Het leven na een huwelijk met een psychische beschadigde vrouw,
Het leven na een huwelijk met een psychische beschadigde vrouw,
Ik ben ruim 20 jaar samen geweest met een vrouw die uiteindelijk een psychiatrische aandoening bleek te hebben. Van deze ruim 20 jaar ben ik 15 jaar getrouwd geweest. Er is een diagnose gesteld. De diagnose luide, autisme (Asperger). Nu achteraf is iedereen er van overtuigd dat ze borderline heeft. Onlangs is ze opgenomen, en wordt behandeld voor de gevolgen van haar psychische toestand.
Ik heb deze jaren heel veel meegemaakt. Na de geboorte van ons 2e kind ging het echt berg afwaarts. de zorg bleek voor haar te zwaar. Ons kind huilde veel. En ik vermoed dat de afwijzing die ons kind hiermee uitstraalde naar mijn ex-vrouw een trigger was. Veel zorg kwam in die tijd al op mij. Mijn ex-vrouw zocht haar heil in werken. Maar na 27 werkgevers in 10 jaar, ging dat ook niet meer.
We hebben heel veel hulp gehad. Onlangs heb ik eens zitten tellen. Ik kwam op 109 mensen, die ik bij naam en titel kon noemen, die op de een of andere manier bezig was geweest met de toestand van mijn ex-vrouw.
Uiteindelijk gaf mijn lichaam het op. Van de stress heb ik verschillende hartstilstanden gehad. Gedurende mijn herstel ging de waanzin gewoon door. Het besef dat ik iets moest doen, om deze toestand te overleven heeft mij uiteindelijk doen besluiten de echtscheiding aan te vragen.
Mijn lichamelijk toestand deed er niet toe. Ik werd voor niets ontzien. Ik had inmiddels gelukkig wat hulpverleners om heen waar ik veel steun van heb ervaren. Zonder hun had ik het niet overleefd.
Nu is ze opgenomen en hierdoor begint ineens heel veel van mijn schouders te vallen. Dit huwelijk is heel ongezond gebleken. Naast dat ik lichamelijk serieuze klachten had, had ik ook de nodige geestelijk klachten opgelopen. Het aller ergste vindt ik de manier waarop je aan je eigen verstand gaat twijfelen. Ineens krijgt dit een plek. Elke dag galmt er door mijn hoofd; “Ik ben dus niet gek”.
Het oordeel van veel mensen is ook lastig. Voorbeeld van uitspraken zijn: Waar twee vechten hebben 2 schuld. Je moet toch gewoon met elkaar kunnen communiceren. Doe het in belang van je kinderen.
En wat ik vreemd vind; De hoeveelheid mensen die bezig zijn geweest met mijn ex-partner, en nog bezig zijn, staat niet in verhouding, tot het aantal mensen dat mij en mijn kinderen helpt weer stabiel en gelukkig te worden. Wij moeten het zelf maar zien te redden. Ik heb wel hulp voor ons gevonden maar dat blijkt een stuk lastiger.
Het besef: Ik heb niet alleen een huwelijk achter moeten laten wat voor de meeste mensen al ingrijpend is. Bovendien, ik heb hierdoor een vreselijk beslissing moeten maken voor mijzelf, mijn kinderen, maar ook mijn ex-partner. In een normale sitatie had ik dit nooit besloten.
Hoe goed deze beslissing ook was het was een vreselijk dilemma. Nu blijkt, na 4 jaar nog, hoe zwaar ons dat heeft belast en beschadigd. Ik kamp nog steeds dagelijks met de klachten er van. Slecht slapen, nachtmerries. Wantrouwen naar de wereld. En ik blijf zitten met de blijvende ‘invaliditeit’ vanwege mijn hart. Financieel heb ik betere tijden gekend. En schuld gevoel naar mijn kinderen, maar toch ook wel een beetje naar mijn ex-vrouw. Een ziek mens help je, die laat je niet aan zijn lot over. Dat is mijn mening. Maar het kon niet anders.
