Gebitsellende dochter...het houdt niet op
Niet dat jullie hier iets mee kunnen, maar ik moet het gewoon even kwijt.
In de nacht van zondag op maandag kwam dochter bij ons dat ze pijn had in haar mond aan 'kiezen die er niet meer waren'. Pijnstiller gegeven en bij ons gelegd, maar maandagochtend zat er een flink abces, dus met spoed naar de tandarts. Foto's gemaakt en er bleek een fikse ontsteking te zitten onder haar nieuwe kiezen die nog in haar kaakbeen zitten en aan de andere kant ook een beginnende ontsteking. Uiteindelijk met spoed doorgestuurd naar de kaakchirurg want dit hadden ze nog niet eerder gezien. Gistermiddag is dochter geopereerd en naast de ontstekingen zijn ook alle vier haar kleine volwassen kiezen in de bovenkaak verwijderd. Deze waren dusdanig slecht van kwaliteit dat ze niet meer te redden waren volgens de kaakchirurg. We wisten al van eerdere foto's dat deze kiezen ook geen goed glazuur hadden, maar hadden wel nog goede hoop dat ze te redden zouden zijn. Niet dus...Was een flinke klap voor ons, zelfs mijn man heeft flink gevloekt en gehuild.
Dochter had uiteraard veel pijn en was ontzettend boos dat ze alweer zoveel pech heeft. En bang voor de operatie, dikke paniek vooraf en ze viel terug op zichzelf pijn doen.
Na de operatie was het niet veel beter. Heel veel boosheid, paniek, zichzelf slaan en knijpen. Ze heeft veel pijn aan haar mondje, huilt veel, wil niks, weigert te eten en drinkt wel heel minimaal omdat ze anders een infuus moet.
Vanochtend kwam de kaakchirurg bij haar om uit te leggen dat haar volwassen kiezen helaas verwijderd zijn en haar reactie was heel heftig. Ze begon te huilen en te schreeuwen en zichzelf pijn te doen en riep dat hij beter gewoon alle tanden uit haar mond had gehaald zodat ze een kunstgebit kreeg en nooit meer naar de tandarts hoefde en nooit meer beugels hoefde te dragen. Sindsdien is er geen land meer met haar te bezeilen. En dat snap ik, ze is pas acht en heeft al zo veel ellende doorstaan. Maar wij weten het ook gewoon niet meer. Niet wat te zeggen, niet wat te doen. Ze zit ontzettend met zichzelf en alle ellende in de knoop, maar ondertussen wil ze helemaal niks. Bij alles wat wel écht even moet, is het weerstand en intens huilen. Ze krijgt wel pijnstilling maar ze geeft niet goed aan wat het doet. Als je er naar vraagt wordt ze boos.
Ze voelt zich ook heel schuldig dat onze vakantie nu niet doorgaat. Ze heeft ook al gezegd dat we maar gewoon moeten gaan en haar maar gewoon achter moeten laten, omdat ze toch alleen maar boos is. Ik vind het heel verdrietig dat ze zo naar over zichzelf denkt. Echt iedereen zou hier het heen en weer en erger van krijgen, de moed verliezen en het even compleet niet meer weten.
Ik weet eigenlijk niet hoe hiermee om te gaan. Ik ben zelf moe en verdrietig, maar voor haar moet ik sterk zijn. Ik ben zo bang dat we terugvallen op onze oude, giftige dynamieken, dat we elkaar kwijtraken in onze emoties. Ik weet ook wel dat dochter nu geenszins toerekeningsvatbaar moet zijn, dat ik begrip moet hebben voor haar en voor alles wat ze voelt en uit, maar ik ben bang dat het me niet lukt. En waar mijn man normaal altijd het vertrouwen houdt dat we er samen wel doorheen komen als gezin, zie ik nu dat hij het ook niet meer weet en dat vertrouwen even kwijt is.
