Communicatieproblemen sinds enkele maanden. Hoe komt dat zo ineens?
Goedemorgen dames,
Ik ben helemaal nieuw op dit forum, maar ben als alleen lezer al wel bekend met dit forum.
Ik plaats zelf niet snel iets, maar dit is iets wat mij de laatste paar maand opvalt en ook best wel dwars zit.
De communicatie tussen mijn vriend en mij, waar ik sinds dit jaar mee samenwoon, loopt de laatste twee a drie maand best stroef, waar het voorheen nooit een probleem was.
Ik zal proberen uit te leggen hoe het dan gaat; mijn vriend vertelt mij iets, dat kan van alles zijn, ook iets van zijn werk. Om het goed begrepen te hebben en het te verifiëren vat ik samen wat hij gezegd heeft (dit deed ik van begin af aan al) met vaak de woorden ‘begrijp ik goed dat je….?’ of anderszins.
Dit doe ik vooral wanneer hij wat mompelt of snel en onduidelijk praat, wat zo nu en dan nog weleens gebeurt. En om zeker te zijn dat ik begrepen of gehoord heb wat hij heeft gezegd, want daar ben ik dan op dat moment niet zeker van.
Hij zei dat hij na het werk nog even zijn auto had gewassen, ik herhaalde het netjes ‘oh je hebt je auto nog even gewassen.’
Dan reageert hij fel ‘ja, dat zeg ik toch!’
En zo gaat het vaker als hij tussen neus en lippen door iets snel mompelend vertelt, terwijl hij tegelijkertijd iets uit de koelkast oid pakt.
En als ik het niet verstaan heb zeg ik ‘sorry, ik heb je niet verstaan’ of ‘wat zei je?’
Ook daar reageert hij geprikkeld op.
Ik heb een poosje geleden op een rustige avond het ter sprake gebracht, aangegeven dat ik soms wel hoor dat hij iets zegt/vertelt, maar niet precies wat, dat ik hem soms letterlijk niet kan verstaan, omdat hij soms snel praat, binnensmonds mompelt of zijn woorden verloren gaan in omgevingsgeluiden of de kinderen. Hoe we dit oplossen.
Ik probeer op een nette manier te communiceren, maar ik krijg steeds meer het gevoel dat mijn communicatie stijl hem niet aan staat en hij het vervelend vindt als ik hem netjes vraag om het nog een keer te herhalen omdat ik hem niet verstaan heb.
Wat ik mij wel kan herinneren is dat toen we nog niet samenwoonden, hij ‘duidelijker’ praatte en minder mompelde. Praatte hij toch snel (soms is hij een spraakwaterval)dan herhaalde hij het vriendelijk wanneer ik het niet had verstaan.
Datgene waar ik nu tegen aan loop was toen niet.
Wat vinden jullie? Ik probeer het netjes op te lossen maar heb het gevoel dat ik tegen een muur loop.
IMI-x2 schreef op 08-08-2025 om 14:28:
[..]
Hoe noem jij de huidige situatie dan?
Zorgwekkend. Maar blijkbaar is hij nog niet voldoende ‘ingestort’. Toen ik m’n burn out kreeg, kon ik niets, alleen maar huilen, op bed liggen. Kwam amper m’n bed of deur uit. Zo ver is hij nog niet, omdat hij nog van alles doet. Maar ik begrijp denk ik wel wat je bedoelt.
Ik heb van de kinderen gehoord dat hij dit eerder ook al deed. Nu werkt het overspannen zijn niet mee, maar denk dat het gedeeltelijk wel in z’n karakter zit. Zo wat z’n moeder al zei. En wat je over autisme aanhaalde vind ik heel typisch; zijn ex scheen dit gezegd te hebben tegen en over hem.
Mutsje1982 schreef op 08-08-2025 om 19:11:
[..]
Zorgwekkend. Maar blijkbaar is hij nog niet voldoende ‘ingestort’. Toen ik m’n burn out kreeg, kon ik niets, alleen maar huilen, op bed liggen. Kwam amper m’n bed of deur uit. Zo ver is hij nog niet, omdat hij nog van alles doet. Maar ik begrijp denk ik wel wat je bedoelt.
