Midlife crisis (vrouw)?
Ik loop nu al een aantal maanden aan tegen het feit dat ik mijzelf niet meer lijk te (her)kennen. Van een hele gelukkige periode ben ik in een soort somberheid gegleden zonder te weten waarom. Ik ben nu 43 jaar, dus wellicht is het een hormonen ding, midlife crisis of zoiets?
Ik voel mij vlak, heb geen pieken en geen dalen meer in mijn gevoelens. Ik mis dat echte geluksgevoel, bijvoorbeeld dat mijn hart een sprong maakt wanneer ik iets heel leuks ga doen. Het voelt allemaal wel prima, ben niet depressief of zo, maar die oprechte vreugde voel ik niet meer.
Mijn man toont weinig interesse in mij en wij gaan ieder onze eigen weg. We zijn al heel lang bij elkaar en ik weet dat de sleur er bij hoort. Van huis uit heb ik meegekregen dat je niet zomaar uit elkaar gaat. Er is geen ruzie en voor de kinderen doen we het prima. Maar soms doet het pijn dat ik nooit te horen krijg dat ik er leuk uitzie, dat hij trots is etc. Intimiteit is ver te zoeken, de tv staat altijd aan in bed. Ik ben het zat om iedere keer de eerste move te moeten maken als hij mij blijkbaar niet meer aantrekkelijk vindt.
Werk gaat erg moeizaam, ik merk dat ik steeds onzekerder wordt en in mijn schulp kruip. Ik ben continu bang om fouten te maken en heb grote moeite mij te concentreren en aan het werk te gaan. Soms zit ik hele dagen te internetten en daar voel ik mij dan weer super slecht over. Qua carriére ben ik absoluut niet waar ik had willen zijn, maar ik heb bij een wissel van werkgever 2 jaar geleden ontdekt dat ik niet de nodige kwaliteiten en vaardigheden heb om verder te komen in mijn carrière. Dit voelt als falen, maar het is wat het is, en ik ben afscheid aan het nemen van mijn doelstellingen.
Vriendinnen tonen weinig interesse, als ik bijvoorbeeld iets belangrijks heb of aangeef dat ik niet lekker in mijn vel zit wordt er niet naar gevraagd. Ik heb veel sociale contacten, ga regelmatig uit, wordt mee gevraagd om iets leuks te gaan doen etc., maar ik mis die oprechte interesse soms wel. Ook in vriendschappen ben ik overgevoelig en verwacht ik te veel van anderen. Dat weet ik, maar soms zou het zo fijn zijn als iemand oprecht zou vragen hoe het met mij gaat.
Vanwege mijn leeftijd vraag ik mij af of ik misschien al in de overgang of een midlife crisis zit. Waarom voel ik mij zo als ik toch alles heb in het leven (goede baan, fijn huis, mooi gezin, leuke vrienden)?! Wat zou ik hieraan kunnen doen? Huisarts, therapie, oma weet raad middeltjes, vitamines?
Of hoort het er gewoon bij en moet ik mij niet zo aanstellen? Gaat het vanzelf weer over of moet ik accepteren dat dit een nieuwe fase in mijn leven is, wellicht is dit gewoon wat het is als je ouder wordt?
Ja, het kunnen al overgangsklachten zijn. Gebruik je hormonen? Daar kan het ook aan liggen.
Ga naar je huisarts, laat je niet afschepen en vraag om onderzoek.
mijn advies aan iedereen (of je kind) die zich anders voelt dan normaal. Raar voelt zonder goede reden, oppervlakkig voelt, opeens minder lekker in zijn vel zit enzovoort, laat je vitamiene waardes nachecken, en dan vooral laten prikken op vitamine D! De 1 is gevoeliger voor een vitamine D te kort dan een ander. En vraag altijd naar de waardes, dus niet bellen voor je uitslag en dat je huisarts dan zegt Ja je vitamine D waarde is goed! Dat je dan zegt Oke fijn! Nee, dan zeg je oke en wat is de waarde? Grote kans dat het net aan de grens van 50 ligt, sommige mensen voelen zich met een waarde van 60 al ellendig en de andere pas bij een waarde van 40. Beide zijn veeeel te laag ookal is de grens 50.
dat is het eerste wat ik zou doen, je vitaminewaardes laten nachecken TO
Ik denk overgang. Ik kreeg de tip om te luisteren naar de podcast "We zijn toch niet gek?", die gaat over de overgang. Ik heb net de eerste aflevering geluisterd en dat is een feest van herkenning als het gaat om dit soort klachten.
zeker de vitamine D waarde laten prikken want precies wat MOMOF zegt die is vaak veel te laag ook al ligt het net binnen de te lage grens.
