Dagtaak aan prutswerk
Ik zet deze post maar even in ouders/school, het is eigenlijk veel breder.
Wat ik er aan kan doen? Geen idee. Hoe ik er mee om moet gaan? Geen idee...
Ik heb dus een dagtaak aan het prutswerk van derden, ik zie ook dagelijks een boel prutswerk en het is één grote ergernis die mij erg veel tijd kost
Een voorbeeldje om de keuze van dit topic te rechtvaardigen:
Lang verhaal in 't kort: dochterlief zit op school, groep 2 en vanaf dag 1 tot heden kunnen de juffen erg weinig met haar. Ze praat vrijwel niet met de juffen en andere kinderen, laat op school niet zien wat ze kan enz.
We zijn talloze van die hdgp gesprekken verder, zit je met 4 man aan tafel...een hoop geouwehoer en 0 resultaat.
Nu heb ik alvanaf dag 1 (en sindsdien zéér vaak) aangegeven dat ik het sterke vermoeden van hb heb. Hier is nooit wat mee gedaan en om o.a. die reden heb ik zeer recentelijk de stekker uit alle hulpvraag (oa die hdgop geprekken) getrokken en zelf maar aan de slag gegaan. In 1 week ben ik al vele malen verder gekomen dan 2 jaar en al die figuren met al die gesprekken samen. (eindresultaat: dinsdag bij een andere (hb)school kijken)
Of neem een vriend van me, momenteel al 5 weken in het ziekenhuis...als ik hoor wat daar mis gegaan is. En dat zijn dat de zgn "specialisten" waarbij de patient én revalidatieartsen het verhaal van die specialisten met veel succes onderuit vegen. (heb deze ervaringen zelf ook ondervonden)
Of neem zoonlief, was volgens de testen aan het linkeroor wat doof, bleek aan het slakkenhuis te liggen en pech: niet aan te doen. Later bleek niet het slakkenhuis maar het middenoor links het probleem te zijn...dan kon het probleem opeens weleens meevallen.
Laatst weer een test gehad, nu blijkt opeens het rechteroor ineens (ook) een probleem, over links wordt niet meer gesproken.
En zo zijn er tal van zaken, school, werk enz
Ik zie en hoor zoveel onzin, zie zoveel prutswerk...ik kan overal weer zelf achteraan, mag alles zelf oplossen.
Ben ik één van de weinigen die tegen dit probleem aanloopt? Ben ik (te) kritisch? Of vertrouwt iedereen elkaar maar en denkt dat het wel goed komt zonder er verder bij na te denken..want ja, het is hun werk en ze zullen 't wel weten?
Bestaan er nog wel mensen die hun werk serieus nemen en, veel belangrijker, écht wel weten waar ze mee bezig zijn? Ik tref die mensen nml niet tot zéééér zelden!
Henricus schreef op 29-01-2024 om 10:05:
[..]
niks beters te doen zeker...
Wat het doel hiervan?
/edit: ik ga er niet teveel woorden aan vuil maken, maar oa data kloppen blijkbaar niet (2 jaar school bijv.)
stel je bent een ca. half jaar geleden 35 jaar geworden, hoe oud zeg je dat je dan bent? 35 jaar 6 maand en 5 dagen? of zeg je gewoon 35 jaar?
Ik ga uit van het laatste. Zo werkt het bij mij nml ook...of verwacht je van mij details tot op de dag?
Idioterie, ga je met belangrijker zaken bezighouden.
En met deze post, bevestig je juist alles wat ik in mijn eerdere post heb aangegeven.
Jouw hele reactie zegt alles over jou en precies niets over mij.
Ik ben blij dat ik niet hoogbegaafd ben. Als ik alles zo lees dan word je er alleen maar ongelukkig van. Dan ben ik blij dat ik dan waarschijnlijk een prutser ben maar ik ben wel gelukkig. Henricus weet volgens zichzelf alles beter maar die vent zit niet lekker in zijn vel. Mijn EQ is hoger dan mijn IQ . Daar ben ik blij mee. Ik voel vanuit mijn toetsenbord dat Henricus niet gelukkig is en dat kan hij niet zelf oplossen.