Ik heb van de kinderen gehoord dat hij dit eerder ook al deed. Nu werkt het overspannen zijn niet mee, maar denk dat het gedeeltelijk wel in z’n karakter zit. Zo wat z’n moeder al zei. En wat je over autisme aanhaalde vind ik heel typisch; zijn ex scheen dit gezegd te hebben tegen en over hem.
Zijn ex weet (net als ik) wel het een en ander over autisme, ze heeft immers (net als ik) een kind met autisme. En je vriend heeft blijkbaar niets met die suggestie gedaan. Ondertussen blijft hij zijn kinderen beschadigen. Hij veegt zijn problemen onder de mat. Vindt ze niet belangrijk. Vreselijk gewoon. Hij klinkt niet als relatiemateriaal, als ik eerlijk ben.
Je kunt ook nog eens gaan zoeken op de overeenkomsten en verschillen tussen autistisch gedrag en narcistisch gedrag. In sommige gevallen is daar nauwelijks verschil tussen te zien. Ik hoorde een deskundige daarover zeggen: het enige verschil is dan dat de narcist kwaadaardige intenties heeft en de autist niet. Maar de gevolgen zijn in die gevallen even destructief, er is evenveel onveiligheid en de naasten worden kapotgemaakt.
Ik raad je aan er zelf eens wat over te lezen, Mutsje.
Overspannen zijn is volgens jou nog niet voldoende ingestort?!
Wat adviseert zijn behandelend arts? Ga maar gewoon zo verder mijnheer, komt vanzelf wel goed? Nee he?
Hoe lang heeft hij die diagnose al? En hoe lang speelt dat schadelijke gedrag naar zijn kinderen al? Langer zeker? Ja? Dus komt dat gedrag door zijn overspannenheid? Nee? Dus wordt de situatie automatisch beter als hij niet meer overspannen is?
IMI-x2 schreef op 07-08-2025 om 22:10:
Is hij er nog op teruggekomen? Zo'n reactie kan echf niet, als je kinderen hebt. Je mag jonge kinderen dat niet aandoen, dat is emotioneel onveilig. Zo beschadigt hij ze.
Heeft je vriend zich ooit op autisme laten testen? Het is nl wel erfelijk. Als het geen autisme is, dan moet hij toch verder kijken, want zijn gedrag is onveilig voor de kinderen.
Heeft je vriend ooit therapie gehad, bv in de aanloop naar of na zijn scheiding?
Hij is er trouwens nog wel op teruggekomen; toen we thuis kwamen, vermeed hij het mij aan te kijken. En had hij een ‘pittig’ gesprek met de kinderen met mij erbij. Hij liet mij mijn zegje ook nog doen. Omdat ik hun vader niet wilde afvallen in bijzijn van hen zei ik wel op een nette manier wat ik ervan vond, dat mensen, of het nu de kinderen zijn of papa, niet zo snel boos hoeven te worden om vooral onbenullige dingen, dat er al genoeg ellende op de wereld is en wij gewoon liefdevol met elkaar om moeten gaan, met respect voor elkaar.
Ik heb hem nadien even apart genomen boven; omdat ik wilde weten waarom hij zo ontwijkend deed. Hij gaf toe dat hij zich schaamde voor z’n gedrag en mij daarom niet aan keek.
tsjor schreef op 08-08-2025 om 07:55:
'Je bent niet voor niets afgekeurd voor werk momenteel. Je werkt in feite voor hem nu, tegen kost en inwoning en zonder salaris.'
Als Mutsje1982 weer op zichzelf gaat wonen zal ze alles alleen moeten doen, de was (wel minder), de boodschappen, kamers schoon houden, opruimen etc. En dat zonder salaris! Bovendien zal ze het dan moeten doen met haar uitkering.
Let wel, de kinderen zijn er 1 keer in de 2 weken een weekend. Het zou erg belachelijk zijn als Mutsje1982 zich helemaal niets gelegen zou laten aan de kinderen als ze er zijn.
