Verder na ontrouw - deel 8

Breiertje schreef op 16-02-2025 om 14:37:

[..]

Ik weet het niet. Pas ik het even proefondervindelijk toe?

Ja ik zou daar eens een paar maanden of half jaar mee stoppen. En ook op je eigen proces letten: in hoeverre zit de drang in je om er maar over te praten en te graven (ik was wel zo, een deel van mijn traumarespons)

MRI schreef op 16-02-2025 om 14:53:

[..]

Ja ik zou daar eens een paar maanden of half jaar mee stoppen. En ook op je eigen proces letten: in hoeverre zit de drang in je om er maar over te praten en te graven (ik was wel zo, een deel van mijn traumarespons)

Ja het graven is ook verslavend....

Hij zou alvast blij zijn. Maar ik wil antwoorden. En die zijn er niet, dat weet ik, maar die drang naar het waarom... Kan het niet helpen.

Ik denk dat er zonder graven rust zou zijn bij hem en mij, en dan misschien ruimte tot herstel en helen.

MRI schreef op 16-02-2025 om 12:20:

[..]

Tja het valentijnsdag gebeuren en attenties geven: er zijn gewoon grote groepen mensen (en nogal gendergebonden imho) die niet gewend zijn om nog moeite te moeten doen voor hun partner. Voor hen is het een gelopen race: ik heb je versierd en nu is het gedoe klaar. Ik weet nog dat een relatietherapeut tegen mijn ex zei: Ga nou ook eens MRI een beetje versieren, mee uit nemen, picknic organiseren of zo. Ja ja zou hij doen. Ik vond het een leuk plan, en was ook een beetje in spanning wat hij zou verzinnen. Blijde verwachting zeg maar. Dagen werden weken er kwam niks en ik werd steeds meer teleurgesteld. en na een maand zei ik bij de relatietherapeut: hij doet niks. Ex zei: "oh hierbuiten was ik het alweer vergeten" Dus vanaf vijf minuten nadat de therapeut het zei en hij het beaamde had hij er niet meer aan gedacht, terwijl ik zat te hopen en er naar uit te kijken. Dat deed me veel pijn. Wat moet je daar nou mee? Niks verwachten (want dat maakt de teleurstelling groter) of de conclusie trekken dat hij gewoon niet geinteresseerd is om aan de relatie te werken. Of het niet kan. En als hij het niet kan, wat moet je dan? Ja weggaan, gedaan. toen had meneer grote spijt. te laat. maar het doet me nog pijn, die opstelling

Ja dat kan ik me heel goed voorstellen. Vooral als jezelf voor je gevoel veel geeft en er alles aan wil doen. Logisch dat er dan verwachtingen zijn. Vooral als het dan bij therapie besproken is dan ga je er toch vanuit dat er in ieder geval iet blijft hangen. 

Izza schreef op 16-02-2025 om 14:36:

Peet wat een fijn bericht! En wat goed dat jullie er samen zo uit zijn gekomen. Ik herken het volledig. Al die stress en zorgen die langzaam verdwijnen. Omdat de oorzaak van al die ellende er niet meer is. Niet meer hoeven investeren in een relatie en de problemen van en met een ander. Maar gewoon in je eigen leven. Tijd voor jezelf en weer opbouwen.

En in mijn geval stond ik in de relatie daarna er ook heel anders in. Ik ga nooit meer zo ver voor iemand. Trek veel sneller grenzen. Omdat je weet dat je sterker en onafhankelijker bent. Je hebt immers geen gezin of compleet huishouden samen. Dat gaf zoveel rust.

Ja het voelt veel fijn. Ook omdat ik mezelf zoveel beter heb leren kennen.Niet om mensen hier die hier hard aan het werk zijn te ontmoedigen. Maar soms moet je echt concluderen dat het voor jezelf beter is om te stoppen. Ook zo zeker van mijn besluit.

En heel fijn dat we zo met elkaar om kunnen gaan. Had dat in het begin nooit verwacht . A.s. ex ook niet. Maar het is voor iedereen beter om het op deze manier te doen. Zonder rancune en boosheid. Maar met een verleden en toch ook wel mooie herinneringen. 

Een andere relatie...daar hoef ik even nog niet aan te denken. Ik heb even mijn energie en tijd nodig voor mezelf en kinderen. Ik wil mezelf ook niet meteen storten in iets anders. 

