Verder na ontrouw - deel 8

ik had een paar dagen terug een gesprek met iemand over mijn situatie. Het feit dat mijn man niet aan zichzelf wil werken en er nu dus een reële scheiding in het verschiet ligt. 
Ze vroeg zich af of ik zeker wist dat mijn man niet aan zichzelf had gewerkt? Hij had immers een paar sessies gehad en was er nog, toonde berouw etc. Wie weet was dit zijn manier om aan zichzelf te werken.
Ik heb dat verhaal zuchtend aangehoord, omdat zij (naar mijn weten) geen ervaring heeft met ontrouw en te weinig weet over onze situatie. Maar het heeft me toch aan het denken gezet. 
Ben ik te streng voor mijn man? Wil ik teveel? Komt het door mijn eigen situatie dat ik nu niet helder kan denken? Het zijn immers de tropenjaren en er speelt nog wel meer op dit moment. 
Ik wil dat mijn man aan zijn negatief zelfbeeld gaat werken, verworven uit zijn jeugd. Ik wil dat hij bepaalde patronen gaat doorbreken die hem belemmeren in zijn dagelijks leven. Kleine dingen die ik voorheen meer zag als een lichte irritatie, waarover je soms je beklag doet bij je beste vriendin. 
Wil niet zeggen dat hij door bovenstaande per se is vreemdgegaan. Hij geeft aan dat het de tweede baby was die eraan kwam, werk en familieomstandigheden, dus het was 'gewoon eventjes' te druk in zijn hoofd. 
Toch verlang ik van hem dat hij met zichzelf aan de slag gaat. Enerzijds omdat hij me zo diep heeft gekwetst en dit niet af te schalen is naar: 'Ach, het was een foutje door omstandigheden.' Anderzijds zodat we hier beiden sterker uitkomen. Nu heb ik het idee dat alleen ik die groei doormaak doordat ik wel met mijn patronen aan de slag ben gegaan. 

Hoe kijken jullie hier tegenaan?

Ylja94 schreef op 22-11-2024 om 06:10:

ik had een paar dagen terug een gesprek met iemand over mijn situatie. Het feit dat mijn man niet aan zichzelf wil werken en er nu dus een reële scheiding in het verschiet ligt.
Ze vroeg zich af of ik zeker wist dat mijn man niet aan zichzelf had gewerkt? Hij had immers een paar sessies gehad en was er nog, toonde berouw etc. Wie weet was dit zijn manier om aan zichzelf te werken.
Ik heb dat verhaal zuchtend aangehoord, omdat zij (naar mijn weten) geen ervaring heeft met ontrouw en te weinig weet over onze situatie. Maar het heeft me toch aan het denken gezet.
Ben ik te streng voor mijn man? Wil ik teveel? Komt het door mijn eigen situatie dat ik nu niet helder kan denken? Het zijn immers de tropenjaren en er speelt nog wel meer op dit moment.
Ik wil dat mijn man aan zijn negatief zelfbeeld gaat werken, verworven uit zijn jeugd. Ik wil dat hij bepaalde patronen gaat doorbreken die hem belemmeren in zijn dagelijks leven. Kleine dingen die ik voorheen meer zag als een lichte irritatie, waarover je soms je beklag doet bij je beste vriendin.
Wil niet zeggen dat hij door bovenstaande per se is vreemdgegaan. Hij geeft aan dat het de tweede baby was die eraan kwam, werk en familieomstandigheden, dus het was 'gewoon eventjes' te druk in zijn hoofd.
Toch verlang ik van hem dat hij met zichzelf aan de slag gaat. Enerzijds omdat hij me zo diep heeft gekwetst en dit niet af te schalen is naar: 'Ach, het was een foutje door omstandigheden.' Anderzijds zodat we hier beiden sterker uitkomen. Nu heb ik het idee dat alleen ik die groei doormaak doordat ik wel met mijn patronen aan de slag ben gegaan.

Hoe kijken jullie hier tegenaan?

Meestal zoek ik de nuance, maar hier vind ik het eenvoudiger: jij hebt meer van hem nodig dan hij tot nu toe heeft laten zien. Dat mag reden 1 zijn voor hem. Reden 2 is dat hij jou ontzettend pijn heeft gedaan met de ontrouw. Hij mag meer van zichzelf vragen om dat te herstellen en jou vertrouwen te geven voor de toekomst. Het is een uitgelezen mogelijkheid voor hem om te laten zien hoeveel jij voor hem waard bent, maar die pakt hij (vooralsnog) niet.

