Het leven na een huwelijk met een psychische beschadigde vrouw,
Het leven na een huwelijk met een psychische beschadigde vrouw,
Ik ben ruim 20 jaar samen geweest met een vrouw die uiteindelijk een psychiatrische aandoening bleek te hebben. Van deze ruim 20 jaar ben ik 15 jaar getrouwd geweest. Er is een diagnose gesteld. De diagnose luide, autisme (Asperger). Nu achteraf is iedereen er van overtuigd dat ze borderline heeft. Onlangs is ze opgenomen, en wordt behandeld voor de gevolgen van haar psychische toestand.
Ik heb deze jaren heel veel meegemaakt. Na de geboorte van ons 2e kind ging het echt berg afwaarts. de zorg bleek voor haar te zwaar. Ons kind huilde veel. En ik vermoed dat de afwijzing die ons kind hiermee uitstraalde naar mijn ex-vrouw een trigger was. Veel zorg kwam in die tijd al op mij. Mijn ex-vrouw zocht haar heil in werken. Maar na 27 werkgevers in 10 jaar, ging dat ook niet meer.
We hebben heel veel hulp gehad. Onlangs heb ik eens zitten tellen. Ik kwam op 109 mensen, die ik bij naam en titel kon noemen, die op de een of andere manier bezig was geweest met de toestand van mijn ex-vrouw.
Uiteindelijk gaf mijn lichaam het op. Van de stress heb ik verschillende hartstilstanden gehad. Gedurende mijn herstel ging de waanzin gewoon door. Het besef dat ik iets moest doen, om deze toestand te overleven heeft mij uiteindelijk doen besluiten de echtscheiding aan te vragen.
Mijn lichamelijk toestand deed er niet toe. Ik werd voor niets ontzien. Ik had inmiddels gelukkig wat hulpverleners om heen waar ik veel steun van heb ervaren. Zonder hun had ik het niet overleefd.
Nu is ze opgenomen en hierdoor begint ineens heel veel van mijn schouders te vallen. Dit huwelijk is heel ongezond gebleken. Naast dat ik lichamelijk serieuze klachten had, had ik ook de nodige geestelijk klachten opgelopen. Het aller ergste vindt ik de manier waarop je aan je eigen verstand gaat twijfelen. Ineens krijgt dit een plek. Elke dag galmt er door mijn hoofd; “Ik ben dus niet gek”.
Het oordeel van veel mensen is ook lastig. Voorbeeld van uitspraken zijn: Waar twee vechten hebben 2 schuld. Je moet toch gewoon met elkaar kunnen communiceren. Doe het in belang van je kinderen.
En wat ik vreemd vind; De hoeveelheid mensen die bezig zijn geweest met mijn ex-partner, en nog bezig zijn, staat niet in verhouding, tot het aantal mensen dat mij en mijn kinderen helpt weer stabiel en gelukkig te worden. Wij moeten het zelf maar zien te redden. Ik heb wel hulp voor ons gevonden maar dat blijkt een stuk lastiger.
Het besef: Ik heb niet alleen een huwelijk achter moeten laten wat voor de meeste mensen al ingrijpend is. Bovendien, ik heb hierdoor een vreselijk beslissing moeten maken voor mijzelf, mijn kinderen, maar ook mijn ex-partner. In een normale sitatie had ik dit nooit besloten.
Hoe goed deze beslissing ook was het was een vreselijk dilemma. Nu blijkt, na 4 jaar nog, hoe zwaar ons dat heeft belast en beschadigd. Ik kamp nog steeds dagelijks met de klachten er van. Slecht slapen, nachtmerries. Wantrouwen naar de wereld. En ik blijf zitten met de blijvende ‘invaliditeit’ vanwege mijn hart. Financieel heb ik betere tijden gekend. En schuld gevoel naar mijn kinderen, maar toch ook wel een beetje naar mijn ex-vrouw. Een ziek mens help je, die laat je niet aan zijn lot over. Dat is mijn mening. Maar het kon niet anders.
