Hebben jullie wel eens ruzie waar de kinderen bij zijn?

Mijn schoonmoeder

ging er ook prat op dat ze nooit ruzie maakten. Nee hoor, waarom zou je het doen? Maar als je goed luisterde, was dat niet helemaal waar. Ze ging dan maar even de kamer uit als ze boos was, of er waren opmerkingen die wel blijk van irritatie aangaven en schoonvader rolde soms figuurlijk met zijn ogen, je zag gewoon dat hij er maar niet tegenin ging en met zijn stem als Joris Goedbloed. Het is misschien ook maar net wat je 'ruzie' noemt. Toen man en ik nog niet lang bij elkaar waren, vond ik een bepaald niveau van 'discussiëren' ruzie. Dat kwam nogal eens voor als er discussie ontstond met zijn vrienden bijvoorbeeld. Man was verbaasd. Welnee, dat is geen ruzie, dat is een meningsverschil. Bij ons thuis, dus mijn ouderlijk huis, was stemverheffing direct foute boel. Dan was er ruzie. Er tegenin gaan was er ook niet bij, dan kon je naar je kamer vertrekken. In de familie zelf werden meningsverschillen ook al snel huizenhoge obstakels. Dan heb ik veel liever dat het maar even knalt en het na afloop klaar is.

Irm

Ik vind het gewoon bijzonder dat je niemand kent die ruzie maakt. Ik ben ook een redelijk makkelijk iemand maar ik heb wel grenzen en als je daar over heen gaat, kan ik wel ruzie maken.

Vermoeidheid

Beschaafde ruzies zijn haalbaar als mensen nog redelijk ‘uitgerust’ zijn. Maar wanneer de vermoeidheid toeslaat als gevolg van opbouwende spanningen, wordt het moeilijker om de beheersing niet te verliezen, kind of geen kind.

Ik vermoed dat zelfs in gezinnen waar regelmatig woorden vallen, het fatsoen vaker binnen de lijnen blijft dan erbuiten. Een ruzie is niet standaard een uitspatting van ongeremd tieren.

Mussie

Dat gevoel heb ik ook dat de niet-ruziemakers zich superieur beschouwen, want makkelijke mensen. Ik ken paar mensen die geen ruzie (kunnen) maken. Ik zou ze niet als makkelijk omschrijven. Ze geven mij in ieder geval wel soms een ongemakkelijk gevoel. Omdat je voelt dat er iets is, maar dat wordt niet gezegd . En je weet dan ook niet wat er is of wat jij niet goed hebt gedaan.

Vast

Bij sommige mensen zal dat vast zo werken, maar ik zeg altijd wel wat me dwars zit. Of ik vraag ‘bedoel je dat nu zo lullig/gemeen/kwetsend als het uit je mond komt?’ Dat is vaak al voldoende voor excuses of schaamrood. Misschien voel ik me wel een beetje superieur omdat ik altijd feitelijk kan blijven en geen emotionele toppen of dalen heb. Dat is overigens ook wel eens een nadeel gebleken.

Phryne

Ik had eerder anderen voor ogen bij superieur maar dat terzijde. Ik ken nogal wat mensen die geen ruzie maken omdat ze bang zijn dat er ruzie ontstaat als ze zeggen wat ze dwars zit. Dat vind ik best wel lastig om mee om te gaan. Want je voelt wel dat er iets is, maar dat wordt niet gezegd of zo ontzettend tussen de regels door dat ik het niet snap. Ik houd zelf van de meer directe boodschappen.
Maar om terug te komen bij TS: nee ruzies maken met schelden en weglopen zijn zeker niet goed waar de kinderen bij zijn en meer dan een keer per jaar is veel. Gewoon ruzie maken ("jij zei toch echt dat we hier naar rechts moesten""nee dat zei ik niet, ik zei dat het misschien zo was""ja daar heb ik wat aan, jemig kun je niet gewoon zeggen dat je fout zat""nee ik zat niet fout en jij zeurt" "ok zeur ik nou dan houd ik wel mijn mond""prima doe dat maar". En dan 5 minuten later: "ok je hebt eigenlijk wel gelijk, ik zei het ook onduidelijk maar het is warm en we zitten al zo lang in de auto" "ja nou geeft ook verder niet".) is niks mis mee in mijn optiek ook niet als de kinderen op de achterbank zitten.

