaar is. Ik hou natuurlijk van haar en wil haar niet slecht laten voelen.
Ze is rond de feestdagen vorig jaar meer aangekomen. Niet super veel maar ze werd wel wat ronder. En ik dat hoort er bij dacht ik en dat gaat wel weer weg maar over de maanden bleef het maar zo en is ze huis veel meer aangekomen.
Zelf weeg ik rond de 60-65 kilo. Ik heb een bmi van 22. Niet te hoog maar ik heb best wel een buikje waardoor ik wel wat wil afvallen. Dit verberg ik niet voor haar. Nogmaals was het me niet opgevallen dat ze zo zwaar was.
we zijn even lang en ze is m’n dochter van 13 dus dacht ik dat ze ietsje dunner was dan mij of ongeveer hetzelfde. Dus toen we laatst gingen shoppen schrok ik best erg. Het viel me wel op dat ze vooral leggings droeg en dat haar buik er wat over heen ging en dat haar kleren wat strakker waren en dat ze gewoon meer vet had maar ik dacht dat dat door de groei kwam. Maar ze zei dat ze nieuwe kleren nodig had omdat die van haar te klein waren. Ik gaf haar in de winkel een maat 40 wat ik zelf ook heb meestal en ze zei dat die niet goed zat. Dus ik gaf haar een 42 en ook deze was aan de kleine kant. Hij ging eigenlijk niet lekker dicht en haar buik puilde er over uit. Maar de winkel ging maar tot 44 en die was er niet meer. Ik zei dat die winkel waarschijnlijk kleiner viel. En 42 is niet mega groot maar het is toch een maatje 42/44 op een 13 jarige. Dus een xl/xxl. Maarja kan gebeuren.
Toch zat het wel in m’n hoofd en ik begon een gesprek over mijn afval proces. Ik vertelde hoeveel ik woog enzo. Toen vroeg ik haar hoe zij dacht over haar lichaam en alles. Ze vertelde dat ze zich toch wel wat dik vindt. Ik zei tegen haar dat het best mee viel en dat vond ik ook.
Totdat ze vertelde dat ze 80 kilo weegt. Dit was wel een beetje shocking natuurlijk. En toen heb ik dat ook gezegd. Van “oh ja dat is toch wel veel” enzo. Niet heel erg maar meer eventjes uit schrik.
Ze vertelde dat ze haar kleding niet meer paste en dat ze stretch Marks had. Ze vertelde dat het gewicht vooral in haar buik en benen zit wat ik erg herken. Ik vroeg haar om haar Buikomtrek te meten en die was vele te groot. Dat zei ik natuurlijk niet. Ze vertelde over haar conditie en hoe slecht die was en dat ze last had van dat haar benen tegen elkaar schuren en dat ze niet lekker zit in haar bureau stoel omdat die wat smal is. Ook vertelde ze dat haar buik in de weg zat met bijvoorbeeld veters strikken en dat ze überhaupt haar voeten niet kon zien er over heen. En nog veel meer van dat soort dingen
ik zei haar dat we ons bmi konden berekenen en samen afvallen. Ik had dus eentje van 22 en zei van 27. Ze schaamde zich wel een beetje zag ik. Op sommige sites stond overgewicht en op andere zelfs obesitas.
Ik vroeg hoe het zo kwam en het antwoord was gewoon te veel eten en te weinig beweging. Zo is ze aangekomen en veel ook. In mei woog ze namelijk nog 68/69 kilo zei ze. En dat ze dus in 5 maanden tijd 11-12 kilo is aangekomen. Dat is niet normaal volgens mij. Ook zei ze dat 5 van die kilo’s in 2 maanden tijd waren. Bizar.
ik heb namelijk even gerekend en 1kilo vet is 7700 kcal. Om 12 kilo aan te komen moet ze dus 92.400 kcal te veel hebben gegeten. Dus boven op de gemiddeld 1800 die ze nodig heeft. Dat betekent dat ze gemiddeld per dag meer dan 600 kcal te veel heeft gegeten. Dat is een hele maaltijd of 2.
