Hebben jullie wel eens ruzie waar de kinderen bij zijn?

O, die ken ik. Intussen ben ik wel van mening veranderd hoor, maar ik heb het mijn ouders ook lang kwalijk genomen dat er zonder mijn toestemming een (dit!) broertje kwam! Het was een etterbakje, en dat zegt hij nu ook van zichzelf, dus het lag niet alleen aan mij .

Hoe je daar op moet reageren? Streng. Dat je dat soort teksten niet wilt horen. Mijn kinderen kregen in dat soort gevallen (intussen zijn ze vooral gezellig samen gelukkig) allebei straf. De een voor het iets doen/zeggen waar de ander last van had, de ander vanwege de reactie. Met daarbij altijd het alternatief: kom naar mij, dan handel ik het af. En naar de boosdoener natuurlijk ook een preek over eigen spullen of kamers, of irritant gedrag, of wat er dan ook aan de hand was. Heeft helaas niet geholpen, mijn dochter was (net als mijn broertje) heel goed in het sneaky haar broer op stang jagen, net zolang tot hij het niet meer trok.

En ach, op je broers en zussen is het goed oefenen met ruzie maken, het dient ook wel een doel. Dus het moet af en toe ook gewoon kunnen. Maar zeggen dat je wou dat de ander nooit geboren was, nee, dat kan echt niet.

Het schijnt

dat ruzie maken thuis tussen kinderen echt niet erg is. Daar leren ze wat van.
De kinderen hier ( 16 en 10) schoppen elkaar nog regelmatig onder de tafel tijdens het eten. En heibel over niet op elkaars kamer mogen komen is er ook vaak genoeg. Toch zijn ze buiten de deur erg leuk met elkaar en vormen ook wel een blok.

Tijdens de maaltijden hier kan het er best pittig aan toegaan met discussies. Mijn man en ik hebben soms best uiteenlopende ideeen over dingen en daar kunnen dan pittige gesprekken van komen. We zijn allemaal, ook de kinderen, verbaal erg sterk en het is hier dus niet verboden om het niet met elkaar eens te zijn. En er komen dus ook stemverheffingen bij in het heetst van de strijd.
Bij mij thuis vroeger gingen de maaltijden net zo, wij waren met 4 kinderen en dat klapte er ook regelmatig op. En we kunnen nog steeds prima met elkaar overweg.

Een opmerking als ik wou dat je nooit geboren was zou hier niet getolereerd worden. Ruzie maken mag, maar wel op een fatsoenlijke manier.

Pennestreek

"Hoe je daar op moet reageren? Streng. Dat je dat soort teksten niet wilt horen. Mijn kinderen kregen in dat soort gevallen (intussen zijn ze vooral gezellig samen gelukkig) allebei straf. De een voor het iets doen/zeggen waar de ander last van had, de ander vanwege de reactie. Met daarbij altijd het alternatief: kom naar mij, dan handel ik het af. "

Zo doen wij het ook wel zo'n beetje, zij het met de aantekening dat de jongste meestal niets ernstigs te verwijten valt. Als het geen 'geleend' boek betreft gaat het wel om 'verkeerd kijken'. Dat maakt het lastig om je als ouders nog ergens in het midden op te stellen wat de oudste natuurlijk extra kwaad maakt (hij krijgt altijd de schuld).

juf Ank

Ja, nog steeds alleen met het kind. Ik heb mijn buik wel even vol van drama. Het gaat goed met ons.

fijn

ookzo!!

Ja, ruzies kent gradaties. maar we hadden het over een stevige ruzie; met schreeuwen en schelden tussen twee ouders. dat is hartstikke bedreigend voor kinderen om mee te maken en tussen twee broers/zus is al weer heel anders. Niet te vergelijken.

Juf ank

Over je laatste opmerking in nr 25. Noem je dit beheerst en volwassen? Als dit de beheerste manier van omgaan met conflicten is die jij predikt, geef mij dan maar een eerlijke, opluchtende schreeuwpartij (ok, niet te lang). Ik hou meer van recht door zee.
En je laatste post ook weer. Jij hebt het misschien over schreeuwen en schelden maar dat betekent niet dat ‘’we het over schreeuwen en schelden hebben”. Nogmaals, jouw waarheid is niet de waarheid. Volgens mij gaat het over ruzie en iedereen heeft daar blijkbaar zn eigen beeld bij.

Mussie

De OP ging wel degelijk over ruzies met schelden, stemverheffing en een huilende moeder...