Alkes

Tegen mijn man durf ik alles te zeggen, wat hij niet altijd 'leuk' vindt, volgens hem is het echt nooit goed wat hij doet, maar tegen iedereen daarbuiten hoor ik helaas wel tot de groep die niet snel iets durft te zeggen. Ik vind het sowieso iets lastigs om kritiek te uiten, waardoor ik door de spanning die dat oplevert makkelijk in tranen raak nog voor ik uitgepraat ben. Een ruzie tussen man en mij levert dan ook meestal het beeld op van de tetterende man en de huilende vrouw. Ik vind het waardeloos. Soms lukt het zomaar wel om het zonder traanvergieten te doen. Ik denk te weten hoe dat komt. Dan ben ik niet bang voor de reactie, omdat me dat misschien minder kan schelen. Het moet gezegd worden of het nu leuk is of niet. Dat is wel iets anders dan onverschilligheid, meer van zelfvertrouwen... denk ik .

Je kunt ook te assertief zijn. Daar loop ik weleens tegenaan met mijn zus de laatste tijd. Opeens heeft ze besloten dat ze bepaalde grenzen heeft, maar ik vind die grenzen soms 'niet eerlijk'. Bijvoorbeeld: zus geeft aan dat ze naar een winkel wil, omdat ze weet dat ik dat leuk vind. Maar als ik het gevoel heb dat ze het éigenlijk niet leuk vindt, maar mij een plezier doet, kán ik reageren met 'wil je dat wel?', zij 'ja hoor', ik: 'het hoeft niet hoor, we kunnen ook....'. Zij kan dat dan afkappen met 'dat moet je niet doen Kaaskopje!'. Bam... zo bovenop mijn goede bedoelingen. Ik snap wel waarom ze het doet, ze heeft al ja gezegd, waarom dan nog een keer vragen of ze het meent? Ze vindt als ze zoiets zegt, ik het direct moet accepteren. De eerste keer dat ik dat meemaakte was op het vliegveld in januari. Ik was bijna in tranen, een schrikreactie was dat. Later deed ze het nog een keer. Ik vond en vind het een zeer onaangename manier om hier mee om te gaan van haar, vooral door de harde strenge toon die ze dan gebruikt. Maar omdat ik niet direct goed de vinger op de zere plek kan leggen met waarom ik daar zo van schrik, 'durf' ik niet goed kritiek te geven. Dat wordt dan weer zo'n worsteling. Ik heb een goede relatie met haar, maar het is af en toe wel op eieren lopen. Misschien ook van haar naar mij, maar of dat zo is weet ik niet. Ik weet dat ik het binnen een minuut zwaar kan verpesten als ik écht eerlijk zou zeggen wat ik van een bepaald onderwerp vind. Om wille van de lieve vrede voor de tijd die we nog hebben (klinkt fatalistisch, maar ik meen dat wel), slik ik liever kritiek in dan dat we ruzie krijgen. Die grap heb ik al met mijn ouders meegemaakt. Dat zou ik overigens wel weer net zo laten gebeuren, omdat dit een principekwestie was waar ik wel stelling móest nemen.

Het gedoetje van Alkes in de auto

De discussie zou misschien anders gelopen zijn als we eerst een definitie van 'ruzie-maken' gemaakt hadden.

Wat Alkes beschrijft valt voor mij onder meningsverschil/onenigheid/gedoetje. Die hebben we hier thuis ook. Ook in aanwezigheid van de kinderen.

Ruzie is voor mij: verbaal/fysiek (te) heftig (re)ageren, schelden, met deuren slaan, driftig, opmerkingen maken om een ander te kwetsen, onder de gordel. Je zelf niet helemaal onder controle hebben. Dat dus allemaal.

