Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Theekannetje schreef op 12-02-2025 om 11:57:
[..]
Slechts 1 à 2 procent van de relaties die ontstaan uit vreemdgaan slagen. Dus je moet niet bang zijn om de vreemdganger en Truus “vrij spel” te geven. Hoe eerder dat gebeurt, hoe vlugger bewezen is dat ze zich vergist hebben. Je moet gewoon naar jezelf kijken. Wil ik wel nog of wil ik niet meer een relatie met de vreemdganger? Zijn de scherven nog te lijmen? Het kan dat je er jaren over doet om tot dat besluit te komen. Het kan ook dat je het meteen weet. Alles kan, niks moet. Maar … als je je relatie een nieuwe start wil geven, moet je vroeg of laat de hevige emoties hier rond achter je kunnen laten. Het kan ook niet zo zijn dat de vreemdganger eeuwig boete moet doen. Of dat allemaal lukt, hangt natuurlijk ook in grote mate van de vreemdganger af. Hoeveel medewerking verleent hij/zij? En ook, de bedrogene bepaalt het tempo van verwerking. Het is maar “over” als het voor de bedrogene “over” is. En ook … je moet het kunnen aanvaarden dat het nooit meer wordt zoals voorheen. Het kan terug een toprelatie worden, maar het wordt nooit meer een onvoorwaardelijke relatie. Je kijk op je partner wordt gewoon anders. De onschuld ben je kwijt voor altijd. Maar …. Ik ben gelukkig nu in mijn relatie, hij is gelukkig. Ik las hier van iemand dat er alleen negatieve verhalen zijn van mislukking. Geloof dat maar niet. Als je zou weten hoeveel stellen met ontrouw te maken gehad hebben en er nog zijn! Niet iedereen doet hier zijn verhaal. Zeker niet als het een succesverhaal is. Ontrouw is een raar beestje. Zo ingrijpend, maar tegelijkertijd ook zo banaal. Mensen doen gewoon soms stommigheden omdat ze hun verstand te weinig gebruiken. En schrikken zich dan rot als ze zien wat ze in gang gezet hebben. Dus het helpt na verloop van tijd ook wel wat om het soms wat te relativeren. Dikwijls is het echt no big deal. Men denkt “in the heat of the moment” de allesverterende ware liefde te hebben gevonden, en later blijkt het een scheet in een fles te zijn geweest.
Dit… ik vind dit zo lastig omdat ik er ook zo naar kijk. Het lijkt misschien voor hem/truus zo waardevol. Wanneer komt het punt dat hij het zo kan zien… die gevoelens zijn er nog maar wat betekenen ze nou echt? Ze hebben veel gesprekken gehad/emoties gedeeld maar daarbuiten niets… geen gezin samen gerund, geen ‘lows’ meegemaakt.. alleen maar de ‘highs’ van het fijne gevoel dat ze van elkaar kregen. Dit inzicht lijkt hier bij man nog niet te zijn en of dat komt is natuurlijk de vraag.
voor de mensen die al verder zijn of een positieve uitkomst hebben; hoe is dit proces bij jullie gegaan? Het gevoel voor de ander een plekje kunnen geven/weer te openen voor de relatie?
Birdy24 schreef op 12-02-2025 om 14:02:
[..]
Dit… ik vind dit zo lastig omdat ik er ook zo naar kijk. Het lijkt misschien voor hem/truus zo waardevol. Wanneer komt het punt dat hij het zo kan zien… die gevoelens zijn er nog maar wat betekenen ze nou echt? Ze hebben veel gesprekken gehad/emoties gedeeld maar daarbuiten niets… geen gezin samen gerund, geen ‘lows’ meegemaakt.. alleen maar de ‘highs’ van het fijne gevoel dat ze van elkaar kregen. Dit inzicht lijkt hier bij man nog niet te zijn en of dat komt is natuurlijk de vraag.
voor de mensen die al verder zijn of een positieve uitkomst hebben; hoe is dit proces bij jullie gegaan? Het gevoel voor de ander een plekje kunnen geven/weer te openen voor de relatie?
