Mijn man heeft een seksverslaving

Breiertje schreef op 14-11-2024 om 20:46:

[..]

Dat is het leven Izza. Soms gaat alles goed, soms valt het allemaal tegen. En nu komt het allemaal op een hoop. Scheiden op dit moment daar zou ik mijn kids nu echt geen plezier mee doen. Wie weet gaat het dan helemaal fout. Nu vinden ze steun in ons warm nest. We staan er voor elkaar zoals we altijd deden. Het feit dat wij 2 nu schouder aan schouder staan betekent ook dat er nog veel goeds is. Veel koppels zouden al lang uit elkaar gegaan zijn.

De zoon is stabiel. De jongste nu even doorzetten. En de zieke dierbare ( niet de man) gata een lange moeilijke strijd aan. Als we dit samen overwinnen dan is dit toch ook een goed teken? De therapie voor beiden is bezig.

Voor mijn kinderen ga ik door vuur. En stel ik me daarom op de tweede plaats? Neen. Hun problemen stellen zich nu, samen met ons probleem. En weglopen, scheiden daar wordt niemand beter van. Integendeel. Je moet jezelf in het leven voorop stellen, maar het kan geen kwaad om in crisis even aan het groter geheel denken.

Wat de toekomst brengt, dat weet ik niet. Ik moet nu in het heden leven. Een dag met een keer.

Het doet soms wel goed, om even niet met ons bezig te zijn maar met iemand anders.

We werken beiden hard aan het 'ons'.

Op dit moment is hij een hele sterke rots voor de kinderen nu. Samen met mij.

Hij is niet alleen een verslaafde. Er is ook een mens, een vader achter de verslaving. Een mens die hard werkt aan zichzelf en aan zijn gezin.

Of we samen blijven, dat kan ik niet zeggen.

Maar wie zegt als ik een andere man leer kennen dat hij ook geen bedrieger is? Welk rugzakje zal die hebben?

Zijn hoofd is vrij, zijn hoofd heeft rust, hij voelt zich bevrijd.

En ik, ik vecht als een leeuwin voor mijn kids. Ik sleur ze door moeilijke levensfases. De wereld is hard. Maar mijn nestje is warm. Een warme thuis, dat is hier altijd geweest. En ik zie nu aan mijn man zijn problemen dat dit ook belangrijk is voor hun verder leven.

Ik verdedig hem niet. Echt niet hij was fout. Echt, ik weet dit.

Maar hij is een goede papa.

Nu focussen we ons op de kids, op de zieke geliefde (niet de man), op ons, en op warme kerstdagen.

En dat is al ver genoeg.

Ik hou van mijn kids, en van het leven. En dat is mooi.

Ik lig wakker van de kids hun problemen. En dat is positief. Dan lig ik eens niet wakker van de onze.

Na 5 maand merk ik eindelijk een evolutie in het proces.

Ik geniet van lekker eten, van mijn hobby.

Een beetje positiviteit na maanden verdriet.

En het kan dat ik hem misschien in de toekomst verlaat, maar misschien vinden we elkaar terug. Dat weet ik niet.

Ik vind als je zoals wij nu voor zo'n uitdaging staan, en we kunnen dit nu samen zo goed bolwerken, dat dit wel een teken is.

Ieder volgt zijn eigen pad, en naar mijn bescheiden mening ben jij goed bezig, een sterke vrouw, zelfbewust, die opkomt voor anderen, haar nest beschermt op een gezonde en bewuste manier. Iets wat in onze individualistische tijden, waar iedereen een beetje naar zijn eigen navel zit te staren en aan “zelfzorg” doet, dikwijls wordt veroordeeld. Al die “zelfzorg” mondt dikwijls uit in puur egocentrisme. Ik ben ook meer het type dat gericht is op de ander en juist dat maakt mij gelukkig, geeft zin aan mijn leven. Wat niet wil zeggen dat je over jou laat lopen. In toxische relaties met een partner die het echt niet goed voorheeft met de ander moet niemand blijven zitten. Maar dat lijkt me hier zeker niet het geval. Inderdaad, een mens IS zijn fout niet, maar zoveel meer. En niemand is perfect. Ik wens jullie oprecht veel succes. 

zonder alle reacties gelezen te hebben wil ik ook even reageren. Ik val met de deur in dit topic en het raakt me omdat mijn partner ook een seksverslaving heeft. Hij kijkt veel P (ik krijg dat gore woord niet uit mijn toetsenbord) en soms denk ik “als hij dit doet dan is de stap naar een hoer ook nog maar klein of een massagesalon”. Hij heeft geen baan en zit dus de hele dag thuis, al jaren. Hij pint altijd een bedrag en geeft dat dan overal contant uit dus zijn afschriften uitpluizen heeft geen zin, daar zal niets op te zien zijn en bovendien heeft hij internetbankieren.
 
