Verder na ontrouw - deel 8

GekkeHenkie100 schreef op 13-02-2025 om 22:31:

Poeh, lastige discussie voor mij. Natuurlijk: fysiek geweld gaat elke grens over en never nooit goed. Geen discussie lijkt me.
Waar het dan ingewikkeld wordt voor mij is het af te zetten tegen vreemdgaan. De schade van vreemdgaan kan immens zijn. Levensverwoestend en generaties lang doorwerken. Daarin zijn slachtoffers van dergelijk trauma natuurlijk ook op een manier zelf verantwoordelijk qua verwerking.
Toen Truus mij vertelde het contact te beëindigen omdat hij een gesprek met mij niet zag zitten omdat hij mij niets te zeggen had (ging geen enkele dreiging of belediging aan vooraf) heb ik gereageerd: als ik een gesprek wil dan komt er een gesprek. Omdat ik gewoon vond dat hij niet in de positie was om te bepalen wat de spelregels waren nadat hij ongevraagd op een zo afschuwelijke manier in mijn leven was gekomen. Dus ik gaf aan hem te spreken als ik dat wilde op zijn werk, bij hem thuis of bij de hobby. Meneer reageerde toen heel correct dat ik hem bedreigde en dat dit strafbaar was.
En daar zit het ingewikkelde: volg je het wetboek dan klopt het. Maar het wetboek volstaat niet als moreel anker. De schade die hij (met mijn vrouw) in mijn leven en gezin had aangericht was op dat moment groter en traumatischer dan een paar corrigerende tikken. Vaker gezegd: niet strafbaar, maar in mijn ogen wel misdadig.

Eens met jou het doet zoveel pijn en de schade is zo groot dat precies zoals LifeEvent zegt ik ook begrijp (dus praat het niet goed) dat de stoppen doorslaan heb zelf ook geroepen als ik hem hier op de oprit zie dan trap ik hem eraf en weet niet wat ik had gedaan als ik hem in mijn huis had aangetroffen. Ook dit was natuurlijk een soort van bedreiging maar het is meer uit radeloosheid dat je zoiets roept. 

GekkeHenkie100 schreef op 13-02-2025 om 22:31:

Poeh, lastige discussie voor mij. Natuurlijk: fysiek geweld gaat elke grens over en never nooit goed. Geen discussie lijkt me.
Waar het dan ingewikkeld wordt voor mij is het af te zetten tegen vreemdgaan. De schade van vreemdgaan kan immens zijn. Levensverwoestend en generaties lang doorwerken. Daarin zijn slachtoffers van dergelijk trauma natuurlijk ook op een manier zelf verantwoordelijk qua verwerking.
Toen Truus mij vertelde het contact te beëindigen omdat hij een gesprek met mij niet zag zitten omdat hij mij niets te zeggen had (ging geen enkele dreiging of belediging aan vooraf) heb ik gereageerd: als ik een gesprek wil dan komt er een gesprek. Omdat ik gewoon vond dat hij niet in de positie was om te bepalen wat de spelregels waren nadat hij ongevraagd op een zo afschuwelijke manier in mijn leven was gekomen. Dus ik gaf aan hem te spreken als ik dat wilde op zijn werk, bij hem thuis of bij de hobby. Meneer reageerde toen heel correct dat ik hem bedreigde en dat dit strafbaar was.
En daar zit het ingewikkelde: volg je het wetboek dan klopt het. Maar het wetboek volstaat niet als moreel anker. De schade die hij (met mijn vrouw) in mijn leven en gezin had aangericht was op dat moment groter en traumatischer dan een paar corrigerende tikken. Vaker gezegd: niet strafbaar, maar in mijn ogen wel misdadig.