Bij ons is dat gegaan met vallen en opstaan, ik heb echt heel veel van afgezien. Hij ook. Omdat hij zag hoeveel pijn het mij deed. En hij voelde zich gefaald, vond van zichzelf dat hij zwak geweest was. Het was zo moeilijk in die mate dat ik meteen vertrek als hij me nog eens zoiets flikt. Ik doe dat zeker geen twee keer. Had ik het zelf beseft dat het zo ingrijpend zou zijn, ik was er misschien ook de eerste keer niet aan begonnen. Hij had wel meteen ingezien dat er geen toekomst was met zijn Truuzemie en zich rot geschrokken van het verdriet, de woede en het wantrouwen bij mij. Hij heeft zich wel direct ingezet voor mij en toch heeft het jaren geduurd voor het wat was gesleten. Maar zoals hierboven geschreven, bij ons is het gelukt. Het leven kent vele tegenslagen en dit was er één van. In goede en kwade dagen… We zijn blij nu. We houden van elkaar. We genieten van ons leven samen. Het is voor iedereen anders. Heb geduld. De juiste weg zal zich vanzelf uitwijzen. Maar het verdriet kan je niet omzeilen. Dat heeft zijn tijd nodig.
Birdy24 schreef op 12-02-2025 om 14:02:
[..]
Dit… ik vind dit zo lastig omdat ik er ook zo naar kijk. Het lijkt misschien voor hem/truus zo waardevol. Wanneer komt het punt dat hij het zo kan zien… die gevoelens zijn er nog maar wat betekenen ze nou echt? Ze hebben veel gesprekken gehad/emoties gedeeld maar daarbuiten niets… geen gezin samen gerund, geen ‘lows’ meegemaakt.. alleen maar de ‘highs’ van het fijne gevoel dat ze van elkaar kregen. Dit inzicht lijkt hier bij man nog niet te zijn en of dat komt is natuurlijk de vraag.
voor de mensen die al verder zijn of een positieve uitkomst hebben; hoe is dit proces bij jullie gegaan? Het gevoel voor de ander een plekje kunnen geven/weer te openen voor de relatie?
Elk verhaal is natuurlijk anders. Mijn vrouw ging geloven dat deze man haar iets te bieden had op dit punt in haar leven. En op dat moment was dat blijkbaar ook zo. Ze hield zichzelf voor dat ze hiermee een leukere partner en moeder zou zijn.
Ik wist op enig moment van het contact, maar niet alle grenzen die waren overschreden. Mijn reactie daarop was zo dat er tussen ons verbinding ontstond. De eerste afspraak daarna met alles erop en eraan was het besef dat dit niet naast elkaar kon bestaan. En ze heeft een punt achter de affaire gezet. Wel nog met elkaar appcontact gehouden. Ook omdat hij de enige was die van haar geheim wist. Ineens voelde ze zich ook kwetsbaar, hij kon het immers gaan vertellen. Met het stoppen veranderde zijn houding naar haar. Hij viel langzaam wat van zijn zijn voetstuk, maar nog steeds geloofde ze wel dat hij haar iets moois gegeven had. Soort van: niet fraai wat we hebben gedaan, maar het heeft me wel wat gebracht.
Toen kwam na een aantal maanden het moment van vertellen. Door mijn pijn te zien drong des te meer door wat ze hadden gedaan. Wij hebben veel details besproken. Bijvoorbeeld over gesprekken die ze hebben gehad, dingen die hij haar heeft voorgehouden. In het begin zat ze nog wat aan hem vast. Wat vond ik dat moeilijk! Ging ze hem tegenover mij lopen verdedigen (dat ie zo goed kon luisteren, dat ie best mooie benen had, dat hij zo bezield en geïnspireerd was).
In therapie werd het gaandeweg steeds duidelijker. Waar de hartzeer in haar zat en wat maakte dat ze hier gevoelig voor was geworden. Het hielp ook dat de therapeut erkende dat zijn eerste stappen naar haar misdadig waren en ze ook slachtoffer was (naast uiteraard de eigen verantwoordelijkheid waar ze nooit voor is weggelopen). Ze begon te zien hoe slinks zijn stappen waren. Hoe geraffineerd de opmerkingen waarbij hij haar verleidde om grenzen te verleggen. En dat er veel kenmerken van een narcistische man waren. Gaandeweg veranderde iets dat ‘mooi’ was in iets dat onecht, egoïstisch en leugenachtig was. En dat in een fata morgana, in een affaire is het immers altijd weekend.
