Verder na ontrouw - deel 8

GekkeHenkie100 schreef op 13-04-2025 om 07:58:

Ah buitenspel, wat verdrietig! We hebben zo jouw worsteling meegemaakt hier. Blijven hopen en verwachten dat hij zijn verantwoordelijkheid neemt. En dus blijven zweven zolang dat uitblijft. Wat een verdriet, wat je ook doet.
Wat twee verschillende dingen zijn: liegen en niet alles weten. We zullen nooit alles weten (ook omdat vreemdganger zelf vaak niet alles meer weten en het een inkleuring is). Maar nu heb je bevestiging dat er nog leugens waren. En voor hem geldt: zolang hij blijft liegen is eventuele verbinding en herstel dus ook gestoeld op leugens en geheimen. En dat kan niet. Dan zal er nooit een relatie ontstaan die bouwt op vertrouwen en eerlijkheid. Dat is niet om jou advies te geven, maar wat zou ik die gast graag eens heen en weer schudden… Wijsheid en sterkte!

Het is gewoon bizar. Dat ze niet alles weten en dat het een inkleuring is, a la. Maar dat hij in januari heeft aangegeven hoe de avond tot seks geleid heeft, stond al haaks op het verhaal van Truus. Nu verteld hij ineens hetzelfde als Truus. Dat is geen inkleuring maar meer over hoe de afspraak tot stand kwam, wat ging er als 'date' zeg maar aan vooraf. Dat zijn gewoon feitelijke dingen. 

En nu blijkt hij ook op een later moment nog bij haar thuis te zijn geweest toen de affaire klaar was (hij zegt voor iets onschuldigs en het kon niet anders, maar dan had je dat wel thuis gewoon tegen me moeten zeggen dat het echt niet anders kon. Nog los van dat je had moeten snappen dat je alles in het werk zou moeten stellen om niet naar haar huis te gaan). 

Ik vind het gaan regelen van de zakelijke dingen echt een opgave, omdat ik dit echt nooit had gewild. Dat moet ik denk ik in kleine stapjes doen want het voelt eigenlijk niet behapbaar. 

soms lijkt het alsof ze hun eigen waarheid hebben. Om met zichzelf te kunnen leven wat ze deden. Als men het niet weet is het precies ook niet gebeurd. Rare kronkel.
Ook ik blijf denken dat er meer is dan dat ik weet. Bewijzen heb ik niet, enkel een gevoel.
En hij beweert dat ik alles weet.
Maandenlange discussies, zelfde vragen, blijft vasthouden aan zijn verhaal.
Ik liet het een paar weken los en dat ging.
Na het lezen van jouw post gisteren legde ik hem weer het vuur aan de schenen. Zelfde vragen, zelfde antwoorden.
Herstel blijft een fijne koord om op te balanceren. Ik dreig er weer af te vallen ondanks dat het nu echt super ging...was mijn relatie altijd zo zoals nu dan was dit een droom. Maar dat is het niet he. Het is nu zo 'goed' omdat dit is gebeurd. Omdat hij wakker is geschud. Voor hoe lang? Nu is het 'goed', maar er is ook zoveel kapot...

Ik moet kijken naar het hier en nu, wil ik verder. Niet achterom.
Wat zie jij als je in het hier en nu kijkt Buitenspel? Zie je al inzet, of is hij nog steeds tam?

Al die gevoelens van leugens en bedrog, en ik ben ook met zijn dubbelleven jaren bedrogen geweest, kwam veel tekort, en bij ontdekking bleef hij maanden dingen afliegen tot hij het met bewijzen zwart op wit niet kon blijven ontkennen. Dat liegen maakte nog meer kapot. Hij loog om het niet nog erger te maken, uit schaamte, om me niet te verliezen, of nog meer te kwetsen. Maar dat werkt net andersom he.

 Maar ik merk dat als ik er ook hard aan werk en met zijn inzet tijd wel zijn ding doet.
Het is zelfs zo dat ik me erop betrap als hij zegt en belooft dit nooit meer te willen, dat ik hem neig te geloven... Dan roep ik mezelf tot de orde, en herinner mezelf eraan dat hij 10 jaar geleden ook die belofte maakte, en 5 jaar later gewoon herbegon ..
Verschil is dat hij nu weet dat hij een sv heeft, toen niet. Dat hij therapie volgt, en dat hij nieuwe copingsmechanismen heeft ontwikkeld om om te gaan met stress, zodat hij niet meer daarin wegvlucht.

