Midlife crisis (vrouw)?

Ik loop nu al een aantal maanden aan tegen het feit dat ik mijzelf niet meer lijk te (her)kennen. Van een hele gelukkige periode ben ik in een soort somberheid gegleden zonder te weten waarom. Ik ben nu 43 jaar, dus wellicht is het een hormonen ding, midlife crisis of zoiets?

Ik voel mij vlak, heb geen pieken en geen dalen meer in mijn gevoelens. Ik mis dat echte geluksgevoel, bijvoorbeeld dat mijn hart een sprong maakt wanneer ik iets heel leuks ga doen. Het voelt allemaal wel prima, ben niet depressief of zo, maar die oprechte vreugde voel ik niet meer. 

Mijn man toont weinig interesse in mij en wij gaan ieder onze eigen weg. We zijn al heel lang bij elkaar en ik weet dat de sleur er bij hoort. Van huis uit heb ik meegekregen dat je niet zomaar uit elkaar gaat. Er is geen ruzie en voor de kinderen doen we het prima. Maar soms doet het pijn dat ik nooit te horen krijg dat ik er leuk uitzie, dat hij trots is etc. Intimiteit is ver te zoeken, de tv staat altijd aan in bed. Ik ben het zat om iedere keer de eerste move te moeten maken als hij mij blijkbaar niet meer aantrekkelijk vindt. 

Werk gaat erg moeizaam, ik merk dat ik steeds onzekerder wordt en in mijn schulp kruip. Ik ben continu bang om fouten te maken en heb grote moeite mij te concentreren en aan het werk te gaan. Soms zit ik hele dagen te internetten en daar voel ik mij dan weer super slecht over. Qua carriére ben ik absoluut niet waar ik had willen zijn, maar ik heb bij een wissel van werkgever 2 jaar geleden ontdekt dat ik niet de nodige kwaliteiten en vaardigheden heb om verder te komen in mijn carrière. Dit voelt als falen, maar het is wat het is, en ik ben afscheid aan het nemen van mijn doelstellingen. 

Vriendinnen tonen weinig interesse, als ik bijvoorbeeld iets belangrijks heb of aangeef dat ik niet lekker in mijn vel zit wordt er niet naar gevraagd. Ik heb veel sociale contacten, ga regelmatig uit, wordt mee gevraagd om iets leuks te gaan doen etc., maar ik mis die oprechte interesse soms wel. Ook in vriendschappen ben ik  overgevoelig en verwacht ik te veel van anderen. Dat weet ik, maar soms zou het zo fijn zijn als iemand oprecht zou vragen hoe het met mij gaat. 

Vanwege mijn leeftijd vraag ik mij af of ik misschien al in de overgang of een midlife crisis zit. Waarom voel ik mij zo als ik toch alles heb in het leven (goede baan, fijn huis, mooi gezin, leuke vrienden)?! Wat zou ik hieraan kunnen doen? Huisarts, therapie, oma weet raad middeltjes, vitamines?
Of hoort het er gewoon bij en moet ik mij niet zo aanstellen? Gaat het vanzelf weer over of moet ik accepteren dat dit een nieuwe fase in mijn leven is, wellicht is dit gewoon wat het is als je ouder wordt?