Het incident is niet fijn, het is een patroon en in die zin kun je je partner best een spiegel voorhouden. Om nu meteen weg te lopen is ook al zowat. Je partner is overbelast en helaas kun jij zelf niets bijdragen om hem te ontlasten. Dus jullie moeten samen in gesprek.
Het meest wenselijke is natuurlijk dat dit soort 'buien' of 'uitschieters' achterwege blijft. Wat zou daarbij helpen? Bijvoorbeeld: als jij er niet bij was geweest was hij dan zomaar weggegaan? Is het wellicht een idee dat jij hem meer dingen alleen laat doen met de kinderen, terwijl jij dan thuis blijft om te rusten? Ik zou er vooral voor waken dat jij tussen hem en de kinderen in komt te staan, waarbij hij de kwade pier is en jij de lieve zorgzame 'moeder' die aan de kant van de kinderen komt te staan. Als jullie dadelijk samen op vakantie gaan, met de kinderen, zou ik dit soort dingen met hem afspreken: dat hij dingen met de kinderen gaat doen en jij in die tijd gaat rusten; en dat hij aangeeft als het hem teveel wordt, zodat jullie dan samen iets kunnen bedenken wat de kinderen alleen kunnen doen of wellicht dat jij dan iets met ze kunt doen wat niet veel energie vraagt, een spelletje bijvoorbeeld.
Idd, nu is het toevallig vakantie en zijn ze hier ruim 3 weken. In sept zijn ze er nog 2 weken, maar overdag naar school, omdat ex op vakantie is. Verder zijn ze er om de week van vrijdag rond het avondeten t/m maandag. Dat is op zich nog te overzien. De kinderen kosten wel energie, maar omdat ik zo’n fijne klik met ze heb krijg ik erg veel terug van ze in de vorm van liefde, zelfgemaakte cadeautjes etc. Alleen daarom al voelt het minder als een opgave.
Ik denk dat hij als ik er niet bij was, zoals ik hem ken, wel weg was gegaan met hen, gewoon weggefietst en dat ze hem waren gevolgd, want ze zijn anders immers alleen. Ik weet wel dat als mijn vriend ergens klaar mee is en hij loopt weg, hij ook echt weg loopt en zich dan niet bedenkt. Als hij ‘overbelast’ is is zijn ‘grens’ sneller bereikt dat zulke dingen als dit gebeuren. Ik zal hem zeker wel op dit soort dingen aanspreken. En ik investeer graag in de kinderen omdat ik een fijne band met ze wil behouden.
Goede tip wat vakantie betreft; ik wil er namelijk ook een boekje kunnen lezen bij de ligweide om wat bij te tanken.
En ja idd, als ik op mijzelf had gewoond had ik alles alleen schoon moeten houden zonder hulp. Weliswaar kleiner huis en minder was.
IMI-x2 schreef op 08-08-2025 om 19:24:
[..]
Zijn ex weet (net als ik) wel het een en ander over autisme, ze heeft immers (net als ik) een kind met autisme. En je vriend heeft blijkbaar niets met die suggestie gedaan. Ondertussen blijft hij zijn kinderen beschadigen. Hij veegt zijn problemen onder de mat. Vindt ze niet belangrijk. Vreselijk gewoon. Hij klinkt niet als relatiemateriaal, als ik eerlijk ben.
Je kunt ook nog eens gaan zoeken op de overeenkomsten en verschillen tussen autistisch gedrag en narcistisch gedrag. In sommige gevallen is daar nauwelijks verschil tussen te zien. Ik hoorde een deskundige daarover zeggen: het enige verschil is dan dat de narcist kwaadaardige intenties heeft en de autist niet. Maar de gevolgen zijn in die gevallen even destructief, er is evenveel onveiligheid en de naasten worden kapotgemaakt.
Ik raad je aan er zelf eens wat over te lezen, Mutsje.
Zal ik doen 
Ik weet wel het eea over autisme. Een eerdere goede vriend heb ik er altijd van verdacht, alleen had hij ook weer wat andere gedragingen dan partner(Hij was wel weer heel slordig in huishouden, maar nam daarentegen wel veel dingen letterlijk, maakte weinig oogcontact en had erg veel moeite met veranderingen en onverwachte dingen. Ook was hij star en rigide in z’n manier van denken) Hoewel autisme in verschillende vormen en gradaties bestaat.