Ik ben er wel achter gekomen. Met onze relatie 2.0 dat ik eigenlijk heel erg romantisch ben en er ook wel van hou om verrast te worden.
Voorheen was ik altijd de onattente. Vergat altijd mijn trouwdatum.  Valentijn..daar deden we niet aan. Heb ooit een cd op mijn kussen gekregen. Heel romantisch. Maar deed ik iets terug..nee.
Maar nadat wij verder gingen. Heb ik gesteld we vieren alle bijzondere datums. Dus was ook voor mij een uitdaging. Maar ik vond het heerlijk. Om verrast te worden maar ook man te verassen. En dat kon dan met alleen een kaartje met een tekst. Of een kleinigheidje wat me aan hem deed denken. Maar ben er wel achter gekomen dat dit wel een meerwaarde kan zijn binnen een relatie. En ook op een gewone maandag iets bijzonders doen. Dat is wel iets wat ik mee neem en wat ik geleerd heb. En dat dit heel fijn aanvoelt. Omdat er aan je gedacht wordt en andersom.

Peet52! schreef op 16-02-2025 om 18:10:

Ik ben er wel achter gekomen. Met onze relatie 2.0 dat ik eigenlijk heel erg romantisch ben en er ook wel van hou om verrast te worden.
Voorheen was ik altijd de onattente. Vergat altijd mijn trouwdatum. Valentijn..daar deden we niet aan. Heb ooit een cd op mijn kussen gekregen. Heel romantisch. Maar deed ik iets terug..nee.
Maar nadat wij verder gingen. Heb ik gesteld we vieren alle bijzondere datums. Dus was ook voor mij een uitdaging. Maar ik vond het heerlijk. Om verrast te worden maar ook man te verassen. En dat kon dan met alleen een kaartje met een tekst. Of een kleinigheidje wat me aan hem deed denken. Maar ben er wel achter gekomen dat dit wel een meerwaarde kan zijn binnen een relatie. En ook op een gewone maandag iets bijzonders doen. Dat is wel iets wat ik mee neem en wat ik geleerd heb. En dat dit heel fijn aanvoelt. Omdat er aan je gedacht wordt en andersom.

Grappig om te lezen. Hier is het andersom. Ik was altijd van de kleine attenties, liefdesbriefje in portemonnee of toillettas, hartjes in de broodtrommel, dat soort dingen. Een  enkele keer verraste hij mij,en dat was dan met recht een verrassing, want het kwam altijd sporadisch en onverwacht. Ik heb altijd geaccepteerd dat hij 'nou eenmaal zo is' en ik hield van hem om wie hij was,en daar hoorde niet-romantisch zijn gewoon bij. We maakten er ook grapjes over, en kon er prima mee leven. 

Maar als ik ooit voor een potentiële nieuwe relatie kom te staan zijn wat meer romantiek, en nog wat andere karaktertrekken, een minimaal vereiste. 

Hoewel deze relatie van mij niet had hoeven eindigen, heb ik wel helder voor me wat ik in een volgende relatie (of doorstart,maar dat zie ik niet gebeuren) niet meer, of juist wel meer wil.

Stresskipje schreef op 16-02-2025 om 18:41:

[..

Maar als ik ooit voor een potentiële nieuwe relatie kom te staan zijn wat meer romantiek, en nog wat andere karaktertrekken, een minimaal vereiste.

Hoewel deze relatie van mij niet had hoeven eindigen, heb ik wel helder voor me wat ik in een volgende relatie (of doorstart,maar dat zie ik niet gebeuren) niet meer, of juist wel meer wil.

Is de relatie definitief over? 

