Verder na ontrouw - deel 8

Ylja94 schreef op 15-06-2025 om 21:20:

[..]

Ik herken dit gedrag zeer van mijn man. Ik was enorm jaloers op die verhalen waarbij de vreemdganger meteen alles deed wat nodig was en enorme spijt had.

Hangt van de persoon (bv moreel kompas, empathisch vermogen) en ook van de situatie af. Met het laatste bedoel ik het stadium: zit iemand nog vol in de affaire, wil iemand er eigenlijk al een tijd uitstappen, is het al geëindigd etc.

Toen het hier uitkwam was de kortstondige affaire van mijn vrouw als een paar maanden voorbij. D.w.z. er was nog wel appcontact, maar fysiek contact was voorbij en vrouw had gezegd dat het moest stoppen. Spijt had de eerste maanden twee gezichten: volledig besef dat het voor mij verschrikkelijk was en zij iets had te herstellen en tegelijkertijd het idee dat ze zichzelf hiermee een plezier had gedaan. In de zin dat ze iets had doorbroken en hij haar iets moois had gegeven. Ik vond dat ontzettend lastig, vooral de momenten waarop ze het voor Truus op ging nemen en ik voelde dat ze loyaal was naar hem. Pas toen ze zelf de overtuiging kreeg dat deze man haar ook had voorgelogen en ze zag dat het contact ongezond ipv iets moois was ontstond er bij mij ruimte om naar de toekomst te kijken. Ik snap goed dat aantal hier het zo zwaar heeft: waar moet je hoop uithalen als je partner je die niet geeft? Gevoel is niet van de ene op andere dag veranderd, daarom is het juist zo belangrijk te zien dat hij/zij bereid is afstand te nemen. Afstand neem je niet omdat je daarmee een keuze maakt, afstand neem je zodat een weloverwogen keuze kunt maken. En dat ben je, vind ik, minimaal verplicht aan je partner en kinderen.

Breiertje schreef op 15-06-2025 om 11:40:

[..]

Hoe gaat het met je? Zet jij stappen vooruit naar je gevoel? Of heb je het idee dat je trappelt ter plaatse?

Hoe staat hij er in? En lukt het voor de kinderen?

Ik weet niet of ik echt stappen vooruit zet. Ik probeer te doen wat helpend zou 'moeten' zijn (sporten, afspreken, wandelen, nieuwe dingen doen, etc) maar het voelt meer als afleiding soms dan per se constructief om echt te helen. Ik vind het moeilijk om zo opeens te doen alsof we ex'en zijn die zich niet met elkaar bezig houden. Ik ben nog wel bezig met hem in mijn hoofd, ook al weet ik dat dat niet de bedoeling is. In de zin van bijvoorbeeld, dat ik me afvraag of hij met Truus verder aan het gaan is. Daar heb ik geen invloed op, en als we gaan scheiden zijn dat ook niet mijn zaken, dat snap ik wel maar tegelijkertijd doet het idee me wel pijn. Dus op dat vlak watertrappel ik wel, ja. En hoop ik dat dit gaat slijten. 

Onze communicatie is bijna 0. Voor de kinderen lukt het wel qua regelen/verdelen enz. De oudste vind het heel moeilijk en de moeilijke vragen daarover komen voor mijn rekening. 

Alle communicatie rondom therapie/mediation/etc schiet niet op. Hij reageert óf gewoon niet óf heel beperkt. Dus de boel stagneert. Geen idee hoe hij er verder in staat ook dus.. 

Breiertje schreef op 15-06-2025 om 23:21:

[..]

Ik denk hoe vreemd die nieuwe stappen die je zet nu aanvoelen... Hoe langer je ze zet, hoe vertrouwder dit zal voelen. Ik merk dit ook aan mezelf. Op den duur wordt dit je nieuwe normaal.

Anderzijds, als hij met Truus verdergaat en dit loopt dood, kan dit voor hem wel de ogen openen. Maar de vraag is als jij dan al niet te ver in je nieuw proces zal zitten.

Je zet d stappen die je zetten moet. Top! Elke dag een voetje vooruit. Je zal merken dat je niet meer bent wie je was. En dat is goed

Je bent waardevol buitenspel, je bent de moeite waard om voor te vechten. Vecht hij niet voor je, dan vecht je maar voor jezelf.