Ex heeft SPH gedaan. Dan weet je echt wel wat over autisme idd.
Als het een van de twee is vermoed ik ook eerder autisme. Ik krijg niet de indruk dat hij het met opzet doet of om opzettelijk controle en macht te hebben. Zijn intenties zijn wel goed, merk ik en vermoed ik.
Wat wel een overeenkomst met die vriend is dat mijn vriend dingen van tevoren wil weten zodat hij zich erop kan instellen, hij op gevoelsmatig vlak zich ook niet altijd goed kan uiten. Soms lijkt zijn gezicht/gezichtsuitdrukking haast als een masker. En ik krijg soms ook geen hoogte van hem, wat ik bij die eerdere vriend ook niet kreeg. Bij beide heb ik regelmatig van ‘wat gaat er toch door je heen?’ En hij is erg prikkelgevoelig, gevoelig voor harde geluiden. En nogal van de structuurtjes. Ik ben wat dat betreft wat flexibeler.
Moree schreef op 08-08-2025 om 05:49:
Naar mijn idee heeft je vriend veel opgekropte emoties en onderdrukt hij essentiele stukjes in hemzelf.
Dit is normaal, dat hebben we allemaal.
Dit is deels denk ik waarom hij veel mompelt als hij praat. Onderdrukken kost energie en je wil het er niet uit laten komen. Ook mens eigen. Maar waar het wel een probleem wordt is dat hij doorgaat zonder inzicht dat hij onveiligheid creeert voor zijn kinderen. En voor jou.
Dat is voor niemand goed. Dat maakt voor creeren voor nog meer problemen.
En dat is wel de essentie waar het om gaat.
Grote kans dat dochtertje die binnenkort naar de psycholoog gaat, issues heeft die deels te maken hebben met vaders dominatie, soms onvoorspelbare gedrag, bepaalde onveiligheid voor kind om kind te mogen ‘zijn’
En als vader aanwezig is tijdens een consult zal dochtertje geblokkeerd zijn vanwege loyaliteit naar ouders toe. Wat heel normal is.
Vader moet gaan inzien dat hij niet zo verder kan gaan met zijn dynamiek. Zijn woorden: “ het valt toch wel mee” klopt niet
Het valt niet mee
Mee eens. Weet je wat het vreemde, het tegenstrijdige is? Dat de jongste wel erg naar de vader trekt, alles met hem deelt, hem vrolijk hele verhalen vertelt wanneer hij ze naar bed brengt. En met hem lacht, hem plaagt. En ze knuffelt hem vaak uit zichzelf. Uit haar gedrag krijg ik niet zo de indruk dat ze ‘bang’ is voor hem.
Ik zie mijn vader niet meer. Mijn vader had twee gezichten; de joviale, gezellige en grappige vader die met ons speelde. Maar hij was ook wel streng en wat dominant. En kon ook soms erg boos worden. Ik weet wel dat ik niet zo met mijn vader omging als de jongste. Ik was vaak op m’n hoede bij hem. En knuffelde hem ook niet uit mezelf.
En ja, zijn gedrag, deze actie met het fietstochtje was zowel voor mij als de kinderen emotioneel schadelijk, omdat ik hierbij herbelevingen kreeg van mijn jeugd. Soms triggert mijn vriend mij gewoon wanneer ik getuige van zijn irritaties naar de kinderen ben. Dat is niet fijn dat mijn oude ‘wond’ dan aangeraakt wordt. Ik heb zoiets al veel jaren niet meer gehad.
Mutsje1982 schreef op 08-08-2025 om 20:38:
[..]
Mee eens. Weet je wat het vreemde, het tegenstrijdige is? Dat de jongste wel erg naar de vader trekt, alles met hem deelt, hem vrolijk hele verhalen vertelt wanneer hij ze naar bed brengt. En met hem lacht, hem plaagt. En ze knuffelt hem vaak uit zichzelf. Uit haar gedrag krijg ik niet zo de indruk dat ze ‘bang’ is voor hem.