Ook opvallend was achteraf: Iedereen had het wel gezien. Achteraf hebben veel mensen me erg bijgestaan. Alsof ik over de streep van een marathon kwam, waar men met handoeken en verzorging klaar stond. Maar tijdens de race waren er geen toeschouwers en mensen met een mening.
De grootste behoefte die ik heb is rust. Heel veel rust. Maar dat is de situatie ook niet gegeven. Naast mijn werk, heb ik ineens 100% de zorg voor mijn kinderen. Het huishouden. Aan mijzelf kom ik niet echt toe. Ik heb het niet slecht hoor. Maar ik zoek een manier om meer kwaliteit van leven te krijgen. Ik weet dat meerdere mensen dit doen. Dus ik klaag niet.
Zijn er nog meer mensen die deze ervaringen hebben en mij tips kunnen geven hoe hiermee om te gaan. Het liefst mensen die persoonlijk ervaring hiermee hebben.
Maar zo is het natuurlijk wel met alle voorbeelden die we hierover aanhalen. Net zoveel situaties als dat er zijn, net zoveel verschillen zijn er. Niet voor niets wordt de DSMV regelmatig herschreven.
Robbie, er zijn altijd uitzonderingen op de regel, dubbele diagnoses en misdiagnoses. Als het voor professionals al zo moeilijk is het onderscheid te maken, is het voor kennissen-van schier onmogelijk.
Dit is gewoon een vuistregel die gehanteerd wordt. In ons geval was hij nuttig. Ex werpt overigens nog steeds de diagnose ver van zich af. Alle psychiaters zijn prutsers, vindt hij. Ik niet. 😉
A-nick schreef op 08-03-2021 om 11:33:Robbie, er zijn altijd uitzonderingen op de regel, dubbele diagnoses en misdiagnoses. Als het voor professionals al zo moeilijk is het onderscheid te maken, is het voor kennissen-van schier onmogelijk.
Dit is gewoon een vuistregel die gehanteerd wordt. In ons geval was hij nuttig. Ex werpt overigens nog steeds de diagnose ver van zich af. Alle psychiaters zijn prutsers, vindt hij. Ik niet. 😉
Yep,
ik heb ook bewondering voor Psychologen/psychiaters. Moet je maar het aanbevolen filmpje van MRI eens bekijken.
https://www.youtube.com/watch?v=l6lnMoVOHUE&t=2s
Dan zal je dat ook vast herkennen. Voor mij was het een heel herkenbaar verhaal (Let wel, is in het Engels)
Inderdaad Robbie, pijnlijk herkenbaar, alles. Hij heeft 4 psychiaters versleten (allemaal even grote prutsers 😉), maar erkent zijn diagnose nog steeds niet. Hij heeft tegenwoordig een ander slachtoffer, dus tegen mij doet hij supervriendelijk. Maar ik weet dat het nep is. Er hoeft maar iets heel klein mis te gaan, of het monster komt weer tevoorschijn. Gelukkig kan ik daar nu mijn schouders over ophalen, ik negeer dat en laat hem in zijn sop gaarkoken.
Heftig om te lezen dat je in de situatie zit waar ik zelf jaren mee gekampt heb. Weliswaar is mij situatie iets anders, maar in feite komt het op hetzelfde neer. Ik was 16 toen ik mijn ex ontmoette. Ik ben nooit veliefd op hem geweest enik denk dat hij dat goed wist. Daardoor palmde hij mijn ouders in. Die vonden hem geweldig en toen ik het uitmaakte kreeg en hij met de auto naar ons toekwam en met huilende stem zei dat hij aan zelfmoord dacht kreeg hij mijn ouders helemaal mee en werd ik danig onder druk gezet dat ik toegaf.
Het was een huwelijk van mishandeling (geestelijk en fysiek) Hij dronk ook al had ik dat de eerste jaren niet direct door. Het ging allemaal in het geniep. Ik ben 28 jaar met hem geweest en al die tijd dreigde hij als ik weg zou gaan zie je de kinderen niet meer.
