Verder na ontrouw - deel 8

GekkeHenkie100 schreef op 12-06-2025 om 10:41:

Ik vind dat je ‘houden van’ te simplistisch neerzet. Houden van iemand met wie je een affaire hebt is bijna altijd een hormonale reactie (idd de verliefdheid) die tijdelijk van aard is, gebaseerd op een fata morgana (in een affaire is het altijd weekend), in een setting waarin we niet het hele plaatje van iemand te zien zijn. Ik zou het niet eens houden van willen noemen, meer als onszelf voor de gek houden om te vluchten of verdoven. Neemt niet weg dat het gevoel en verlangen er zijn en dat geeft heel veel druk. Ik beweer alleen dat de oplossing niet is dat ruimte te geven maar er allereerst afstand van te nemen en dan kijken wat er van over blijft.

Het is niet te vergelijk met houden van iemand met wie je kinderen hebt gekregen, ziekte gedragen, die je donkere dagen heeft gezien, die je op het toilet hoort zitten. Het is de kunst dat in die veilige en echte setting ook ruimte blijft voor spanning, zelfzorg en groei.

Houden van is voor iedereen anders. Je hoeft niet door diepe dalen te zijn gegaan om van iemand te kunnen houden hoor. Verder is verliefdheid altijd gepasseerd op hormonen. Dat maakt geen verschil wie die persoon is. Ik vind hier dat je het echt kleiner maakt dan het is. Liefde is voor iedereen anders. En hoeft niet minder echt of waardevol te zijn omdat die persoon niet je huwelijkspartner van 30 jaar is. Talloze langdurige relaties die liefdeloos of uitgeblust zijn. En evenveel korte relaties die vol vuur zijn en blijven. Dat is persoonlijk. Tijd zegt daarin niet alles. 

Ik heb misschien wat veel woorden nodig gehad om te zeggen dat houden van in een affaire m.i. gebakken lucht is en niet te vergelijken met een relatie met gezondere basis en lief en leed delen. Pest is dat de vreemdgaande partner dat verblind door hormonen niet kan zien. En wil hier vooral het punt maken dat de bedrogen partner daar niet in mee hoeft te gaan. Dat is de boodschap die ik aan Eva wil meegeven en zij moet zelf wegen wat ze doet.

Irtje schreef op 12-06-2025 om 12:50:

Beiden (Izza en Henkie) hebben m.i. gelijk. Echt houden van hangt niet af van de duur van een relatie of diepte echter ben ik wel van mening dat houden van van de affaire partner vaak nergens op gebaseerd is.
Je ziet elkaar tijdens de affaire alleen op ‘gestolen’ momenten waarin je je altijd van je beste kant laat zien. Tel daarbij op hormonen en geheim/spanning en het ideaalbeeld van de ander is compleet.

Thuis heb je verantwoordelijkheden die vaak helemaal niet zo leuk (soms ronduit vervelend, stressvol en zeker niet gezellig en romantisch) zijn. Ik vind vreemdgaan dan ook ronduit egoïstisch want het is gewoon weglopen voor het feit dat deze minder leuke zaken ook bij het/je leven horen.

En het feit dat iemand een slechte jeugd oid heeft gehad vind ik ook geen excuus. Veel bedrogenen hebben ook serieuze problematiek/trauma meegemaakt in hun jeugd maar ontlopen hun verantwoordelijkheid niet of maken geen egoïstische keuze.

Het is mij ogen echt een kwestie van willen ipv kunnen want zonder heel diep te hoeven graven naar oorzaken in jezelf maak je voor jezelf eerst de keuze of je dat wel wilt (ja het is confronterend en pijnlijk en dus keuze) dan kijk je daarna hoe ver/diep je komt binnen jou mogelijkheden.

Ik zie hier steeds beter dat de mijne gewoon een keuze heeft gemaakt hoever hij wilt gaan en dat het veel minder een kwestie van kunnen is zoals hij zelf aangeeft. Want hoe strakker ik erin sta hoe meer hij toch maar beweegt, dus hij kan het wel maar vind het gewoon niet leuk, dus echt niet willen ipv kunnen.

En dan hoeft het geen ideaal beeld te zijn van de ander, in de zin van ermee verder willen of houden van. Want als de geheime bubbel klapt is de ander even zo vaak toch niet zo leuk als dat de vreemdganger dacht. Geheim en dus spanning is een groot onderdeel van lust. Is het geheim weg dan is de lust ook weg. Dan kan de ander nog steeds lief gevonden worden maar dan is eigen partner belangrijker want dat is houden van

Andere vraag tussendoor voor degenen die beide hebben gedaan: 

Wat vonden jullie van de SCHIP aanpak in vergelijking met 'reguliere' relatietherapie?

