Verder na ontrouw - deel 8

Ik vind het niet zo vreemd dat je die verwachting hebt. Ook al is het commercieel " valentijnsdag". Maar als bedrogene heb je voor je gevoel al zoveel te verduren dat je ervan uit gaat dat je partner dan ook even iets extra's laat zien. Hij mag laten zien en jou laten voelen dat je het waard bent. En dat hij het waard is om dit allemaal aan te gaan. Dus snap je gedachtengang breiertje. En begrijp heel goed dat je teleurgesteld bent. Je had nu even dat extra stapje verwacht naar jou toe.

Maar soms zijn het  verwachtingen van jezelf. Ik weet nog dat ik 4 jaar geleden verder ging met man. Ik zei hem, laat maar zien. Verover me naar terug. Het zal hard werken zijn.
En dat ik hem wel een aantal keren duidelijk had gemaakt. Vooral in het begin. Ik had het nu al moeten merken. Hij wilde een kaart sturen..ik zei hem. Die kaart had al in de bus moeten liggen. Even om duidelijk te maken dat achterover leunen niet helpend is. Het is hard werken voor beiden.
 Je mag echt wel dat gevoel hebben dat je partner jou op nummer 1 heeft staan. 

Heb je je behoefte aangegeven bij man. Dus dat je het fijn zou vinden om verrast te worden op bijv valentijnsdag. 
En tuurlijk kan het lastig zijn voor iemand die dat niet in zich heeft.( je man)
Maar het is voor jou ook lastig om met zijn verslaving om te gaan.

GekkeHenkie100 schreef op 16-02-2025 om 07:54:

Toen bij ons de ontrouw op tafel kwam is mijn vrouw in therapie gegaan, daarna is relatietherapie gestart en heb ik zelf nog therapie gehad. We hebben het getroffen qua therapeuten. Hieronder deel ik een stuk dat ik op veel punten herkende over mijzelf en mijn aandeel in een huwelijk dat langzaam vastliep. Ik deel het omdat dit ook herkenbaar kan zijn voor een deel van de (bedrogen en vreemdgaande) mannen. Zin die er voor mij uitspringt: ik was bereid alles voor haar te doen, behalve luisteren naar haar emoties. Daarom was ik er zelf ook van overtuigd dat ik mijn liefde liet zien. En dat hield mijn vrouw zichzelf ook voor (haar patroon): hij geeft mij heel veel, dus ik moet niet zeuren omdat we zo weinig over emoties praten. En zo is gaandeweg verwijdering ontstaan en geloof verloren dat dit anders kon. Tegen deze achtergrond kan ik compassie hebben voor onderliggende pijn bij mannen die zich terugtrekken, op allerlei manier uitvluchten zoeken (vreemdgaan, porno, werk, hobby, verslaving). En voor de partner die zo tekort gedaan wordt in emotioneel opzicht. Maar uiteindelijk koop je pas iets voor compassie als je partner dit erkent en heling gaat zoeken voor zijn eigen pijn. En: dat moet hij echt zelf doen, blijf als vrouw ver weg bij de rol van ‘redder’.

Zo reageert een man met onopgeloste kindwonden op de emoties van een vrouw:

