Verder na ontrouw - deel 8

LifeEvent! schreef op 22-02-2025 om 09:48:

[..]

"Dat plotselinge gevoel van totale afsluiting is typisch, maar niet realistisch. Als er op vrijdag nog intense gevoelens zijn en die bv op zondag compleet verdwenen lijken, betekent dat vaak dat iemand zich er abrupt van afsnijdt. Niet voelen kan een manier zijn om afstand te nemen van je eigen emoties."

Dit las ik net op een site van een relatie deskundige

Haha ja laat het maar aan relatiedeskundigen over om deuren in te trappen met wijsheden die je tante Tinie op zondagochtend tussen de koffie en het koekje er ook uit kan gooien. 

Een kind kan toch zien dat als je voor jou traumatische dingen meemaakt je je gevoel dichtgooit? 

MRI schreef op 22-02-2025 om 12:04:

[..]

Ik begrijp deze reactie niet zo goed. Volgens mij gaat het over iets anders dan wat ik zeg. Ik zeg dat ik niet kan begrijpen dat vrouwen door blijven gaan met mannen die anderen misbruikt hebben. Dan kan hij berouw hebben (wat meestal in het geval van seksueel misbruik nogal eens ontbreekt). Dan kan ik hem zelfs vergeven hebben. Maar iemand vergeven en er mee verder gaan zijn twee dingen die los van elkaar kunnen staan. Het zou mij fysiek tegenstaan. Dat is geen verketteren, dat is mijn eigen vrouwelijke grenzen bewaken. Want alle straffen en therapieën ten spijt: als je in staat bent tot seksueel misbruik denk ik dat dat van zo'n donker plekje komt, uit zulke onbegaanbare krochten dat er alleen preferent gedrag aangeleerd kan worden. Wat ik zeg is dat als ik je buurvrouw was geweest, ik die man zelf buiten had gezet en ook al had hij nog zo spijt betuigt: ik begrijp niet dat vrouwen nog verder kunnen met zo iemand.
Jij schrijft dan in een bericht hiervoor: ja maar het is tussen hun waar ze samen uit moeten komen. Ik zeg: nee het is niet meer tussen hun want er zijn mensen buien de relatie beschadigd.

Ik begrijp je reactie. Ik schrijf ook dat ik begrijp dat mensen niet verder kunnen met iemand die dat gedaan heeft net als dat ik begrijp dat je na een affaire weggaat. Maar als iemand blijft (ook na seksueel misbruik mits berouw en verandering) vind ik het heel naar om iemand daarom te veroordelen. De buurvrouw wist ervan, dat is wat ik weet, Ik was nog jong, ze bleef beneden terwijl ze wist dat haar man mij meenam in hun bed. Mijn moeder wist er ook van en heeft veel verdriet dat ze mijn vader niet heeft gestopt (ze vindt zelf wel dat ze soms ingegrepen heeft) maar heeft ook verschillende keren mijn hulpvraag genegeerd. Ze is helaas nog steeds niet in staat bij hem weg te gaan. Het is wachten tot hij dood is, dan is ze vrij. Ik weet dat het bizar klinkt in de oren van buitenstaanders. Ik heb geleerd door deze 3e keer vertrouwen en verraad crisis, dat ik niet verder verbitterd wil raken dan ik was en ook dat oordelen, als je er zelf nooit mee te maken heb gehad, niet meer aan mij is. 

Ik zeg nu, :"ik denk dat ik in zo'n situatie zus of zo zou reageren maar ik heb het niet zelf meegemaakt dus zeker weten doe ik het niet" 

Breiertje schreef op 21-02-2025 om 22:50:

[..]

Ik kwam het 10 jaar geleden tegen. Ik ging door een hel. Gaf hem nog een kans.

Ik ben 10 jaar waakzaam geweest, deed steekproeven. Had altijd inzage in zijn gsm.

Ik was nog nooit zo gelukkig en vol vertrouwen.

Ik stond erbij en keek ernaar met mijn ogen open en had niets door....

En nu weer....

Kon ik terugkeren? Dan gaf ik hem geen 1e kans meer. Dan had ik een kans gehad om mijn leven opnieuw op te bouwen. En de eer aan mezelf gehouden.

Nu hetzelfde liedje. Ben er niet meer zo vernield van als toen. Alhoewel ik wel kapot ben. Maar je krijgt eelt op je ziel.