Dus echt stapje voor stapje. Te beginnen bij tot de bodem uitpluizen hoe ze zover is gekomen dat ze is gevlucht in leugen en bedrog. En dat is zowel kijken naar haar eigen leven en patronen. Maar ook die in mij en tussen ons. Ik denk dat ik pas echt begon te geloven dat wij hier uit konden komen toen ze zag dat wat zij hadden niet speciaal was (op dat moment natuurlijk wel), maar gewoon gebakken lucht. En dus niets om te koesteren. Integendeel, ze had het maar wat graag niet meegemaakt.
En gaandeweg zijn we gaan geloven dat liefde niet een gevoel is of iets dat je krijgt (of ervaart in een affaire). Het is iets dat groeit als je jezelf toestaat bij een ander helemaal open te zijn (brene brown). Door je op die manier aan elkaar te hechten. En dat staat haaks op het vluchtige, makkelijke, geheime en leugenachtige van een affaire. Het kan fijn zijn geweest. Maar dat is geen liefde of unieke band, het is fysieke en hormonale sensatie gebaseerd op onzin. Die 1-2% daargelaten.
Birdy24 schreef op 12-02-2025 om 14:02:
[..]
Dit… ik vind dit zo lastig omdat ik er ook zo naar kijk. Het lijkt misschien voor hem/truus zo waardevol. Wanneer komt het punt dat hij het zo kan zien… die gevoelens zijn er nog maar wat betekenen ze nou echt? Ze hebben veel gesprekken gehad/emoties gedeeld maar daarbuiten niets… geen gezin samen gerund, geen ‘lows’ meegemaakt.. alleen maar de ‘highs’ van het fijne gevoel dat ze van elkaar kregen. Dit inzicht lijkt hier bij man nog niet te zijn en of dat komt is natuurlijk de vraag.
voor de mensen die al verder zijn of een positieve uitkomst hebben; hoe is dit proces bij jullie gegaan? Het gevoel voor de ander een plekje kunnen geven/weer te openen voor de relatie?
Vetgedrukte is erg lastig te beantwoorden. De statistieken zeggen het 1 (laag percentage kans van slagen), maar in mijn omgeving ken ik toch 2 situaties van ‘geslaagd’! Je hebt hier gewoonweg geen grip op en pas achteraf heb je je antwoord.
In de tussentijd gaat het leven ook door en worden knopen doorgehakt!
Theekannetje schreef op 12-02-2025 om 14:32:
[..]
Bij ons is dat gegaan met vallen en opstaan, ik heb echt heel veel van afgezien. Hij ook. Omdat hij zag hoeveel pijn het mij deed. En hij voelde zich gefaald, vond van zichzelf dat hij zwak geweest was. Het was zo moeilijk in die mate dat ik meteen vertrek als hij me nog eens zoiets flikt. Ik doe dat zeker geen twee keer. Had ik het zelf beseft dat het zo ingrijpend zou zijn, ik was er misschien ook de eerste keer niet aan begonnen. Hij had wel meteen ingezien dat er geen toekomst was met zijn Truuzemie en zich rot geschrokken van het verdriet, de woede en het wantrouwen bij mij. Hij heeft zich wel direct ingezet voor mij en toch heeft het jaren geduurd voor het wat was gesleten. Maar zoals hierboven geschreven, bij ons is het gelukt. Het leven kent vele tegenslagen en dit was er één van. In goede en kwade dagen… We zijn blij nu. We houden van elkaar. We genieten van ons leven samen. Het is voor iedereen anders. Heb geduld. De juiste weg zal zich vanzelf uitwijzen. Maar het verdriet kan je niet omzeilen. Dat heeft zijn tijd nodig.
Bij ons precies hetzelfde. Terugkijkende op heel de affaire ziet hij in hoe zwak hij was. Hoe makkelijk hij erin meegegaan is zonder over de consequenties na te denken. Zijn brein bedacht allerlei excuses om het wel te doen. Om het recht te breien.
Ziet nu (ca. 2,5 jaar na het uitkomen van het bedrog) heel duidelijk in waarom hij hier kwetsbaar/gevoelig voor was. En ziet ook heel scherp dat het alle ellende niet waard was. Want het heeft onze verders mooie en sterke relatie toch stiekem meer beïnvloed dan hij in de gaten had. En ook zijn gezondheid.
