Verder na ontrouw - deel 8

@eva 
Als je man het zo moeilijk vindt is dit misschien iets voor hem om naar te luisteren? 

https://open.spotify.com/episode/0SMhvZcOJNU1nyZwgZOwQN?si=Sik8YImPTKOe89sChYrO5Q

En Uit respect naar jou mag hij zijn "zichzelf zielig vinden gevoel" lekker bij iemand anders droppen. 

Mijn man schreef ook een keer "niet alleen jij bent kapot, ook al is het mijn eigen schuld maar mij kopje onder in het moeras duwen lost niets op". Ik dacht dat ik niet goed werd 😱
Ik kreeg nog een trap na zo voelde het.
Hij is door vrienden gesommeerd dat gevoel niet meer aan mij te adresseren als hij wilde dat het goed kwam.

Is je man open naar vrienden? 
Heeft hij alleen therapie? 

Weet man van truus het? 
Als dat niet zo is, is voor haar de bubbel nog niet gebarsten.

Hoi Eva, je kunt een deadline stellen aan je man, maar je kunt ook een deadline voor jezelf maken in gedachten. Ik herken zoveel van wat je schrijft, ook over dat hij het zichzelf niet kan vergeven etc. Zijn daden laten niet zien dat hij voor jou kiest, en voor deze setting hoef jij ook niet te kiezen. 
Ik kreeg zelf meer ruimte om het allemaal beter te beseffen toen we zijn gaan birdnesten. Dat man over de vloer komt voor de kinderen, is voor jou misschien alsnog best pittig als jij daar ook bij bent. Nog los van dat je dan eigenlijk ook geen 'eigen' tijd hebt om je leven weer te vullen met andere zaken. Ik werd erg boos van binnen alleen al door mijn man zijn afwezigheid. Dat is nu wel echt afgenomen nu ik niet zoveel meer met hem van doen heb. Ik heb daadwerkelijk inmiddels ruimte in mijn hoofd voor andere dingen en dat had ik een tot best recent echt niet bedacht. 
Het is echt in jouw belang om jouw eigen grenzen goed te bewaken, al voelt dat soms tegenstrijdig als je naar de optie van herstel wilt kijken. Door de grenzen te stellen en me eraan te houden, ben ik inmiddels zover dat herstel niet eens meer in me opkomt. Voor mij is het nu klaar. 
Het komt goed ook voor jou 🫂 of jullie herstellen of niet.

Eens met buitenspel. Stel een termijn voor jezelf en ga goed nadenken over wie jij bent en wat jouw persoonlijke grenzen zijn. Veel mensen raken zichzelf kwijt in een lange relatie. En gaan ver over hun eigen grenzen heen. Ten koste van zichzelf en hun eigenwaarde. Door elders te gaan wonen geef je een signaal en creëer je ruimte. Vanuit daar kan je kijken wat goed is voor jou. Ipv wachten wat hij wel of niet doet. 

ik type afwezigheid lees ik nu, maar ik bedoelde ik werd boos van zijn aanwezigheid. Als 1 grote trigger steeds. 

Voor al die vreemdgangers die zichzelf zijn kwijtgeraakt! Daar moest ik aan denken bij dit lied. Momenteel zijn er 3 sterke vrouwen en een sterke man in mijn vrienden en familiekring die huilen om wat hun partner hen aandeed en nog steeds doet maar hopen en bidden met veel geduld en liefde  dat ze zichzelf weer terugvinden en tot bezinning komen. 
Als het ook voor jou geldt... Sterkte, ik bid ook voor jou! 

Anna Cara schreef op 04-07-2025 om 09:57:

Ach Eva, wat bizar en onbegrijpelijk nietwaar. Mijn man en Truus hadden lang moeite om elkaar echt niet meer op te zoeken. Er zit echt een verslavingsdynamiek in. Man zocht de bubbel. Zij wilde zich gewild voelen. Hoopte. Mijn man zei keer dat ze beiden zelfde hadden gedaan en er geen oordeel was in hun gesprekken. Dat vond hij fijn. Maar na contact weer schuldgevoel naar mij.

Jouw man kiest niet echt. Hij doet de deur niet dicht. Naar jou niet. Naar haar blijkbaar ook niet anders komen er geen ongepaste appjes (mijne ging wel door overigens). Blokkeren van haar is ook een keuze die hij kan maken. Helaas doet jouw man ... niets. Buiten zichzelf en jou vertellen dat hij het moeilijk heeft.

