Hebben jullie wel eens ruzie waar de kinderen bij zijn?

Nee

Wat mij betreft hoort dat niet bij een normaal gezinsleven. In mijn eerste huwelijk had ik dat zes keer per week, maar ook zes keer per jaar vind ik absurd veel. Met mijn huidige partner heb ik drie keer ruzie gehad in 12 jaar, zonder stemverheffing. Zijn manier van ruzie maken, boos weglopen en een dag niets meer zeggen, vond ik ook heel onplezierig. Dat doet hij dus niet meer. Tegenwoordig zijn we zo op elkaar ingespeeld dat eventuele meningsverschillen snel op een goede manier opgelost worden.
Schelden zal ik nooit meer accepteren, van niemand.

Jazeker

Niet zo vaak, ongeveer 4x per jaar denk ik. En als de kinderen er bij zijn houden we ons wel iets meer in dan wanneer zij er niet bij zijn.

Vanuit huis heb ik nooit geleerd ruzie te maken. Mijn man ook niet. Wel voelde we beide spanningen in het gezin waar we opgroeiden als ouders een meningsverschil hadden en dat klaarblijkelijk niet konden oplossen als wij in de buurt waren. En vonden dat ook vreselijk. Die roze olifant in de kamer. Brrr

Ik probeer onze kinderen te leren dat er verschillende emoties zijn. Je kunt blij zijn, of verdrietig verdriet, maar ook boos. Ze horen er allemaal bij in het leven. En ik vind het van belang onze kinderen te leren dat ook boosheid er bij hoort en tot ruzie kan leiden. Het kan gebeuren dat een van ons zn stem daar bij verheft, maar geen geschreeuw of gescheld. En na een uurtje is het meestal wel weer opgelost.

Dus ja, voor mij hoort het wel bij het gezinsleven. Maar wel een beetje een gereguleerde ruzie.

Ja hoor meningsverschillen en ruzie hoort erbij en dat hoort onze zoon ook mee te maken om te leren hoe je op een nette manier problemen oplost.

Ligt eraan

Hier ook ruzie waar kids bijzijn. Ook goedmaken en erover praten. Maar schelden en huilen? Wat zegt hij dan? Dat krast wel in een ziel. Ook bij de kinderen (papa noemt mama een......?)
Dat zou ik niet ok vinden en dan is 6x per jaar best veel. Als de kinderen ruzie maken mogen ze elkaar dan van jou ook zo uitschelden dat de ander ervan moet huilen? Voorleven is erg belangrijk. Je kan niet zeggen: pietje zo doen we dat niet als vervolgens hun vader hun moeder kleineert
Ik vind wel belangrijk dat kinderen leren ruzie maken. Dus welk voorbeeld wil je ze geven?

helaas wel

Niet schelden, maar wel schreeuwen, intimiderend schreeuwen, om niks. Telkens weer, bijna elke dag. Ik leefde in een mijnenveld.

Er over praten na afloop was ondenkbaar, het lag toch altijd aan mij en de kinderen.

Er speelde meer, maar na de zoveelste schreeuwbui trok ik het niet meer, heb ik mijn spullen en de kinderen gepakt, heb het weekend elders doorgebracht en ging de kogel door de kerk. Dat ik mijzelf als deurmat en verbale boksbal liet gebruiken was tot daar aan toe (mijn zelfbeeld was niet best in die tijd en ik dacht dat ik het wel zelf zou uitlokken), maar dat de kinderen er de dupe van werden was the bloody limit.

Stemverheffing verdraag ik nog steeds heel slecht. Met ex is geen contact meer (verdween spoorloos enkele jaren na de scheiding), maar volgens het kind (inmiddels volwassen) dat weer contact met zijn vader heeft is de opvliegerigheid en het geschreeuw alleen maar erger geworden.

Beetje

Wij zijn het hier wel eens niet met elkaar eens en we verheffen ook wel eens onze stem, maar echt schreeuwen nooit.
Die flinke discussies hebben we ook wel waar de kinderen bij zijn. Ik heb ze ook wel eens met de kinderen. En de kinderen onderling kunnen er ook wat van trouwens.
Maar het loopt hier nooit uit de hand. Schelden of doodzwijgen doen we niet en zou ik ook niet accepteren.

