Oma mag nauwelijks op bezoek
Mijn kleinzoon is in de nacht van dinsdag op woensdag om 05.15 uur geboren. De volgende avond om 21.15 belt mijn zoon om het me te vertellen. Ik mocht niet meteen langskomen, maar de volgende dag wel. Max 1 uurtje. Dus donderdag geweest. Zaterdag wou ik weer langskomen, maar dat mocht niet. Uiteindelijk, doordat ik zo zat te 'drammen', mocht ik op vrijdag weer langskomen. Dat gaat zo door. In 1,5 maand tijd heb ik mijn kleinzoon nu 4x mogen zien. Er is niets mis met het kindje. Zij willen alleen rust voor hun baby. Ik ben er helemaal kapot van. Ik ben constant aan het huilen en kan er nauwelijks van slapen. Het is mijn enige zoon/kind en ik dacht een hele hechte relatie met hem te hebben. Ook met mijn schoondochter, die 5,5 jaar bij mij heeft ingewoond. Ze zijn nog niet zo lang de deur uit. Mijn moeder vindt echter dat ik me moet vermannen. Zij hebben tijd nodig, en daar is niets op tegen. Daar mag ik ze niet op aanspreken, want daar is niets mis mee. Ik heb het te respecteren. Maar dat kan ik dus niet (meer). Wat vinden jullie hiervan?
Ja je hebt het kind dus bijna elke week gezien en nog is het niet goed. Die mensen willen herstellen van de bevalling en moeten aan het nieuwe ritme wennen (wat er ws nog niet eens is) en lekker met elkaar zijn. Het gaat niet om jou. Respecteer hun wensen en geef ze ruimte. Houd op met drammen en data tellen. Laat ze zelf komen met een uitnodiging. Je hebt nergens recht op hoor, het is een gunst van hen en als (groot)moeder jezelf opdringen is niet in hun belang en ze worden er alleen maar zenuwachtig van. Zoek leuke dingen om te doen en geef alles vertrouwen. Wees blij voor ze. Nogmaals het gaat niet om jou, je zoon en vrouw zijn nu op de kleine gericht, gun ze dat.
Je verbindt een oordeel over jouw relatie met je zoon en schoondochter aan het op bezoek komen bij je kleinkind. Dat maakt het bijzonder lastig, want hoe moeten zoon en schoondochter nu laten zien dat de relatie met jou wel goed is/was.
Zoon en schoondochter hebben hun eigen leven nu. En ja, bij de jongere generatie wordt dat kringetje steeds kleiner: vader, moeder, kindje. Of soms nog kleiner. Daar kun je een mening over hebben, het jammer vinden etc., maar ik zou er geen groot oordeel aan vastknopen over jouw relatie met je zoon en schoondochter.
Niet drammen dus, luister naar je moeder.
Tsjor
Aan het huilen omdat je een baby niet meer dan 1x per week mag zien?
Waarschijnlijk kom je als je er op bezoek bent ontzettend obsessief over en hebben ze daar geen zin in. Het is niet jouw baby.
Waarom zou je de baby zo vaak willen zien? Waarom denk je dat je daar recht op hebt? Waarom denk je dat je de enige bent die daar op bezoek komt?
Je moeder heeft gelijk.
in mijn omgeving ken ik alleen grootouders die van harte welkom zijn. Deze vorm heb ik nog nooit ervaren bij anderen. En nee, ik ben niet obsessief als ik er ben. Zelfs het tegenovergestelde. Ik loop op eieren, want de 2e keer mocht ik langskomen als de baby sliep zodat hij niets door zou hebben van mijn bezoek. De derde keer mocht ik mee wandelen, want ze gingen toch al wandelen en dan zou ik heen inbreuk maken op hun privacy.....
Pippapet schreef op 06-04-2025 om 11:28:
in mijn omgeving ken ik alleen grootouders die van harte welkom zijn. Deze vorm heb ik nog nooit ervaren bij anderen. En nee, ik ben niet obsessief als ik er ben. Zelfs het tegenovergestelde. Ik loop op eieren, want de 2e keer mocht ik langskomen als de baby sliep zodat hij niets door zou hebben van mijn bezoek. De derde keer mocht ik mee wandelen, want ze gingen toch al wandelen en dan zou ik heen inbreuk maken op hun privacy.....
De boosheid springt van het scherm, je ziet je kleinkind elke week , geef ze de kans om te wennen aan elkaar en de nieuwe situatie , te herstellen van de bevalling, te wennen aan de gebroken nachten, echt geef ze ruimte.
Anoniemvoornu schreef op 06-04-2025 om 11:31:
[..]
De boosheid springt van het scherm, je ziet je kleinkind elke week , geef ze de kans om te wennen aan elkaar en de nieuwe situatie , te herstellen van de bevalling, te wennen aan de gebroken nachten, echt geef ze ruimte.
Helemaal met je eens!
Hier heeft de kraamhulp ook de 1ste week ons in bescherming gemaakt want oma vond ook dat ze dagelijks moest langs komen. En zelfs al na de 3de week een flesje geven want je het was haar eerste kleinkind en andere babys had ze ook al flesjes gegeven.
Mag ik vragen hoe jullie dit met jullie ouders hebben opgepakt? Want ik ken dit niet in mijn omgeving en heb dit zo nog nooit meegemaakt. Maar zo te horen staan jullie er heel anders in. Hoe hebben jullie dit dan aangepakt met jullie ouders?
“Ik heb het te respecteren. Maar dat kan ik dus niet (meer)”.
