Ons meisje doet zichzelf pijn
Onze dochter (7,5) heeft op de een of andere manier zichzelf aangeleerd om bij situaties van heftige emotie, pijn en/of verdriet zichzelf pijn te doen. Dat uit zich gelukkig niet in letsels, maar gezond vind ik het ook allerminst. Vooral omdat ze het steeds vaker lijkt te doen.
Ze slaat en knijpt zichzelf dan. Ik vind het naar om te zien en zou haar graag een ander coping mechanisme willen bieden dat niet ten koste gaat van haarzelf.
Het belangrijkste is dat ze leert dat het niet nodig is, dat het geen oplossing is en dat ze meer waard is dan dat. Dat ze niet zo met zichzelf om hoeft te gaan, omdat ze dat niet verdient.
Voor zover wij weten is ze hiermee begonnen na een operatie aan haar ogen toen ze vijf was. Net na de narcose en tijdens boze buien in de nasleep. Het afgelopen jaar lijkt ze het steeds vaker te doen op 'crisismomenten' en ook meer zichtbaar voor anderen. Bijvoorbeeld dat ze in haar wangen knijpt en daar de afdrukken van haar nagels in staan.
Als iemand tips heeft om dit op een begripvolle en liefdevolle manier af te leren/te corrigeren of een alternatief te bieden, hoor ik het graag.
Oef, ik zou bijna wensen dat je ver uit de buurt van je ouders woonde.
Het dorpse en wat je ouders ervan zouden vinden, het komt zo beklemmend over. Hoe kan jij jezelf in alle vrijheid wezen en geluk proeven als je je zo druk maakt om wat je zwager, neefje, zus en ouders van je vinden? Ze zouden eens hun grote mond moeten houden! Grrr
Dus mocht er een gelegenheid zich voordoen om elders te wonen, doen!
Niet zo zeer om de werkelijkheid te ontvluchten maar om vrij te kunnen zijn.
Hier is met zoon van zus zichtbaar (ogen en vorm kaak) en merkbaar ( schrikken en paniek) iets aan de hand. Kind zit ook al jaren op speciaal onderwijs. Maar mijn vader heeft het heel lang ontkend. Niet uit herkenning maar uit bescherming omdat kinderen met iets aan de hand het in de maatschappij een stuk moeilijker kunnen krijgen. Zijn ontkenning kwam zodoende uit bezorgdheid.
Is het niet heel goed mogelijk dat je ouders veel herkennen van je autisme bij zichzelf en dat je vader daarom niks van je diagnose wil weten?
Flanagan schreef op 23-01-2023 om 19:20:
Oef, ik zou bijna wensen dat je ver uit de buurt van je ouders woonde.
Het dorpse en wat je ouders ervan zouden vinden, het komt zo beklemmend over. Hoe kan jij jezelf in alle vrijheid wezen en geluk proeven als je je zo druk maakt om wat je zwager, neefje, zus en ouders van je vinden? Ze zouden eens hun grote mond moeten houden! Grrr
Dus mocht er een gelegenheid zich voordoen om elders te wonen, doen!
Niet zo zeer om de werkelijkheid te ontvluchten maar om vrij te kunnen zijn.
Hier is met zoon van zus zichtbaar (ogen en vorm kaak) en merkbaar ( schrikken en paniek) iets aan de hand. Kind zit ook al jaren op speciaal onderwijs. Maar mijn vader heeft het heel lang ontkend. Niet uit herkenning maar uit bescherming omdat kinderen met iets aan de hand het in de maatschappij een stuk moeilijker kunnen krijgen. Zijn ontkenning kwam zodoende uit bezorgdheid.
Het vetgedrukt..hier ben ik het zo mee eens. Ik heb ook regelmatig als ik lees over jou en je familie dat ik dit denk. Wegwezen... niet helemaal uit het leven van je ouders. Natuurlijk niet. Maar weg, iets anders, andere mensen leren kennen, opnieuw beginnen.
Zelf ook regelmatig verhuisd, ook een paar jaar buitenland, het heeft mij veel gebracht. Je kunt ergens beginnen waar niemand je verleden weet. Natuurlijk neem je jezelf mee maar elke keer leer je weer iets en word je niet teruggehouden met hoe mensen je vroeger zagen en hoef je niet bang te zijn dat anderen achter je diagnose komen en dat je ouders daar op aangesproken worden. En dat laatste vind je dan weer zielig voor hen. Jullie lijken zo vast te zitten in bepaalde patronen.