Wat mij betreft zit hierin een cruciale denkfout. Een willekeurige ander heeft tegenover jou geen enkele verantwoordelijkheid. Jullie hebben geen afspraken, geen relatie en geen contract. Jij hebt dus niets de eisen. Als hij of zij geen gesprek wil kan jij dat op geen enkele manier afdwingen. Moreel verkeerd zal dat wellicht zijn. Maar daar mag een ander anders over denken. De enige die tegenover jou enige verplichting heeft is jouw eigen partner. Die is (Moreel gezien) tot antwoorden verplicht. Je partner heeft de ander in jouw leven gelaten. Dat is wat mij betreft de enige foute in deze situatie. 

En schade die generaties doorgaat is wat mij betreft behoorlijk overdreven. Wat heb ik te maken met overspel of affaires van andere familieleden of mijn oma? En natuurlijk is het heel verdrietig als een relatie over gaat. Maar dat kan natuurlijk om tal van redenen. En hoeft je leven niet volledig te verwoesten. Last staan dat van anderen. 

Mensen denken dat een relatie een recht is. En willen dit recht zelfs vastleggen met een huwelijk. Maar je bent volledig rechteloos want een ander kan op ieder moment de afspraken eenzijdig verbreken zonder redenen en zonder gevolgen. 

Izza schreef op 15-02-2025 om 11:24:

[..]

Maar dat is totaal wat anders dan iemand bewust te gaan opzoeken en daadwerkelijk te gaan mishandelen. Iemand letterlijk het ziekenhuis in slaan. Waarbij alle aanwezigen het blijkbaar doodnormaal vinden. Niemand ingrijpt of aangifte doet. En de kinderen de boodschap krijgen dat dit eigenlijk niet mag maar papa erg stout is geweest (dus nu begrijpen we het).

Er is (nogmaals) niemand het ziekenhuis ingeslagen! Bij man van truus sloegen de stoppen door. En de aanwezigen waren ik en mijn kinderen die net hadden ontdekt dat de liefdevolle man en vader een vuile verrader bleek te zijn dus er was geen empathie! Daarnaast waren we totaal overrompeld door wat er gebeurde, het ging zo snel. Ik heb hem later gesproken en verteld dat ik zijn woede begreep (hij was een vriend van mijn man die jarenlang met zijn vrouw in hun bed lag) maar dat ik het wel erg vond dat mijn kinderen getuige waren geweest. Daar bood hij zijn excuses voor aan en zei dat hij "een waas voor zijn ogen kreeg" 

Izza schreef op 15-02-2025 om 11:21:

[..]

Wat mij betreft zit hierin een cruciale denkfout. Een willekeurige ander heeft tegenover jou geen enkele verantwoordelijkheid. Jullie hebben geen afspraken, geen relatie en geen contract. Jij hebt dus niets de eisen. Als hij of zij geen gesprek wil kan jij dat op geen enkele manier afdwingen. Moreel verkeerd zal dat wellicht zijn. Maar daar mag een ander anders over denken. De enige die tegenover jou enige verplichting heeft is jouw eigen partner. Die is (Moreel gezien) tot antwoorden verplicht. Je partner heeft de ander in jouw leven gelaten. Dat is wat mij betreft de enige foute in deze situatie.

En schade die generaties doorgaat is wat mij betreft behoorlijk overdreven. Wat heb ik te maken met overspel of affaires van andere familieleden of mijn oma? En natuurlijk is het heel verdrietig als een relatie over gaat. Maar dat kan natuurlijk om tal van redenen. En hoeft je leven niet volledig te verwoesten. Last staan dat van anderen.

Mensen denken dat een relatie een recht is. En willen dit recht zelfs vastleggen met een huwelijk. Maar je bent volledig rechteloos want een ander kan op ieder moment de afspraken eenzijdig verbreken zonder redenen en zonder gevolgen.

Ik weet inmiddels een beetje hoe jij over dit soort dingen denkt. En we gaan het hier idd niet over eens worden.