Ik snap dat ze er helemaal klaar mee is, zo jong en al zo veel ellende doorstaan. Ik snap ook wel dat ze er niet over wil praten. Dat hoeft ook niet, want bij de kindertherapie ging dat ook spelenderwijs. Maar voor dochter is er niet over willen praten ook een manier van wegstoppen en dan blijft het onderhuids dooretteren zonder dat ze het echt verwerkt.
Afleiding zou goed zijn, maar ze wil heel weinig op het moment. En als we al iets doen, kan ze zomaar op een willekeurig moment volledig ontploffen en heel boos worden op de situatie of echt intens verdrietig zijn. Ze weet dan niet waarom dat gebeurt, maar dit is wel herkenbaar van na eerdere narcoses.
We hebben voor nu besloten dat meeveren en goed luisteren het beste werkt. Als dochter geknepen wil worden, dan is dat zo. Een ander knijpen werkt voor haar niet. Zij heeft het blijkbaar nodig om fysiek ergens anders iets te voelen dan waar het pijn doet.
Half september zal dochter starten met PMT. Dat weet ze nog niet, want dan zitten we nu weer drie dagen met boze buien en verwijten en zelfdestructie.
Mijn man zit er wel mee dat zijn geduld het soms begeeft. Vandaag gaf dochter aan dat ze graag even alleen wilde zijn en dat wij maar even boodschappen moesten gaan doen en koffie drinken op het terras zodat we toch nog een beetje vakantie hadden. Bij thuiskomst lag ze hevig huilend op de bank. Onaanspreekbaar verdrietig. Mijn man heeft haar op schoot genomen en ze heeft wel een uur tegen zijn borst aan gehuild. En toen ze enigszins gekalmeerd was, hebben man en dochter hun onderlinge frustraties uitgepraat. Dochter heeft het blijkbaar als beangstigend ervaren dat man soms ook even écht boos kon worden. Man heeft wel eerlijk gezegd dat de hele situatie ons ook raakt en dat wij er ook verdriet om hebben. Omdat we het haar niet gunnen. En dat ze in haar onmacht soms dingen zegt die pijn doen. Dat we allemaal niet heilig zijn, maar dat ze wel moet weten dat er altijd genoeg liefde en genade is voor vergeving en nieuwe kansen.
maar huilen is ook een vorm van verwerken. Niet iedereen is een prater.
Ysenda schreef op 15-08-2023 om 23:03:
maar huilen is ook een vorm van verwerken. Niet iedereen is een prater.
Dat klopt. En ze mag ook huilen. Ze mag boos zijn. Ze mag onredelijk zijn. Alleen als ze zichzelf pijn doet, is dat niet wenselijk. Niet dat de situaties waarin ze dat doet überhaupt wenselijk zijn, maar we hebben daar een tijdje geleden niet voor niks hulp voor gezocht.
Met de eigen verantwoordelijkheid voor medicatie en spoelen gaat het nog steeds goed. Gisteravond wel even een boze bui gehad omdat ze het allemaal vreselijk stom vond, maar haar even vasthouden, troosten en erkenning geven was genoeg om haar zichzelf een schop onder haar kont te geven en het toch te doen.
Waar ze nog wel boos over is op ons, is dat ze haar nieuwe bril niet mag dragen. Na haar blindedarmoperatie vorig jaar heeft ze uit pure woede een pootje van haar bril afgebroken en aangezien ze deze net een paar weken heeft, hebben we de oude maar weer even erbij gepakt. Zij ziet dat als wantrouwen. Maar van de week heeft ze de bril van mijn man van zijn gezicht getrokken en ermee gegooid en gistermiddag heeft ze ook met haar eigen bril gegooid. Dat is iets waar mijn man dus echt boos over was/is. Ze is acht en ze weet dondersgoed dat ze daar niet zo mee om hoort te gaan. En ze weet ook dondersgoed dat zowel man als zijzelf die bril hard nodig hebben om iets te kunnen zien en te functioneren. Dat heeft man haar ook wel duidelijk gemaakt. Waarop dochter aangaf dat ze dat helemaal niet wilde doen en een huilbui waarbij ze allerlei kleine frustraties over haar ogen eruit gooide. Toen mijn man aangaf dat het ook een voordeel kan zijn dat ze bij overprikkeling haar bril af kan zetten waardoor ze in ieder geval één zintuiglijke prikkel dempt, zuchtte ze 'sorry hoor, maar voor deze mate van positief doen ben ik echt nog niet klaar'.
