Oma mag nauwelijks op bezoek
Mijn kleinzoon is in de nacht van dinsdag op woensdag om 05.15 uur geboren. De volgende avond om 21.15 belt mijn zoon om het me te vertellen. Ik mocht niet meteen langskomen, maar de volgende dag wel. Max 1 uurtje. Dus donderdag geweest. Zaterdag wou ik weer langskomen, maar dat mocht niet. Uiteindelijk, doordat ik zo zat te 'drammen', mocht ik op vrijdag weer langskomen. Dat gaat zo door. In 1,5 maand tijd heb ik mijn kleinzoon nu 4x mogen zien. Er is niets mis met het kindje. Zij willen alleen rust voor hun baby. Ik ben er helemaal kapot van. Ik ben constant aan het huilen en kan er nauwelijks van slapen. Het is mijn enige zoon/kind en ik dacht een hele hechte relatie met hem te hebben. Ook met mijn schoondochter, die 5,5 jaar bij mij heeft ingewoond. Ze zijn nog niet zo lang de deur uit. Mijn moeder vindt echter dat ik me moet vermannen. Zij hebben tijd nodig, en daar is niets op tegen. Daar mag ik ze niet op aanspreken, want daar is niets mis mee. Ik heb het te respecteren. Maar dat kan ik dus niet (meer). Wat vinden jullie hiervan?
Pippapet schreef op 07-04-2025 om 18:24:
Ik heb spijt van mijn woorden ‘continue aan het huilen’ want ik bedoelde dat ik constant verdriet voel (wie kan er nu continue huilen?). Dat had ik anders moeten omschrijven. En dat ik ‘drammen’ tussen aanhalingstekens zette, was omdat ik er met mijn zoon over wou praten en hij mij toen vond ‘drammen’. Ik kan er dus geen gesprek met hem over hebben. Ik dacht dat het duidelijk zou zijn door het tussen aanhalingstekens te zetten, maar dat had ik beter niet zo kunnen omschrijven, want ook dat maakte veel heftige reacties bij veel van jullie los.
Ik zou blij zijn als ik elke week langs zou mogen komen!
Verder merk ik dat er veel aannames worden gedaan. Ik zou obsessief zou zijn, gebrek aan invulling in mijn leven zou hebben, geen hulp hebben aangeboden, niet gevraagd hebben naar het wel en wee van mijn schoondochter, en ik word vergeleken met ouders die elke dag langskomen en geen gevoel voor privacy hebben. Ik kan jullie melden dat dit allemaal foute veronderstellingen en aannames zijn.
Er wordt zelfs getwijfeld aan mijn liefde voor mijn kleinzoon of de trots die ik zou voelen voor mijn zoon. Gelukkig kom ik uit een heel warm nest. Dat ik dit alles niet vermeld had, was meer omdat dit soort zaken voor mij buiten kijf staan. Maar aan alle vrij heftige reacties te merken, is dit – zeer spijtig – bij veel gezinnen niet het geval. Het spijt mij dat het zoveel zeer bij jullie losmaakt en zulke heftige gevoelens opwekt. Blijkbaar is dit toch wel een zeer gevoelig onderwerp…..
Persoonlijk vind ik het helemaal niet een zeer gevoelig onderwerp. Ik vind je openingspost eerder zeer uitzonderlijk, herken het totaal niet bij grootouders uit mijn omgeving. En zoals je leest hebben de meeste kersverse ouders die behoefte aan veelvuldig bezoek niet ( gehad), maar een enkeling vind elkaar zo vaak zien normaal. Misschien eens goed over nadenken en bij stil staan: zo uitzonderlijk zijn je zoon en schoondochter niet in hoe zij met je omgaan.
Neem je zoon serieus als hij zegt dat je loopt te drammen, hij zegt dat tenslotte niet voor niets; zo ervaart hij jou! Hij heeft geen behoefte aan een dram- gesprek, dat zul je moeten accepteren.
Elke week langskomen mag jou wens zijn maar zij mogen daar ook anders over denken. Probeer eens om te denken; je kunt ook een goede band opbouwen met je kleinkind als je elkaar niet wekelijks ziet.
Je zoon vond dat je aan het drammen was. Dus dan was dat ook zo. Dat jij dat ontkent, laat al zien dat jij over andermans grenzen heen banjert.
Constant verdriet hebben en er niet van kunnen slapen, is minstens net zo overtrokken als “de hele tijd huilen”.
Je kunt nu wel alles proberen te verdraaien en het - hoe voorspelbaar - nu over “ons en onze gezinnen” hebben maar JIJ bent hier degene met een probleem. Niet wij.
Pippapet schreef op 07-04-2025 om 18:24:
Ik heb spijt van mijn woorden ‘continue aan het huilen’ want ik bedoelde dat ik constant verdriet voel (wie kan er nu continue huilen?). Dat had ik anders moeten omschrijven. En dat ik ‘drammen’ tussen aanhalingstekens zette, was omdat ik er met mijn zoon over wou praten en hij mij toen vond ‘drammen’. Ik kan er dus geen gesprek met hem over hebben. Ik dacht dat het duidelijk zou zijn door het tussen aanhalingstekens te zetten, maar dat had ik beter niet zo kunnen omschrijven, want ook dat maakte veel heftige reacties bij veel van jullie los.
