Communicatieproblemen sinds enkele maanden. Hoe komt dat zo ineens?

TrefleQ schreef op 10-08-2025 om 07:02:

[..]

Daar had ik achter moeten schrijven: voor de betreffende persoon.

Bijvoorbeeld voor Mutsje (als dat inderdaad zo is). Of voor mij, in mijn geval. Mijn ex is mogelijk wel een fijne partner voor iemand anders. Onze issues lagen zeker ook aan de dynamiek tussen ons. Mijn te zachtaardig zijn, te opofferingsgezind, conflictmijdend, mijn grenzen niet goed aan kunnen geven. Dat was geen goede combinatie met zijn karakter. Mogelijk maakt hij een andere partner wél gelukkig.

@Tsjor, ik heb dus echt niemand willen afkeuren als mens. En wens jouw zoon alle geluk en een fijne partner, gewoon iemand die bij hem past en waarmee hij gelukkig is.

Hier nu druk met voorbereidingen voor de vakantie morgen. Zometeen zijn ze eventjes met z’n drietjes weg, een boodschapje doen en rondje rijden, dus kan ik op wat reacties reageren.

Klopt wat je zegt. Daar ben ik het dus ook mee eens. Het heeft alles met matchende karakters/persoonlijkheden en dynamiek tussen beide te maken. En dat de partner die voor de een ‘ongeschikt’ is, voor de ander wel geschikt is.

Wat ik wel weet is dat ik al meer dan voor mijn therapie tijd/traject grenzen aan geef, en al minder conflictvermijdend ben. Ook al zal dit altijd wel in mijn wat meer naar introvert neigende karakter blijven zitten. Ook het zachtaardige, zorgzame en dat ik van de compromissen ben ipv mijn zin door duwen.

Wat ik wel weet is dat mijn vriend juist absoluut niet kan (zegt hij zelf en weet hij uit ervaring) met vrouwen die enigszins dominant/leidend zijn en/of een aanwezig/extravert karakter hebben. Dat gaat enorm botsten en zal tot ruzies gaan leiden. Terwijl hij naar zijn zeggen in mij de rust vindt, omdat ik van nature rustig, lief en zorgzaam ben. 
Bij tè lieve vrouwen die nooit tegengas oid geven en altijd ‘ja en amen’ knikken, daar loopt hij overheen, zei hij ook eens over zichzelf. Dus hij weet dondersgoed hoe hij zelf is. 

TrefleQ schreef op 08-08-2025 om 06:41:

Vaak het advies dat de man 'aan zichzelf moet gaan werken'. Dat lijkt mij ook. Maar het lijkt me niet het type man dat hier voor open staat. Dat, wanneer TO dat oppert, hij direct een afspraak gaat maken bij de huisarts of een psycholoog.

Ik denk dus dat je alleen voor jezelf kunt zorgen. Want het klinkt niet goed. Jij neemt zjin hele huishouden over, inclusief zijn (belachelijke) hoeveelheid was. Zelfs al zou je het aanbieden, dan nog zou hij dat moeten weigeren. Zijn huis, zijn kinderen, zijn was, zijn huishouden. Fijn en lief als jij wat helpt, maar meer niet.

Dat.gemompel, het lelijke gepraat, het licht agressieve gedoe, het hele vervelende gedoe met dat uitje: allemaal érg vervelend en níet normaal. Oók niet als hij zichzelt goed voelt voelt of overbelast is.

Zorg goed voor jezelf, probeer te zorgen dat je weg kunt. Houd je sociale contacten aan, blijf ingeschreven voor een woning. Het liefst ging ik direct weg als het kon. Dan hoef je het nog niet eens meteen uit te maken, maar dan heb je wel afstand en rust om zelf te kunnen herstellen.

Klopt. Als ik de kans had en de financiële middelen was ik weer, hetzij tijdelijk in de buurt voor een poos apart gaan wonen in de vorm van een LAT- relatie. Want los van deze akkefietjes hebben we het erg fijn samen en hebben we erg veel raakvlakken en gezamenlijke interesses en onderwerpen om over te praten, dingen samen te ondernemen. Gelukkig heb ik wel vrienden/vroendinnen en ga ik binnenkort een paar dagen naar de andere kant v h land om even ‘bij’ te komen.

De laatste week al doet hij sinds dat gesprek meer dan een week geleden meer in huis, ook het huishouden en de zorg voor de kinderen. Ik krijg de indruk dat het gesprek wel enigszins heeft geholpen, want (dat is mijn valkuil), ik iets oppak om te doen, wimpelt hij mij weg en zegt hij dat hij dat wel doet, en biedt ook meer hulp aan etc. Ik merk dat dit wel helpt.

Los van het fietstochtje is de algemene stemming al meer dan een week wel een stuk beter. Hij heeft blijkbaar ook wat ‘me time’ nodig. Heeft dat in het gesprek ook aangegeven toen ivm zijn eigen overspannenheid/oververmoeidheid. Sinds ik hem ook wat meer ‘me time’ geef in vooral de avonden, merk ik ook verbetering, is hij minder prikkelbaar.