Ik merk nu steeds meer woede om het vreemdgaan. Het was een affaire van 9 maanden lang en je merkt vanaf de eerste maanden in ons eigen appcontact dat ze steeds meer de boot afhoudt en dat ik probeer het te herstellen. Ik krijg te horen dat het daarvoor al mis was, maar in de appgesprekken zie ik dat niet veel terug. Ik heb het gevoel alsof zij mij nu in een slechter daglicht zet dan zij destijds voelde omdat ze het vreemdgaan enigszins wil rechtvaardigen en dat maakt me erg kwaad. Ze zet mij voor een keuze: werken aan de relatie terwijl zij bewust met iemand anders heeft gelegen of ons kind van nog niet eens 2 opzadelen met gescheiden ouders. Dat is toch geen eerlijke keuze? Ja je kunt natuurlijk er niets aan doen dat de ander vreemdgaat, maar toch voelt het niet goed als ik de relatie nu verbreek. Maar het doet zoveel pijn, mijn hart draait overuren.

Ylja 94 Hij gaat nog veel vaker 'eventjes te druk in zijn hoofd' zijn. Mag hij voor iedere keer dan ook zo'n uitstapje maken? bedenk of je zo wil leven.

Draver23 schreef op 22-11-2024 om 19:57:

Ik merk nu steeds meer woede om het vreemdgaan. Het was een affaire van 9 maanden lang en je merkt vanaf de eerste maanden in ons eigen appcontact dat ze steeds meer de boot afhoudt en dat ik probeer het te herstellen. Ik krijg te horen dat het daarvoor al mis was, maar in de appgesprekken zie ik dat niet veel terug. Ik heb het gevoel alsof zij mij nu in een slechter daglicht zet dan zij destijds voelde omdat ze het vreemdgaan enigszins wil rechtvaardigen en dat maakt me erg kwaad. Ze zet mij voor een keuze: werken aan de relatie terwijl zij bewust met iemand anders heeft gelegen of ons kind van nog niet eens 2 opzadelen met gescheiden ouders. Dat is toch geen eerlijke keuze? Ja je kunt natuurlijk er niets aan doen dat de ander vreemdgaat, maar toch voelt het niet goed als ik de relatie nu verbreek. Maar het doet zoveel pijn, mijn hart draait overuren.

Wacht even. Jij moet nu van alles? Zij stelt eisen; geeft jou de keus tussen dingen?

Zij mag wel even dimmen. Eerst mag ze gaan bekijken welke schade zij bij jou heeft aangebracht en bedenken hoe ze dat gaat herstellen.

Jij mag de ruimte eisen om dat te verwerken. Daarna, ver daarna moeten jullie maar eens gaan kijken wat er binnen jullie relatie beter zou kunnen en hoe dat gerealiseerd kan worden.

Dat zou ik haar -in jouw geval- heel erg duidelijk maken.

Dank voor jullie reacties.
Het is fijn dit te horen, had ik even nodig. Ik merk dat ik aan mezelf ga twijfelen door de geluiden van buitenaf. Ik voel ook de stress van de tropenjaren en vraag ik me af: kan ik nu wel helder denken? Maak ik het allemaal niet zwaarder dan het is?

Aan de andere kant: Inderdaad, Pippeltje, dat is dus ook de reden dat ik dit van hem verlang. Moet ik er dan op zitten wachten tot hij het weer allemaal even niet trekt?
Ik ben er sowieso nog niet helemaal klaar mee, merk ik. En dat laat ik even zo, het is allemaal niet niks. Eerst maar eens een pauze tussen ons, even uit elkaar. Beiden tot bezinning komen. En hopelijk kan ik het dan ook makkelijker loslaten. 
Tijdelijke woonruimte zoeken is alleen niet gemakkelijk merk ik wel. Ik had wat opties voor ogen maar die gaan niet door. 

Mooie weer Anna. @draver: het klinkt alsof zij vooral naar de relatie kijkt en niet naar zichzelf. En als je samen verder wilt is het verstandig om te graven in jullie relatie. Overigens ook zinvol als je uiteindelijk toch uit elkaar gaat omdat het je voor de toekomst sowieso handvatten geeft.