MamaE schreef op 23-01-2023 om 18:05:
[..]
Ik denk eerlijk gezegd niet dat de meeste mensen er enorm verbaasd over zouden zijn als ik het zou vertellen. Ik weet in ieder geval dat mijn zwager ooit toen hij nog niet zo lang met mijn zus ging heeft gezegd dat hij moeite had om om te gaan met 'hoe ik ben'. Dat resulteerde vooral in een preek over hoe ik mij diende te gedragen in het bijzijn van haar schoonfamilie. Vond ik behoorlijk vernederend en een motie van wantrouwen naar hun eigen opvoeding. Als je denkt dat dat nog nodig is als je kind halverwege de twintig is...
Dat stuk acceptatie van mijn ouders ligt al 34 jaar bij hun. Daar ligt inmiddels zo'n dikke laag stof op dat ze het zelf niet meer zien. Enerzijds word ik nog lang niet altijd voor vol aangezien, maar anderzijds denken ze dat verder niemand dat ziet.
Mijn ouders weten niet van de speltherapie van mijn dochter. Wel dat ze het moeilijk had rondom periodes van operaties en ziek zijn en daar hadden ze wel begrip voor. Mijn moeder vindt altijd alles 'zielig' en dat zegt ze dan ook tegen mijn dochter. Niet dat ze daar wat mee kan op dat moment. Maar ja, met mijn tirades en analyses evenmin.
Mijn vader heeft als kind een heel ernstig ongeluk gehad waarbij hij in coma heeft gelegen en daarna nog weken plat moest liggen. Toen werden kinderen nog vastgebonden in hun ziekenhuisbed en ouders mochten een uurtje per dag op bezoek of zo. In dat licht bezien kan ik het me voorstellen als je dan niet zo veel kan met alle trauma's en therapieën van tegenwoordig.Als dochter zelf ooit iets vertelt over de therapie vind ik dat prima. Ik voel echter niet de behoefte om mijn ouders te vertellen over haar therapie en ook niet over die van mezelf. Het is ons proces om zelf stabieler in het leven te komen staan. Ik hoef het niet zo nodig op te zoeken dat mensen dat in twijfel gaan trekken of er tegenaan gaan schoppen, daar zelf verdrietig om worden of me schuldgevoel gaan aanpraten.
Persoonlijk vind ik dit toch wel heftig hoor MamaE; een diagnose niet willen accepteren maar wel je volwassen kind toespreken dat ze normaal moet doen/ anders moet gedragen. Dan is het toch wel een groot gemis dat een ouder zich niet in de stoornis verdiept heeft, wat het inhoudt en dat iemand met autisme is zoals hij is. Tegen een kind wat slecht hoort zeg je ook niet, dan moet je maar beter luisteren.
TUurlijk is er tegenwoordig meer mogelijk, maar vroeger was er ook al veel. Ik snap dat het voor de oudere generatie soms lastig te volgen is maar jezelf informeren kan altijd.
Mocht je dochter er zelf iets over vertellen tegen opa en oma en ze gaan vragen stellen, zou ik het gewoon zakelijk benoemen en het daarbij laten om niet in een discussie te verzanden.
Maar wat Troelahoep zegt, vind ik geen gekke suggestie; wellicht maakt jouw diagnose veel bij je ouders los omdat ze er veel van herkennen, misschien angst het ook te hebben of o jee wat zullen anderen er wel niet van denken. Lastig.
Het heeft ongetwijfeld veel met ze gedaan en misschien nog wel. Dat gebrek aan acceptatievaardigheid van mij komt duidelijk niet van ver zeg maar. Hun aandeel wil ik graag bij hun laten. Ze zijn wel lief voor dochter gelukkig.
Verhuizen...dat vind ik echt wel een hele stap. Ik ben hier geboren en getogen. Ik woon hier graag, ik heb hier mijn sociale netwerk, dochter ook en mijn man is hier inmiddels ook echt wel thuis ondanks dat hij hier niet vandaan komt.
Het delen van allerlei diagnoses met jan en alleman is hier nog niet heel normaal. Althans, niet voor volwassenen, voor kinderen wel enigszins. En iets als dyslexie of zo. Maar dat is vooral voor de persoon in kwestie zelf lastig, niet voor de omgeving.
Als het nodig is om iemand op de hoogte te brengen, dan ben ik daar toe bereid.
Misschien is dat wel een flinke ruzie waard.
