Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Anoniemvoornu schreef op 13-02-2025 om 08:49:
[..]
Dus de boodschap van je man (jullie samen) naar de kinderen is onbewust, geweld is ok als je het verdiend hebt ....
En daarnaast: geweld verdient natuurlijk niemand, ook een vreemdganger niet. Daarom is het ene wel strafbaar en het andere niet.
LifeEvent! schreef op 13-02-2025 om 06:54:
[..]
Tip: als je de behoefte voelt om te reageren :LEES eerst eens goed of er staat geschreven wat je denkt dat er staat geschreven, alvorens er wat uit te knallen!
"Ik heb wel eens gedacht,: ik had haar uit d'r haren de auto uit moeten sleuren op zo'n manier dat ipv een gezellige vakantie ze naar het ziekenhuis moesten. Maar ben achteraf blij dat ik mij heb beheerst. Dan waren er nog meer kinderen getraumatiseerd. Maar het zorgde wel voor veel extra woede."
Je aannames van de vrouwen die elkaar flink toetakelen kloppen dus niet! En ook niet dat mijn man medische behandeling in het ziekenhuis heeft gekregen.
Lees zelf eens wat beter. Ik zeg niet dat de vrouwen dat onderling hebben gedaan. Maar dat het blijkbaar normaal is dat mannen onderling vergeling zoeken. Maar dat de vrouw (die net zo schuldig is) buiten schot blijft. Dus jouw man wordt mishandeld en iedereen is daarmee ok. Maar voor haar gelden andere normen. En nogmaals geweld en fysieke mishandeling is nooit normaal. Dus wat je zegt tegen de kinderen draag je vervolgens niet uit.
Mannen zijn van nature wat fysieker, dat zie je overal in de biologie. Het is dan toch logisch dat zij eerder gaan vechten dan vrouwen? Zeker na zo'n heftige gebeurtenis kan ik me heel goed voorstellen dat je zo'n man in alle woede dan goed te grazen neemt. Ik kan me ook voorstellen dat je als vreemdganger je het gevoel hebt dat je het hebt verdiend. Evengoed kun je aangifte doen en dan krijgt de mishandelaar een passende straf als het OM en een rechter zich daarover gebogen hebben. Waarbij uiteraard het overspel een rol zal spelen bij de beoordeling.
Dat het feit dat geen aangifte wordt gedaan zou betekenen richting je kinderen dat geweld gedoogd wordt is natuurlijk complete onzin. Als je na overspel bij elkaar blijft zeg je daarmee toch ook niet impliciet tegen je kinderen dat vreemdgaan mag? De sleutel ligt wat mij betreft in het vergeven. Niet goedpraten, maar om bepaalde redenen iemand vergeven.
Hierbij speelt in mijn hoofd; tuurlijk, bij geweld in een dergelijke situatie past een bepaalde straf. Ik ben geen gewelddadig type. En ik was gelukkig zo helder om te beseffen dat ik er niets aan had. Dat ik verder moest met mijn vriendin en niet met hem. Dat ze zelf heeft ingestemd met alles. En dat ik hem helemaal niet kende. Dat het voor ons herstel beter was als ik gewoon netjes met hem sprak en vragen kon stellen, vooral door ons met rust te laten.
Maar, ik heb hem niet voor me gehad. En ik heb mezelf wel voorgenomen als ik hoor dat hij contact heeft geprobeerd te zoeken, dat ik bij hem voor de deur sta en dat ik niet in sta voor de consequenties. Daar zal een straf bij horen als hij aangifte daarvan wil doen. Dan ben je behoorlijk zwak m.i. Kansloos type ben je als je iemands vrouw met bepaalde intenties benadert, daarop acteert en je eigen gezin in de steek laat, in elkaar wordt geslagen en vervolgens aangifte doet omdat je zo zielig bent, enfin. Dat is ons rechtssysteem. Een generalistisch systeem bedoeld om voor alle gevallen een passende straf/oplossing te bieden. Soms ben je het daarmee niet eens en accepteer je de gevolgen daarvan. Dat zou ik een meer waardevolle les vinden voor mijn kinderen.
Voor degene met ervaring: wat is jullie ervaring geweest met relatietherapie?
Hoe snel merkte je wat het kon brengen of dat het überhaupt iets bracht (ook als je niet samen verder bent gegaan)?
Nog algemene tips?
