Moeder zoveel pijn, nood.
ik heb al eerder over mijn moeder geschreven met zoveel.pijn, maar op het moment is het crisis. Ze heeft 2 operatie's gehad aan de darmen (aneurysma en verklevingen/kronkel). Waarschijnlijk lijkt het nu zo te zijn dat alles teveel is geweest, ze pijn daarna heeft gekregen en door stress nog meer pijn. Op het moment is het niet meer uit te houden en kan ze niks meer verdragen. Haar hele lichaam is verkrampt, pijn bij het slikken, alleen maar koud, alles doet enorme pijn, ziet er vreselijk uit. Ze kleed zich nog zelf aan (wassen lukt niet)en kan 1 rondje door de kamer lopen met heel veel pijn. Verder is het de hele dag kreunen van de pijn, niet om aan te zien. Huisarts al zo vaak gebeld zeggen niks meer te kunnen doen, alleen opname is psychisch centrum. Wij zien dit allemaal niet zitten omdat ze dus helemaal niks kan, weg uit haar nog veilige omgeving en daar hebben ze ook geen medicatie,want ze heeft alles al geprobeerd. Praten lukt niet enz...2 maanden geleden is het 3 weken goed gegaan en ik denk door de morfine die ze heeft gekregen (huisarts zegt van niet), maar die morfine doet niks meer en meer krijgt ze niet. De huisarts zegt gewoon niks meer te kunnen, ik heb gisteren nog gebeld dat het onmenselijk is en zo niet het weekend in kunnen gaan. Ik heb ook het gevoel dat ze mijn moeder op de praktijk allemaal wel kennen en 'moe' zijn van ons. Ik kan mijn vader zo niet laten zitten, het is onmenselijk om mijn moeder naar instelling te doen en daar te laten creeperen. Zelf functioneer ik ook amper, ben constant aan het zoeken op internet. Iemand nog enig idee.....
Maar hoe ziet haar leven er nu uit dan?
Ze kan niet aangeraakt worden. Hoe gaat dat dan met wassen/douchen, aankleden?
Ligt ze alleen in het donker op bed in de slaapkamer? Of zit ze mopperend in de woonkamer?
En een ziekenhuis is qua zorg heel wat anders dan een kliniek volgens mij. Waarom dat gelijk afwijzen?
ze heeft het gevoel we haar in de steek laten als we haar laten gaan. Ze heeft me gesmeekt nergens haar heen te laten gaan, ze wilt niet meer, het is op. Haar grootste angst is om ergens heen te gaan, ik weet niet wat ze dan zal doen, ik ben er bang voor. Mijn vader zegt zelf ook dat het niet zal gaan werken. Daarbij krijgt ze echt geen ambulance, zorg maar zelf dat je er komt. Wij willen pijnstilling, maar die is er niet.
Kikki39 schreef op 15-05-2022 om 22:13:
weet je wat ook mensonterend is, haar alleen ergens op een kamer laten zitten met helemaal niemand om haar heen, uren lang. En dat gaat gebeuren, want dat heeft de huisarts zelf gezegd. Ze ligt alleen nog maar bijna op bed te gillen. Ze kan echt geen auto in, ze smeekt me iets te doen, ze wilt niet meer en nergens heen. Ik heb gelezen dat ze in die kliniek met fysio te werk gaan en psycholoog, die heeft ze al zoveel gehad. Ze kan geen gordijn open hebben, en nog zoveel meer, denken jullie dat ze daar rekening mee houden? Ze kan geen gesprek aanhoren, je kunt haar niet aanraken. We hebben het in het ziekenhuis zelf meegemaakt, nergens houden ze rekening mee, het was een hel. Ik snap en vind het lief van jullie dat jullie meedenken, maar jullie zien de situatie niet.
Nee inderdaad, en ik ben er niet bij en begrijp dat het ongelooflijk zwaar moet zijn. Maar niets doen is toch geen optie?