Hij gooit iets met zijn voeten weg, en zal het met zijn handen niet meer kunnen oprapen.

Je doet het goed. 2 vooruit en soms 3 achteruit. Maar je werkt aan jezelf. En dat is op zich al winst.

Ik vind het super dat jij al die stappen zet qua onder de mensen komen. Wees maar fier op jezelf!

Lief van je 💝 goed om hiermee de dag te beginnen, dankjewel 

Buitenspel2024 schreef op 15-06-2025 om 23:04:

In de zin van bijvoorbeeld, dat ik me afvraag of hij met Truus verder aan het gaan is. Daar heb ik geen invloed op, en als we gaan scheiden zijn dat ook niet mijn zaken, dat snap ik wel maar tegelijkertijd doet het idee me wel pijn. Dus op dat vlak watertrappel ik wel, ja. En hoop ik dat dit gaat slijten.

Daar ben je echt niet de enige in bij ons is de scheiding danwel afgerond en heb ik er totaal geen invloed op (en het gaat met niks aan) toch ben ik in mijn gedachten nog erg met haar bezig en doet het me pijn als ik bijv hoor dat de kids met hem erbij zijn wezen zwemmen of als ik hem zie (wat helaas regelmatig is op schoolplein bijv) . Denk dat het moet slijten hopen dat die relatie knapt heeft geen zin en ook geen meerwaarde want er zal toch weinig veranderen en toch in mijn hoofd...hoop dat het slijt  

Je geeft aan dat hij met zijn verstand bij jullie wil zijn. Maar met zijn gevoel bij haar. Maar heeft hij ook nog gevoel voor jou? Of is de keuze voor het gezin alleen een verstandelijke en daarmee praktische keuze? Heel logisch wel. Door bij jou te blijven blijft hij de kinderen zien, geen breuk in het sociale leven en een comfortabel huis met partner die dat verzorgd. Ook financieel een stuk gunstiger dan een breuk. Maar wil jij in zo'n relatie leven. Waarin iemand jou op de koop toeneemt maar het gevoel weg is. 

Het kan natuurlijk ook zijn dat hij gevoelens voor jullie beiden heeft. En eigenlijk een open huwelijk wil in zijn eigen beleving. Maar als het gevoel voor jou als liefdespartner weg is heb je echt een probleem. Tenzij jij akkoord gaat met een verstandshuwelijk. 

Ik vind je nu erg afhankelijk van zijn keuze. Hopelijk kiest hij mij! Maar wil jij nog wel zo'n man? En daarnaast is er nog contact (ja dat geloof ik echt) met Truus die blijkbaar in dezelfde situatie zit. De kans bestaat dat ze samen zaken afstemmen om te kijken wat er kan. 

RoodVruchtje schreef op 14-06-2025 om 14:05:

[..]

Binnenvetters of mensen die moeilijk over hun emoties kunnen praten, kunnen dat niet opeens wél bij lastige kwesties (niet alleen vreemdgaan). Kun je het wel zo makkelijk stellen dat zij dit bewust doen om maar niet in beweging te hoeven komen, maar serieus, dan heb je dat toch echt niet goed begrepen hoor.

Wat ik verwacht van een bedrieger die zijn gezin daadwerkelijk terug wil is volledige inzet. Ook als dat lastig is. Met iemand die bij iedere moeilijke vraag begint te huilen of boos wordt kan je niets. En die bij therapie alleen op de klok kijkt ook niet. Een bepaalde mate van emotionele volwassenheid is nodig om aan jezelf te werken. Juist als je een binnenveter bent. De therapeut kan daarbij helpen. Maar dan moet je dat wel toelaten. De partner van to gedraagt zich als een kleuter. 

Izza schreef op 16-06-2025 om 11:04:

[..]

Wat ik verwacht van een bedrieger die zijn gezin daadwerkelijk terug wil is volledige inzet. Ook als dat lastig is. Met iemand die bij iedere moeilijke vraag begint te huilen of boos wordt kan je niets. En die bij therapie alleen op de klok kijkt ook niet. Een bepaalde mate van emotionele volwassenheid is nodig om aan jezelf te werken. Juist als je een binnenveter bent. De therapeut kan daarbij helpen. Maar dan moet je dat wel toelaten. De partner van to gedraagt zich als een kleuter.