- hij sluit zich af en verbreekt de verbinding omdat hij zichzelf al heel lang niet toestaat zijn eigen emoties te voelen. Wanneer zij haar emoties uit voelt hij angst en verwarring.
- ⁠Hij raakt geïrriteerd en oordeelt over haar omdat ze haar emoties toont, door haar ‘te’ emotioneel te noemen. Dat oordeel gaat eigenlijk over hemzelf, omdat hij zichzelf ervan heeft overtuigd dat hij zijn eigen emoties niet mag voelen. Als hij dat wel doet is hij bang dat hij teveel en niet geliefd zal zijn. Zoals vroeger.
- ⁠Hij zal alles doen wat hij kan om haar beter te laten voelen, behalve luisteren naar wat ze te zeggen heeft. Hij zal cadeaus geven, grappen maken, haar complimenten geven, activiteiten ondernemen - (onbewust) om het diepe gesprek te vermijden.
- ⁠Hij zal haar zeggen dat ze moet stoppen met huilen en opsommen waarom ze zich niet zo zou moeten voelen. Dit gebeurt op een vriendelijke manier of vanuit frustratie. Hij herhaalt hoe hij zelf werd behandeld toen hij een jongentje was.
- ⁠Als zij zich verdrietig of somber voelt, zal hij zich ongemakkelijk en gespannen voelen omdat zijn emotionele toestand afhankelijk is van hoe zijn partner zich voelt. Als zij oké is, is hij oké. Zijn eigen wonden hebben zijn mannelijke energie bedekt, die normaal gesproken gegrond zou zijn in de diepe van zijn eigen bestaan. In plaats daarvan is hij weggelopen van al zijn eigen pijn en heeft hij iemand anders nodig om hem te helpen zich goed te voelen.

Heel mooi en het onderstreept wat ik al lange tijd voel en zeg (ook in mannen- en vrouwengroepen): mannen mogen op dit moment naar hun gevoel toe gaan en hun pijn gaan voelen en daarmee gaan dealen. Ja compassie hebben als vrouw maar ze niet weer emotioneel gaan opvangen en ze zielig vinden want dan wordt hij weer het kleine jongetje dat emotioneel 'gevoed' moet worden door een vrouw (en zo wordt zijn partner zijn moeder). Nee gevoel en emotie gaan delen met andere mannen, broers, vaders, vrienden. Compassie voor het feit dat hij verslaafd was werkt inderdaad als hij zelf zijn proces in gang zet. Medelijden voor het zielige jongetje en dat willen redden (ja ik heb het zelf ook gedaan in de relatie met verslaafde ex) is contraproductief: het is een verdere verstrikking in wederzijdse afhankelijkheid. Want die vrouw gaat terug naar haar oude condionering als klein meisje: je bent wat waard als meisje/ vrouw als je de ander ondersteunt en liefde geeft en redt van zijn pijn. Zijn pijn en emoties draagt of de dumpput bent voor zijn frustraties. Dus zeggen ' blijf als vrouw weg van de rol van redder' is weliswaar waar maar imho ook wat kort door de bocht: het is namelijk haar fabrieksetting. Ook in dit draadje zie ik vrouwen zoveel goed praten van partner. Ik denk daarom dat een weg naar heling ook gebaat is, naast het helen van de man en zijn pijn, met een groei naar individualiteit en kracht bij de vrouwelijke partner. Als je leunt op elkaar (de relatie vanuit tekorten) en een gaat lopen, valt de ander om. Maar wederzijdse groei naar verbinding vanuit eigenheid legt alles weer open. Ik denk dat jullie daar wel een voorbeeld van zijn Henkie. En ik geef je daar waardering voor. Mijn ervaring is dat de meeste mannen hun pijn niet aan willen gaan. 

Peet52! schreef op 16-02-2025 om 11:36:

Ik vind het niet zo vreemd dat je die verwachting hebt. Ook al is het commercieel " valentijnsdag". Maar als bedrogene heb je voor je gevoel al zoveel te verduren dat je ervan uit gaat dat je partner dan ook even iets extra's laat zien. Hij mag laten zien en jou laten voelen dat je het waard bent. En dat hij het waard is om dit allemaal aan te gaan. Dus snap je gedachtengang breiertje. En begrijp heel goed dat je teleurgesteld bent. Je had nu even dat extra stapje verwacht naar jou toe.

Maar soms zijn het verwachtingen van jezelf. Ik weet nog dat ik 4 jaar geleden verder ging met man. Ik zei hem, laat maar zien. Verover me naar terug. Het zal hard werken zijn.
En dat ik hem wel een aantal keren duidelijk had gemaakt. Vooral in het begin. Ik had het nu al moeten merken. Hij wilde een kaart sturen..ik zei hem. Die kaart had al in de bus moeten liggen. Even om duidelijk te maken dat achterover leunen niet helpend is. Het is hard werken voor beiden.
Je mag echt wel dat gevoel hebben dat je partner jou op nummer 1 heeft staan.