Natuurlijk zit er wat van mijn fout in als in dat ik het niet eerder zag of niet eerder wou zien en dat ik natuurlijk voor eten zorg in het huis maar ze koopt zelf ook eten van haar zakgeld. Vaak doet ze dat achter mijn rug om. Of soms niet. Gister had ik bijvoorbeeld een zak van 300 gram chocolade pepernoten gekocht en toen ik net op haar kamer kwam was die zak leeg op haar bureau. Dat zijn toch weer 1400 kcal die ze naar binnen heeft gewerkt.
maar goed wat moet ik doen? Ik weet nu haar gewicht enzo maar ik wil niet haar slecht laten voelen er over maar ik kan het ook niet laten gebeuren dat ze over een aantal maanden nog 12 kilo zwaarder is en richting de 100 kg gaat.
Help
Er zou goed iets van een eet verslaving kunnen zijn. Veel mensen hebben dat wel of tot een punt.
ik wil graag dat ze leren door fouten maar ik denk dat ze te ver gaat. Dit begint meer dan een fout te worden maar een echt probleem. Vandaag weer. Ze kwam beneden met de knoop van haar broek open. Ze zei dat dit moest opdat ze een beetje ‘opgeblazen’ was. Ik zag alleen wel dat dit niet helemaal het geval was… die broek kon niet dicht en daar had dat opgeblazen niet veel mee te maken… en toen schepte ze haar bord vol… ze ploft echt uit haar broeken en dat is echt niet normaal. En vanochtend wou ze een riem omdoen die ik een aantal maanden geleden aan haar had gegeven die toen goed paste en misschien zelfs een beetje te groot was. Vanochtend zag ik dat ze hem aan deed en niet dicht kreeg… ik schrok heel erg. Echt een eye opener weer. Ik ga denk ik morgen even met haar praten.
ik denk dat ik ga vragen waar het vandaan komt of dat er iets is waardoor ze veel eet ofzo. Ook wil ik een plan maken om dit probleem tegen te gaan. Zijn er bepaalde dingen die ik nog moet zeggen? Iets over effecten van dik zijn? Niet alleen medische effecten maar ook sociaal aangezien dit minder eng is maar wel raakt. Of andere dingen?
en ja ik denk niet dat we zo ‘streng’ gaan zijn als sommige mensen zijn. Het is natuurlijk niet streng en erg normaal maar voor ons doen streng! Maar er moeten wel wat meer regels zijn en afspreken maken dus wel wat strenger.
Ook dat lief zijn en het laten gebeuren is natuurlijk niet goed. Zeker niet nu het zo de spuigaten uit loopt. En het is nu nog meer te overzien dan over een aantal maanden of weken
Marieke6538 schreef op 03-11-2023 om 21:12:
Er zou goed iets van een eet verslaving kunnen zijn. Veel mensen hebben dat wel of tot een punt.
ik wil graag dat ze leren door fouten maar ik denk dat ze te ver gaat. Dit begint meer dan een fout te worden maar een echt probleem. Vandaag weer. Ze kwam beneden met de knoop van haar broek open. Ze zei dat dit moest opdat ze een beetje ‘opgeblazen’ was. Ik zag alleen wel dat dit niet helemaal het geval was… die broek kon niet dicht en daar had dat opgeblazen niet veel mee te maken… en toen schepte ze haar bord vol… ze ploft echt uit haar broeken en dat is echt niet normaal. En vanochtend wou ze een riem omdoen die ik een aantal maanden geleden aan haar had gegeven die toen goed paste en misschien zelfs een beetje te groot was. Vanochtend zag ik dat ze hem aan deed en niet dicht kreeg… ik schrok heel erg. Echt een eye opener weer. Ik ga denk ik morgen even met haar praten.
ik denk dat ik ga vragen waar het vandaan komt of dat er iets is waardoor ze veel eet ofzo. Ook wil ik een plan maken om dit probleem tegen te gaan. Zijn er bepaalde dingen die ik nog moet zeggen? Iets over effecten van dik zijn? Niet alleen medische effecten maar ook sociaal aangezien dit minder eng is maar wel raakt. Of andere dingen?
en ja ik denk niet dat we zo ‘streng’ gaan zijn als sommige mensen zijn. Het is natuurlijk niet streng en erg normaal maar voor ons doen streng! Maar er moeten wel wat meer regels zijn en afspreken maken dus wel wat strenger.