vandaag genoten van mijn middag.
Lekker taartje, heerlijke wandeling met beetje zon. Het was een mooie middag.
Ik heb mijn frustratie niet geuit naar hem, ik kies er meestal voor om constructief te zijn. Mijn frustraties deel ik hier, hihihi
Ik heb hem wel gezegd dat ik teleurgesteld was, dat ik dit vroeger aanvaardde, maar dat ik dit nu anders wil. Ik wil geen duur cadeau, want dat is makkelijk. Een ontbijtje thuis met een boterham en vers geperst fruitsapje, een mooie wandeling, een gedichtje van internet .. iets waarover hij moet nadenken en doet is veel meer waard dan iets duurs kopen.
Hij zei dat hij het niet was vergeten, maar omdat ik in mezelf gekeerd was vond hij Valentijn en huwelijksverjaardag vieren moeilijk, omdat het allemaal moeilijk is. Hij wist niet hoe en wat. Bang dat ik het ging afwijzen.
Ik zei, in het ergste geval kon ik weigeren maar dat is niet zo erg en zo ben ik niet, echt niet.
Nu ben ik teleurgesteld en dat is erger.
Ik heb hem dit kalm en respectvol gezegd. Hij weet mijn grenzen, maar ook mijn verwachtingen. Ik wil het anders. Heb gezegd, het wordt tijd dat je me ziet. Geen drama nu, want nu gaan we wandelen en genieten van quality time. Heel  Binnenkort jarig... Hij begon al te plannen.
Ik zei hem ook dat hij mocht zeggen wat hij anders wil. It takes two to tango.

Maar vooral. Ik had, met hem, een leuke middag. De wandeling, buitenlucht en de zon deden me goed. Dat hij erbij was was ok. Geen klef gedoe of koppel gedoe van mijn kant, maat gewoon samen genoten van de activiteit. Dat is al een begin?

Breiertje schreef op 16-02-2025 om 19:54:

vandaag genoten van mijn middag.
Lekker taartje, heerlijke wandeling met beetje zon. Het was een mooie middag.
Ik heb mijn frustratie niet geuit naar hem, ik kies er meestal voor om constructief te zijn. Mijn frustraties deel ik hier, hihihi
Ik heb hem wel gezegd dat ik teleurgesteld was, dat ik dit vroeger aanvaardde, maar dat ik dit nu anders wil. Ik wil geen duur cadeau, want dat is makkelijk. Een ontbijtje thuis met een boterham en vers geperst fruitsapje, een mooie wandeling, een gedichtje van internet .. iets waarover hij moet nadenken en doet is veel meer waard dan iets duurs kopen.
Hij zei dat hij het niet was vergeten, maar omdat ik in mezelf gekeerd was vond hij Valentijn en huwelijksverjaardag vieren moeilijk, omdat het allemaal moeilijk is. Hij wist niet hoe en wat. Bang dat ik het ging afwijzen.
Ik zei, in het ergste geval kon ik weigeren maar dat is niet zo erg en zo ben ik niet, echt niet.
Nu ben ik teleurgesteld en dat is erger.
Ik heb hem dit kalm en respectvol gezegd. Hij weet mijn grenzen, maar ook mijn verwachtingen. Ik wil het anders. Heb gezegd, het wordt tijd dat je me ziet. Geen drama nu, want nu gaan we wandelen en genieten van quality time. Heel Binnenkort jarig... Hij begon al te plannen.
Ik zei hem ook dat hij mocht zeggen wat hij anders wil. It takes two to tango.

Maar vooral. Ik had, met hem, een leuke middag. De wandeling, buitenlucht en de zon deden me goed. Dat hij erbij was was ok. Geen klef gedoe of koppel gedoe van mijn kant, maat gewoon samen genoten van de activiteit. Dat is al een begin?

Wat mooi! ♥️ Klinkt als een goed gesprek. Zo zie je maar dat het anders kan zijn als dat je denkt dat het is. Dit zijn kostbare herinneringen. Daar kun je op terugvallen als het moeilijk is. Nieuwe herinneringen maken is zowieso heel goed. Ik heb nu bv bij een geur dat ik moet denken aan ons laatste weekend in een spa wellness een paar maanden geleden waarbij ik geen naar gevoel in mijn buik heb. Het is een onderdeel van relatie/huwelijk 2.0

De keer daarvoor had hij mij tijdens de affaire verrast met een uitgebreid weekend weg in een welness met 6 gangen diner en overnachting (speciaal uitgezocht waar ze niet de qr code scepter zwaaiden) en was het ook heel fijn. Maar terugkijkend zit daar nu een zwarte rand omheen omdat hij toen vreselijke geheimen voor mij had. 

Die zwartomrande herinnering zou ook zo zijn als ik wel gescheiden was. Het geeft mij kracht om door te gaan met mijn man omdat ik ervaar dat ik nu echt weer leuke dingen, als met een nieuwe partner, ervaar! 

