Ons meisje doet zichzelf pijn

"Wat ik wel beter doe dan mijn ouders is dat ik het met mijn dochter wel uitpraat na een aanvaring. Dat staat allemaal volledig los van 'houden van'. Die liefde is de basis onder mijn bestaan en staat geenszins ter discussie."

Dat vind jij beter, maar of dat beter is voor je dochter ga je merken als ze ouder wordt en zich gaat afzetten, of als ze volwassen is en last van dingen uit haar jeugd heeft. En dat gebeurt overal.
De aanvaring is geweest, het kwaad geschiedt, dan kun je het uitpraten,  maar dat verandert niets aan het voorval zelf,  behalve misschien aan je eigen schuldgevoel. Sorry zeggen is vaak vrij nutteloos in mijn ogen. 
Ik merk dat je soms andere woorden gebruikt, zoals bv "ons meisje", "mijn meisje" ipv onze dochter, "knuffelen" ipv uitpraten/goedmaken, alsof je de lezer wil laten zien dat jullie echt een speciale band hebben . Maar dat staat niet ter discussie 🙂. Absoluut niet, volgens mij zijn jullie een prima gezin.

Ik hoop dat je open staat/gaat staan om haar de kans te geven om zeker te weten dat ze geen ASS zou kunnen hebben. 

Wat Max zegt is wat ik je ook probeerde uit te leggen. We maken als ouders allemaal onze eigen 'fouten', maar je weet vaak pas achteraf, als kinderen volwassen zijn en zelf weer kinderen krijgen, of jouw aanpak in dit specifieke geval en in combinatie met jouw kind voor dat kind de beste aanpak was. Dat is helemaal niet zeker, ook niet als je de 'fouten' van je eigen ouders uit alle macht zelf probeert te voorkomen.

Ik herken je gevoel wel hoor, ik ben ook wel eens uit de bocht gevlogen tegen de kinderen, ik kwam er dan altijd op terug en legde het uit (er is een verklaring voor, en die begrijpen ze nu ze volwassen zijn ook echt wel) maar ze herinneren zich nog heel goed hoe onberekenbaar ik soms was. Dat doet mij veel pijn, dat ik dat gevoel niet bij ze weg heb kunnen nemen met mijn excuses, maar gelukkig houden ze er niet minder om van mij als moeder.

Met mijn moeder heb ik dat soort gesprekken nooit kunnen hebben. Die vloog regelmatig echt gierend uit de bocht en vindt bovendien nog steeds dat wij kinderen daar de aanleiding voor gaven en dat het dus onze schuld was. Of ze kan het zich niet herinneren, of zegt zelfs dat het echt nooit gebeurd is. Dus in die zin vind ik dat het zeker beter doe dan mijn moeder. Maar dat verschil is maar minimaal. Want ik begrijp haar ook, net zoals mijn kinderen mij begrijpen. En ik hou toch van haar.

Daarom dus mijn opmerking dat zo krampachtig 'het beter willen doen' door die kramp toch ook averechts kan werken. Die kramp kan namelijk ook zorgen voor oogkleppen op andere vlakken. Ontspanning is echt heel belangrijk in mijn ogen.

MamaE schreef op 28-11-2022 om 14:53:

In mijn jeugd was therapie, psycholoog, hulpverlening etc. voor mensen die 'niet helemaal honderd' waren. Een klasgenootje had een jonger broertje met autisme en legde dat uit met dat haar broertje een ziekte in zijn hoofd had, waardoor hij op een speciale school zat en soms anders reageerde. Mijn ouders staan en stonden nogal sceptisch tegenover allerhande vormen van hulpverlening. Maar inderdaad, van ontkennen dat een kind 'iets' heeft, is nog nooit iets minder erg geworden.

Bij ons thuis werden ruzies nooit uitgepraat en mijn vader vond sorry zeggen ook onzin. Ik liep dan boos/verdrietig weg en vervolgens werd er net gedaan alsof het nooit gebeurd was. Ook niet als er hele nare en ondermijnende dingen werden gezegd.
Je eigen aandeel in een ruzie of aanvaring erkennen en je excuses aanbieden en dan ook oprecht werken aan het de volgende keer beter doen, vind ik persoonlijk wel belangrijk. Dat maakt je als ouder in mijn ogen ook betrouwbaarder. En het leert een kind om ook naar het eigen aandeel te kijken. Ik kon dat vroeger niet, mijn dochter kan dat al wel.