Je doet het helaas weer, uitgaan van aannames en op basis daarvan hulp weigeren. Vraag nu eerst eens direct aan die kliniek wat er wél kan.
Ze hoeft niet per se in een auto. Waarschijnlijk kan ze wel onder sedatie in een ambulance. Vraag dat.
Gun haar die kans op verbetering. Gun het haar gezien te worden door artsen die dit verschijnsel kennen en er iets mee kunnen.
Ze verdraagt geen licht, geen geluid en geen gesprek, zeg je. Is de rust van een opname dan niet juist heilzaam? Zodat haar zintuigen tot rust komen en ze geobserveerd kan worden? Vraag dat aan de kliniek.
De huisarts geeft de standaardprocedure aan, maar die wordt natúúrlijk afgestemd op de individuele patiënt. Als fysio echt niet kan, zal dat heus niet gebeuren. Vraag dat aan de kliniek.
Die kliniek is geen algemeen ziekenhuis, zij kennen dit soort patiënten. Dus vraag dat na: wat hebben jullie mijn moeder te bieden? Ga niet uit van het standaardverhaal van de huisarts, praat direct met de kliniek.
Nogmaals, niets doen is geen optie. Je moeder verdient beter. Je kunt niet hulp blijven weigeren, dan kan het zomaar zijn dan ze nog jaren zo door moet, dat kan toch niet? Soms moet je tijdelijk wat vervelends doen (je moeder laten opnemen) om er uiteindelijk beter uit te komen.
ik vind het echt een beetje onrealistisch. Nee, jullie laten haar niet in de steek, want zodra het kan komen jullie op bezoek. Ze kan wel smeken dat ze nergens naartoe hoeft, maar jullie kunnen haar thuis niet behandelen en zelfs niet goed ermee omgaan, het is te zwaar voor jullie. Wie weet wat ze dan gaat doen, is dat een vorm van chantage? En je vader weet dat het niet helpt, heeft hij zijn artsendiploma binnen? Ze zal dus met de auto moeten, dat zal dan een pijnlijke rit worden, maar er is geen andere oplossing. Fietsen, bus, lopen zal ook niet gaan. Jullie willen pijnstilling, maar die is er niet, morfine krijgt ze niet meer. Wie weet of ze in de kliniek een andere oplossing hebben.
Ik zeg het een beetje hard, maar ik heb het gevoel dat jullie elkaar in een gekmakende omarming vasthouden die zal leiden tot de dood door euthanasie.
Misschien helpt het als je de vragen van Marie111 kunt beantwoorden, dat geeft een goede schets van de huidige situatie.
Tsjor
ik zal het er morgen weer met haar over hebben,......ze smeekt me het niet te doen. Ze zegt niemand kan meer iets doen, ik kan mezelf niet eens meer aanraken. De pijn is niet te houden. Ik kan met niemand praten, ik wil niet meer. Ik vraag me ook echt af wat een eerste stap daar zou moeten zijn. Ik heb ook allerlei verhalen van mensen gelezen die daar zijn geweest, maar dat is meer een pijn aan de knie of weer leren praten enz..
ze kan zich niet wassen, heel klein beetje met washandje en ze ligt op bed.
Wie weet wat ze dan gaat doen, die reactie komt van mij, dat zegt ze zelf niet.
Kikki39 schreef op 15-05-2022 om 22:49:
ik zal het er morgen weer met haar over hebben,......ze smeekt me het niet te doen. Ze zegt niemand kan meer iets doen,
Weer een aanname, en van deze weten we dat hij hoogstwaarschijnlijk niet waar is. Die kliniek kan wel helpen. Dat zij het niet ziet zitten, betekent niet dat het niet mogelijk is.
Hou alsjeblieft op elkaar zo te gijzelen. Doe iets.