Uiteindelijk ben ik gegaan en idd de kinderen(inmiddels volwassen) staan achter hem. Ik besefte toen ook dat hij ze al die jaren al achter mijn rug om geindoctrineerd had. Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die denken hoe kan dat nou. Dat krijg je toch in de gaten? Nou nee zolan ik bij m bleef merkte ik niet aan de kinderen dat ze mij de schuld gaven van zijn drinkgedrag en sowieso zijn hele gedrag. Pas toen ik weg was bij hem merkte ik dat ik afgeschreven was.
Het moment dat ik bij hem wegging was ik al helemaal de weg kwijt en kreeg ik seroquel voorgeschreven. Mijn ex vertelde tijdens mijn huwelijk steeds dat ik psychisch niet in orde zou zijn. Hij projecteerde zijn slechte psychische gesteldheid op mij. Ik heb dat spul jaren geslikt en pas na 10 jaar wilde ik ervan af. Volgens de psychiaters kon dat niet, want dan zou ik weer in een psychose raken. Ik wilde het toch en ging omlaag. Veel ontwenningsverschijnselen, maar lukte toch. Daarna nog een paar keer later totdat ik op 100 mg zat. In april kreeg ik het zo benauwd en bleek er een ader bijna dicht te zitten. Ik kreeg een stent. NIemand in mijn familie heeft dat. Ik ging speuren op internet en zag dat seroquel ook bloedproppen kan geven. Dat staat niet op de bijsluiter. Dus wilde ik direct van dat spul af. Enfin met veel moeite kreeg ik het advies hoe ik dat afbouwen moest doen. Ben er na helse ontwenningsverschijnselen vanaf e. Voel me direct zoveel gezonder en beter. Ben dus 20 jaar bezig geweest met herstellen van een huwelijk met een totaal gestoorde man. Ik zie mijn kinderen niet meer en de kleinkinderen ook niet. Heeft ook geen zin, want ze zijn zo ingesteld dat alles wat ik leuk en fijn vind de kop ingedrukt moet worden. Op die manier met je kinderen omgang hebben maakt me sowieso totaal kapot. Dus zonder ben ik beter af. Het verdriet van binnen blijft, maar het is kiezen tussen twee kwaden zal ik maar zeggen. Ik heb godzijdank een humorvol karakter en neig sneller naar vrolijkheid dan somberheid. Dat is mijn overleving denk ik. Sporten veel sporten helpt mij ook. Wel vind ik het lastig een goed netwerk op te bouwen. Ga wel geregeld met mensen wandelen, maar er is eigenlijk maar 1 persoon waar ik vertrouwd mee kan praten. Mensen begrijpen het niet altijd als ze weten dat je geen contact meer hebt met familie en kinderen. Er word dan denk ik al snel geoordeeld: dan zal ze wel heel moeilijk zijn. Ben ik absoluut niet. Maar ja het is zoals het is. Anderen kun je niet veranderen. Alleen jezelf kun je inprenten dat het niet terecht is.
Dag Dori54,
Heftig om te lezen. En vreselijk om je kinderen zo kwijt te raken en je familie. Waardoor komt het, denk je dat je netwerk zo klein is geworden? Ik heb dat zelf ook, en ben op zoek hoe ik dat kan verbeteren.
Ook al schrijf ik hier er over. Ik ben ook echt mee bezig om te proberen mijn verleden achter me te laten. Ik merk dat mensen er niet op zitten te wachten en dat ze dat ook afstoot. En dat begrijp ik. Daarom ook besloten om te proberen in mijn dagelijkse leven het er niet meer over te hebben.
Het gaat zo makkelijk: Warom wonen de kidneren bij jou? En hup, dan ga je het weer uitleggen. Ik heb besloten dan te zeggen; Ach er zijn wat dingen voorgevallen. Toe maar het komt wel goed. Zo voelt het niet. Maar ik wil met mijn leven verder.
herken je dat?