Nee hoor Pennestreek

Er staat dat man niet zulke mooie dingen zegt. Het kan best zijn dat topicstartster schelden bedoelt. Het kan zijn dat jij dat zo interpreteert. En juf Ank interpreteert dat ook zo. Ik heb het echter anders geïnterpreteerd. Ik dacht dat ze bedoelt dat hij onaardige dingen zegt over haar, niet schelden.
En dat is dus mij punt. Je hebt niet gelijk met jouw waarheid. Dat heeft niemand.

Referentiekader

Een tekst als 'Mijn man kan trouwens heel kwaad worden op mij en zegt dan niet zulke mooie dingen. Soms ben ik dan in tranen.' kan op velerlei manier uitgelegd worden. En iedereen hier reageert binnen zijn/haar eigen referentiekader. In dat van mij staat dit gelijk aan schelden, en zie ik gelijk de scenes uit mijn eigen huwelijksverleden voor me, maar misschien bedoeld TS het wel niet zo.

Ik denk dat we mogen concluderen dat iedereen een andere opvatting heeft over wat wel of niet acceptabel is, al naar gelang het eigen referentiekader (hoe is je temperament? hoe waren jouw eigen ouders?). Fysiek geweld is sowieso uit ten boze, daar is iedereen het wel over eens. In hoeverre je dit als verbaal geweld kunt zien, daar kun je over discussiëren.

6 keer per jaar?

Ik vind 6 keer per jaar knallen juist wel veel. Dan heb je dus elke 2 maanden knallende ruzie? Dat zou ik echt niet accepteren.

Nee

Waar maak je dan ruzie over? Ik heb nooit ruzie. Met niemand.

Irm

Applaus.

goh Irm

Je hebt geen idee waar mensen ruzie over kunnen krijgen? Ik zou zeggen spreek eens een collega, bekende of familielid. Of lees eens een boek, kijk eens een film. Er zal echt een wereld voor je open gaan.

Nou

Je bent niet in staat een normaal gesprek te voeren?
En ja ik spreek genoeg mensen. En nee ik snap het echt niet.

goh Irm

Heb je wel eens gevoelens dan? Of ken je dat ook niet?

Dan nog

Dan nog kun je iets normaal bespreken

Jee

Ik maak ook nooit echt ruzie, wel gemopper maar dat mag geen naam hebben.

Team

Ik zie het in onze teams. Ze hebben de moeilijke mensen bij elkaar in een team gezet. En de makkelijke mensen ook. En bij de makkelijke mensen is gewoon nooit ruzie.

Precies phyrme

Dat bedoel ik

Irm

Maar ik ben geen maatstaf, ik ben gewoon erg makkelijk in zaken daar laten waar ze horen. Alleen als iemand willens en wetens mij benadeelt of niet serieus neemt word ik boos. Dat zijn dan ook altijd eikels van mensen met wie ik nooit meer meer dan strikt noodzakelijk wil omgaan.

Phyrne

Maar dat bedoel ik dus. Mensen zijn zo moeilijk soms. En idd bij onrecht zou ik boos worden maar ik ga niet meer om met mensen die anderen kwetsen

Wat fijn Irm

Wat fijn dat jij je de luxe kunt veroorloven om niet om te gaan met mensen die anderen kwetsen.

Ik heb die luxe niet, en het heeft me 40 jaar gekost om te accepteren dat ik boos mag worden als mijn grenzen overschreden worden.

Maar vertel vooral dat mensen soms zo moeilijk zijn.

Voorbeeld

Noem eens een voorbeeld dan?

Irm,

Dit draadje betreft ruzies in (thuis)situaties op momenten waar de kinderen bij zijn. Niet de situaties op het werk of in teamsporten; ruzies buiten het gezin om. Het lijkt mij dat je het woord kinderen over het hoofd hebt gelezen.

Wel meningsverschil, geen of nauwelijks ruzie

Ook ik heb nooit ruzie. Ik kan prima mijn grenzen bewaken, maar blijf eigenlijk altijd redelijk en rustig. Mijn man ook. Wij kunnen het wel echt met elkaar oneens zijn, maar blijven altijd respectvol naar elkaar en komen er ook altijd uit door belangen of voorkeuren af te wegen. Ik denk dat we in onze 25-jarige relatie misschien 2 of 3 keer met stemverheffing tegen elkaar gesproken hebben. Het ging dan om (wederzijds) onbegrip of onmacht. Langer dan één gesprek duurt dat nooit. Een paar uur laten praten we het dan uit. Soms is de conclusie dat we 'dus' allebei anders over iets denken. En dan praten we er over hoe we daar dan mee verder kunnen.