Heb je je behoefte aangegeven bij man. Dus dat je het fijn zou vinden om verrast te worden op bijv valentijnsdag.
En tuurlijk kan het lastig zijn voor iemand die dat niet in zich heeft.( je man)
Maar het is voor jou ook lastig om met zijn verslaving om te gaan.

Tja het valentijnsdag gebeuren en attenties geven: er zijn gewoon grote groepen mensen (en nogal gendergebonden imho) die niet gewend zijn om nog moeite te moeten doen voor hun partner. Voor hen is het een gelopen race: ik heb je versierd en nu is het gedoe klaar. Ik weet nog dat een relatietherapeut tegen mijn ex zei: Ga nou ook eens MRI een beetje versieren, mee uit nemen, picknic organiseren of zo. Ja ja zou hij doen. Ik vond het een leuk plan, en was ook een beetje in spanning wat hij zou verzinnen. Blijde verwachting zeg maar. Dagen werden weken er kwam niks en ik werd steeds meer teleurgesteld. en na een maand zei ik bij de relatietherapeut: hij doet niks. Ex zei: "oh hierbuiten was ik het alweer vergeten" Dus vanaf vijf minuten nadat de therapeut het zei en hij het beaamde had hij er niet meer aan gedacht, terwijl ik zat te hopen en er naar uit te kijken. Dat deed me veel pijn. Wat moet je daar nou mee? Niks verwachten (want dat maakt de teleurstelling groter) of de conclusie trekken dat hij gewoon niet geinteresseerd is om aan de relatie te werken. Of het niet kan. En als hij het niet kan, wat moet je dan? Ja weggaan, gedaan. toen had meneer grote spijt. te laat. maar het doet me nog pijn, die opstelling

hij is onze huwelijksverjaardag vergeten.
Tjah.
Vroeger was dit ook zo. Of mijn verjaardag...
Maar ik was eraan gewoon. Hij is zo, dus dacht ik, als je hem graag ziet, neem je dit erbij. En dat deed ik. Had daar geen last meer van.
Maar nu prikt me dit wel.
En ik heb hem niet helpen onthouden dat ik vandaag iets verwachtte. Want volgens de therapeut moet hij dit doen. Als ik hem zeg dat ik iets verwacht, dan werkt niet hij, maar ik, en het is zijn strijd toch.
Dus deze morgen toch een groot gat in mijn borst te voelen.
Ik Troost mezelf dat dit niet zo belangrijk is, dat hij al zo hard zijn best doet, dat hij zo is en dat ik van een boerenknol geen racepaard kan maken ..
En zonet zegt hij....
Straks gaan we dan iets eten?
Ik zeg huh? Dat was toch gisteren?
Ja... Maar vandaag schijnt de zon kunnen we achteraf gaan wandelen.
Hij denkt nog aan Valentijn. De huwelijksverjaardag dat is hij echt kwijt. Maar dit maakt me nu niet uit. Een wandelingetje en iets lekkers in onze favoriete zaak zoals afgesproken (is geen lunch of diner, gewoon een zaak met lekkere toetjes waar we gingen een dessertje eten gisteren). Dat is voor mij puur genieten. Taartje, koffie...
Blijkbaar is mijn boerenknol toch nog aan het evolueren.

Wat dat praten en graven betreft, dat moet ik doen van zowel zijn als mijn therapeut...