Ik zie mijn vader niet meer. Mijn vader had twee gezichten; de joviale, gezellige en grappige vader die met ons speelde. Maar hij was ook wel streng en wat dominant. En kon ook soms erg boos worden. Ik weet wel dat ik niet zo met mijn vader omging als de jongste. Ik was vaak op m’n hoede bij hem. En knuffelde hem ook niet uit mezelf.
En ja, zijn gedrag, deze actie met het fietstochtje was zowel voor mij als de kinderen emotioneel schadelijk, omdat ik hierbij herbelevingen kreeg van mijn jeugd. Soms triggert mijn vriend mij gewoon wanneer ik getuige van zijn irritaties naar de kinderen ben. Dat is niet fijn dat mijn oude ‘wond’ dan aangeraakt wordt. Ik heb zoiets al veel jaren niet meer gehad.
Oh ja, en wat ik ook merk is dat hij buiten die ‘buien’ wel erg gek op ze lijkt te zijn. Dat zie ik in hoeveel moeite hij in ze stopt. Ook hun favo vakantiebestemming uitzoekt, uitjes bedenkt etc etc.
Maar dat praat zijn gedrag natuurlijk niet goed.
Mutsje1982 schreef op 08-08-2025 om 20:38:
[..]
Mee eens. Weet je wat het vreemde, het tegenstrijdige is? Dat de jongste wel erg naar de vader trekt, alles met hem deelt, hem vrolijk hele verhalen vertelt wanneer hij ze naar bed brengt. En met hem lacht, hem plaagt. En ze knuffelt hem vaak uit zichzelf. Uit haar gedrag krijg ik niet zo de indruk dat ze ‘bang’ is voor hem.
Ik zie mijn vader niet meer. Mijn vader had twee gezichten; de joviale, gezellige en grappige vader die met ons speelde. Maar hij was ook wel streng en wat dominant. En kon ook soms erg boos worden. Ik weet wel dat ik niet zo met mijn vader omging als de jongste. Ik was vaak op m’n hoede bij hem. En knuffelde hem ook niet uit mezelf.
En ja, zijn gedrag, deze actie met het fietstochtje was zowel voor mij als de kinderen emotioneel schadelijk, omdat ik hierbij herbelevingen kreeg van mijn jeugd. Soms triggert mijn vriend mij gewoon wanneer ik getuige van zijn irritaties naar de kinderen ben. Dat is niet fijn dat mijn oude ‘wond’ dan aangeraakt wordt. Ik heb zoiets al veel jaren niet meer gehad.
Fijn dat de jongste close met haar vader is. Het klinkt dat ze van nature een goeie band hebben. Wat wel kan spelen is dat kind wil ‘zorgen’ dat vader zich goed voelt. Je ziet dat wel bij gevoelige kindjes, die gevoelig zijn voor disharmonie en ze zich verantwoordelijk voelen. Om te zorgen dat het sfeer weer goed is.
Sorry als mijn eerdere posts wat hard overkwamen Mutsje
We doen allemaal ons best om je duidelijk te maken dat dit geen goed mens is, geen goed relatiemateriaal, beschadigend voor zijn kinderen, kortom: afgekeurd als mens.
Mijn ex was zoals jij je vader beschreef, Mutsje1982. Ik ben dan ook na 20 jaar gescheiden. Wel heb ik ervoor gezorgd dat de kinderen altijd contact met hem zouden houden, ook al wisselde de intensiteit en de wijze waarop al naar gelang hun behoefte. Aan het einde van zijn leven konden ze daarom ook een genuanceerde balans opmaken, de moeilijke dingen en de vrolijke, gezellige dingen. Mijn ex maakte trouwens geen excuses na een uitbarsting en ging het gesprek daarover niet aan, nooit. Mijn tweede zoon worstelt, omdat hij zichzelf wel herkent in zijn vader, terwijl hij dat echt niet wil. Nu kan ik alles gooien op zijn verleden met ernstig pestgedrag op school en natuurlijk zijn vader, maar alles wat wij en hij apart aan therapieën hebben gevolgd heeft daarin geen wezenlijke verandering gebracht: als het overloopt komt er boosheid.