Ook opvallend was achteraf: Iedereen had het wel gezien. Achteraf hebben veel mensen me erg bijgestaan. Alsof ik over de streep van een marathon kwam, waar men met handoeken en verzorging klaar stond. Maar tijdens de race waren er geen toeschouwers en mensen met een mening.
De grootste behoefte die ik heb is rust. Heel veel rust. Maar dat is de situatie ook niet gegeven. Naast mijn werk, heb ik ineens 100% de zorg voor mijn kinderen. Het huishouden. Aan mijzelf kom ik niet echt toe. Ik heb het niet slecht hoor. Maar ik zoek een manier om meer kwaliteit van leven te krijgen. Ik weet dat meerdere mensen dit doen. Dus ik klaag niet.
Zijn er nog meer mensen die deze ervaringen hebben en mij tips kunnen geven hoe hiermee om te gaan. Het liefst mensen die persoonlijk ervaring hiermee hebben.
Bij mij was het de vader. We hebben alleen niet al die hulpverleners om ons heen gehad. Nadat onze zoon een diagnose heeft gekregen heb ik begrepen dat vader het syndroom van Asperger heeft, maar net als jou vrouw is dat niet het grootste probleem. Ik denk dat mensen met autisme makkelijk scheef groeien als we hen niet begrijpen en vooral als we de kinderen niet begrijpen en leren om met zichzelf en de anderen om te gaan en andersom. Zijn ouders hebben heel erg hun best gedaan maar er was niets en wat er is kan nogal verkeerd uitpakken.
Dat is ook mijn waarschuwing aan jou. Mijn kinderen hebben beiden het syndroom van Asperger, het is namelijk nogal erfelijk en het is nogal belangrijk om deze kinderen goed te begeleiden en bij te staan, vaak langduriger en intenser dan een gemiddeld ander kind.
Gelukkig had ik in die fase van jou, opgroeiende kinderen, goede vrienden en fijne ouders die in noodzakelijke situaties de kinderen voor mij konden overnemen of, nog vaker, waar ik samen mee op kon trekken, op vakantie of dagjes/dagen uit waardoor je er niet helemaal alleen voor stond. Maar veel ademruimte had ik niet in die tijd. Ik zou niet weten hoe je dat oplost. Ik hoor het wel vaker, het is gewoon intens.
Ik ging vaak samen met de kinderen naar bed en als ze dan sliepen om een uur of 22-23 ging ik er weer uit zodat ik een uurtje of wat voor mezelf had, want de volgende ochtend was het weer vroeg.
Ik had wel een huishoudelijke hulp dat scheelde, en ik had een droger en een vriezer. Op het dieptepunt ging mijn vader boodschappen doen met de kinderen die hij 1 keer in de week ophaalde uit school.
Robbie001, ik weet niet hoe oud je kinderen zijn, dat maakt nogal verschil. Er is geen eenvoudige oplossing. er is geen toverstokje. Toch een paar suggesties:
Zoals AnneJ al laat zien: schakel hulp in van bekenden of familie, al is het maar om een weekend alleen te kunnen zijn.
Overleg met je werkgever en wellicht met de bedrijfsarts. Misschien is het beter om tijdelijk iets minder te werken, bijvoorbeeld 6 uur per dag in plaats van 8 uur, en zo te voorkomen dat je echt uitvalt.
Kun je met je kinderen overleggen over het huishouden, zodat het meer een gezamenlijke klus wordt, waarbij ieder zijn/haar aandeel neemt.
Maak in je hoofd onderscheid tussen alle zorgen die je hebt: er zijn zorgen die wel binnen jouw vermogen liggen om er iets aan te doen (wat eten we vanavond) en er zijn zorgen die niet binnen jouw vermogen liggen. Dat is alles rondom je vrouw, daar kun je nu niets aan doen. Je hebt jouw deel gedaan, dat is voorbij. Het is nu aan anderen.