Dus ja, stevig woorden hebben met elkaar hoort bij het gezinsleven.

O ja hoor

We schreeuwen wel maar denk niet dat we ooit gescholden hebben. Het komt heus niet heel vaak voor, maar het komt voor. Ik heb van huis uit meegekregen dat ruzie helaas soms erbij hoort. Dat je boos kunt worden juist omdat het de mensen zijn waarvan je houdt. En dat geen ruzie maken een veeg teken is, omdat het je dan blijkbaar niet raakt als een naaste iets vervelends doet. Ik denk ook dat het belangrijk is dat de kinderen zien dat je het daarna weer uitpraat en goedmaakt. Bij man thuis werd er nooit ruzie gemaakt. Wel werden er dagenlange zwijgpartijen gehouden. Of alleen met ijzige beleefdheid met elkaar gesproken. Hij heeft daar echt last van gehad. Dat was vreselijk om mee te maken als kind. En bij een goede vriendin werd er ook nooit ruzie gemaakt, maar wel ineens gescheiden. Blijkbaar lieten ze elkaar al jaren koud.

Ja hoor

inclusief het stemverheffen. Niet leuk, voor niemand. Zeker niet voor de kinderen. Maar wel realiteit.

Net als de realiteit dat je flink ruzie kunt hebben en dat het daarna gewoon weer goed komt. Dat is ook een prima leermoment (hoewel nog steeds vervelend) om te zien dat flinke ruzie niet meteen de relatie en de liefde om zeep helpt.

verschil

Ik denk dat er echt een verschil is tussen ruzies waarbij geschreeuwd en gescholden wordt en gewoon flink ruzie hebben. Dat laatste lijkt me niet erg, zeker niet als je het daarna weer goedmaakt. Ik ken ook mensen die zo weinig ervaring hebben met ruziemaken dat ze in paniek raken bij de eerste beste boze opmerking van de ander. Dat lijkt me ook niet de bedoeling.
Maar ruzies met schelden, huilen en boos weglopen zijn meer dan flink ruzie hebben. En dat is voor kinderen erg naar. Een van de weinigen dingen waar ik maar ook mijn ex echt spijt van hebben, is dat we dat hebben laten gebeuren. En dat was echt niet wekelijks, maar het heeft wel impact gehad

Ja, helaas

Ik vond het vervelend. Fijn voorbeeld 🙄.

niet in deze vorm

Een flinke discussie hebben we wel eens. Geen probleem als de kinderen daar iets van meekrijgen.

Een ruzie met schreeuwen, kwaad weglopen en huilen hebben wij sowieso nooit. Van mijn ouders heb ik zoiets ook nooit gezien. Het lijkt mij een treurig voorbeeld voor de kinderen als ouders naar elkaar schreeuwen. Ik vind het eigenlijk ontzettend onvolwassen gedrag, dat veel verder gaat dan een 'gewone ruzie'.

Nee

Wel eens een verschil van mening. Maar daar hebben we het dan over, meestal niet waar de kinderen bij zijn maar af en toe komt dat wel voor.
Ik kan nog wel eens boos worden, meestal op de kinderen, en dan mijn stem verheffen, maar het wordt nooit schreeuwen en al helemaal geen schelden.

Van huis uit heb ik niet meegekregen hoe je ‘effectief’ ruzie maakt. Mijn man was alleen met zijn moeder, en dat was meestal dikke mik, dus ook hij heeft het nooit geleerd. Maar we hebben dus nooit echte ruzie.