En dáár doe ik dus niet aan mee. Geen idee of ik me daardoor superieur voel. Ik weet wel dat ik het belangrijk vind om respectvol met mensen om te gaan.
En het komt ook nooit zover, de hele enkele keer dat ik benaderd wordt op een manier die ik niet fijn vind, dan geef ik dat aan: ik vind het erg vervelend dat je zo tegen me praat/doet. Ik hang nu op/ga nu weg en we hebben het er straks/morgen nog wel over als je wilt. Of iets dergelijks.

Als anderen knallende ruzie willen hebben en het hartstochtelijk goed willen maken daarna, dan vind ik daar niets van, ik vind dat dan niet 'inferieur'. Gewoon doen als dat bij jullie past.

Maar.... het ging hier over de aanwezigheid van kinderen bij ruzie. En daar vind ik wel wat van. Uit eigen ervaring, zie mijn eerdere bericht.

Kadotje

Eens dat definitie van ruzie maken wel van belang is En eens met "Als anderen knallende ruzie willen hebben en het hartstochtelijk goed willen maken daarna, dan vind ik daar niets van, ik vind dat dan niet 'inferieur'. Gewoon doen als dat bij jullie past." zolang dat niet in aanwezigheid van kinderen is. Lastige is dat zo'n patroon in een relatie kan sluipen (lang) voordat er kinderen zijn en dat het dan moeilijk uit te bannen is.

Zeker niet superieur

Ik maak vrijwel nooit ruzie, maar dat komt omdat ik dat ook niet kan; ruzie maken. Ik ben zeker niet makkelijk (ik heb namelijk altijd gelijk ). Kritiek geven kan ik niet. Kritiek ontvangen ook niet.
Mijn ouders maakten/maken ook nooit ruzie. Met mijn broer en zus had ik ook bijna nooit ruzie. Ik kan eigenlijk altijd wel met iedereen omgaan.

Ik ken een gezin met leuke mensen. Echt mensen die iedereen leuk vindt, gezellig, hartelijk, open etc. En toch viel me laatst op dat zij op een of andere manier toch geregeld ruzie met anderen hebben. Apart. Ik moet er nu opeens aan denken. En dat komt inderdaad denk ik omdat zij zich geen blad voor de mond nemen. Als iets ze niet bevalt, dan zeggen ze dat en niet altijd even subtiel dus.

Het is denk ik goed dat er van alles wat bestaat

Ruzie

Mijn man vond het destijds wel een beetje eng om mijn ouders voor te stellen. Omdat ze regelmatig ruzie maken. Over niks. En dan dus niet knallende ruzie, maar onenigheid en irritatie. HIj heeft dat altijd erg vervelend gevonden.

Pien

Als psycholoog van de koude grond, denk ik na het lezen van jouw tekst dat je (net als ik eigenlijk) als kind nooit geleerd hebt om goed ruzie te maken. Je gaat het uit de weg. Als je het over die andere mensen hebt, lijkt het of je het ergens wel bewondert dat ze geen blad voor de mond nemen en toch sympathiek gevonden worden. Misschien mag jij iets meer durven?

Pien,

Mag ik vragen hoe je dan reageert als je wel kritiek krijgt?
Negeer je het dan? En accepteert de ander dit?

Je hoeft niet te antwoorden. Je opmerking ‘ kritiek ontvangen ook niet’ deed mij dit afvragen.

Kaaskopje

Zou het kunnen dat je zus nu ze ouder wordt wat meer trekjes van de ouderlijke kant krijgt die naar voren komen?

Ik bv ga ook steeds meer op 1 van mijn ouders lijken en echt, dat zijn niet altijd de goede kanten. Geeft ook niet, maar misschien verklaart het wat meer.