Alles weten zul je nooit. Eerlijk zijn over alles is moeilijk. Ze kwetsen je dan ook. Ze verzwijgen details om je te sparen. Om hun aandeel te minimaliseren. En ergens in hun ogen wat je niet weet is ook niet gebeurd precies.

Ik had bewijzen zwart op wit. En maanden vertelde hij wel het ene, maar dan niet het andere. Tot hij brak en toegaf. En bij de volgende prostituee die ik vond weer hetzelfde. Hij denkt dat hij het dan erger maakt, bang voor je reactie, en wat niet weet niet deert,en als je lang genoeg zegt dat je er niet geweest bent geloof je het misschien zelf ook.

Ze raken verstrikt in hun leugens. Ik denk dat ze het ook zo leefbaar maken voor zichzelf.

Ze schamen zich, en verzwijgen het. In hun ogen weet je van het verraad. Maar wat heb je eraan als ze vb zeiden, ik zie je graag? Ze kwetsen je, ze geven toe dat ze zwak zijn, ze zien in hoe stom ze waren, ze willen de kloof niet groter maken... En als ze ontkennen tegen jou, doen ze dit ook tegen zichzelf.

Wat ze niet inzien is dat de leugen erger is dan de details van de leugen. Je vertrouwen breekt af. Ik zag hem echt nog doodgraag na het uitkomen. Maar dat maanden liegen en afliegen,toen verloor ik alle gevoel voor hem

Nu betekenen zijn woorden niets meer want zijn ze waar? Dat zien ze niet in.

Ik denk dat het liegen en ontkennen vaak ook liegen en ontkennen tegen zichzelf is. Als je maar lang genoeg liegt wordt het misschien waar.

Je zult nooit alles weten. Daar word ik gek van. Het enige wat ik wel weet, wat een zekerheid is, dat mijn man die nooit tegen iemand loog hij is gekend door iedereen voor zijn eerlijkheid en oprechtheid. Die man, die eerlijke man die kan liegen dat hij het zelf gelooft en ik heb niets door. Dat is het enige wat ik zeker weet.

Ik ga verder met de meest eerlijke man op aarde die tegen niemand liegt, enkel tegen de persoon die hij zogezegd doodgraag ziet loog hij 10 jaar.

En de therapeuten kunnen dat liegen verklaren. Mijn god. Voor alles hebben ze een verklaring. Allemaal jeugd en trauma's.

Ik heb soms goesting om te zeggen...

Had hij minder porno gekeken en wat meer zijn vrouw verwend zaten we hier niet. Jeugdtrauma. Tis gewoon nen zielige scheefpoeper.

Maar mens moet beschaafd blijven.

Had ik het geweten.... Ik was nooit met de 'getraumateerde man' begonnen. Ik moet daar mee lachen. Iedereen deed hem kwaad. Hij doet voor iedereen goed. En de enige die hem goed en respectvol behandeld in zijn leven krijgt alle shit.

Therapeuten.... Echt gewoon geldklopperij

Dank Breiertje voor deze woorden. Exact mijn gedachten en ervaring, ik had het zelf niet beter kunnen zeggen!

MRI schreef op 22-02-2025 om 15:57:

[..]

Maar het woord veroordelen lijkt me projectie. Ik zit meer op dat ik het echt niet begrijp. Ja ik heb het zelf ook meegemaakt (dus de vlieger van je kan er niet over oordelen gaat echt niet op) en kan coulance opbrengen voor vrouwen die 50 jaar geleden in een positie zaten waar ze niet weg konden. Nu is dat ook weer anders, qua economische positie e.d. Ik begrijp eenvoudig niet hoe je, terwijl je nu weet wat een impact misbruik heeft op kinderen, bij zo'n man kunt blijven. In de tachtiger jaren organiseerde ik zelf avonden over incest en misbruik, en toen was men nog zo onwetend. Nu weet je hoe het slachtoffers hun leven vernielt. Nee ik vind dat echt niet meer een kwestie van 'het is hun relatie, het speelt tussen hun twee en zij moeten zelf weten hoe ze er mee omgaan'. Ik vind wel dat de vrouw in deze zelf ook slachtoffer is van zo iemand maar ik zie het liefst dat zij pislink op de dader wordt en daar consequenties aan verbindt. Ja ik voel me nogal sterk solidair verbonden met vrouwelijke slachtoffers, mede door eigen ervaringen en zie te vaak gebeuren dat mannen terug rennen naar ' moeders thuis' die hen wel weer opvangt terwijl zij misdaden tegen de vrouwelijkheid hebben gepleegd.

