Verder na ontrouw - deel 8

Afgelopen zomer merkte ik sterk dat mijn man het goed oppakte. Hij ging met zichzelf aan de slag, deed er veel aan om ervoor te zorgen dat het goed liep tussen ons. En dat voelde ik. Daarom ging het ook echt een stuk beter tussen ons. Sinds 2 maanden voelde ik dat er iets was. En het duurde lang voordat ik doorhad dat het aan zijn motivatie om deze relatie te redden lag. Waarom? Waarschijnlijk omdat het wel 'goed' ging tussen ons. Het was als het ware weer zoals voorheen. 
Maar dat was ook het probleem. Dat wilde ik niet meer omdat er zoveel is gebeurd, het kan niet meer als voorheen zijn. En dus sinds 2 weken is dat me duidelijk. Hij leunde weer achterover. Stopte met therapie, praatte er niet over. Stak er geen energie meer in om samen dingen doen. Het leek inderdaad alsof hij dacht: jep, we hebben het gefixt. 
En nu is dat wel echt heel erg duidelijk sinds afgelopen weekend. Mijn man weet oprecht niet waarvoor hij naar therapie zou moeten. Hij snapt wel dat hij iets met bijvoorbeeld zijn jeugdtrauma's zou kunnen doen, maar snapt hier niet de link naar onze relatie. Ook geeft hij meerdere keren aan: ja, maar we hadden het hiervoor toch ook heel leuk samen? 
 
Ik zie hem echt wel worstelen, maar tegelijkertijd zie ik een passieve kant. Waar ik me enorm aan irriteer. Voelt zo met me mee, vindt het zo verschrikkelijk. Maar doet er verder niks aan. Ik voel aan alles dat hij dit nu op mij schuift, deels uit onbegrip: ZIJ wil er mee stoppen, we hebben het toch weer goed? 
En dat vind ik jammer... Ik moet wel een grens trekken hierin, want ik weet ook wel dat ik hier niks meer mee kan nu. Maar momenteel ben ik echt in rouw. Over wat had kunnen zijn, wie we konden worden samen. 

Maar Izza, ik denk dus zeker wel dat je dat aanvoelt, als iemand er echt zijn best voor doet. Bovendien doe je het samen, dus óók met relatietherapie erbij. De vraag is misschien wel: hoe lang blijft het goed gaan? En wanneer is het dan klaar? Ben je ooit wel klaar? Het is voor beide partijen aftasten denk ik. Maar als je het niet probeert, weet je zeker dat het niet lukt. En voor sommigen is dat ook oké. 

MRI schreef op 20-11-2024 om 10:27:

[..]

Daarom is de situatie na het vreemdgaan ook een moment van uitdaging voor de partner om een fingerspitzengefuhl te ontwikkelen of de groei opgepakt wordt en er een omslagpunt is. Gaat de ander nog alleen voor jou naar een therapeut of gaat hij zien dat hij er zelf enorm bij te winnen heeft. Voel je dat hij terugzakt in de kussens als hij je wel weer in de pocket heeft, of is er een ontwikkeling ten gunste te bespeuren. En ook voor de niet vreemd gaande partner is er een uitdaging naar haarzelf te kijken: is er valse hoop, is er vergoeilijking om andere redenen dan de ander een kans gunnen, is men bang om alleen te zijn bv enz enz.

Het ontwikkelen van al die, niet altijd leuke fijngevoeligheid betekent ook groei. Groei die je jezelf zou onthouden als je meteen de handdoek in de ring zou gooien. En ja het kan zelfs toxisch worden door maar te blijven hopen en het op groei te gooien. (zoals oa bij mij) en daarom blijft waakzaamheid en het vermogen tot het kunnen stellen van grenzen binnen het kader van bereidwilligheid ook een voorwaarde. Dat kunnen is ook een vorm van groei imho.

Maar iedere situatie is anders en in sommige situaties zou ik ook zeggen: kap er maar mee, dit wordt trekken aan een dood paard, relatietechnisch gezien.

En toch is ook dat lastig. Want wanneer is iets relatietechnisch " een dood paard".

Ik heb het bijvoorbeeld niet op die manier gevoeld en/of beleefd de afgelopen 2 jaar. En toch blijkt achteraf, gelet op de woorden die mijn ex-vrouw gebruikt, het uitstel van executie was en het inderdaad trekken was aan een dood paard. Het voelde voor mij nooit als een dood paard en eerlijk is eerlijk: Gelet op het narcisme van mijn ex-vrouw is natuurlijk de vraag hoeveel waarde er aan haar woorden te hangen valt. 

