Verder na ontrouw - deel 8

Theekannetje schreef op 09-04-2025 om 00:07:

[..]

Ik vind dat het een onmogelijke opdracht is voor de bedrogene om tot rust te komen als er contact blijft met truus. Ik heb ooit aan mijn man gezegd, vanaf de eerste seconde besefte ik dit maar al te goed: “Jullie werken nooit meer samen, of jij vertrekt, of zij”

En dat meende ik uit de grond van mijn hart. Het heeft nog 8 maanden geduurd voor het opgelost was, want ik wilde hen de gelegenheid geven om dit proper te doen zonder dat werkgever en collega’s dit wisten. Maar die 8 maanden waren de hel. Het heeft ervoor gezorgd dat ons herstelproces met 8 maanden vertraging is begonnen.

Ik heb het altijd gedoogd, dat hij daar blijft werken, en dat weet hij. Ik wilde (of durfde) in het begin niet die eis stellen. Maar hij weet dat ik verder niks van zijn werk hoef te weten, wil er niks mee te maken hebben. 

Ik merk dat het me nu toch veel doet. Hij kiest voor zijn werk en niet voor mij. Misschien reageer ik hierin te zwaar of zo? Hij zegt mij belangrijker te vinden maar als ik hem voor die keuze zet, wil hij niks met zijn werk beginnen. Dat doet pijn. 

Het is niet eens dat ik zo bang ben voor Truus. Ik geloof echt niet dat hij daar nu nog iets mee wil. Wel dat hij uiteindelijk weer 'normaal' contact mee krijgt en dat wellicht weer uitgroeit tot meer. 

Hij heeft haar op mijn vraag een mailtje gestuurd met dat hij geen onnodig contact wil, dat hij daar geen behoefte aan heeft. Dat is fijn. Maar het gaat me echt om die keuze. Mijn man zegt: Vorig jaar mocht ik hier blijven werken, nu wil je opeens dat ik ermee stop. Wat is het volgende? Moeten we straks verhuizen omdat we in hetzelfde dorp wonen? Is het ooit genoeg?

Ik weet ook niet zo goed wat ik daarop moet zeggen. Want ik weet het niet. Hij koos ervoor om aan te pappen met een collega die ook nog eens in hetzelfde dorp woont. Ik voel me momenteel een enorme slachtoffer weer. Terwijl ik echt een hekel heb aan dat gedrag. Want ik weet dat ik hierin ook een keuze heb. 

Anna Cara schreef op 09-04-2025 om 07:51:

Ylja: ik herken wat je doet maar besef dit:

Truus kan áltijd contact zoeken. Niet bij elkaar werken houdt niets tegen. Wel moet HIJ de deur dichtdoen. En bijvoorbeeld meteen tegen haar zeggen dat hij zo een vraag niet meer wil en zeggen nul contact wil tenzij het echt niet anders kan voor werk. Het vooral nonchalante van ligt niet aan mij. Kan niet veranderen ergerde mij enorm. Hij kan wel degelijk verantwoordelijkheid nemen. En actie nemen.

Ook mijn man zei dingen die beetje kant raakten van het lost zich wel vanzelf op. Dat is wat jouw man hoopt. Hij koos ervoor om niet weg te gaan bij dit bedrijf. Dat hoeft niet te betekenen dat hij kiest voor Truus. (Zo voelt het wel).

En dan. Jouw man bekend contact. Heel dapper. En bij jou gebeurt emotioneel veel. Uitkomst is pittig. Ook voor je man. Ik vermoed dat hij niet meer zal vertellen dat er contact is. Want hij wil jou niet kwijt. Liegen om jou niet kwijt of emotioneel te maken. Zie ook post Theekannetje.
Dit was een uitkomst bij ons. En ik moest erkennen dat het wel zo was. Ik wilde openheid maar mijn hoofd ging er mee aan de haal. Gebaseerd op mijn angst. Natuurlijk is Truus nooit meer zien of spreken beter voor stofjes voor afkicken. Maar dat stofje kan gaan liggen. Door deur dicht te doen.