• Wettelijk is de derde inderdaad niets aan mij verplicht. Maar een partner ook niet. Die mag er ook voor kiezen om niet te praten. Natuurlijk is het verschil dat mijn partner mij iets beloofd heeft en de derde niet.
• Maar moreel vind ik dat wij als mensen wel degelijk verplicht zijn om iets te herstellen dat wij hebben aangericht. Helemaal als je op de hoogte bent van de situatie van een ander. Niet iedereen doet dat en dat is inderdaad niet strafbaar in dit land. Maar dit is hoe ik kijk naar (samen)leven. We zijn in mijn ogen geen mensen die leven voor ons eigen genot, eigen succes en al helemaal niet ten koste van het welzijn van anderen. We doen allemaal dingen waarmee we anderen pijn doen. Het leven wordt een beetje mooier als wij daarvoor verantwoordelijkheid nemen en dat herstellen. 

• Ik vind ook dat de derde onderdeel is van het bedrog (mits op de hoogte van gezin en relatie). Het is niet strafbaar, maar ik vind het daarmee niet minder immoreel. Gevoelsmatig lelijker dan een heel aantal strafbare handelingen.
  
• Inderdaad is een partner geen bezit. Maar een denkfout in mijn ogen is te doen alsof wij mensen altijd in staat zijn om weloverwogen te beslissen wat wij zelf willen. In meerdere verhalen is de complexiteit dat de vreemdganger het zelf heeft gedaan en tegelijk slachtoffer is leugens, emotioneel misbruik en misleiding. Op onze kwetsbare momenten is het fijn als mensen ons de goede kant ophelpen ipv gebruik maken van de situatie. In mijn ogen zou dat gewoon strafbaar mogen zijn.
• Over schade in vervolggeneraties: ik volg de uitleg van systeemtherapeuten. Als dergelijke grote en impactvolle gebeurtenissen niet worden geheeld en in het verborgene blijven kan het generaties doorwerken en schade in levens en relaties van mensen aanrichten. Kun je overdreven vinden. Maar als het zo is (wat ik dus geloof en voldoende verhalen van ken) dan bevestigt dit voor mij de lelijkheid van ontrouw en het belang van herstel.

Wat ik wel met jou eens ben is dat een partner geen bezit is, ik nergens recht op heb. Ik geloof ook niet dat liefde in een partnerrelatie onvoorwaardelijk is. Denk juist dat het heel goed is dat dat niet zo is in de hoop dat het ons steeds opnieuw aanzet om te investeren in elkaar.

Ik zat net in de auto en dacht na over de adviezen die hier worden gegeven. Met name aan dat hier onlangs werd aangegeven om te kijken naar het hier en nu, wat doet iemand nu, is iemand nu betrouwbaar etc.. Mijn man is dat niet. Is niet transparant, is ook niet echt betrokken bij het gezin (doet wat hij moet of als ik iets heel nadrukkelijk vraag), wilt niet praten over de ontrouw etc. Zou kunnen dat dat met relatietherapie binnenkort wel komt, maar per dag gaat er bij mij eigenlijk meer kapot. 
Daar staat tegenover dat er wel praktische dingen zijn die me in de 'weg' zitten (zoals kinderen, woonruimte etc). En daar staat ook tegenover dat ik het een moeilijk idee vind als man met een ander verder zou gaan terwijl hij nu voor mij niet goed/leuk genoeg is.. en dat ik er op sommige vlakken ook wel tegenop zie om eventueel met een ander opnieuw te moeten beginnen. 
Realiseer me tegelijkertijd ook dat het misschien juist uiteindelijk ook heel fijn zou kunnen zijn om alléén een leven op te bouwen, maar ben zo gewend aan samen bouwen. 
Hoe meer ik ook nadenk over het afgelopen jaar.. er zijn zoveel momenten geweest dat man een keuze maakte (ook kleine keuzes) die tégen ons was en vóór Truus zeg maar. 
Bestaat het dat er een dag komt waarop je geen mega obstakels meer ziet, of dat je er echt klaar mee bent? Of blijft het altijd een beetje wikken/wegen, kosten/baten-achtig... Is dit iets wat je nooit zeker weet of is het soms gewoon wel echt duidelijk? Met name als je niet verder gaat. Ik kan me voorstellen dat zolang beide partijen investeren in herstel, je het herstel best lang kunt volhouden om te kijken of het beter wordt. Maar hoe lang kijk je het aan als het eigenlijk steeds slechter wordt? 