Prima toch? Jij hebt het zelf meegemaakt dus alle recht om er dan een oordeel over te hebben. En als je het niet hebt meegemaakt kan je idd zeggen dat je het niet begrijpt. Maar denk ik dan bij die toetsenbordridders, zeg dat dan ipv voor mijn gevoel mensen verketteren als Linda, Leontine, Bibi of mensen die bij hun partner blijven door ze"stom" zielig "het zal wel om geld gaan" te noemen etc

LifeEvent! schreef op 22-02-2025 om 18:12:

[..]

Prima toch? Jij hebt het zelf meegemaakt dus alle recht om er dan een oordeel over te hebben. En als je het niet hebt meegemaakt kan je idd zeggen dat je het niet begrijpt. Maar denk ik dan bij die toetsenbordridders, zeg dat dan ipv voor mijn gevoel mensen verketteren als Linda, Leontine, Bibi of mensen die bij hun partner blijven door ze"stom" zielig "het zal wel om geld gaan" te noemen etc

Weet jij dan wat deze zgn toetsenbordridders achter gesloten deuren hebben meegemaakt?

LifeEvent! schreef op 22-02-2025 om 18:12:

[..]

Prima toch? Jij hebt het zelf meegemaakt dus alle recht om er dan een oordeel over te hebben. En als je het niet hebt meegemaakt kan je idd zeggen dat je het niet begrijpt. Maar denk ik dan bij die toetsenbordridders, zeg dat dan ipv voor mijn gevoel mensen verketteren als Linda, Leontine, Bibi of mensen die bij hun partner blijven door ze"stom" zielig "het zal wel om geld gaan" te noemen etc

Nou ik vind niet per se dat je het meegemaakt moet hebben om te vinden dat je een misbruikende man beter niet kan blijven steunen. Waarom? En inderdaad wat RV zegt: miss zijn het wel juist de mensen die het hebben meegemaakt die die dingen schrijven. Maar nog even afgezien van het steunen en bij hem blijven: het kan ook veel over je eigen relatie zeggen als iemand buiten de deur (of binnenshuis) misbruikt. Niet dat die vrouw daar schuldig aan is natuurlijk nooit. Maar Ik kan me niet voorstellen dat iemand die zo seksistisch over de grenzen van anderen gaat voor zijn eigen genot (of macht) thuis een evenwichtige gelijkwaardige partner is. Er is een onbalans in die persoon en die zal zich thuis, op een heel andere manier, laten gelden. Bijvoorbeeld buiten de deur de Don Juan uithangen en thuis een moeder-de-vrouw willen hebben. In die tweedeling tussen buiten de deur de 'hoeren' die je kunt verkrachten en thuis de lieve emotionele begripvolle opvang van een moeder hebben, gedijt het patriachaat. En het is mogelijk doordat dat vrouwen een groot vermogen tot dingen pikken/ vergeven/ het goede in de ander zien/ zich met de kruimels laten afschepen/ angstig zijn alleen te staan hebben. Dat gekoppeld aan het feit dat vrouwen eerder voor hun relatie kiezen dan voor solidariteit met slachtoffers van misbruik, maakt mij somber over toekomstige man/vrouwverhoudingen. Kijk naar je eigen ouders: hoe triest is het dat je moeder pas vrij is als haar man overlijdt. En welke impact heeft dit allemaal op jou gehad?