Maar: zij heeft zelf ook werk te doen. Want wat maakt dat ze voor zo’n destructieve oplossing heeft gekozen? Waarom heeft zij dit niet anders kunnen oplossen?  Wat maakt dat zij gevoelig was voor deze man? Waar vind jij houvast dat dat niet nog eens gebeurt? Wat maakt dat zij jou en jullie gezin op het spel heeft gezet? Wat maakt dat ze in staat was zo te liegen? Waarom lijkt ze de pijn die hierdoor is ontstaan niet helemaal onder ogen kan en wil zien? Hoe zit het met haar zelfliefde?

Het lijkt een soort van vraag waar de schuld ligt. Dat zij die in de relatie zoekt. Mijn positie (natuurlijk met eigen ervaring in het achterhoofd): wij zijn samen verantwoordelijk geweest voor de dynamiek in onze relatie. Ik heb daarin veel laten liggen en mijn vrouw pijn gedaan. Omgekeerd ook. Daar komt bij dat we (allemaal) iets aan kindpijn meedragen waar de partner niet voor verantwoordelijk is. Iets waar we onbewust tekort in ervoeren. En bij ons waren er omstandigheden waar geen van beide iets aan kon doen. We hebben helaas de impact ervan onderschat. Maar: het vreemdgaan is never nooit iets wat in de schoenen van de bedrogene geschoven kan worden. Uiteindelijk laat je zelf je broek zakken. Er zijn genoeg momenten waarop keuze was om het niet te doen. En daar heeft alleen zij de verantwoordelijkheid voor te nemen. En dat doet ze door allereerst met zichzelf aan de slag te gaan en jouw pijn te accepteren.

Anne en Henk bedankt voor deze waardevolle inzichten. De emoties springen ook van hot naar her. Ik kan 's ochtends een heel epistel schrijven over hoeveel vertrouwen ik heb in de toekomst, 's avonds kan de relatie in mijn hoofd eindig zijn. Maar ik weet dat het tijd kost. Het is ook niet zo dat ze helemaal niets doet, ze erkent dat het haar eigen schuld is, stopt met hem om te gaan (voor nu ten minste, kan altijd terugkomen), relatietherapie. Het probleem dat we nu ervaren is dat ik het er telkens over wil hebben zodra ik weer een boos/angstig gevoel krijg. We waren bijvoorbeeld schoolliefdes en waren alleen met elkaar intiem geweest, nu elke keer als ik haar zie denk ik aan iemand anders die aan haar heeft gezeten. En dat op haar initiatief. Zij zegt dat ze in haar hoofd volschiet, dat het voor haar ook moeilijk is, dat ze geen ruimte heeft om het op dat moment te bespreken. We proberen nu om een of meerdere momenten op een dag te prikken dat we het kunnen bespreken, maar dat vind ik lastig. Dan is het in mijn hoofd boos blijven tot 7 uur 's avonds en dan mag ik eindelijk los. Dat voelt ook niet goed. De dynamiek daarbij is een beetje de volgende: ik boos, zij boos, ik krijg verwijten en hoe dit alles is ontstaan. Ik begripvol, zij rustig alsof er niets aan de hand is, beetje begrip en sorry. Ik gelaten/onverschillig, zij schaamte/schuld. Pas op het moment dat ik toon dat ik niet weet of ik verder wil én na 2 uren praten, breekt ze in tranen uit en toont ze (aan mij iig) spijt. Maar dan krijg ik ook te horen dat ze niet weet of ze het op deze manier trekt als ze telkens schuld moet betuigen en dat moet voelen. Ze wil het gevoel liefst onderdrukken. Maar ik denk dan; part of the game, dat heb je zelf gedaan. Maar okee, op elk moment van de dag haar aanvallen is natuurlijk ook niet goed.

Waar het volgens haar vandaan komt: hij had iets wat ik niet had (volwassenheid in het huishouden kort gezegd), we waren mede daardoor geen team, er was geen connectie meer (door de vastgelopen gesprekken over mijn onvolwassenheid), zij was zichzelf aan het ontwikkelen/voor zichzelf aan het kiezen nadat ze eindelijk met borstvoeding gestopt was zoals sporten en vriendinnen, zo kwam dit er ook bij. Verder geen oorzaken vanuit de jeugd te horen gekregen, anders dan dat zij vroeger moeilijk over gevoelens konden communiceren. Ze is ook doodsbang om het de rest van de familie te vertellen. Met zelfliefde zit het volgens mij wel goed, bijna narcistisch zou ik denken, als ik naar haar moeder kijk.