Buitenspel2024 schreef op 15-02-2025 om 17:51:

Ik zat net in de auto en dacht na over de adviezen die hier worden gegeven. Met name aan dat hier onlangs werd aangegeven om te kijken naar het hier en nu, wat doet iemand nu, is iemand nu betrouwbaar etc.. Mijn man is dat niet. Is niet transparant, is ook niet echt betrokken bij het gezin (doet wat hij moet of als ik iets heel nadrukkelijk vraag), wilt niet praten over de ontrouw etc. Zou kunnen dat dat met relatietherapie binnenkort wel komt, maar per dag gaat er bij mij eigenlijk meer kapot.
Daar staat tegenover dat er wel praktische dingen zijn die me in de 'weg' zitten (zoals kinderen, woonruimte etc). En daar staat ook tegenover dat ik het een moeilijk idee vind als man met een ander verder zou gaan terwijl hij nu voor mij niet goed/leuk genoeg is.. en dat ik er op sommige vlakken ook wel tegenop zie om eventueel met een ander opnieuw te moeten beginnen.
Realiseer me tegelijkertijd ook dat het misschien juist uiteindelijk ook heel fijn zou kunnen zijn om alléén een leven op te bouwen, maar ben zo gewend aan samen bouwen.
Hoe meer ik ook nadenk over het afgelopen jaar.. er zijn zoveel momenten geweest dat man een keuze maakte (ook kleine keuzes) die tégen ons was en vóór Truus zeg maar.
Bestaat het dat er een dag komt waarop je geen mega obstakels meer ziet, of dat je er echt klaar mee bent? Of blijft het altijd een beetje wikken/wegen, kosten/baten-achtig... Is dit iets wat je nooit zeker weet of is het soms gewoon wel echt duidelijk? Met name als je niet verder gaat. Ik kan me voorstellen dat zolang beide partijen investeren in herstel, je het herstel best lang kunt volhouden om te kijken of het beter wordt. Maar hoe lang kijk je het aan als het eigenlijk steeds slechter wordt?

Geen advies maar dezelfde gedachten gaan door mijn hoofd. Enige verschil is dat man er wel over praat als ik dat wil. Niet echt uit zichzelf meer. Hij doet ook dingen in huis maar lijkt verlamd door de situatie qua dat er verder weinig uit hem komt en ik daardoor ook niet altijd evenveel commitment voel. Wij zijn net gestart met therapie maar dat is nog maar zo kort dat ik daar nog niet iets van kan vinden.

Birdy24 schreef op 15-02-2025 om 18:32:

[..]

Geen advies maar dezelfde gedachten gaan door mijn hoofd. Enige verschil is dat man er wel over praat als ik dat wil. Niet echt uit zichzelf meer. Hij doet ook dingen in huis maar lijkt verlamd door de situatie qua dat er verder weinig uit hem komt en ik daardoor ook niet altijd evenveel commitment voel. Wij zijn net gestart met therapie maar dat is nog maar zo kort dat ik daar nog niet iets van kan vinden.

Hoeveel sessies hebben jullie al gehad? En hoe gaan die sessies?

Ik heb eigenlijk wel de hoop dat ik met een paar sessies wat meer duidelijkheid krijg ofzo.. misschien is dat wat optimistisch en wil ik gewoon uit mijn uitzichtloze situatie zoals die nu gaat.. 