Best een lastig weekend gehad. Vrijdag op mijn werk kreeg ik een mail binnen. Dat ik de scheiding kon ondertekenen.  Dat deed me op zich niet zo heel veel.
Na mijn werk even bij ex wat gedronken. Want hé...we zijn toch vrienden. Werd ik toch weer getriggerd door iets wat hij zei. Zo merk ik dan toch dat het heel diep zit allemaal wat er gebeurd is. Ik kan wel doen alsof ik het allemaal achter me gelaten heb maar als ik toch weer getriggerd word blijkt dt dus niet zo te zijn.
Vervolgens kregen we een discussie waarin ex toch weer zijn dominante kant liet zien. Ik liet merken dat ik getriggerd was en als hij het er dan niet over wil hebben laat hij dat op een bepaalde manier ( in mijn ogen) dominante manier blijken. Snap ook wel dat hij dingen achter zich wil laten. En ik ook maar als je " vrienden " bent mag je ook je gevoel delen. Vervolgens ben ik weg gegaan. Ik woon om de hoek en kwam hij achter me aan. Hij wilde niet zo uit elkaar gaan. In mijn flat begon de discussie opnieuw. Ik zat behoorlijk in mijn emotie. En toen de grens getrokken. Ik wil hier in mijn nieuwe( eigen ) huis gen discussies of ruzie.  Ik trek hier de grens. Je kunt gaan. 
Het enige huis wat vrij is van ruzies( die altijd heel heftig waren en waar de buurt altijd aardig van mee kon genieten) ik heb hem verteld. Dat is mijn grens.
Toevallig die avond ervoor een stukje op tv gezien bij Eva Jinek. Over een vrouw die in een toxic relatie zat. En die kwam wel even binnen. Ik werd dan niet geslagen. Maar het uitschelden heeft ook wel heel veel met me gedaan. Hoezo heb ik dit 32 jaar volgehouden. En het nooit delen met mensen want ja..je blijft toch niet bij zo iemand.
Ik was er savonds ( na de discussie) best verdrietig om. En ook het besef dit weekend. Mijn hemel ik zit weer in die bubbel van hem. Weliswaar op een andere manier en niet meer als liefdes partners maar wel dat ik me weer de mond laat snoeren en niet vrij uit ben in mijn praten.
Dus dit weekend even geen ex over de vloer en goed na gedacht. Wil ik verder kunnen dan moet ik meer afstand nemen.
Hij was gisteren wel even langs geweest maar ik merkte aan mezelf dat ik weer een stukje verder ben gekomen. In mijn gevoel naar ex en dat ik die patronen zo doorzie.
Maar ook de herkenning..op deze manier gaat het ook niet werken. Ik hou mezelf voor de gek.
Dus even afstand nemen. Nu zou hij nog wel met zoon zijn kamer doen. Ik heb nog voorgesteld aan zoon. Zal ik het doen. Maar zoon wil dit met zijn vader doen. Nou ja. Dat is op zich prima. Ga ik gewoon mijn eigen ding doen.
Waar ik ex in het begin van dit jaar nog nodig had. Komt het besef nu dat dit ook tegen me kan werken. Ik moet het toch gaan zoeken bij de mensen die ook het beste met me voor hebben. En die me niet zoveel pijn gedaan hebben.

En kom ik er ook achter dat Truus weer bij haar man is. Die waren ook weer tijdelijk uit elkaar. Zag een hele liefdevolle foto op facebook. ( denk dat ze toch even uit elkaar zijn gegaan na mijn bericht 5 maanden gelden) aan de reacties bleek dus dat ze weer thuis was.
Dat deed me toch wel wat. 

Maar ook wel dat ik zelf heel blij ben met deze stap. Ik had het niet anders gedaan of gewild. 
Maar toch weer gevangen in de bubbel van ex. Daar zal ik voor moeten waken. Ben heel blij dat ik mijn grens heel stellig heb aangegeven. Nu weer stappen vooruit maken. Huis is bijna klaar en ga hulp accepteren van alle lieve mensen om me heen. Ik kon dat de eerste maanden niet verdragen. Teveel prikkels/ meningen etc etc.
Nou weer even een heel verhaal..even van me afschrijven. Fijne maandag❤️

Buitenspel2024 schreef op 21-02-2025 om 17:26:

[..]

Ik sluit me er bij aan dat ik denk dat je dit niet moet willen, als er na een halfjaar al sprake is van ontrouw. Jullie zijn 25 en als er geen kinderen in het spel zijn, zou ik nu zeggen kies eieren voor je geld. Je kan ook 'gewoon' nog alles opbouwen met iemand anders (en dan nog kan dit gebeuren blijkt uit alle ervaringen hier, maar hopelijk overkomt dit je geen 2e keer).

Op je 25e al last hebben van niet gelukkig met een baan en de sleur van het leven, terwijl jullie druk zijn geweest met het herstellen van het vreemdgaan, dat klinkt voor mij ergens ook gek. De sleur van het leven zou kunnen, maar sleur in de relatie al zo snel?

Ik zou zeggen dat je veel gelukkiger kan worden dan dit. Het is al heel lastig om te vechten en te herstellen na een half leven samen met kinderen/huis/etc. In jouw geval zou ik adviseren om dit toch maar niet te willen.

