Denk ik overdreven veel na over de dood of is dit normaal?
Vanwege de leeftijd van de meeste mensen die hier een bericht plaatsen, plaats ik de vraag hier.
Een of andere bekendheid zei ooit: "Tot je veertigste leef je van de dood af, na je veertigste leef je naar de dood toe". Ik loop nu tegen de zestig en denk steeds vaker na over de dood. Dit is al een aantal jaren aan de gang en wordt steeds erger, de laatste tijd denk ik zelfs dagelijks aan de dood, misschien ook omdat ik al een jaar een beetje met mijn gezondheid sukkel (niets ernstigs en ook niet levensbedreigend). Het krijgt iets dwangmatigs. Bang voor de dood ben ik niet, het is ook niet erger geworden door de pandemie en er waren de laatste tijd ook geen sterfgevallen van mensen die mij zeer na staan. Ik baal gewoon dat ik ver over de helft van mijn leven ben en er ooit niet meer zal zijn. Afleiding helpt, maar zelfs dan schiet soms even door mijn hoofd dat mijn leven eindig is. Herkenbaar? Tips?
maar als je er niet bang voor ben, het is dan erg dat je er veel over nadenkt?
stoort het je? Geeft het je een naar gevoel?
of is het gewoon zo, zonder verder probleem, dat je er veel over nadenkt? Want indien dat laatste, tsja wat maakt het uit
Als je wil weten of je normaal ben, niemand is normaal
Dat iemand zich bewust is van het eindige, heeft volgens mij meer te maken met ervaringen dan met leeftijd. Genoeg jonge mensen die beseffen dat het allemaal vergankelijk is.
De vraag is vooral wat je er vervolgens mee doet. Je kan bang zijn of balen, maar je kan ook accepteren dat je sowieso een keer dood gaat en tot die tijd de dag plukken. Voor een deel is dat een keuze. Dood gaan is niet leuk, maar je hoeft niet nu al te balen. Zo vindt bijna niemand het fijn als het in augustus een hele week giet. Maar waar de een gaat zitten mokken over wat er daardoor allemaal niet kan, verzint de ander iets anders. Die gaat met haar zus naar de bioscoop, verft een muur in een vrolijke kleur, bewondert de doorzichtige vleugels van een gaasvlieg op het raam, laat haar haar knippen, schroeft eindelijk eens alle wiebeldingen in huis vast, nodigt vrienden uit voor het eten en doet 's ochtends voor de wereld wakker wordt een regendansje.
Dat is wat ik doe. Niet dat ik niet bezig ben met ziekte en dood, daar kan ik niet omheen. De afgelopen week was wat dat betreft een afschuwelijk dieptepunt. Ik ben op dit moment in de war en in de rouw. Maar ik maak ook plannen, kook extra feestelijk en morgen ga ik een weekendje weg met mijn man. Lekker uitwaaien en genieten.
Dus mijn advies: probeer de knop af en toe om te zetten. Verzin leuke afleidingen. Neem de tijd om te genieten van kleine dingen.
Ik (35) denk regelmatig aan mijn dood. Niet aan hoe ik dood ga, maar wel dat ik dood ga en wat ik dan zou willen (donorschap/uitvaart/nalatenschap). Voor mij is het niets waar ik bang voor ben, het is gewoon een constatering, een bewust zijn van.
Het maakt niet dat ik anders of angstiger leef. Als dat wel zo is, ja, dan zou ik wel als probleem ervaren
Sinds mijn man is overleden denk ik ook vaker aan de dood. Hij is altijd gezond geweest en is na een kort ziekbed op 57 jarige leeftijd overleden. Het maakt je er bewuster van dat het zomaar ineens afgelopen kan zijn.
Heb ik ook hoor, steeds tellen: hoeveel jaar heb ik nog als ik doodga op de leeftijd van mijn moeder? Ik kijk elke ochtend op facebook naar de verslagen van stichting ambulancewens en naar het programma Over mijn lijk en dan ben ik weer blij dat ik nog leef en kan ik er weer tegen. Als dit je leven gaat beheersen bén je al dood! Praat eens met een psycholoog en vraag hoe je uit die gedachtencirkel komt.