Definitie

Ja Kadotje dat is echt wel schrikken. Wat een vreselijke definitie van ruzie geef jij. Ik snap dat je dat niet wil. Voor mij is ruzie iets heel anders. Ik vind het juist niet respectvol om niet je grenzen aan te geven, en als het moet luidkeels. Voor mij is het een teken dat de ander belangrijk is, waarom zou ik anders die moeite doen? En ik vind ook dat die ander aan mij duidelijk moet maken als ik te ver ga, wat voor relatie heb je anders? Dat is juist respect. Eerlijk zijn, volledig, en elkaar en elkaars gevoelens serieus nemen. En dus ook boos worden als er iets is.
Kaaskopje, ik kan me zo inleven in jouw zus. Ze wil iets voor je doen en jij weigert dat te accepteren, neemt haar niet serieus. Snap je die invalshoek?

Mussie, inleven dat je onvriendelijk afkapt?

Kaaskopje wordt kennelijk op een niet erg vriendelijke manier afgekapt, want ze schrikt ervan en moet op eieren lopen.
Als ik Kaaskopjes post zo lees, krijg ik de indruk dat de zus al wrevelig reageert voordat ze Kaaskopje afkapt, want Kaaskopje reageert vast niet voor niets zo. Dus om nou te stellen dat zus niet serieus genomen voelt door de reactie van Kaaskopje, dat had ik niet uit deze post gehaald.
De post van Kaaskopje doet me eerder denken aan wat er gebeurt als mijn kinderen beloven dat we met het gezin "iets leuks" gaan doen waarbij ik mag uitkiezen wat, en als het puntje bij paaltje komt ze er helemaal geen zin in hebben. Ik hoor ze zuchten, bedenk wat anders en dan reageren ze met een snauw "ja wel hebben het toch beloofd, we gaan het wel doen hoor!" (maar ondertussen hoor je ze denken, waarom hèb ik het beloofd, daar heb ik helemaal geen zin in!).
Ze zijn heel eerlijk, ze geven precies aan wat ze voelen, doen wat ze beloven, maar toch.

Mussie op je vraag

Op zich snap ik dat ze vindt dat één keer aangeven dat ze iets wel of niet wil voldoende moet zijn. Maar inderdaad de manier waarop daar sprongen de tranen spontaan van in mijn ooghoeken. Ik heb dat niet laten merken, samen boos het vliegtuig in leek me een slecht plan. Ik heb het toen voor dat moment ook van me afgezet.

Nu ik er weer over aan het schrijven ben, komt er ook meer boven. Er was al het een en ander voorgevallen tijdens de dagen ervoor. Ik was daar geïrriteerd over, maar ja... dat is ook niet gezellig, dus wat ik op het vliegveld deed, was daar een reactie op. Zo van: omdat ik chagrijnig was dáárover, hoef je nu niet iets tegen je zin te doen. Dat voelde voor mij niet prettig. Ik probeerde dat dus min of meer recht te zetten, maar dat kwam niet goed bij haar over. Omgekeerd zal zij vast ook zo haar irritaties gehad hebben, dus dat zal van haar kant ook meegespeeld hebben. We hebben het een aantal weken later nog wel over gehad, naar aanleiding van dat ze het nóg een keer zo deed. We proberen zo goed en zo kwaad irritaties uit te praten, omdat we gemerkt hebben dat dat verstandig is om te doen, maar ik merk dat ik zelden volledig het achterste van mijn tong laat zien, omdat de kans groot is dat meer stuk maakt dan me lief is.. Dus als we het 'uitpraten' is dat maar tot een bepaald deel. Ik heb dit ook met de andere zus besproken, bij haar lopen de irritaties richting zus 1 nog hoger op, wat ik begrijp, maar ik wil dat ze mij buiten een eventuele 'clash' tussen haar en zus 1 houdt. Ik accepteer bepaald gedrag van zus 1 omdat we daardoor gezellig met elkaar om kunnen gaan. Normaal gesproken lukt dat meestal wel. Dat vind ik ook wat waard. Maar het is niet altijd gemakkelijk.