Mijn woordkeuze over onze dochter, daar bedoel ik niks speciaals mee. Ja, we hebben een speciale band, want ze is ons kind. Maar met mijn man heeft ze die band net zo goed.

Ik merk wel dat ik al minder in de emotie schiet bij de gedachte aan eventueel ASS bij dochter dan een paar dagen geleden. Als het zo is, dan is het zo en dat verandert niks aan haar en niks aan onze band. Het is dan wel weer een extra ding om mee te dealen, maar dat was het daarvoor dan ook al. Het voelt alleen zo stom dat we het nooit gezien hebben. Mijn man had het toen wij elkaar leerden kennen al binnen een half uur door bij mij. Ik wist niet waar ik het had, maar ik ben er wel eerlijk over geweest.

Het is idd goed om te laten zien dat je iets beter wilt doen. En natuurlijk is een hobbel in de weg verdrietig. Fijn dat je al minder emotioneel bent, het is en blijft je kind, een ( evt!) diagnose verandert helemaal niets aan haar, aan wie ze is, aan houden van. Enkel een evt herkenning biedt een ahá-moment en kansen om haar op elk gebied volledig tot haar recht te laten komen.

Informatieve oprechte vraag: merk jij bij je ouder(s) ook trekjes van ASS? Ik ken van nabij ( ivm privacy houd ik het op 1e ring familie), een gezin waarbij de kinderen een diagnose hebben, maar waarbij ik vermoed dat het niet van ver weg komt.

Zou dat bij jouw familie ook zo kunnen zijn? 

MamaE schreef op 28-11-2022 om 15:40:

[..]

Mijn ouders hebben beide wel bepaalde dingetjes die je onder ASS kunt scharen, maar ik betwijfel of dat genoeg is voor een diagnose. Bij mij komen die dingen samen, hoewel ik echt al wel een hele ontwikkeling heb doorgemaakt sinds mijn kindertijd.

Over hobbels in de weg gesproken...ja, dat vind ik lastig. En het is niet de eerste hobbel in haar leven zeg maar, en dat maakt het niet makkelijker.
Ik merk wel, zeker als ik terugkijk, dat ik met alle 'hobbels' moeite heb gehad en dat dat mettertijd ook wel minder werd. Het leven wat meer nemen zoals het komt is iets wat ik graag zou willen, maar waar ik nog steeds wel moeite mee heb.

Bedankt voor je uitleg.

Ik heb ook moeite met hobbels, of met veel kruimels tegelijk, ik denk dat dat menselijk is en heel begrijpelijk. 

Je zou het ze graag besparen, maar als het niet kan zoals het moet, dan moet het zoals het gaat en kun je enkel aan schadebeperking doen. 

Tijdens het opvoeden en zorgen van de kinderen, heb ik die inzet en geduld etc overgebracht om ervoor te zorgen dat ze later op eigen benen konden staan. Ze hebben allebei een hindernis zodat met name lezen en schrijven hen heel veel ‘hoofdpijn en teleurstelling’  heeft bezorgd. Maar ze zijn nu jongvolwassen en de oudste in vorige week gaan samen wonen. Het zijn twee kinderen waar ik grote bewondering voor voel; opdracht voltooid.
MamaE, je staat eigenlijk nog aan begin van je taak je kind dat mee te geven wat je haar wilt meegeven. Je hebt genoeg tijd om haar dat vertrouwen en rust over te brengen. Misschien wil je wel te snel.
Als de coach meer rust/ vertrouwen in jezelf dat je het goed doet kan laten groeien, breng je dat tegelijkertijd ook over naar je kind.

MamaE schreef op 30-11-2022 om 14:36:

We hebben hier in de regio een kindertherapeute gevonden die speltherapie, psycho-educatie en EMDR aanbiedt en die disciplines indien nodig ook combineert in de therapiesessies. Dat sprak ons wel aan. We hebben dochter aangemeld en wachten nu op de uitnodiging voor het intakegesprek. Wat betreft de startdatum twijfelen we of het handig is om zo snel mogelijk te starten of, indien dat voor de kerstvakantie al zou kunnen, even de decemberdrukte af te wachten en dan na de kerstvakantie starten.
Dochter weet dit zelf trouwens nog niet. Voor de mensen die hier ervaring mee hebben; hoe leg je uit aan je kind waar ze heen gaat en wat ze dan gaat doen en wat zo'n therapeut dan doet?