En wat ik zie, en aanvoel is helemaal anders dan wat ik van hem ken.
Als we vrijen, geniet hij, en zoekt verbinding met me. Dit is voor mij ongekend. Het is dezelfde man, en soms ook een totaal andere man. Meer bewust in het hier en nu. Net enkel lijfelijk aanwezig en met zijn gedachten elders, maar het totale pakket is aanwezig.
Vrijen is voor mij ook helemaal anders. Wat ik leuk vond vroeger werkt nu niet meer. Mijn sex is precies stuk. Ik geniet van de verbinding bij het vrijen. Maar geilheid of lust is weg bij mij. In mijn hoofd is het er. Maar het lijf werkt niet meer.

Kijk eens naar het hier en nu, buitenspel, en maak een lijst op wat je nu hebt aan hem. Schrijf dat op. En dan zul je zien of er nog iets overblijft om te vechten of niet.

Veel moed.

Breiertje schreef op 13-04-2025 om 10:33:

soms lijkt het alsof ze hun eigen waarheid hebben. Om met zichzelf te kunnen leven wat ze deden. Als men het niet weet is het precies ook niet gebeurd. Rare kronkel.
Ook ik blijf denken dat er meer is dan dat ik weet. Bewijzen heb ik niet, enkel een gevoel.
En hij beweert dat ik alles weet.
Maandenlange discussies, zelfde vragen, blijft vasthouden aan zijn verhaal.
Ik liet het een paar weken los en dat ging.
Na het lezen van jouw post gisteren legde ik hem weer het vuur aan de schenen. Zelfde vragen, zelfde antwoorden.
Herstel blijft een fijne koord om op te balanceren. Ik dreig er weer af te vallen ondanks dat het nu echt super ging...was mijn relatie altijd zo zoals nu dan was dit een droom. Maar dat is het niet he. Het is nu zo 'goed' omdat dit is gebeurd. Omdat hij wakker is geschud. Voor hoe lang? Nu is het 'goed', maar er is ook zoveel kapot...

Ik moet kijken naar het hier en nu, wil ik verder. Niet achterom.
Wat zie jij als je in het hier en nu kijkt Buitenspel? Zie je al inzet, of is hij nog steeds tam?

Al die gevoelens van leugens en bedrog, en ik ben ook met zijn dubbelleven jaren bedrogen geweest, kwam veel tekort, en bij ontdekking bleef hij maanden dingen afliegen tot hij het met bewijzen zwart op wit niet kon blijven ontkennen. Dat liegen maakte nog meer kapot. Hij loog om het niet nog erger te maken, uit schaamte, om me niet te verliezen, of nog meer te kwetsen. Maar dat werkt net andersom he.

Maar ik merk dat als ik er ook hard aan werk en met zijn inzet tijd wel zijn ding doet.
Het is zelfs zo dat ik me erop betrap als hij zegt en belooft dit nooit meer te willen, dat ik hem neig te geloven... Dan roep ik mezelf tot de orde, en herinner mezelf eraan dat hij 10 jaar geleden ook die belofte maakte, en 5 jaar later gewoon herbegon ..
Verschil is dat hij nu weet dat hij een sv heeft, toen niet. Dat hij therapie volgt, en dat hij nieuwe copingsmechanismen heeft ontwikkeld om om te gaan met stress, zodat hij niet meer daarin wegvlucht.

En wat ik zie, en aanvoel is helemaal anders dan wat ik van hem ken.
Als we vrijen, geniet hij, en zoekt verbinding met me. Dit is voor mij ongekend. Het is dezelfde man, en soms ook een totaal andere man. Meer bewust in het hier en nu. Net enkel lijfelijk aanwezig en met zijn gedachten elders, maar het totale pakket is aanwezig.
Vrijen is voor mij ook helemaal anders. Wat ik leuk vond vroeger werkt nu niet meer. Mijn sex is precies stuk. Ik geniet van de verbinding bij het vrijen. Maar geilheid of lust is weg bij mij. In mijn hoofd is het er. Maar het lijf werkt niet meer.

Kijk eens naar het hier en nu, buitenspel, en maak een lijst op wat je nu hebt aan hem. Schrijf dat op. En dan zul je zien of er nog iets overblijft om te vechten of niet.

Veel moed.

Ik kijk ook wel naar het hier en nu, en dan is er niet zoveel. Hij is inmiddels wat meer betrokken bij zijn kinderen, gelukkig. Maar daar is het wel mee gezegd. 