Oh ja Robbie, ik herken dat. Mijn voordeel was dat hij al een diagnose had voordat we uit elkaar gingen, sommige vrienden wisten ervan en snapten het een beetje. Een paar vrienden wisten (bijna) alles, daar vluchtte ik wel eens heen als hij gewelddadig werd. Dus dat hielp, ik ben niet al te veel vrienden kwijtgeraakt. En die paar die ondanks wat ik vertelde achter hem bleven staan, die was ik liever kwijt dan rijk.
Ik denk dat het wel goed is om het niet meer steeds uit te willen leggen en door te willen gaan met je leven. Zolang er maar wel iemand is waarmee je kunt praten wanneer het je hoog zit (therapeut, 1 goede vriend?).
Via bv. clubs, hobbies, cursussen en activiteiten in de wijk kun je wat meer mensen leren kennen. Vooral dat laatste vond ik fijn. Het is leuk om over straat te lopen en hier en daar wat mensen te groeten of even een praatje te slaan. Dat zijn geen dikke vrienden geworden, maar wel prettige kennissen.
A-nick schreef op 09-03-2021 om 11:00:Oh ja Robbie, ik herken dat. Mijn voordeel was dat hij al een diagnose had voordat we uit elkaar gingen, sommige vrienden wisten ervan en snapten het een beetje. Een paar vrienden wisten (bijna) alles, daar vluchtte ik wel eens heen als hij gewelddadig werd. Dus dat hielp, ik ben niet al te veel vrienden kwijtgeraakt. En die paar die ondanks wat ik vertelde achter hem bleven staan, die was ik liever kwijt dan rijk.
Ik denk dat het wel goed is om het niet meer steeds uit te willen leggen en door te willen gaan met je leven. Zolang er maar wel iemand is waarmee je kunt praten wanneer het je hoog zit (therapeut, 1 goede vriend?).
Via bv. clubs, hobbies, cursussen en activiteiten in de wijk kun je wat meer mensen leren kennen. Vooral dat laatste vond ik fijn. Het is leuk om over straat te lopen en hier en daar wat mensen te groeten of even een praatje te slaan. Dat zijn geen dikke vrienden geworden, maar wel prettige kennissen.
Ja die therapeut is er wel. Al veel te lang naar mijn gevoel. En ik heb inderdaad wat vrienden die het verhaal kennen. Al vanaf begin huwelijk. Ik merk ook dat ik daar het tegenwoordig er niet veel meer over heb. We hebben lol. Doen leuke dingen samen. Af en toe vragen ze een update. Want, laat ik het zo formuleren, het wordt nooit zaai. (wel synisch bedoel)
Het gaat mij vooral om de mensen die ik niet of nauwelijks ken. Ik neem me vaak voor: Gaat ze niks aan, ik hou het vaag. Maar of het in mijn intonatie zit. Of dat het er gewoon uit moet. Het lijk vaak wel een kapotte langspeel plaat. Voordat ik het in de gaten heb, heb ik iets kleins losgelaten. En in no time, vragen ze door, en sta je van alles er weer bij te halen. En dat moet stoppen. Nu!
Ik las gisteren een stukje. Waarom herhaal je je verhaal steeds en hoe stop je ermee. En wat brengt het je om het telkens te herhalen. Dat heeft me wel stof tot nadenken gegeven.Veranderen kan ik er toch niets meer aan. Maar waarom doe ik het? Dat is een vraag: mhhhhhh dat zet me erg aan het denken. Blijkbaar haal ik er iets uit.
Zeg Robbie, je mag best een beetje meer compassie met jezelf hebben. Het was traumatisch en je bent nog niet klaar met verwerken. Dus logisch dat je soms onbedoeld leegloopt.
Kun jij ook een heel korte versie verzinnen due je kunt geven op zo'n moment? Als mensen mij vragen waarom ik gescheiden ben, zeg ik vaak: De korte versie is dat hij meermaals vreemdging (is ook zo), de lange versie, daar ga ik je nu niet mee lastigvallen. Dat werkt meestal prima. Dat het veel, veel erger was dan vreemdgaan, hoeft niet iedereen te weten.