Ik besefte pas laat dat het niet zo is dat iemand altijd verliefd blijft. Of opgewonden wordt van een Truus. Relaties gaan over. Een ex is niet per se meer iemand waar je nu nog sex mee wil. Of gedachtes aan sex hebt bij tegenkomen. En ook gevoelens voor Truus kunnen echt over zijn. Mijn angst was dat er weer sexueel contact zou komen. Dat ik niet genoeg voor mijn man was. Hij voor haar koos (contact willen en hebben met Truus tegen de afspraak met mij in voelde zo).

Wij komen af en toe Truus tegen en laatst vroeg ik mijn man na haar te hebben gezien: wat gaat er door je heen. Wat voel je voor haar. Mijn man had vooral schuldgevoel. Was vooral bezig en huiverig over wat in mij gebeurde. Voelde iig geen sexuele opwinding. Dacht ook niet aan sex. Geen behoefte haar te contacten. Hetvlijktvop een ex tegenkomen waar hij een onprettige relatie einde mee had. Hij voelde zich vooral ongemakkelijk. Wilde zo snel mogelijk verder om haar uit beeld te krijgen. Ik adviseer om je man vooral te vragen naar wat hij voelt bij deze collega zien of spreken. En hoe hij volgende keer bij een non-nodige- vraag gaat zeggen tegen Truus. Deur dicht. Niet lief blijven. Vragen hoe gaat het met je. Et cetera.

Xxx

Het is niet per se dat ik bang ben dat hij weer met Truus aan de haal gaat. Hij heeft haar zelfs een mailtje gestuurd met dat hij geen onnodig contact meer wil. 

Mijn gevoel zit hem echt in het feit dat hij kiest om bij zijn baan te blijven. En er dus ook voor kiest om mij daarmee af en toe pijn te doen. Het is dat slachtoffer gedrag van hem: 'tja ik kan er niks aan doen toch?' 

Aan de andere kant weet ik ook niet of dit gevoel over een tijdje weer gaat liggen en ik er wel weer content mee ben? Tegelijkertijd denk ik nu dat dit altijd wel tussen ons in zal blijven staan: hij koos voor zijn werk. Hij heeft nooit de volledige verantwoordelijkheid op zich genomen. 

Dat gevoel een beetje. Het is verwarrend. Een maand geleden was ik er echt nog helemaal content mee. En dat is wat mijn man nu gebruikt: een maand geleden ging het toch ook prima? Ja klopt, alleen nu is er het besef. Stel ik me dan zo aan? Moet dit weer gaan liggen?

En ja, ik ben ook bang dat hij nu helemaal niks meer gaat zeggen over contact met haar. Want ook al was het echt zwaar, ik vond het ook fijn dat hij zich zo openstelde.  

Andere vraag tussendoor: wat is jullie mening over full disclosure?
Wel doen/niet doen?
Kan/kon je samenleven zonder alle antwoorden? 
Deden jullie het in gesprek of op papier? Hoe was dat? 

Buitenspel2024 schreef op 09-04-2025 om 08:36:

Andere vraag tussendoor: wat is jullie mening over full disclosure?
Wel doen/niet doen?
Kan/kon je samenleven zonder alle antwoorden?
Deden jullie het in gesprek of op papier? Hoe was dat?

Ik wilde, hoe pijnlijk ook, alles weten. Ik weet dat het wordt afgeraden maar ik ging een eigen film maken die vaak erger was dan wat er daadwerkelijk gebeurd was en het was al vreselijk. 