Buitenspel2024 schreef op 15-02-2025 om 17:51:

Ik zat net in de auto en dacht na over de adviezen die hier worden gegeven. Met name aan dat hier onlangs werd aangegeven om te kijken naar het hier en nu, wat doet iemand nu, is iemand nu betrouwbaar etc.. Mijn man is dat niet. Is niet transparant, is ook niet echt betrokken bij het gezin (doet wat hij moet of als ik iets heel nadrukkelijk vraag), wilt niet praten over de ontrouw etc. Zou kunnen dat dat met relatietherapie binnenkort wel komt, maar per dag gaat er bij mij eigenlijk meer kapot.
Daar staat tegenover dat er wel praktische dingen zijn die me in de 'weg' zitten (zoals kinderen, woonruimte etc). En daar staat ook tegenover dat ik het een moeilijk idee vind als man met een ander verder zou gaan terwijl hij nu voor mij niet goed/leuk genoeg is.. en dat ik er op sommige vlakken ook wel tegenop zie om eventueel met een ander opnieuw te moeten beginnen.
Realiseer me tegelijkertijd ook dat het misschien juist uiteindelijk ook heel fijn zou kunnen zijn om alléén een leven op te bouwen, maar ben zo gewend aan samen bouwen.
Hoe meer ik ook nadenk over het afgelopen jaar.. er zijn zoveel momenten geweest dat man een keuze maakte (ook kleine keuzes) die tégen ons was en vóór Truus zeg maar.
Bestaat het dat er een dag komt waarop je geen mega obstakels meer ziet, of dat je er echt klaar mee bent? Of blijft het altijd een beetje wikken/wegen, kosten/baten-achtig... Is dit iets wat je nooit zeker weet of is het soms gewoon wel echt duidelijk? Met name als je niet verder gaat. Ik kan me voorstellen dat zolang beide partijen investeren in herstel, je het herstel best lang kunt volhouden om te kijken of het beter wordt. Maar hoe lang kijk je het aan als het eigenlijk steeds slechter wordt?

Kijk dit bedoelde ik al eerder: je zit in je hoofd, zijn gedrag maakt dat het één grote clusterfuck wordt waar jij de hele tijd loopt na te denken en hij als een soort zombie de relatie ontloopt. En dit bedoelde ik ook met: waar ben jij, waar zit jouw kwaadheid? Want op deze manier raak jij jezelf kwijt. Het afwegen van voor- en nadelen steeds maar weer helpt je niet. Niet dat je boos moet worden en dan alles afkappen meteen, dat bedoel ik niet. Maar voelen waar je van baalt (desnoods zelf met een therapeut) zodat je bij een relatie therapeut ook eens flink kunt zeggen (of eerder) hoe je baalt van zijn gedrag (of vind je het wel best, nee toch?) zodat hij ook echt voelt aan welke genade hij is overgeleverd. Nu wordt jouw geduld zijn macht. 

GekkeHenkie100 schreef op 15-02-2025 om 15:36:

[..]

Ik weet inmiddels een beetje hoe jij over dit soort dingen denkt. En we gaan het hier idd niet over eens worden.

• Wettelijk is de derde inderdaad niets aan mij verplicht. Maar een partner ook niet. Die mag er ook voor kiezen om niet te praten. Natuurlijk is het verschil dat mijn partner mij iets beloofd heeft en de derde niet.
• Maar moreel vind ik dat wij als mensen wel degelijk verplicht zijn om iets te herstellen dat wij hebben aangericht. Helemaal als je op de hoogte bent van de situatie van een ander. Niet iedereen doet dat en dat is inderdaad niet strafbaar in dit land. Maar dit is hoe ik kijk naar (samen)leven. We zijn in mijn ogen geen mensen die leven voor ons eigen genot, eigen succes en al helemaal niet ten koste van het welzijn van anderen. We doen allemaal dingen waarmee we anderen pijn doen. Het leven wordt een beetje mooier als wij daarvoor verantwoordelijkheid nemen en dat herstellen.