Zonne2017 schreef op 29-01-2024 om 11:38:
Ik denk de obstakels in communicatie wel te begrijpen die (sommige) HB-ers ervaren. Ook ik moet schakelen, ombuigen en andere wegen en niveau’s zoeken in de communicatie als ik met mijn verstandelijk beperkte en autistische kind praat. Dat kan inderdaad heel vermoeiend en uitdagend zijn, maar meer nog verrassend, boeiend, verfrissend, leerzaam en verrijkend. Ik respecteer mijn kind en zijn manier van communiceren, hoe hard hij werkt om de wereld en de mensen om hem heen te begrijpen. Niet meer dan normaal dat ik ook hard werk om zijn wereld en de wereld van zijn vrienden te begrijpen. Het maakt het leven naar mijn mening een stuk mooier en interessanter om de verbinding te zoeken dan de verschillen te benadrukken.
Deze kan zo op een tegeltje.
Hier een hb moeder, zeer hb-dochter en een intelligente zoon (die overgens niet langzamer denkt dan zijn zus en bij het wennen in groep 1 meteen liet zien dat hij de werkjes van eind groep 2 al beheerste). Zoon heeft een ASS-diagnose, beide kinderen AD(H)D.
School is echt niet altijd gemakkelijk gegaan. Ikzelf heb me ook flink verveeld op school, moest net als mijn dochter ook flink aan de slag met perfecionisme en faalangst. Mijn ouders zeiden me, en ik zeg ook tegen mijn kinderen: je moet nu eenmaal een papiertje halen om verder te kunnen in deze maatschappij. Ondertussen probeerden we in overleg met de school alles zo soepel en prettig mogelijk te laten verlopen. Communicatie is een van onze sterke punten, dat is op alle 3 de scholen goed verlopen. De kinderen en ik hadden al heel vroeg door dat je met vriendelijk vragen, meedenken en meewerken heel ver kunt komen, veel verder dan met eisen, boos worden en dramnen. Dat deed vader hier, hij ging al snel niet meer mee naar de overlegmonenten op school, want dat leidde nergens toe.
Zou het bij jullie misschien ook vlotter gaan als je vrouw voortaan alleen naar school gaat voor overleg? Uiteindelijk is het het resultaat dat telt, niet de weg erheen.
Verder hebben wij de kinderen zelf laten testen. School wilde alleen deeltjes van de IQ-test doen, wij wilden een breed intelligentie- en ontwikkelingsonderzoek. Dat bleek inderdaad nuttiger te zijn (ASS zoon). Jullie dochter zou zomaar ook autisme kunnen hebben en dat is wel belangrijk om te weten. Hoe jonger ze aangepaste begeleiding krijgt, hoe beter ze zich zal kunnen ontwikkelen. Zelfs als jullie nog niet zeker weten wat jullie wel en niet willen laten testen, dan nog is het verstandig jullie dochter al op een wachtlijst te zetten, want de wachtlijsten zijn ontzettend lang! Als ze aan de beurt is, kun je altijd nog besluiten het (nog) niet te doen.
AnnaPollewop schreef op 29-01-2024 om 11:45:
[..]
Ik ben er te lui en te dom voor om alles te gaan lopen citeren, maar als je je eigen bijdrages in dit topic nog eens doorleest, vind je dan oprecht dat je je nergens boven anderen stelt?
En waarom zou je je überhaupt als hb-er profileren, anderen stellen zich toch ook niet voor met hun IQ, hun eindtijd op de laatste halve marathon of hun vetpercentage. Hb is een eigenschap, net zoals er veel eigenschappen zijn. Soms handig, soms niet. Je kan niet verwachten dat de hele wereld zich aan je aanpast, net zo min als dat die zich aanpast aan alle andere menstypen en persoonlijkheden. Dat gaat gewoon niet in een 1 op n of m op n relatie. En zelfs in een 1 op 1 relatie moeten beiden zich aanpassen. Heel vermoeiend maar wel zo eerlijk.
Waar profileer ik me als hb’er? Ja, in dit topic, want het gaat over hb. In het dagelijks leven niet. En ik stel me nergens boven anderen, dat lees jij er in. Ik zeg alleen dat mijn vermogen om verder te denken en denksnelheid sneller is dan gemiddeld. Ik zeg ook nergens dat ik verwacht dat de wereld zich aan mij aanpast. Wel dat het vermoeiend is om mij vaak aan te passen aan anderen. Ik word er moe van, soms gefrustreerd en soms niks.
Er komen vaak reacties om capaciteiten en kwaliteiten van hb’ers ‘kleiner’ te maken, door te roepen: ’zo bijzonder en uniek is het niet’ ‘alle ouders denken dat...’ etc.