Hij wil eigenlijk niemand pijn doen door echt afstand te nemen. Is dat het? Beide vrouwen niet willen teleurstellen?
Heb je een deadline gesteld aan je man?

Xxx

nee ik heb geen deadline gesteld want als ik ook maar iets zeg over knopen doorhakken dan gooit hij meteen de deur dicht. ‘ je weet dat het nu chaos in m’n hoofd is dus als je dit nu aan me vraagt ga ik wel alleen verder’. Hij geeft hele wisselende signalen. Zo vermoeiend. Jij bent dus nog bij je man? Hoe zijn jullie op het punt gekomen om toch te kijken of je er samen uitkomt? Had hij alles afgekapt met Truus en hebben jullie allebei 100% inzet getoond?

Buitenspel2024 schreef op 04-07-2025 om 18:02:

Hoi Eva, je kunt een deadline stellen aan je man, maar je kunt ook een deadline voor jezelf maken in gedachten. Ik herken zoveel van wat je schrijft, ook over dat hij het zichzelf niet kan vergeven etc. Zijn daden laten niet zien dat hij voor jou kiest, en voor deze setting hoef jij ook niet te kiezen.
Ik kreeg zelf meer ruimte om het allemaal beter te beseffen toen we zijn gaan birdnesten. Dat man over de vloer komt voor de kinderen, is voor jou misschien alsnog best pittig als jij daar ook bij bent. Nog los van dat je dan eigenlijk ook geen 'eigen' tijd hebt om je leven weer te vullen met andere zaken. Ik werd erg boos van binnen alleen al door mijn man zijn afwezigheid. Dat is nu wel echt afgenomen nu ik niet zoveel meer met hem van doen heb. Ik heb daadwerkelijk inmiddels ruimte in mijn hoofd voor andere dingen en dat had ik een tot best recent echt niet bedacht.
Het is echt in jouw belang om jouw eigen grenzen goed te bewaken, al voelt dat soms tegenstrijdig als je naar de optie van herstel wilt kijken. Door de grenzen te stellen en me eraan te houden, ben ik inmiddels zover dat herstel niet eens meer in me opkomt. Voor mij is het nu klaar.
Het komt goed ook voor jou 🫂 of jullie herstellen of niet.

Als ik het heb over knopen doorhakken of deadlines dan vliegt dat hem enorm aan omdat het dus ‘zo’n chaos is in zijn hoofd’. Hij verblijft sowieso ergens anders maar is hier inderdaad wel regelmatig voor de kinderen. Jullie zijn uiteindelijk gescheiden als ik het goed lees? Hoe reageerden jouw kinderen op birdnesten en uiteindelijk scheiden? Welke leeftijd hadden ze toen? Ik merk dat vooral mijn (gevoelige) zoon steeds vragen stelt. ‘Waar is papa nu’, en ‘waarom eten wij vanavond bij opa en oma en papa niet?’ Lastig hoor 💔

Eva1989 schreef op 05-07-2025 om 20:59:

[..]

Als ik het heb over knopen doorhakken of deadlines dan vliegt dat hem enorm aan omdat het dus ‘zo’n chaos is in zijn hoofd’. Hij verblijft sowieso ergens anders maar is hier inderdaad wel regelmatig voor de kinderen. Jullie zijn uiteindelijk gescheiden als ik het goed lees? Hoe reageerden jouw kinderen op birdnesten en uiteindelijk scheiden? Welke leeftijd hadden ze toen? Ik merk dat vooral mijn (gevoelige) zoon steeds vragen stelt. ‘Waar is papa nu’, en ‘waarom eten wij vanavond bij opa en oma en papa niet?’ Lastig hoor 💔

Je mag ook een deadline stellen voor jezelf, zonder het hem te vertellen. Een halfjaar geleden zei iemand hier op het forum, toen ik er flink doorheen zat, geef het een halfjaar (Theekannetje denk ik?). Dat klonk toen onmogelijk lang. Uiteindelijk zat ik daar 'zo'. Ik had wel een deadline ongeveer in mijn hoofd, maar gaandeweg werd het eigenlijk helemaal niet beter. Dus ik ben zelf 2 weken ook op vakantie gegaan, alleen (naar een lekker warm land bij iemand). Kleine keuzes hebben mij bij nader inzien steeds losser gemaakt van hem. Dat zag ik toen niet maar zie ik nu wel. Wij hebben nog kleine kinderen (7, 5 en 2). We zijn nu aan het birdnesten en moeten alles nog regelen, dus formeel niet gescheiden nog. Ik zag er lang tegenop om alles te regelen, maar het is inmiddels echt op een punt dat dit het is - en daar heb ik volledig vrede mee. 