Ik begrijp je redenatie. Maar niet alle Mensen zitten goed in elkaar. Was het maar zo'n feest dat zou veel ellende inde wereld schelen. 

Als hij het eerst niet kon kan hij dat nu niet meteen wel. Er moet wel inzet zijn. Dwz afspraken nakomen. Ook al is dat bij de ander tegen het gevoel in (dan moet je ook de afspraken niet maken) 

Als voorbeeld, mijn man zou mij niet lastigvallen met zijn spijt, angst en verdriet en mij rust gunnen. Meerdere keren overschreed hij die afspraak. Stilstand is achteruitgang zo redeneerde Hij. Bovendien haalde hij in zijn hoofd dat ik achter zijn rug om de scheiding aan het regelen was met vrienden die mij opstookten. Hij miste de kinderen enorm en dacht dat ik ze tegen hem aan het opzetten was maar ze wilden zelf geen contact. Ja egoïsme is niet meteen verdwenen en zoals de waard is...... Het duurde maanden voordat hij inzag dat hij zijn eigen ruiten aan het ingooien was ondanks Zijn eigen therapie. Daarvoor hadden we vrienden pastorale hulp nodig die als een buffer tussen ons in stonden en zij mij ook konden vertellen dat hij weliswaar onhandig bezig was maar ook radeloos. Bij een ander zou dat verliefde gevoelens kunnen zijn voor truus. Maar afspraken zijn in deze fase een houvast. Gevoel mag er zijn. Maar niet naar handelen!! 

Geef niet meteen op!

anoniemn schreef op 16-06-2025 om 08:56:

[..]

Daar ben je echt niet de enige in bij ons is de scheiding danwel afgerond en heb ik er totaal geen invloed op (en het gaat met niks aan) toch ben ik in mijn gedachten nog erg met haar bezig en doet het me pijn als ik bijv hoor dat de kids met hem erbij zijn wezen zwemmen of als ik hem zie (wat helaas regelmatig is op schoolplein bijv) . Denk dat het moet slijten hopen dat die relatie knapt heeft geen zin en ook geen meerwaarde want er zal toch weinig veranderen en toch in mijn hoofd...hoop dat het slijt

Het slijt maar geeft een litteken van heb ik jou daar. Ingeruild vernederd, die wonden zo pijnlijk! Waarom geen erkenning van haar fouten. Dat bedoel ik met de meeste mensen die niet deugen. Je verwacht het niet bij mensen waar je eerder lief en leed mee deelden maar het is de realiteit waar de zonde  zelfzucht toe leidt. Ik hoop dat je eens erkenning krijgt voor wat je is aangedaan. Dan hoeft dat niet eens tot weer samen zijn te resulteren Maar dat je als ouders samen goed verder kunt en er vergeving kan plaats vinden. 

LifeEvent! schreef op 16-06-2025 om 13:56:

[..]

Het slijt maar geeft een litteken van heb ik jou daar. Ingeruild vernederd, die wonden zo pijnlijk! Waarom geen erkenning van haar fouten. Dat bedoel ik met de meeste mensen die niet deugen. Je verwacht het niet bij mensen waar je eerder lief en leed mee deelden maar het is de realiteit waar de zonde zelfzucht toe leidt. Ik hoop dat je eens erkenning krijgt voor wat je is aangedaan. Dan hoeft dat niet eens tot weer samen zijn te resulteren Maar dat je als ouders samen goed verder kunt en er vergeving kan plaats vinden.

Dankjewel! Ben bang dat erkenning er voorlopig iig niet in zit maar blijf hopen

Izza schreef op 12-06-2025 om 09:15:

Als er aan beide kanten sprake is van een sterke verliefdheid kan je dat niet gewoon negeren. Zowel to als haar man moeten daar iets mee. Want dat gevoel is niet zomaar ontstaan en ook niet zomaar weg. Net zoals je een ballon niet onder water kunt drukken. Dat zal voor jou heel heftig zijn. Maar als het goed is aan bod komen bij de therapie. Waak er wel voor dat als aandacht gaat naar jullie. Je dit (vervelende) onderdeel liever wilt vergeten. Maar het is er wel. Dat hij er niet over wil, kan of mag praten maakt het eerder moeilijker. Want die verliefdheid zit in zijn hoofd en kan daar groeien. Zeker als ze elkaar continu tegenkomen.. Ik kies voor jou is dus niet automatisch "en dan hou ik niet meer van haar".