Veel sterkte, het is echt niet makkelijk.

Dankjewel voor jouw reactie en de eerdere. Het is inderdaad niet makkelijk, omdat het gebeurde toen we nog op die roze wolk zaten. Ik vind het lastig omdat het wel echt voelt als een enorm grote fout die niet past bij zijn karakter. Ik struggle er dan ook mee met wanneer wel en wanneer niet een tweede kans. Altijd wel geloofd dat mensen fouten kunnen maken, maar het verwerken hiervan vind ik erg lastig. Ik voel mij nog steeds wel erg verliefd op hem, alleen deze sleur van dit herstellen kost zoveel energie. 

Peet52! schreef op 24-02-2025 om 11:28:

Best een lastig weekend gehad. Vrijdag op mijn werk kreeg ik een mail binnen. Dat ik de scheiding kon ondertekenen. Dat deed me op zich niet zo heel veel.
Na mijn werk even bij ex wat gedronken. Want hé...we zijn toch vrienden. Werd ik toch weer getriggerd door iets wat hij zei. Zo merk ik dan toch dat het heel diep zit allemaal wat er gebeurd is. Ik kan wel doen alsof ik het allemaal achter me gelaten heb maar als ik toch weer getriggerd word blijkt dt dus niet zo te zijn.
Vervolgens kregen we een discussie waarin ex toch weer zijn dominante kant liet zien. Ik liet merken dat ik getriggerd was en als hij het er dan niet over wil hebben laat hij dat op een bepaalde manier ( in mijn ogen) dominante manier blijken. Snap ook wel dat hij dingen achter zich wil laten. En ik ook maar als je " vrienden " bent mag je ook je gevoel delen. Vervolgens ben ik weg gegaan. Ik woon om de hoek en kwam hij achter me aan. Hij wilde niet zo uit elkaar gaan. In mijn flat begon de discussie opnieuw. Ik zat behoorlijk in mijn emotie. En toen de grens getrokken. Ik wil hier in mijn nieuwe( eigen ) huis gen discussies of ruzie. Ik trek hier de grens. Je kunt gaan.
Het enige huis wat vrij is van ruzies( die altijd heel heftig waren en waar de buurt altijd aardig van mee kon genieten) ik heb hem verteld. Dat is mijn grens.
Toevallig die avond ervoor een stukje op tv gezien bij Eva Jinek. Over een vrouw die in een toxic relatie zat. En die kwam wel even binnen. Ik werd dan niet geslagen. Maar het uitschelden heeft ook wel heel veel met me gedaan. Hoezo heb ik dit 32 jaar volgehouden. En het nooit delen met mensen want ja..je blijft toch niet bij zo iemand.
Ik was er savonds ( na de discussie) best verdrietig om. En ook het besef dit weekend. Mijn hemel ik zit weer in die bubbel van hem. Weliswaar op een andere manier en niet meer als liefdes partners maar wel dat ik me weer de mond laat snoeren en niet vrij uit ben in mijn praten.
Dus dit weekend even geen ex over de vloer en goed na gedacht. Wil ik verder kunnen dan moet ik meer afstand nemen.
Hij was gisteren wel even langs geweest maar ik merkte aan mezelf dat ik weer een stukje verder ben gekomen. In mijn gevoel naar ex en dat ik die patronen zo doorzie.
Maar ook de herkenning..op deze manier gaat het ook niet werken. Ik hou mezelf voor de gek.
Dus even afstand nemen. Nu zou hij nog wel met zoon zijn kamer doen. Ik heb nog voorgesteld aan zoon. Zal ik het doen. Maar zoon wil dit met zijn vader doen. Nou ja. Dat is op zich prima. Ga ik gewoon mijn eigen ding doen.
Waar ik ex in het begin van dit jaar nog nodig had. Komt het besef nu dat dit ook tegen me kan werken. Ik moet het toch gaan zoeken bij de mensen die ook het beste met me voor hebben. En die me niet zoveel pijn gedaan hebben.

En kom ik er ook achter dat Truus weer bij haar man is. Die waren ook weer tijdelijk uit elkaar. Zag een hele liefdevolle foto op facebook. ( denk dat ze toch even uit elkaar zijn gegaan na mijn bericht 5 maanden gelden) aan de reacties bleek dus dat ze weer thuis was.
Dat deed me toch wel wat.

