Verder na ontrouw - deel 8

Stresskipje schreef op 21-01-2025 om 11:05:

[..]

Ik worstel met hetzelfde. Mijn man trekt zich weliswaar niet terug, hij "gaat" niet voor ons.

Dat kan hij niet heeft hij aangegeven.

En hij houdt zich dus ook niet aan de grenzen die ik gesteld heb,maar wordt er wel enigszins door geremd. Dat vind ik ook wat waard, al voel ik wel dat ik mn grens daarmee dus wel verschoven heb. Als ik dat niet zou doen zou hem dat voor nu niks kunnen schelen, dus dat zou het einde betekenen. En zover ben ik nog niet.

Praten heeft dus ook geen zin. Zolang hij nog met Truus bezig is zal er voor hem ook nog niks veranderd zijn. Ik laat het rusten en leef mn leven.

In jou geval heeft man deze houding misschien nodig om het voor zichzelf te verwerken en op een rijtje te krijgen?. De vraag hoelang je hem daarvoor moet geven is niet te beantwoorden, maar dat zal best lang tijd nodig hebben. Geen week, of 2. Misschien helpt het je om het een maand te geven en dan voor jezelf te evalueren hoe het voelt. Is er voor jou niks veranderd en weet je het nog niet, geef je het nog een maand. Stap voor stap.

Kom je over een maand op een punt dat je het niet meer trekt kun je een time-out voorstellen. Laat hem zichzelf dan maar ergens anders terugtrekken.

Ik kreeg laatst de tip: doe wat voor jou goed voelt. Drastische stappen uit ratio zetten werkt zelden. Voelt het niet goed om hem eruit te zetten, doe het niet. Heb je lucht/afstand nodig, doe het wel. Ik denk niet dat je daarin iets "fout" kunt doen. Het is immers jou gevoel.

Een gesprek forceren heeft alleen nut als je vragen hebt, waarvan je in kunt schatten dat hij die dusdanig beantwoord dat je ermee verder kunt. Wij blijven daar nog in op 1 plek hangen, dus over een week weer aankaarten is zinloos. Ik heb voor mezelf besloten nu niks te doen voor 4 weken. Dan zijn er 2 maanden verstreken. Het zal geen deadline zijn waarop ik wel knopen door moet hakken van mezelf. Zolang dat niet goed voelt doe ik dat niet. Daarin is de stabiliteit voor de kinderen voor mij de grootste drijfveer. Voor hen is het goed zo, dat is me veel waard. Daardoor hou ik het vol. Hoe is dat bij jou?

Ik heb jouw insteek ook steeds in gedachten. Om het meer los te laten en mijn eigen leven te gaan leiden. 

Ergens denk ik wel dat het goed is om er een periode aan te koppelen, steeds stapje voor stapje. Maar een maand voelt als zó ontzettend lang. 

Voor de kinderen dit de tijd geven begrijp ik. Alleen door het terugtrekken, begint het nu wel iets op te vallen voor ze. Als hij niet mee eet bijvoorbeeld, of uit zijn slof schiet. Dat laatste vind ik niet oke, als dat vaker gaat gebeuren dan is het niet handig meer dat hij hier is. Dat verdienen de kinderen niet. Ik probeer me wel te focussen op hun. Uitstapjes voor ze, quality time met mij... zorgen dat hun leventjes gewoon zo leuk mogelijk zijn/blijven.  

LifeEvent! schreef op 21-01-2025 om 10:41:

@peet
Klopt dat heeft hij zeker gedaan. Kleiner gemaakt door bv de jaren dat er nog geen seks was van de duur affaire afgetrokken, verwijten maken dat ik zijn overspel "erger maakte in mijn hoofd" want het "gebeurde niet elke week" wat door anderen werd gezegd en hij was bang dat dat voor mij het erger maakte, hij zei dat zij diegene was die overwegend het contact zocht, hij hield het juist vaak af en hij voelde zich al kapot door zijn eigen toedoen maar ik duwde hem nog verder in het moeras door het "steeds in te wrijven" ik zou de kinderen bij hem weg houden etc

Door therapie ging hij na een paar maanden de verantwoordelijkheid nemen en durfde hij stukje bij beetje zijn afschuwelijk bedrog aan te kijken en kwam ipv spijt en schaamte berouw.

Wat hij nooit heeft gedaan is mij de schuld geven van zijn overspel. Iets wat truus wel deed/doet!