Maar dat er dingen de afgelopen 2 jaar heel anders in elkaar staken dan dat mijn ex-vrouw ze richting mij heeft voorgedaan, is inmiddels wel zo klaar als een klontje. En dan zou ik achteraf toch wel kunnen stellen dat we getrokken hebben aan een dood paard, vanaf dag 1 zelfs. 

'Zij is vreemdgegaan en ik krijg te horen wat hieraan ten grondslag ligt'. Als dat het geval is, dan neemt ze geen verantwoordelijkheid voor haar eigen gedrag. Er kan van alles aan de hand zijn in een relatie maar vreemdgaan is nooit het goede antwoord en het is laf om de schuld dan te leggen bij de ander die niet perfect is. Vreemdgaan is een keus, niet iets wat je per ongeluk overkomt.

'De zorg voor ons kind is echt wel 50/50 en daar pak ik nu wel meer in op.' Uh... dus nu zorg jij meer voor het kind dan je vrouw? Of is het misschien toch zo dat ze gelijk had dat de zorg niet eerlijk verdeeld was en probeer je haar daarin nu meer tegemoet te komen?

Bij ík ben onvolwassen' voel je de behoefte om je leeftijd te benoemen. Is dat een teken dat je niet begrijpt wat ze bedoelt als ze zegt dat je je onvolwassen gedraagt? Daar zou ik het nog eens over hebben.

'Je wilt oprechte spijt zien en liefst dat ze op haar knieeen huilend smeekt of je haar terug wil nemen'. 
Apart. Zit het oprechte echt daar in? Wat zit er precies achter die behoefte? Je voelt blijkbaar niet dat ze oprecht spijt heeft. Iets wat ik me een beetje voor kan stellen als zij allerlei tekortkomingen van jou aanwendt om aan te tonen dat het eigenlijk door jou kwam dat ze vreemd ging. 

'We zijn elkaar kwijtgeraakt als partners' 'Jouw lijmpogingen hielpen niet, want zij was in haar hoofd al bij die ander' . Klopt dit wel? Want dat betekent dat jij het kwijtraken van elkaar als korter geleden ziet, namelijk toen ze eenmaal al bezig was met iemand. Terwijl zij het als reden opgaf dat ze is vreemd gegaan. Daarin zijn jullie het blijkbaar oneens. 

Jij benoemt dat je een schoon huis niet zo nodig vindt. Maar als er eenmaal kinderen zijn dan is structuur in huis eigenlijk echt wel nodig voor het welzijn van het kind. Dus er moet regelmaat zijn; boodschappen op tijd in huis, niet de boel laten versloffen zodat je niet ineens heel veel werk hebt als je wel gaat schoonmaken. Daar moet jij wel net zo goed je deel van pakken. Dat doe je ook voor je kind. Het is een bekend feit dat als er eenmaal kinderen zijn dat vrouwen vaak minder zin hebben in sex: vooral als hun man geen poot uitsteekt in huis en alles aan vrouwlief overlaten. Ze is dan gewoon moe maar de verbinding raakt zo ook zoek. Dus ergens daar is er waarschijnlijk al een verwijdering gekomen.

Maar nogmaals: vreemdgaan is echt een klotestreek en de verantwoordelijkheid daarvoor ligt echt alleen bij haar.
Maar als jij deze relatie in stand wil houden zul je toch ook oprecht moeten luisteren naar haar en iets met de kritiek doen.

Draver, ik lees dat ze nog in de cognitieve schuld fase zit en (nog) niet emotioneel. Het is (nog maar) een paar weken geleden. Bij mijn man kwam het emotionele schuldgedeelte ook later. Het is een soort zelfbescherming begreep ik van meerdere psychologen. 
Vrouwen beleven redenen van overspel ook vaak anders dan mannen. Is veel literatuur over te vinden. 
De truus waar mijn man mee vreemd ging, gaf ook veel redenen aan. Ze zei dat ze niet vreemd had mogen gaan met de man van haar vriendin (ik dus) maar........en toen volgde een stortvloed aan redenen. 
Ze kreeg het zelfs uit haar strot tegen haar schoonmoeder  dat ze door de aandacht van mijn man een betere vrouw kon zijn voor haar zoon. 

Neem de tijd! Zeg niet te snel, ik vergeef je! 
Waardevolle tip vond ik was de podcast en blog van de psycholoog gespecialiseerd in overspel, Ferdinand Bijzet 

Bedankt voor je reactie. ze neemt wel verantwoordelijkheid, ze zegt alleen wat er mis was met de relatie wat meegespeeld heeft, maar zij maakt uiteindelijk de keuze.