Ik gun het je dat jouw man zich inzet. Zodat je vanuit een andere positie kan kijken of deze relatie nog werkt voor jou. Mijn man zei veel dezelfde dingen als die van jou, maar heeft zich verder niet ingezet voor ons. Dat gevoel is kl***. Het is fijn als je het een echte poging samen kunt geven, denk ik. Dan kan de uitkomst alsnog scheiden zijn, natuurlijk. 

Mijn oudste is ook een stuk gevoeliger en stelt ook dit soort vragen. Maar naarmate de situatie nu normaler wordt, zijn de vragen wel aan het minderen. 

Eva1989 schreef op 05-07-2025 om 20:53:

[..]

nee ik heb geen deadline gesteld want als ik ook maar iets zeg over knopen doorhakken dan gooit hij meteen de deur dicht. ‘ je weet dat het nu chaos in m’n hoofd is dus als je dit nu aan me vraagt ga ik wel alleen verder’. Hij geeft hele wisselende signalen. Zo vermoeiend. Jij bent dus nog bij je man? Hoe zijn jullie op het punt gekomen om toch te kijken of je er samen uitkomt? Had hij alles afgekapt met Truus en hebben jullie allebei 100% inzet getoond?

Misschien is het dan voor jezelf een optie om daar op te antwoorden: Dan ga je maar alleen verder. 

Zoals Buitenspel al aan geeft, mag je voor jezelf ook prima een grens of deadline stellen. Je man blijft verder gaan met de affaire, immers is er nog contact. Feitelijk doet die dus helemaal niks anders op dit moment. Dan kan die zeggen dat het "chaos in zijn hoofd is" maar daarmee gaat die wel geheel voorbij aan jou en je pijn. En hij doet er dus helemaal niks aan om dat weg te nemen. 

En jij? Jij accepteert het maar, soort van. Ik denk dat je je daarin harder of sterker zou moeten opstellen. Vind je dit gedrag van hem acceptabel? Nee? Dan moet je daar een grens in stellen. 

Ik wil toch (weer) eens een tegengeluid laten horen. Grenzen stellen, ultimatums, deadlines, allemaal prima als je voor jezelf helder hebt dat je er oké mee bent als de relatie eindigt.
Ik kon zelf die knoop niet doorhakken. Omdat ik van binnen heel sterk voelde dat we bij elkaar hoorden, dat het probleem niet in de relatie of mij zat zozeer, maar in hemzelf.

Ik heb hem heel bewust alle tijd en ruimte gegeven om zelf te ontdekken hoe het zat. Waarom hij deed zoals hij deed en welk effect dat had op mij en onze relatie. Het heeft alles bij elkaar 2 jaar geduurd, en er was een crisis met een van onze kinderen voor nodig om hem te laten inzien dat hij zijn gezin niet écht kwijt wilde, maar uiteindelijk zag en voelde hij wat ik zag en voelde. Het heeft me veel gekost, en hem uiteindelijk ook, maar we zijn erdoorheen gekomen en zijn nu als stel beter en gelukkiger dan ooit. En ook als mensen zijn we er beter door geworden.

Had ik deze periode over willen slaan? Ja en nee. Ik heb zoveel pijn, verdriet, boosheid, wanhoop gevoeld, dat had ik mezelf graag bespaard. Maar ik heb er ook heel erg veel door gewonnen. Ik ben van mezelf gaan houden, leerde dat ik veel sterker was dan ik dacht, dat ik het ook prima zelf kon. Dat ik kon en mocht vertrouwen op mijn eigen kompas. Ik ben enorm gegroeid in die tijd.
Hetzelfde geldt voor mijn man. Die heeft ook zichzelf leren kennen. Ook zijn minder mooie kanten. Maar hij heeft ook geleerd hoe zichzelf anders op te stellen in onze relatie, waardoor die de kans kreeg veel gelijkwaardiger te worden. En hij heeft mij en mijn bijdrage aan onze relatie met terugwerkende kracht leren waarderen. 