Probeer ervoor te zorgen dat er elke dag iets is waar jij van geniet. Dat kan iets heel kleins zijn. Een kwartiertje buiten lopen bijvoorbeeld. Of even op de stoel naar muziek luisteren. Een gedichtenbundel op het toilet leggen.
Wat iedereen tegen ij zei, en wat je pas achteraf kunt beamen, dat zeg ik nu ook tegen jou: deze fase gaat voorbij. De kinderen worden groter, de afstand naar het verleden wordt groter, je kunt meer bouwen op wat je nu aan stabiliteit neerlegt. Ik hoop dat je dit op een dag kunt beamen.
Tsjor
Traumatherapie?
Hallo Robbie,
Ook ik kom uit zo'n huwelijk, ook 20 jaar samen en 15 jaar getrouwd, problemen escaleerden tien de kinderen kwamen. Mijn ex heeft een diagnose narcisme (volop manipulatie en uiteindelijk zelfs geweld) met borderlinetrekken en jawel, er zit veel autisme in de familie.
Ik belandde in een depressie met alle geestelijke en lichamelijke klachten die daarbij hoorden. Ik zag uiteindelijk in dat scheiden de enige oplossing was, wilde ik dit overleven, maar ook ik zat met die schuldgevoelens: je laat iemand die het zo moeilijk heeft, toch niet vallen? Toch was scheiden het beste besluit van mijn leven! En ook met mijn ex gaat het nu beter dan ooit, omdat hij zijn leven weer in eigen handen moest nemen.
Ja, het kost jaren en veel therapie om er weer bovenop te komen. Ik was chronisch vermoeid en had last van flashbacks, maar EMDR-traumatherapie heeft daartegen geholpen. Ik ben het levende bewijs dat je er weer bovenop kunt komen! Ik heb weer energie, ik ben gelukkig. De kinderen gaan wel naar hun vader toe, maar ik ben hun vaste, veilige thuisbasis. Nu ze bijna volwassen zijn, zien ze zijn rare gedrag ook veel beter. Ik doe mijn uiterste best om niet kwaad te spreken over vader. Wat ik wel doe, is zeggen: ja, zo is je vader, of: ik kon ook niet met dat gedrag omgaan. Ik geef ze tips om conflicten te voorkomen en te de-escaleren (ex wordt soms gewelddadig), tegelijkertijd wil ik niet dat ze op eieren gaan lopen. We wonen niet ver van elkaar, de kinderen komen regelmatig hier aanwaaien omdat "papa weer zo'n bui heeft". Dat is prima, mijn deur staat open.
Dit is jouw herstelperiode Robbie. Geef het tijd. Ik heb veel gehad aan het simpele advies gezond eten, voldoende slapen, elke dag buiten bewegen (een halfuurtje wandelen/booschappen te voet doen is eerst goed genoeg). Verder lotgenotencontact, (trauma)therapie, en hulp van omstanders. Er waren een paar ouders van vriendjes die de kinderen regelmatig uit school haalden en soms mochten ze daar ook blijven eten. Dat was een grote hulp. Ik had toen ook al een werkster, dat hielp ook. Je kunt de kinderen ook laten meehelpen met dagelijkse huishoudelijke klusjes, ze kunnen veel meer dan je denkt, en het kan nog gezellig zijn ook!
Sterkte man!
Hallo Mensen,
Alvast bedankt voor jullie reakties. Ik lees jullie tips en ervaringen met interesse. Dan denk ik, ik ben goed onderweg. Ik heb al verschillende EMDR sessie gehad. Die helpen echt. Ik ben ook al een aantal jaar onderweg. Ik ben inmiddels daar 4 jaar weg.