Ga vooral zo door. Dan jaag je je zoon (en zijn gezin) binnen no time uit je leven.
Zelfs ik krijg het al benauwd van jouw manier van denken. Je hebt nergens recht op en je hebt andermans grenzen gewoon te respecteren. Punt.
En ik denk echt dat je professionele hulp nodig hebt, als je hierom continu om moet huilen. Er ligt vast iets aan ten grondslag.
Het is voor jou een hele grote overgang van elkaar bijna elke dag zien en zo dicht op elkaar wonen, naar veel minder je zoon, schoondochter en nieuw kleinkind zien.
Dat bij elkaar inwonen zal ook niet een vrije keuze geweest zijn, maar door de omstandigheden gedwongen. Jouw zoon en schoondochter vormen nu een eigen gezinnetje, daar zal je aan moeten wennen. En die grenzen die je zoon stelt, zullen nodig zijn, juist omdat jullie zo'n hechte relatie hebben. Dat klinkt raar, maar je zoon, nog maar net op zichzelf wonend, moet ruimte krijgen om zijn ook echt 'op zichzelf' te wonen.
Kies jij ervoor om te gaan drammen en die grenzen niet te respecteren, te mokken dan ga je deze relatie beschadigen.
Misschien iets te filosofisch, maar ken je het gedicht van dichter Gibran?
Je kinderen zijn je kinderen niet
Je kinderen zijn je kinderen niet.
Zij zijn de zonen en dochters
van ’s levens hunkering naar zichzelf.
Zij komen door je,
maar zijn niet van je,
en hoewel ze bij je zijn,
behoren ze je niet toe.
Je mag hen je liefde geven,
maar niet je gedachten,
want zij hebben hun eigen gedachten.
Je mag hun lichamen huisvesten,
maar niet hun zielen,
want hun zielen toeven
in het huis van morgen,
dat je niet bezoeken kunt,
zelfs niet in je dromen.
Je mag proberen gelijk aan hun te worden,
maar tracht niet hen aan jou gelijk te maken.
Want het leven gaat niet terug,
noch blijft het dralen bij gisteren.
Jullie zijn de bogen,
waarmee je kinderen
als levende pijlen
worden weggeschoten.
Laat de richting
in jouw hand als boogschutter
die zijn van het geluk.
Gedicht van Khalil Gibran, een Libanese dichter,
Hoe ga je ermee om?
Laat tot je doordringen dat het niet jouw kind is en dat je nergens recht op hebt. Dit gaat niet om jou en wat jij wilt. Dit gaan om het prille gezin dat zijn eigen draai moet vinden en daarvoor rust en tijd nodig heeft.
Ga ervan uit dat je je kleinkind misschien eens in de twee weken ziet (dat is al vaak!), soms vaker (fijn) soms minder vaak (geeft niet, er komen nog genoeg gelegenheden).
Nog belangrijker: zorg dat je meer omhanden hebt. Stop je tijd in vriendinnen, een hobby, vrijwilligerswerk enz.
Geef je zoon en schoondochter tijd om aan hun nieuwe gezinsleven te wennen. Hoe vaak jij je kleinkind mag zien heeft niets te maken met de band die jullie hebben, sterker nog, als je zo blijft drammen kan dit zelfs ten koste gaan van jullie band! Neem aan dat dat juist niet de bedoeling is, toch?
En stop met vergelijken met anderen!
Pippapet schreef op 06-04-2025 om 11:55:
Mag ik vragen hoe jullie dit met jullie ouders hebben opgepakt? Want ik ken dit niet in mijn omgeving en heb dit zo nog nooit meegemaakt. Maar zo te horen staan jullie er heel anders in. Hoe hebben jullie dit dan aangepakt met jullie ouders?
Mijn ouders woonden op 2 uur rijden enkele reis, tenzij files. Dus regelmatig nog langer onderweg. Ze zagen kleinkind weinig, minder dan eens per 2 weken. Wij gingen ongeveer eens per maand naar hen, inclusief 2 overnachtingen. Zij kwamen soms bij ons, 1 overnachting. Mans ouders leefden al niet meer. M'n ouders waren altijd blij als we kwamen, zonder enige vorm van verwijt. Het was daarom altijd fijn om langs te gaan.
Ik vind het wel schokkend hoe er gereageerd word. Ik vind 1 keer in de week toch het minimale wat een kleinkind zijn grootouder moet zien. Ik merk dat het in deze tijd het normaal is en de familiebanden allemaal niet meer zo belangrijk zijn. Maar als ik uit eigen ervaring mag spreken ik was juist blij dat de oma’s met zeer regelmaat op visite kwam. Of als ze vroegen mag ik er mee wandelen. Het enige wanneer daar een nee was dat we zelf iets hadden staan. En als ik naar mijzelf kijk, ik zag elke dag mijn grootouders. En ik denk dat to niet boos is maar heel verdrietig.
HetisMij schreef op 06-04-2025 om 13:00:
Ik vind het wel schokkend hoe er gereageerd word. Ik vind 1 keer in de week toch het minimale wat een kleinkind zijn grootouder moet zien. Ik merk dat het in deze tijd het normaal is en de familiebanden allemaal niet meer zo belangrijk zijn. Maar als ik uit eigen ervaring mag spreken ik was juist blij dat de oma’s met zeer regelmaat op visite kwam. Of als ze vroegen mag ik er mee wandelen. Het enige wanneer daar een nee was dat we zelf iets hadden staan. En als ik naar mijzelf kijk, ik zag elke dag mijn grootouders. En ik denk dat to niet boos is maar heel verdrietig.
Het minimale nog wel!