Breiertje schreef op 16-02-2025 om 12:21:

hij is onze huwelijksverjaardag vergeten.
Tjah.
Vroeger was dit ook zo. Of mijn verjaardag...
Maar ik was eraan gewoon. Hij is zo, dus dacht ik, als je hem graag ziet, neem je dit erbij. En dat deed ik. Had daar geen last meer van.
Maar nu prikt me dit wel.
En ik heb hem niet helpen onthouden dat ik vandaag iets verwachtte. Want volgens de therapeut moet hij dit doen. Als ik hem zeg dat ik iets verwacht, dan werkt niet hij, maar ik, en het is zijn strijd toch.
Dus deze morgen toch een groot gat in mijn borst te voelen.
Ik Troost mezelf dat dit niet zo belangrijk is, dat hij al zo hard zijn best doet, dat hij zo is en dat ik van een boerenknol geen racepaard kan maken ..
En zonet zegt hij....
Straks gaan we dan iets eten?
Ik zeg huh? Dat was toch gisteren?
Ja... Maar vandaag schijnt de zon kunnen we achteraf gaan wandelen.
Hij denkt nog aan Valentijn. De huwelijksverjaardag dat is hij echt kwijt. Maar dit maakt me nu niet uit. Een wandelingetje en iets lekkers in onze favoriete zaak zoals afgesproken (is geen lunch of diner, gewoon een zaak met lekkere toetjes waar we gingen een dessertje eten gisteren). Dat is voor mij puur genieten. Taartje, koffie...
Blijkbaar is mijn boerenknol toch nog aan het evolueren.

Wat dat praten en graven betreft, dat moet ik doen van zowel zijn als mijn therapeut...

Dus... Voor nu, ga ik proberen genieten van mijn valentijnsdate. En van de wandeling. En van de zon. En hopelijk geniet ik ook eens van hem.
Ja puberaal. Ik weet het. Maar hij deed nooit die moeite, terwijl ik dit echt wel fijn vind.
Als je herstart is de relatie vaak beter dan voordien lees ik. Omdat je meer rekening houdt met elkaar.
Vanavond zal ik duidelijk zeggen dat ik dit in de toekomst van hem verwacht, zonder dat ik er hem moet op wijzen. Grenzen zijn al gesteld, nu nog de verwachtingen. En die mag hij van mij ook eisen als hij dit wil.
Nu dat klein beetje aandacht, en het grote gat van vanmorgen is wat opgevuld.
Buitenspel, Birdy, stresskipje, als mijn banaliteit nu buitensporig blijkt, weet dat ik een paar maand geleden ook zo diep zat als jullie. Ik wens je deze banale kopzorgen ook toe binnen een paar maand. Als je je over zoiets doms ongelukkig kan voelen, dan is dit volgens mij positief. Er was een tijd dat ik enkel kon in- en uitademen, meer niet. Persoonlijk denk ik dat deze banale kopzorgen een welkome afleiding zijn in een tijd die alleen bestond uit ellende en meer ellende. Als je over zoiets je kop breekt, is dat denk ik een sprong voorwaarts in het proces.
Ik wens jullie 3 zoveel goeds toe. Een dikke virtuele knuffel van mij

Wat lief, dankjewel. 
Ik vind het fijn om te lezen want dit is iets wat me nu soms zoveel zorgen geeft. De hele dag zijn mijn gedachten alleen maar daarbij. Bij momenten van ons gedurende de affaire (die dus zo nep waren), de vragen die nog steeds bij me opkomen over wat er zich allemaal afgespeeld heeft. Ik stel ze niet meer allemaal omdat ik zo verdrietig wordt als ik alle details weet… die brengen me ook niets. De vraag of hij ergens ‘het licht’ gaat zien of wat de toekomst gaat brengen… of ik dit zelf nog wel ‘moet’ willen… bla bla bla.. ik las in 1 van de andere Posts iets over een clusterf*ck in je hoofd. Ik kan hem nog niet helemaal plaatsen maar denk direct dat ik op dit moment bij die categorie hoor 🤣 Ik hoop heel erg dat ik over een paar maanden ook een ander verhaal kan schrijven…

Birdy24 schreef op 16-02-2025 om 21:41:

[..]