LifeEvent! schreef op 12-06-2025 om 13:08:

[..]

En dan hoeft het geen ideaal beeld te zijn van de ander, in de zin van ermee verder willen of houden van. Want als de geheime bubbel klapt is de ander even zo vaak toch niet zo leuk als dat de vreemdganger dacht. Geheim en dus spanning is een groot onderdeel van lust. Is het geheim weg dan is de lust ook weg. Dan kan de ander nog steeds lief gevonden worden maar dan is eigen partner belangrijker want dat is houden van

Je kunt toch ook iemand tegenkomen waarmee het beter klikt? Lust kan ook blijven na het uitkomen hoor. En een affaire kan ook een enorme last zijn. Niet iedereen is gek op die spanning. Sterker nog velen krijgen er zelfs klachten door. Het uitkomen kan een opluchting zijn. 

Als de eigen partner belangrijker was waarom die persoon dan bedriegen? En zoals gezegd houden van kan van meerdere mensen. 

Ik lees hier vaak dat de affaire partner minder is, de liefde niet echt. Wellicht zodat de partner zichzelf beter voelt ofzo? Maar dit gaat niet op voor iedereen in alle situaties. To zal zelf moeten kijken hoe het bij haar partner zit. Maar ik zou niet zomaar over een verliefdheid heenstappen. In een goede relatie sta je niet open voor anderen. 

Izza schreef op 12-06-2025 om 15:22:

[..]

 In een goede relatie sta je niet open voor anderen.

Dat ben ik met je eens hoewel het ook bij de persoon zelf kan liggen natuurlijk las ergens dat als mensen in de put zitten en ze niet naar zichzelf kijken de relatie het eerst bekeken wordt. En je kan ongelukkig zijn in je relatie maar als je dit niet uit en en er na zoveel jaar niet eens in therapie wil of er voor wilt vechten dan kan je niet de relatie de schuld geven. 

Izza schreef op 12-06-2025 om 15:22:

[..]

In een goede relatie sta je niet open voor anderen.

En je blijft dit maar schrijven, terwijl het helemaal niet klopt. Ga maar eens op zoek naar de werkelijke cijfers.

LifeEvent! schreef op 12-06-2025 om 13:08:

[..]

En dan hoeft het geen ideaal beeld te zijn van de ander, in de zin van ermee verder willen of houden van. Want als de geheime bubbel klapt is de ander even zo vaak toch niet zo leuk als dat de vreemdganger dacht. Geheim en dus spanning is een groot onderdeel van lust. Is het geheim weg dan is de lust ook weg. Dan kan de ander nog steeds lief gevonden worden maar dan is eigen partner belangrijker want dat is houden van

Of is het de ellende van scheiden minder waard vwb financiën, egoverlies etc. Écht niet dat het automatisch betekent dat het enkel om ‘(meer)houden van’ gaat, al zou je dat als bedrogene heel graag geloven (wat ook begrijpelijk is).

Voorbeelden genoeg in enkel dit topic alleen al!

anoniemn schreef op 12-06-2025 om 15:36:

[..]

Dat ben ik met je eens hoewel het ook bij de persoon zelf kan liggen natuurlijk las ergens dat als mensen in de put zitten en ze niet naar zichzelf kijken de relatie het eerst bekeken wordt. En je kan ongelukkig zijn in je relatie maar als je dit niet uit en en er na zoveel jaar niet eens in therapie wil of er voor wilt vechten dan kan je niet de relatie de schuld geven.

Er kunnen zoveel grondslagen aan vreemdgaan liggen, zo zwart/wit als Izza het stelt ligt het namelijk niet. Dit is uiteraard weer een gehele andere discussie, maar het begint bijv. al of de mens van nature monogaam is? Dat men een verklaring wil voor vreemdgaan is gewoon iets menselijks.