Meningsverschillen wel

We discussiëren veel en dat gaat ook wel eens met stemverheffing. Maar dat is echt geen ruzie, dat is gewoon levendig een gesprek voeren.
Soms hebben we onenigheid, mijn partner en ik. Afgelopen jaar kwam dat een paar keer (hooguit een keer of zes... echt) wat heftiger voor, maar niet waar de kinderen bij waren. Die fase is alweer voorbij gelukkig. We zijn het best wel eens niet eens met elkaar waar de kinderen bij zijn, maar ruzie met schelden? Nee nooit. Narrig op elkaar... ja dat wel eens. Dat is gewoon een beetje vitten of mopperen, hoort erbij.

nee

Als je kinderen erbij zijn dan heb je je maar te beheersen. Een stevig meningsverschil, prima, maar schelden, schreeuwen en huilen? Nee, dat gaat gewoon te ver. Leer de dingen op volwassen manier op te lossen, want je geeft ook wel een slecht voorbeeld afgezien van wat je ze aandoet op zo'n moment.

Schelden?

Een relatie waarin je op elkaar gaat schelden kan ik me (voor mezelf) niet voorstellen. Ook niet waar de kinderen niet bij zijn dus.

ruzie

Hier in het verleden wel flink ruzie gehad, nooit schelden, maar wel schreeuwen en weg lopen. Maar dat is wel een aantal jaren geleden. Wij worden blijkbaar wijzer naarmate we ouder worden....

Wat ik veel vervelender vindt is dat zaken niet uitgesproken worden. In het gezin waar mijn man opgegroeid is werd er geen ruzie gemaakt. Maar daar bleven irritaties hangen met een enorme spanning. Mijn man heeft dit soms nog steeds. Ik ga dan trekken, hem bevragen wat er is. Uiteindelijk komt dan het verhaal. Maar die spanning die hij dan uitstraalt is veel vervelender als een flinke ruzie. Mijn man vond altijd dat dit bij mij lag. Hij heeft zelf niet door dat hij dit doet. Maar inmiddels heeft mijn dochter ook aangegeven veel last te hebben van deze spanning. Mijn man herkent dit zelf echt niet. Is gewoon een blinde vlek.
Zijn moeder kan hetzelfde hebben. Soms kan ze echt een hele middag bij ons zijn en niks zeggen. Dan hebben we blijkbaar eerder iets verkeerd gezegd of te kort af gereageerd. Of ze zit zelf niet goed in haar vel. Ik vind het dan "hard" werken om de sfeer een beetje goed te houden.

Ik ben meer geneigd om soms even echt boos te worden en dan is het daarna ook over. Onze kinderen kennen onze verschillen hierin. Vooral de oudste zal haar ongenoegens daarom makkelijker naar mij uitten.

juf Ank

Je poneert het wel heel stellig maar dat maakt het nog niet tot waarheid hè? Het is enkel jouw mening en ik ben het bijvoorbeeld niet met je eens. Dus er wordt geen slecht voorbeeld gegeven, jij vindt dat er een slecht voorbeeld gegeven wordt. En het gáát niet te ver, dat vind jij.
Ik ben het compleet eens met Tienie. Een keer huilen, schreeuwen, het lijkt mij gezonder dan alles op een beheerste manier oplossen. Ik denk dat dat voor kinderen minder schadelijk is dan alles maar opkroppen en beheerst moeten bespreken. Soms zijn dingen erg en daar mag je boos en verdrietig om worden. En dat is prima, gevoelens mogen er zijn. Maar los het daarna samen op. Maar goed, dat is ook slechts een mening

juf Ank

Die stelligheid van jou maakt ook dat mensen die wel in dergelijke ruzies verzeild raken (of zijn geweest) verder hun mond houden in dit draadje. Want het oordeel is al geveld. Je hebt je maar gewoon te beheersen. Klaar. Alleen de realiteit is niet altijd zo. Ik praat dergelijke ruzies niet goed. En ik weet ook niet of het beter is dan geen enkele ruzie kunnen maken, zoals Mussie zegt. Maar het lijkt me niet slecht als we het hier wel over kunnen hebben zonder dat er gelijk een hautain oordeel wordt geveld.