Natuurlijk kunnen we al die mensen afschrijven als geen goede mensen, geen goed relatiemateriaal, beschadigend voor kinderen. Maar op de bodem van het bestaan zijn het wel nog mensen; een laagje daarboven hebben ze ook vaak leuke kanten; en een laagje daar weer boven kunnen er ook nog veranderingen ontstaan, met name als ze ouder zijn.
Mijn advies aan jou Mutsje1982 is dat je weer contact zoekt met je vader. Hij zal niet echt veranderd zijn, hij zal wellicht niet open staan voor een gesprek over het verleden, maar neem hem zoals hij nu is. Je hoeft geen intensief contact te hebben, maar haal de mens achter je trauma vandaan, omwille van jezelf, want nu blijf je levenslang met je trauma zitten zonder dat daar veel verandering in komt.
Over jullie relatie zou ik zeggen: op dit moment (vakantietijd) is de spanning heel hoog, omdat iedereen altijd hoge verwachtingen heeft van de vakantie. Bovendien loopt je partner blijkbaar tegen een paar klussen aan die veel van hem vragen. Als het weer wat rustiger is zou ik overwegen om te kijken of je toch een paar dingen serieus anders kunt doen, bijvoorbeeld:
- huishoudelijke hulp inschakelen al dan niet via de WMO, aangezien jij eigenlijk vrij weinig kunt doen en hij dus alles in het huishouden min of meer alleen zal moeten doen;
- samen kijken naar de financiële situatie. Hij is nu verwikkeld in een rechtszaak met zijn ex over geld, hij neemt teveel klussen aan, zijn er geen andere mogelijkheden? Kan hij bijvoorbeeld in dienst treden in plaats van ZZP-er zijn? Kun jij een revalidatietraject starten vanuit de WIA, zodat je toch wat betaald werk kunt doen?
- de aanwezigheid van de kinderen geeft jullie allebei veel plezier, maar ook veel spanningen, dus ik zou de frequentie en de afspraken die er nu liggen zo laten. Veel meer kan niet, veel minder ook niet.
- en dan, jullie zijn pas een paar maanden samen onderweg. Ja, het is een stevige hobbel die je tegengekomen bent en misschien wordt dat wel zo'n hobbel waarvan je moet accepteren dat die er ligt, dus dat het patroon zich vaker zal herhalen. Maar ik ben het niet eens met de tendens dat je je relatie op basis van zo'n incident moet opgeven.
Ik wens je wijsheid toe. Wellicht helpt dit hierbij:
Geef me de moed om te veranderen wat ik kan veranderen;
geef me de kalmte om te accepteren wat ik niet kan veranderen;
geef mij de wijsheid om het verschil hiertussen te zien.
Mutsje1982 schreef op 08-08-2025 om 20:59:
[..]
Oh ja, en wat ik ook merk is dat hij buiten die ‘buien’ wel erg gek op ze lijkt te zijn. Dat zie ik in hoeveel moeite hij in ze stopt. Ook hun favo vakantiebestemming uitzoekt, uitjes bedenkt etc etc.
Maar dat praat zijn gedrag natuurlijk niet goed.
De dingen die jij als moeite doen ervaart zijn maar hele kleine dingen imo namelijk een uitje bedenken voor je kinderen die je alleen maar 1 keer in de 2 weken ziet , ex doet al het zorg werk , kinderen moeten kant en klaar afgeleverd worden inclusief de kleding medicatie die ze nodig hebben dat weekend... en jij mag nu de emotionele stuk overnemen als dat uitje bijv niet loopt als hij hoopt en hij gewoon wegloopt/fietst....