Wij zijn vijf jaar samen, in het begin heeft hij het woord seksverslaving zelf ooit genoemd maar dit ontkent hij nu. Toen hadden we nog niet echt een serieuze relatie. Nu we dat sinds 3 jaar wel hebben, en ik merkte dat hij nog steeds heel vaak kijkt, terwijl wij dagelijkse seks hebben, heb ik hem gezegd dat ik dat niet prettig vind en het niet in een relatie vind passen. Was hij het niet mee eens maar wilde dan wel minder gaan kijken. Ik heb geëist dat het P woord zelf ook niet meer genoemd wordt door hem (want hij schept er ook genoegen in mij hiermee te triggeren) en dat ik er niks meer over wil horen noch zien!
Maar meneer houdt er rare gewoontes op na en noteert de namen van zijn fapmateriaal in een schrift dat hij ook voor andere zaken gebruikt in de waan dat het niet opvalt. Maar ik heb dat dus gezien. Het lag gewoon op tafel. Ik walg ervan en weet niet wat ik moet doen. Ik hou van hem maar mijn vertrouwen is weg en het kwetst mij enorm dat hij het blijkbaar nodig heeft om naar die dellen te kijken. Terwijl hij in bed en erbuiten niets te klagen heeft. Ik SNAP dat niet! Heb ook gezegd dat ik het kwetsend vind. Decsrks tussen ons is ook nogal p-grafisch. Op een andere manier kan hij het al niet eens meer vrees ik. Ik vond ook erectiepillen in zijn la en hij gebruikt vaak een cockring om hem omhoog te houden. Of is dat normaal als je 49 bent? 

Dan mijn vragen aan topicstartster; hoe kwam jij erachter en achter het hoerenbezoek? Ik weet: zonder vertrouwen is er geen relatie mogelijk maar ik ben nog niet zover dat ik er nu gelijk de stekker uit kan trekken. Wel fijn om hier mijn verhaal kwijt te kunnen.

Iedereen mag hierop reageren. Ik heb behoefte aan inzichten, adviezen en erover praten want dat kan in het echte leven erg moeilijk.

Limonina schreef op 18-11-2024 om 20:37:

[..]

Helemaal mee eens. Bij echt fysiek vreemgaan, hoeren of massagesalons, betalen om content te zien en dat soort zaken: einde relatie. Zonder aarzelen. Maar vermoedelijk kijkt mijn vriend “alleen maar heel vaak P en dat is het dan”, en hoor je van iedereen dat alle mannen dat doen. Tja, dat denk ik ook wel. 99,99% doet het denk ik. Maar mij kwetst het dus moet ik grenzen stellen.

Tja dat is het argument dat altijd gebruikt wordt. Flauwekul want dat is net als een alcoholist die zegt 'mwoah iedereen drinkt toch". Terwijl velen het wel kunnen houden bij twee glaasjes in het weekend. Het probleem bij jullie lijkt mij dat hij vindt dat hij totaal geen probleem heeft. En als dat blijft,is eigenlijk het enige wat je als partner kunt doen, beslissen: wil ik dit in mijn leven of niet. sterkte

Limonina schreef op 18-11-2024 om 20:37:

[..]

Helemaal mee eens. Bij echt fysiek vreemgaan, hoeren of massagesalons, betalen om content te zien en dat soort zaken: einde relatie. Zonder aarzelen. Maar vermoedelijk kijkt mijn vriend “alleen maar heel vaak P en dat is het dan”, en hoor je van iedereen dat alle mannen dat doen. Tja, dat denk ik ook wel. 99,99% doet het denk ik. Maar mij kwetst het dus moet ik grenzen stellen.

Ik lees dat je dagelijks seks hebt. Wil jij dat ook echt zelf? Of doe je dat vanwege hem? Als tegenwicht voor zijn verslaving en om hem tevreden te houden. Ik lees dat de seks eigenlijk niet eens heel prettig is voor jou. 

Bedenk ook dat jullie situatie heel anders is dan de andere situatie hier. Je hebt pas 5 jaar een relatie waarvan 3 jaar serieus. Dus geen levenslange verbondenheid of afhankelijkheid. Ik lees ook niets over kinderen. En jij hebt een leven hiervoor gehad en kunt jezelf alleen redden. 