Overigens wordt bijna de helft vd mensen ouder dan 80 dus je mag dat citaat vd bn'er naar 50 zetten.
Ik sta ook vaker stil bij het feit dat het leven zo over kan zijn. Gebeurtenissen dragen daar aan bij. Als er een gebeurtenis voorbij komt, waarbij mij het gevoel bekruipt dat ik geluk heb er goed af gekomen te zijn, komt daaruit de conclusie dat het blijkbaar mijn tijd nog niet is.
Maar ook de bewustwording wel iets zinvols met de dag te doen, omdat je die dag niet zomaar erbij hebt gekregen.
Eigenlijk heb ik nog veel dingen op de plank liggen, zodat ik blij ben daarvoor tijd te krijgen. Het maakt mij bewuster waarom ik hier op Aarde ben. Dat was vroeger geen vraag, maar iets vanzelfsprekends.
Ik denk wel eens na over de dood, maar zeker niet dagelijks. Als je het gevoel hebt dat het je leven beheerst of dat je het niet erg zou vinden om er morgen niet te zijn, gaat het psychisch misschien toch niet zo goed met je.
Soms zijn er van die momenten dat je weer even heel goed beseft dat het leven kwetsbaar is en dat het zomaar voorbij kan zijn. Ik vind het ook belangrijk om er af en toe over te praten met mijn man, over wensen, donorschap, begrafenis etc.
Ik ben niet bang voor mijn dood, maar voor mijn ouders. Ze zijn bijna 60 en ik maak me altijd zorgen om ze. Nadat ik binnen een paar maanden bepaalde sterfgevallen onder mijn familieleden heb ontmoet, denk ik er nu meer over na. Ik zeg tegen mezelf dat ik niet klaar ben om mijn ouders te verliezen. Ik zal nooit zijn. Dit leidt me soms af van mijn werk. Mijn punt is dat als je niet te veel aan je dood wilt denken, meer quality time doorbrengt met je dierbaren en jezelf. Sterven is verdwijnen, wat niet van invloed is op de persoon die er niet meer is, maar de mensen om je heen lijden het verlies. Dus ik stel voor dat je probeert een beetje anders te denken.
Nee, ik heb dat nauwelijks; ik word dit jaar 60. Waar ik wel heel vaak over nadenk is het overlijden van mijn partner (70). Maar eigenlijk denk ik daar ook niet op een depressieve manier over na: meer dat ik probeer te bedenken wat ik in welke situatie zou doen.
Voor mezelf heb ik zoiets van: ik ben eigenlijk gelukkiger met mezelf dan toen ik een stuk jonger was en ik geniet nog van de tijd die ik heb. Hoe lang dat nog gaat worden; geen idee, ik zie het wel!
Op het moment dat je iets mankeert wordt je aan je vergankelijkheid herinnert, zo werkt het bij mij. Ik denk dat dat komt, doordat je dan lijfelijk ervaart dat je lichaam kwetsbaar is en ouder wordt en dus ook kapot kan. Misschien dat het bij jou ook zo werkt?
Zou het kunnen dat je misschien onbewust op zoek naar antwoorden voor jezelf, bijv. wat het leven voor jou betekent op dit moment of wie je bent nu je realiseert dat de mogelijkheid bestaat dat je er ook niet had kunnen zijn?
Ik ben overigens wel bang voor de dood en hetgeen waar ik dan uiteindelijk bang voor ben als ik er zo over nadenk is dat ik als ik dood ga te weinig betekent heb tijdens mijn leven. Als ik er bewust over nadenk wat ik belangrijk vind in mijn leven en dat ik mijn best doe om dit na te leven dan kan ik het weer even loslaten. Maar bij sterfgevallen van dierbaren of als ik merk dat ik ouder word of als ik iets mankeer dan denk ik ook weer aan mijn eigen dood en word ik weer bang.
als ik er ben, is de dood er niet. Als de dood er is ben ik er niet.