Zorg is 50/50, huishoudelijke taken pak ik nu meer op, ook rondom het huis.

Ik gaf mijn leeftijd aan om aan te geven dat ik zelfs op deze leeftijd nog niet volwassen ben, waarbij iemand die 20 is nog wat meer onvolwassen mag zijn, al is dat alweer anders als je ouders bent.

Een 'sorry dat ik de container vergeten ben op te halen' is iets anders dan 'sorry dat ik ben vreemdgegaan'. Daar zit verschil tussen in intensiteit en ook verwachting wanneer de ander je vergeeft. Oprechte spijt is belangrijk om in te zien wat voor gevolgen het heeft gehad, ook voor een volgende keer als we besluiten verder te gaan. Dan moet ik zo zeker mogelijk (nooit 100%) weten dat ze dit in de toekomst niet weer flikt.

Ja het kan zo zijn dat ik later dan haar heb beseft dat we elkaar aan het verliezen waren. Toen ik dat eenmaal besefte waren ze al aan het appen, maar was er nog geen fysiek contact. Op dat moment heeft ze die pogingen van mij niet toegelaten, wat niet helemaal eerlijk voelt maar soit.

Structuur mee eens, ik heb ook wel voorgesteld om de boodschappen te doen op mijn vrije dag en ik hielp met de was en stofzuigen, maar ze moest het me opdragen, ik toonde weinig/geen initiatief. Ik bedoelde meer dat we verschillen in de mate van vereiste schoonheid (zoals elk stel vermoed ik). Maar dat moet inderdaad beter.

Seks hadden we in ongeveer dezelfde frequentie als altijd, dat is het bijzondere. Daar heb ik nooit iets gemerkt en zij zag daarin ook geen problemen, geeft ze nu ook aan.

Zoals ik zei kan ik het aardig relativeren en vaak heb ik ook de behoefte om te vergeven en gewoon verder te gaan. Maar andere dagen ben ik kwaad dat zij dit mij en ons kleine heeft aangedaan, terwijl het via een andere manier had gekund/gemoeten. Ik wil het ook niet te makkelijk vergeven zodat ze in de toekomst misschien (onbewust) denkt: "zo, de backlash van dat vreemdgaan viel nog best mee. Die man van mij doet nu ook vervelende dingen, ik ga weer vreemd."

LifeEvent! schreef op 20-11-2024 om 19:58:

Draver, ik lees dat ze nog in de cognitieve schuld fase zit en (nog) niet emotioneel. Het is (nog maar) een paar weken geleden. Bij mijn man kwam het emotionele schuldgedeelte ook later. Het is een soort zelfbescherming begreep ik van meerdere psychologen.
Vrouwen beleven redenen van overspel ook vaak anders dan mannen. Is veel literatuur over te vinden.
De truus waar mijn man mee vreemd ging, gaf ook veel redenen aan. Ze zei dat ze niet vreemd had mogen gaan met de man van haar vriendin (ik dus) maar........en toen volgde een stortvloed aan redenen.
Ze kreeg het zelfs uit haar strot tegen haar schoonmoeder dat ze door de aandacht van mijn man een betere vrouw kon zijn voor haar zoon.

Neem de tijd! Zeg niet te snel, ik vergeef je!
Waardevolle tip vond ik was de podcast en blog van de psycholoog gespecialiseerd in overspel, Ferdinand Bijzet

Dank je wel voor je reactie, precies mijn angst als ik te snel zou vergeven en hoop dat dit nog komt. Jaa vrouwen zijn rare wezens (sorry 🥰)

Het spijt mij en ik zal het nooit meer doen is iets anders dan diep berouw en besef wat ze kapot heeft gemaakt en had kunnen verliezen. Nl haar gezin. 
Ferdinand noemt dat van bovenaf naar jou beneden in de put roepen "sorry"! Ipv in de put af te dalen en naast je te gaan zitten. Als ze dat zou doen zijn er geen verwijten. 
Dat je je aandeel neemt in patronen die zijn scheefgegroeid is iets anders.
Niets rechtvaardigt vreemdgaan nl

Hi Draver. Welkom op deze fijne plek waar we allemaal liever niet waren geweest. Dikke ellende is het en voor jullie nog heel vers. Je staat aan het begin van een intens en zwaar proces. Waarschijnlijk gaan jullie elkaar verliezen of de relatie gaat zoveel beter en dieper worden dan deze was. Je hebt samen de keuze om te proberen dit zo snel mogelijk achter je te laten of grondig te onderzoeken hoe het tot hier heeft kunnen komen. Dan ga je waarschijnlijk van alles ontdekken over patronen in je huwelijk, in jezelf, waar dat vandaan komt en wat je zelf met je meedraagt. En ja, dan moet je allebei bereid zijn naar jouw aandeel te kijken.