• Ik vind ook dat de derde onderdeel is van het bedrog (mits op de hoogte van gezin en relatie). Het is niet strafbaar, maar ik vind het daarmee niet minder immoreel. Gevoelsmatig lelijker dan een heel aantal strafbare handelingen.
  
• Inderdaad is een partner geen bezit. Maar een denkfout in mijn ogen is te doen alsof wij mensen altijd in staat zijn om weloverwogen te beslissen wat wij zelf willen. In meerdere verhalen is de complexiteit dat de vreemdganger het zelf heeft gedaan en tegelijk slachtoffer is leugens, emotioneel misbruik en misleiding. Op onze kwetsbare momenten is het fijn als mensen ons de goede kant ophelpen ipv gebruik maken van de situatie. In mijn ogen zou dat gewoon strafbaar mogen zijn.
• Over schade in vervolggeneraties: ik volg de uitleg van systeemtherapeuten. Als dergelijke grote en impactvolle gebeurtenissen niet worden geheeld en in het verborgene blijven kan het generaties doorwerken en schade in levens en relaties van mensen aanrichten. Kun je overdreven vinden. Maar als het zo is (wat ik dus geloof en voldoende verhalen van ken) dan bevestigt dit voor mij de lelijkheid van ontrouw en het belang van herstel.

Wat ik wel met jou eens ben is dat een partner geen bezit is, ik nergens recht op heb. Ik geloof ook niet dat liefde in een partnerrelatie onvoorwaardelijk is. Denk juist dat het heel goed is dat dat niet zo is in de hoop dat het ons steeds opnieuw aanzet om te investeren in elkaar.

Prachtig omschreven! En volledig mee eens. Zo knap hoe jij dat kan. En ook dat laatste, als wij terugkijken, mijn man en ik, zien we dat we elkaar als vanzelfsprekend zagen en ik heel naïef dacht dat hij nooit zou vreemdgaan omdat hij zelf bedrogen is. Dus ik was verzekerd, dacht ik. De laatste (covid jaren) zag ik opeens een hele nare kant van hem wat ook tijdens EFT therapie niet echt verbeterde maar ik dacht dat het wel weer zou herstellen als er weer meer rust zou komen in de wereld, er waren nl ook mooie intense momenten samen en bestond de Covid oorlog niet tussen ons als we samen weekenden weg gingen bv die we als verrassing voor elkaar organiseerden zoals we al 30 jaar deden. En ik dacht "komt wel weer goed" en ben nooit bang geweest dat hij weg zou gaan al zei hij regelmatig dat hij zich zorgen maakte over de toekomst met mij, zo zeker was ik van hem. (als voorbeeld) 

Hij zegt nu achteraf over die zorgen, dat hij idd nooit heeft gedacht mij te verlaten (hij was niet verliefd op de truus) en daarom ook relatietherapie wilde. Dat nare gedrag kwam door narcismedynamiek. Zolang hij mij beschuldigende van wat hij zelf deed, hoefde hij niet te kijken naar zijn afschuwelijke daden. 

Nu zien we elkaar niet meer als onvoorwaardelijk en vanzelfsprekend. En dat heeft ondanks de pijn verdieping gebracht. We vragen door bij elkaar, investeren nog meer in elkaar. En hij wil de trouwbelofte opnieuw en ceremonieel afleggen omdat hij die verbroken heeft met getuigen om ons heen die hebben meegewandeld op de weg van herstel. 

