Moeder zoveel pijn, nood.
ik heb al eerder over mijn moeder geschreven met zoveel.pijn, maar op het moment is het crisis. Ze heeft 2 operatie's gehad aan de darmen (aneurysma en verklevingen/kronkel). Waarschijnlijk lijkt het nu zo te zijn dat alles teveel is geweest, ze pijn daarna heeft gekregen en door stress nog meer pijn. Op het moment is het niet meer uit te houden en kan ze niks meer verdragen. Haar hele lichaam is verkrampt, pijn bij het slikken, alleen maar koud, alles doet enorme pijn, ziet er vreselijk uit. Ze kleed zich nog zelf aan (wassen lukt niet)en kan 1 rondje door de kamer lopen met heel veel pijn. Verder is het de hele dag kreunen van de pijn, niet om aan te zien. Huisarts al zo vaak gebeld zeggen niks meer te kunnen doen, alleen opname is psychisch centrum. Wij zien dit allemaal niet zitten omdat ze dus helemaal niks kan, weg uit haar nog veilige omgeving en daar hebben ze ook geen medicatie,want ze heeft alles al geprobeerd. Praten lukt niet enz...2 maanden geleden is het 3 weken goed gegaan en ik denk door de morfine die ze heeft gekregen (huisarts zegt van niet), maar die morfine doet niks meer en meer krijgt ze niet. De huisarts zegt gewoon niks meer te kunnen, ik heb gisteren nog gebeld dat het onmenselijk is en zo niet het weekend in kunnen gaan. Ik heb ook het gevoel dat ze mijn moeder op de praktijk allemaal wel kennen en 'moe' zijn van ons. Ik kan mijn vader zo niet laten zitten, het is onmenselijk om mijn moeder naar instelling te doen en daar te laten creeperen. Zelf functioneer ik ook amper, ben constant aan het zoeken op internet. Iemand nog enig idee.....
Jesse_1 schreef op 19-05-2022 om 17:29:
[..]
Nee, ik zeg niet dat die artsen iets moeten doen. Maar wat adviseren zij jullie om te doen? Het is al duidelijk dat die artsen jullie niet direct kunnen helpen. Maar zij zeggen dat het onmenselijk is. Naar ik begrepen had heeft een arts jullie de kliniek geadviseerd. Dat zou ik dan (serieus!) een kans geven. Wat zeggen andere artsen? Thuis wachten tot het over is? Euthanasie? Ze moeten in ieder geval jullie kunnen zeggen hoe zij het dan voor zich zien.
En wat bedoelen zij met onmenselijk? Hoe jouw moeder er aan toe is? Of hoe ze behandeld wordt in de kliniek?
Onmenselijk dat ze zo moet lijden, dat vinden ze. En advies weten ze ook niet. Thuis is niks en kliniek ook niet. Maar nu dus kliniek proberen.
maar een aantal hier wisten het ook zo goed te zeggen hier over die solk kliniek, dat ik dat een kans moest geven enz. Toen wilde we dat en toen namen ze me moeder niet aan omdat het een te lastig geval was. Nu zijn we hier en weten ze het ook niet. Psychiater van mijn moeder zegt ga maar door de pijn heen. Huisarts geeft ook zelf aan het niet meer te weten. Dus nu maar weer een psycholoog? Sorry hoor, dit gaat me veel te ver.
Kikki, natuurlijk gaat het niet goed met je na jaren dit.
Ik hoop echt dat je deze tijd kunt gebruiken om wat tot rust te komen, hoe moeilijk dat ook is. En je vader uiteraard ook.
Hoe dan ook kunnen jullie haar lastig helpen als jullie totaal uitgeput zijn.
Sterkte!
Pinokkio, ik zal er voor haar zijn hoe dan ook. Dank je wel.
Kikki39 schreef op 19-05-2022 om 17:22:
[..]
Nee, zij heeft contact via de telefoon met psychiater gehad. En ze hebben lijst met alles wat ze gehad heeft en dat is een heel boekwerk.
Je moet zelf de psychiater spreken.
Ik heb heel slechte ervaringen met AIO's die zeggen de specialist te hebben gesproken. Dat was toen een aperte leugen, mijn kind bijna dood en later (na een klacht) de AIO ontslagen en die kon op zoek naar een andere universiteit om zijn opleiding af te maken.
Dus neem of even afstand van deze situatie, jouw aanwezigheid vermindert niet je moeders pijn, of spreek zelf een arts. En hou alsjeblieft op met steeds maar te zeggen dat euthanasie niet kan of twee jaar duurt. Dat is al zo vaak tegengesproken. Vraag in ieder geval om tijdelijke sedatie zodat zij ook even rust heeft.