Hij houdt zich consequent niet aan afspraken, gemaakt in therapie. Zou dagelijks wat kleine zaken moeten doen en doet er moeite soms op een dag 1. Wordt daarna weer gefrustreerd richting mij dat hij iets moet doen. 

Nog steeds wanneer iets/iemand te dichtbij komt, met een kritische noot, vlucht hij het huis uit. Heeft mij van de week weer een avond laten zitten en verteld van te voren niet waar hij heen gaat of hoelang hij wegblijft.

Werkt nog samen met Truus en is daar niet eerlijk over. Geeft vooral vaak aan dat hij bang is dat dit uitkomt op zijn werk. 

In therapie kletsen we in rondjes. Hij snapt dat hij er zonder individueel traject niet uitkomt wat zijn drijfveren waren en hoe hij anders met stressoren om moet gaan. Zoekt alleen vervolgens geen hulp, ook niet als de poh een specifieke praktijk benoemt voor hulp. 

Schreeuwt tegen me thuis als de gesprekken voor hem te kritisch worden. Geeft mij een schuldgevoel.

Is veel weg voor werk/vrienden/sport. Wilt niet samen iets doen. Vraagt überhaupt nooit echt naar mijn dag. 

In het heden is er juist niks. Ik houd me vast aan het verleden en wat ik dacht dat onze toekomst ging zijn. Maar dat eerste is niet meer en dat laatste is geen gegeven.

Buitenspel2024 schreef op 13-04-2025 om 10:06:

[..]

Het is gewoon bizar. Dat ze niet alles weten en dat het een inkleuring is, a la. Maar dat hij in januari heeft aangegeven hoe de avond tot seks geleid heeft, stond al haaks op het verhaal van Truus. Nu verteld hij ineens hetzelfde als Truus. Dat is geen inkleuring maar meer over hoe de afspraak tot stand kwam, wat ging er als 'date' zeg maar aan vooraf. Dat zijn gewoon feitelijke dingen.

En nu blijkt hij ook op een later moment nog bij haar thuis te zijn geweest toen de affaire klaar was (hij zegt voor iets onschuldigs en het kon niet anders, maar dan had je dat wel thuis gewoon tegen me moeten zeggen dat het echt niet anders kon. Nog los van dat je had moeten snappen dat je alles in het werk zou moeten stellen om niet naar haar huis te gaan).

Ik vind het gaan regelen van de zakelijke dingen echt een opgave, omdat ik dit echt nooit had gewild. Dat moet ik denk ik in kleine stapjes doen want het voelt eigenlijk niet behapbaar.

Ja, natuurlijk. Inkleuring is aan de orde bij iets als sfeer, gevoelens. Maar niet bij dergelijke feiten. En heel duidelijk dat er gewoon gelogen wordt.

Ik kan wel mee in het verhaal van MRI. Het klinkt niet als een narcistische zak. Maar meer als iemand die zich nu als een slappeling opstelt. Die moet ontdekken dat het meer eervol en waardig is om nu verantwoordelijkheid te nemen, schoon schip te maken, dingen te doorbreken, jezelf bij je lurven te pakken. In plaats daarvan lijkt het slappe hap met liegen, kop in het zand steken, zo min mogelijk naar jezelf kijken en niet bereid tot veranderen. Jij verdient beter, jouw kinderen verdienen beter en hij zelf ook. Alleen hij is de enige die het kan veranderen. 

Heb je mensen die je nu kunnen helpen bij het maken van de juiste keuzes? Emoties van nu kunnen je goed helpen te voelen wat je echt wilt en tegelijk heb je ook nodig om er met wat afstand naar te kijken om wat je wilt te vertalen naar keuzes. Blijf ademen. En erop vertrouwen dat je, hoe zwaar ook, alles aankunt.

Buitenspel2024 schreef op 13-04-2025 om 10:55:

[..]

Ik kijk ook wel naar het hier en nu, en dan is er niet zoveel. Hij is inmiddels wat meer betrokken bij zijn kinderen, gelukkig. Maar daar is het wel mee gezegd.

Hij houdt zich consequent niet aan afspraken, gemaakt in therapie. Zou dagelijks wat kleine zaken moeten doen en doet er moeite soms op een dag 1. Wordt daarna weer gefrustreerd richting mij dat hij iets moet doen.