Kan ik hem (nog) vertrouwen? Ik denk het wel. Ik weet heel zeker dat een situatie zoals toen nooit meer zal voorkomen. Als er twijfels komen delen we dat met elkaar, zodat we bij kunnen sturen voor het te laat is. Dat wil niet zeggen dat onze relatie zeker weten voor eeuwig is, al denk ik dat wel. En er schiet regelmatig door mijn hoofd dat ik hem in het verleden ook niet kon vertrouwen, waarom nu dan wel? Die pijn blijft, ook na bijna 8 jaar. Maar dat soort gedachten kan ik nu gewoon voorbij laten gaan en mezelf eraan herinneren dat hij ook geleerd heeft van wat er is gebeurd. 

Al met al kan ik stellen dat ik de voor mij goede weg gekozen heb door af te wachten. Ook al heb ik in die 2 jaar best wel eens een grens aangegeven, omdat ik behoefte had aan rust en/of tijd alleen. Er zijn mensen die zullen zeggen dat het niet sterk is, hem de regie te laten houden en af te wachten. Ik zie dat anders. Ik vind het juist sterk dat ik ons de tijd heb gegeven om het hele proces te doorlopen. En dat had ik ook gevonden als het niet goed was gekomen. Het was in mijn optiek zijn probleem, en ik wilde niet het besluit nemen ons gezin op te breken. Die verantwoordelijkheid heb ik daar gelaten waar hij hoorde, bij hem.

Pennestreek schreef op 06-07-2025 om 12:05:

Ik wil toch (weer) eens een tegengeluid laten horen. Grenzen stellen, ultimatums, deadlines, allemaal prima als je voor jezelf helder hebt dat je er oké mee bent als de relatie eindigt.
Ik kon zelf die knoop niet doorhakken. Omdat ik van binnen heel sterk voelde dat we bij elkaar hoorden, dat het probleem niet in de relatie of mij zat zozeer, maar in hemzelf.

Ik heb hem heel bewust alle tijd en ruimte gegeven om zelf te ontdekken hoe het zat. Waarom hij deed zoals hij deed en welk effect dat had op mij en onze relatie. Het heeft alles bij elkaar 2 jaar geduurd, en er was een crisis met een van onze kinderen voor nodig om hem te laten inzien dat hij zijn gezin niet écht kwijt wilde, maar uiteindelijk zag en voelde hij wat ik zag en voelde. Het heeft me veel gekost, en hem uiteindelijk ook, maar we zijn erdoorheen gekomen en zijn nu als stel beter en gelukkiger dan ooit. En ook als mensen zijn we er beter door geworden.

Had ik deze periode over willen slaan? Ja en nee. Ik heb zoveel pijn, verdriet, boosheid, wanhoop gevoeld, dat had ik mezelf graag bespaard. Maar ik heb er ook heel erg veel door gewonnen. Ik ben van mezelf gaan houden, leerde dat ik veel sterker was dan ik dacht, dat ik het ook prima zelf kon. Dat ik kon en mocht vertrouwen op mijn eigen kompas. Ik ben enorm gegroeid in die tijd.
Hetzelfde geldt voor mijn man. Die heeft ook zichzelf leren kennen. Ook zijn minder mooie kanten. Maar hij heeft ook geleerd hoe zichzelf anders op te stellen in onze relatie, waardoor die de kans kreeg veel gelijkwaardiger te worden. En hij heeft mij en mijn bijdrage aan onze relatie met terugwerkende kracht leren waarderen.

Kan ik hem (nog) vertrouwen? Ik denk het wel. Ik weet heel zeker dat een situatie zoals toen nooit meer zal voorkomen. Als er twijfels komen delen we dat met elkaar, zodat we bij kunnen sturen voor het te laat is. Dat wil niet zeggen dat onze relatie zeker weten voor eeuwig is, al denk ik dat wel. En er schiet regelmatig door mijn hoofd dat ik hem in het verleden ook niet kon vertrouwen, waarom nu dan wel? Die pijn blijft, ook na bijna 8 jaar. Maar dat soort gedachten kan ik nu gewoon voorbij laten gaan en mezelf eraan herinneren dat hij ook geleerd heeft van wat er is gebeurd.