Ik zit net te denken en ben echt advocaat van de duivel. Kan het zijn dat je moeder helemaal niet 24 uur gilt van de pijn, maar het juist doet bij jou en je vader in de buurt? Als iemand huilend van de pijn op bed ligt, kan ik me niet voorstellen dat iemand voorstelt een was te gaan doen.
en dat is wel gebeurd, waarom zou ik het anders zeggen. Jullie kunnen je wel meer niet voorstellen , ook dat de mensen die het ondraaglijk vinden niet bellen, het is wel zo! Mijn hele omgeving is het met me eens, alleen de psychiater vd afdeling heb ik nog niet gesproken. Maar die heeft al aan de telefoon gezegd niks meer te hebben.
maar goed, ik laat het hierbij. Het is niet te bevatten denk ik als je het zelf niet meemaakt, ik had nooit kunnen weten dat we hierin terecht zouden komen, wist niet eens dat het bestond, een vreselijke film. Het kost me teveel energie om hier alles te vertellen en me te moeten verdedigen dat dingen echt wel zo gaan. Ik moet me hierbij neerleggen en bidden dat er iets of iemand komt. Bedankt voor de steun
Lieve Kiki,
Ik heb net dit hele draadje zitten lezen en het verhaal van jouw moeder had het verhaal van mijn vader kunnen zijn.
Ook wij hebben jaren gezocht en van alles geprobeerd en het leek enkel erger te worden.
Ook wij waren de wanhoop nabij. Mijn vader wilde ook niet meer, maar kreeg geen toestemming voor euthanasie.
Na bijna 4 jaar kwam mijn vader in een psychiatrische instelling te liggen omdat er nergens anders plek was en het thuis ook niet ging. Mijn vader was enorm boos op ons, nam het ons kwalijk dat we hem daarheen lieten gaan. We lieten hem in de steek zei hij. Het was vreselijk.
De behandelend arts zei tegen ons dat we dit moesten negeren, hoe moeilijk ook. Mijn vader had al heel lang pijn en wist zelf uit wanhoop niet meer wat goed voor hem was zei hij. We hebben mijn vader toen een tijdje niet of weinig gezien omdat het niet kon of omdat hij het niet wilde. Geloof het of niet, dat deed ons allemaal heel veel goed ook al voelde dat destijds niet zo. Het heeft lang geduurd maar ze hebben daar uiteindelijk de pijn onder controle kunnen krijgen. Door niet steeds mensen om je heen te hebben die bevestigen hoe erg het allemaal is, hoe kansloos alles is enz. werd mijn vader uiteindelijk gedwongen mee te werken aan een constructievere manier van denken. Stapje voor stapje kijken wat wel en niet kan (soms toch doen wat je denkt dat onmogelijk is onder begeleiding). Ontzettend zwaar, maar mijn vader is weer thuis en kan zichzelf goed redden. Hij gebruikt nog steeds medicatie, is nog steeds onder behandeling, maar meestal pijn vrij.
Ik hoop dat dit (lange) verhaal je toch een klein beetje hoop of vertrouwen heeft dat het echt kan. En dat de weg daar naartoe waarschijnlijk vol met moeilijke momenten is, maar onthoud dat niets erger is dan dit uitzichtloze lijden voor jouw moeder. Jullie hebben als gedaan, nu is het echt aan de professionals. Geef het tijd en neem je moeder aub. niet mee terug naar huis. Ik weet dat dat moeilijk is. Ik wens jullie heel veel sterkte!
kiki lees aub het verhaal van notsocool. En dan nog een keer en nog een keer. De hele familie gaat er aan onderdoor. En je blijft maar roepen niets helpt en niemand doet iets en verder is iedereen het met ons eens dat dit geen doen is. Ik geloof dat de mensen om je heen het zeggen. Ik zeg het ook. Alleen denk ik zomaar dat zij aan een andere oplossing denken. Maar wil je dat horen? Wil je horen dat het beter kan zijn dat jullie niet zo vaak komen? Dat er een gedeeltelijke psychische oorzaak bij KAN zitten
Ik vraag het je nog een keer. Wat willen jullie? wat wil je moeder? Eis een gesprek met de psychiater en geef ze in vredesnaam de kans daar. Het komt allemaal zo vreselijk passief agressief over. Er zijn hier twee mensen die een soort gelijk verhaal hebben. Notsocool en nog iemand waarvan de zoon veel hoofdpijnen had en die hadden toch ook echt pijn en beiden hadden toch ook psychische hulp nodig.
Ik stop hier ook mee. Veel sterkte
"We" begrijpen het niet, weten niks, niemand kan wat, niemand wil wat, niemand doet iets, wie helpt er.
Je ziet helaas niet wat voor een schat aan mensen met eigen-/werkervaring hier reageert om te helpen in hun eigen tijd of zelfs werktijd en hoe je daarmee je voordeel kunt doen.