Als kind hadden mijn ouders vaak ruzie. Met schreeuwen en huilen, stilzwijgen, of communicatie via de kinderen. Afschuwelijk vond ik het. Je kunt als kind nergens heen, je woont thuis, je eten en je bed is daar. Waar zou je heen kunnen? Geen ontsnappen mogelijk, aan die ruzie-sfeer... Lag ik in bed, hoorde ik de ruzie van beneden. Mijn ouders zijn gescheiden: gelukkig. Voor alle schrijvers en lezers in de echtscheidingdraadjes: ik vond het een verademing. Rust in huis.

Ik neem aan dat ik mijn man hier op heb uitgekozen, op rust en harmonie. Zal ook deels eens geluksfactor in zitten, dat het zo gaat tussen ons. We denken over alle cruciale dingen (geld, opvoeding, leefstijl; e.d.) hetzelfde. Wij komen er met een gesprek altijd samen uit. Als we het oneens zijn, of elk iets anders willen, mogen de kinderen (pubers) dat meestal gerust weten. Maar, het is altijd in een veilige sfeer, het is heel duidelijk dat we van elkaar houden.

En verder zou ik echt niet weten met wie ik ruzie zou moeten maken, dus ik snap de vraag van Irm wel. Ruzie klinkt voor mij basischoolachtig. En, je doet het met z'n tweeën. En ik... ik doe niet mee. Ik ga niet schreeuwen of met deuren slaan en ik ben volgens mij ook nooit onredelijk en altijd bereid om naar het standpunt van de ander te luisteren. Tja, dan kun je ook geen ruzie hebben, toch?
Ik kan boos, verdrietig, teleurgesteld zijn. En een hele enkele keer ook besluiten niet meer met iemand om te willen gaan omdat we blijkbaar (toch) niet bij elkaar passen.

Maar ruzie met stemverheffing en slaande deuren? Met wie? Waarom? Het enige wat ik kan bedenken: als het gaat om iets dat héél belangrijk voor je is en als je je machteloos voelt/bent.

Kadotje

"Als kind hadden mijn ouders vaak ruzie. Met schreeuwen en huilen, stilzwijgen, of communicatie via de kinderen. Afschuwelijk vond ik het. Je kunt als kind nergens heen, je woont thuis, je eten en je bed is daar. Waar zou je heen kunnen? Geen ontsnappen mogelijk, aan die ruzie-sfeer... Lag ik in bed, hoorde ik de ruzie van beneden. Mijn ouders zijn gescheiden: gelukkig. Voor alle schrijvers en lezers in de echtscheidingdraadjes: ik vond het een verademing. Rust in huis."

Precies. Mijn ouders schreeuwden niet, maar er hing wel heel vaak een heel gespannen sfeer, silent treatment, verwijten, de kinderen erbij betrekken, enzovoort. Ik heb ook als tiener wel eens gevraagd of ze niet beter zouden scheiden. Ze hebben dat uiteindelijk gedaan, in mijn ogen tien jaar te laat. Ik denk dat je de impact op kinderen niet mag onderschatten.

En dan ook nog

6 keer per jaar is elke 2 maanden.

Maar... je weet nooit of, en zo ja wanneer je ouders weer ruzie krijgen. Als kind was ik daardoor vaak alert en in onzekerheid.... zou het goed of fout gaan, na deze actie/dit weekend/deze autorit?

Dat hoeft bij de kinderen van TS natuurlijk niet het geval te zijn, wat ik beschrijf. Mogelijk ervaren zij het heel anders. En de situatie is vanzelfsprekend anders. Maar ik wil het hier toch graag meegeven.

Fijn als alles harmonieus opgelost kan worden

Maar stel dat de een de kalmte zelve is en de ander niet. Ben je dan toegeeflijk voor de goede vrede?

ook een kwestie van temperament denk ik

Ik heb ook bijna nooit ruzie met mensen, alleen als iemand het werkelijk bont maakt en ver over een grens heen gaat. Mijn man heeft een heel stabiel karakter, die is niet kwaad te krijgen

Maar zoals Irm niet kunnen begrijpen waarom anderen ruzie maken, dat vind ik wel wat ver gaan.