Ik weet niet hoe deze kindertherapeute werkt. Toen oudste hier speltherapie kreeg was hij bij de intake en legde de therapeute zelf alles aan zoon uit wat ze gingen doen en hoe het daar in zn werk ging. Van te voren hebben wij het luchtig gehouden in de trant van we gaan praten met een mevrouw die jou gaat helpen met minder boos zijn en je gaat daar nog beter leren spelen. Hij ging er altijd met plezier naar toe.

MamaE schreef op 30-11-2022 om 15:12:

Hier is het intakegesprek met alleen de ouders. Omdat de therapeute de kinderen vooraf natuurlijk nog niet kent, wordt daar uitgebreid de problematiek besproken. Wat is er gebeurd in het leven van het kind, waar worstelt het kind mee, wat vindt het leuk en wat niet, waar is het kind goed in en waar heeft het moeite mee. De therapeute kan aan de hand van die informatie inspelen op het spel van het kind tijdens de sessies.
We moeten haar uiteindelijk wel uitleggen waarvoor ze naar die therapeut toe gaat.
Misschien leg ik er zelf ook wel te veel druk of lading op. Zou ook niet de eerste keer zijn. Ik verwacht niet dat dochter de sessies bij de therapeute vervelend gaat vinden.
Ze heeft immers al genoeg doorstaan dat vele malen vervelender is. Ik wil het ook niet groter maken dan het is, maar wel eerlijk zijn.

Ja klopt. Hier was er een voorgesprek met alleen ons. Daarna een intakegesprek met zoon erbij waarbij aan hem e.e.a. werd gevraagd aan hem en uitgelegd door haar. 

Ik snap dat je eerlijk wil zijn, maar eerlijk zijn wil niet zeggen dat je het heel zwaar hoeft te maken met een lange ingewikkelde uitleg. Ik zou het luchtig houden. Zodra je een datum weet, kort van te voren aangeven; bv op zondag; dinsdag gaan we met jou naar mevrouw X die gaat met jou spelen en leren hoe je minder boos kunt zijn. Tuurlijk mag je dochter vragen stellen maar ik zou er geen enorme discussie van maken. Mochten jullie het lastig vinden vraag dan bij de intake advies aan haar hoe je dochter het beste kunt inlichten. Let vooral op de valkuil dat je het niet te emotioneel brengt.

MamaE schreef op 30-11-2022 om 15:59:

[..]

Kort van te voren vertellen lijkt me een goede. Anders heeft ze te veel tijd om het in haar hoofd heel groot te maken. Ik denk dat het beter is als mijn man dit stukje voorbereiding op zich neemt. Hij kan dat beter en rustiger dan ik. Laat ik zeggen dat hij het hele gebeuren wat rationeler kan benaderen en in het algemeen wat stabieler in het leven staat.

Prima toch; ieder zo zijn kwaliteiten als ouder. Jij bent weer beter in andere dingen dan je man nietwaar.

Zoon heeft weleens gevraagd waarom moet ik daar heen en een ander niet. Kun je zakelijk uitleggen zonder dat het kind schuld bij zichzelf neerlegd; jij gaat hier heen omdat jij dat nodig hebt. En Bas gaat naar de fysio omdat hij vaak last heeft van zijn knie. En Bibi gaat naar een praatjuf ( logopedie) omdat ze praten wat moeiijk vindt, etc. Nadruk leggen dat het heel normaal is om ergens hulp bij te krijgen en dat zoveel mensen dat doen. 

MamaE schreef op 30-11-2022 om 14:36:

We hebben hier in de regio een kindertherapeute gevonden die speltherapie, psycho-educatie en EMDR aanbiedt en die disciplines indien nodig ook combineert in de therapiesessies. Dat sprak ons wel aan. We hebben dochter aangemeld en wachten nu op de uitnodiging voor het intakegesprek. Wat betreft de startdatum twijfelen we of het handig is om zo snel mogelijk te starten of, indien dat voor de kerstvakantie al zou kunnen, even de decemberdrukte af te wachten en dan na de kerstvakantie starten.
Dochter weet dit zelf trouwens nog niet. Voor de mensen die hier ervaring mee hebben; hoe leg je uit aan je kind waar ze heen gaat en wat ze dan gaat doen en wat zo'n therapeut dan doet?

Uhh dat vraag je aan die therapeut, daar is ze namelijk voor.

Aiden schreef op 30-11-2022 om 17:23:

[..]

Uhh dat vraag je aan die therapeut, daar is ze namelijk voor.

Dit dus. Je hoeft echt niet een soort van officieel gesprek met je kind te hebben voirdat je erheen gaat. Uitleggen doen ze daar wel en is zo'n therapeut goed in.