Maar ook wel dat ik zelf heel blij ben met deze stap. Ik had het niet anders gedaan of gewild.
Maar toch weer gevangen in de bubbel van ex. Daar zal ik voor moeten waken. Ben heel blij dat ik mijn grens heel stellig heb aangegeven. Nu weer stappen vooruit maken. Huis is bijna klaar en ga hulp accepteren van alle lieve mensen om me heen. Ik kon dat de eerste maanden niet verdragen. Teveel prikkels/ meningen etc etc.
Nou weer even een heel verhaal..even van me afschrijven. Fijne maandag❤️

Peet: zou het toch niet goed zijn voor jullie om elkaar even een tijdje helemaal niet te zien? En dan een flinke tijd, als in minstens een jaar. Alleen maar email contact te hebben over de kinderen en dat ook maar zeer beperkt?

Nu blijven jullie hangen in een nahuwelijk met dezelfde dynamiek als daarvoor: de double bind, de golfbeweging van gezellig en oh nee, toch weer ruzie, zijn getrek aan jou, jij die daar toch weer emotioneel van slag van bent. Ik bedoel, heel goed dat je die grens hebt gesteld maar voor je gemoedsrust moet dat veel gestructureerder en duidelijker. 

Ik geloof niet in 'vrienden blijven' als er eenmaal zo'n  trauma bond is opgebouwd. Het is meestal een smoes om de verslavende relatie op een zachter pitje te onderhouden, niet helemaal alleen te komen te staan etc. Ja het is heel naar om te zeggen 'laten we niet meer appen of bij elkaar op bezoek gaan'. Laten we alleen zakelijk emailen rond dingen vwb de kinderen. Net geen no contact dus omdat jullie kinderen hebben. Maar echt, dit sleept nu al zo lang, je zal eens zien hoeveel vrijer je je voelt als je eenmaal door de eerste (vermeende) kilte van afstand heen bent. Echt, trek de pleister er vanaf alsjeblieft, dit houdt je gevangen

Jij ook fijne maandag

Peet, ik ben het erg eens met wat MRI adviseert. En bedenk je dat je, om vrienden te kunnen blijven, eerst vrienden moet zijn geweest. Vrienden schelden elkaar niet uit.... 

ook hier heb ik het de laatste tijd moeilijk. Jullie weten dat ik vaak in mezelf keer, dan sluit ik me volledig af. Die periodes wisselen af met momenten dat ik wat durf ontdooien. Rond kerst was die periode aardig lang. Momenten dat ik toen in mezelf keerde blokte ik af.
Het is op die momenten gewoon leuker om zo te leven.
Nu merk ik dat ik meer in mezelf keer en weinig eruit geraak. Die goede momenten zouden moeten frequenter worden, en de slechte korter.
Ik heb voor herstel gekozen en dan moet ik ook herstel een kans geven. Maar het lijkt alsof ik mezelf boycot.
Ik volgde je advies MRI, om niet te graven en te praten. Maar zaterdagavond moest het er weer allemaal uit. Ik heb mijn grieven en pijn gespuwd, hij was ook helemaal overstuur en stil.
Het is niet ok dat ik dit blijf doen. Hij weet het intussen wel. Hij blijft ondergaan, maar zucht wel eens.
Dit staat het herstel in de weg.
Ik ga dus opnieuw proberen om niet te graven en te blijven talmen. Maar dat is nu ook echt wel mijn karakter....
Tips welkom, als jullie die voor herstel kozen dit herkennen.... 
Herstel moet uiteindelijk van ons 2 komen. Hij doet alles wat hij kan, maar ik moet het ook toelaten. Ik wil het ook, maar ik loop vast in mezelf. En ik wil het echt!
Ergens blijf ik in mijn slachtofferrol zitten. En daar moet ik ook eens uitstappen.
Tips?

MRI schreef op 24-02-2025 om 12:19:

[..]

Peet: zou het toch niet goed zijn voor jullie om elkaar even een tijdje helemaal niet te zien? En dan een flinke tijd, als in minstens een jaar. Alleen maar email contact te hebben over de kinderen en dat ook maar zeer beperkt?

Nu blijven jullie hangen in een nahuwelijk met dezelfde dynamiek als daarvoor: de double bind, de golfbeweging van gezellig en oh nee, toch weer ruzie, zijn getrek aan jou, jij die daar toch weer emotioneel van slag van bent. Ik bedoel, heel goed dat je die grens hebt gesteld maar voor je gemoedsrust moet dat veel gestructureerder en duidelijker.