Belangrijker is met welke intenties de dader de waarheid wel of niet wil vertellen. Mijn man zag in dat de waarheid vertellen ook betekende dat hij eerlijk naar zichzelf moest zijn en dat was hij al die jaren nooit geweest. Hij had het gebagatelliseerd en achter deurtjes in zijn geheugen geplaatst. Die moesten open en hij zag in dat dat de enige weg tot herstel was. Dus hij moest weken gaan graven met foto's agenda's appjes mails op tijdstippen met mensen tot aan transacties toe om te achterhalen wat hij op de dagen dat hij met truus had kunnen afspreken  had gedaan en of er daadwerkelijk contact was geweest Dat schreef hij op in brieven aan mij. Hij werd wanhopig als er dagen overbleven waarin hij niet kon achterhalen of hij daar of zij hier geweest was. De man van truus bestookte hem tussendoor ook met detective vragen want waar eerst de truus alles perfect wist leed ze opeens ook aan geheugenverlies. Hij voelde zich ook enorm schuldig naar die man dus wilde hem ook antwoorden geven. Hij moest daar van zijn psycholoog mee stoppen en zich alleen op mij richten omdat er opeens voorstellen van truus en hem kwamen dat ze met z'n drieën zouden gaan praten. Contact met truus was wat hij absoluut niet meer wilde. 

Maar als ik jouw man zo lees, wil hij het liefst alles onder het tapijt vegen en al helemaal niet het contact verbreken. 

Om verder te kunnen, ongeacht of je wel of niet uit elkaar gaat, vind ik wel dat hij zijn best moet doen om antwoorden te geven al is het om bevestigd te krijgen dat je gevoel het bij het rechte eind had. Wat ik heel moeilijk vond was dat ik mijzelf niet meer kon vertrouwen tijdens die affaire. Ik was regelmatig boos op mijzelf dat ik zo achterdochtig was. Die momenten wilde ik bevestigd hebben. Maar de ene vraag roept ook de andere op dus ergens kwam het punt dat het genoeg was en belangrijker begon te worden hoe we samen verder konden gaan en ik hem wel of niet kon vergeven. Maar dat is voor iedereen anders. Ik heb nog steeds soms (dezelfde) vragen maar nu gaat het meer op de manier wat het met hem deed dat hij na de daad ons weer onder ogen moest komen , wat zij hem voor gevoel gaf tijdens de seks bv  ipv welke standjes 

En nog belangrijker is zijn berouw en schaamte en dankbaarheid dat hij een kans krijgt te ervaren om er samen om te kunnen huilen dat een mens zo kan vervallen tot een nietsontziende egoïst en de hoop ervaren dat ook die mensen gered kunnen worden en er weer toekomst is. 

Maar het begint bij verantwoordelijkheid nemen en erkenning te geven om verzoening te laten ontstaan. 

Sterkte

🙏❤️

Ik wilde ook alles weten. Ik snap niet heel goed waarom het wordt afgeraden. Ja het doet pijn als je bepaalde details hebt, maar het geeft rust wetende dat ze ook die details heeft verteld. Tijdlijn van haar gekregen, precies geweten wat voor dingen zijn ondernomen samen. Ik moest het weten, want anders werd ik gek van onzekerheid. En ik wilde weten wat ik moest vergeven. De frequentie doet er dan toe, de heftigheid doet ertoe. Ik wil weten of ze heeft gezegd dat ze van hem hield, verliefd op hem is geweest, alles. Ik heb hun appgeschiedenis wel 10x doorgelezen. Geloof me, het was een hoop (ook vooral werkgerelateerd). Het enige waar ik spijt van zou hebben zou zijn als ze het hadden gefilmd (niet gebeurd hoor) en ik dat zou hebben gezien. Ik ben bang dat ik het dan niet zou kunnen hebben vergeven. Tsja ze raden het af om alles te weten omdat het je dan langer bijblijft. Het zij zo. Ik wil wel weten met wie ik ben en als het te erg is geweest om te vergeven, dan is dat de conclusie. Overigens geloof ik niet in 100% eerlijkheid. Ik heb ook geheimen die ik het graf inneem. Maar we zijn wel een stuk opener geworden in onze relatie hierdoor. Zes maanden verder en ik durf wel te zeggen dat onze relatie is verbeterd. Zij staat meer tevreden in het leven en dat kan door mij komen, maar zo hoort het te voelen. Jammer dat het op deze manier moest.