Wat lief, dankjewel.
Ik vind het fijn om te lezen want dit is iets wat me nu soms zoveel zorgen geeft. De hele dag zijn mijn gedachten alleen maar daarbij. Bij momenten van ons gedurende de affaire (die dus zo nep waren), de vragen die nog steeds bij me opkomen over wat er zich allemaal afgespeeld heeft. Ik stel ze niet meer allemaal omdat ik zo verdrietig wordt als ik alle details weet… die brengen me ook niets. De vraag of hij ergens ‘het licht’ gaat zien of wat de toekomst gaat brengen… of ik dit zelf nog wel ‘moet’ willen… bla bla bla.. ik las in 1 van de andere Posts iets over een clusterf*ck in je hoofd. Ik kan hem nog niet helemaal plaatsen maar denk direct dat ik op dit moment bij die categorie hoor 🤣 Ik hoop heel erg dat ik over een paar maanden ook een ander verhaal kan schrijven…

Ik hoorde een podcast waarbij ik aan jouw verhaal moest denken. Die man had ook een gevoel voor zijn minnares. Zat zelfs al bij zijn nieuwe schoonouders aan de kerstdis en zag opeens na een gesprek met zijn vrouw HET LICHT weer aan gaan! 

https://open.spotify.com/episode/3gzt1QMgNHo6q3jD7mLtt7?si=FbjSpLCTQGW8iSfZyu5GrA

MRI schreef op 16-02-2025 om 15:14:

[..]

Ja ik begrijp je hoor, deed het zelf ook. Maar je weet dat er geen antwoorden zijn en je vermoed dat niet graven jullie zou kunnen helpen. Het wordt een manier van je pijn uiten maar je verlengt je pijn er ook mee. Dus misschien kan je het eens behandelen als een verslaving? Discipline opbrengen, jezelf afleiden etc. én tegen je therapeuten ervoor gaan staan dat ze dit niet van je moeten vragen want dat het niet goed is voor jullie beiden.

Ja goed advies MRI, herken dit ook heel erg bij mezelf. Af en toe toch weer dat graven en de waarom vragen. Het is hier zo dat man door inzicht en therapie echt veranderd is, ik voel dat en zie het aan de daden en gedrag. Hij houdt dit al 2 jaar vol, en is niet weggelopen toen het echt heel vervelend was. (vaak in drama driehoek vastzitten)

En toch heb ik nog regelmatig een soort flash back en voel ik de angst en het verdriet, dat dit achter mijn rug gebeurde (in mijn geval ons hele huwelijk met tussenpozen) merk wel dat het langzaam een plekje krijgt. En dat het me minder raakt. 

Zelf groeien en sterker worden helpt ook. Ik had al best veel zelfliefde, maar cijferde mezelf te vaak weg voor man en gezin. Daar werk ik ook hard aan. Jezelf op 1 zetten. Ik ben opgegroeid met een moeder die helemaal verdween als individu en vooral vrouw en moeder was. Was zelf vastbesloten zo niet te worden, was ook best feministisch als jonge vrouw. En toch ben ik in dat moeras gelopen, uit liefde.

Het is hard werken en lukt alleen als beiden 100% commitment hebben om eruit te komen. Dat zit hier wel goed. 

Ik las ook heel veel herkenning bij de post van Gekke Henkie over man met onopgeloste kindwonden. Man is deze wonden gaan helen, door intensieve therapie. Zegt ook dat hij zijn hart nooit helemaal open kon zetten. Hij wist ook niet beter. Nu hij zijn emoties toelaat en zich open durft te stellen, kan hij ook zijn hart beter openen. 

Proces van vallen en weer opstaan en persoonlijke groei. Nooit te laat om te veranderen in een betere versie van jezelf.

Yessie2000 schreef op 17-02-2025 om 07:37:

[..]

Ja goed advies MRI, herken dit ook heel erg bij mezelf. Af en toe toch weer dat graven en de waarom vragen. Het is hier zo dat man door inzicht en therapie echt veranderd is, ik voel dat en zie het aan de daden en gedrag. Hij houdt dit al 2 jaar vol, en is niet weggelopen toen het echt heel vervelend was. (vaak in drama driehoek vastzitten)

En toch heb ik nog regelmatig een soort flash back en voel ik de angst en het verdriet, dat dit achter mijn rug gebeurde (in mijn geval ons hele huwelijk met tussenpozen) merk wel dat het langzaam een plekje krijgt. En dat het me minder raakt.

Zelf groeien en sterker worden helpt ook. Ik had al best veel zelfliefde, maar cijferde mezelf te vaak weg voor man en gezin. Daar werk ik ook hard aan. Jezelf op 1 zetten. Ik ben opgegroeid met een moeder die helemaal verdween als individu en vooral vrouw en moeder was. Was zelf vastbesloten zo niet te worden, was ook best feministisch als jonge vrouw. En toch ben ik in dat moeras gelopen, uit liefde.