@AnneJ
Je waarschuwing wat betreft mijn kinderen en Autisme. Ik heb dit inderdaad wel eens gedacht. Ik zie bij mijn dochter daar soms wel wat tekenen van. Ik heb daar met de huisarts eens een gesprek over gehad. Die gaf aan, wacht maar af. Bied pas hulp aan als dat noodzakelijk blijkt. Dat moment was half vorig jaar aangebroken. Mijn dochter krijgt ondersteuning van een therapeut. Ik heb mijn zorg daarover ook al aan haar uitgesproken, en ze zouden er alert op zijn.
@TsjorHet onderscheid maken tussen de de zorgen die ik in eigen beheer uit kan voeren, dat doe ik ook al wat jaartjes. Ik heb op advies, het contact met mijn ex-vrouw helemaal afgebroken. Ik informeer haar nog. Maar ik overleg niet meer. Dat leide tot helemaal niets. Ook de huisarts maakt beslissingen buiten mijn ex-vrouw om. Mijn dochter was vorig jaar 15 jaar. Formeel moesten we nog toestemming geven voor van alles betreft de gezondheid van mijn dochter. Maar daar is van afgeweken. De huisarts riskeerde hiermee de tuchtraad. Maar ze had het daarvoor over, en kon het uitleggen als dat zover was gekomen.
De zorgen die ik niet van mij af kan houden zijn, gek genoeg, toch de zorgen die ik maak om mijn ex-vrouw zelf. Het besef dat het toch hun moeder is heb ik. En als ze, zoals onlangs opgenomen wordt (tegen haar wil in) dat raakt mij. Ik ben daar dan dagen van slag af. Ik merk dat dit wel beter wordt. 2 jaar geleden zou ik leedvermaak hebben gehad om mijn eigen pijn weg te stoppen. Dat heb ik niet meer. Ik voel oprecht medelijden met haar. Ik ben het mens achter de gekte weer gaan zien. Voor mij een teken dat ik weer mens aan het worden ben en de verbittering weg gaat.
Ik had heel veel last van de boosheid. Maar ik lach tegenwoordig weer. Ik heb weer een fijn gesprek met mensen in de winkel. Ik voel me weer goed als ik iemand voor laat, terwijl ik aan de beurt was. Degene die ik ooit was, de vriendelijk man, die geen vlieg kwaad deed komt weer terug. Ik zelf vindt dat heel fijn om te merken.
Beste Robbie, ja als iemand die geleefd heeft met iemand met een persoonlijkheidsstoornis, kan ik me heel goed indenken hoe beschadigd en vermoeid je hierdoor bent geraakt. En teleurgesteld omdat hulpverlening (in Nederland) niets doet voor de omstanders.
BPS wordt tegenwoordig gerekend tot de cluster B persoonlijkheidsstoornissen, een variant op de narcisme schaal. Deze vrouw heeft mij heel erg geholpen om te begrijpen hoe het voor deze mensen werkt, hoe verbijsterd je zelf kan zijn en wat de beste manier is om afstand te nemen en jezelf te helen na zo'n situatie:
https://www.youtube.com/watch?v=fulY7y2vcMY&t=202s
Je heb EMDR gehad en het is fijn dat dat je helpt. Mijn ervaring ermee is dat het helpt voor duidelijke trauma situaties. Mensen met Post traumatische stress dus. Maar er is ook zoiets als complexe post traumatische stress die ervaren wordt als mensen veel langduriger in met allerhande (subtiele) traumatische zaken geconfronteerd worden in een situatie waar ze (denken dat ze) niet weg kunnen. Dat is meer dan eens het geval met mensen die geleefde hebben met ouders of partners in het cluster B spectrum. In de Nederland zijn psychologen nauwelijks deskundig in complexe ptsd. Lees: Walker, complex ptsd of google op Grannon, die ook cursussen geeft voor 'ons' soort mensen.