Kunnen jullie niet met elkaar, vader en kinderen, dus zonder moeder, gaan praten met de huisarts over die kliniek? Alle vragen op een rijtje zetten, ook de vraag: hoe krijgen we haar daar, zowel wat papierwerk betreft als wat vervoer betreft; en wat als ze steeds aangeeft niet te willen? Ik zou hopen dat jullie dan samen tot een besluit komen over wat je gaat doen en hoe je het gaat doen. En dat haar dan als voldongen feit geven.
Heeft ze geen doorligplekken?
Overigens houd ik de mogelijkheid open dat de kliniek ook niet echt iets kan doen voor haar, maar ik vind het wel belangrijk dat je het probeert en nog belangrijker dat jullie een paar weken rust krijgen.
Tsjor
Je kennis is te beperkt, dat geeft niet, maar daardoor heb je een verkeerd beeld van de opties en laat je je chanteren door je moeder.
Jullie weg werkt niet dus moet je van koers veranderen. Je stelt je de opname veel te zwart in.
In een pijnkliniek werken pijnspecialisten( anesthesioloog), zij kunnen alles doen op gebied van pijn/verdoving wat mogelijk is.
Er werken ook o.a. fysiotherapeuten, revalidatiearts, orthopeed, verpleegkundig specialist.
Noch jullie, noch je moeder of vader heeft voldoende medische kennis van de opties. Neem het aan van hen die uit eigen-/werkervaring spreken.
Kikki39 schreef op 15-05-2022 om 22:49:
ik zal het er morgen weer met haar over hebben,......ze smeekt me het niet te doen. Ze zegt niemand kan meer iets doen, ik kan mezelf niet eens meer aanraken. De pijn is niet te houden. Ik kan met niemand praten, ik wil niet meer. Ik vraag me ook echt af wat een eerste stap daar zou moeten zijn. Ik heb ook allerlei verhalen van mensen gelezen die daar zijn geweest, maar dat is meer een pijn aan de knie of weer leren praten enz..
De eerste stap? In slaap brengen..... of hoge pijnmedicatie.....
Ik kan me niet voorstellen Kikki dat ze werkelijk de héle dag ligt te gillen en dat ze zichzelf niet eens kan wassen. De energie om de hele dag te gillen en dat al maanden lang, die heeft geen mens. Ze zou ondertussen al lang te uitgeput moeten zijn daarvoor.
Je houdt een enorm dramatisch toestand in stand, en ik vraag me ondertussen werkelijk af wie het zwaarder heeft: jij of je moeder. Als het wérkelijk zó erg was, dan zou jouw huisarts allang hebben ingegrepen, of anders jouw vader of jouw zus.
Ik vraag me af of jij de situatie wel ziet voor wat deze werkelijk is.
we gaan sowieso in gesprek. We zijn al bij allerlei pijnspecialisten/neuroloog geweest met spuiten enz. Hier gaan ze niks met medicatie doen, ook niet in slaap brengen. Dit is echt gesprekken, fysio enz...
Maar heb je ook gevraagd waarom ze denken dat dit gaat helpen? Zij hebben er verstand van. Jij niet. Ik ook niet.
Maar nogmaals: de situatie zo laten als hij nu is gaat ook niet. Als je moeder zoals jij zegt alleen maar ligt te gillen in bed kan het niet erger worden. Dat ze niet weg wil, daar moet je nu even hard in zijn. Moeilijk, maar het moet wel. Je hebt geen andere opties meer.
Kikki39 schreef op 16-05-2022 om 06:41:
We zijn al bij allerlei pijnspecialisten/neuroloog geweest met spuiten enz. Hier gaan ze niks met medicatie doen.
Nee, de huisarts wil dat niet, de vorige specialisten niet, maar de kliniek kan dat wel als dat nuttig/nodig blijkt.
Weer een te zwarte voorstelling van zaken.
Ik zou de huisarts vragen om de contactgegevens van de kliniek en om een doorverwijzing. En dan direct met de kliniek gaan praten. De huisarts weet namelijk ook alleen maar de algemene zaken.
nee, dat is waar dat ze daar niks met medicatie doen, dat staat op de site en zegt de huisarts