Dus... Voor nu, ga ik proberen genieten van mijn valentijnsdate. En van de wandeling. En van de zon. En hopelijk geniet ik ook eens van hem.
Ja puberaal. Ik weet het. Maar hij deed nooit die moeite, terwijl ik dit echt wel fijn vind. 
Als je herstart is de relatie vaak beter dan voordien lees ik. Omdat je meer rekening houdt met elkaar.
Vanavond zal ik duidelijk zeggen dat ik dit in de toekomst van hem verwacht, zonder dat ik er hem moet op wijzen. Grenzen zijn al gesteld, nu nog de verwachtingen. En die mag hij van mij ook eisen als hij dit wil.
Nu dat klein beetje aandacht, en het grote gat van vanmorgen is wat opgevuld.
Buitenspel, Birdy, stresskipje, als mijn banaliteit nu buitensporig blijkt, weet dat ik een paar maand geleden ook zo diep zat als jullie. Ik wens je deze banale kopzorgen ook toe binnen een paar maand. Als je je over zoiets doms ongelukkig kan voelen, dan is dit volgens mij positief. Er was een tijd dat ik enkel kon in- en uitademen, meer niet. Persoonlijk denk ik dat deze banale kopzorgen een welkome afleiding zijn in een tijd die alleen bestond uit ellende en meer ellende. Als je over zoiets je kop breekt, is dat denk ik een sprong voorwaarts in het proces.
Ik wens jullie 3 zoveel goeds toe. Een dikke virtuele knuffel van mij 

Breiertje schreef op 16-02-2025 om 12:21:

Wat dat praten en graven betreft, dat moet ik doen van zowel zijn als mijn therapeut...

Huh? En jij doet het dan braaf? Lees mijn post van 1203 eens. En die van Henkie waarop ik daar reageer.  En sterker: laat het ook aan de therapeuten lezen. Het graven brengt jullie in een diepere verstrikking van ouder patronen. Jij bent zijn werk aan het doen.  Waarom? Ik zou echt wat minder op therapeuten gaan vertrouwen. Dat kunnen ook mensen zijn die werken vanuit oude conditioneringen. 

MRI schreef op 16-02-2025 om 12:32:

[..]

Huh? En jij doet het dan braaf? Lees mijn post van 1203 eens. En sterker: laat het ook aan de therapeuten lezen. Het brengt jullie in een diepere verstrikking. Jij bent zijn werk aan het doen. Ik zou echt wat minder op therapeuten gaan vertrouwen

Waar vind ik dit? 

Ik baal van al die therapeuten. Heb dat al zo vaak gezegd. Ik vind het geldklopperij. Ze vertellen niets dat ik niet al weet. En alles wat ze konden aangeven van dingen die moeten veranderen van hem, pasten we al toe voor de eerste consultatie.

Maar voorlopig ga ik nog, omdat, ook hier op het forum, vaak gezegd wordt, therapie, therapeut.... Dus ik geef ze het voordeel van de twijfel.

Mijn man moet levenslang gaan. Wil dit zelf ook. Nu ja, als hij daar zit zit hij nergens anders he.  🙈

Breiertje schreef op 16-02-2025 om 12:38:

[..]

Waar vind ik dit?

Ik baal van al die therapeuten. Heb dat al zo vaak gezegd. Ik vind het geldklopperij. Ze vertellen niets dat ik niet al weet. En alles wat ze konden aangeven van dingen die moeten veranderen van hem, pasten we al toe voor de eerste consultatie.

Maar voorlopig ga ik nog, omdat, ook hier op het forum, vaak gezegd wordt, therapie, therapeut.... Dus ik geef ze het voordeel van de twijfel.

Mijn man moet levenslang gaan. Wil dit zelf ook. Nu ja, als hij daar zit zit hij nergens anders he. 🙈

Gewoon hierboven (of vorige pagina) de post van 12:03 uur. 

Ja sterker nog: misschien weet je wel meer. Wat zou er gebeuren als je dat advies van dat jij moet graven en praten een achterwege laat?

Breiertje schreef op 16-02-2025 om 12:38:

[..]

Waar vind ik dit?

Ik baal van al die therapeuten. Heb dat al zo vaak gezegd. Ik vind het geldklopperij. Ze vertellen niets dat ik niet al weet. En alles wat ze konden aangeven van dingen die moeten veranderen van hem, pasten we al toe voor de eerste consultatie.

Maar voorlopig ga ik nog, omdat, ook hier op het forum, vaak gezegd wordt, therapie, therapeut.... Dus ik geef ze het voordeel van de twijfel.

