Verder na ontrouw - deel 8

GekkeHenkie100 schreef op 15-01-2025 om 13:00:

[..]

Ja, dat is een van de lelijke dingen in vreemdgaan. Je schuift gaandeweg je grenzen op. Ik wist van het contact tussen mijn vrouw en Truus. Het was een contact dat haar nu echt iets bracht, maar niet relationeel en niet seksueel… Ik ging geloven dat ik moest gaan openstaan. Heb zelf meegedacht hoe dit contact kon plaatsvinden. Daar voel ik me nog steeds verschrikkelijk vies over. En heb mezelf beloofd nooit meer tegen mijn eigen gevoel ergens in mee te gaan.

Ik denk (maar dat is amateurpsychologie) dat als je twijfelt of je grenzen geraakt worden je er al voorbij bent. Dat dat is wat de onvrede ons laat zien. En de voorbeelden die je noemt zijn voor mij op afstand niet zo ingewikkeld: allebei is gewoon grensoverschrijdend. Natuurlijk kan het voelen alsof er nu even geen keuze is (mbt werk), maar dan nog kan jouw man oog hebben voor jouw grens en daar met jou in zoeken wat haalbaar is. En die ander, waar bemoeit hij zich mee? En ik vermoed dat dit advies niet volgde op een uitgebreid en empathisch gesprek over het hoe met jou gaat..?

Ja, hier hetzelfde. Ik wist ook van het contact, al werd het gaandeweg wel steeds meer verborgen omdat ik er moeite mee had. Appen, pauzes houden, drankje drinken, etc. Ik ben zelfs zelf nog tussendoor in therapie gegaan omdat 'het aan mij lag'. En vervolgens getracht met Truus en Truusman vrienden te worden. Steeds een grens verder en verder en verder... 

Die ander is nota bene ervaringsdeskundig en zou moeten kunnen inschatten hoe het voelt, maar helaas. Het werd aan mij verpakt in zogenaamde empathische boodschappen, maar de daadwerkelijke boodschap was helder. Dat ik dat ervaar als dat ik gestraft zou worden voor iets wat ík niet heb gedaan, viel op dovemansoren. Daar ga ik dus voorlopig ook niet meer mee in gesprek, maar het kwaad is dus nu wel even al geschied in boosheid in mijn hoofd. 

Birdy24 schreef op 15-01-2025 om 08:50:

[..]

Dankjewel en een knuffel terug voor jou. Het lijkt me heel heftig om te weten dat hij haar nog ziet. Waarom wil hij daar nog niet mee stoppen? Mijn man vind dat ook moeilijk maar heeft wel het besef dat hij ons nooit een kans zou kunnen geven zolang er een derde is waar hij wel een fijn gevoel bij heeft.

Sinds wanneer weet jij het en hoe ben je erachter gekomen?

praten jullie over therapie of is dat nog geen optie omdat hij haar nog ziet?

Ik ben van begin af aan op de hoogte geweest dat er gevoelens ontstaan waren. Eerst bij haar, toen is het bij hem gaan groeien. Maar hij ging er niks mee doen, wilde gewoon graag vriendschappelijk met haar om blijven gaan. Hij heeft een paar keer afgekapt, omdat het voor mij al niet okay voelde en hij mij niet kwijt wou/hij geen problemen thuis wilde,  maar het bleef trekken. Inmiddels is hij zo verslaafd aan de aandacht en hun contact, dat hij dat niet kan/wil niet verbreken, ook niet als hem dat zijn huwelijk kost.

Ik vind dat dom, zonde, en vooral rot voor de kinderen. Hij vindt het ook rot voor de kinderen, en ook voor mij, maar zijn gevoelens voor mij zijn volledig geblokkeerd. Daarvoor voelt hij geen behoefte om te vechten. Therapie is daarom nog lang niet aan de orde.

Net als jij ben ik wel benieuwd hoelang het duurt voor er een omslag komt in die gevoelens voor die ander. Voorheen werd hij er nog blij en gelukkig van, maar inmiddels ook niet meer.  Zou dat dan de kentering zijn? Ik wacht het maar af.