sterkte
Robbie001: 'Dan denk ik, ik ben goed onderweg.' Dat denk ik ook. Het is mooi, zoals je de veranderingen in jezelf beschrijft. Dat het je soms nog aanvliegt, vooral als er weer een heftige gebeurtenis is, zoals de gedwongen opname van je ex, dat is begrijpelijk. Het zijn ook complexe ervaringen, die je niet zomaar van je afschudt. Ik denk dat je een zorgzaam mens bent. Dat heeft als risico, dat je te ver gaat in die zorgzaamheid en teveel op je schouders neemt. De problematiek van je ex is (eindelijk) duidelijk en er is nu (eindelijk) ook zorg om haar heen. Voor jou zijn de zorgen voor jezelf en je kinderen.
Je komt er wel, sterker nog, je bent al een heel eind.
Tsjor
Hallo MRI,
Inderdaad werkt EMDR voor duidelijk aanwijsbare 'trauma's'. Er zijn een aantal situaties die mij uit de slaap hield. En waar ik op de dag ronduit schrikachtig door was geworden. Ik ben na mijn eerste hartstilstand pas een week later bijgekomen uit een coma. Daar zat wel wat EMDR werk in. en dat heeft me goed geholpen.
Maar voor het geheel, Nee, ik zou me geen situatie kunnen voorstellen, die het geheel samenvat en hier een cijfer aan geven, hoe erg dit voor mij zal zijn. En dat na een aantal sessie komen tot een cijfer 0.
Die psychologische manipulatie is inderdaad zo gerafineerd. Dat is onbeschrijfelijk. Ik heb nog nooit een manier gevonden om iemand te kunnen uitleggen wat het nu precies waardoor ik zo onder druk kwam.
Ik had liever gehad dat ik dagelijks in elkaar geslagen was, dan dit. Ik had hier geen enkel verweer tegen.
Mijn dochter probeerde laatst mijn en haar therapeut uit te leggen wat het met haar deed en hoe het voelde. Het lukte haar gevoelsmatig niet om het uit te leggen. Die therapeut wist uiteindelijk precies de kern onder woorden te brengen wat er aan de hand was. We hebben daar allebij in tranen gezeten, dankbaar, dat het iemand lukte onder woorden te brengen wat wij al die jaren hadden gevoeld. En nu, zou ik weer niet kunnen herhalen, wat zij met een paar woorden, zo herkenbaar samenvatte.
Alsof die manipulatie er zelfs voor zorgt, dat je niet in staat bent het onder woorden te brengen.
Hallo TSJOR,
bedankt voor je woorden. Die doen me goed. Zorgzaam zijn is inderdaad een valkuil, maar ook mijn mooiste karakter eigenschap. Ik had destijds niet geweten wat ik zonder mijn kinderen had gemoeten. Ik herinner me nog zo goed, hoe traimatisch de dag was dat ik besloot. "Ik moet hier weg, anders gebeuren er ongelukken". En dan te moeten beslissen dat mijn kinderen daar moesten blijven. Mijn huisarts stelde mij toen gelijk gerust. Wacht maar af, zei ze. Binnen 1 a 2 jaar wonen de kinderen bij jou. Vanaf nu zien ze zelf, hoe hun moeder is. En dat is uitgekomen. En daar heeft mijn sterkste eigenschap voor gezorgd, dat ze beseften dat het bij mij veilig en stabiel is. Hoewel ik me destijds absoluut zo niet voelde. Alles behalve stabiel.
Robbie, heel mooi dat die therapeut dat zo treffend wist op te merken en te verwoorden. Ik heb zelf alleen met totaal onwetende therapeuten te maken gehad. Ik sprak gister nog iemand die in hetzelfde had gezeten. We zeiden tegen elkaar: het valt bijna niet uit te leggen als je het niet zelf hebt meegemaakt. En dus ook niet aan therapeuten. Hier wordt dat heel duidelijk uitgelegd, hoe dat komt:
https://www.youtube.com/watch?v=l6lnMoVOHUE&t=2s
Ik zou zeggen, luister naar haar, zij kan je veel inzicht geven over waar je in hebt gezeten. en al is je ex niet gediagnosticeerd als narcist, borderline zit op de narcisme schaal, volgens de DSMV tegenwoordig
Hallo MRI,
Ik heb het youtube filmpje geluisterd. Was even weer wennen aan Engels. Want ze zeggen toch vaktermen. Ik heb er twee keer naar geluisterd. En dat is heel erg treffend wat ze daar beschrijft.