Mijn man moet levenslang gaan. Wil dit zelf ook. Nu ja, als hij daar zit zit hij nergens anders he. 🙈

Ik ben ook zeker voorstander van goede therapie. Maar het moet wel bij jou passen. De ene therapeut is de andere niet. En sommige mensen zijn er gewoon niet geschikt voor. Therapie moet je namelijk toepassen. Daarvoor is naast motivatie ook zelfinzicht nodig, probleembesef. En een bepaald denkniveau. Dat kan gewoon niet iedereen. 

Bij jouw man lijken bepaalde zaken te ontbreken. Dat gaat therapie niet oplossen. En praten moet je inderdaad blijven doen. Graven zou ik dan weer niet doen. Heel fijn dat hij weet waar zijn problemen vandaan komen. Maar jij bent niet zijn therapeut. 

Izza schreef op 16-02-2025 om 13:10:

[..]

Ik ben ook zeker voorstander van goede therapie. Maar het moet wel bij jou passen. De ene therapeut is de andere niet. En sommige mensen zijn er gewoon niet geschikt voor. Therapie moet je namelijk toepassen. Daarvoor is naast motivatie ook zelfinzicht nodig, probleembesef. En een bepaald denkniveau. Dat kan gewoon niet iedereen.

Bij jouw man lijken bepaalde zaken te ontbreken. Dat gaat therapie niet oplossen. En praten moet je inderdaad blijven doen. Graven zou ik dan weer niet doen. Heel fijn dat hij weet waar zijn problemen vandaan komen. Maar jij bent niet zijn therapeut.

Nee klopt. Dat heb ik ook zo gezegd tegen zijn therapeut, dat ik zijn vrouw wil zijn en niet zijn therapeut. En dat was voor mij een last die van mijn schouders viel. Maar ik heb het idee dat therapie hier niet te vergelijken is met welk aanbod jullie hebben. Als je googelt rondom de problematiek vind je honderden Nl therapeuten rondom sv, vreemdgaan... Vreemdgaan therapeuten, noem maar op.

Je vindt dit minimaal hier... Wachtlijsten van maanden... Aanbod zeer beperkt hier.

Denk dat jullie NL daar veel verder in staan. Al die therapieën die jullie benoemen, vind ik soms zelfs niet in het aanbod hier.

Buitenspel2024 schreef op 15-02-2025 om 17:51:

Ik zat net in de auto en dacht na over de adviezen die hier worden gegeven. Met name aan dat hier onlangs werd aangegeven om te kijken naar het hier en nu, wat doet iemand nu, is iemand nu betrouwbaar etc.. Mijn man is dat niet. Is niet transparant, is ook niet echt betrokken bij het gezin (doet wat hij moet of als ik iets heel nadrukkelijk vraag), wilt niet praten over de ontrouw etc. Zou kunnen dat dat met relatietherapie binnenkort wel komt, maar per dag gaat er bij mij eigenlijk meer kapot.
Daar staat tegenover dat er wel praktische dingen zijn die me in de 'weg' zitten (zoals kinderen, woonruimte etc). En daar staat ook tegenover dat ik het een moeilijk idee vind als man met een ander verder zou gaan terwijl hij nu voor mij niet goed/leuk genoeg is.. en dat ik er op sommige vlakken ook wel tegenop zie om eventueel met een ander opnieuw te moeten beginnen.
Realiseer me tegelijkertijd ook dat het misschien juist uiteindelijk ook heel fijn zou kunnen zijn om alléén een leven op te bouwen, maar ben zo gewend aan samen bouwen.
Hoe meer ik ook nadenk over het afgelopen jaar.. er zijn zoveel momenten geweest dat man een keuze maakte (ook kleine keuzes) die tégen ons was en vóór Truus zeg maar.
Bestaat het dat er een dag komt waarop je geen mega obstakels meer ziet, of dat je er echt klaar mee bent? Of blijft het altijd een beetje wikken/wegen, kosten/baten-achtig... Is dit iets wat je nooit zeker weet of is het soms gewoon wel echt duidelijk? Met name als je niet verder gaat. Ik kan me voorstellen dat zolang beide partijen investeren in herstel, je het herstel best lang kunt volhouden om te kijken of het beter wordt. Maar hoe lang kijk je het aan als het eigenlijk steeds slechter wordt?