Tegelijk is er nooit een excuus voor vreemdgaan. Het is een bewuste keuze waar meestal wel veel onbewustzijn onder ligt. Maar het besef dat grenzen worden overschreden is er. En dat is zo lelijk, voor velen van ons een traumatische ervaring. Bedrogen worden door degene die je het meest vertrouwde, ranzige beelden van intieme momenten en seksuele handelingen, jouw veilige plekje is niet meer, herinneringen die vervormd zijn. 

Wij kunnen je allemaal vertellen dat het op een dag lichter wordt. De een na een scheiding, de ander nog steeds met partner. De kans is groot dat dit altijd een beetje pijn blijft doen, maar dat kan hand in hand met dat je je ook sterker voelt. Dat je bewust leeft en het doet zoals jij het echt wilt.

Het is echt een proces. Vergeving is veel te vroeg. Hoe meer je met elkaar doorleeft wat er is gebeurd, wat dat doet met je, hoe meer het proces van vergeving betekent. Het is nodig te weten (niet perse snappen) hoe het voor de ander was. Ik heb mijn vrouw het vreemdgaan vergeven. Maar we hebben zoveel meer van elkaar erkend en vergeven.

Zijn er nog dingen waar je vragen over hebt? Bv wel/geen hulp vragen, wel/niet anderen informeren, wel/niet over details praten, etc? Er kan veel schade ontstaan in hoe je nu samen het proces gaat. Mij heeft het veel geholpen om naar podcasts te luisteren (zoek op ontrouw of vreemdgaan) en zeker ook dit forum. Sterkte!

Interessant artikel over een mens die niet is "zoals het hoort" maar wel inziet wat er aan de hand is en aan de slag gaat met zichzelf. De wil tot veranderen begint bij inzien van wie je bent! Het kan echt! 

https://www.linda.nl/lifestyle/cultuur-media/patric-gagne-sociopaat-memoires-liegen-misdragen/

Ha GekkeHenkie, dank voor je reactie. Ik wil niet teveel details, heb al genoeg gelezen wat me pijn doet. Heb wel het gevoel dat ze nu eerlijk is over alles. Relatietherapie hebben we dus en ik praat met vrienden/familie zo nodig, maar ben ook wel eens uitgepraat. Doe nu meer sport om mijn hoofd leeg te maken. Luister ook veel podcasts, vrouw niet maar iedereen gaat er anders mee om (volgens de psycholoog.)

Ik vroeg me wel af, zij wil het liever niet aan haar vader/broer vertellen (moeder weet het wel, mijn familie ook). Ik zie dat vertellen als een soort van erkenning/spijtbetuiging/boetedoen. Is dat nou per saldo helend of juist schadelijk voor de relatie? En in hoeverre kan ik dit eisen?

Ik ben ook benieuwd of de (oprechte noem ik het maar) spijt van je vrouw later kwam en zo ja, wanneer? Hoe uitte dat zich? Ik heb de neiging om haar uit huis te zetten zodat ze beseft dat het echt klaar kan zijn. Ze zegt zelf ook, ik ben nu gelukkig en hoop dat het goedkomt.

Als laatste vraag ik me af of je vrouw daarna nog eens is vreemdgegaan, of dat die mogelijkheid zich heeft voorgedaan en dat ze het dan eerlijk heeft verteld? Dat zou mij wel erg helpen.

Ik weet dat vergeving lang gaat duren maar ben er vrij rustig onder op het moment. Het verandert wel, voornamelijk als we ruzie hebben over kets kleins. Maar ik zie haar onschuld.

Draver23 schreef op 21-11-2024 om 11:43:

Ha GekkeHenkie, dank voor je reactie. Ik wil niet teveel details, heb al genoeg gelezen wat me pijn doet. Heb wel het gevoel dat ze nu eerlijk is over alles. Relatietherapie hebben we dus en ik praat met vrienden/familie zo nodig, maar ben ook wel eens uitgepraat. Doe nu meer sport om mijn hoofd leeg te maken. Luister ook veel podcasts, vrouw niet maar iedereen gaat er anders mee om (volgens de psycholoog.)

Ik vroeg me wel af, zij wil het liever niet aan haar vader/broer vertellen (moeder weet het wel, mijn familie ook). Ik zie dat vertellen als een soort van erkenning/spijtbetuiging/boetedoen. Is dat nou per saldo helend of juist schadelijk voor de relatie? En in hoeverre kan ik dit eisen?