Ik ben benieuwd hoe de vakantie zich ontwikkelt tussen hem en de kinderen, of er weer een moment komt dat hij boos/overprikkeld wegloopt. Vermoed dat dit ook een autistisch trekje is, dat er bij hem dan kortsluiting ontstaat, loopt z’n hoofd over en handelt hij primair. Wanneer dat gebeurt vang ik sws de kinderen op, want ik laat ze niet ‘stikken’ en wil ze een fijne tijd bezorgen. En wat steun. En dan spreek ik hem opnam gedrag aan als we een moment alleen hebben wanneer hij wat afgekoeld is, wat dit gedrag met de kinderen en mij kan doen, ook al bedoelt hij het niet kwaad. Toch is het vervelend en emotioneel ‘onveilig’.

Moree schreef op 09-08-2025 om 07:43:

[..]

Fijn dat de jongste close met haar vader is. Het klinkt dat ze van nature een goeie band hebben. Wat wel kan spelen is dat kind wil ‘zorgen’ dat vader zich goed voelt. Je ziet dat wel bij gevoelige kindjes, die gevoelig zijn voor disharmonie en ze zich verantwoordelijk voelen. Om te zorgen dat het sfeer weer goed is.

Sorry als mijn eerdere posts wat hard overkwamen Mutsje

Ze hebben zo wat ik zie idd van nature een goede band, vooral hun humor delen ze. En het vrolijke gekke geklets over en weer. Dat scheelt zeker, denk ik zo. Maar idd, zij is erg gevoelig, anders dan de oudste en kan zich dingen ook erg aantrekken. Verder is zij erg loyaal naar beide ouders en lijkt ze in een soort loyaliteitsconflict te zitten. Dat maak ik op uit de dingen die ze een op een tegen mij zegt. En ze voelt zich zeker verantwoordelijk en wil hem, eigenlijk iedereen een goed gevoel bezorgen, haast ten koste van haarzelf.Ik herken het heel erg uit mijn jeugd, ik deed het nl. ook. Constant balans creëren, dan weer m’n vader pleasen, dan weer m’n moeder, ik voelde mij ook steeds schuldig, verdrietig en verantwoordelijk voor m’n vader zijn ‘buien’ en mijn moeder haar gedrag. Ik weet zelfs nog dat ik mijn moeder weleens heb getroost nadat zinnen mijn vader een akkefietje hebben gehad of wanneer ik m’n moeder verdrietig zag.

Nee hoor, ik vind je eerdere posts niet te hard over komen. Je klinkt realistisch en eerlijk, recht doorzee. Dat waardeer ik en heb ik veel aan.

Ik vind het ook erg fijn en op een bepaalde manier ook troostend en geruststellend om hier van mij af te schrijven. Alle moeite die jullie in mij stoppen met jullie eerlijke reacties zijn hartverwarmend. Ik ervaar veel steun hierdoor

TrefleQ schreef op 09-08-2025 om 22:25:

Ik ben zelf met moeite weg gegaan bij mijn nogal dominante vriend met kuren. Hij kon mijn dagen aardig verzieken met zijn nukken. Ik was echt veel te lief, meegaand, vergevingsgezind, begrip voor zijn moeilijke jeugd. In het begin zag ik erg veel in hem. Maar ik ben erg ongelukkig met hem geweest, eenzaam en verdrietig.

Natuurlijk weet ik niets van Mutsje en haar partner. Ik lees alleen wat zij hier schrijft. En dat klinkt niet gelukkig en haar vriend klinkt niet fijn als partner en als vader. Dáár reageer ik op.

Mutsje, luister vooral naar jezelf. Kies voor je rust en geluk. Hopelijk is dat samen met je vriend. Maar soms ben je beter af alleen. Hopelijk kun je daar dan ook voor kiezen.

Dat is lief van je. Dankje 😘

Ja, je hebt gelijk. Het is mijn kant van het verhaal. De waarheid en werkelijkheid ligt altijd wel wat genuanceerder. En ik redeneer en neem waar vanuit m’n eigen ervaringen en referentiekader, subjectief dus. Zijn kant van het verhaal zal vast iets of een stukje anders zijn dan mijn verhaal. Jullie kunnen natuurlijk het beste beoordelen als jullie onze beide verhalen zouden kennen.

Feit is wel wat hij overprikkeld/zwaar geïrriteerd wegfietste toen. Dat staat als een paal boven water. Net als bv dat de kleur van een auto een feit is

tsjor schreef op 09-08-2025 om 09:03:

We doen allemaal ons best om je duidelijk te maken dat dit geen goed mens is, geen goed relatiemateriaal, beschadigend voor zijn kinderen, kortom: afgekeurd als mens.
Mijn ex was zoals jij je vader beschreef, Mutsje1982. Ik ben dan ook na 20 jaar gescheiden. Wel heb ik ervoor gezorgd dat de kinderen altijd contact met hem zouden houden, ook al wisselde de intensiteit en de wijze waarop al naar gelang hun behoefte. Aan het einde van zijn leven konden ze daarom ook een genuanceerde balans opmaken, de moeilijke dingen en de vrolijke, gezellige dingen. Mijn ex maakte trouwens geen excuses na een uitbarsting en ging het gesprek daarover niet aan, nooit. Mijn tweede zoon worstelt, omdat hij zichzelf wel herkent in zijn vader, terwijl hij dat echt niet wil. Nu kan ik alles gooien op zijn verleden met ernstig pestgedrag op school en natuurlijk zijn vader, maar alles wat wij en hij apart aan therapieën hebben gevolgd heeft daarin geen wezenlijke verandering gebracht: als het overloopt komt er boosheid.
Natuurlijk kunnen we al die mensen afschrijven als geen goede mensen, geen goed relatiemateriaal, beschadigend voor kinderen. Maar op de bodem van het bestaan zijn het wel nog mensen; een laagje daarboven hebben ze ook vaak leuke kanten; en een laagje daar weer boven kunnen er ook nog veranderingen ontstaan, met name als ze ouder zijn.
Mijn advies aan jou Mutsje1982 is dat je weer contact zoekt met je vader. Hij zal niet echt veranderd zijn, hij zal wellicht niet open staan voor een gesprek over het verleden, maar neem hem zoals hij nu is. Je hoeft geen intensief contact te hebben, maar haal de mens achter je trauma vandaan, omwille van jezelf, want nu blijf je levenslang met je trauma zitten zonder dat daar veel verandering in komt.
Over jullie relatie zou ik zeggen: op dit moment (vakantietijd) is de spanning heel hoog, omdat iedereen altijd hoge verwachtingen heeft van de vakantie. Bovendien loopt je partner blijkbaar tegen een paar klussen aan die veel van hem vragen. Als het weer wat rustiger is zou ik overwegen om te kijken of je toch een paar dingen serieus anders kunt doen, bijvoorbeeld:
- huishoudelijke hulp inschakelen al dan niet via de WMO, aangezien jij eigenlijk vrij weinig kunt doen en hij dus alles in het huishouden min of meer alleen zal moeten doen;
- samen kijken naar de financiële situatie. Hij is nu verwikkeld in een rechtszaak met zijn ex over geld, hij neemt teveel klussen aan, zijn er geen andere mogelijkheden? Kan hij bijvoorbeeld in dienst treden in plaats van ZZP-er zijn? Kun jij een revalidatietraject starten vanuit de WIA, zodat je toch wat betaald werk kunt doen?
- de aanwezigheid van de kinderen geeft jullie allebei veel plezier, maar ook veel spanningen, dus ik zou de frequentie en de afspraken die er nu liggen zo laten. Veel meer kan niet, veel minder ook niet.
- en dan, jullie zijn pas een paar maanden samen onderweg. Ja, het is een stevige hobbel die je tegengekomen bent en misschien wordt dat wel zo'n hobbel waarvan je moet accepteren dat die er ligt, dus dat het patroon zich vaker zal herhalen. Maar ik ben het niet eens met de tendens dat je je relatie op basis van zo'n incident moet opgeven.

Ik wens je wijsheid toe. Wellicht helpt dit hierbij:

Geef me de moed om te veranderen wat ik kan veranderen;
geef me de kalmte om te accepteren wat ik niet kan veranderen;
geef mij de wijsheid om het verschil hiertussen te zien.

Dankje voor je bemoedigende en wijze woorden. Daar zit zeker wat in☺️

Toevallig overwoog ik een aantal weken geleden ook om toch contact te zoeken met mijn vader om een vervelend bericht dat ik ontving van mijn moeder dat hij met ernstig levensbedreigende klachten (nierfalen)in het ziekenhuis is beland. Toch nog niet van gekomen, aangezien de laatste tijd zo hectisch, stressvol en vermoeiend is, ik hier nog aan het ‘wennen’ ben. Wel mijn moeder regelmatig gevraagd naar nieuwe berichten omtrent mijn vader.

Ja, de frequentie dat we de kinderen zien is prima en het is ook erg gezellig met ze. Met hen zijn voelt voor mij niet echt als een opgave. Alleen dat ik natuurlijk m’n rust en ‘me time’ nodig heb. Maar dat heeft deels ook met m’n wat gevoelige en introverte karakter te maken.

En vakanties brengen idd meer verwachtingen en stress met zich mee. Dat heb ik zelfs zonder kinderen in het verleden ervaren. En vroeger bij ons in het gezin. En ik hoor het wel meer om mij heen, dus op zich niet heel vreemd.

Vooral de onderste drie zinnen doen ‘t hem ook En ja, acceptatie is een proces. Dat gaat mij vast lukken, want mijn wil is groot. En mijn geduld. Ik kan alleen mijzelf veranderen, mijn eigen grens duidelijk aangeven, ook geduld en begrip hebben voor de ander, zelf de cirkel doorbreken door niet geërgerd terug te doen en de dynamiek doorbreken. Dan verandert als het goed is de ander positief mee. Alleen wat balans zien te vinden. En gezien de waslijst aan klussen voor hem, het kost even wat tijd. Maar ik merk al wat verschil gelukkig.