Ik zou blij zijn als ik elke week langs zou mogen komen!
Verder merk ik dat er veel aannames worden gedaan. Ik zou obsessief zou zijn, gebrek aan invulling in mijn leven zou hebben, geen hulp hebben aangeboden, niet gevraagd hebben naar het wel en wee van mijn schoondochter, en ik word vergeleken met ouders die elke dag langskomen en geen gevoel voor privacy hebben. Ik kan jullie melden dat dit allemaal foute veronderstellingen en aannames zijn.
Er wordt zelfs getwijfeld aan mijn liefde voor mijn kleinzoon of de trots die ik zou voelen voor mijn zoon. Gelukkig kom ik uit een heel warm nest. Dat ik dit alles niet vermeld had, was meer omdat dit soort zaken voor mij buiten kijf staan. Maar aan alle vrij heftige reacties te merken, is dit – zeer spijtig – bij veel gezinnen niet het geval. Het spijt mij dat het zoveel zeer bij jullie losmaakt en zulke heftige gevoelens opwekt. Blijkbaar is dit toch wel een zeer gevoelig onderwerp…..
Ik ben het volledig over eens hoor. Mensen vullen het graag in op eigen ervaring.
Ik begrijp als geen ander dat je vaker je kleinkind wilt zien en dat niks om ikke ikke gaat. Meid laat je niet gek maken👍
Mijn kinderen zagen hun oma’s met zeer regelmaat dus vaker dan 1 keer in de week. Zelfs MIJN oma zagen ze elk weekend. Gewoon omdat zij het allemaal leuk vonden.
Als mijn moeder belde ik kom de jongens halen werd er niet moeilijk over gedaan. Dus ja, ik begrijp niet wat TO nu verkeerds zegt.
Pippapet schreef op 07-04-2025 om 18:24:
Ik heb spijt van mijn woorden ‘continue aan het huilen’ want ik bedoelde dat ik constant verdriet voel (wie kan er nu continue huilen?). Dat had ik anders moeten omschrijven. En dat ik ‘drammen’ tussen aanhalingstekens zette, was omdat ik er met mijn zoon over wou praten en hij mij toen vond ‘drammen’. Ik kan er dus geen gesprek met hem over hebben. Ik dacht dat het duidelijk zou zijn door het tussen aanhalingstekens te zetten, maar dat had ik beter niet zo kunnen omschrijven, want ook dat maakte veel heftige reacties bij veel van jullie los.
Ik zou blij zijn als ik elke week langs zou mogen komen!
.
Ach gossie toch, je mocht in 6 weken maar 4x langskomen in plaats van de 6x waar je zo blij mee zou zijn. Daardoor ben je helemaal kapot, continu verdrietig, slaap je nauwelijks meer en kun je de wensen van de jonge ouders niet (meer) respecteren (je eigen woorden).
Vind je het echt vreemd dat mensen dat zorgelijk gedrag vinden?
Serieus, luister naar je moeder. Blijft het zo moeilijk voor je, dan zou ik je aanraden eens met de huisarts, een coach of psycholoog te gaan praten, want dit klinkt echt niet gezond.
Dwaze-Opa schreef op 07-04-2025 om 20:36:
Mijn kinderen zagen hun oma’s met zeer regelmaat dus vaker dan 1 keer in de week. Zelfs MIJN oma zagen ze elk weekend. Gewoon omdat zij het allemaal leuk vonden.
Als mijn moeder belde ik kom de jongens halen werd er niet moeilijk over gedaan. Dus ja, ik begrijp niet wat TO nu verkeerds zegt.
Als de kinderen wat groter zijn en iedereen (!) het leuk vindt (!), dat gaat dat natuurlijk prima.
We hebben het hier over een pasgeboren, eerste baby en ouders die rust willen. Die het nu dus even NIET leuk vinden als hun huis de zoete inval is.
Die twee situaties zijn niet vergelijkbaar.
Gingergirl schreef op 07-04-2025 om 19:06:
[..]
Persoonlijk vind ik het helemaal niet een zeer gevoelig onderwerp. Ik vind je openingspost eerder zeer uitzonderlijk, herken het totaal niet bij grootouders uit mijn omgeving. En zoals je leest hebben de meeste kersverse ouders die behoefte aan veelvuldig bezoek niet ( gehad), maar een enkeling vind elkaar zo vaak zien normaal. Misschien eens goed over nadenken en bij stil staan: zo uitzonderlijk zijn je zoon en schoondochter niet in hoe zij met je omgaan.
Neem je zoon serieus als hij zegt dat je loopt te drammen, hij zegt dat tenslotte niet voor niets; zo ervaart hij jou! Hij heeft geen behoefte aan een dram- gesprek, dat zul je moeten accepteren.
Elke week langskomen mag jou wens zijn maar zij mogen daar ook anders over denken. Probeer eens om te denken; je kunt ook een goede band opbouwen met je kleinkind als je elkaar niet wekelijks ziet.