Buitenspel2024 schreef op 12-02-2025 om 16:46:
Voor degene die al wat verder in het proces zijn, nav de berichten hierboven, wat maakte dat jullie het gevoel hadden: nu liggen alle kaarten op tafel, nu weet ik 'alles'?
Ik heb nog steeds het gevoel dat niet alle kaarten op tafel liggen (intuïtie?).
Komt dat door het berouw wat iemand toont of de bereidheid vragen te beantwoorden?
Ik vraag me af of wanneer hier ooit alle kaarten op tafel liggen, of het dan niet te lang heeft geduurd en ik daar misschien nooit meer in geloof?
Bij mij helpt het als hij uit zichzelf dingen vertelde, waar ik anders nooit achter zou komen. In begin vertelde hij enkel waar ik achter zou kunnen komen. Daarna soms dingen na heel lang doorvragen. Op bepaalt moment (ook door therapie en zelfinzicht) ging hij meer uit zichzelf vertellen. Er zit bij hem heel veel schaamte gevoel bij merkte ik, om het te vertellen.
Nu heb ik wel gevoel dat alles eruit is en dat geeft veel rust. Soms heb ik nog steeds vragen, door een flashback. Dan vraag ik me plots weer dingen af.
In mijn geval is de periode van vreemdgaan echt heel lang, dus sommige dingen ook niet meer helemaal helder.
Buitenspel2024 schreef op 13-02-2025 om 16:42:
Voor degene met ervaring: wat is jullie ervaring geweest met relatietherapie?
Hoe snel merkte je wat het kon brengen of dat het überhaupt iets bracht (ook als je niet samen verder bent gegaan)?
Nog algemene tips?
Relatie therapie werkte voor mij minder goed, maar misschien hadden wij geen goede therapeut. De sessies waren ook erg kort, en dan ging er een belletje en waren de volgende aan de beurt. Werkte niet voor mij. Samen praten en samen veel tijd doorbrengen werkte voor ons beter. En ook nog leuker.
Yessie2000 schreef op 13-02-2025 om 16:54:
[..]
Relatie therapie werkte voor mij minder goed, maar misschien hadden wij geen goede therapeut. De sessies waren ook erg kort, en dan ging er een belletje en waren de volgende aan de beurt. Werkte niet voor mij. Samen praten en samen veel tijd doorbrengen werkte voor ons beter. En ook nog leuker.
Ja er is heel veel verschil in therapeuten. Het loont wel om goed onderzoek te doen. In ons geval regelde de werkgever voor ons allebei een psycholoog. Dus we zijn dankbaar dat het de juiste personen waren voor ons. Daarnaast onze mediator die ook door haar SCHIP aanpak therapeutisch werkte voor ons. We hadden ook nog onze relatietherapeut waar we al 2,5 jaar therapie hadden voor het overspel door mij ontdekt werd. En na bijna een jaar kwamen 2 christelijke relatietherapeuten op ons pad waar we nu nog steeds therapie hebben. Met de rest is het afgesloten.
. Deze trajecten liepen allemaal naast elkaar gedurende 1 jaar en 2 maanden. En ze overlapten en vulde elkaar aan
Draver23 schreef op 13-02-2025 om 13:27:
Mannen zijn van nature wat fysieker, dat zie je overal in de biologie. Het is dan toch logisch dat zij eerder gaan vechten dan vrouwen? Zeker na zo'n heftige gebeurtenis kan ik me heel goed voorstellen dat je zo'n man in alle woede dan goed te grazen neemt. Ik kan me ook voorstellen dat je als vreemdganger je het gevoel hebt dat je het hebt verdiend. Evengoed kun je aangifte doen en dan krijgt de mishandelaar een passende straf als het OM en een rechter zich daarover gebogen hebben. Waarbij uiteraard het overspel een rol zal spelen bij de beoordeling.
Dat het feit dat geen aangifte wordt gedaan zou betekenen richting je kinderen dat geweld gedoogd wordt is natuurlijk complete onzin. Als je na overspel bij elkaar blijft zeg je daarmee toch ook niet impliciet tegen je kinderen dat vreemdgaan mag? De sleutel ligt wat mij betreft in het vergeven. Niet goedpraten, maar om bepaalde redenen iemand vergeven.