Je kan namelijk niet zonder gevolgen zo lang geheimen met je meedragen. Wetende dat het fout is wat je doet. Wetende dat je niet met Truus relatie wil. Wetende dat het enkel een uitvlucht is met een diepe oorzaak die hij eerder niet zag en nu wel.
Hij neemt verantwoordelijkheid voor zijn fouten. Hij loopt er niet van weg. Is heel intensief gaan zoeken waarom hij zo geworden was. (bij man was gedrag er al in puberteit: als aandacht gegeven werd geen weerstand kunnen bieden, geen duidelijke grenzen kunnen stellen, ook niet op andere vlakken (werk/vriendschappen), te weinig zelfliefde)
Ik heb hele moeilijke tijd gehad, een achtbaan met pieken en dalen. Dagelijks erover praten, soms urenlang. In het nu wordt het langzaam steeds makkelijker. De beelden die ik voor me zag moest ik de eerste maanden ook van kotsen, misselijkmakend. Die beelden worden steeds vager. Affaire betekende in ons geval ook niet heel veel. Het was er op de achtergrond. Mogelijk in de eerste periode iets intensiever contact, maar man wist vanaf begin dat hij niet echte relatie wilde met zijn Truus. Hetgeen vaak voorkomt denk ik. Ze hebben elkaar aan het lijntje gehouden met please gedrag en aandacht geven.
Duurde bij ons wel lang voordat alle etter eruit was. Maar ik ben blijven doorvragen zolang mijn intuïtie mij vertelde dat nog niet alles eruit was. Dat laatste was heel belangrijk voor mij. Voor het herstel van vertrouwen.
Veel sterkte voor iedereen die nog aan het begin van dit proces zit! Ik weet hoe zwaar dit is.
LifeEvent! schreef op 12-02-2025 om 13:56:
[..]
Daarom vond mijn man het ook een logisch gevolg dat hij door de man van truus is mishandeld en heeft daarom geen aangifte gedaan want hij verdiende het. Voor mijn kind was het traumatisch want zij dacht dat papa voor haar ogen werd doodgeslagen. De fysieke verwondingen waren ook weken zichtbaar.
Jammer dat je man geen aangifte heeft gedaan, want geen enkele situatie rechtvaardigt fysiek geweld, ook vreemdgaan niet!
Voor degene die al wat verder in het proces zijn, nav de berichten hierboven, wat maakte dat jullie het gevoel hadden: nu liggen alle kaarten op tafel, nu weet ik 'alles'?
Ik heb nog steeds het gevoel dat niet alle kaarten op tafel liggen (intuïtie?).
Komt dat door het berouw wat iemand toont of de bereidheid vragen te beantwoorden?
Ik vraag me af of wanneer hier ooit alle kaarten op tafel liggen, of het dan niet te lang heeft geduurd en ik daar misschien nooit meer in geloof?
Buitenspel2024 schreef op 12-02-2025 om 16:46:
Voor degene die al wat verder in het proces zijn, nav de berichten hierboven, wat maakte dat jullie het gevoel hadden: nu liggen alle kaarten op tafel, nu weet ik 'alles'?
Ik heb nog steeds het gevoel dat niet alle kaarten op tafel liggen (intuïtie?).
Komt dat door het berouw wat iemand toont of de bereidheid vragen te beantwoorden?
Ik vraag me af of wanneer hier ooit alle kaarten op tafel liggen, of het dan niet te lang heeft geduurd en ik daar misschien nooit meer in geloof?
Je kan nooit weten of alles op tafel ligt. Dat weet enkel hij. Ook hier voel ik dat er meer is. Maar ik heb geen bewijzen, enkel een gevoel.
Ik word daar gek van. Ik moet dat loslaten, en aanvaarden dat het kan dat er meer was, maar kan ook dat ik spoken zie. Of ik ga weg.
Je weet enkel wat hij beweert.
Wat he zeker weet is dat hij kan liegen. Want dat deed hij jarenlang zonder dat je iets merkte. Dat is het enige dat zeker is.
Is ook moeilijk, als jij de enige weet wat waar is rn je zei het in crisis zo, om dan toch toe te geven dat je loog als de plooitjes net iets gladder zijn. Ik denk dat blijven liegen vaak angst is om erger te vermijden.
Ik ben weer helemaal in mezelf gekeerd. Ik kan dat dus dagen hebben, en dan dagen dat ik me weer even voel leven. Wat is dat toch lastig en zwaar. Kan niet naar hem kijken. En op zo'n momenten komt hij extra knuffelen en lief zijn. Maar ik blaf hem af.