De stelling dat in een goede relatie geen ruimte is voor vreemdgaan vind ik complete onzin. Een goede relatie bestaat allereerst niet, het is volledig subjectief. Je kunt achteraf in elke relatie zeggen dat er iets niet goed was en daardoor de relatie slecht was. En je kunt zeggen dat het fantastisch was, hoewel anderen dat toch echt niet zo zien of zouden vinden. Veelal is het afhankelijk van de uitkomst. Blijf je samen dan was het een goede relatie, ga je uit elkaar was het niet goed. Hetzelfde als met vreemdgaan. Het doel van zo'n uitspraak is natuurlijk om je relatie onder de loep te nemen en te verbeteren zodat het vreemdgaan niet meer gebeurt, althans de kans wordt verkleind. En natuurlijk is dat wel waar. Als je je partner de hele dag volscheldt wordt de kans op vreemdgaan vergroot. Maar de andere kant is simpelweg niet waar. Als ik alles volgens 'het boekje' (dat niet bestaat) doe, dan nog kan zij mijn inspanningen nog als onvoldoende bestempelen. Bovendien wil niemand een partner die alles voor je doet en met alles instemt. Elke relatie heeft wel een mate van spanning nodig. En botsingen zijn onvermijdelijk. Daarnaast kun je een 'perfecte' relatie hebben gehad, sterft een goede vriend, ouder, misschien zelfs jullie kind, waardoor het crisis is. Dan kun je ook vatbaarder zijn voor aandacht van iemand anders. Zelfs als de partner alles goed doet kun je dan verleid worden. Ook als een partner in zo'n situatie nieg allrs goed doet, maar is het dan opeens een slechte relatie? Dus een goede relatie bestaat niet want het is semantisch dus je komt er toch niet uit. 

Hetzelfde met de discussie of de mens van nature mono- of polygaam is. Ten eerste is er geen antwoord op die vraag. We zijn rationele wezens die keuzes hoofdzakelijk baseren op logische gedachten en besluiten, mede beïnvloed door de normen en waarden die op dat moment in de maatschappij leven. Ten tweede kom je niet uit die discussie. Verdedigers van het standpunt zullen nooit van standpunt wijzigen want er zijn evenveel argumenten voor poly- of monogamie te bedenken als tegen. De neiging om vreemd te gaan is evident, we willen het beste, voor onszelf maar ook als eventuele ouder van onze kinderen. Maar ook het verlangen naar een stabiele basis voor ons nageslacht behoeft geen nadere toelichting. Je kunt ook niet op basis van statistieken die conclusie trekken want het is afhankelijk van welke tijdsperiode je pakt en zelfs dan is de uitkomst niet zo extreem richting de een of andere theorie.
Ten derde is het niet relevant. Zelfs als je zou kunnen concluderen dat de mens van nature polygaam is, dan nog zijn we rationele wezens die afspraken met elkaar kunnen maken. Dat we dan van nature polygaam zijn ontslaat je niet van de verplichting om je afspraken mbt monogamie na te komen c.q. niet vreemdgaan. Het disculpeert je niet en het levert ook geen verzachtende omstandigheden op. Dus ik snap de discussie ook gewoon niet.

Draver23 schreef op 12-06-2025 om 19:28:

De stelling dat in een goede relatie geen ruimte is voor vreemdgaan vind ik complete onzin. Een goede relatie bestaat allereerst niet, het is volledig subjectief. Je kunt achteraf in elke relatie zeggen dat er iets niet goed was en daardoor de relatie slecht was. En je kunt zeggen dat het fantastisch was, hoewel anderen dat toch echt niet zo zien of zouden vinden. Veelal is het afhankelijk van de uitkomst. Blijf je samen dan was het een goede relatie, ga je uit elkaar was het niet goed. Hetzelfde als met vreemdgaan. Het doel van zo'n uitspraak is natuurlijk om je relatie onder de loep te nemen en te verbeteren zodat het vreemdgaan niet meer gebeurt, althans de kans wordt verkleind. En natuurlijk is dat wel waar. Als je je partner de hele dag volscheldt wordt de kans op vreemdgaan vergroot. Maar de andere kant is simpelweg niet waar. Als ik alles volgens 'het boekje' (dat niet bestaat) doe, dan nog kan zij mijn inspanningen nog als onvoldoende bestempelen. Bovendien wil niemand een partner die alles voor je doet en met alles instemt. Elke relatie heeft wel een mate van spanning nodig. En botsingen zijn onvermijdelijk. Daarnaast kun je een 'perfecte' relatie hebben gehad, sterft een goede vriend, ouder, misschien zelfs jullie kind, waardoor het crisis is. Dan kun je ook vatbaarder zijn voor aandacht van iemand anders. Zelfs als de partner alles goed doet kun je dan verleid worden. Ook als een partner in zo'n situatie nieg allrs goed doet, maar is het dan opeens een slechte relatie? Dus een goede relatie bestaat niet want het is semantisch dus je komt er toch niet uit.