A-nick schreef op 09-03-2021 om 15:19:Zeg Robbie, je mag best een beetje meer compassie met jezelf hebben. Het was traumatisch en je bent nog niet klaar met verwerken. Dus logisch dat je soms onbedoeld leegloopt.
Kun jij ook een heel korte versie verzinnen due je kunt geven op zo'n moment? Als mensen mij vragen waarom ik gescheiden ben, zeg ik vaak: De korte versie is dat hij meermaals vreemdging (is ook zo), de lange versie, daar ga ik je nu niet mee lastigvallen. Dat werkt meestal prima. Dat het veel, veel erger was dan vreemdgaan, hoeft niet iedereen te weten.
A-Nick,
Klinkt gek als ik dat zo zeg. Maar hele goede tip van jou. Dat was nog nooit bij mij opgekomen. Ligt zo voor de hand. Gisteren was er iemand waarmee ik praatte. En weer werd de plaat bijna in de de groef gedrukt. En ik heb jou tip gebruikt, ik had er over naa zitten denken wat ik dan zou kunnen zeggen (de krote versie). We hebben fijn gesprek gehad, zonder dat de plaat afspeelde. Dat werkt goed. Bedankt.
Ja compassie voor jezelf is goed, je moet herstellen nadat je uit zo'n situatie komt. en dat kan jaren duren. Maar... het is ook heel zinvol om te gaan kijken op een gegeven moment wat jou zo vatbaar maakte voor die situatie en waarom je bleef, bij destructief gedrag van de partner waar een ander allang weg zou zijn gegaan.
Van dezelfde dame wier podcast jullie hierboven zo treffend vonden een lezing hierover:
https://www.youtube.com/watch?v=RhzbcI_euKk&t=45s
Want zonder aan victim blaming te doen (ik zat zelf in zo'n situatie): voor zo'n relatie zijn er twee nodig en je hebt er iets van te leren. Als de tijd daar is, want je moet ook herstellen. en binnen de relatie dit onder ogen zien is helemaal onmogelijk
Hoi MRI, dat laatste ben ik ook mee bezig hoor. Want het is inderdaad duidelijk dat de meeste veel sneller het hadden opgegeven. Is voor mij ook wel duidelijk waar het vandaan komt. Ik heb op zijn zacht gezegd, (korte versie) best een geweldadige jeugd gehad. En dat dat is bij mijn geboorte al begonnen. Dat maakt van je, niet het persoon met veel zelfvetrouwen.
Ik heb die jeugd altijd ervaren als 'normaal'. Maar dat was het natuurlijk verre van. En vreemd genoeg besef ik dat pas op latere leeftijd.
En welke gevolgen dat voor mij heeft gehad.
MRI, therapie aan slachtoffers van dit soort persoonlijkheden gaat daar ook op in: hoe kun je beter grenzen stellen en waarom was of is dit moeilijk voor je.
Er is niet altijd een patroon. Als je kinderen hebt is het gewoon een stuk moeilijker om afstand te nemen want dan geef je de dysfunctionele partner alleentijd met de kinderen.
Ik wist vooraf gewoon niet dat de kans dat je een partner treft die een gezin niet aankan en in de stress raakt best behoorlijk is. En soms kun je dat niet aan zien komen.
En ik wist ook niet dat het heel moeilijk is, zo niet onmogelijk, om daar hulp bij te krijgen. Het leven is dan minder maakbaar dan je verwacht.
Ik heb werkelijk op mijn kop gestaan om hulp te zoeken voor mijn expartner. En voor mijn gezin. Het is er niet of je krijgt het voor je oren.
Wat zich ook wreekt is dat je beiden moet werken. Ik ken wel een paar wat minder functionele gezinnen in mijn grote familie. Dat beiden toch een ander werkterrein hadden, een thuis de ander buiten, werkte in hun voordeel.
Je kunt niet fulltime werken en als je thuis komt drama het hoofd bieden, elke dag.
De verantwoordelijkheid bij jezelf zoeken heeft voor mij een beperkte gelding. De dader heeft het gedaan, niet jij.