Waarom is dat? En waarom is dat niet bij sportief of muzikaal talent? Waarom moet er altijd een disclaimer bij hb?
Hier een intelligente vader, hb moeder, zeer hb-dochter en een intelligente zoon (die overgens niet langzamer denkt dan zijn zus en bij het wennen in groep 1 meteen liet zien dat hij de werkjes van eind groep 2 al beheerste). Zoon heeft een ASS-diagnose, beide kinderen hebben AD(H)D. Beide kinderen zijn nu jongvolwassenen, hebben (godzijdank) het VWO afgemaakt en studeren nu.
School is echt niet altijd gemakkelijk gegaan. Ikzelf heb me ook flink verveeld op school, had net als mijn zoon soms stemmingsproblemen, moest net als mijn dochter ook flink aan de slag met perfecionisme en faalangst. Mijn ouders zeiden me, en ik zeg ook tegen mijn kinderen: je moet nu eenmaal een papiertje halen om verder te kunnen in deze maatschappij. Ondertussen probeerden we in overleg met de school alles zo soepel en prettig mogelijk te laten verlopen. Communicatie is een van onze sterke punten, dat is op alle 3 de scholen goed verlopen. De kinderen en ik hadden al heel vroeg door dat je met vriendelijk vragen, meedenken en meewerken heel ver kunt komen, veel verder dan met ogenrollen, eisen, boos worden en dramnen. Dat deed vader hier, hij ging al snel niet meer mee naar de overlegmonenten op school, want dat leidde nergens toe.
Zou het bij jullie misschien ook vlotter gaan als je vrouw voortaan alleen naar school gaat voor overleg? Ook als je je mond houdt, maar erbij zit met een gezicht als een oorwurm, doe je het gesprek geen goed.
Verder hebben wij de kinderen zelf laten testen. School wilde alleen deeltjes van de IQ-test doen, wij wilden een breed intelligentie- en ontwikkelingsonderzoek. Dat bleek inderdaad nuttiger te zijn (ASS zoon). Gezien haar gedrag en jouw gedrag, zou jullie dochter zomaar ook autisme kunnen hebben en dat is wel belangrijk om te weten. Hoe jonger ze aangepaste begeleiding krijgt, hoe beter en prettiger ze zich zal kunnen ontwikkelen.
Zelfs als jullie nog niet zeker weten wat jullie wel en niet willen laten testen, dan nog is het verstandig jullie dochter al op een wachtlijst te zetten, want de wachtlijsten zijn ontzettend lang! Als ze aan de beurt is, kun je altijd nog besluiten de testen (nog) niet te laten doen.
Hopelijk vinden jullie een goed ontwikkelingspad voor jullie dochter.
watertoren schreef op 29-01-2024 om 12:21:
Ik ben blij dat ik niet hoogbegaafd ben. Als ik alles zo lees dan word je er alleen maar ongelukkig van. Dan ben ik blij dat ik dan waarschijnlijk een prutser ben maar ik ben wel gelukkig. Henricus weet volgens zichzelf alles beter maar die vent zit niet lekker in zijn vel. Mijn EQ is hoger dan mijn IQ . Daar ben ik blij mee. Ik voel vanuit mijn toetsenbord dat Henricus niet gelukkig is en dat kan hij niet zelf oplossen.
Nee hoor, je wordt niet ongelukkig van hb zijn. Ik denk ook dat Henricus niet goed in zijn vel zit, dat schreef ik al eerder.
En naast hb ben ik ook een prutser, op enorm veel vlakken.
HB is alleen maar één deel van de totale intelligentie. Wij sociale wezens en minstens zo belangrijk is sociale intelligentie. Volgens mij ontbreekt het daar wel aan bij TS. Zijn drammigere wijze en weinig inlevingsvermogen in andere, maar ook zijn afwezigheid van retrospectie vind ik niet echt getuigen van intelligentie. Als je goede analyses kan maken, maar deze niet kan overbrengen op anderen heb je niks aan je analyse. Niet voor niets is het de "toon die de muziek maakt". En volgens mij slaat Henricus daar nog wel de plank mis.
Zo is bijvoorbeeld voor menig lezer van dit topic nog steeds niet helder wat er nou mankeert aan dochter, waarom er al 2 jaar onderzoek wordt gedaan, waar loopt ze op vast, wat heeft school concreet gedaan om kennelijke problemen te verhelpen? En waar loopt Henricus vast met school?