Ook dat lief zijn en het laten gebeuren is natuurlijk niet goed. Zeker niet nu het zo de spuigaten uit loopt. En het is nu nog meer te overzien dan over een aantal maanden of weken
Dit is echt wel heftig zeg! Zeker voor zo'n jong meisje. En als er niks aan gedaan wordt, gaat het van kwaad tot erger. En het brengt ook allerlei gezondheidsklachten met zich mee. Ik ken je dochter natuurlijk niet en vind het daardoor lastig in te schatten hoe je een gesprek met haar het beste aan kan pakken. Het is natuurlijk wel van belang dat ze weet dat je haar wil helpen en dat ze niet nóg meer aankomt. En anders via de huisarts een verwijzing vragen voor iemand die haar kan begeleiden.
Effecten van dik zijn bespreken? Nee joh, die weet ze echt wel. Zorg gewoon dat je het gesprek open houdt en toegankelijk bent en blijft. Ik hield het altijd op gezondheid en dochter kwam zelf vaak met opmerkingen over haar lijn of de wens tot afvallen. Daar ging ik dan natuurlijk wel op in. Benadrukte dat ze de mooiste ter wereld was maar dat ik haar best wilde helpen.
En nogmaals, hier hoefde ik nooit streng te zijn want het aanbod hier in huis was bijna altijd gezond. Sloop er soms toch weer een wat minder gezonde gewoonte in dan gooide ik het soms op ‘geld besparen’, zo van we moeten even wat bezuinigen dus kopen alleen het nodige; dús gezond eten.
En vervolgens dan dat gezonde ook erg promoten natuurlijk. Hoewel het niet klinkt alsof dat bij je dochter hoeft. Maar zorg dat het lekker en gezond is. Zorg voor veel vezels, eiwitten, gezonde vetten en groente. Zorg dat er lekkere tussendoortjes zijn zoals groente en fruit. Maak lekkere recepten met haar. Enz.
Ik snap ook niet zo goed waarom je het zo graag (nu) wil hebben over haar gewicht. Ik heb de indruk dat je op dit moment zo geschokt bent dat het moeilijk wordt om dat op een neutrale, kalme manier te doen. Als je niet uitkijkt, wordt dat een heel drama, omdat het bij jullie allebei veel te gevoelig ligt.
Jij ziet er tegenop om ‘streng’ te zijn, om grenzen te stellen, maar je wil haar wel confronteren met haar gewicht, wat heel veel persoonlijker en gevoeliger is dan de levensstijl van je huishouden te versoberen. Ik begrijp die keuze echt niet goed.
Als je echt per se rechtstreeks met het overgewicht en de gezondheidsrisico’s aan de gang wil, zou ik eerst (jijzelf, alleen) eens een keer naar de huisarts en/of een diëtist gespecialiseerd in jongeren gaan om te bespreken hoe je dit het best kan aanpakken. Want mij lijkt dat heftige, emotionele en confronterende gesprekken niet gauw een positief effect zullen hebben. Ik vind er in ieder geval grote risico’s aan kleven om er zo rechtstreeks in te vliegen met een kind dat al herhaaldelijk heeft laten zien de hele kwestie te willen vermijden.
Het advies van Mija vind ik goed, zelf informatie inwinnen hoe dit aan te pakken. En vooral gezond blijven koken en geen ongezond snaaispul meer in huis halen. Of als ze ervoor openstaat, samen met je dochter de keuken in. Tussendoortjes kunnen jullie eventueel zelf maken als jullie dat leuk vinden. Zo heb ik onlangs kruidkoek gebakken (ik eet koolhydraatbeperkt) en dit in plakjes gesneden en ingevroren voor af en toe een plakje tussendoor bij de koffie. Maar er is zoveel meer te bedenken.
