Mijn man met autisme wilt scheiden
Hallo iedereen,
Ik heb het ontzettend zwaar de laatste weken. Mijn man met Asperger, een depressie en anti depressiva, 16 jaar samen, heeft altijd gezegd ik ga niet weg ik houd van jou, zelfs een maand geleden nog. En nu 3 weken geleden komt die ineens aanzetten met ' ik wil dit niet meer'. Uitleg geven over wat is 'dit' geeft die niet. Het gaat al moeizaam een flinke aantal jaren maar ik was nog vanalles aan het proberen, hij deed dus blijkbaar zijn best ook niet meer.
Tot nu toe alleen ineens continu verwijten dingen wat ik fout gedaan heb in onze relatie en hij vanalles alleen goed gedaan heeft. Terwijl ik altijd degene was wat hem duidelijk moest maken wat hij zelf nodig had, wat onze dochter nodig en wat ik nodig had. Ik heb altijd vanalles geprobeerd om onze relatie in goede richting uit te krijgen, we zouden relatie therapie gaan volgen, daar had hij in toegestemd 1,5 maand geleden, en 2 weken later valt een bom.
Het is alleen nog maar zwart wit, deze periode van zwart wit was dacht ik voorbij, ik heb hem heel veel grijze gebieden laten zien, maar ineens is het daar weer.
Hoe moet ik er ineens mee leven dat die zo harteloos is en nergens meer om geeft dan zichzelf, hij geeft aan ik kies voor mijzelf, van 16 jaar houden van elkaar, van elkaar steunen naar ik wil dit niet meer and thats it. Ik ben zo boos. Zo verdrietig en heb zoveel pijn, en hij zegt gewoon 'dat doet me niets'. Onze dochter met Ass en een hersenbloeding met gevolgen, heeft het er nu ook al moeilijk door, ze heeft haar beste vriendinnetje geslagen, ze heeft nog nooit iemand geslagen. En hij zegt misschien heeft ze helemaal geen hulp nodig hiervoor, maar is wel bang dat ik haar van hem afpak terwijl ik altijd heb geprobeerd hun relatie te verbeteren, door hem te stimuleren, door te zeggen zeg eens dat je trots bent op haar, vraag eens specifieker hoe het gaat, speel eens een spelletje met haar.
En nou word mij zoveel naar mijn hoofd geslingerd. Ik moet rechtop blijven staan voor onze dochter maar ik snap het totaal niet, ik loop continu met lood in mijn schoenen en communiceren is zo zwaar zonder boos te worden. Deze man ken ik niet, alsof die ineens iemand anders is, heel wreed, kill enz.
ik ben helemaal de weg kwijt. Ik houd van die man van 3 weken geleden maar niet van die man wat nu iedere dag voor me staat, die ken ik niet.
Volgens mij ben ik ook nog heel erg sensitief en rechtvaardig, slecht van vertrouwen, doordat we veel met onze dochter hebben meegemaakt en daarbuiten ook veel hebben meegemaakt.
Mss iemand tips om het anders te gaan zien. Om te leren omgaan dat dit nou eenmaal de man is die die is geworden en niet meer kan teruggaan. Al wil ik dat niet geloven na 16 jaar ten opzichte van 3 weken.
Heel erg rot heb deze ervaring ook alleen net zoals menigeen hierboven had mijn partner ook een ander waar ze direct mee verder ging. Het kille en akelige lijkt nu de afhandeling bijna rond is wel minder te worden maar het zijn golfbewegingen dus niks is zeker daarin... Het is bizar dat iemand waar je zolang van gehouden hebt van ene op de dag zich opstelt alsof je de grootste vijand bent maar enige wat je kan doen is inderdaad vooruit. Bij mij helpt het nog steeds om veel te sporten/wandelen en kan gelukkig mijn ei kwijt bij veel mensen.
linn19 schreef op 23-02-2025 om 16:19:
Je boosheid spat van het scherm, ik hoop dat je je eigen posts ook nog eens met een andere blik kan lezen want wat ik lees in jouw posts is dat jullie relatie nooit gelijkwaardig is geweest en jij altijd de kar getrokken hebt. Je bent veel aan het moederen geweest over hem.
Dat jij hier schrijft dat hij met iets beters op de proppen moet komen is daar al een voorbeeld van.
Zoiets zeg je tegen kinderen die bv niet op de afgesproken tijd thuis waren met daarachter .....want anders.....
Kan me voorstellen dat deze melding van hem bij jou als een schok komt maar op het moment van scheidingsmelding van de ander is er geen "samen" meer en kun bij hoog en laag volhouden dat je recht hebt op respect maar als de ander daar niks mee doet is het een feit waar jij mee te dealen hebt en stampvoeten helpt niet.
Hij is al emotioneel afgehaakt daar kan je niks meer aan doen.
Heb je iemand bij wie je even lekker stoom kan afblazen?
Gebruik je boosheid in jouw voordeel, ga je inlezen wat een scheiding inhoud, wat er geregeld moet worden.
Hou de eer aan jezelf en handel de scheiding netjes af, bedenk ook dat jouw dochter een voorbeeld aan jou neemt. Hoe beter jij met deze scheiding om kan gaan hoe makkelijker de omslag voor haar zal zijn.
Hoe onrechtvaardig dit alles ook voelt er is maar 1 weg dat dat is vooruit.
Nou ja, je kunt ook zeggen dat hij altijd gebruik heeft gemaakt van haar diensten die uit liefde uitvoerde. En waarschijnlijk in de veronderstelling dat dit nu eenmaal hun gezamenlijke dynamiek was. Die dynamiek bouw je samen: hij laat het zich aanleunen, zij geeft het graag omdat ze van hem houdt en ziet dat hij door autisme bepaalde zaken moeilijker kan opbrengen. Je ziet bij heel veel stellen dat de een moederlijker is en de ander dat wel best vindt, stellen die hun hele leven bij elkaar zijn.
Als je zelf dan nog in die zorgzame energie zit, waarvan je veronderstelde dat jullie way of life was als stel, en de ander trekt daar ineens de stekker uit, dan is dat traumatisch. Dat voelt als een amputatie. Voor mij klinkt het ook of hij verliefd is en het ergens anders kan halen, maar het kan evengoed en diepere laag van depressie zijn. We weten het niet.
JOyce: Ja het is waar dat stampvoeten niet helpt. Ten minste niet om hem zich anders te doen gedragen. Maar ik vind dat je wel degelijk recht heb op je kwaadheid en ook dat je die moet gebruiken voor jezelf: neem een goede therapeut, ga sporten of naar demolition party, trek al je energie uit hem terug en gebruik die voor jezelf en je dochter. Nu voedt je hem nog door dingen van hem te willen. Dat het rot en oneerlijk en onbegrijpelijk is, staat als een paal boven water. Maar kies binnen die ellende ervoor alle energie aan jezelf te geven. Sterkte