Jullie zijn echt degenen met de oogkleppen, met alle respect.
Ik stop ook; het lijkt of jullie maar 1 kant opkijken en dat is naar de doodlopende weg. Hoe dat komt weet ik niet; paniek, verdriet, gebrek aan inzicht en/of kennis, een combi misschien.
Dan ben je helaas niet te helpen.
Ik begrijp heel goed dat jullie niet bij de patiënt op de kamer mogen, die is daar helemaal niet voor, daar is de huiskamer voor.
Daarnaast heeft je moeder jullie in 3 minuten afzondering zover dat je haar onder behandeling weghaalt.
ik heb net gesprek gehad met psychiater, ook hij weet het niet en denkt dit niet de goede plek is en er iets anders moet gebeuren, want ze ook hier niks kunnen betekenen. We krijgen morgen of na het weekend meer over te horen.
Vertrouw er dan op dat je moeder hier niet slechter af is dan thuis en neem dit weekend 'vrij'. Dus: niet naar de kliniek gaan, niet bellen. Niets. Gewoon thuis met je gezin, doe wat leuks, eet lekker, slaap uit en laat het verder even los.
Echt. Doe dat alsjeblieft.
Het klinkt stom Kikki maar in de gegeven omstandigheden is het ‘goed’ wat er gebeurt. Nu komt echt aan het licht hoe onmogelijk complex de situatie is. Nu is ze in deze instelling en is iedereen geschokt over de toestand van je moeder. Nu heb je de aandacht van medische professionals, maak daar gebruik van! Als jullie simpelweg weigeren haar mee naar huis te nemen, zonder hulp is immers mensonterend, zullen ze zich moeten inspannen om een plek te vinden die misschien wel passend voor haar is. Ze is nu onder de hoede van professionals, onder hun verantwoordelijkheid. Dat is echt beter dan thuis, want jullie als familie kunnen helemaal niks bereiken. Jullie hebben het drie jaar geprobeerd en het is alleen maar erger geworden. Niemand hier heeft beweerd dat die SOLK-kliniek het wel even zou fixen. Dat zou ook heel raar zijn. Wij kunnen dat niet beoordelen. Hier is gezegd: als de huisarts zegt dat ze naar een SOLK kliniek kan, ga daar dan in mee, geef het een kans. Hetzelfde geldt nu voor deze kliniek. Dit is nu de professionele beoordeling geweest. Ga er in mee. Laat psychiater aan het werk gaan voor een andere plek, als hij van mening is dat ze daar niet thuishoort. Maar neem haar niet mee naar huis. Eenmaal thuis trekt iedereen de handen er weer vanaf, dat weet je al. Dus werk mee en vraag van de professionals een passende plek en een passende behandeling voor je moeder. En laat die professionals vervolgens hun werk doen. Misschien bereiken ze iets, misschien niet. Maar jullie bereiken in ieder geval niks. Dat weet je al. Jullie hebben weinig meer te verliezen. Geef het een kans.
Kikki39 schreef op 19-05-2022 om 20:17:
ik heb net gesprek gehad met psychiater, ook hij weet het niet en denkt dit niet de goede plek is en er iets anders moet gebeuren, want ze ook hier niks kunnen betekenen. We krijgen morgen of na het weekend meer over te horen.
Fijn dat dat toch snel kon.
Heb je die mogelijk verkeerde prikkelverwerking besproken? Wat zei hij daarover?
Als hij daar zelf niets mee kan, zou hij moeten doorverwijzen naar een collega die daar meer over weet. Of was dat misschien de bedoeling na het weekend?
ja, heeft hij gezegd en dat dat al veel te ver is en veel te lang in zit. Er al zoveel hulp is geweest en alle medicatie al gepasseerd zijn. Hij wist het eigenlijk ook niet meer. Dus hij gaat nadenken wat nu verder, maar wist het dit moment ook niet, vervolg toch pas volgende week. Ze hebben haar bij het ontbijt gezet tussen de mensen vanochtend, wij hebben aangegeven dat die stap al veel te groot is, maar ze denken daar dat dat de stappen dan zouden moeten zijn om het gewoon te doen. Maar we hebben die stappen al 3 jaar ondernomen, ook de GGZ is al maanden in ons huis om dit te proberen. Zij komt daar binnen bij die opname, gisteren een vreselijke dag thuis gehad en ze denken meteen hup, aan de ontbijttafel, wasje doen, kantine zitten met muziek, dit is funnest, dit kan niet. Dus ik weet niet zo goed wat we hier dan mee moeten, we hebben het wel gezegd, maar ze zijn van mening dat dat toch moet. Het was vreselijk om haar net even te zien, bloed in haar gezicht, de angst, de schreeuw om hulp.