Ja de relatietherapie start bijna.. dus ik zie wel voor me dat ik daar eindelijk eens de tijd krijg om aan te geven hoezeer ik hier van baal. Want ik vind dit natuurlijk niet goed, zoals het nu gaat. Maar ik heb geen ruimte om het zelf met hem te bespreken, want hij loopt dan zo ongeveer letterlijk de deur uit. Of hij heeft 5 minuten de tijd. Ik kan wel praten met anderen (familie, vriendinnen) dus ik weet wel waar ik kwaad over ben, maar kan het naar man niet uiten want die is er over het algemeen gewoon fysiek niet. Of hij is er en dan zijn onze kinderen erbij, dus kan het alsnog niet. Dus ik zou het graag eerder doen maar het wordt me onmogelijk gemaakt.. 
Clusterfuck is wel het goeie woord voor de binnenkant van mijn hoofd, ja.
Maar ik kan dus weinig anders dan er zelf over blijven malen en het met anderen bespreken, en hoe meer ik dat doe, hoe meer ik al buiten sta lijkt het. 

MRI schreef op 15-02-2025 om 19:52:

[..]

Kijk dit bedoelde ik al eerder: je zit in je hoofd, zijn gedrag maakt dat het één grote clusterfuck wordt waar jij de hele tijd loopt na te denken en hij als een soort zombie de relatie ontloopt. En dit bedoelde ik ook met: waar ben jij, waar zit jouw kwaadheid? Want op deze manier raak jij jezelf kwijt. Het afwegen van voor- en nadelen steeds maar weer helpt je niet. Niet dat je boos moet worden en dan alles afkappen meteen, dat bedoel ik niet. Maar voelen waar je van baalt (desnoods zelf met een therapeut) zodat je bij een relatie therapeut ook eens flink kunt zeggen (of eerder) hoe je baalt van zijn gedrag (of vind je het wel best, nee toch?) zodat hij ook echt voelt aan welke genade hij is overgeleverd. Nu wordt jouw geduld zijn macht.

Nog even extra op dit stukje. 

De macht die jij noemt is denk ik beperkt, toch? Als in, het is alleen een kwestie van de huidige situatie rekken, er valt niet zoveel mee te winnen uiteindelijk door het te rekken. Behalve dat ik dan uiteindelijk de stekker eruit trek ipv dat hij dat moet doen. Maar ondertussen moet hij wel ook in een soort onzekerheid door, zichzelf buiten de deur maar bezig houden om mij te ontlopen, zijn gezin missen omdat ik hem steeds meer buitensluit nu bij bepaalde activiteiten.. 

(On)bewust wint hij hiermee wel meer tijd om te doen alsof het niet zo erg is, maar uiteindelijk weet hij ergens natuurlijk wel dat dit niet zomaar overwaait, dus ook dat zou een soort schijngevoel zijn waarvan die weet dat het elk moment anders kan/gaat worden.. 

Buitenspel2024 schreef op 15-02-2025 om 20:00:

Ja de relatietherapie start bijna.. dus ik zie wel voor me dat ik daar eindelijk eens de tijd krijg om aan te geven hoezeer ik hier van baal. Want ik vind dit natuurlijk niet goed, zoals het nu gaat. Maar ik heb geen ruimte om het zelf met hem te bespreken, want hij loopt dan zo ongeveer letterlijk de deur uit. Of hij heeft 5 minuten de tijd. Ik kan wel praten met anderen (familie, vriendinnen) dus ik weet wel waar ik kwaad over ben, maar kan het naar man niet uiten want die is er over het algemeen gewoon fysiek niet. Of hij is er en dan zijn onze kinderen erbij, dus kan het alsnog niet. Dus ik zou het graag eerder doen maar het wordt me onmogelijk gemaakt..
Clusterfuck is wel het goeie woord voor de binnenkant van mijn hoofd, ja.
Maar ik kan dus weinig anders dan er zelf over blijven malen en het met anderen bespreken, en hoe meer ik dat doe, hoe meer ik al buiten sta lijkt het.

ja, schrijf vooral alles op waar je van baalt voordat je naar de relthep gaat. Niet dat je alles moet zeggen maar wel het belangrijkste: bijvoorbeeld: Eerst gaat hij vreemd en daarna is hij nergens meer op aanspreekbaar en gedraagt hij zich manipulerend. 