Dood is de enige zekerheid van het leven. En hoe het is om dood te zijn - niemand is ooit teruggekomen om erover te vertellen. Dood is vreselijk. Dood is fascinerend. Dood is iets waarover je elke dag even kunt denken, om vervolgens opgewekt vast te stellen: nu ben ik er, en van deze dag kan ik iets maken. Of niet, en dan bestempel ik m tot lummelden om bij te tanken.
Als je ouder wordt, ga je reflecteren op je leven, hoe het gegaan/gedaan is, of je daar vrede mee kunt vinden. Of er losse eindjes of verrassende kansen zijn waar je wat mee kunt. De zekerheid van eindigheid kan je actief maken.
Op foto’s vooral zie ik helder dat de jaren gaan tellen. Niet perse leuk, maar deze strijd is niet te winnen.
ik voel me net iets verstandiger dan toen ik jong was. Maar er is nog zoveel te ontdekken en te leren...
Zomaar wat gedachten. Sterkte TO. Denken aan de dood is niet raar. Het is menselijk.
De vraag is: heb je er zelf last van?
Ik ben begin 50 en denk niet zozeer na over de dood maar ik merk wel dat ik me meer bewust ben van de vergankelijkheid van het leven. Bijvoorbeeld als ik in de auto zit. Ik rijd iets voorzichtiger en als ik lang niet heb gereden moet ik echt weer even wennen. Ik zit minder ontspannen achter het stuur. Weet niet of het met leeftijd te maken heeft. Het is in ieder geval verergerd sinds de eerste lockdown toen ik wekenlang niet verder kwam dan de supermarkt, met de auto.
Dank voor de commentaren. Nog steed ben ik me elke dag bewust van mijn sterfelijkheid, maar het obsessieve is er alweer vanaf. Ik denk dat het te maken had met een kennis die laatst bijna het loodje legde door een aneurysma, ik heb 112 gebeld.
Tango schreef op 02-03-2022 om 23:30:
Ik ben begin 50 en denk niet zozeer na over de dood maar ik merk wel dat ik me meer bewust ben van de vergankelijkheid van het leven. Bijvoorbeeld als ik in de auto zit. Ik rijd iets voorzichtiger en als ik lang niet heb gereden moet ik echt weer even wennen. Ik zit minder ontspannen achter het stuur. Weet niet of het met leeftijd te maken heeft. Het is in ieder geval verergerd sinds de eerste lockdown toen ik wekenlang niet verder kwam dan de supermarkt, met de auto.
Ik ben wat jonger dan jij, maar ik herken dit. Autorijden herinnert me er aan dat ik niet volledig controle heb over mijn leven en dood. Ik denk dan bijvoorbeeld wel eens als ik nu anders gereageerd had in het verkeer dan had ik dood kunnen zijn. Daar ben ik dan ook wel eens bang voor dat ik iets niet goed doe en verongeluk. Bij mij speelt angst voor de dood en het leven mee, maar ik kan me ook voorstellen dat het ook zonder dat je bang bent om dood te gaan je er meer bewust van bent bij of na ervaringen van vergankelijkheid zeker als je een tijdje niet gereden hebt, dan is de ervaring weer als nieuw en moet je even inkomen waardoor je misschien wat kwetsbaarder bent en meer bewust aan het rijden ook.
De angst groeit bij mij ook als ik lang niet gereden heb, maar wordt ook sterker als ik op een andere manier aan mijn vergankelijkheid herinnerd word, bijv na een overlijden van een dierbare of als ik kamp met gevoelens van minderwaardigheid of onmacht om mijn leven te veranderen en dan bang ben niet in mijn leven te kunnen uitleven wat ik belangrijk vind en wie ik ben. Dan hoop ik de volgende dag weer een nieuwe kans te hebben.