@Ylja: feit is dat ontmoetingen tussen partner en Truus triggers zijn en zullen blijven. Natuurlijk wordt dat minder. In beginsel doe jij niets verkeerd door die triggers te voelen, ze zijn er. En tegelijk doet jouw partner wellicht alles goed en is hij nu volledig te vertrouwen. Maar… dan nog steeds blijven het triggers. En de vraag die jullie samen moeten maken is of je dat accepteert of er andere keuzes voor maakt. Voor mij was de middenweg: niet meer in de setting van elkaar tegenkomen. Gewoon om rust te vinden. Er zijn daarna een paar momenten geweest waarop ze elkaar hadden kunnen tegenkomen. Is niet gebeurd, maar daar vroeg het wel dat ze mij even extra geruststelde. Niet omdat ik bang was dat ze zou terugvallen. Maar omdat de trigger mij terugbracht naar de pijn die was geweest, de beelden weer opkwamen. Gewoon weer even dat trauma. 

Buitenspel2024 schreef op 09-04-2025 om 08:36:

Andere vraag tussendoor: wat is jullie mening over full disclosure?
Wel doen/niet doen?
Kan/kon je samenleven zonder alle antwoorden?
Deden jullie het in gesprek of op papier? Hoe was dat?

Ik heb veel gevraagd. Wilde gewoon weten wat ik moest verwerken en (wat draver zegt) vergeven. Hoe pijnlijk ook, het gaf mij rust niet te hoeven speculeren. Aan de andere kant zijn er ook momenten geweest waarop ik zou willen dat ik het niet wist. Losse opmerkingen of situaties kunnen nu ineens triggeren. Ik heb wel de afweging gemaakt wat wel niet. Bv frequentie en plekken wel, maar hoe ze keek of welke geluiden gemaakt werden etc niet. Wat al gezegd is: je krijgt de ervaring van je partner. Dat is ook altijd een inkleuring. En hoewel ik veel weet, er blijven nog altijd vragen. Dus ergens moet je stoppen het te bespreken. En weet: de informatie die je krijgt vormen in ons hoofd een film. Met muziek eronder en alle tragiek en drama. Alsof het in slowmotion gebeurt. Terwijl de praktijk ook was dat het stuntelig, vluchtig en ongemakkelijk was. Het was niet in de vrijheid en vertrouwdheid waarin wij hopelijk ervaringen hebben met onze partners.

Bij ons was er een bij effect van het vertellen: mijn vrouw raakte meer doordrongen dat iets wat ze voor zichzelf wat klein had gemaakt voor mij zo pijnlijk was. Het hielp mijn pijn te erkennen. En het gaf haar echte vrijheid: er waren geen geheimen meer. Bv bij locaties hoefde zij niet in zichzelf te denken dat ze daar waren geweest, ik wist dat nu ook en we konden er samen even bij stilstaan. 
 

Waar ik op ben uitgekomen: op het moment van de ervaring was het iets wat plezierig, spannend, leuk was. Ik had dat zo graag niet gewild, maar het is zo. Belangrijk voor mij is hoe ze er nu op terugkijkt. En dan zegt ze dat het nep en op leugens gebaseerd is. Dat ze van zichzelf vervreemd was. Dat ze in zijn praatjes getuind is. Dat ze de herinnering niet koestert en het maar wat graag niet had meegemaakt. Dat ze niet snapt hoe ze dat toen heeft kunnen doen. Ik denk dat ik meer rust vind in dit stuk dan precies weten wat er is gebeurd. 