Ik geloof niet in 'vrienden blijven' als er eenmaal zo'n trauma bond is opgebouwd. Het is meestal een smoes om de verslavende relatie op een zachter pitje te onderhouden, niet helemaal alleen te komen te staan etc. Ja het is heel naar om te zeggen 'laten we niet meer appen of bij elkaar op bezoek gaan'. Laten we alleen zakelijk emailen rond dingen vwb de kinderen. Net geen no contact dus omdat jullie kinderen hebben. Maar echt, dit sleept nu al zo lang, je zal eens zien hoeveel vrijer je je voelt als je eenmaal door de eerste (vermeende) kilte van afstand heen bent. Echt, trek de pleister er vanaf alsjeblieft, dit houdt je gevangen

Jij ook fijne maandag

Hai MRI..

Ja denk dat je helemaal een punt hebt met je antwoord. Ik dacht echt oprecht dat het zou kunnen.." vrienden " zijn.

Maar nu weer even de realiteit onder ogen zien. De bubbel vormt zich weer en wat jij ook aangeeft is dat ik me minder vrij voel. Lijk er wel weer in gevangen. Heel raar hoe dat werkt zonder dat je het gewoon door hebt. Merk ik ook in mijn contact naar anderen. Hem weer verdedigen, dingen niet vertellen. Terwijl ik me voorgenomen had nooit meer monddood te worden.  En ja..volop zeggen. We zijn vrienden. Maar de realiteit is dat we elkaar ook missen. En we elkaar niet los kunnen laten. Terwijl ik wel voor de volle 100 % achter mijn keuze sta. Ik voel dit aan alles.  Denk dat deze trauma bonding heel diep zit . Bij ons beiden.  

Dus weer even pas op de plaats en doen wat goed is. Wat is het toch een heftige dynamiek als je uit een toxic relatie komt. En voor mij nu wel heel fijn dat ik het kan herkennen. Het vrienden zijn is een utopie. Want wat ik deel met vrienden is niet wat ik met hem deel. Het moet allemaal heel voorzichtig. Heel gladgestreken.  Toch weer die afhankelijkheid naar elkaar. Ik die zijn hulp accepteer met dingen doen in mijn huis. Hij die zich daar weer goed door voelt om mij te helpen en weer die bewondering voor terug krijgt. Ook benoemt van ik wacht op je. En ik hou van je en mis je. En je bent de mooiste persoon op aarde. De geweldigste. Ben ik daar dan toch weer gevoelig voor?. Bizar gewoon. 

Soms vraag ik me echt oprecht af. Wat is waar en niet waar. Ik bedoel daarmee. Is het die afhankelijkheid van elkaar dat hij deze dingen zegt. Houden we het idd in stand. Is het gevoel echt. Of is het idd de traumabonding die je dit laat voelen.( van beide kanten)

Wat ik nu wel voorop heb staan. Ik wil gewoon niet meer verder met iemand die zo liegt. Dat weet ik en voel ik voor de volle 100%. Dus eigenlijk heb/weet ik het antwoord al. Wil ik wel vrienden zijn met iemand die me zo voorgelogen heeft.

Nou weer heel veel zelfwerk voor de boeg en maar weer even wat filmpjes kijken.

Persephone schreef op 24-02-2025 om 13:33:

Peet, ik ben het erg eens met wat MRI adviseert. En bedenk je dat je, om vrienden te kunnen blijven, eerst vrienden moet zijn geweest. Vrienden schelden elkaar niet uit....

Ja dat ben ik helemaal met je eens hoor. Schrijf ik hierboven ook. Het lastigste is dat ik altijd mensen de rug kan toekeren..behalve naar hem toe. Dat is me nog nooit gelukt. 😔

Peet52! schreef op 24-02-2025 om 13:59:

[..]

Ja dat ben ik helemaal met je eens hoor. Schrijf ik hierboven ook. Het lastigste is dat ik altijd mensen de rug kan toekeren..behalve naar hem toe. Dat is me nog nooit gelukt. 😔

Het is ook niet vreemd dat hem de rug toekeren een stuk lastiger is, jullie hebben samen jaren een gezin gevormd!

En misschien is het heus mogelijk een soort van vriendschap te behouden, maar niet nu. Jullie moeten eerst helen en geheel los van elkaar komen en pas daarna zal duidelijk worden of er wel/geen ruimte voor vriendschap overblijft!