Wat ik een beetje gedestilleerd heb uit zijn verhaal is dat ze stil is in de klas, niet erg veel contact maakt, erg op zichzelf is en heeft last van faalangst. Hij heeft bij zoeken van de school aangegeven van vermoeden van HB, maar de school doet daar kennelijk weinig mee.
Ik kan uit dit verhaal niet opmaken dat zijn dochter ongelukkig is, onder presteert of slecht in haar vel steekt. Ik kan ook niet goed opmaken welke diagnose er dan gesteld zou moeten worden en of de mogelijke problemen ook te wijten zijn aan HB. Kortom, ik snap best dat school in zijn ogen niet adequaat reageert want hij weet het misschien wel beter en heeft misschien best gelijk, maar ik denk niet dat hij dat goed kan overbrengen naar de school. En dan is de kans groot dat de volgende school net zo goed weer een desillusie wordt.
Mogelijk speelt autisme een rol, maar misschien is het gewoon de "curse of knowledge". Google op Elizabeth Newton en je leest over haar wetenschappelijk onderzoek, waarin wordt duidelijk maakt dat als je zelf meer weet, je geneigd bent te denken dat ook anderen dat ook weten of snel snappen. Het mooie van dit experiment is dat het vooral te maken heeft met voorkennis en niet eens zozeer met intelligentie. Maar zeker als je HB bent en daardoor al sneller tot bepaalde analyses bent gekomen is het goed om dit experiment in je achterhoofd te houden.
Zouden we hoogbegaafdheid niet ook kunnen zien als een vorm van neurodiversiteit?
Je brein werkt anders. Net als bij autisme, adhd, dyslexie etc.
Ja, dat is soms lastig en soms heeft het misschien ook verrassende voordelen. Maar je kiest er niet voor, je hebt het en dan heb je het ermee te doen in het leven. En in de samenleving hebben we het te doen met elkaar.
Ik heb er eigenlijk in alle opzichten moeite mee als mensen hun diagnose van de daken schreeuwen (ja, mijn gebrek aan acceptatie ligt hier vast onder, still work in progress).
Vooral in situaties dat het niet relevant is. En dat vind ik ook belangrijk om aan je kinderen te leren; wees eerlijk, spreek verwachtingen uit, maak er geen misbruik van en strooi het niet te pas en te onpas in het rond.
Ik geef atletiektraining. Soms krijg je bij een aanmelding of later nog een keer dat ouders bijvoorbeeld vermelden dat hun kind dyslexie heeft. Vind ik oprecht vervelend voor het kind, maar wat ik daar als sporttrainer nu mee moet?
Ik had ooit een hoogbegaafd kind van een jaar of 10/11 in mijn trainingsgroepje. Die riep minstens vijf keer per les dat ze hoogbegaafd was. Dat is bij atletiek verder echt niet relevant. En dan vooral dat ze over elke opdracht in discussie ging en graag zelf de training wilde bepalen. Daar kan ik slecht tegen, want zo werkt het niet bij een sportclub. Het komt ook over alsof je jezelf beter vindt dan anderen en daarom wel zelf kan bepalen hoe je training eruit ziet. Geparafraseerd gezegd 'ik ben slimmer dan jij, dus jij hoeft mij niks te vertellen'.
MamaE schreef op 29-01-2024 om 13:22:
Zouden we hoogbegaafdheid niet ook kunnen zien als een vorm van neurodiversiteit?
Je brein werkt anders. Net als bij autisme, adhd, dyslexie etc.
Ja, dat is soms lastig en soms heeft het misschien ook verrassende voordelen. Maar je kiest er niet voor, je hebt het en dan heb je het ermee te doen in het leven. En in de samenleving hebben we het te doen met elkaar.
Ik heb er eigenlijk in alle opzichten moeite mee als mensen hun diagnose van de daken schreeuwen (ja, mijn gebrek aan acceptatie ligt hier vast onder, still work in progress).
Vooral in situaties dat het niet relevant is. En dat vind ik ook belangrijk om aan je kinderen te leren; wees eerlijk, spreek verwachtingen uit, maak er geen misbruik van en strooi het niet te pas en te onpas in het rond.
Ik geef atletiektraining. Soms krijg je bij een aanmelding of later nog een keer dat ouders bijvoorbeeld vermelden dat hun kind dyslexie heeft. Vind ik oprecht vervelend voor het kind, maar wat ik daar als sporttrainer nu mee moet?