Ylja, voor mij was het heel duidelijk. Ik zie alleen kans op herstel bij volledige verbreking van het contact. Dat zou dus betekenen een andere baan, sportclub of zelfs wijk als je bij elkaar in de straat woont. Samenwerken kan gewoon niet. Je bent niet gewoon collega's na zo'n gebeurtenis. En op beiden kan van toepassing zijn dat je niet echt loskomt van elkaar. Je blijft elkaar continu zien. Ook als je niet samenwerkt zijn er bedrijfsfeestjes, bijeenkomsten of iets simpels als elkaar tegenkomen bij de wc of lunch. Een affaire is een blijvende smet op de relatie. Dit vergeet jij nooit meer. Maar jij wilt proberen er ondanks dat mee om te blijven gaan. Dan mag vanuit hem alle inzet verwacht worden. 

Jouw opstelling nu is trouwens wel onduidelijk. Hij mag er blijven werken maar mag geen contact meer. Dat werkt natuurlijk niet in de praktijk. Als jij echt akkoord bent met zijn baan. Dan moet je ook kunnen accepteren dat je niet alles weet. En dat die onzekerheid blijft. 

Full disclosure? Heb ik een begin mee gemaakt maar ben ermee gestopt. Je krijgt een versie van de waarheid. Maar er bestaan meerdere versies. Ze hebben seks gehad. Wil ik dan weten welke standjes, plekjes of hoe vaak. Schiet ik daar iets mee op? Wat mij betreft niet. En omdat ik dat weet blijven die locaties besmet terwijl ik er misschien altijd graag kwam wil ik dat nu niet meer. Bepaalde seksuele handelingen zie je haar en hen opeens verschijnen. Weg opwinding en ontspanning. Hij was verliefd, extra onzekerheid. Hij was niet verliefd, wat een eikel. Of was ik wel voldoende etc. 

Bij mij kwamen alleen nieuwe vragen. Ik weet voldoende en meer hoeft voor mij niet. Het maakt het niet anders, ik weet niet of het de waarheid wel is. 

LifeEvent! schreef op 09-04-2025 om 00:55:

theekannetje, hoe bedoel je "alles" en "het ergste" ?
Seksueel of op relatie niveau zoals weekenden weg samen en leuke dingen doen?

Ik bedoel daar eigenlijk mee dat ze alles gedaan hebben wat binnen de mogelijkheden lag, in mijn geval geen weekendjes weg of reizen samen, want mijn man was in het weekend altijd bij mij en ging nooit alleen op reis, behalve één keer is ze voor het werk mee geweest naar Spanje voor twee nachten. 

Maar dan ben ik weer bezig met details. Ik weet dat als hij kans had gehad om met haar op reis te gaan zonder dat ik dat zou gemerkt hebben, hij dat zeker zou gedaan hebben. Natuurlijk hebben ze seks gehad. Dat ging van: we hadden een “platonische relatie”, naar “het was maar af en toe”. Je weet gewoon dat dat niet klopt. En natuurlijk droomden ze op den duur van een toekomst, al werd dat nooit in de praktijk omgezet. Natuurlijk heeft hij haar zijn liefde verklaard. Natuurlijk heeft hij zijn liefde voor mij bij haar ook geminimaliseerd. Vertelde hij nooit aan haar wat wij samen deden. Want wij hadden een normale leuke relatie met voldoende intimiteit en seks. Ik denk niet dat hij dat aan haar vertelde. Liegen naar beide kanten om de driehoek in stand te houden. Geraak daar nog maar eens uit, uit dat web van leugens. Die spiegel waar ze moeten in kijken de dag dat ze door de mand vallen, die spiegel moet ongelooflijk zwart zijn. Wat eens zo plezant was, is ineens de grootste nachtmerrie geworden.

Ook zonder dat hij dat “bekent” ga ik daar gewoon van uit. Want wanneer kan je er zeker van zijn dat hij alles heeft verteld? Nooit is het antwoord. Op den duur moet je dat aanvaarden. Waarom zou je iemand op zijn woord geloven die zoveel heeft gelogen?