Wat ik nu vooral lastig vindt is dat hij de laatste tijd weer meer connectie met me zoekt. Zolang hij nog met haar bezig is voel ik niet de behoefte om die verbinding al weer te zoeken. Maar onbewust reageer ik er toch automatisch op. Gisteren voor het eerst sinds tijden weer eens vreselijk gelachen, om een grapje van hem. Heerlijk natuurlijk, maar nu twijfel ik weer tussen meegaan in zijn verbinding zoeken of juist (emotioneel) afstand houden. Want zij is er ondertussen nog steeds.

Irtje schreef op 15-01-2025 om 14:38:

[..]

Dit vind ik ook zo lastig. Aan de ene kant wil je graag weer verbinding en je weer ‘even’ fijn voelen met iemand maar aan de andere kant zitten al die emoties en onveiligheid die zij bij jou gecreëerd hebben en wil/durf je je bijna niet prettig te voelen want dan denk/zie ik; oh, hij denkt dat hij weer binnen is en we door kunnen als daarvoor terwijl dat nooit meer gaat zijn. En als je je dan weer afsluit oid dan zijn ze beledigd en gekwetst want JIJ verbindt je toch weer dus wat is het probleem?!

Het voelt voor ons zo dubbel terwijl ik denk dat dat voor hen niet zo is! Soms kan ik hier zo boos over worden.

Ja, precies! Bij mij speelt vooral het gevoel; krijg ik nu valse hoop? Waarom doet hij dit?

Dat vragen heeft geen zin, mijn man is nog niet zover dat hij toe wil geven dat hij weer 'naar binnen wil' ,als dat zo zou zijn. Misschien vindt hij het wel gewoon prima zo, en doet hij zo uit gewoonte. Wat op zich ook helpend kan zijn op weg naar herstel. Maar ik vind het dubbel inderdaad, omdat ik daarmee weer over mijn grens ga wat betreft: er is geen "wij" zolang zij er nog is.

Ik denk dat het voor hem idd niet dubbel is, maar dat vind ik ook wel weer gunstig. Dat zou betekenen dat hij onze relatie toch wel fijn vindt. Wat een cruciaal punt is om er op een dag voor open te staan om daar aan te gaan werken. 

Ik probeer vast te houden aan de gedachte dat de emotionele afstand die IK nu neem hem helpt bij het beseffen wat hij dreigt weg te gooien. Hem daar met woorden op wijzen hielp niet, maar met gedrag gaat hij het concreet voelen. 

Ik richt me nu puur op mn prioriteit, en dat zijn de kinderen. Van hen word ik blij. Dat helpt me wel om hem een soort van los te laten.

Jij bent al 2,5 jaar aan het strijden lees ik. Wat een uitputtingsslag zeg! 

Birdy24 schreef op 15-01-2025 om 10:30:

[..]

Wat goed van je dat je, ondanks dat hij (nog) niet wil, wel zelf de stap hebt gezet. Ik geloof ook dat het helpt dat je zelf de situatie helderder kan zien en niet bang bent voor consequenties.

Wat voor soort therapie heb je gevolgd? Ik vind dat zo’n zoektocht…

Ik heb zelf met een therapeut gepraat die ook gericht is op (jeugd)trauma therapie. Maar verder geen bepaald programma gevolgd oid. Zelf heb ik ook veel onderzoek gedaan door bijvoorbeeld artikelen en podcasts te luisteren die hier worden gedeeld. Waren erg verhelderend!

Buitenspel2024 schreef op 15-01-2025 om 11:25:

[..]

Maar ook jij hebt 2 kleine kinderen dus, en andere omstandigheden er nog bij en toch ook heb je aan jezelf kunnen werken

Klopt als een bus! Dat is ook iets wat schuurt. Maar daarbij kan ik ook wel naar mijn man met compassie kijken: hij heeft het vroeger zeer zwaar gehad, veel trauma's en heeft echt verkeerde voorbeelden gehad. Ik zie dat hij daarmee enorm worstelt. Aan de ene kant wil hij heel graag laten zien wat ik van hem wil zien, aan de andere kant weet hij niet hoe. Komt hij er niet uit. Alles zit zo ver weggestopt, zo ontzettend in de war. Hij heeft tijdelijk therapie gevolgd, maar is ermee gestopt omdat het gewoonweg niet lukte. Moeilijk voor mij om te begrijpen, want ik ben daarin anders. 