Het eerste wat het met mij deed was : Pfff moet je luisteren hoeveel woorden een professional al nodig heeft om uit te leggen wat voor een pathalogie je mee te maken hebt. Dat krijg je toch niet aan een leek uitgelegd. Dat was mijn eerste gedacht.
Toen ik me daaroverheen zette; hoorde ik wat er daarna gezegd werd. Ik had het gevoel dat het leven en reakties van mijn ex-vrouw beschreven werd. Anderen aanpraten dat juist zijn ziek zijn.
Ik ben dat heel lang geweest. Dat gaat zo gerafinneerd. Maar het was me wel eens opgevallen, hoe vreselijk ze geinterreeseerd was wat er tijdens mijn therapie besproken werd. Als ik dat prive wilde houden, dan werd ze woest. En ging net zo lang door tot ze wist wat daar verteld was. Later was mijn dochter aan de beurt. Dat triggerde mij om de huisarts te waarschuwen dat ik me zorgen maakte. telkens als mijn dochter tegen haar in ging, dan waarschuwde ze haar, dat dit ongepast gedrag was, en als ze zo door ging dat er hulp bij een arts op psycholoog gezocht zou worden, zodat ze ging inzien dat ze niet normaal was.
Wat ik ook heel erg typerend vindt. Een diagnose vermijden. Maar als dat niet meer mogelijk is deze te pas en te onpas gebruiken of misbruiken of negeren. Ze kreeg de diagnose autisme (Asperger). Vanaf dat moment werd het thuis pas echt onplezierig. Ze was tot de diagnose min of meer gedwongen omdat UWV en haar toenamlige werkgever duidelijkheid begonnen te eisen. Heel verhaal. En toen kwam ze niet meer onder de diagnose uit. Zodra die er was, was de geest uit de fles. Er viel werkelijk een masker af.
Naar mij toe is die vanaf dat moment niet meer opgegaan. Ze wist dat ik haar door had. Niet dat ik wist dat ze narcistische trekken had of borderline had. Maar ik begon me te verdiepen in de materie. Had ik daarvoor nooit gedaan. Ik was zo een man die psychologie maar flauwekul vond. En ik denk dat ik me begon te wapenen. Haar spelletjes waren niet meer effectief.
echt MRI. Dat filmpje is echt een aanrader voor mensen die het hebben meegemaakt. Het gaat mensen die er niet mee te maken hebben gehad niet verduidelijken wat wij hebben meegemaakt.
Ze gaan ook niet snappen waarom we hierdoor zo vreselijk zijn beschadigd.
Bedankt voor je tip.
Volgens mij ben je al heel goed op weg. Niet meer aan het overleven, maar je oude zelf hervinden en weer ruimte krijgen voor anderen. Je zegt dat je behoefte hebt aan rust. Probeer dan ook zoveel mogelijk rust te creëren, door alleen het hoognodige te doen. Niet teveel hooi op je vork op het werk, misschien wat minder werken in overleg met bedrijfsarts of -maatschappelijk werker. Neem inderdaad een werkster, laat af en toe eten bezorgen of doe een pizza in de oven of trek een blik soep open, laat ook je kinderen helpen met klusjes in huis. Misschien kunnen ze af en toe ergens logeren zodat je tijd voor jezelf hebt. Richt je op wat echt belangrijk is: je kinderen en jezelf. En kijk waar je energie van krijgt. Zoek uit waar je blij van wordt en ga dat doen. Afspreken met een vriend, eten bij je moeder, een stuk wandelen, lekker in de zon zitten, een film kijken met je kinderen, wat dan ook. Dan krijg je hopelijk weer wat meer energie en ga je je beter voelen.