Overigens ben ik van mening dat je als minnares wel degelijk schuldig bent aan het kapot maken van de relatie van de ander. Ook vind ik, als je zeker weet van overspel van je vriendin, vriend of familie en je houdt je mond dat je medeplichtig bent aan verraad.
Ik vind het zo erg dat mensen zich verschuilen achter "ze doen maar, het zijn mijn zaken niet"

Ja..dat bedoel ik..mij ex zei ook altijd...ze liet me niet met rust. Ik ben erin getrapt. Ik vond het rottig om haar af te wijzen/ pijn te doen omdat ze verliefd was. Ik denk persoonlijk in mijn situatie dat de affaire veel groter is geweest dan ik kan bedenken. Ik ging altijd uit van een eenmalige actie. Maar nu ik dit typ voel ik dat het vele malen groter is geweest. En dat vind ik denk nog het meest kwalijke aan alles. Het niet durven vertellen wat er nou daadwerkelijk gebeurd is. 

Het medium waar ik geweest ben vertelde ook dat hij haar ook een soort van rad voor de ogen heeft gehouden. Dus dat hij zich gedroeg alsof hij meer wilde geven dan dat hij kon. Weet niet zo goed hoe ik dit uit moet leggen. Maar dat geloof ik ook. Ik ben er inmiddels wel al achter dat hij ook een pleaser is. Altijd maar aardig en behulpzaam. Vooral op zijn werk. Zo'n aardige man. 

Het niet durven vertellen wat er gebeurd is.

Kijk..ik zou het ook niet doen denk ik. Een man verleiden die getrouwd is. Maar soms vertellen ze dat niet eens. En als mijn vriendin vreemd zou gaan en die zou het mij in vertrouwen vertellen.  Tja..dan zou ik het wel bij mezelf houden. 

Was jij al vriendinnen met de minnares van je man toen de affaire begon.

Breiertje schreef op 21-01-2025 om 10:33:

mijn hulpvraag over 'mogen genieten' raakte wat verloren...jammer want ik loop daar echt tegenaan.
Ik heb daar nog wat over nagedacht...
Is het misschien macht?
Ik leg even uit.
Nu hij verder wil en lief is, zich inzet, moeite doet, en ik dit niet kan, is dit misschien een bepaalde macht die ik heb. Hij noet me terug veroveren, het hof maken.
Ben ik op die manier de spanning die verslaafden opzoeken? De jacht, het trofee?
Nu ben ik superaantrekkelijk in zijn ogen.
Misschien ben ik onbewust bang als ik geniet en emoties laat blijken, dat de interesse wegvalt?
Of is dit compleet van de pot gerukt?

Probeer jezelf open te stellen. En om te genieten. Jij moet met hem verder. Het is in jouw geval niet eens een volledige vrije keuzes gezien de omstandigheden. Probeer dus ook te genieten van mooie momenten en weer samen op te bouwen. Er dus het beste van maken ipv alleen maar angstig en verdrietig zijn. En wat als zijn interesse wegvalt? Dan kan je dan toch verder kijken wat je doet? Nu ga je vooraf jezelf straffen en tegenhouden. 

Jij zit al maanden aan de grond. Hoe eerder er weer lichtpuntjes komen hoe beter. 

Buitenspel2024 schreef op 21-01-2025 om 11:24:

Nog even een losse constatering die jullie hier wel begrijpen.
Ik baal zo enorm van het gevoel van veiligheid dat me is afgenomen nu.
Ik hoop dat dat ooit, op welke manier dan ook, samen of niet, wel echt weer terugkomt.

Vanuit mijn perspectief. Het gevoel is teruggekeerd na de breuk. Het kon niet meer met dezelfde persoon. Wel met anderen. Maar het is wel veranderd. Het onvoorwaardelijke is definitief weg. Ik kan mij prima binden en veilig voelen. Maar ik weet gewoon dat relaties kunnen veranderen en over kunnen gaan. En zet mijn eigen grenzen en belangen nu voorop. Dat is ook makkelijker want je deelt geen gezin meer. Het geeft mij juist meer veiligheid dat ik mijzelf goed kan redden. Emotioneel ook sterker ben mocht het nog eens gebeuren. Ik leef hierdoor in het nu en heb geen angst voor wat er fout kan gaan. Omdat ik weet dat ik alleen ook gelukkig ben. 

Buitenspel2024 schreef op 21-01-2025 om 11:20:

[..]

Ik heb jouw insteek ook steeds in gedachten. Om het meer los te laten en mijn eigen leven te gaan leiden.