Mijn ervaring is, dat reltheps het vertrouwen van beide personen willen winnen dus je nogal kunnen afkappen. Voor hen zit een boze vrouw met veel praatjes (volkomen terecht vind ik) en aan de andere kant een man die een beetje stilletjes is en wel wat dingen toegeeft. Hoe profi ook, ze vinden dat vaak zielig voor de man. 
Mijn advies zou zijn: helemaal uitrazen met een eigen therapeut of familie etc en bij de relthep rustig en overwogen je punten naar voren brengen terwijl je wel in je kracht staat. sterkte weer. 

Buitenspel2024 schreef op 15-02-2025 om 20:07:

[..]

Nog even extra op dit stukje.

De macht die jij noemt is denk ik beperkt, toch? Als in, het is alleen een kwestie van de huidige situatie rekken, er valt niet zoveel mee te winnen uiteindelijk door het te rekken. Behalve dat ik dan uiteindelijk de stekker eruit trek ipv dat hij dat moet doen. Maar ondertussen moet hij wel ook in een soort onzekerheid door, zichzelf buiten de deur maar bezig houden om mij te ontlopen, zijn gezin missen omdat ik hem steeds meer buitensluit nu bij bepaalde activiteiten..

(On)bewust wint hij hiermee wel meer tijd om te doen alsof het niet zo erg is, maar uiteindelijk weet hij ergens natuurlijk wel dat dit niet zomaar overwaait, dus ook dat zou een soort schijngevoel zijn waarvan die weet dat het elk moment anders kan/gaat worden..

Ja inderdaad het is een lege macht. Maar dat hoeft niet iets te maken te hebben met het 'spel' van manipulatie. Iets in hem probeert, ws onbewust, door een soort dood te gaan liggen het vuur uit jou te halen. Hij weet heus wel hoezeer jij gehecht bent aan het behouden van je gezin. En omdat hij blijkbaar niet echt goed met de billen bloot kan gaan is zich helemaal slap houden zijn enige strategie. Iets van 'ja ik weet het ook niet meer hoor'. Beetje slachtofferachtig maar intussen de hele boel daarmee regeren, en voor hetzelfde geld doet hij dat ook bij de therapeut. Deze mechanismes bekommeren zich niet om het lange termijn effect (dat jij de scheiding in gaat zetten). Hij gelooft dat volgens mij namelijk niet echt omdat hij dat niet 'gevoeld' heeft. Hij denkt dat het wel niet zo'n vaart zal lopen. 

LifeEvent! schreef op 15-02-2025 om 13:47:

[..]

Er is (nogmaals) niemand het ziekenhuis ingeslagen! Bij man van truus sloegen de stoppen door. En de aanwezigen waren ik en mijn kinderen die net hadden ontdekt dat de liefdevolle man en vader een vuile verrader bleek te zijn dus er was geen empathie! Daarnaast waren we totaal overrompeld door wat er gebeurde, het ging zo snel. Ik heb hem later gesproken en verteld dat ik zijn woede begreep (hij was een vriend van mijn man die jarenlang met zijn vrouw in hun bed lag) maar dat ik het wel erg vond dat mijn kinderen getuige waren geweest. Daar bood hij zijn excuses voor aan en zei dat hij "een waas voor zijn ogen kreeg"

Als dat een echte kerel was geweest had hij zijn vrouw net zo moeten aanpakken. Die heeft een andere man lopen verleiden toch? Of was ze volledig weerloos en slachtoffer van jouw man? Ipv de matcho uithangen en als een wild beest tekeer gaan. Die vrouw krijgt een keer foei en daarna gaan ze gezellig op vakantie en is alles weer goed. Ook onbegrijpelijk dat iedereen er rustig bijstaat terwijl iemand in aanwezigheid van zijn kind volledig in elkaar wordt geslagen... Ik had ingegrepen en aangifte gedaan. Maar goed daar verander je niets aan.