Nog steeds wanneer iets/iemand te dichtbij komt, met een kritische noot, vlucht hij het huis uit. Heeft mij van de week weer een avond laten zitten en verteld van te voren niet waar hij heen gaat of hoelang hij wegblijft.

Werkt nog samen met Truus en is daar niet eerlijk over. Geeft vooral vaak aan dat hij bang is dat dit uitkomt op zijn werk.

In therapie kletsen we in rondjes. Hij snapt dat hij er zonder individueel traject niet uitkomt wat zijn drijfveren waren en hoe hij anders met stressoren om moet gaan. Zoekt alleen vervolgens geen hulp, ook niet als de poh een specifieke praktijk benoemt voor hulp.

Schreeuwt tegen me thuis als de gesprekken voor hem te kritisch worden. Geeft mij een schuldgevoel.

Is veel weg voor werk/vrienden/sport. Wilt niet samen iets doen. Vraagt überhaupt nooit echt naar mijn dag.

In het heden is er juist niks. Ik houd me vast aan het verleden en wat ik dacht dat onze toekomst ging zijn. Maar dat eerste is niet meer en dat laatste is geen gegeven.

Op die manier is dit onhoudbaar. Totaal anders dan mijn situatie waar er hier een onophoudelijke harde inzet is van zijn kant. Torenhoog Schuldbesef.

Ik heb van het begin af gezegd dat ik uit elkaar wou, het mes op de keel gezet. Hij was me kwijt. Hij kon niet talmen. Hij moest alles op alles zetten. Ik dwong hem appartement te zoeken. (Heeft hij online bekeken maar wou niet weg, wou nog proberen lijmen. In die maanden hadden we heel veel zorgen om  en grote problemen met de kids, werd hij erg ziek en moest zware operatie ondergaan, herstellen, en kreeg dierbare van ons zware ziekte. En mijn ziekte ging achteruit door deze toestand.... De afgelopen 10 maand meer miserie gehad dan in een heel leven. Maar ze gingen deze problemen steeds samen te lijf zoals altijd, maar dan samenwonend zonder relatie, of op pauze, als een goede tandem). We bleven samen zorgen voor elkaar, en voor anderen, ondanks dat ik in mijn hoofd uit elkaar was.

Ofwel zijn zijn ogen niet open gegaan, en zullen ze dat nooit doen, ofwel ga je apart wonen dat hij voelt wat hij kwijt is. Het kan dan nog alle kanten uit. Herstellen, of misschien voel jij je net beter en blijkt uit elkaar het juiste. Dat zul jij op dat moment aanvoelen.

Ik denk dat niet bij elkaar wonen de eerste stap zal zijn. Dan zul je beide voelen of dit rust brengt of net niet. Dat kan definitief zij maar dat hoeft niet.

Nu heeft hij nog zijn veilig nest want jij moet maar akkoord gaan met alles. 

En samenwonen in crisis, dat is toch heel moeilijk....

Hij moet het voelen wat hij heeft veroorzaakt. En sommige mensen voelen dat maar als het weg is.

Het is moeilijk. Ik weet het. Maar je oplijsting geeft inderdaad weinig positiefs om zo af te zien.

En wat was daar wil je naar terug. Maar dat wat was is niet meer hetzelfde. Het is hetzelfde maar anders. Raar. Vertrouwd maar toch beangstigend. Dat is een fase waar ik nu mee worstel/in zit.

@Buitenspel

Ik ben even vergeten of ik het al eerder heb gevraagd of dat jij al eens eerder iets hierover hebt gezegd, dus alvast excuses als dat wel het geval is?! 

Waarom gaan jullie niet voor een bepaalde tijd (bijv 6 maanden) uit elkaar wonen, even rust voor beide partijen zonder definitieve knopen doorhakken? Hij kan bv een vakantiehuisje/stacaravan huren, daar zijn kinderen ontvangen in soort van co-ouderschap? Is dit een optie?

Een proefscheiding is heel mooi. Maar heel erg kostbaar. Waar haal je zomaar een woning vandaan in deze tijd? En midden in de voorjaar/zomer. Naast alle gewone kosten. Daarnaast speelt dit al vanaf augustus vorig jaar? Op een gegeven moment mag je ook klaar zijn denk ik. Als iemand maanden niets laat zien. Geen schuldbesef, inzet of motivatie. Thuis de minimale inzet en zelfs schreeuwen normaal vinden. 