Ik had ooit een hoogbegaafd kind van een jaar of 10/11 in mijn trainingsgroepje. Die riep minstens vijf keer per les dat ze hoogbegaafd was. Dat is bij atletiek verder echt niet relevant. En dan vooral dat ze over elke opdracht in discussie ging en graag zelf de training wilde bepalen. Daar kan ik slecht tegen, want zo werkt het niet bij een sportclub. Het komt ook over alsof je jezelf beter vindt dan anderen en daarom wel zelf kan bepalen hoe je training eruit ziet. Geparafraseerd gezegd 'ik ben slimmer dan jij, dus jij hoeft mij niks te vertellen'.
Maar zou je dat laatste dan wel kunnen hebben van iemand met ADHD? De discussie aangaan. Of je kunnen aanpassen aan iemand met autisme die je sportlessen mss met gestructureerd moet hebben?
Kimdekim schreef op 29-01-2024 om 13:56:
[..]
Maar zou je dat laatste dan wel kunnen hebben van iemand met ADHD? De discussie aangaan. Of je kunnen aanpassen aan iemand met autisme die je sportlessen mss met gestructureerd moet hebben?
Nee. Als kind bepaal je niet de training. Ook niet als je neurodivergent bent. Daar is de trainer voor. Als een kind een bepaalde benadering nodig heeft, of meer duidelijkheid/structuur zal ik zeker mijn best doen dat te bieden. Ik probeer mijn lessen ook zo gestructureerd mogelijk te geven. Maar dat betekent niet dat je dan niet hoeft te luisteren en alles zelf mag bepalen.
Ali schreef op 29-01-2024 om 12:43:
[..]
Waar profileer ik me als hb’er? Ja, in dit topic, want het gaat over hb. In het dagelijks leven niet. En ik stel me nergens boven anderen, dat lees jij er in. Ik zeg alleen dat mijn vermogen om verder te denken en denksnelheid sneller is dan gemiddeld. Ik zeg ook nergens dat ik verwacht dat de wereld zich aan mij aanpast. Wel dat het vermoeiend is om mij vaak aan te passen aan anderen. Ik word er moe van, soms gefrustreerd en soms niks.Er komen vaak reacties om capaciteiten en kwaliteiten van hb’ers ‘kleiner’ te maken, door te roepen: ’zo bijzonder en uniek is het niet’ ‘alle ouders denken dat...’ etc.
Waarom is dat? En waarom is dat niet bij sportief of muzikaal talent? Waarom moet er altijd een disclaimer bij hb?
Waarom is dat? Omdat mensen dingen herkennen? (Die vermoeidheid na sociale communicatie bv, het zich constant aanpassen aan een sociale omgeving). Denk ik?
Misschien ook omdat met sportief of muzikaal talent geen, ik moet me altijd aanpassen en de rest nooit reactie komt?
Ik roep maar wat hoor.
Mevrouw75 schreef op 29-01-2024 om 14:25:
[..]
Waarom is dat? Omdat mensen dingen herkennen? (Die vermoeidheid na sociale communicatie bv, het zich constant aanpassen aan een sociale omgeving). Denk ik?
Misschien ook omdat met sportief of muzikaal talent geen, ik moet me altijd aanpassen en de rest nooit reactie komt?
Ik roep maar wat hoor
Ik proef een nare toon in je antwoord, klopt dat? Zo ja, dan laat ik het hierbij.
Ali schreef op 29-01-2024 om 14:48:
[..]
Ik proef een nare toon in je antwoord, klopt dat? Zo ja, dan laat ik het hierbij.
Nee zeker niet.
Ik denk dat mensen ook niet van humble bragging houden, of het nou humble bragging is of niet, mensen houden over het algemeen ook niet van mensen die iets buiten hun schuld om leggen, ook niet bij sporters trouwens (ik heb flinke aanleg om te voetballen, maar we hadden een slechte trainer. Yeah right, wordt er dan gedacht.), of dat alles aan een afwijking van de standaard wordt opgehangen. Dat betekent allemaal niet dat dat zo ís, maar dat dat wel zo kan lijken en daar komen reacties op.
Ik heb medelijden met jouw dochter. Niet omdat ze is overgeleverd aan al die "incompente" artsen, leraren en andefe begeleiders maar voor het hebben van zo'n narcistische vader..