Als ze in dit tempo doorgaat met aankomen is het leed niet te overzien als ze na de middelbare school misschien op kamers moet ivm een studie ver weg.
Misschien vind je nog wat herkenning in een soortgelijk topic, in de rubriek puberteit, van vorig jaar februari, dat gaat over een jongen van 14 die veel te zwaar weegt. Heb niet alles gelezen dus ik weet niet of de jongen nog afgevallen is of minder is gaan snoepen.
Lastig om dit goed aan te vliegen. Ik was als kind al veel te dik. Mijn moeder ging met dat probleem naar de huisarts, die vond dat ik maar minder moest eten en dat was alle hulp die mijn moeder kreeg. maar dat hielp niet. Toen ik een jaar of 16 was en mezelf weerspiegeld zag in een raam, ging bij mij een knop om, hier moest was gebeuren. Gelukkig had ik net een nieuwe huisarts die me naar een hele lieve diëtiste stuurde. Toen ben ik 20 kg afgevallen.
Dus, je dochter moet erachter staan en het moet klikken met de diëtist.
Overigens is het voor de niet-dikke mensen in het gezin ook goed om gezond te eten, voor het microbioom in de darmen. Er is een rechtstreekse verbinding tussen darmen en hersenen, over en weer is er communicatie, hoe je je voelt. Zowel geluksgevoel als hongergevoel. Eenzaamheid kan hongergevoel beinvloeden, wat je eet kan je stemming beïnvloeden.
https://mobiel.voedingscentrum.nl/encyclopedie/microbioom.aspx
Ik ben het helemaal met Mija eens.
Waar ik trouwens benieuwd naar ben, is de houding van je partner. Het idee dat dochter moet leren van haar fouten en zelf tot inzicht moet komen lijkt me 8n zijn algemeenheid niet fout, maar ik vind dat je toch in elk geval je dochter de goede kant op moet helpen, en verbetering niet moet saboteren. En dat doen jullie wel als iedereen ongelimiteerd snoep en ijs etc kan pakken. Wat zit hier achter bij je man? Wil hij soms zelf ook ongelimiteerd rommel kunnen eten?
Ik zou als volwassene best boos zijn als mijn ouders mij als 13-jarige niet beschermd hadden tegen ernstig overgewicht. Zelf dingen leren door ondervinden is mooi, maar in dit geval echt schadelijk.
Ze ondervindt nu ook al flinke hinder door haar gewicht, al uitgeput zijn na 20 minuten fietsen, haar kleding zit te strak, schoenen strikken is erg lastig. Hier heeft ze echt hulp bij nodig, allereerst dat haar ouders ervoor zorgdragen dat in huis niet meer zomaar alles gepakt kan worden tussen de maaltijden door of het moet iets gezonds zijn. Maar dit soort adviezen staan al meerdere keren vermeld.
Temet schreef op 04-11-2023 om 12:48:
Ik ben het helemaal met Mija eens.
Waar ik trouwens benieuwd naar ben, is de houding van je partner. Het idee dat dochter moet leren van haar fouten en zelf tot inzicht moet komen lijkt me 8n zijn algemeenheid niet fout, maar ik vind dat je toch in elk geval je dochter de goede kant op moet helpen, en verbetering niet moet saboteren. En dat doen jullie wel als iedereen ongelimiteerd snoep en ijs etc kan pakken. Wat zit hier achter bij je man? Wil hij soms zelf ook ongelimiteerd rommel kunnen eten?
Dat heet: de kat op het spek binden.
Ik vind de opstelling van vader ook apart. Als het verhaal van moeder klopt, is het overduidelijk dat ze de verantwoordelijkheid niet aankan en de gevolgen niet overziet. Ze komt tientallen kilo’s aan in een heel beperkte tijd. Het enige wat ik kan bedenken is dat het nog niet tot iedereen is doorgedrongen wat er aan de hand is. We zijn hier getuige geweest van proces van TO, die er tot haar verbijstering achterkomt dat ze de situatie niet goed heeft beoordeeld. Waarschijnlijk moet dat kwartje bij vader en oma ook nog vallen?