Natuurlijk ontstaat dat verliefde gevoel wel “zomaar”. Dat is gewoon biologie. Zet mannen en vrouwen samen en het gebeurt zomaar. Mensen zijn zich daar te weinig van bewust. Daarom moet iemand die kiest voor monogamie zich daar steeds bewust van zijn en steeds opnieuw bewust kiezen voor de partner. Monogamie ontstaat ook niet “zomaar”, de eeuwigdurende verliefdheid is niet realistisch. Verdieping en hechting wel. Zoals Henkie hierboven mooi beschreef… wie het serieus meent met zijn partner en trouw wil blijven moet dat echt bewust doen en verleidingen uit de weg gaan. Verliefdheid wordt bovendien zwaar overschat … het is een voorbijgaande toestand van zinsverbijstering en niet meer dan dat. “Houden van” is helemaal iets anders. 

Theekannetje schreef op 16-06-2025 om 18:11:

[..]

Natuurlijk ontstaat dat verliefde gevoel wel “zomaar”. Dat is gewoon biologie. Zet mannen en vrouwen samen en het gebeurt zomaar. Mensen zijn zich daar te weinig van bewust. Daarom moet iemand die kiest voor monogamie zich daar steeds bewust van zijn en steeds opnieuw bewust kiezen voor de partner. Monogamie ontstaat ook niet “zomaar”, de eeuwigdurende verliefdheid is niet realistisch. Verdieping en hechting wel. Zoals Henkie hierboven mooi beschreef… wie het serieus meent met zijn partner en trouw wil blijven moet dat echt bewust doen en verleidingen uit de weg gaan. Verliefdheid wordt bovendien zwaar overschat … het is een voorbijgaande toestand van zinsverbijstering en niet meer dan dat. “Houden van” is helemaal iets anders.

Ik denk dat monogamie inderdaad een bewuste keuze zou moeten zijn. Nu is het meer een opgelegde culturele of religieuze norm. Met als idee dat je dan dus verdieping zou krijgen of eeuwige hechting. En dat het zou beschermen tegen affaires. Nu gaan mensen nog steeds vreemd. Dat is van alle tijden en lastig te voorkomen lijkt het. Verliefdheid kan trouwens net als houden van ook weer overgaan of veranderen. Je hebt gewoon nooit garanties in het leven. We proberen dat af te dwingen of vast te leggen met een contract. Maar uiteindelijk weet je het nooit. Het leven zit vol verandering. 

Izza schreef op 16-06-2025 om 11:00:

Je geeft aan dat hij met zijn verstand bij jullie wil zijn. Maar met zijn gevoel bij haar. Maar heeft hij ook nog gevoel voor jou? Of is de keuze voor het gezin alleen een verstandelijke en daarmee praktische keuze? Heel logisch wel. Door bij jou te blijven blijft hij de kinderen zien, geen breuk in het sociale leven en een comfortabel huis met partner die dat verzorgd. Ook financieel een stuk gunstiger dan een breuk. Maar wil jij in zo'n relatie leven. Waarin iemand jou op de koop toeneemt maar het gevoel weg is.

Het kan natuurlijk ook zijn dat hij gevoelens voor jullie beiden heeft. En eigenlijk een open huwelijk wil in zijn eigen beleving. Maar als het gevoel voor jou als liefdespartner weg is heb je echt een probleem. Tenzij jij akkoord gaat met een verstandshuwelijk.

Ik vind je nu erg afhankelijk van zijn keuze. Hopelijk kiest hij mij! Maar wil jij nog wel zo'n man? En daarnaast is er nog contact (ja dat geloof ik echt) met Truus die blijkbaar in dezelfde situatie zit. De kans bestaat dat ze samen zaken afstemmen om te kijken wat er kan.