Hun ontkenning kan best uit bezorgdheid komen, alleen brengt het niks. Dat heb ik wel geleerd van mijn dochter. Ik wil ze geen pijn doen en zij mij ook niet, maar onbedoeld gebeurt het soms misschien toch. Zij zijn heel blij dat ik in de buurt woon. Mijn zus woont verder weg en dat vinden ze eigenlijk al niet leuk. Ze hebben heel hun leven gewijd aan ons en niet aan hun zelf. Maar het besef dat de tijd van opvoeding en zorgen voor al ruimschoots achter hun ligt, dat is nog niet helemaal ingedaald geloof ik.
Als ik ze twee weken niet gezien heb vinden ze dat al een eeuwigheid. Niet dat dat heel lang hoeft te duren, of ja, het is wel vaak 'ga je nu al weer?'
Gisteren had dochter een vriendinnetje hier te spelen. Het meisje vertelde dat ze een bril moest en dochter heeft haar verschillende (oude) brillen laten bekijken en passen en gezegd dat het helemaal niet erg is. Behalve soms, dan is het even stom of onhandig.
Het meisje zei aanvankelijk dat ze het niet leuk vond, maar ging heel opgewekt naar huis. Ik vond het knap van dochter dat ze dat zo kon ombuigen en dat heb ik haar ook gezegd. Daarop gaf ze me een hele dikke knuffel en liepen er een paar tranen over haar wangen omdat ze soms ook zo moeilijk en boos doet terwijl ze dat niet wil. Ik hoop eerlijk gezegd dat dit ook een openingetje is voor haar bij de speltherapeute.
Je hoeft ook niet te verhuizen omdat Flanagan en ik dat zeggen natuurlijk. Ik ken meer mensen die erg gehecht zijn aan hun geboorteplaats en omgeving. En dat is ook prima.. alleen als ik jouw verhalen lees overvalt dat gevoel mij wel vaker. Zou het jullie helpen om - in ieder geval een periode- ergens anders te wonen? Jij bent ook niet verantwoordelijk voor het geluk en het welbevinden van je ouders. Ook in je laatste post zeg je weer dat je ouders het fijn vinden dat jij in de buurt woont dat ze blijkbaar regelmatig zeggen "ga je alweer"
Maar dat is allemaal indirect druk leggen.
Ik zou het nu wel fijner vinden als ik dicht bij mijn ouders zou wonen want ze gaan erg achteruit. Ik heb hen voorgesteld om in mijn woonplaats te wonen maar dat zagen ze niet zitten. Ik rijd nu elke keer meer dan een uur om bij hen te zijn ongeveer elke twee weken. Dus ja het heeft op termijn zeker voordelen dat je dicht bij je ouders woont. Maar voor nu denk ik..het lijkt wel of ze je klein houden. En bewust of onbewust druk op je leggen hoe jij je moet gedragen. En daarmee zeg ik niet dat ze niet lief zijn of het niet goed bedoelen of niet van je houden. Veel zelfs denk ik. Maar hoe dan ook ik zou toch proberen om wat losser te komen van de verwachtingen en druk van je ouders.
Als we al zouden verhuizen, denk ik niet dat het een heel andere regio wordt opeens of zo. Eerder een paar dorpen verderop.
Ja, we houden op onze eigen manier echt wel van elkaar, alleen zit er soms wat ruis op de lijn waardoor de ontvangst niet altijd even lekker loopt.
Ik wil ook niet ondankbaar zijn voor alles wat ze gedaan hebben en ik heb ook al vaker gezegd dat ik oud en wijs genoeg ben om mijn eigen keuzes te maken, maar ze redeneren nogal vanuit hun eigen referentiekader. Dat was vroeger al.
Ik schop nog steeds tegen van alles aan uit onafhankelijkheidsdrang. Mijn zus zet als mijn ouders daar op bezoek komen rustig een mand was klaar en zegt 'hier mam, kun je strijken' en mijn moeder doet dat ook nog en voelt zich dan nuttig. Ze vinden het ook gek dat ik dat soort dingen niet wil.
Ik heb mijn vader nog niet zo lang geleden gevraagd wanneer hij me eindelijk eens ging behandelen als een weldenkend, volwassen, zelfstandig mens. Het antwoord was 'als ik denk dat je dat kunt, maar dat zal nog wel een hele tijd duren'.
MamaE schreef op 24-01-2023 om 13:19:
Als we al zouden verhuizen, denk ik niet dat het een heel andere regio wordt opeens of zo. Eerder een paar dorpen verderop.