Je bent niet verantwoordelijk voor je ex, je kunt haar niet helpen. Probeer dat los te laten, ze moet het zelf doen. Het is al mooi zat dat je haar met mildheid kunt bekijken, dat betekent dat je echt al heel wat stappen hebt gezet! Het komt goed, maar het duurt wel even voordat je van zo'n relatie bent hersteld. Hang in there!
Ik heb alleen van de zijlijn een klein stukje gezien van wat een partner met borderline kan aanrichten bij een man en een kind, en daar krijg ik het flink benauwd van. Wat moet het moeilijk geweest zijn voor jou, en ook voor je kinderen. Maar iemand met borderline is alleen door professionals te helpen (nouja, te ondersteunen. Te verhelpen is het niet), daar moet je je niet schuldig over voelen.
Probeer zeker aan je rust te komen, en als het lukt, hulp te vinden. Maar pas als je daar de puf voor hebt, anders is het het zoveelste op je to-do-list.
Zelf heb ik wel goede ervaring met creatieve therapie, alleen al omdat het lekker is om even een uur in de week echt alleen met jezelf en je eigen dingen bezig te zijn en niet met iedereen om je heen. En er hoeft dan niet zo veel, gewoon kleien of tekenen is dan ook goed.
Ik zie hier veel verbanden gelegd worden tussen Asperger en Borderline, dat zijn toch echt heel andere takken van sport.
Ze worden soms wel voor elkaar aangezien in GGZ land, wat tot flinke brokken kan leiden.
Hoi WendelmpoedM,
Ik weet dat er een groot verschil is tussen Borderline en Autisme en dat je ze in weze niet kan vergelijken. <aar het schijn vaak voor te komen dat Autisme en Borderline fout gediagnotiseerd worden. Deze twee worden nogal eens door elkaar heen gehaald.
Ik kan me er ook wel wat bij voorstellen. Een kenmerk dat beide aandoeningen hebben is het ogenschijnlijk ontbreken of slecht ontwikkeld empatisch vermogen.
Waar bij autisme de spiegel neuronen niet of nauwelijks aanwezig zijn, waardoor empathie slecht is ontwikkeld, komt dit bij Bordeline voort uit de enorme ruis die deze patienten hebben, door angst voor afwijzing.
In het laatste geval zullen ze in adequaat reageren op signalen gewoon omdat de signalen in het hoofd overstemd worden.
Mensen met autisme zijn over het algemeen niet kwaadaardig. Ze zijn bereid naar zichzelf te kijken en staan open voor een diagnose, omdat ze al van jongs af aan weten dat ze anders zijn.
Bovenstaande geldt niet voor mensen met narcisme: deze mensen zijn vaak destructief, naar zichzelf en hun naasten, vinden dat er niets mis met ze is maar dat de ander het probleem is, en weigeren zich vaak te laten diagnosticeren.
Inderdaad zijn er over en weer veel misdiagnoses.
A-Nick,
Ik ben het daar deels mee eens. 20 jaar geleden had ik een kennis, waarvan de vader Autistisch was. Vanuit zijn frustratie deed hij hele nare dingen. dat daar geen boosaardige opzet bij zat, dat is duidelijk, maar voor de omgeving maakt dat niet uit. Het meubilair was toch kapot. Vrouw was toch van de trap gevallen. En de kinderen zaten toch van angst onder te tafel. En die die kinderen zijn hun jeugd opgegroeid, met een vader die ze 'rustig' moesten houden. Volgens mij klopt de ouder/kind rol dan niet.
En het klopt dat hij daar vast voor zichzelf veel moeite mee heeft gehad maar eraan gewerkt heeft hij er nooit aan.