Ergens denk ik wel dat het goed is om er een periode aan te koppelen, steeds stapje voor stapje. Maar een maand voelt als zó ontzettend lang.

Voor de kinderen dit de tijd geven begrijp ik. Alleen door het terugtrekken, begint het nu wel iets op te vallen voor ze. Als hij niet mee eet bijvoorbeeld, of uit zijn slof schiet. Dat laatste vind ik niet oke, als dat vaker gaat gebeuren dan is het niet handig meer dat hij hier is. Dat verdienen de kinderen niet. Ik probeer me wel te focussen op hun. Uitstapjes voor ze, quality time met mij... zorgen dat hun leventjes gewoon zo leuk mogelijk zijn/blijven.

Uit zn slof schieten naar de kinderen is voor mij ook een keiharde grens. Daar heb ik ook overna gedacht, omdat hij daar ook toe in staat is als hij niet lekker in zn vel zit. Maar dat is nog niet gebeurd. Integendeel, hij is poeslief en betrokken bij ze, meer dan ooit.

Die uitstapjes, doe je die dan met of zonder man? Daar twijfel ik nog erg over. Enerzijds wil ik hem daarbij betrekken, dat is dan ook gezellig. Hij zegt zelf ook geen nee, maar heeft wel aangegeven dat hij dat alleen voor mij en de kinderen doet.

Anderzijds denk ik daarom: dan ga je maar niet mee. Ik wil niet dat je het voor mij of de kinderen doet, ik wil dat je het zelf wil.

Voor de kinderen zal het niet veel uitmaken, die zijn wel gewend dat we vaak zonder papa op stap of vakantie gaan, door zn drukke werk en omdat hij daar gewoon veel minder vaak zin in heeft dan ik. 

RoodVruchtje schreef op 21-01-2025 om 10:35:

“En dan is Truus de zondebok..want hoe kun je je partner als zondebok zien terwijl je verder gaat met hem/ haar.”

Dit ja, het is puur een soort van rechtvaardiging voor jezelf om met de vreemdganger verder te kunnen. Allemaal heel begrijpelijk natuurlijk, maar dat kan ook op een andere manier worden geschreven dan met een soort van scheldwoord h***. Ik bedoel, je noemt je man ook geen hoerenloper toch? Nergens voor nodig en dat mag best worden gemeld door anderen.

Hoe gaat het verder met je Peet?

Hoe het gaat??? Lief dat je het vraagt.

Waar zal ik beginnen. Zoals ik al beschreef is het echt niet zo dat het makkelijker is om uit elkaar te gaan. Maar wat betreft het vreemdgaan en alles wat erbij komt is het wel rustiger in mijn hoofd. Truus is eruit zeg maar( heel af en toe komt ze nog naar boven) 

Ik heb ook steeds meer het gevoel..ja ik ben goed zoals ik ben. Ik hoef me niet aantrekkelijker voor te doen of zo. 

Vannacht slaap ik voor het eerst in mijn nieuwe flat. Afgelopen dagen echt bewust afscheid genomen van bepaalde gewoontes die ik altijd had.

Ex heeft me nog wel geholpen met een aantal dingen en verbazingwekkend hoe makkelijk dat gaat. Ik voel eigenlijk geen boosheid meer. Ik heb dat echt een beetje geblokt. ( ik wil het ook gewoon niet meer)En tuurlijk komt het verdriet en gemis wel af en toe naar boven. Zoals gisteren en hij weggaat bij mijn nieuwe huis en hij morgen weer ons oude huis intrekt. Hij vind het ook heel erg dat ik daar uit moet. Maar voor mij voelt het goed. Een nieuw begin. 

De kinderen blijven voorlopig even in het oude huis slapen. En waar ik een paar weken geleden nog helemaal van slag was en intens verdriet voelde.( zonder kinderen in een flatje) lijkt het me nu even heel erg lekker. Best pittig 2 huizen en alles draaiende houden. Kan ik op mijn gemak alles afmaken.

Maar vooral als ik verdriet of iets dergelijks voel. Dan voel ik vooral...ik wil geen vreemdganger als man. Voor mij was eenmalig nog enigzins iets wat ik zou kunnen accepteren.( verwerken) maar meerdere keren is voor mij persoonlijk niet haalbaar. En dat sterkt me enorm.

Thera schreef op 21-01-2025 om 10:56:

[..]

Ik zit ook even mee te denken. Het lijkt alsof jij Breiertje toch ook meer bedoelt dat het jou om macht gaat? Dat jij nu macht hebt?