Hierbij speelt in mijn hoofd; tuurlijk, bij geweld in een dergelijke situatie past een bepaalde straf. Ik ben geen gewelddadig type. En ik was gelukkig zo helder om te beseffen dat ik er niets aan had. Dat ik verder moest met mijn vriendin en niet met hem. Dat ze zelf heeft ingestemd met alles. En dat ik hem helemaal niet kende. Dat het voor ons herstel beter was als ik gewoon netjes met hem sprak en vragen kon stellen, vooral door ons met rust te laten.
Maar, ik heb hem niet voor me gehad. En ik heb mezelf wel voorgenomen als ik hoor dat hij contact heeft geprobeerd te zoeken, dat ik bij hem voor de deur sta en dat ik niet in sta voor de consequenties. Daar zal een straf bij horen als hij aangifte daarvan wil doen. Dan ben je behoorlijk zwak m.i. Kansloos type ben je als je iemands vrouw met bepaalde intenties benadert, daarop acteert en je eigen gezin in de steek laat, in elkaar wordt geslagen en vervolgens aangifte doet omdat je zo zielig bent, enfin. Dat is ons rechtssysteem. Een generalistisch systeem bedoeld om voor alle gevallen een passende straf/oplossing te bieden. Soms ben je het daarmee niet eens en accepteer je de gevolgen daarvan. Dat zou ik een meer waardevolle les vinden voor mijn kinderen.
Tot iemand te hard slaat , er (ernstig)letsel overgehouden wordt of erger ... geweld hoort geen gevolg te zijn van een affaire , als iemand zijn vrouw in elkaar timmert omdat ze vreemdgaat vinden we het ook niet ok...
Anoniemvoornu schreef op 13-02-2025 om 19:19:
[..]
Tot iemand te hard slaat , er (ernstig)letsel overgehouden wordt of erger ... geweld hoort geen gevolg te zijn van een affaire , als iemand zijn vrouw in elkaar timmert omdat ze vreemdgaat vinden we het ook niet ok...
Dit dus. Je kunt gewoon blijvende schade aanrichten door iemand fysiek te mishandelen! En in dit geval een volledig dubbele moraal omdat het doodnormaal is de ene overspelige te mishandelen. Terwijl de andere even een flinke foei te horen krijgt.
Ik zou dan ook absoluut niet willen blijven bij een man die anderen mishandeld. En waarom om mijn "eer" te redden? Of om zijn eigendom te verdedigen? Iemand die in staat is tot fysiek geweld en strafbaar gedrag kan dat ook tegen jou gebruiken he? Of tegen anderen. Zo'n agressief persoon zou ik niet eens als partner willen.
En het goedpraten van crimineel gedrag is gewoon echt niet ok! Zeker niet naar je kinderen. Traumatisch om je vader zo in puin te zien liggen. Terwijl moeder aangeeft dat dat zijn verdiende loon is.
Buitenspel2024 schreef op 13-02-2025 om 16:42:
Voor degene met ervaring: wat is jullie ervaring geweest met relatietherapie?
Hoe snel merkte je wat het kon brengen of dat het überhaupt iets bracht (ook als je niet samen verder bent gegaan)?
Nog algemene tips?
Het is lastig om een goede therapeut te vinden. Iedereen kan zich zo noemen. Het is geen beschermd beroep. En zelfs dan moet je een klik hebben. Essentieel is het dat beide partijen gemotiveerd zijn. Niet omdat het moet van de ander. Motivatie om je open te stellen en aan jezelf te willen werken. Uiteindelijk kost het veel tijd en heel erg veel geld.
Met een goede motivatie heeft het zeker kans. Maar beiden moet je ook wel enig niveau hebben is mijn ervaring. Om de oefeningen te begrijpen en zelfinzicht te hebben. Blijvende verandering is wel moeilijk op de lange termijn. Dus niet de gedachte dat je klaar bent na de therapie.
Poeh, lastige discussie voor mij. Natuurlijk: fysiek geweld gaat elke grens over en never nooit goed. Geen discussie lijkt me.
Waar het dan ingewikkeld wordt voor mij is het af te zetten tegen vreemdgaan. De schade van vreemdgaan kan immens zijn. Levensverwoestend en generaties lang doorwerken. Daarin zijn slachtoffers van dergelijk trauma natuurlijk ook op een manier zelf verantwoordelijk qua verwerking.