Nee hij wil geen open huwelijk. Maar worstelt met de verliefdheid voor haar en de verantwoording als man en vader en wat hij zijn gezin daarmee aandoet. Wel een beetje laat. Hij zegt meestal; ‘het spijt me wat ik je aandoe, ik heb er een zooitje van gemaakt.’ Maar niet ‘ik wil jou niet kwijt want ik hou van jou’. Hij wil zeker geen open huwelijk maar het lijkt er inderdaad eerder op dat hij erop wacht dat zij ook haar gezin verlaat voor hem. Ik vond vanochtend appjes in zijn telefoon dat ze vrijdagavond gebeld hebben en dat hij haar enorm mist blabla. Hij zei tegen mij dat ze écht geen contact meer hadden. Leugen op leugen. Ik was ontzettend boos en heb gezegd dat hij even mag ‘oprotten’. Hij is nu even voor onbepaalde tijd uit huis, even op adem komen allemaal. Wat ontzettend naar als er zo gelogen en bedrogen wordt. Echt, waar is mijn man en wat heb je met hem gedaan? 🥹 het lijkt wel alsof ik met een vreemde in huis leef. Ik cijfer mezelf niet weg, maar laatst zei een gescheiden dame tegen me: je hebt er moed voor nodig om bij je man weg te gaan. En zo is het wel. Ik kan niet in the heat of the moment zulke levens veranderende keuzes maken..

Eva1989 schreef op 16-06-2025 om 21:51:

[..]

Nee hij wil geen open huwelijk. Maar worstelt met de verliefdheid voor haar en de verantwoording als man en vader en wat hij zijn gezin daarmee aandoet. Wel een beetje laat. Hij zegt meestal; ‘het spijt me wat ik je aandoe, ik heb er een zooitje van gemaakt.’ Maar niet ‘ik wil jou niet kwijt want ik hou van jou’. Hij wil zeker geen open huwelijk maar het lijkt er inderdaad eerder op dat hij erop wacht dat zij ook haar gezin verlaat voor hem. Ik vond vanochtend appjes in zijn telefoon dat ze vrijdagavond gebeld hebben en dat hij haar enorm mist blabla. Hij zei tegen mij dat ze écht geen contact meer hadden. Leugen op leugen. Ik was ontzettend boos en heb gezegd dat hij even mag ‘oprotten’. Hij is nu even voor onbepaalde tijd uit huis, even op adem komen allemaal. Wat ontzettend naar als er zo gelogen en bedrogen wordt. Echt, waar is mijn man en wat heb je met hem gedaan? 🥹 het lijkt wel alsof ik met een vreemde in huis leef. Ik cijfer mezelf niet weg, maar laatst zei een gescheiden dame tegen me: je hebt er moed voor nodig om bij je man weg te gaan. En zo is het wel. Ik kan niet in the heat of the moment zulke levens veranderende keuzes maken..

Ach wat naar, Eva... hij neemt totaal geen verantwoordelijkheid. Zegt het één, doet het ander. 

Knap dat je hem voor onbepaalde tijd eruit hebt gezet, daar is al moed voor nodig! 

En nee, je hóeft nu niet te kiezen en je cijfert jezelf dan niet weg. Laat eerst al die heftige gevoelens bezinken, en neem daar de tijd voor. Er wordt vaak alleen maar meer schade aangericht in deze fase vanwege de hoogoplopende emoties. 

Eva1989 schreef op 16-06-2025 om 21:51:

[..]

Echt, waar is mijn man en wat heb je met hem gedaan? 🥹 het lijkt wel alsof ik met een vreemde in huis leef.

Dat is denk ik precies wat het is. En dat het je kan helpen niet te verwachten dat hij nu degene is die jij kent. Hij is vervreemd van zichzelf. Hormonen (verliefdheid, stress, dopamine, etc) regeren en hij is niet staat weloverwogen na te denken. Heb het bij een vriend gezien: die was in deze toestand bereid de meest bizarre beslissingen te nemen. Waarvan hij nu een paar jaar later niet snapt hoe hij daartoe in staat was en dankbaar was het niet te hebben gedaan (en daarbij door anderen weerhouden).