En misschien komt hij er wel nooit uit. Daar kan ik wel compassie voor opbrengen. Dit is hoe hij is. En zoals Elpisto inderdaad dan beschrijft: ik zie het nu ook meer als loslaten ipv opgeven. 

Maar toch zie ik nog steeds dat hij er op zijn manier wel moeite in stopt. Hij probeert echt te luisteren naar me, zijn gevoelens te uiten en daarin is hij al zo anders dan zijn familie, maar ook anders dan voor deze hele situatie. 

Dus deze therapie zie ik als een laatste poging om er iets van te maken. En anders is het inderdaad een traject om goed met elkaar af te sluiten. Al zou dat aan mijn kant zo ook wel kunnen hoor. Ik koester geen wrok naar hem (op momenten nog wel hoor!), en kan hem, hoe moeilijk ook, loslaten. 

Voor degene wiens man/vrouw Truus nog vaak ziet, hoe gaan jullie daarmee om? En hoe gaat je partner daarmee om?
Ik merk dat het me enorm begint op te breken aan alle kanten... 

Ik heb er per dag meer last van

Birdy24 schreef op 16-01-2025 om 12:30:

[..]

Mijn partner ziet haar alleen nog op het werk een aantal dagen per week. Ik vind dit ook vreselijk en heb hier veel last van. Zij heeft aangegeven een nieuwe baan te gaan zoeken binnen een half jaar. Dit geeft enigszins moed.. tegelijkertijd kan ik niet wachten tot dat nieuws komt zodat ze elkaar helemaal niet meer zien.

Ik praat er wel met mijn partner over en hij geeft aan elkaar echt alleen werkgerelateerd te spreken en geen gevoelens meer te delen met haar (zowel gevoelens die hij toen als als nu ervaart niet meer). Ik geloof het ergens maar tegelijkertijd ben ik bang dat het elk moment zou kunnen veranderen. Dit heeft natuurlijk te maken met het vertrouwen dat geschaad is en mede daardoor zou ik ook blij zijn als ze elkaar niet meer tegenkomen.

Ik probeer er zo min mogelijk bij stil te staan omdat ik er voor nu niks mee kan en dit de situatie is. Heb soms de twijfel om haar te bellen zodat ik kan checken wat haar gedachten er over zijn (ze heeft dit nl uitgesproken vlak nadat alles bekend werd) sindsdien geen contact geweest. Voor nu houdt me tegen dat ik alleen maar zou hopen zekerheid daaruit te halen of het vertrek te versnellen. Dit helpt alleen niet voor mijn relatie want dat is iets tussen mijn partner en mij. Voor nu wacht ik dus maar af of ze echt vertrekt en anders zal dit op den duur onderwerp van gesprek worden. Ik vraag me namelijk af of ik ooit zou kunnen accepteren dat ze elkaar daar tegen zouden blijven komen… ook al zou het beter met ons gaan…

Ja, dit. Ik zie dit niet als haalbare optie voor mij.. 

Ik wil graag geloven dat als man zegt wanneer hij haar wel/niet ziet, maar door dat stuk van vertrouwen (wat ik nu niet heb) lukt dat niet. 

Waarom gaat Truus een andere baan zoeken en niet jouw man (oprechte nieuwsgierige vraag)? 

Buitenspel2024 schreef op 16-01-2025 om 08:55:

Voor degene wiens man/vrouw Truus nog vaak ziet, hoe gaan jullie daarmee om? En hoe gaat je partner daarmee om?
Ik merk dat het me enorm begint op te breken aan alle kanten...

Ik heb er per dag meer last van

Ik kan het gelukkig goed loslaten. Me er druk om maken helpt niet. Hij moet maar zien wat hij doet, en uitzoeken wat hij wil.

Ik leef ondertussen mn eigen leven, alsof we uit elkaar zijn. Maar sindsdien zoekt hij me juist weer meer op,en intensiviteit met haar is afgenomen.

Een gesprek hierover laatst leverde nog niks nieuws op, dus ik laat het maar weer even rusten. Ik vind het wel prima zo, laat het worstelen met gevoelentjes lekker bij hem. Het is zijn strijd, en zolang hij niet wil vechten voor onze relatie wil ik er geen energie aan kwijt raken. Die steek ik liever in mn gezin, werk en eigen sociale leven. 