Ik zie sommige mensen hier die maar eindeloos( moeten) blijven proberen. Maar je mag ook stoppen he? Echt het leven is veel te kort om in ellende te leven. Wat een rust en energie het geeft om alleen voor jezelf (en je kinderen) te leven ipv continu bezig te moeten zijn met alle ellende van een ander. 

RoodVruchtje schreef op 13-04-2025 om 17:34:

@Buitenspel

Ik ben even vergeten of ik het al eerder heb gevraagd of dat jij al eens eerder iets hierover hebt gezegd, dus alvast excuses als dat wel het geval is?!

Waarom gaan jullie niet voor een bepaalde tijd (bijv 6 maanden) uit elkaar wonen, even rust voor beide partijen zonder definitieve knopen doorhakken? Hij kan bv een vakantiehuisje/stacaravan huren, daar zijn kinderen ontvangen in soort van co-ouderschap? Is dit een optie?

Dat is wat mij betreft de volgende stap. Iets huren is qua kosten wel een uitdaging, het is echt heel duur in deze regio. Van dichtbij meegemaakt hoe een vriendin dit de afgelopen 2 jaar heeft gedaan en dat is verre van ideaal en echt bizar duur. Dus ik denk dat het bij ouders zijn moet worden en dan om de beurt naar ons huis zeg maar.. 

waarbij met huren de vraag maar is of hij zou meebetalen aan ons huidige huis, en in mijn eentje is dat niet echt te doen. (Zonder alimentatie-achtige dingen) 

Izza schreef op 13-04-2025 om 18:32:

Een proefscheiding is heel mooi. Maar heel erg kostbaar. Waar haal je zomaar een woning vandaan in deze tijd? En midden in de voorjaar/zomer. Naast alle gewone kosten. Daarnaast speelt dit al vanaf augustus vorig jaar? Op een gegeven moment mag je ook klaar zijn denk ik. Als iemand maanden niets laat zien. Geen schuldbesef, inzet of motivatie. Thuis de minimale inzet en zelfs schreeuwen normaal vinden.

Ik zie sommige mensen hier die maar eindeloos( moeten) blijven proberen. Maar je mag ook stoppen he? Echt het leven is veel te kort om in ellende te leven. Wat een rust en energie het geeft om alleen voor jezelf (en je kinderen) te leven ipv continu bezig te moeten zijn met alle ellende van een ander.

Vanaf september flink bergafwaarts maar eigenlijk al april 24 slecht. En daarvoor sinds okt 23 ook niet goed (Truus in beeld). 

En nu als we op de bank zitten ben ik nonstop getriggerd met zijn telefoon, dus dat laatste is wel van toepassing inmiddels..

Buitenspel wat ontzettend verdrietig allemaal. Weet je man ook al dat je hier over nadenkt en geeft hij hier een reactie op ?

Heel veel sterkte. Het is niet makkelijk allemaal en de twijfel of je de goede keuze maakt. Wat je hier allemaal beschreven hebt laat zien dat je heel erg veel geduld hebt opgebracht. Petje af hoor hoe jij je hebt gedragen deze laatste maanden. Hem keer op keer de gelegenheid hebt gegeven om jou terug te winnen. Alleen lijkt het erop alsof hij gewoon zijn eigen pad hierin volgt. Kijk naar telefoon gebruik/ veel weg zonder uitleg en geen besef wat dit voor jou betekent/ triggers.

En als je helemaal zeker bent van je beslissing komt het uiteindelijk allemaal goed. Verder gaan is zwaar maar scheiden is ook zwaar. Ik denk dat je voor beide een periode uit moet trekken. Het is iets waar je doorheen moet. Zoek veel steun bij lieve mensen om je heen
Sterkte❤️

Buitenspel2024 schreef op 13-04-2025 om 10:55:

[..]

Ik kijk ook wel naar het hier en nu, en dan is er niet zoveel. Hij is inmiddels wat meer betrokken bij zijn kinderen, gelukkig. Maar daar is het wel mee gezegd.

Hij houdt zich consequent niet aan afspraken, gemaakt in therapie. Zou dagelijks wat kleine zaken moeten doen en doet er moeite soms op een dag 1. Wordt daarna weer gefrustreerd richting mij dat hij iets moet doen.

Nog steeds wanneer iets/iemand te dichtbij komt, met een kritische noot, vlucht hij het huis uit. Heeft mij van de week weer een avond laten zitten en verteld van te voren niet waar hij heen gaat of hoelang hij wegblijft.

Werkt nog samen met Truus en is daar niet eerlijk over. Geeft vooral vaak aan dat hij bang is dat dit uitkomt op zijn werk.