Ik begrijp wat MRI bedoelt met de macht die je man dan zou hebben om jou te moeten veroveren nu, dan gaat het om zijn macht over jou.

Maar er is ook nog de kant van dat jij Beiertje nu de macht voelt en die niet los wil laten.

Het kan ook nog zo zijn dat er nog boosheid zit, een soort onverzettelijke boosheid. Iets van: jij wilt mijn nu. Maar ik wilde jou wel, maar nog zoals ik je in gedachten had voor dit alles. Ik kan dat verlangen van mij niet loslaten. Ik neem geen genoegen met iets anders, ook al doe je nog zo je best. En je gaat dat natuurlijk nooit meer krijgen.

Ja dat snap ik hoor, maar als één van de twee er vanuit een machtsperpectief in staat en de ander vanuit verbinding, kan het niet anders imho dan dat het een machtspel van twee kanten wordt. (Tenzij je je er helemaal uit terug trekt.) Nu voelt het misschien voor Breiertje dat zij macht heeft door niets fysieks met hem te willen. Maar zoals ik het zie, (of laten we zeggen in mijn ervaring) is dat een macht die veroorzaakt wordt en opereert binnen de parameters van de ander die seks niet in verbinding kan hebben maar zich daar juist door bedreigd voelt

Ook in het geval van dat ze uit boosheid er geen zin meer zou hebben speelt dit: want ten diepste wilde ze het liefst vrijen al die jaren in verbinding en ik vermoed ook (maar dat is aan Breiertje zelf om te zeggen) dat als zij er zeker van kon zijn dat hij nooit meer een terugval had en zich helemaal en langdurig voor haar zou gaan openen, zij eerder en meer zou durven te gaan genieten, al zou het met kleine stapjes zijn.  

Peet52! schreef op 21-01-2025 om 11:20:

[..]

Ja..dat bedoel ik..mij ex zei ook altijd...ze liet me niet met rust. Ik ben erin getrapt. Ik vond het rottig om haar af te wijzen/ pijn te doen omdat ze verliefd was. Ik denk persoonlijk in mijn situatie dat de affaire veel groter is geweest dan ik kan bedenken. Ik ging altijd uit van een eenmalige actie. Maar nu ik dit typ voel ik dat het vele malen groter is geweest. En dat vind ik denk nog het meest kwalijke aan alles. Het niet durven vertellen wat er nou daadwerkelijk gebeurd is.

Dat is iets wat mijn man niet doet. Ik denk dat hij niet alles verteld, er kunnen meerdere bezoekjes zijn geweest, of andere dingen ter plaatse zijn gebeurd, dat wel, maar hij neemt wel de volle verantwoordelijkheid dat hij het initiatief nam. Want, die P's sturen niet als eerste uiteraard.

Buitenspel2024 schreef op 21-01-2025 om 11:24:

Nog even een losse constatering die jullie hier wel begrijpen.
Ik baal zo enorm van het gevoel van veiligheid dat me is afgenomen nu.
Ik hoop dat dat ooit, op welke manier dan ook, samen of niet, wel echt weer terugkomt.

Dat gevoel is echt lastig. Je niet meer veilig voelen. De onvoorwaardelijkheid is weg. Niets is nog zeker. Het ongewisse. De voorspelbaarheid. Vind ik ook een moeilijke hersenbreker waar ik veel mee bezig ben.

MRI schreef op 21-01-2025 om 11:48:

[..]

Ja dat snap ik hoor, maar als één van de twee er vanuit een machtsperpectief in staat en de ander vanuit verbinding, kan het niet anders imho dan dat het een machtspel van twee kanten wordt. (Tenzij je je er helemaal uit terug trekt.) Nu voelt het misschien voor Breiertje dat zij macht heeft door niets fysieks met hem te willen. Maar zoals ik het zie, (of laten we zeggen in mijn ervaring) is dat een macht die veroorzaakt wordt en opereert binnen de parameters van de ander die seks niet in verbinding kan hebben maar zich daar juist door bedreigd voelt

Ook in het geval van dat ze uit boosheid er geen zin meer zou hebben speelt dit: want ten diepste wilde ze het liefst vrijen al die jaren in verbinding en ik vermoed ook (maar dat is aan Breiertje zelf om te zeggen) dat als zij er zeker van kon zijn dat hij nooit meer een terugval had en zich helemaal en langdurig voor haar zou gaan openen, zij eerder en meer zou durven te gaan genieten, al zou het met kleine stapjes zijn.