Wat belangrijk is, is het heden en de toekomst. Alleen in het heden en de toekomst kunnen leugenaars hun betrouwbaarheid opnieuw bewijzen. Het is niet anders. En zo is de relatie voor heel lange tijd veranderd. Na 5 jaar kan ik zeggen dat het vertrouwen er terug is. Maar alert blijf je wel altijd, denk ik. 

Theekannetje schreef op 09-04-2025 om 13:57:

[..]

Ik bedoel daar eigenlijk mee dat ze alles gedaan hebben wat binnen de mogelijkheden lag, in mijn geval geen weekendjes weg of reizen samen, want mijn man was in het weekend altijd bij mij en ging nooit alleen op reis, behalve één keer is ze voor het werk mee geweest naar Spanje voor twee nachten.

Maar dan ben ik weer bezig met details. Ik weet dat als hij kans had gehad om met haar op reis te gaan zonder dat ik dat zou gemerkt hebben, hij dat zeker zou gedaan hebben. Natuurlijk hebben ze seks gehad. Dat ging van: we hadden een “platonische relatie”, naar “het was maar af en toe”. Je weet gewoon dat dat niet klopt. En natuurlijk droomden ze op den duur van een toekomst, al werd dat nooit in de praktijk omgezet. Natuurlijk heeft hij haar zijn liefde verklaard. Natuurlijk heeft hij zijn liefde voor mij bij haar ook geminimaliseerd. Vertelde hij nooit aan haar wat wij samen deden. Want wij hadden een normale leuke relatie met voldoende intimiteit en seks. Ik denk niet dat hij dat aan haar vertelde. Liegen naar beide kanten om de driehoek in stand te houden. Geraak daar nog maar eens uit, uit dat web van leugens. Die spiegel waar ze moeten in kijken de dag dat ze door de mand vallen, die spiegel moet ongelooflijk zwart zijn. Wat eens zo plezant was, is ineens de grootste nachtmerrie geworden.

Ook zonder dat hij dat “bekent” ga ik daar gewoon van uit. Want wanneer kan je er zeker van zijn dat hij alles heeft verteld? Nooit is het antwoord. Op den duur moet je dat aanvaarden. Waarom zou je iemand op zijn woord geloven die zoveel heeft gelogen?

Wat belangrijk is, is het heden en de toekomst. Alleen in het heden en de toekomst kunnen leugenaars hun betrouwbaarheid opnieuw bewijzen. Het is niet anders. En zo is de relatie voor heel lange tijd veranderd. Na 5 jaar kan ik zeggen dat het vertrouwen er terug is. Maar alert blijf je wel altijd, denk ik.

Dat is nu ook hoe ik er over denk. Je neemt me de woorden uit de mond. Ik focus me op het nu. Hoe hij nu is. En zo kan ik weer ademen, en genieten van wat er nu is.

@theekannetje en @breiertje 
Ja inderdaad want wat was hoeft niet meer te zijn. Mensen kunnen gelukkig veranderen, genezen. Zijn we in staat tot vergeven en is weer een (betere) toekomst mogelijk! 
De pijn van het verleden zal er altijd zijn maar de tijd verzacht het en er komen weer zoveel mooie herinneringen voor in de plaats. 🙏

Theekannetje schreef op 09-04-2025 om 13:57:

[..]

Ik bedoel daar eigenlijk mee dat ze alles gedaan hebben wat binnen de mogelijkheden lag, in mijn geval geen weekendjes weg of reizen samen, want mijn man was in het weekend altijd bij mij en ging nooit alleen op reis, behalve één keer is ze voor het werk mee geweest naar Spanje voor twee nachten.