Even een reactie vanuit mijn eigen ervaring. Bijna 4 jaar geleden barstte hier de bom. 12 Maart. Op een vrijdagavond. Ik was bij mijn moeder aan het eten en man stond voor de deur.

Wat een bom was dat zeg. De woorden die hij uitsprak..hé...hoe dan. Mijn man, mijn maatje...ik zou oud met hem worden. En toen de biecht. Ik ben anderhalf jaar geleden vreemd gegaan..zal dit moment nooit vergeten.

Dit was het moment dat mijn leven zou veranderen. Ik werd wakker..

Ook wij zijn verder gegaan. Eerst 6 weken uit elkaar. Maar toch een poging gedaan. En hij deed veel. Het enige wat hij nog wilde was mij gelukkig maken. Maar voor mij. Wat een struggeling ervaarde ik om ermee om te gaan. mijn gedachten stonden nooit meer uit. En wat een emoties. Boosheid, verdriet..noem maar op. En ik( wij) struggelenden maar door. Want ja..het houden van...dat was er. Hij was mijn alles..ik wilde nog steeds met hem oud worden.

Maar ik werd sterker. Deed zelfwerk. Ging patronen bij mezelf en bij man herkennen. Ook patronen binnen onze relatie. Maar ook ging ik mijn eigen behoeftes leren herkennen. En toen nog eenmaal de bom barstte begin Oktober. Toen wist ik dat het klaar was voor mij. Ik wist toen heel zeker. Ik wil dit niet meer.

En ook ik heb diep gezeten hoor. Ik herken heel veel in al die verhalen die jullie schrijven. Het graag willen.  De struggels die je tegenkomt. De triggers. Maar ik wist ook dat dit nooit zou stoppen bij mij. Ik zou het nooit achter me kunnen laten. Het zou altijd een rugzak zijn die ik met me meedraagt. En ik moest eerlijk zijn naar mezelf. Ik kan dit gewoon niet. Hoeveel ik ook van hem hou. Ik zou nooit bevrijd zijn. Me vrij voelen. En daar was ik altijd naar op zoek.

Nu kan ik zeggen dat ik altijd van hem zal houden. Maar een liefdesrelatie zal er niet meer in zitten. Ik kan nu achteraf zien hoe ik me voelde. En ik heb me echt heel slecht gevoeld. Nu zijn mijn gedachten bevrijd.  Over de ontrouw. Tuurlijk ben ik nog wel eens verdrietig. Want waarom. Maar dat schud ik snel van me af. Ik kan er nu over dat stuk heel rationeel over nadenken. 

En is het makkelijk om uit elkaar te gaan. Nee zeer zeker niet. Dat brengt ook heel veel emoties met zich mee. Ik die altijd heel stabiel was. Nou het moment dat ik de sleutel kreeg. Echt die avond heb ik zo diep gezeten. Dat had ik nog nooit mee gemaakt. De onzekerheid, de goedbedoelde adviezen, het financiële wat nog niet geregeld is omdat de scheiding nog niet rond is. Het verlies van je gezin. Ben ik straks alleen op een flatje..

Maar nu..2 maanden verder. Ik heb een heerlijke plek. Mijn kinderen wonen om de hoek. Komen hier dagelijks even langs. ( slaapkamers zijn bijna klaar) heb een heel goed contact met a.s ex. Scheiding is bijna rond denk ik. Is al ingediend. Hij heeft nergens moeilijk om gedaan. En ik ook niet. Hij gaat w.s het huis overnemen. Waar ik 4 maanden geleden nog dacht " never nooit niet ". Maar nu ook heel veel voordelen zie in verband met de kinderen.