Ik ben ook benieuwd of de (oprechte noem ik het maar) spijt van je vrouw later kwam en zo ja, wanneer? Hoe uitte dat zich? Ik heb de neiging om haar uit huis te zetten zodat ze beseft dat het echt klaar kan zijn. Ze zegt zelf ook, ik ben nu gelukkig en hoop dat het goedkomt.

Als laatste vraag ik me af of je vrouw daarna nog eens is vreemdgegaan, of dat die mogelijkheid zich heeft voorgedaan en dat ze het dan eerlijk heeft verteld? Dat zou mij wel erg helpen.

Ik weet dat vergeving lang gaat duren maar ben er vrij rustig onder op het moment. Het verandert wel, voornamelijk als we ruzie hebben over kets kleins. Maar ik zie haar onschuld.

Niet dat elke situatie vergelijkbaar is, maar achteraf vond ik dat een hele grote rode vlag. Het ging er bij ons namelijk helemaal niet om of ze spijt had van wat ze gedaan had of oprechte intenties had, maar om haar imago naar de buitenwereld. 

Ik vind dat jijzelf open moet kunnen zijn naar iedereen. Dat is helpend voor jou. En daarnaast hou ik niet van toneel spelen tegenover mijn directe omgeving. Zou voor mij aanvoelen als liegen als ik tegenover intimi niets vertel en het gezellige gezin speel. Terwijl er dit soort problemen spelen. Dat is wat anders dan het iedereen vertellen. Dat zou ik niet doen. Het is aan jouw partner om anderen wel of niet iets te vertellen. 

Over de kans op herhaling kan niemand een uitspraak doen. Je hebt nooit garantie. Wel moet er duidelijk schuldbekentenis zijn en uit zichzelf meewerken aan therapie. Niet omdat jij dat wilt. En er zijn onderliggende oorzaken die je moet aanpakken. Dus ongeluk in jullie relatie of iets in de persoon zelf. 

Het klinkt alsof je voor jezelf goede keuzes maakt. Doe je jezelf nu echt een plezier mee. Blijf leven.

Wij hebben best wat details besproken. Dat zou ik niet aanraden, want daar heb ik nog steeds wel eens last van. Toch heeft het ook iets gebracht: door de details te vertellen zag ze hoeveel pijn het mij deed. En dat deed haar meer beseffen hoe impactvol haar keuzes zijn geweest. En ook voor haarzelf was het confronterend om te vertellen wat ze had gedaan. Tot die tijd zat ze ongeveer op het spoor: niet leuk voor mijn man, maar het heeft mij iets gebracht en dat is toch ook weer fijn voor mijn man. Wij zijn allemaal heel goed in staat voor onszelf recht te praten wat krom is… 
Wij zijn tot de bodem gegaan. Ik begon te snappen hoeveel zij met zich meedroeg en hoe ze ook tekort had ervaren in onze relatie. Zij begon te zien dat ik op mijn beurt ook tekort had ervaren. 
Natuurlijk heb je geen zekerheid over nog eens vreemdgaan. Maar ik leef op kleine momenten na zonder die angst. Zij dacht toen dat het iets moois was, maar ziet nu dat het onecht en op leugens gebaseerd was. Ze snapt wat de pijn was die ze dacht te verzachten. We snappen beter hoe belangrijk verbinding is en hoe we daar aan werken. En ik weet dat mijn vrouw een goed mens is die zichzelf even heel gruwelijk is kwijtgeweest. En daarbij een narcistische man tegenkwam die precies wist hoe kwetsbaar zij was en wat hij moest doen. Ook dat herkent zij door het proces veel beter. En dat geeft natuurlijk ook vertrouwen met het oog op andere contacten.
We hebben een moment gemaakt van vergeven, maar dat was meer een ceremonieel stuk in een emotioneel proces. Ook daarna bleef pijn komen en dan is het toch steeds opnieuw samen ruimte hebben voor dat verdriet. Nu vind ik het nog steeds wel eens fijn als mijn vrouw mij bedankt voor het dragen van de pijn van de affaire als prijs om samen door te gaan. Dat doet me nog steeds goed. En toch blijft er ook altijd een stukje eenzaamheid: zij zal nooit helemaal weten hoe het voor mij is om zo bedrogen te zijn. En daarom was het vaak zo fijn om hier op het forum uit te wisselen 😁.

Over het vertellen: wij hebben het een paar mensen verteld. Dat was omdat ik zo diep ging en ik dat in deze relatie niet verborgen wilde houden (kon ik niet eens). Op dat moment voelde het niet echt als een keuze, achteraf had ik dat liever niet gedaan. Het heeft de contacten geen goed gedaan.