Buitenspel2024 schreef op 12-02-2025 om 16:46:
Voor degene die al wat verder in het proces zijn, nav de berichten hierboven, wat maakte dat jullie het gevoel hadden: nu liggen alle kaarten op tafel, nu weet ik 'alles'?
Ik heb nog steeds het gevoel dat niet alle kaarten op tafel liggen (intuïtie?).
Komt dat door het berouw wat iemand toont of de bereidheid vragen te beantwoorden?
Ik vraag me af of wanneer hier ooit alle kaarten op tafel liggen, of het dan niet te lang heeft geduurd en ik daar misschien nooit meer in geloof?
Je zult nooit weten of alle kaarten op tafel liggen, ongeacht het berouw en/of spijt iemand betuigd. Ook niet vwb antwoorden op vragen en zelfs die antwoorden zou ik met een korrel zout nemen (zoals bijv. ik voelde echt helemaal niets voor hem/haar, hij/zij zette mij voor het blok, hij/zij manipuleerde mij, dus…..etc).
Juist dat maakt het ook zo lastig en kun je enkel afgaan op hetgeen jijzelf, als bedrogene, (nog) voelt of denkt te voelen! Probeer je zoveel mogelijk te concentreren hetgeen jouw gevoel jou ingeeft, want het ‘die ander’ vragen zegt eigenlijk helemaal niets.
Breiertje schreef op 12-02-2025 om 17:07:
[..]
Je kan nooit weten of alles op tafel ligt. Dat weet enkel hij. Ook hier voel ik dat er meer is. Maar ik heb geen bewijzen, enkel een gevoel.
Ik word daar gek van. Ik moet dat loslaten, en aanvaarden dat het kan dat er meer was, maar kan ook dat ik spoken zie. Of ik ga weg.
Je weet enkel wat hij beweert.
Wat he zeker weet is dat hij kan liegen. Want dat deed hij jarenlang zonder dat je iets merkte. Dat is het enige dat zeker is.
Is ook moeilijk, als jij de enige weet wat waar is rn je zei het in crisis zo, om dan toch toe te geven dat je loog als de plooitjes net iets gladder zijn. Ik denk dat blijven liegen vaak angst is om erger te vermijden.
Ik ben weer helemaal in mezelf gekeerd. Ik kan dat dus dagen hebben, en dan dagen dat ik me weer even voel leven. Wat is dat toch lastig en zwaar. Kan niet naar hem kijken. En op zo'n momenten komt hij extra knuffelen en lief zijn. Maar ik blaf hem af.
Wat dat liegen betreft … Je kan het gevoel hebben dat je je partner niet echt kende. Maar dat is niet waar, denk ik. Je bent natuurlijk verrast en overrompeld. Maar ik kan en kon me perfect voorstellen hoe hij zich in bepaalde situaties zal gedragen hebben. Wat hij zal gezegd hebben, wat hij zal gedaan hebben. Precies hetzelfde als hoe hij zich bij mij gedroeg toen hij mij moest veroveren. Verzwijgen wat Truus niet wil horen, bevestigen en zeggen wat ze zeker wil horen, zoveel mogelijk. Ik worstelde ook lang met het idee “wat houdt hij allemaal geheim”, totdat ik besefte … al waar ik voor vrees, is gewoon ook gebeurd. Zoals ik ook denk … “die jarenlange affaire, dat was hoogstwaarschijnlijk niet zijn proefstuk”. Niet dat daarom andere grote gebeurtenissen hebben plaatsgevonden ervoor, maar met zijn manier van denken en reageren op vrouwelijke aandacht toen, zullen er wel al “proefmomenten” zijn geweest, zonder die grote consequenties. Mijn man zei letterlijk:”Jij kent me beter dan ikzelf” en toen was dat ook zo. Ik weet waar hij gevoelig aan is. Is het nodig om “alles” te weten? Nee. Met een beetje fantasie kom je er ook wel. Want ze denken allemaal dat ze uniek zijn, die vreemdgangers, maar ze doen allemaal hetzelfde. Stuntelig gevrij in een hoekje of in de auto, een kamer huren, hun werkplek gebruiken, zelfs het eigen bed als daar de kans toe is, vunzige berichten sturen, vurig de liefde verklaren, elkaar ophemelen, zeggen dat het thuis niet goed is, enz… Moest het zo triest niet zijn, het is komisch. Ben genoeg vreemdgangers tegengekomen in een vorig leven … ze zijn allemaal zo hetzelfde dat het saai is. Dus laat dat los. Wat van belang is … wat gebeurt er nu, in het heden? Komen woord en daad overeen? Is er spijt? Meestal wel. Is er schuldinzicht? Dat komt meestal ook. Zijn ze er achteraf trots op? De meeste niet. Tijd, dat is wat er overheen moet gaan, tijd waarin ze moeten bewijzen dat ze wel te vertrouwen zijn. En dat kost heel veel tijd.