Maar wat ik voornamelijk wil zeggen. Ik heb rust in mijn hoofd. En dat is zo opvallend. Op het moment dat ik de keuze had gemaakt. Nou ja door zijn 2e bom die hij geplaatst had. Viel alles op zijn plek. En kon ik sterk zijn. Ik was sterk genoeg om afscheid van hem te nemen. Ik had heel helder dat ik dat niet langer wilde en aankon.

Dus het moment zal komen als je er zelf klaar voor bent.

Breiertje schreef op 16-02-2025 om 13:17:

[..]

Nee klopt. Dat heb ik ook zo gezegd tegen zijn therapeut, dat ik zijn vrouw wil zijn en niet zijn therapeut. En dat was voor mij een last die van mijn schouders viel. Maar ik heb het idee dat therapie hier niet te vergelijken is met welk aanbod jullie hebben. Als je googelt rondom de problematiek vind je honderden Nl therapeuten rondom sv, vreemdgaan... Vreemdgaan therapeuten, noem maar op.

Je vindt dit minimaal hier... Wachtlijsten van maanden... Aanbod zeer beperkt hier.

Denk dat jullie NL daar veel verder in staan. Al die therapieën die jullie benoemen, vind ik soms zelfs niet in het aanbod hier.

Ja misschien is het te vergelijken met hoe het hier tien jaar terug was, toen ik in relatie therapie was met mijn ex. Ik liep toen echt aan tegen gebrek aan inzicht bij therapeuten vwb sv. En zij duwden mij toch ook graag in de rol van hem opvangen en emotionele verzorger.

Dus ik ben best benieuwd naar de vraag die ik je al eerder stelde  Wat zou er gebeuren als je dat advies van dat jij moet graven en praten een achterwege laat?

Peet wat een fijn bericht! En wat goed dat jullie er samen zo uit zijn gekomen. Ik herken het volledig. Al die stress en zorgen die langzaam verdwijnen. Omdat de oorzaak van al die ellende er niet meer is. Niet meer hoeven investeren in een relatie en de problemen van en met een ander. Maar gewoon in je eigen leven. Tijd voor jezelf en weer opbouwen. 

En in mijn geval stond ik in de relatie daarna er ook heel anders in. Ik ga nooit meer zo ver voor iemand. Trek veel sneller grenzen. Omdat je weet dat je sterker en onafhankelijker bent. Je hebt immers geen gezin of compleet huishouden samen. Dat gaf zoveel rust. 

MRI schreef op 16-02-2025 om 13:43:

[..]

Ja misschien is het te vergelijken met hoe het hier tien jaar terug was, toen ik in relatie therapie was met mijn ex. Ik liep toen echt aan tegen gebrek aan inzicht bij therapeuten vwb sv. En zij duwden mij toch ook graag in de rol van hem opvangen en emotionele verzorger.

Dus ik ben best benieuwd naar de vraag die ik je al eerder stelde Wat zou er gebeuren als je dat advies van dat jij moet graven en praten een achterwege laat?

Ik weet het niet. Pas ik het even proefondervindelijk toe?

Breiertje schreef op 16-02-2025 om 13:17:

[..]

Nee klopt. Dat heb ik ook zo gezegd tegen zijn therapeut, dat ik zijn vrouw wil zijn en niet zijn therapeut. En dat was voor mij een last die van mijn schouders viel. Maar ik heb het idee dat therapie hier niet te vergelijken is met welk aanbod jullie hebben. Als je googelt rondom de problematiek vind je honderden Nl therapeuten rondom sv, vreemdgaan... Vreemdgaan therapeuten, noem maar op.

Je vindt dit minimaal hier... Wachtlijsten van maanden... Aanbod zeer beperkt hier.

Denk dat jullie NL daar veel verder in staan. Al die therapieën die jullie benoemen, vind ik soms zelfs niet in het aanbod hier.

Duidelijk je grenzen aangeven binnen de therapie. Jij bent inderdaad niet de therapeut. Dat is iemand anders met verstand van zaken. En wat ook belangrijk is om problemen te benoemen naar de therapeut. Wat bevalt jou niet? Hoe kan hij beter op jou aansluiten?