Laat ook B12 mee prikken, want een tekort hieraan geeft vergelijkbare klachten.
Dit in combinatie met mogelijk overgangsverschijnselen is precies wat je nu beschrijft.
Fourtyfour schreef op 20-11-2023 om 12:23:
Ja, het kunnen al overgangsklachten zijn. Gebruik je hormonen? Daar kan het ook aan liggen.
Ga naar je huisarts, laat je niet afschepen en vraag om onderzoek.
Oh wow, alleen de trailer al was een feest der herkenning! De regelmatige benauwdheid, het continu opgejaagde gevoel, foggy brains, ik herken het allemaal! Straks in de auto op weg naar huis lekker luisteren, bedankt voor de tip!
Iedereen heel erg bedankt, ik zal zsm een afspraak maken bij de huisarts om wat waardes uit te laten zoeken. En fijn ook dat jullie aangeven dat ik me niet zomaar moet laten afschepen. Ik moet een drempel over om naar de arts te gaan, maar door jullie reacties heb ik toch wel het gevoel dat ik mij niet alleen maar aanstel.
Ysenda schreef op 20-11-2023 om 14:29:
zeker de vitamine D waarde laten prikken want precies wat MOMOF zegt die is vaak veel te laag ook al ligt het net binnen de te lage grens.
Laat ook B12 mee prikken, want een tekort hieraan geeft vergelijkbare klachten.
Dit in combinatie met mogelijk overgangsverschijnselen is precies wat je nu beschrijft.
Indaard B12 ook, ijzer , magnesium, als je aangeeft dat je alles wil laten nachecken doen ze een standaard onderzoek met alle belangerijke vitamines, maar ook of je eventuele ontstekingen in je bloed hebt. En TO communiceer je met je partner over wat je hier hebt geschreven over jullie relatie. Ik denk dat complimentjes en knuffels van je partner aan jou jou ook veel goeds zal doen! Een vrouw is net als een bloem, als je een bloem geen water geeft voelt die zich ook futloos en niet goed, en zakt de bloem in elkaar. Als je een bloem wel water geeft word die sterk en fit en mooi en voelt de bloem zich beter dan zonder water.
MOMOFMYPRINSESWITHAUTISM schreef op 20-11-2023 om 16:09:
[..]
Indaard B12 ook, ijzer , magnesium, als je aangeeft dat je alles wil laten nachecken doen ze een standaard onderzoek met alle belangerijke vitamines, maar ook of je eventuele ontstekingen in je bloed hebt. En TO communiceer je met je partner over wat je hier hebt geschreven over jullie relatie. Ik denk dat complimentjes en knuffels van je partner aan jou jou ook veel goeds zal doen! Een vrouw is net als een bloem, als je een bloem geen water geeft voelt die zich ook futloos en niet goed, en zakt de bloem in elkaar. Als je een bloem wel water geeft word die sterk en fit en mooi en voelt de bloem zich beter dan zonder water.
Oeffff, dat laatste stukje is wel raak zeg. 🥲
Ik heb al vaker geprobeerd te bespreken hoe ik mij voel, maar mijn man vindt dat ik zeur en dat hij niets verkeerd doet. In het begin deed hij na zo'n gesprek nog wel moeite, maar inmiddels wil hij het gesprek niet eens meer voeren. Zodra ik iets zeg zeur ik, dus heb ik het opgegeven en probeer ik die waardering en liefde uit mijzelf te halen. Dat lukt meestal goed, behalve de laatste maanden dan, toen ik zo über gevoelig ben geworden over alles in mijn leven.