Vannacht wederom een onrustige nacht gehad met veel paniek en angst. Heb midden in de nacht haar haren geborsteld en gevlochten omdat ze daar rustig van wordt. Vanmorgen tranen omdat ze niet meer wist wat ze met zichzelf aan moest. Arm meisje, ik heb zo met haar te doen.
Jullie dochter was teleurgesteld toen de vakantie niet door ging. Is het mogelijk om alsnog een long weekend of midweek ergens naar toe te kunnen gaan zodat ze er even uit is? Uit eerdere post over vermaak tijdens een vakantie, lijkt die afleiding jullie/ haar altijd heel goed te doen.
We moeten morgen weer naar de kaakchirurg. Verder heeft dochter nog bijzonder weinig zin in dingen en ook niet zo veel energie. Ze doet bijna elke dag wel een dutje in de middag.
Volgende week heeft ze kindervakantieweek. Ik vrees dat hele dagen nog te veel gaat zijn, maar we willen haar in ieder geval halve dagen laten gaan. Dan heeft ze wat afleiding, contact met andere kinderen en hopelijk doet dat haar goed.
" zuchtte ze 'sorry hoor, maar voor deze mate van positief doen ben ik echt nog niet klaar'."
dat is behoorlijk wat zelfinzicht en een flinke woordenschat voor een kind van acht...
Hoop dat ze volgende week baat heeft bij die kindervakantieweek, dat klinkt in elk geval als iets wat een goede afleiding kan zijn. Er wordt gelukkig goed weer voorspeld.
Is het een idee om vast voor bijvoorbeeld de herfstvakantie een leuk vakantie plan te maken? Misschien zijn/waren jullie niet van plan dan weg te gaan, maar is dat met het in het water vallen van deze vakantie wel een goed alternatief.
Dan heeft je dochter in ieder geval nu alvast een leuk vooruitzicht
De meeste volwassenen zouden dit ook niet makkelijk doen hoor. Je zal het maar moeten ondergaan allemaal. Ze is echt ontzettend stoer.
Ik snap dat je hart breekt als ouder, maar het heeft gewoon veel tijd nodig. En dat is erg zwaar want je wilt het toch liefst allemaal wegtoveren. Maar dat kan niet. Er zit weinig anders op dan uitzitten en er het beste van maken en niet teveel vooruit kijken maar een beetje met de dag meedeinen…
Uitleggen dat het voor jullie ook pittig is mag natuurlijk, alleen is het niet haar verantwoordelijkheid om het voor jullie makkelijker te maken want jullie pijn is afgeleide pijn. Zij moet het nu door, en zij moet haar hele leven met zichzelf door.
Mijn hart breekt ook als mijn zoon naast me loopt te strompelen met zijn stok terwijl hij een half jaar geleden nog heel andere plannen had, maar ik snap wel dat hij geen zin heeft om steeds aan te horen hoe vreselijk ik het vind. Dus dat probeer ik dan maar elders een beetje kwijt te raken. Dat is natuurlijk nog wat anders dan de opeenstapeling van problemen van jouw dochter, dus ik snap dat jullie ook wel wat stoom af willen blazen. Hopelijk lukt dat hier een beetje.
Ze blijft ons af en toe verbazen in alle opzichten. Het ene moment komt ze heel wijs en zelfbewust uit de hoek, het andere moment kan ze alleen maar primair vanuit emotie reageren. Dat is allemaal oké, want wat ze nu doormaakt is heel heftig en cumulatief. Dat weten wij ook wel. We hebben haar gezegd dat wij ook verdriet hebben van de situatie en dat we er voor haar zullen zijn als ze ons nodig heeft. Uiteraard benoemen we dat niet heel de dag door en is zij niet verantwoordelijk voor onze gevoelens.