Niemand wordt een leuker mens van overbelast zijn. Als er sprake is van iets op het autistisch spectrum betekent dat dat hij sneller overbelast is. Dat zegt echter niks over de liefde voor zijn kinderen. Maar kinderen hebben wel meer nodig dan alleen liefde. Bijvoorbeeld veiligheid. Je kinderen achterlaten en weggaan als je boos bent, is niet veilig voor ze. Ze zijn nu op een leeftijd dat ze wat zelfstandiger zijn en bijvoorbeeld de weg terug naar huis vanuit de supermarkt of het zwembad wel kunnen vinden. Maar je bent ook wel eens verder van huis, naar een pretpark of zo. Of naar een grote stad. Laat hij ze dan daadwerkelijk in de efteling of midden in Amsterdam achter en gaat naar huis? Dat mag ik toch niet hopen.
Dat hij zich schaamt voor zijn eigen gedrag is goed. Dat betekent dat hij zelf ook ziet dat hij fout zit. Maar hij moet daar wel wat mee. De kinderen zijn er niet heel veel. Alleen nu in de vakantie wel een paar weken.
Qua huishouden; moet dat allemaal zo strikt en perfect of kan het ook minder?
Ik vind het overigens wel logisch dat jij meer doet omdat je niet kan werken. Bij ongeveer alle gezinnen die ik ken waar één van de partners niet of veel minder werkt, doet die ook grotendeels het huishouden. Dat wil niet zeggen dat alles dan super uitgebreid en meermaals per week moet.
Het moet alleen niet ten koste gaan van jouw andere daginvulling.
WMO vraag ik me af of je dat krijgt omdat je partner wel huishoudelijke taken kan doen. Alleenstaande mensen die niks mankeren krijgen dat ook niet omdat ze moeten werken. Daarnaast komt de WMO hulp twee tot drie uurtjes per week (ligt aan de indicatie) en mag die alleen de leefruimtes schoon houden, dus stoffen, stofzuigen, dweilen. Dingen als ramen lappen en bedden verschonen en was vouwen horen daar niet bij.
In die tijd kun je dus ook niet alle meubels van de plek halen om overal achter en onder te stofzuigen. Als je dat wel wil, kun je zelf een hulp zoeken.
Uitjes bedenken is zeker wel een vorm van liefde en vergt ook inlevingsvermogen. Maar een uitje met kinderen vergt meer dan alleen bedenken. Het staat of valt met de uitvoering. De herinnering er aan van de kinderen ook.
Ik weet even niet of jij voorheen een huurhuis had of een koopwoning, maar als je huurde dan kan je contact opnemen met je oude woningbouwvereniging en je opnieuw inschrijven en dan krijg je nog heel veel van je oude huurpunten terug. Tenminste zo was dat met een vriendin van mij die uit de regio verhuisd was en dat dus niet had gedaan en helaas (na 8 jaar verhuisd te zijn) nét een half jaar te laat was met dit verzoek. Dus mocht je toen gehuurd hebben, vraag het eens na bij je oude woningbouwvereniging, want dan schrijf je je opnieuw in en houdt die oude punten gewoon 'voor het geval dat'...
Niet afgekeurd als mens. Maar mogelijk wel als fijne, veilige, betrouwbare lieve partner.
Als man / vrouw kun je je partner zelf kiezen. Daarmee keur je een (toekomstige) complexe ex niet af als zoon, kind of mens. Maar wel als partner die geluk en plezier toevoegt aan jouw leven.
Natuurlijk steun je elkaar in moeilijke tijden. Maar toch alleen als je weet je partner (voor jou) (altijd) een fijne vent of vrouw is (geweest). En bij voorkeur zonder zijn of haar ellende, verdriet of frustratie op jou of de kinderen af te reageren.
'Niet afgekeurd als mens. Maar mogelijk wel als fijne, veilige, betrouwbare lieve partner.' Zonder dat je hem kent, alleen op basis van verhalen van een persoon die op dat moment ergens mee zit. Maar je weet verder niets van hem. Wij hoeven geen relatie met hem. Mutsje 1982 zal heus wel iets in hem gezien hebben, anders was ze er niet aan begonnen. Dat hoeven wij niet te zien, maar het is voor haar wel de basis om een relatie te vormen.
De afkeurende geluiden op het forum zijn gratuit. En voorspelbaar trouwens, ook dat.