Zouden jullie eens willen aangeven hoe de frequentie van ruziemaken was, op welke toon en met welke inzet? Wie nam het initiatief, hoe reageerde de partner. Moeten wij eerst kijken naar de stap van het vreemdgaan die bij haar ligt of mág zij zich daarbij verdedigen met hoe de relatie was? Als zij kortaf of gefrustreerd reageert omdat ze het er niet over wil hebben omdat haar hoofd ontploft, moet ik dat respecteren of is dat een afweermechanisme om het er maar niet over te hebben?
Ik moet het ook tijd geven, maar ik wil altijd zsm een oplossing, daar kan ik haar gelijk in geven. Praten lost ook niet het vreemdgaan op en ik heb al zoveel antwoorden, maar de pijn blijft zeuren. Net zoals ik zeur op dit forum, dank voor jullie woorden allen 🥰 dat waardeer ik echt en het helpt.

Re: Draver
Je schrijft"Waar het volgens haar vandaan komt: hij had iets wat ik niet had (volwassenheid in het huishouden kort gezegd), we waren mede daardoor geen team, er was geen connectie meer (door de vastgelopen gesprekken over mijn onvolwassenheid), zij was zichzelf aan het ontwikkelen/voor zichzelf aan het kiezen nadat ze eindelijk met borstvoeding gestopt was zoals sporten en vriendinnen, zo kwam dit er ook bij.'

Wat vind jij zelf van deze verklaringen? (en waarom zet je het woord 'eindelijk' bij stoppen met borst voeding?) 

Ik vind dat terechte bezwaren. Dit waren ontwikkelpunten die bij mij erg lang zijn achtergebleven. Ik was daarvoor therapie aan het volgen en kreeg praktische tips, maar volgde die niet consequent op en verviel in oude patronen (lang uitslapen, werk niet serieus nemen). Zij zag dat en heeft het vervolgens opgegeven omdat er toch geen verandering kwam. We hebben het daar 1 keer écht over gehad en ik zei daarop: ja zo ben ik en ik kan niet veranderen. Daarmee bedoelde ik natuurlijk veel meer dan alleen dit, maar ook dat ik sommige zaken niet zo serieus neem zoals zij dat doet, ik ben geen planner, geen initiatiefnemer. Nu ben ik wel daarin veranderd, dit is echt een wake-up call geweest dat zij dit zo belangrijk vindt dat ze me daarvoor zou verlaten. En ik wil het zelf ook, maar het lukte me niet (of ik wilde het eigenlijk niet). Dus erg veel begrip voor haar standpunt en ik kan me voorstellen dat ze het gevoel heeft gehad dat ze vastliep. 

Maar, ze heeft het niet op een goede manier gecommuniceerd. Er was 1 conflict in mei dit jaar waarin ze aangaf niet te weten of ze zo verder wilde. Maar op dat moment was de affaire emotioneel allang bezig en was er geen weg terug. Ik ben daarvan geschrokken, heb toen ook zaken veranderd, relatietherapie voorgesteld, aangegeven dat dit de tropenjaren zijn en alles heel heftig is en dat we de eerste 3 jaar maar even moeten overleven. Dat beaamde ze, maar op dat moment was de affaire emotioneel allang bezig en was er geen weg terug. In haar hoofd stond ze al met één been uit de relatie. 
Dit verwijt ik haar wel, ze had het eerder moeten aankaarten en aangeven wat het maar deed als ik zo lang bleef liggen en wat de consequenties zouden zijn als ik het niet aanpakte. Ze kon zaterdagochtend bij mijn bed staan en schreeuwen dat ik eruit moest, maar na een paar uren was ze dan weer 'rustig' en was het net alsof er niets aan de hand was. Tsja conflicten zijn aanwezig in een relatie, dacht ik, hoewel ik haar wel gelijk kon geven in dat deze houding van mij onacceptabel is (in elke relatie). Ik heb alleen wel huishoudelijke zaken opgepakt, maar op een later moment op de dag, toen de bom al gebarsten was.

Dat laatste aspect, dat ze voor zichzelf gekozen heeft na het stoppen met borstvoeding, is een egoïstische, dat geeft ze in woord ook toe (in gevoel vind ik niet), maar daar zou wat mij betreft wel wat meer de nadruk op mogen worden gelegd. Geen enkele situatie thuis - behoudens mishandeling of drugsverslaving - rechtvaardigt vreemdgaan zoals hier al vaker wordt aangegeven. En dat stukje mis ik wel in onze gesprekken.