Maar dan ben ik weer bezig met details. Ik weet dat als hij kans had gehad om met haar op reis te gaan zonder dat ik dat zou gemerkt hebben, hij dat zeker zou gedaan hebben. Natuurlijk hebben ze seks gehad. Dat ging van: we hadden een “platonische relatie”, naar “het was maar af en toe”. Je weet gewoon dat dat niet klopt. En natuurlijk droomden ze op den duur van een toekomst, al werd dat nooit in de praktijk omgezet. Natuurlijk heeft hij haar zijn liefde verklaard. Natuurlijk heeft hij zijn liefde voor mij bij haar ook geminimaliseerd. Vertelde hij nooit aan haar wat wij samen deden. Want wij hadden een normale leuke relatie met voldoende intimiteit en seks. Ik denk niet dat hij dat aan haar vertelde. Liegen naar beide kanten om de driehoek in stand te houden. Geraak daar nog maar eens uit, uit dat web van leugens. Die spiegel waar ze moeten in kijken de dag dat ze door de mand vallen, die spiegel moet ongelooflijk zwart zijn. Wat eens zo plezant was, is ineens de grootste nachtmerrie geworden.

Ook zonder dat hij dat “bekent” ga ik daar gewoon van uit. Want wanneer kan je er zeker van zijn dat hij alles heeft verteld? Nooit is het antwoord. Op den duur moet je dat aanvaarden. Waarom zou je iemand op zijn woord geloven die zoveel heeft gelogen?

Wat belangrijk is, is het heden en de toekomst. Alleen in het heden en de toekomst kunnen leugenaars hun betrouwbaarheid opnieuw bewijzen. Het is niet anders. En zo is de relatie voor heel lange tijd veranderd. Na 5 jaar kan ik zeggen dat het vertrouwen er terug is. Maar alert blijf je wel altijd, denk ik.

Ik vind dat wel lastig. Als ik mezelf toe laat het aller-aller ergste te bedenken, wat binnen de mogelijkheden lag, dan zou ik echt afhaken, want dan is de sky the limit en hebben ze alles wel 500x kunnen doen bij wijze van. Maar dat is dan weer 'stom' als het niet is gebeurd. Dan zou ik afhaken om dingen die misschien niet gebeurd zijn.. 

Maar misschien gebeurd dat in mijn hoofd omdat man niet transparant is, en ik veel zelf heb gevonden/achterhaald. Het uitgangspunt voor de informatie is dan al anders dan wanneer iemand zelf komt met iets en huilend aan je been hangt. 

De full disclosure gaat voor mij niet over standjes, maar meer of het niet uitgebreider is dan wat ik al weet. De seks denk ik te weten, maar er zijn nog wat momenten in onze relatie geweest die (op dat moment) onnodig heftig waren. Wat is er dan op zo'n dag aan de hand geweest, waardoor er zo'n heftige reactie kwam op iets. Uit het niks leek er oorlog te ontstaan terwijl het om iets leuks ging voor onze relatie bijvoorbeeld. Dus wat mist er nog in die puzzel.. wat maakte sommige momenten in onze relatie zoals ze waren. 

Dus het is meer het plaatje van die periode compleet krijgen. Niet de extreme details als geluiden die iemand maakt (dat zou ik nooit vragen).. 

Buitenspel2024 schreef op 09-04-2025 om 16:56:

[..]

De full disclosure gaat voor mij niet over standjes, maar meer of het niet uitgebreider is dan wat ik al weet. De seks denk ik te weten, maar er zijn nog wat momenten in onze relatie geweest die (op dat moment) onnodig heftig waren. Wat is er dan op zo'n dag aan de hand geweest, waardoor er zo'n heftige reactie kwam op iets. Uit het niks leek er oorlog te ontstaan terwijl het om iets leuks ging voor onze relatie bijvoorbeeld. Dus wat mist er nog in die puzzel.. wat maakte sommige momenten in onze relatie zoals ze waren.

.

Ik begrijp dat er nog een verhaal achter jouw vraag zit, maar dat je niet al te herkenbaar wil zijn hier.

Wat bedoel je met je missende puzzelstukje? Of het intiemer was dan enkel seks voor lust, zoiets?