Als ze verdrietig of boos is, houden we haar vast en troosten we haar. Ook als ze zich afreageert op ons, begrijpen we dat, hoe pijnlijk het soms ook is.
Die vakantie gaan we zeker inhalen, maar op dit moment is dochter nog niet zo in the mood voor vakantieplannen. "Want dan mankeer ik vast weer wat anders waardoor het niet door kan gaan".
Ze wilde vanmiddag wel een ijsje gaan eten. Toch even afleiding en iets leuks.
Het is heel fijn dat ik hier van me af kan schrijven en adviezen kan krijgen van jullie. Heeft me al meer dan eens door lastige periodes heen geholpen.
Jullie doen het zo goed, in wat toch ronduit een klote situatie is, dat er weinig valt te adviseren hoor… en zeker jullie meisje doet het geweldig.
Dankjewel. Ik weet eerlijk gezegd ook niet wat ik een ander zou adviseren in deze situatie. Soms rollen er zomaar uit het niets een paar tranen over dochters wangen. Haar blik is nog steeds heel verdrietig en lusteloos. Maar ondanks alles zijn we heel trots op ons lieve kleine dappere meisje. Ze doet het toch maar allemaal, ook al zitten de emoties heel hoog.
Toen de kaakchirurg vanmorgen aankondigde dat ze alweer injecties moest, had dochter echt even een kleine inzinking en mepte zichzelf in haar gezicht, waar de kaakchirurg wel van schrok. Hij gaf haar de regie en daardoor herpakte ze zich snel. Wij knepen in haar handjes en toen ging het best goed. Haar lipje trilde en ze heeft best even flink gegild, maar ze deed het heel dapper, ook al waren er even dikke tranen toen het klaar was.
Dinsdag worden de hechtingen verwijderd voor zover die dan nog niet vanzelf opgelost zijn. En dan mag ze ook weer gaan opbouwen met kauwen als alles goed blijft gaan met de genezing.
Nu thuis heeft ze het moeilijk. We gingen samen even naar de planning voor de kindervakantieweek kijken. Wat staat er per dag op het programma, kan en mag ze wel/niet, wat is haalbaar en het kwam er op neer dat ze eigenlijk gewoon alles wilde en dat ze 'niet anders wilde zijn'. En daar was even heel intense boosheid en hartverscheurend veel verdriet over, waarbij ze ons ook wegstuurde omdat we het toch allemaal niet snapten. Inmiddels heeft ze zichzelf in slaap gehuild.
We gaan hier ongetwijfeld wel uitkomen, maar het doet nu even pijn. Ook om te zien dat ze het er zo moeilijk mee heeft. Positief vind ik dan wel dat ze blijkbaar weer ergens zin in heeft, dat haar levenslust weer een beetje terug is.
MamaE schreef op 17-08-2023 om 12:57:
Toen de kaakchirurg vanmorgen aankondigde dat ze alweer injecties moest, had dochter echt even een kleine inzinking en mepte zichzelf in haar gezicht, waar de kaakchirurg wel van schrok. Hij gaf haar de regie en daardoor herpakte ze zich snel. Wij knepen in haar handjes en toen ging het best goed. Haar lipje trilde en ze heeft best even flink gegild, maar ze deed het heel dapper, ook al waren er even dikke tranen toen het klaar was.
Dinsdag worden de hechtingen verwijderd voor zover die dan nog niet vanzelf opgelost zijn. En dan mag ze ook weer gaan opbouwen met kauwen als alles goed blijft gaan met de genezing.
Nu thuis heeft ze het moeilijk. We gingen samen even naar de planning voor de kindervakantieweek kijken. Wat staat er per dag op het programma, kan en mag ze wel/niet, wat is haalbaar en het kwam er op neer dat ze eigenlijk gewoon alles wilde en dat ze 'niet anders wilde zijn'. En daar was even heel intense boosheid en hartverscheurend veel verdriet over, waarbij ze ons ook wegstuurde omdat we het toch allemaal niet snapten. Inmiddels heeft ze zichzelf in slaap gehuild.