Ik bedoelde met 'eindelijk' dat zij het als erg zwaar heeft ervaren dat ze zo lang borstvoeding heeft gegeven. Dat wilde ze zelf, maar de kleine wilde het alleen uit een fles ontvangen en de melkproductie was laag, dus er moest veel gekolfd worden om genoeg te geven. Dus ze was blij dat ze er eindelijk af was.

Draver23 schreef op 23-11-2024 om 12:04:

Ik vind dat terechte bezwaren. Dit waren ontwikkelpunten die bij mij erg lang zijn achtergebleven. Ik was daarvoor therapie aan het volgen en kreeg praktische tips, maar volgde die niet consequent op en verviel in oude patronen (lang uitslapen, werk niet serieus nemen). Zij zag dat en heeft het vervolgens opgegeven omdat er toch geen verandering kwam. We hebben het daar 1 keer écht over gehad en ik zei daarop: ja zo ben ik en ik kan niet veranderen. Daarmee bedoelde ik natuurlijk veel meer dan alleen dit, maar ook dat ik sommige zaken niet zo serieus neem zoals zij dat doet, ik ben geen planner, geen initiatiefnemer. Nu ben ik wel daarin veranderd, dit is echt een wake-up call geweest dat zij dit zo belangrijk vindt dat ze me daarvoor zou verlaten. En ik wil het zelf ook, maar het lukte me niet (of ik wilde het eigenlijk niet). Dus erg veel begrip voor haar standpunt en ik kan me voorstellen dat ze het gevoel heeft gehad dat ze vastliep.

Maar, ze heeft het niet op een goede manier gecommuniceerd. Er was 1 conflict in mei dit jaar waarin ze aangaf niet te weten of ze zo verder wilde. Maar op dat moment was de affaire emotioneel allang bezig en was er geen weg terug. Ik ben daarvan geschrokken, heb toen ook zaken veranderd, relatietherapie voorgesteld, aangegeven dat dit de tropenjaren zijn en alles heel heftig is en dat we de eerste 3 jaar maar even moeten overleven. Dat beaamde ze, maar op dat moment was de affaire emotioneel allang bezig en was er geen weg terug. In haar hoofd stond ze al met één been uit de relatie.
Dit verwijt ik haar wel, ze had het eerder moeten aankaarten en aangeven wat het maar deed als ik zo lang bleef liggen en wat de consequenties zouden zijn als ik het niet aanpakte. Ze kon zaterdagochtend bij mijn bed staan en schreeuwen dat ik eruit moest, maar na een paar uren was ze dan weer 'rustig' en was het net alsof er niets aan de hand was. Tsja conflicten zijn aanwezig in een relatie, dacht ik, hoewel ik haar wel gelijk kon geven in dat deze houding van mij onacceptabel is (in elke relatie). Ik heb alleen wel huishoudelijke zaken opgepakt, maar op een later moment op de dag, toen de bom al gebarsten was.

Dat laatste aspect, dat ze voor zichzelf gekozen heeft na het stoppen met borstvoeding, is een egoïstische, dat geeft ze in woord ook toe (in gevoel vind ik niet), maar daar zou wat mij betreft wel wat meer de nadruk op mogen worden gelegd. Geen enkele situatie thuis - behoudens mishandeling of drugsverslaving - rechtvaardigt vreemdgaan zoals hier al vaker wordt aangegeven. En dat stukje mis ik wel in onze gesprekken.

Ik bedoelde met 'eindelijk' dat zij het als erg zwaar heeft ervaren dat ze zo lang borstvoeding heeft gegeven. Dat wilde ze zelf, maar de kleine wilde het alleen uit een fles ontvangen en de melkproductie was laag, dus er moest veel gekolfd worden om genoeg te geven. Dus ze was blij dat ze er eindelijk af was.

Tja ik ben het helemaal met je eens dat niets vreemdgaan en met name het niet vertellen daarvan rechtvaardigt. 

Maar ik vind je opstelling t.a.v. je laksheid nog steeds wat onvolwassen: zíj had het aan moeten geven. Maar ze gaf het aan en toen kwam er even verandering en toen liet je het weer zitten en pas als zij een affaire heeft ga je zien aan welke genade je was overgeleverd  dus nu vind je het ineens wel belangrijk. Maar dat ademt toch wat je in eerste instantie aangaf: 'ja zo ben ik nu eenmaal'. Want het lijkt  niet te komen uit een overtuiging van dat je huishoudelijke (en opvoedings?) taken gelijkelijk opvat. Zij is je moeder niet hè? Zij hoeft niet aan te geven welke consequenties er zijn als je het niet oppakt. Waarschijnlijk wist ze dat zelf niet eens, en vertrouwde ze op jouw verantwoordelijkheidsbesef en gevoel voor eerlijke verdeling. 