Op welke manier heb jij er last van? En hoe gaat jou partner ermee om dan? Wat doen ze nog samen? Wat zou/hoe kunnen wij jou kunnen helpen om er minder last van te hebben?

Stresskipje schreef op 16-01-2025 om 12:52:

[..]

Ik kan het gelukkig goed loslaten. Me er druk om maken helpt niet. Hij moet maar zien wat hij doet, en uitzoeken wat hij wil.

Ik leef ondertussen mn eigen leven, alsof we uit elkaar zijn. Maar sindsdien zoekt hij me juist weer meer op,en intensiviteit met haar is afgenomen.

Een gesprek hierover laatst leverde nog niks nieuws op, dus ik laat het maar weer even rusten. Ik vind het wel prima zo, laat het worstelen met gevoelentjes lekker bij hem. Het is zijn strijd, en zolang hij niet wil vechten voor onze relatie wil ik er geen energie aan kwijt raken. Die steek ik liever in mn gezin, werk en eigen sociale leven.

Op welke manier heb jij er last van? En hoe gaat jou partner ermee om dan? Wat doen ze nog samen? Wat zou/hoe kunnen wij jou kunnen helpen om er minder last van te hebben?

Ik zou willen dat ik er wat meer zo in kan staan. Ik maak me er de hele dag druk om. Wil een uitzicht dat er inderdaad eentje weg gaat zodat er ruimte in mijn hoofd kan komen om te bedenken wat nu en hoe (samen) verder. 

Jouw partner is nog echt aan het uitzoeken of 'ie met haar verder wilt.. mijne zegt dat absoluut niet te willen maar nu is ze nog steeds toch onderdeel van zijn leven. 

Rationeel bezien snap ik wel dat hij haar altijd kan opzoeken, ook als ze niet samen werken, maar het overheerst echt mijn gedachten nu. En ik heb er 0 controle over, maar toch. Wou dat ik wél controle had. 

Mijn partner beantwoord wel redelijk de vragen die ik erover heb, maar heb er moeite mee om nu dingen te geloven na zoveel leugens. Misschien heb jij wat meer vertrouwen in dat je in elk geval eerlijke antwoorden krijgt? Dat helpt misschien in dat je beter kan geloven op wat er actueel gaande is. 

Ze doen nu weinig tot niks samen (als dat waar is) maar er zijn wel gezamenlijke taken en die moeten toch ook een keer verder gaan. Het idee dat ze gezellig samen projecten zouden doen maakt me echt enorm onzeker en ben ik erg wantrouwend op. 

Misschien zoek ik gewoon iets aan reacties hoe jullie daarmee omgaan, hoe laat je het meer los of hoe bespreek je met je partner wat er lastig aan is en hoe maakt het dan dat ik het gevoel zou hebben dat ik doordring tot mijn partner.. Misschien niet realistisch omdat er zo lang over is gelogen of vaag over is gedaan dat ik niet meer weet wat echt is (moeten ze echt dingen samen doen of deden ze veel samen omdat ze elkaar zo leuk vonden en hoeft dat nu niet meer?). 

En als ik eerlijk ben dan voelt het ergens alsof door daar steeds heen te gaan, voelt alsof hij niet genoeg moeite doet voor ons herstel. Dat is hopelijk onterecht maar ik krijg dat gevoel niet geparkeerd geloof ik.

mijn man is inderdaad nog aan het uitzoeken of hij met haar verder wil. Hier riep man ook eerst dat het contact hem/hen om de cursus te doen was, terwijl ik heus wel doorzag dat het hen om elkaar te doen was. Nu dat duidelijk is, en het nu uitgekomen is lijkt de spanning en daarmee de gevoelens ook al aardig bekoeld. Is dat bij jou man niet ook zo? En bij haar misschien ook?
Je kunt inderdaad pas echt samen verder als ze uit elkaars leven zijn. Dat kost tijd, en dus geduld. Het enige wat je in tussentijd kunt doen is doorleven, en blijven ademen.
Hoop houden dat je er over een paar jaar op terug kan kijken met het gevoel dat het gelukkig eindelijk echt achter de rug is. 

Buitenspel2024 schreef op 16-01-2025 om 13:16:

[..]

Rationeel bezien snap ik wel dat hij haar altijd kan opzoeken, ook als ze niet samen werken, maar het overheerst echt mijn gedachten nu. En ik heb er 0 controle over, maar toch. Wou dat ik wél controle had.