Kaaskopje

Het klinkt als een beter idee om het maar gezellig te houden. Ik snap haar irritatie puur bij dit ene voorval wel, dan doe je iets voor iemand uit aardigheid en dan gaat diegene ‘zeuren’ of jij het ook wel wil. Wat moet je dan zeggen?
Maar zoals jij het nu uitlegt, klinkt het allemaal wel wat ingewikkelder in jullie relatie. Zussen heb je niet voor het uitkiezen hè?

Beladen tijd

Een beladen tijd geeft altijd een ander sausje over het geheel. Als het spanningsveld is verdwenen, reageer je weer zoals je bent.
In geval van Kaaskopje geldt dit voor beiden. Ook haar zus had last van de zorgen voor haar ouders.

Ik begrijp

Niet zo goed hoe het waarom ging.
Niet dat ik details " wil", maar ik begrijp niet wie nu waarom boos was, kort gezegd: wie wat fout deed.

Verder denk ik ook dat naast de familietrekjes Flanagan ook wel gelijk heeft en dat dat mee kan werken.

Het siert je Kaaskopje, dat de band het belangrijkst voor je is en dat je daardoor meer accepteert. Sommige mensen kunnen zich niet inhouden, maar ook niet altijd is dat expres.

Flanagan

Slaat denk ik de spijker op de kop. Beide partijen reageerden waarschijnlijk niet bijzonder handig, en daar helpt zo’n verwacht ‘mijnenveld’ ook niet echt bij. In alle relaties, ook (zeker...) tussen zussen is het soms op je tong bijten en doorgaan.

Zijspoortje Kaaskopje: hoe is het nu met je moeder?

Ginny, zijstraatje (pak toch je fiets maar😃)

Aardig dat het het vraagt. Voor wat we ervan merken, gaat het verrassend goed. Ze is echt een oud mensje, maar binnen haar mogelijkheden is ze hard aan het werk om alles op te ruimen. Daar gaat ze naar mijn gevoel niet altijd handig mee om. Spullen zomaar wegdoen, terwijl het kapitalen waard kan zijn. Ik klink als een geldwolf naar mijn gevoel, maar ik haal het liever naar Nederland om het hier te verkopen dan dat ze het daar met een advertentie in de winkel te koop hangt.

Maar het lijkt wel of ze éindelijk schoon schip kan maken. Ik denk dat ze nooit hardop zal zeggen dat het voor haar ook een opluchting is dat mijn vader niets meer in te brengen heeft, maar in haar gedrag zie ik dat gewoon. Ze hield wel van hem, maar ik krijg de indruk dat ze nu het gevoel heeft van "zo, nu ben ik aan de beurt!" Dat is aan een kant geweldig voor haar, maar het maakt me ook vrrdrietig. Ik had haar dit veertig jaar geleden al gegund.

Hij wilde thuis altijd binnen zitten. Overal héérlijke plekjes om te zitten, maar nee... eten moest binnen, koffie binnen, om te gillen gewoon. En ik vermoed dat ze dat in stilte ook weleens deed. Nu kan ze altijd buiten zitten, niemand die daar iets van zegt. En ze geniet! Ik vraag me af of ze zelf doorheeft dat ze die signalen van "bevrijding" afgeeft. Daar heb ik het maar niet over.

Al zijn spullen gaan in hoog tempo uit de kasten. (Dat baart me dus wel zorgen). Ze gaf aan dat ze zich niet alleen voelt omdat ze veel gebeld wordt. Dat was met mijn vader ook wel anders. Ze is erg blij met ons contact. Ik op mijn beurt vind het nu vreselijk dat ze niet in mijn buurt woont (gaat ook niet gebeuren). Ze is opeens heel erg open, wil geen geheimen voor elkaar hebben, dus ze is heel open over haar bankzaken en dergelijke. Ik weet niet wat ik meemaak en ik ben daar zó blij mee. De poort staat dus wagenwijd open, maar ja...een paar duizend kilometer verderop. Ik ga er in het najaar vermoedelijk weer heen. Dan alleen met mijn dochters. Beter 😅.