Ik vind kinderen laten leren door fouten te maken best een vrij luie manier van opvoeden, en ook niet erg motiverend. Wat nou als ze daar ontmoedigd door raken? Niet leren omgaan met grenzen? Meer behoefte hebben aan kaders? Leerde je ze ook zwemmen door ze in het water te duwen en weg te gaan? En kennelijk zijn jullie ook weer niet zo op vrijheid dat jullie geen commentaar leveren. Wat mij erg onveilig lijkt, eerst mag je zelf je neus stoten en dan krijg je te horen dat het stom was.
Principes zijn leuke dingen voor op een tegel. Kinderen opvoeden doe je door ze te bieden wat ze nodig hebben. Kaders en veiligheid horen daarbij.
AnnaPollewop schreef op 04-11-2023 om 18:20:
Ik vind kinderen laten leren door fouten te maken best een vrij luie manier van opvoeden, en ook niet erg motiverend. Wat nou als ze daar ontmoedigd door raken? Niet leren omgaan met grenzen? Meer behoefte hebben aan kaders? Leerde je ze ook zwemmen door ze in het water te duwen en weg te gaan? En kennelijk zijn jullie ook weer niet zo op vrijheid dat jullie geen commentaar leveren. Wat mij erg onveilig lijkt, eerst mag je zelf je neus stoten en dan krijg je te horen dat het stom was.
Principes zijn leuke dingen voor op een tegel. Kinderen opvoeden doe je door ze te bieden wat ze nodig hebben. Kaders en veiligheid horen daarbij.
Het zal voor het ene kind misschien wel werken maar zeker niet voor elk kind.
Kinderen mogen zeker fouten maken en leren daar vaak ook van, maar niet onbeperkt en onbegrensd. Als je kind een keertje nee moet zeggen tegen een uitje met vriendinnen omdat ze haar zakgeld heeft uitgegeven aan snoep, is dat jammer en hoop je dat ze dat volgende keer anders aanpakt. Als je kind stelselmatig laat zien de prioriteiten bij de verkeerde dingen te leggen, zou ik wel ingrijpen.
Jouw dochter maakt nu meerdere keren per dag een fout door te veel en te ongezond te eten en ze leert er al langere tijd stelselmatig niet van. Dan moet je als ouders wel ingrijpen. Niet alles in het leven is een keuze. Mogen de kinderen ook zonder gordel in de auto? Mogen ze zelf beslissen of ze wel of niet naar school gaan? Dat geldt ook voor eten. Daar mag je best paal en perk aan stellen. Sterker nog, dat is in dezen je morele plicht als ouder, want ze laat overduidelijk zien het zelf nog niet te kunnen.
Ooit was ik bij een therapeut waar ik heel slecht mee overweg kon, al heeft ze me later wel heel erg ergens mee geholpen. Zij zei wel een keer verschrikt over kinderen opvoeden dat ik mijn dochter wel grenzen mee moest geven, omdat een kind dat nodig had. Zij was door haar ouders nooit begrensd en daar had ze best lang last van gehad in de rest van haar leven. Zij was dus niet bepaald voorstander van een vrije opvoeding (die je met wat kwade wil ook als emotioneel verwaarlozing zou kunnen omschrijven trouwens).
Inderdaad merkte ik al snel dat mijn dochter beter in haar vel stak als ik wel grenzen trok, ze bleef die anders toch zoeken. En uiteindelijk heeft iedereen een grens, dus je kinderen niet tijdig begrenzen is toch of je ze geblinddoekt een kamer instuurt en ze met hun hoofd tegen de onzichtbare muur laat lopen. Duidelijke consequente grenzen geven veiligheid. Dierenmoeders laten hun jongen ook eerst in en rond het hol opgroeien, en langzaam aan wennen aan prooi en jagen terwijl zij erbij is voor de veiligheid en het voordoen.
Maar goed, daar hebben ouders uiteenlopende meningen over. Uiteindelijk denk ik dat de beste ouders de mensen zijn die kijken naar wat hun kind nodig heeft, niet naar wat het beste bij henzelf past.