Kijk uit dat je niet alles op de overgang gaat gooien, of je man dat gaat doen
Ook in de overgang kun je 'gewone' relatieproblemen hebben of het signaal krijgen dat er werk aan de winkel is in je relatie. Stressklachten en overgangsklachten lijken vaak op elkaar, hangen soms samen en soms helemaal niet. Juist dat maakt het complex (sprak zij uit ervaring...)
Verbindingisnooitzwartwit schreef op 20-11-2023 om 16:51:
Kijk uit dat je niet alles op de overgang gaat gooien, of je man dat gaat doen
Daar heb je helemaal gelijk mee! Ik ben wel benieuwd naar jouw ervaringen?
Het is voor mij zo dat ik het beter op kan vangen wanneer ik goed in mijn vel zit. Ik heb geleerd dat ik geluk, waardering en liefde vooral uit mezelf moet halen en dat lukt nu al een tijdje wat minder goed, waardoor ik van anderen te veel ga verwachten. Vicieuze cirkel kom je dan in.
Een partner die bij alles zegt dat je zeurt, komt op mij niet erg liefdevol over. Ik ben zelf een enorme zeikerd maar mijn man probeert toch altijd weer liefdevol en belangstellend te luisteren en mee te denken.
AnnaPollewop schreef op 20-11-2023 om 18:03:
Een partner die bij alles zegt dat je zeurt, komt op mij niet erg liefdevol over. Ik ben zelf een enorme zeikerd maar mijn man probeert toch altijd weer liefdevol en belangstellend te luisteren en mee te denken.
Dat is fijn!!
Ik heb het ook wel aan mezelf te danken hoor, mijn man heeft aardig wat te stellen gehad met mij in de afgelopen 20 jaar, haha. Ik snap wel dat hij het een beetje zat is allemaal, maar soms voelt het niet zo prettig. Hij is verder lief en een goede vader, we zitten gewoon in die sleur van lange relaties.
Even los van je klachten. Het beeld dat jij van een lange relatie hebt klopt echt niet! Een sleur is niet standaard. Gebrek aan intimiteit, steun en oprechte interesse is niet goed. Vraag jezelf af of het beeld wat jij hebt van een relatie wel klopt. Je tijd uitzitten in een liefdeloos huwelijk waarbij je langs elkaar heen leeft en totaal bent ingeslapen om maar bij elkaar te blijven voor je kinderen. Is dit het goede voorbeeld? En wil jij zo samen oud worden. Uitgeput op de bank (of tot het moment dat hij wat leukers tegenkomt)?
Ga werken aan jezelf. Huisarts, POH, podcast, sportschool. Maar ook aan je relatie. Dit kan echt zoveel beter. Een relatie heeft invloed op je gehele welbevinden.
Natjuh schreef op 20-11-2023 om 18:37:
[..]
Dat is fijn!!
Ik heb het ook wel aan mezelf te danken hoor, mijn man heeft aardig wat te stellen gehad met mij in de afgelopen 20 jaar, haha. Ik snap wel dat hij het een beetje zat is allemaal, maar soms voelt het niet zo prettig. Hij is verder lief en een goede vader, we zitten gewoon in die sleur van lange relaties.
Ik zou het niet zo bagatelliseren. Je relatie klinkt niet fijn, ook niet hoe je vriendinnen reageren. Laat je niet wegsturen met alleen een pot voedingssupplementen en 'het is de overgang'. Neem het serieus.
Anoniemer schreef op 21-11-2023 om 07:53:
[..]
Ik zou het niet zo bagatelliseren. Je relatie klinkt niet fijn, ook niet hoe je vriendinnen reageren. Laat je niet wegsturen met alleen een pot voedingssupplementen en 'het is de overgang'. Neem het serieus.
Volledig mee eens. Zoveel vrouwen die worden weggezet als zeur of hysterisch. En die hun klachten niet serieus nemen. Jij probeert je problemen een beetje weg te lachen en bagatelliseert de boel. Wellicht meegekregen vanuit de eigen omgeving of opvoeding. Maar dit is geen leuke relatie en jij zit niet goed in je vel. Daar is genoeg aan te doen maar dan moet je daarvoor kiezen en jezelf het waard vinden. Anders blijf je straks uitgezakt op de bank zitten terwijl je man zich elders vermaakt (maar wel bij je blijft voor de kinderen want dat hoort zo).