RoodVruchtje schreef op 12-02-2025 om 17:49:
[..]
Je zult nooit weten of alle kaarten op tafel liggen, ongeacht het berouw en/of spijt iemand betuigd. Ook niet vwb antwoorden op vragen en zelfs die antwoorden zou ik met een korrel zout nemen (zoals bijv. ik voelde echt helemaal niets voor hem/haar, hij/zij zette mij voor het blok, hij/zij manipuleerde mij, dus…..etc).
Juist dat maakt het ook zo lastig en kun je enkel afgaan op hetgeen jijzelf, als bedrogene, (nog) voelt of denkt te voelen! Probeer je zoveel mogelijk te concentreren hetgeen jouw gevoel jou ingeeft, want het ‘die ander’ vragen zegt eigenlijk helemaal niets.
Zo zie ik het ook. Waarbij ik het heb ervaren als kloof tussen hoofd en hart. Met mijn hoofd had ik goede redenen te geloven dat ze alles (wat belangrijk was) had verteld. Het correspondeerde namelijk met haar gedrag en keuzes na het uitkomen. Ze had zat dingen verteld die al zo klote waren dat er ook geen reden was om nog meer dingen te verzwijgen. Ik kon opmaken dat de dingen die vertelde overeenkwamen met een aantal herinneringen die ik had. Maar het lijf zei nog geregeld: wat nu als dit niet alles was? En heel soms gebeurt dat nog. Dus in mijn geval was het afgaan op intuïtie en ook goed observeren hoe congruent zij was in doen en zeggen.
En nog belangrijk: mijn vrouw heeft vanaf het begin mijn vragen beantwoord. Maar op een later moment kwamen er ook andere dingen op tafel. Omdat ze zich dat niet eerder had gerealiseerd of bedacht dat ik dat belangrijk zou vinden. Als voorbeeld vertelde ze na een tijdje dat ze hem een afscheidskaartje had geschreven waarvan de tekst op de kaart ineens weer vies pijn deed. En onze hersenen kunnen dus echt dingen blokken en compleet wegvagen.
Ik heb het een paar keer gevraagd: heb je alles verteld? Zijn er nog dingen die jou belasten en die je liever niet vertelt? Zijn er dingen waarvan je weet dat je ze eigenlijk moet vertellen terwijl je dat liever niet doet? Doet het dan nu, want wij kunnen niet verder zolang dat zo is. Of wel, maar beginnen dan later weer van voren af aan. Ze heeft een paar keer tijd genomen om er over na te denken, ging dan ook in haar agenda kijken, checkte dingen die ze terug kon vinden en heeft op een gegeven moment zelf een chronologische weergave gemaakt van de (korte) affaire. Die inspanningen gaven mij wel vertrouwen. En ik kon aan haar merken de vrijheid en opluchting die ze had om geen geheimen meer te hebben. We liepen bijvoorbeeld een keer langs een plek waar zij een ‘romantisch’ moment hadden gehad. Toen vertelde ze dat het daar was geweest. En dat het aan de ene kant pijnlijk voor ons beiden was hiermee geconfronteerd te worden en tegelijk hoe fijn voor haar dat ze dit niet voor zichzelf hoefde te houden. Nou, zo hebben we ons er een beetje doorheen gekwakkeld.
Wil zeggen: wees je bewust van de vragen die je stelt, kijk goed hoe hij reageert en beoordeel hoe de rest van zijn gedrag is.
LifeEvent! schreef op 12-02-2025 om 13:56:
[..]