Eén keer

En ze weten het nog precies. Niet met echt schelden, maar wel met veel jij ALTIJD dit en NOOIT eens dat en dat dan weer op hoge toon ontkennen. HOU TOCH OP! ALSOF JIJ...!! Etc.
We waren he-le-maal klaar met elkaars manier van verwerken van die enorme hoeveelheden was. Jaaaa lekker belangrijk.
Na enkele minuten luidkeels fitten en jij-bakken zagen we midden in de kamer dat de oudste de jongste stond te troosten (ik denk dat ze 10 en 7 waren) en hebben we het snel goedgemaakt met een dikke knuffel en een beschaamd gevoel.

Wij konden er zelf al snel weer om lachen, maar onze kinderen hebben het ons nog jarenlang kwalijk genomen. Bij elke milde vorm van irritatie keken ze verschrikt op of we niet weer ruzie gingen maken.

Nuance

Je hebt ruzie maken en een meningsverschil uitpraten. Ik kom uit een gezin waar alles met de mantel der liefde werd toegedekt en nooit een vervelend woord viel, zelfs niet tussen de brussen onderling. Dat is niet goed. Ik heb nooit geleerd voor mezelf op te komen. Dat maakte me beinvloedbaar voor de verkeerde man.. in mijn huwelijk heb ik de andere kant van het spectrum gekend. Hij stond met hevige woede-aanvallen te schreeuwen tot ik begon te huilen. En ja, de nare scheldwoorden vielen ook. Ook in het bijzijn van de kinderen, hoezeer ik ook probeerde om een woede-aanval te voorkomen. En zij ook. Dat betekende op eieren lopen, de hele dag.

Ik ben allang gescheiden maar die jaren hebben littekens toegebracht aan zowel bij mij als de kinderen (die inmiddels volwassen zijn). Schelden en schreeuwen veroorzaakt niet te genezen wonden. Dus ja, een meningsverschil uitpraten, eventueel met wat stemverheffing, prima. Maar geef de kinderen nooit het idee dat papa en mama elkaar niet meer lief vinden. Die zijn hun veilige basis en die basis moet intact blijven.

Ja hoor

Het verdient geen schoonheidsprijs, maar ja hoor, bij ons gebeurt het ook.
En als ik het kan beheersen of kan uitstellen tot een moment dat de kinderen er niet bij zijn, doe ik dat. Maar sommige dingen kunnen echt niet wachten. Als ik dan nog een hele middag/avond toneel zou moeten gaan spelen en zou moeten doen alsof er niets aan de hand is, zou ik ontploffen geloof ik. Bovendien zouden de kinderen dat direct merken, ik ben een slechte toneelspeelster...

Nou ben ik meer iemand van het rustig uitpraten, maar kan vooral mijn man nogal heftig en emotioneel reageren. En toegegeven, soms laat ik me meeslepen en schreeuw ik terug.

Maar gelukkig zien de kinderen dat we het ook weer goed maken en gelukkig gebeurt het niet zo vaak (paar keer per jaar)

Waar ik nou benieuwd naar ben

is wat er dan voorvalt waar je samen zo'n heibel over kunt hebben waar de kinderen bij zijn? Gaat dat zoals bij Emmawee over de was (het huishouden) of hebben we het over andere dingen?

tja

Er wordt hier een mening over iets gevraagd en iedereen mag zijn of haar mening geven zoals hij/zij vindt dat het is. En daar kun je dan ook weer een mening over hebben (zo word ik hautain genoemd) maar ik vind nu eenmaal dat je dit echt een kind niet aan kan doen. Schreeuwen, schelden is nu eenmaal niet het voorbeeld dat je geven wilt.