We gaan hier ongetwijfeld wel uitkomen, maar het doet nu even pijn. Ook om te zien dat ze het er zo moeilijk mee heeft. Positief vind ik dan wel dat ze blijkbaar weer ergens zin in heeft, dat haar levenslust weer een beetje terug is.
MamaE, ass betekent vaak ook een (fikse) vertraging op emotioneel gebied.
Jouw dochter is erg slim en wijs voor haar leeftijd. Daar verwacht je dan min of meer ook meer uitgebalanceerd emotie uiting bij.
Maar stel je dochter loopt ‘gewoon’ een paar jaar achter en je probeert een peuter/ kleuter te zien, dan zie je haar buien vast weer in een ander licht. Van een klein drupje vindt niemand het vreemd dat alle emoties nog overweldigend groot en hard binnenkomen en dat eea zeer theatraal en ongenuanceerd geuit wordt, een peuter gillend op de grond vindt niemand bijzonder. Dat nemen de meeste ouders zichzelf ook helemaal niet kwalijk, hoort er bij en schuldig voelen ze zich zeker niet door het toch diepe verdriet van klein kind.
Pinokkio schreef op 17-08-2023 om 13:50:
[..]
MamaE, ass betekent vaak ook een (fikse) vertraging op emotioneel gebied.
Jouw dochter is erg slim en wijs voor haar leeftijd. Daar verwacht je dan min of meer ook meer uitgebalanceerd emotie uiting bij.
Maar stel je dochter loopt ‘gewoon’ een paar jaar achter en je probeert een peuter/ kleuter te zien, dan zie je haar buien vast weer in een ander licht. Van een klein drupje vindt niemand het vreemd dat alle emoties nog overweldigend groot en hard binnenkomen en dat eea zeer theatraal en ongenuanceerd geuit wordt, een peuter gillend op de grond vindt niemand bijzonder. Dat nemen de meeste ouders zichzelf ook helemaal niet kwalijk, hoort er bij en schuldig voelen ze zich zeker niet door het toch diepe verdriet van klein kind.
Dat weet ik. Toch heeft dochter als peuter nooit driftbuien gehad. Ze kon ook al vroeg praten. Maar ze heeft de afgelopen jaren heel veel heftige dingen meegemaakt op medisch gebied en dat dat nogal overweldigend is, dat snap ik. Ik begrijp heel goed dat ze boos en verdrietig is. Ik voel me ook niet schuldig over wat er nu aan de hand is.
MamaE schreef op 17-08-2023 om 17:25:
[..]
Dat weet ik. Toch heeft dochter als peuter nooit driftbuien gehad. Ze kon ook al vroeg praten. Maar ze heeft de afgelopen jaren heel veel heftige dingen meegemaakt op medisch gebied en dat dat nogal overweldigend is, dat snap ik. Ik begrijp heel goed dat ze boos en verdrietig is. Ik voel me ook niet schuldig over water er nu aan de hand is.
Dat bedoel ik niet. Ik bedoel dat de meeste ouders goed afstand kunnen voelen tov de emoties van hun bijv peuter. Oa ook omdat een peuter nog niet goed kan aangeven wat er nu precies speelt. Dan lijkt het voor ons zo onbenullig; peuter huilt omdat ‘ie zijn zin niet krijgt.
Dat helpt ouders afstand te houden en er emotioneel buiten te blijven. Meestal laat je een peuter even uitrazen en daarna weer verder.
De pijn van je dochter is voor jullie en voor iedereen veel beter invoelbaar. Dat maakt dat het jullie ook zo raakt.
Ik vroeg me gewoon af of het helpend zou kunnen zijn haar buien in dit licht te bezien. Dat doet niets af aan de validiteit van haar pijn. (Maar dat geldt voor de peuter ook) Het helpt mogelijk er wat neutraler in te staan.