Ik zeg dit niet om aan te geven dat haar vreemdgaan jouw schuld zou zijn. Maar eerder om je te wijzen op het feit dat jij ook eens naar dat stuk mag kijken zodat je op een later moment niet in de kussens terugzakt. 

Laat onverlet dat zij in vroeg stadium eerlijk had moeten zijn en de oplossing niet in het vreemdgaan had moeten zoeken. 

Het zijn ook terechte punten, het is alleen niet voor niets dat ik in therapie zat. Niet dat ik slachtoffer ben, maar ik had hulp ermee nodig. Andere mensen groeien van nature op, ik had er veel moeite mee. Geen intrinsieke motivatie.

We hebben ook een dynamiek waarbij zij de neiging heeft alles naar zich toe te trekken en ik de neiging om alles te laten. Dat is niet alleen mijn invloed geweest, zo leven we al een hele poos. Maar eens dat ik er aan moet werken en het moet vasthouden, dat zijn geen leuke kwaliteiten aan een man/partner/vader.

Ai, dat de exclusiviteit hiermee definitief voorbij is, is een extra pijnpunt. Dat is vond en vind ik hier ook ontzettend hard, het is zo definitief. Die eerste weken en maanden zijn een grote rollercoaster. Beide een speelbal van emoties die alle kanten op komen en gaan. Nauwelijks slapen en bijna continu getriggerd raken. Ik lag uren wakker in de nacht, mijn hele lijf vol spanning. Ik was in staat hele lelijke dingen te doen die ik gelukkig niet heb gedaan. Dan maakte ik mijn vrouw soms wakker om vragen te stellen of juist dingen te vertellen. Na een aantal weken was duidelijk dat dat moest stoppen. Voor ons allebei. Wij hebben toen een paar momenten aangewezen waarop we zouden praten. Het gaf mij juist rust. Maar wij kozen dan bijvoorbeeld overdag en in de avond een moment.

De moeilijkste momenten waren die waarop pijn pijn raakte. Als mijn vrouw vertelde over haar therapie en dus haar eigen proces, dan raakte dat soms zoiets pijnlijks bij mij. Voor haar weer de ervaring dat ik dan geen ruimte voor haar had. Of dat ze dan door schuldgevoel kon denken dat ze dat niet verdiende. En omgekeerd kon hetzelfde gebeuren. Dat waren de momenten van diepste eenzaamheid. Het is de kunst dingen naast elkaar te benaderen: zij is verantwoordelijk voor het vreemd en zij heeft jou bedrogen. Jij hebt in jouw rol als man en vader verantwoordelijkheden laten liggen en haar tekortgedaan. Vermoedelijk zij ook als vrouw van jou. Ook dat heeft waarschijnlijk een diepere laag waar je weer compassie voor jezelf en elkaar kunt vinden. Overigens dat je het woord narcistisch gebruikt is een zorg op zich. 

Voor mij was het wat Anna Cara zei: dag voor dag. Je hoeft niet nu te beslissen hoe jouw toekomst eruit ziet. Blijven ademen is al een hele kunst. Eten/drinken/slapen/bewegen waren al een stuk moeilijker. Elke dag opnieuw de dag doorkomen en verdragen dat het stof langzaam meer gaat dalen. Gevoelens kunnen alleen oplossen als je ze voelt. Dus daar moet je nu ruimte voor nemen. Met de uitdaging dat zo te doen dat het opbouwend is. Een van de podcastmakers zegt: het tempo van het herstelproces wordt bepaald door de bedrogene, de kwaliteit ervan door degene die is vreemdgegaan. Mijn vrouw heeft dat heel goed gedaan en dat is mede de basis waarom wij samen zover zijn gekomen. Soms draaien gesprekken om gelijk willen krijgen. Ik gun jullie dat het lukt om naar elkaars verhalen te luisteren. Hoe was het voor de ander? Vertel over pijn, verdriet, gemis, verlangens en behoeften. Daarin kun je hopelijk de liefde voor elkaar nog voelen.