Ik zou zelf geen problemen hebben met porno. En vind dat ook niet iets dat je kunt verbieden. Hij is een volwassen persoon en kan dat zelf bepalen. Jij gaat daar niet over. In dit geval lijkt er echter sprake van een verslaving. Maar ook daarin kan jij niets als hij zelf niet wil of het niet als probleem ziet. Bedenk jij kunt een ander niet veranderen alleen accepteren. Kan je dat niet (en dat begrijp ik volkomen) stel dan je eigen grenzen. 

Oh en hou op jezelf te laten gebruiken voor dagelijkse seks die niet voldoet aan jouw standaarden. Zelfrespect is belangrijk. 

Breiertje schreef op 19-11-2024 om 09:08:

[..]

Weggaan is de makkelijkste optie. Ik maakte dit 8 jaar geleden al eens mee en ging door een hel. Toen wisten we niet dat hij een 'verslavingsprobleem/hechtingsstoornis' had. Toen hadden we geen professionele hulp. Nu wel.

De 2e keer deed minder pijn.

Weggaan lijkt mij de makkelijkste weg. Ik besef dit maar al te goed. Samenleven met iemand die je zoveel pijn doet, heftig. Al doet hij zijn best, dat is en blijft een loodzware strijd. Moest ik hem verlaten dan moet ik geen vragen meer stellen, ongerust zijn, dan ben ik van alles af. Ik besef dit alle dagen.

Kiezen voor elkaar is de moeilijkste weg. Zeker in mijn geval, ik voel nog steeds niets mieer voor hem.

Komt dit niet terug, dan woon ik samen met mijn beste vriend, behoud ik mijn warm nest voor de kids, en heb ik mijn financiële zekerheid. Veel zal er niet meer op mijn pad komen. Ik ben erg ziek.

Het is heel moeilijk om samen te blijven. Weggaan lijkt mij steeds de makkelijkste weg.

Breiertje, ik begrijp dat het moeilijk kan zijn hoe het nu is in je situatie maar het moet toch even van mijn hart dat weggaan echt niet de makkelijkste weg is hoor. Zeker niet als je nog van iemand houdt en dolgraag met hem door had gegaan maar dat de verslaving in de weg staat van een normale relatie. Weggaan is op een andere manier moeilijk, nee geen goede vriend waarmee je je dagen slijt, geen financiëel vangnet, niet de geborgenheid van een heel gezin. Altijd alleen thuis komen, alleen eten. Mensen die heel lang samen zijn, denken vaak 'oh maar ik kan heel goed alleen zijn' maar mijn ervaring is dat je vergeet hoe dat voelt en dat daar aan wennen toch echt wat jaartjes kan duren. Nee het is niet de makkelijkste weg. Maar er is dus geen makkelijkste weg, ook het blijven niet, dat besef ik.  Dat is het rotte van de partner van een verslaafde zijn: je word met de consequenties van zijn keuzes opgezadeld.

Breiertje schreef op 19-11-2024 om 11:26:

[..]

Goed dat je me hierop wijst. Samenwonen met iemand die je zo gekwetst heeft is verdorie moeilijk. Kan hem soms niet aankijken. Maar jouw inzicht verbreedt de mijne.

Goed dat je daarop ingaat. Ik ben weggegaan en dat was niet makkelijk,  want mijn bijna uitvliegende kinderen bleven achter. 

dank voor de reacties! Heel fijn om serieus genomen te worden!
Ik zal wat dingen toelichten zodat de situatie duidelijker is.
Ik had inderdaad een leven en enkele andere relaties voor deze relatie. Ik heb ook lang samengewoond met mijn eerste partner. Denk dat mijn afkeer van porno uit die tijd stamt. We waren nog heel jong en op een bepaald monent kwam ik erachter dat hij dat keek. Ik voelde me gekwetst en niet goed genoeg. Dat gevoel is heel diep ingesleten. Ik besef me dat ik net mijn huidige vriend nog niet zo lang samen ben en gelukkig wonen we apart, dat maakt de relatie verbreken makkelijker. Maar er is wel het houden van en hij beweert dat hij sinds ons gesprek hierover waarin ik hem duidelijk maaktecwat het met mij doet, hij niet meer veel kijkt. Of ik het moet geloven? Ik ben niet meer zo goed van vertrouwen. Zijn hele handel en wandel doorspitten kan ik niet doen al zou ik het willen. Alles gaat tegenwoordig digitaal dus ik kan niet ongezien zien gsm rekening inzien of zijn bankzaken. In zijn telefoon zou ik wel kunnen kijken want ik weet de code, maar hij heeft een ander toestel dan ik en ik ben bang dat hij daar dan achter komt doordat ik onbedoeldsporen achterlaat . Bovendien is het nogal wat om zo in iemands privé te gaan wroeten. Zou ik ook woest om worden als hij mijn telefoon ging doorzoeken. Ook al heb ik niets te verbergen. 