Ja, we houden op onze eigen manier echt wel van elkaar, alleen zit er soms wat ruis op de lijn waardoor de ontvangst niet altijd even lekker loopt.
Ik wil ook niet ondankbaar zijn voor alles wat ze gedaan hebben en ik heb ook al vaker gezegd dat ik oud en wijs genoeg ben om mijn eigen keuzes te maken, maar ze redeneren nogal vanuit hun eigen referentiekader. Dat was vroeger al.
Ik schop nog steeds tegen van alles aan uit onafhankelijkheidsdrang. Mijn zus zet als mijn ouders daar op bezoek komen rustig een mand was klaar en zegt 'hier mam, kun je strijken' en mijn moeder doet dat ook nog en voelt zich dan nuttig. Ze vinden het ook gek dat ik dat soort dingen niet wil.
Ik heb mijn vader nog niet zo lang geleden gevraagd wanneer hij me eindelijk eens ging behandelen als een weldenkend, volwassen, zelfstandig mens. Het antwoord was 'als ik denk dat je dat kunt, maar dat zal nog wel een hele tijd duren'.
😢 Serieus?? Ik krijg plaatsvervangend de behoefte om die man eens van repliek te dienen. Is hij nou helemaal van de pot gerukt?!
Wat was jouw reactie hierop? Kón je wel reageren? Ik zou denk ik op zo’n moment totaal van de kaart zijn. Als je eigen vader zó weinig vertrouwen in je heeft…
Je hebt een liefhebbende man, een dochter waar je uitermate goed voor zorgt, een baan, vrienden. Wat zou je nog meer moeten hebben/kunnen volgens je vader om de kwalificatie ‘weldenkend mens’ te verdienen? Persoonlijk vind ik iemand die dit zegt over zijn eigen kind behoorlijk buiten die categorie vallen!
Ik zou echt overwegen om het contact voorlopig op een heeeeel laag pitje te zetten. Wat zegt je man hier eigenlijk over?
Grote griebels MamaE.. ik weet even niet wat ik moet zeggen. Je bent ruim in de 30 toch? En dan zegt je vader "ik ga je pas behandelen als een weldenkend volwassen zelfstandig mens als je dat kunt..maar dat zal nog wel een hele tijd duren"
Dat klinkt heel heel erg fout. Ergens denk ik toch dat jij de tools in handen hebt. Je ouders gaan niet meer veranderen. Jullie zitten vast in patronen die al jaren zijn ingesleten. Ik weet ook even niet zo goed wat je hiermee aan moet, ik hoop dat je een coach/begeleider vindt die samen met jou kan kijken hoe je hiermee om gaat. 
Ik ben 40. Ze weten echt wel dat ik volwassen ben, maar ze behandelen me niet altijd zo. Ik merk dat ik zelf een lichtelijke allergie heb voor mensen die altijd alles hetzelfde doen als hun ouders 'omdat dat zo hoort' of 'omdat dat thuis zo ging'. Dat komt op mij over alsof ze zelf niet na kunnen denken.
Er zijn bepaalde dingen waarvan ze denken dat ik het niet kan of niet goed genoeg en dan komen ze dat doen. Ze vinden eigenlijk ook dat ik te weinig beroep op ze doe.
Mijn moeder komt vaak met van die suggestieve opmerkingen als *naam vriendin van zus* komt nog elke dag even bij haar ouders op bezoek. Ik denk dan 'ze kan er beter intrekken, scheelt veel geld'. Of 'bij die en die en die komt de moeder elke week poetsen'. Fijn voor die mensen, ik moet er niet aan denken.
En helaas lukt het me op zulke momenten niet om boos te worden. Eerder klap ik dicht.
De verwachtingen liggen op wel meer gebieden op de grond en dat is zacht gezegd niet heel goed voor mijn zelfvertrouwen. Ik verwacht zelf veel meer van mijn dochter qua zelf dingen doen, zelfstandigheid, aan dingen denken etc. en ik denk dat dat nog steeds afzetten tegen mijn eigen opvoeding is.
Dat is ook een stukje grenzen aangeven. Alleen komt daar vaak ruzie van en mijn vader praat niks uit, mijn moeder is dan verdrietig en uiteindelijk is het mijn schuld en doe ik te moeilijk. Het is wel zoeken naar een manier om daarmee om te gaan. Mijn man staat wel naast me en achter me.