Het is maar net wat je gewend bent, omdat jij het zelf helaas niet herkent in jouw omgeving vind ik dan weer heel erg spijtig om te horen. In mijn omgeving is het niet meer dan normaal en juist het tegenovergestelde. De vrienden en kennissen van mijn ouders zijn allemaal Opa en Oma's en hoor ik allemaal leuke verhalen over hun kleinkinderen.
Heel spijtig om te horen dat je zoon het ervaart als "drammen" je bedoelt het zo goed. Misschien toch maar proberen om hun even de ruimte te geven hoe moeilijk het ook is.
Dat je hier heel verdrietig van wordt is niet meer dan normaal. Dat is wat je voelt en dat mag er zijn! Dat de mensen hier daarover een mening hebben is absurd. En zegt alles over hun dan over jou.
Zoals ik jouw verhaal lees : een trotse Oma die gewoon haar kleinkind wat vaker wil zien dan 4 keer in de maand. Je zoon en schoondochter vinden dat HELAAS te veel en dat doen pijn.
Marianne76 schreef op 07-04-2025 om 20:45:
[..]
Als de kinderen wat groter zijn en iedereen (!) het leuk vindt (!), dat gaat dat natuurlijk prima.
We hebben het hier over een pasgeboren, eerste baby en ouders die rust willen. Die het nu dus even NIET leuk vinden als hun huis de zoete inval is.
Die twee situaties zijn niet
Mijn kinderen hebben de eerste twee weken in het ziekenhuis gelegen omdat ze te vroeg geboren waren. Zelfs de eerste twee weken werd er tijd gemaakt voor de oma’s, ooms en tantes. Dus de hele reutemeteut. We vonden het geweldig. Zelfs toen ze thuis waren deden we er niet moeilijk over. Ik heb gewoon een hechte band met mijn familie en de jongens moeder heeft dat met die van haar. Denk dat dit natuurlijk ook heel veel uit maakt. Maat zo als ik TO leest heeft zij dat ook anders neem je schoondochter niet zo veel jaar in huis.
Daarnaast vraag ik mij af, hoe veel van jullie hier ook grootouder zijn die reageren. En voor wie niet straks als je zelf oma of opa wordt moet je kijken wat je doet.
Marianne76 schreef op 07-04-2025 om 20:39:
[..]
Ach gossie toch, je mocht in 6 weken maar 4x langskomen in plaats van de 6x waar je zo blij mee zou zijn. Daardoor ben je helemaal kapot, continu verdrietig, slaap je nauwelijks meer en kun je de wensen van de jonge ouders niet (meer) respecteren (je eigen woorden).
Vind je het echt vreemd dat mensen dat zorgelijk gedrag vinden?
Serieus, luister naar je moeder. Blijft het zo moeilijk voor je, dan zou ik je aanraden eens met de huisarts, een coach of psycholoog te gaan praten, want dit klinkt echt niet gezond.
Dit vind ik een hele rare en vooral nare opmerking! Maakt het uit waarom iemand verdriet heeft, al huil je om nog minder. Verdriet is verdriet, iemand is gekwetst en dan bepaal jij of het gezond is of niet? Ben jij wel gezond?
Ongeacht hoe de band was of is, geef dat kersverse gezin gewoon eerst eens even een paar maandjes rust om te wennen aan het nieuwe gezinsleven! Dat kleinkind loopt echt niet weg hoor en is echt niet zo bepalend voor herkenning opa/oma.
Dwaze-Opa schreef op 07-04-2025 om 21:04:
[..]
Ja, en niet iedereen zit hetzelfde in elkaar, lastig te accepteren, he.
Bovendien: in het ziekenhuis wordt er voor jou en je baby's gezorgd, en hoef je geen huishouden te runnen of gastvrouw te spelen met je bloedende, bont en blauwe pijnlijke lijf terwijl je nauwelijks geslapen hebt.
Dwaze-Opa schreef op 07-04-2025 om 21:06:
Daarnaast vraag ik mij af, hoe veel van jullie hier ook grootouder zijn die reageren. En voor wie niet straks als je zelf oma of opa wordt moet je kijken wat je doet.
Oh ja, hebben we die dooddoener weer 
Marianne76 schreef op 07-04-2025 om 21:10:
[..]
Ja, en niet iedereen zit hetzelfde in elkaar, lastig te accepteren, he.
Bovendien: in het ziekenhuis wordt er voor jou en je baby's gezorgd, en hoef je geen huishouden te runnen of gastvrouw te spelen met je bloedende, bont en blauwe pijnlijke lijf terwijl je nauwelijks geslapen hebt.
Nu praat je ook weer heel makkelijk. Ik als vader dan was heel de tijd op en neer. Ik was bezig met iedereen op de hoogte te stellen. Na 6 dagen geboorte overleed de vader van de jongens moeder. Waardoor moeder in een dip kwam. Ik heb na twee weken alles gedaan met de tweeling in huis. Dus slaap te kort heb ik ook gehad en nog vonden wij het niet erg dat ze kwamen. Dus weer een invulling waar nergens op slaat.
Misschien moeten jullie even ophouden met projecteren, opa en stiefoma Cindy.