En als ik eerlijk ben dan voelt het ergens alsof door daar steeds heen te gaan, voelt alsof hij niet genoeg moeite doet voor ons herstel. Dat is hopelijk onterecht maar ik krijg dat gevoel niet geparkeerd geloof ik.

Die controle ga jij nooit krijgen, hoe graag je het ook zou willen. Begrijpelijk dat het voor jouw gevoel beter zou zijn als zij niet zouden samenwerken, maar geloof me, dat is pure schijnveiligheid!

Heeft jouw man een beroep of branche waarin makkelijk ander werk te vinden is? Dan zou je dit namelijk ook als eis kunnen stellen.

Maar…..ook hierbij geldt, hij zal eerst bij zichzelf ten rade moeten gaan waarom hij deze grens zo is overgegaan? Mist hij iets specifieks binnen jullie relatie of speelt er iets anders? Zolang hij hier geen antwoord(en) op heeft, ligt ‘gevaar’ ook, bij welke werkgever dan ook, om de hoek.

RoodVruchtje schreef op 16-01-2025 om 15:52:

[..]

Die controle ga jij nooit krijgen, hoe graag je het ook zou willen. Begrijpelijk dat het voor jouw gevoel beter zou zijn als zij niet zouden samenwerken, maar geloof me, dat is pure schijnveiligheid!

Heeft jouw man een beroep of branche waarin makkelijk ander werk te vinden is? Dan zou je dit namelijk ook als eis kunnen stellen.

Maar…..ook hierbij geldt, hij zal eerst bij zichzelf ten rade moeten gaan waarom hij deze grens zo is overgegaan? Mist hij iets specifieks binnen jullie relatie of speelt er iets anders? Zolang hij hier geen antwoord(en) op heeft, ligt ‘gevaar’ ook, bij welke werkgever dan ook, om de hoek.

Kan ik niet vaak genoeg benadrukken. Je moet je namelijk niet concentreren op de Truus zelf. Daar zit, 9/10 keer, het probleem niet. Ik weet wel dat die ex van mijn ex-vrouw een ongelooflijk rotzak is waar ze nooit ECHT voor zou kiezen. Of in elk geval, niet lang bij zou blijven. Dan is hij dus niet het probleem. 

Ik snap best dat je voor je eigen gevoel het erg lekker vindt dat iemand waar je zoveel nare herinneringen aan vast hangt, niet meer in beeld is qua omgang. Maar ik denk dat je daarmee eigenlijk voorbij gaat aan wat er onder ligt en wat nog veel belangrijker is. 

Elpisto schreef op 16-01-2025 om 16:03:

[..]

Kan ik niet vaak genoeg benadrukken. Je moet je namelijk niet concentreren op de Truus zelf. Daar zit, 9/10 keer, het probleem niet. Ik weet wel dat die ex van mijn ex-vrouw een ongelooflijk rotzak is waar ze nooit ECHT voor zou kiezen. Of in elk geval, niet lang bij zou blijven. Dan is hij dus niet het probleem.

Ik snap best dat je voor je eigen gevoel het erg lekker vindt dat iemand waar je zoveel nare herinneringen aan vast hangt, niet meer in beeld is qua omgang. Maar ik denk dat je daarmee eigenlijk voorbij gaat aan wat er onder ligt en wat nog veel belangrijker is.

Dat is ook zo, dat weet ik ergens ook wel. Als het niet deze Truus was geweest, dan hoogstwaarschijnlijk een ander. En als de oorzaak niet bekend is, dan kan er bij wijze van nog een Truus komen.. Rationeel bezien snap ik dat helemaal, alleen mijn gevoel is daar (nog) niet. 

Ik denk dat ik ook gewoon hierin wil zien dat man me tegemoet komt, zijn best voor ons doet. Dat dit iets 'tastbaars' is wat hij kan doen voor mij (ons). En elke keer dat 'ie dat naar mijn gevoel niet doet, ervaar ik dat als teleurstelling, dat hij niet zijn best doet, dat hij vanuit zichzelf daarin bezig is (want anders gedoe op werk waar hij last van). Dat is misschien onterecht maar dat gevoel is zo sterk, mijn ratio krijgt dat niet uitgeschakeld. 

Zou wel fijn zijn als dat zo was