Al met al kan ik stellen dat ik de voor mij goede weg gekozen heb door af te wachten. Ook al heb ik in die 2 jaar best wel eens een grens aangegeven, omdat ik behoefte had aan rust en/of tijd alleen. Er zijn mensen die zullen zeggen dat het niet sterk is, hem de regie te laten houden en af te wachten. Ik zie dat anders. Ik vind het juist sterk dat ik ons de tijd heb gegeven om het hele proces te doorlopen. En dat had ik ook gevonden als het niet goed was gekomen. Het was in mijn optiek zijn probleem, en ik wilde niet het besluit nemen ons gezin op te breken. Die verantwoordelijkheid heb ik daar gelaten waar hij hoorde, bij hem.

Sterk of niet sterk; het is maar een term denk ik.

Wat had jij gedaan als je man contact had gehouden met zijn affaire?

En daarbij denk ik dat het niet sterk of zwak is om te blijven of te gaan. Maar je hoeft niet willoos af te wachten tot de ander er eens een keer uitkomt. En wat uit elkaar is kan in de toekomst weer bij elkaar als dat gewenst is.

Ik ben helemaal niet voor scheiden, maar heb het wel gedaan, omdat ik al veel eerder wist dat hij niet zou veranderen naar mij en ik dat zelf wel altijd heb gedaan. 

Elpisto schreef op 06-07-2025 om 10:56:

En jij? Jij accepteert het maar, soort van. Ik denk dat je je daarin harder of sterker zou moeten opstellen. Vind je dit gedrag van hem acceptabel? Nee? Dan moet je daar een grens in stellen.

Maar het punt is dat alleen zij zelf kan bepalen of haar relatie het waard was om hem de ruimte te geven. Op hem te wachten totdat hij de chaos heeft verwerkt en kan bepalen waar hij voor gaat. Als je dat van een ander hoort dan komt je trots (plaatsvervangend ) in opspraak. Maar iedereen is daar anders in.

Je voelt vanzelf op een bepaald moment waar het echt over jouw grens gaat. Dan kan ze altijd nog de knoop doorhakken.

Maar zelf zou ik me ook niet voor kunnen stellen dat ik mijn man zo lang de ruimte zou geven om na te denken. Zou ik denken als hij niet alles onmiddellijk loslaat na het uitkomen, het wat mij betreft sowieso over is. Maar ik heb het nooit mee gemaakt. Dus... makkelijk praten.

Ik kon het mij überhaupt niet voorstellen dat ik hem een kans zou geven. Ik riep altijd  "als je dat doet is daar het gat van de deur en ik zal je kapot maken zoals je mij had kapot  gemaakt"! 

In eerste instantie was dat ook mijn reactie. Hij moest weg!! 
Maar gaandeweg toen het stof van de bom was neergedaald veranderde mijn mening.
Het contact met truus was meteen klaar maar ook al zou dat niet zo zijn geweest, zal ik nooit meer zeggen dat ik dan wel klaar was geweest, simpelweg omdat ik dan niet in die situatie zit. 

Zoals pennestreek beschreef had ik een goede kennis die ik al jaren kende, in precies dezelfde situatie. En wat vond ik haar dom, zielig en afhankelijk en hem zo'n enorme eikel dat ik weigerde hem zelfs te begroeten of in mijn huis toe te laten. Toen mijn man mij bedroog en ik in de ellende zat, stond ze diezelfde week op de stoep voor hulp en heeft ze mij voorbereid op de fases waar ik doorheen zou gaan en heeft hij zelfs woonruimte gezocht voor mijn man. Inmiddels is ze een vriendin geworden en moest ik met schaamrood bekennen dat ik zo oordelend was geweest. 
Ik wil niet meer zo zijn. 
Zoals Pennestreek ook zegt, ik heb ontzettend veel geleerd over mijzelf in deze 2 jaar. Verdriet om wat mij is aangedaan is er zeker nog maar te zien hoe hard hij aan het werk is gegaan en hoe fijn we het nu hebben met het heerlijke gevoel hem te vertrouwen! Klinkt misschien gek maar terugkijkend heb ik hem al die jaren vaak niet vertrouwd maar mijzelf tegengestelde berichten verteld. Hij is ontzettend blij dat hij van zijn geheim is verlost en zo dankbaar dat hij een kans heeft gekregen. Ik zie om mij heen ook stellen waarbij de verslaving zo sterk was dat er meerdere stoppogingen nodig waren en intensieve therapie maar nu ook heel gelukkig zijn samen en als gezin. Ik zeg iig nooit meer stellig iets daarover.