De macht die ik denk te hebben (denk, ik weet het niet zeker) is niet fysiek. Het is het niet willen verbinden in het algemeen die mijn macht is. Niet terugknuffelen, niet terugzoenen, niet over de toekomst praten, alle foto's verwijderen van ons samen, mijn trouwring niet meer willen dragen.... Geen intimiteit dus. Dit heeft niet met sex te maken, mijn machtspel. Dat kan ik ervan loskoppelen. Hij snakt naar intimiteit, hetgeen hij altijd dacht niet nodig te hebben, en van mij in overvloed kreeg. Ik kan mezelf niet openstellen om intimiteit naar hem te tonen. Dat blokkeert. 

Breiertje schreef op 21-01-2025 om 11:49:

[..]

Dat is iets wat mijn man niet doet. Ik denk dat hij niet alles verteld, er kunnen meerdere bezoekjes zijn geweest, of andere dingen ter plaatse zijn gebeurd, dat wel, maar hij neemt wel de volle verantwoordelijkheid dat hij het initiatief nam. Want, die P's sturen niet als eerste uiteraard.

En..kun je daarmee omgaan. Dat je denkt dat hij niet alles vertelt heeft ?

Breiertje schreef op 21-01-2025 om 12:00:

[..]

De macht die ik denk te hebben (denk, ik weet het niet zeker) is niet fysiek. Het is het niet willen verbinden in het algemeen die mijn macht is. Niet terugknuffelen, niet terugzoenen, niet over de toekomst praten, alle foto's verwijderen van ons samen, mijn trouwring niet meer willen dragen.... Geen intimiteit dus. Dit heeft niet met sex te maken, mijn machtspel. Dat kan ik ervan loskoppelen. Hij snakt naar intimiteit, hetgeen hij altijd dacht niet nodig te hebben, en van mij in overvloed kreeg. Ik kan mezelf niet openstellen om intimiteit naar hem te tonen. Dat blokkeert.

En zou het je helpen als je jezelf toestaat gewoon te voelen wat je voelt, zonder daar een oorzaak of oordeel aan te hangen? Als je zegt dat het een machtspel vanuit jou is, vind ik dat zo weinig liefdevol naar jezelf. Je KUNT jezelf nu (even) niet openstellen voor intimiteit, en dat is wat het is.

Ik geloof dat ik mezelf zou toestaan dat te voelen, en mezelf daarin tijd geven om te zien of het weer terugkomt, dat vermogen je open te stellen voor intimiteit. Daar nu al een label " machtstrijd"  aan hangen voelt een beetje alsof je jezelf alvast de schuld geeft van het eventueel mislukken van een herstart.

Breiertje schreef op 21-01-2025 om 12:00:

[..]

De macht die ik denk te hebben (denk, ik weet het niet zeker) is niet fysiek. Het is het niet willen verbinden in het algemeen die mijn macht is. Niet terugknuffelen, niet terugzoenen, niet over de toekomst praten, alle foto's verwijderen van ons samen, mijn trouwring niet meer willen dragen.... Geen intimiteit dus. Dit heeft niet met sex te maken, mijn machtspel. Dat kan ik ervan loskoppelen. Hij snakt naar intimiteit, hetgeen hij altijd dacht niet nodig te hebben, en van mij in overvloed kreeg. Ik kan mezelf niet openstellen om intimiteit naar hem te tonen. Dat blokkeert.

Ja dat klinkt of er boosheid zit inderdaad. Maar toch: ook al gaat het niet over seks, geldt nog steeds: hij kreeg het wel uit liefde en gevoel voor verbinding van jouw kant. En daarvoor kan ook gelden dat als het wel weer krijgt, er een bezit van de zaak einde van het vermaakt principe kan gelden. Hij wil het nu zo graag omdat hij het niet heeft, daarom doet hij er nu zoveel moeite voor. En jij voelt dat misschien wel aan. Alsmede het feit dat wellicht denkt niet zeker te kunnen zijn dat als de oude lieve Breiertje weer terug is, hij een reden heeft om het weer buiten de deur te gaan zoeken?

Als het vanuit jou macht uit boosheid is, kan je dan voelen dat het ook daaronder misschien angst zit om weer gekwetst te worden? Of dat het wraak is? Houd me ten goede het mag er allemaal zijn. 

Peet52! schreef op 21-01-2025 om 12:03:

[..]

En..kun je daarmee omgaan. Dat je denkt dat hij niet alles vertelt heeft ?