Daarom vond mijn man het ook een logisch gevolg dat hij door de man van truus is mishandeld en heeft daarom geen aangifte gedaan want hij verdiende het. Voor mijn kind was het traumatisch want zij dacht dat papa voor haar ogen werd doodgeslagen. De fysieke verwondingen waren ook weken zichtbaar.
Wat wel voor mij frustrerend was is dat truus wist wat haar man ging doen en in de auto op hem bleef wachten met hun kinderen om daarna naar het buitenland te vertrekken voor weken en hij mij vertelde nog nooit zo relaxed de reis hadden gemaakt. Waar ze vervolgens alle tijd genomen hebben om tot elkaar te komen en ze als verliefd koppel en happy family weer terug kwamen. Voor onze kinderen ging de vakantie niet door en ging papa het huis uit en was alles hier ontploft.
Ik heb wel eens gedacht, ik had haar uit d'r haren de auto uit moeten sleuren op zo'n manier dat ipv een gezellige vakantie ze naar het ziekenhuis moesten. Maar ben achteraf blij dat ik mij heb beheerst. Dan waren er nog meer kinderen getraumatiseerd. Maar het zorgde wel voor veel extra woede.
Je hebt gelijk elledoris maar ook gekke henkie. Het is naast elkaar (en dan was de derde ook nog eens een vriendin) Ik moe(s) t dealen met 2 mensen die mij kapot hadden gemaakt
Wat??? werkelijk waar dit is echt niet normaal hoor. Jouw man heeft zich in elkaar laten slaan. En daarna medische behandeling nodig gehad in het ziekenhuis. En alle betrokkenen vonden dat doodnormaal? Ik neem aan dat de vrouwen elkaar ook even flink hebben toegetakeld want die waren hier ook onderdeel van. Of is iemand mishandelen alleen normaal onder mannen?
Wat een trauma voor jouw kinderen ook. Heel erg onveilig. En ook een voorbeeld (geweld gebruiken als vergelding is blijkbaar ok). Echt middeleeuwse praktijken wat mij betreft. En gewoon strafbaar.
Izza schreef op 12-02-2025 om 21:12:
[..]
Wat??? werkelijk waar dit is echt niet normaal hoor. Jouw man heeft zich in elkaar laten slaan. En daarna medische behandeling nodig gehad in het ziekenhuis. En alle betrokkenen vonden dat doodnormaal? Ik neem aan dat de vrouwen elkaar ook even flink hebben toegetakeld want die waren hier ook onderdeel van. Of is iemand mishandelen alleen normaal onder mannen?
Wat een trauma voor jouw kinderen ook. Heel erg onveilig. En ook een voorbeeld (geweld gebruiken als vergelding is blijkbaar ok). Echt middeleeuwse praktijken wat mij betreft. En gewoon strafbaar.
Tip: als je de behoefte voelt om te reageren :LEES eerst eens goed of er staat geschreven wat je denkt dat er staat geschreven, alvorens er wat uit te knallen!
"Ik heb wel eens gedacht,: ik had haar uit d'r haren de auto uit moeten sleuren op zo'n manier dat ipv een gezellige vakantie ze naar het ziekenhuis moesten. Maar ben achteraf blij dat ik mij heb beheerst. Dan waren er nog meer kinderen getraumatiseerd. Maar het zorgde wel voor veel extra woede."
Je aannames van de vrouwen die elkaar flink toetakelen kloppen dus niet! En ook niet dat mijn man medische behandeling in het ziekenhuis heeft gekregen.
En wat betreft je opmerking "geweld gebruiken als vergelding is blijkbaar oké"
Nee, het is niet oké. We hebben dat met de kinderen ook besproken, ook dat het strafbaar is. Voor mijn man voelde het niet oké om aangifte te doen omdat hij begreep waar het geweld vandaan kwam en hij bovendien meer bezig was met wat hij zelf allemaal kapot had gemaakt!
LifeEvent! schreef op 13-02-2025 om 07:05:
En wat betreft je opmerking "geweld gebruiken als vergelding is blijkbaar oké"
Nee, het is niet oké. We hebben dat met de kinderen ook besproken, ook dat het strafbaar is. Voor mijn man voelde het niet oké om aangifte te doen omdat hij begreep waar het geweld vandaan kwam en hij bovendien meer bezig was met wat hij zelf allemaal kapot had gemaakt!
Dus de boodschap van je man (jullie samen) naar de kinderen is onbewust, geweld is ok als je het verdiend hebt ....