Toen Truus mij vertelde het contact te beëindigen omdat hij een gesprek met mij niet zag zitten omdat hij mij niets te zeggen had (ging geen enkele dreiging of belediging aan vooraf) heb ik gereageerd: als ik een gesprek wil dan komt er een gesprek. Omdat ik gewoon vond dat hij niet in de positie was om te bepalen wat de spelregels waren nadat hij ongevraagd op een zo afschuwelijke manier in mijn leven was gekomen. Dus ik gaf aan hem te spreken als ik dat wilde op zijn werk, bij hem thuis of bij de hobby. Meneer reageerde toen heel correct dat ik hem bedreigde en dat dit strafbaar was.
En daar zit het ingewikkelde: volg je het wetboek dan klopt het. Maar het wetboek volstaat niet als moreel anker. De schade die hij (met mijn vrouw) in mijn leven en gezin had aangericht was op dat moment groter en traumatischer dan een paar corrigerende tikken. Vaker gezegd: niet strafbaar, maar in mijn ogen wel misdadig.
Izza schreef op 13-02-2025 om 21:53:
[..]
En het goedpraten van crimineel gedrag is gewoon echt niet ok! Zeker niet naar je kinderen. Traumatisch om je vader zo in puin te zien liggen. Terwijl moeder aangeeft dat dat zijn verdiende loon is.
Ik heb het niet goed gepraat, ik begrijp het. En dat kan naast elkaar staan!
GekkeHenkie100 schreef op 13-02-2025 om 22:31:
Poeh, lastige discussie voor mij. Natuurlijk: fysiek geweld gaat elke grens over en never nooit goed. Geen discussie lijkt me.
Waar het dan ingewikkeld wordt voor mij is het af te zetten tegen vreemdgaan. De schade van vreemdgaan kan immens zijn. Levensverwoestend en generaties lang doorwerken. Daarin zijn slachtoffers van dergelijk trauma natuurlijk ook op een manier zelf verantwoordelijk qua verwerking.
Toen Truus mij vertelde het contact te beëindigen omdat hij een gesprek met mij niet zag zitten omdat hij mij niets te zeggen had (ging geen enkele dreiging of belediging aan vooraf) heb ik gereageerd: als ik een gesprek wil dan komt er een gesprek. Omdat ik gewoon vond dat hij niet in de positie was om te bepalen wat de spelregels waren nadat hij ongevraagd op een zo afschuwelijke manier in mijn leven was gekomen. Dus ik gaf aan hem te spreken als ik dat wilde op zijn werk, bij hem thuis of bij de hobby. Meneer reageerde toen heel correct dat ik hem bedreigde en dat dit strafbaar was.
En daar zit het ingewikkelde: volg je het wetboek dan klopt het. Maar het wetboek volstaat niet als moreel anker. De schade die hij (met mijn vrouw) in mijn leven en gezin had aangericht was op dat moment groter en traumatischer dan een paar corrigerende tikken. Vaker gezegd: niet strafbaar, maar in mijn ogen wel misdadig.
Je hebt van hem nooit een simpele "sorry" gehad?
Tot mei 1971 kreeg je voor delict overspel nog wel straf volgens het wetboek. De moraal vervaagt......
LifeEvent! schreef op 14-02-2025 om 07:04:
Tot mei 1971 kreeg je voor delict overspel nog wel straf volgens het wetboek. De moraal vervaagt......
Nee hoor, dat zit veel ingewikkelder in elkaar. Officieel was overspel opgenomen in het wetboek van strafrecht, maar werd strafbaarstelling nauwelijks gebruikt. Bij een archiefonderzoek in 1968 werden tussen 1886 en 1968 in totaal slechts 15 (!!!!) veroordelingen gevonden. En dit alles had niets te maken met een vervagende moraal, maar met het feit dat ook toen al overspel vooral civielrechtelijke consequenties had.
Zie deze link voor een mooie juridische uiteenzetting:
Overigens is het natuurlijk vreemd om te stellen dat de moraal vervaagt omdat iets niet (meer) strafbaar is. Net zo goed als het -omgekeerd- vreemd zou zijn te stellen dat iets best ok is in moreel opzicht omdat het niet strafbaar is. Ik bedoel: verkrachting binnen het huwelijk is pas sinds 1991 (!!!!) strafbaar. Dat betekent natuurlijk niet dat het voor die tijd in moreel opzicht goed was.
1 x is wel genoeg.