Wel, ik weet dat niet, of ik alles weet. Waren het zoveel bezoekjes of toch meer? Deed hij enkel wat hij zei of toch iets anders.... Alles wat ik weet, is wat ikzelf heb ontdekt en eruit gesleurd. Maar wat daar gebeurde, dat kan ik nooit met zekerheid weten, hij vertelt wat hij wil, de tegenpartij is niet gekend. Dat is iets waar ik al heel lang tegenaanloop, en mezelf gek mee maak. Continu vroeg ik het hem, lag ervan wakker, bleef zoeken naar bewijsmateriaal dat ik misschien niet alles wist... Ik vind niets meer, maar dat wil niet zeggen dat er niets meer is, bewijzen werden verwijderd...

Ik heb mezelf de afgelopen maanden ziek gemaakt met dit speurwerk. Misschien spreekt hij wel de volledige waarheid en weet ik alles? Misschien zie ik spoken?

Nu heb ik, na bijna 7 maand, en totaal uitgeput en moe te zijn het gevoel van... En dan. Was het nu 4 keer, of 6 keer, wat is het verschil? 

Het verschil is dat ik dan zou weten dat hij blijft liegen, of kleiner maken.

Aan de andere kant, bij ontdekking van verslaafden, ontdek je het topje. In de maanden erna wordt het steeds groter en groter. Hij liegt misschien over bezoekjes die hij wel of niet deed in het begin, en durft nadien misschien niet meer bekennen omdat hij dan ook moet toegeven dat hij niet eerlijk was..... PFFFF

Ik weet dat hij kan liegen. Deed hij jarenlang. Hij had een dubbelleven, virtueel en dan ook fysiek. Hij zat in een neerwaartse spiraal, en raakte daar niet uit. Hij was ook niet gelukkig, dat zie ik nu. Steeds stak hij het op zijn werk. Dat het niet meer ging. Ik dacht burn out, depressie, hij wou geen hulp van de arts.

Nu zie ik in dat het op zijn werk niet ging, omdat de verslaving begon te wegen. Hij denkt dat hij vluchtte doordat het op het werk niet meer lukte. Ik zeg dat het op zijn werk niet lukte door zijn verslaving. Nu hij 'clean' is, lukt het heel goed op zijn werk.  De kip, en het ei....

Ik merk dat ik nu al een tweetal weken niet meer pieker of ik wel alles weet. Want het kan zijn dat ik alles weet en dat ik spoken zie. Ik denk dat dit een beetje loslaten is?

Ik heb de dag van kerstavond gezegd, vandaag draai ik de knop om, zodat kerst voor het gezin leuk is. Ik praat er eens niet over. Dat lukte, en ik hield de knop op die stand.

Sindsdien is de knop even omgegaan voor een week en had ik weer een dip. Ik dacht, ofwel blijf ik weer hangen, ofwel draai ik weer aan die knop. Nu zit ik dus terug op een rustige stand. En dan merk je, als je in die stand zit, dat er een enorme moeheid over je heen valt. Die boosheid zorgt voor energie en vechtlust. Ik denk dat ik in deze stand de boosheid loslaat, en dan slaat die moeheid toe. Ik slaap veel, heel veel. En ik heb met momenten al genoten van mijn gezin. Ik ga jullie advies volgen en er toch van proberen te genieten. Het is nu 7 maand dat ik een wrak ben, ik moet mezelf niet verder straffen. Als ik verderga moet ik ook loslaten, en ik denk dat ik dit nu aan het doen ben.

En hij is ergens nu al 7 maand 'gestraft' van mij. Ik ben al 7 maand boos. Hij doet alles volgens het boekje en meer. Hij wil hier uit. Hij kan het maar tonen, aan zichzelf werken, zijn best doen... Meer kan hij niet doen, ergens als we verdergaan denk ik moet ik nu de volgende stap zetten? 

De therapie helpt mij niet echt. Ik zie daar het nut niet van in. Ik heb veel meer aan dit forum, dan aan de therapie. Als ik jullie verhalen lees, en mezelf erin herken, en zie hoe jullie het proces doorliepen, dat helpt mij echt vooruit. Ik heb de therapeut dit ook gezegd. Dit werd erkend. Dit forum is als een praatgroep, die ook vaak in therapieën gebruikt wordt. Het kan dat ik hier meer uit haal dan van een therapeut. Maar toch blijf ik trouw aan mijn afspraken en werk ik mee.

Ik denk dat ik na 7 maand aan het begin van een nieuwe fase sta. Ik denk dat ik aan het loslaten ben.