En ja, ik snap ook best dat je graag denkt dat het allemaal best meevalt als je jezelf ook zo hebt laten gaan met de kinderen erbij.

mijn ex

Mijn ex kon stomdronken thuiskomen en dan om de stomste dingen ruzie gaan maken. Of hij ging naar het casino en liet daar een heel maandsalaris achter en vond mij een enorme zeikerd als ik daar iets van zei. Het servies vloog regelmatig in het rond. Ik ben niet lang met hem getrouwd gebleven.
En voor de mensen die zich afvragen waarom ik in eerste instantie met hem was getrouwd: hij was eerst niet zo, het was een gevalletje post traumatische stress syndroom. Hij weigerde alleen alle hulp, vandaar dat ik mezelf en mijn kind uit die situatie moest halen.

ookzo

Tja, dat zijn van dat soort ruzies waar je nauwelijks iets aan kan doen. Inderdaad het enige goeie wat je dan doet is vertrekken...
Ben je nu nog alleen met kind?

mijn ouders maken altijd veel ruzie

en vroeger ook al. Ik heb daar toch iets aan over gehouden, ik mis een soort van basisvertrouwen in naasten en kan er erg slecht tegen als de kinderen ruzie maken bijvoorbeeld. Als kind was ik altijd erg verdrietig door en nam ik mezelf voor nóóit meer iets te doen waar papa en mama boos om zouden worden (terwijl ik helemaal niet de oorzaak van de ruzie was, kun je nagaan). Ik ben ook wel vaak bang geweest dat ze zouden scheiden en ik denk wel eens dat dat beter zou zijn geweest. Mijn moeder heeft vaak gedreigd weg te lopen tijdens ruzies.
Ze maken nog steeds wel veel ruzie waarschijnlijk, het komt ook voor als wij op bezoek zijn met de kinderen.

Ik kan me ook wel vinden in dat je niet alles moet opkroppen en altijd de goede vrede moet willen bewaren. Mijn man kan geen ruzie maken, is ook nooit boos bijvoorbeeld....dat frustreert mij dan ook wel weer.

Maar 6x per jaar tegen elkaar schreeuwen in het bijzijn van de kinderen.... dat lijkt me echt niet oké.

Kinderen

We hebben wel eens een ruzietje waarbij het wel tot enige stemverheffing maar nooit tot schelden komt.

De kinderen hebben helaas veel vaker ruzie waarbij de oudste de jongste regelmatig voorhoudt dat hij wilde dat de jongste nooit geboren was vanochtend omdat hij zonder toestemming een boe van zijn kamer geleend had). Op de vraag hoe we daar op moeten reageren hebben we helaas nog geen zinvol antwoord gevonden.

juf Ank

"En ja, ik snap ook best dat je graag denkt dat het allemaal best meevalt als je jezelf ook zo hebt laten gaan met de kinderen erbij." Ik geloof niet dat jij alles hebt gelezen. Maar spreek vooral je oordelen verder uit.

Pennestreek

Ondanks dat ik weet dat ruziemaken niet altijd een goed voorbeeld is voor kinderen, vind ik ruzie uitstellen ook wat onnatuurlijk. Als je het kunt uitstellen, is het dan ernstig genoeg om er nog op terug te komen? Als je je zo goed kunt beheersen, zou je denken dat het bij een goed gesprek kan blijven. Mijn ouders maakten ook zelden ruzie waar we bij waren. Een keer dachten ze misschien dat we het niet hoorden, maar dat hoorden we wel. Het was eigenlijk een vrij onschuldig onderwerp: vakantie in het buitenland. Mijn vader zag dat niet zitten. Hij durfde dat niet zo goed. Ik begrijp dat achteraf eigenlijk ook wel. Hij was ook bijziend en dat zal meegespeeld hebben. Maar we zijn gegaan en hebben genoten. Dit voorval zie ik meer als 'dat kan overal gebeuren. Je kunt er achteraf om lachen'. De tweede keer was veel ernstiger, dat ging al heel snel over relatiekeuzes. Kies je voor mij of de kinderen. Daar was ik bij en dat ben ik ook nooit vergeten. Het heeft mijn houding naar mijn man toe gekleurd. Ik heb al snel gezegd dat hij mij nooit voor die keus mag zetten, want dan is mijn keus simpel.

Ik denk dat het dus ook wel uitmaakt wáár je ruzie over maakt, dat bijvoorbeeld relatief onbelangrijke zaken minder kwalijk zijn voor meeluisterende kinderen, dan zaken die over de sfeer in het gezin gaan. Dat laatste is bedreigender, lijkt mij, voor kinderen.