Wat betreft de seks; ik ben zelf ook iemand die veel zin heeft en ik doe het dys niet tegen mijn zin. Ik mis alleen vaak of meestal die emotionee verbinding. Hij is sowieso iemand die verslavingsgevoelig is en zit in therapie voor zijn psychische problemen. Ik zie soms kenmerken van een “covert narcist”. Gaslighting en enorme woede aanvallen. 

Limonina schreef op 20-11-2024 om 11:58:

Wat betreft de seks; ik ben zelf ook iemand die veel zin heeft en ik doe het dys niet tegen mijn zin. Ik mis alleen vaak of meestal die emotionee verbinding. Hij is sowieso iemand die verslavingsgevoelig is en zit in therapie voor zijn psychische problemen. Ik zie soms kenmerken van een “covert narcist”. Gaslighting en enorme woede aanvallen.

Tjee zeg, dit klinkt als een man die jou heeft binnengehaald (was er love bombing in het begin?) en die bij nader inzien eigenlijk helemaal niet leuk blijkt te zijn. 

Gaslighting doe je niet als je van iemand houdt! En je vriendin gebruiken als afvoerputje van jouw ongecontroleerde emoties ook niet.

Seks zonder emotionele verbinding is voor mij kaal en triest. Dit soort seks kun je in de kroeg op de hoek ook regelen, maar het is toch niet acceptabel in een relatie? Je verdient beter.

Je zegt dat er nog een "houden van" is, maar is dat niet eigenlijk een herinnering aan het prille begin (love bombing?), aan wat er niet meer is, maar wat je graag terug wilt? Krijg je af en toe een kruimeltje daarvan van hem toegeworpen en put je daar dan weer hoop uit? Want zo manipuleren narcisten je ook.

Dingen om over na te denken...

Breiertje, je bent niet minder dan getraumatiseerd. Daarom probeert je hoofd er chocola van te maken en wil je een logische verklaring. Maar die is er niet. Althans wel verklaringen, hechtingsstoonis etc. Maar ja er zijn zoveel mensen met een hs en die doen dit niet. Logica faalt hier. Je hebt een trauma, pijn, verdriet. Ik zou inzetten, samen met je psycholoog op het helen hiervan. En de acceptatie (als je het kunt accepteren en verder wilt) van dat dit nu eenmaal de stand van zaken is: je bent bedrogen op een voor jou onbegrijpelijke manier. Daar mag je alle gevoelens over voelen die je voelt. Misschien niet te snel denken: ik wil door of ik moet alleen verder. Gewoon voelen En als ze gevoeld zijn, zullen ze wellicht uitdoven en dan kan je pas beslissen. Dit is een rottijd echt waar. En zo lang is het allemaal nog niet he? Heel heel veel sterkte. 

Breiertje schreef op 28-11-2024 om 12:26:

[..]

5 maand nu. Er gebeurt zoveel in mijn privé leven los van dit dat ik verdrink. Ik ben zo boos, zo boos. Zoveel woede. En therapie, hoh ik verwacht er zoveel van maar denk steeds, is dit 'therapie'. Kost een fortuin en ik word niet wijzer. De info hier helpt me vaak meer. Ik heb echt nood aan jullie woorden. Maar als er negatieve komen merk ik dat ik me dit te fel aantrek, meer twijfel, dieper raak en me hier dan terugtrek.

Heb enkel nood aan positieve dingen. Genoeg shit in mijn hoofd.

Gewoon eens genieten van een goed moment met hem zou al fijn zijn. We doen dingen samen en dat lukt zonder ergernissen Dat voelt vertrouwd. Maar vroeger was ik dankbaar voor hem, stapel op hem. Nu heb ik dit niet. Hij is er. Niet meer, niet minder. Net alsof een secretaresse bij de arts er is, een normaal gegeven, zo is hij hier. Zo voelt het voor mij. Hij is er omdat hij er is. En dat voelt niet goed of niet slecht. Hij is hier omdat hij er is. Punt. In mijn ogen dan hé. Hij doet zijn stinkende best. Ik kan het niet goed uitleggen wat ik bedoel. We komen overeen, wonen samen, doen alles zoals vroeger.

Misschien is dit de juiste bewoording. Ik doe het op automatische piloot, hij doet het omdat hij het wil. Begrijp je me?

Mensen bedoelen het goed, maar je bent nog te gewond om dat nu te zien. Dan mag je dat naast je neerleggen.

Ook het 2e vetgedrukte: je bent aan het overleven. Verwacht niets meer dan dat je ademhaling en de dag doorkomt.