Het is hard werken en lukt alleen als beiden 100% commitment hebben om eruit te komen. Dat zit hier wel goed.

Ik las ook heel veel herkenning bij de post van Gekke Henkie over man met onopgeloste kindwonden. Man is deze wonden gaan helen, door intensieve therapie. Zegt ook dat hij zijn hart nooit helemaal open kon zetten. Hij wist ook niet beter. Nu hij zijn emoties toelaat en zich open durft te stellen, kan hij ook zijn hart beter openen.

Proces van vallen en weer opstaan en persoonlijke groei. Nooit te laat om te veranderen in een betere versie van jezelf.

Heel herkenbaar. En het is mogelijk. Onze mannen zaten in een verslavingsdynamiek vast en kwamen door de geheimen er niet meer uit waardoor steeds die terugval. Omdat het nu in het licht staat vanuit die duisternis waarin ze leefden, kon er verandering ontstaan. 

Maar dat staat naast het verdriet om wat er door ze beschadigd is door die leugens. Dat zal steeds minder rauw zijn en worden maar ooit omschreef iemand het hier als rouw om een geamputeerd lichaamsdeel. Er valt goed mee te leven en dankbaar en blij met en om wat er wel is maar verdriet om wat verloren is gegaan. 

Ook voor mijn kinderen, geven ze aan, is hun vader van zijn voetstuk gedonderd. En hij zal nooit meer 100 % daar komen te staan. Die teleurstelling is enorm! Maar ze leren ook nu dat een mens tot kwaad in staat is maar als er berouw is er vergeving kan zijn en ze zien dat hij open is, ontzettend zijn best doet en de ook de beste versie van zichzelf wil zijn en blijven. Dat heelt en geeft compassie! De oudste zei zelfs, "ik dacht dat na vreemdgaan de relatie nooit meer kan herstellen maar nu ik jullie zo zie, zou ik iedereen zelfs ouders gunnen die zo met elkaar en ons omgaan als jullie nu doen". En door ons ook weet hoe hij de relatie met zijn vriendin en zij met met mijn zoon moet onderhouden door nooit gevoel te negeren of te bagatelliseren  van zichzelf en/of de ander. 

LifeEvent! schreef op 17-02-2025 om 14:59:

[..]

Heel herkenbaar. En het is mogelijk. Onze mannen zaten in een verslavingsdynamiek vast en kwamen door de geheimen er niet meer uit waardoor steeds die terugval. Omdat het nu in het licht staat vanuit die duisternis waarin ze leefden, kon er verandering ontstaan.

Maar dat staat naast het verdriet om wat er door ze beschadigd is door die leugens. Dat zal steeds minder rauw zijn en worden maar ooit omschreef iemand het hier als rouw om een geamputeerd lichaamsdeel. Er valt goed mee te leven en dankbaar en blij met en om wat er wel is maar verdriet om wat verloren is gegaan.

Ook voor mijn kinderen, geven ze aan, is hun vader van zijn voetstuk gedonderd. En hij zal nooit meer 100 % daar komen te staan. Die teleurstelling is enorm! Maar ze leren ook nu dat een mens tot kwaad in staat is maar als er berouw is er vergeving kan zijn en ze zien dat hij open is, ontzettend zijn best doet en de ook de beste versie van zichzelf wil zijn en blijven. Dat heelt en geeft compassie! De oudste zei zelfs, "ik dacht dat na vreemdgaan de relatie nooit meer kan herstellen maar nu ik jullie zo zie, zou ik iedereen zelfs ouders gunnen die zo met elkaar en ons omgaan als jullie nu doen". En door ons ook weet hoe hij de relatie met zijn vriendin en zij met met mijn zoon moet onderhouden door nooit gevoel te negeren of te bagatelliseren van zichzelf en/of de ander.

Bedoel je met bold de seksverslaving of met affaires in zijn algemeenheid?

Hier kwamen kleinere dingen al eerder aan het licht en heb ik ook allerlei manier getracht de affaire te stoppen/tegen te gaan, maar het ging van kwaad tot erger naarmate ik probeerde het te stoppen. Die duisternis was allang weg in die zin en toch lukte het niet voor man om te stoppen..