In therapie kletsen we in rondjes. Hij snapt dat hij er zonder individueel traject niet uitkomt wat zijn drijfveren waren en hoe hij anders met stressoren om moet gaan. Zoekt alleen vervolgens geen hulp, ook niet als de poh een specifieke praktijk benoemt voor hulp.

Schreeuwt tegen me thuis als de gesprekken voor hem te kritisch worden. Geeft mij een schuldgevoel.

Is veel weg voor werk/vrienden/sport. Wilt niet samen iets doen. Vraagt überhaupt nooit echt naar mijn dag.

In het heden is er juist niks. Ik houd me vast aan het verleden en wat ik dacht dat onze toekomst ging zijn. Maar dat eerste is niet meer en dat laatste is geen gegeven.

Het is niet verboden om een affaire te hebben met een collega. Dus begrijp dat punt niet. Hij zou zich beter druk kunnen maken over jullie relatie wat hij daarin aan het kapot maken is.

Hij zou de Eerste Hulp bij vreemdgaan nog eens kunnen lezen. Daardoor zag hij opeens in wat er niet goed ging in jullie herstel, schreef je een tijdje geleden? 

LifeEvent! schreef op 14-04-2025 om 07:15:

[..]

Het is niet verboden om een affaire te hebben met een collega. Dus begrijp dat punt niet. Hij zou zich beter druk kunnen maken over jullie relatie wat hij daarin aan het kapot maken is.

Hij zou de Eerste Hulp bij vreemdgaan nog eens kunnen lezen. Daardoor zag hij opeens in wat er niet goed ging in jullie herstel, schreef je een tijdje geleden?

Het is meer denk qua reputatieschade dat hij daar bang voor is. 

Dat eerste hulp bij vreemdgaan zou voor mijn man niet werken. Ik denk dat ik iets niet goed heb verwoord dan eerder of dat je mij in de war hebt met iemand anders, maar zoiets zou bij mijn man niet doordringen. 

Gisteren toch de vraag gesteld aan ex. Ik moest even wat brengen voor dochter.

Waarom hij nooit verteld heeft toen we samen verder gingen dat hij al een jaar eerder met haar geweest was. Hij zei dat hij betoverd door me was toen we weer afspraken in het bos. En hij heeft daar nooit meer aan gedacht. Hij was het " vergeten". Zo zei hij het tegen mij.

Gevraagd waarom hij dan uiteindelijk dat wel heeft verteld 6 maanden geleden.
Omdat ik zo aan het "door drammen "was. Zo zei hij het.

Nou ten eerste ..als je zoiets ziet als doordrammen denk ik niet dat je je realiseert hoe moeilijk het is om verder te gaan na vreemdgaan voor diegene die bedrogen is en hij heeft mijn worstelingen gezien. Mijn obsessieve gedrag over zijn collega. Hoezo dan vergeten. Even een kanttekening.  Deze man heeft echt een heel goed geheugen.

Ik heb het idee dat het voor hem een soort jacht was en voor mij een trauma( toendertijd)

Nou ik merk dat ik het wel even een plekje moet gaan geven. Maar ook weer het besef dat een volwassen gesprek niet mogelijk is. Het verleden achter me moet gaan laten. Maar ook weer besef. Zo'n man wil ik niet.

Buitenspel2024 schreef op 14-04-2025 om 07:19:

[..]

Het is meer denk qua reputatieschade dat hij daar bang voor is.

Dat eerste hulp bij vreemdgaan zou voor mijn man niet werken. Ik denk dat ik iets niet goed heb verwoord dan eerder of dat je mij in de war hebt met iemand anders, maar zoiets zou bij mijn man niet doordringen.

Reputatieschade..... Ja dat is duidelijk. Dat is dus belangrijker voor hem dan jou erkenning te geven 😓

De collega's van mijn man weten het allwnaa!! Doordat ik ook een collega ben zijn er al 1,5 jaar bepaalde blikken die op ons geworpen worden en de roddelpers heeft overuren gedraaid. Mijn man durfde zich in het begin niet te vertonen, schaamde zich kapot maar zag het als consequentie. Zo zou jouw man het ook kunnen zien. Daden hebben gevolgen nl.... 

Wat bizar dat hij dat belangrijker vindt dan jullie relatie herstellen. Truus de deur uit doen (uit zijn nabijheid) heeft ook gevolgen... Hij is het aan jou en de kinderen verschuldigd.