MamaE, heb je wel eens een assertiviteitscursus gevolgd waarbij je jezelf traint mondeling meer tegengas te geven? Zo niet, vraag je coach naar een groep die goed aangeschreven staat.
Vroeger was ik blokken boven heel belangrijke tentamen. Tv beneden stond best hard en ik vroeg mijn vader ( net zo’n haantje als die van jou🙈) of geluid zachter mocht in belang van mijn tentamen. Hij vond dat ik overdreef waarop ik aangaf dat ik in de voorafgaande jaren van depressie (moeder), ik wel veelvuldig als vliegende keep voor hen klaar stond. Waarop hij antwoordde dat hij mij toen niets gevraagd had. Inwendig kokend van woede omdat hij dacht mij zo de mond te kunnen snoeren, kaatste ik de bal terug door te zeggen dat hij dat dan wel eerder had mogen zeggen. Ik ben weer verder gegaan met blokken
Week emotioneel los van je ouders, en vooral van je moeder want die doet echt een beroep op je gevoel. Overweeg een passende assertiviteitstraining. Kan je de verhuisplannen in de la leggen😉.
Oeioeioei.... daar schrik ik ook wel van MamaE. Je wordt gewoon gemanipuleerd door je ouders hoor. Juist om dit soort toestanden is het zo goed om op kamers te gaan, of tenminste een bepaalde tijd in je leven uit de buurt van je ouders te wonen om afstand te kunnen nemen.
Echt, ga anders voor een paar jaar ergens anders wonen. Geen idee of het in jullie mogelijkheden ligt, maar desnoods tijdelijk in het buitenland werken ofzo. Dat is misschien wat overdreven, maar op een uur rijden bij je ouders vandaan lijkt me redelijk
Oeps...weggelopen bij mijn bericht en te vroeg verzonden. Ik wou je nog een virtuele 
geven MamaE. Sterkte met je ouders... daar moet je echt van loskomen.
Ik heb er destijds zelf voor gekozen om niet op kamers te willen wonen. Ik had ook echt wel meer tijd nodig om volwassen te worden. Alleen toen ik zo ver was, waren zij dat nog steeds niet.
Mijn moeder heeft nogal een overactief zorginstinct. Ze bedoelt het goed en niet om te chanteren, maar ze mist het 'zorgen voor'. Ze wil overigens absoluut geen huisdieren.
Ik heb doorgaans helemaal geen problemen met assertiviteit, alleen met mijn vader en zus. Emotioneel ligt het wat ingewikkeld. Ik ben op dat gebied op mijn 15e al gestopt met verwachtingen hebben toen ze niet thuis gaven terwijl ik er expliciet om vroeg, maar tegelijkertijd wil ik ze nog steeds tevreden houden.
School was daarentegen heilig voor ze. Daar moest alles voor aan de kant. Ik heb daardoor heel lang mijn eigenwaarde opgehangen aan mijn prestaties. Dat is ook niet gezond.
Verhuizen...andere regio, ander huis, twee andere banen, andere school, vriendinnetjes en clubjes voor dochter. Ik verlies het overzicht al als ik er aan denk. Zo erg zijn die mensen nu ook weer niet.
Het is denk ik vooral dat ik af moet van het gevoel dat ik hun tevreden moet stellen of niet moet willen kwetsen. Dat ik zelf keuzes moet gaan maken en dat het dan aan hun is om daar mee om te leren gaan. Dan maar een paar keer ruzie.
Afgelopen week heeft dochter de eerste EMDR-sessie gehad. Ik moet zeggen dat het voor ons als ouders, die het verhaal op moesten schrijven en voorlezen, ook best zwaar was.
Je herbeleeft zelf ook weer alle nare dingen en we hebben bij de voorbereiding regelmatig elkaar moeten troosten. Dochter zat bij mij op schoot en mijn man las voor. Ik vond haar reactie boven verwachting heftig. Intens huilen, zichzelf slaan en knijpen en ook wel boosheid naar ons toe. Na afloop was ze heel erg moe en aanhankelijk. Ze plakte echt aan ons vast en ging ook weer even jonger gedrag vertonen. Inmiddels heeft ze zichzelf weer herpakt. Ik hoop vooral dat het haar gaat helpen om dingen te verwerken en daarnaast te leren hoe ze op een gezonde manier met spanningen kan omgaan. En om verder te groeien en te ontwikkelen tot wie ze is. Dat gun ik haar enorm.