Hetzelfde met de discussie of de mens van nature mono- of polygaam is. Ten eerste is er geen antwoord op die vraag. We zijn rationele wezens die keuzes hoofdzakelijk baseren op logische gedachten en besluiten, mede beïnvloed door de normen en waarden die op dat moment in de maatschappij leven. Ten tweede kom je niet uit die discussie. Verdedigers van het standpunt zullen nooit van standpunt wijzigen want er zijn evenveel argumenten voor poly- of monogamie te bedenken als tegen. De neiging om vreemd te gaan is evident, we willen het beste, voor onszelf maar ook als eventuele ouder van onze kinderen. Maar ook het verlangen naar een stabiele basis voor ons nageslacht behoeft geen nadere toelichting. Je kunt ook niet op basis van statistieken die conclusie trekken want het is afhankelijk van welke tijdsperiode je pakt en zelfs dan is de uitkomst niet zo extreem richting de een of andere theorie.
Ten derde is het niet relevant. Zelfs als je zou kunnen concluderen dat de mens van nature polygaam is, dan nog zijn we rationele wezens die afspraken met elkaar kunnen maken. Dat we dan van nature polygaam zijn ontslaat je niet van de verplichting om je afspraken mbt monogamie na te komen c.q. niet vreemdgaan. Het disculpeert je niet en het levert ook geen verzachtende omstandigheden op. Dus ik snap de discussie ook gewoon niet.

Geloof dat ik me hier wel bij aansluit. Ik heb de statistieken overigens niet paraat. 

Maar, ik vind de stelling van 'er moet iets niet goed zitten in de relatie als iemand vreemdgaat' bijna een soort van te makkelijk. Waarom moet het aan de relatie liggen? Waarom kan het niet diegene zijn/haar onvermogen zijn om een volwassen/emotioneel gesprek te voeren wat uiteindelijk uitmondt in vreemdgaan op de een of andere manier.. 

Ik hoor dit ook nonstop. Dat onze relatie niet goed was. Of dat ik had moeten weten dat hij niet zo'n prater was. Dat laatste wist ik wel, maar we hebben niet eerder een dergelijke crisis als vreemdgaan meegemaakt. Andere hele nare situaties wel, en toch lijkt alles minder erg dan dit nu. Onze relatie was op veel fronten goed, maar natuurlijk ook gewoon de saaie dingen als rekeningen betalen, jonge kinderen, etc. etc. Dat hij zich wellicht heeft verkeken op het gezinsleven en dat mogelijk wilde ontvluchten, en zelf nog talloze keuzes richting de affaire maakte uiteindelijk.. ik vind het echt te makkelijk als iemand dan tegen me zegt 'jullie waren elkaar al eerder uit het oog verloren'. Kan hoor, maar ik dook ook niet op een ander daardoor. Dus het zit ook in een partner zelf (hechtingsstijl bijv) en mi niet per se in de relatie. Of althans, niet in élke relatie (soms zijn relaties misschien wel slecht, kan natuurlijk ook). 

Een vreemdganger vervreemdt allereerst van zichzelf en kan daardoor vreemd gaan. Deze uitspraak kom ik regelmatig tegen en ook Esther Perel de overspel therapeut benoemt het zo. 

Izza schreef op 12-06-2025 om 15:22:

[..]

Je kunt toch ook iemand tegenkomen waarmee het beter klikt? Lust kan ook blijven na het uitkomen hoor. En een affaire kan ook een enorme last zijn. Niet iedereen is gek op die spanning. Sterker nog velen krijgen er zelfs klachten door. Het uitkomen kan een opluchting zijn.

Als de eigen partner belangrijker was waarom die persoon dan bedriegen? En zoals gezegd houden van kan van meerdere mensen.

............. 

Het kan samen gaan hè! 
Spanning draagt bij aan lust en zorgt tegelijk als de lust bevredigd is voor angst van het uitkomen van de affaire. 
En waarom de ander bedriegen zeg je terwijl je van diegene houdt? Je leest nu al zoveel jaar mee op dit topic dat je dat toch ondertussen wel weet hoe dat psychologisch werkt🙄 
Daarbij is geen enkele affaire dezelfde dus ja er zijn ook affaires waarbij bewust de ander wordt bedrogen om voordeel te halen wb financieen, wraak en men zelfs een hekel heeft aan eigen partner maar geweldig toneel kunnen spelen.
Alles staat of valt hoe het verder gaat na ontrouw! Neemt diegene verantwoordelijkheid of gaat men in de slachtofferrol, verdediging of aanval? Hoe nu verder? 

Ylja94 schreef op 11-06-2025 om 22:01:

Wat naar voor je Eva, een verschrikkelijke tijd dit. Ik weet helaas ook goed hoe deze periode voelt. Alsof de grond onder je voeten wegzakt. En dan heb je ook nog eens een man die alleen maar om zichzelf geeft.
Ik herken het. Mijn man was ook alleen met zichzelf bezig. In therapie zei hij: Nu moet ik me wéér aanpassen aan haar, maar wanneer gaat het nu eens over mijn gevoelens?
Hij was overigens niet verliefd op haar, maar had zichzelf verteld dat ik de oorzaak was van zijn enorme dip.

Goed dat jullie relatietherapie gaan starten morgen. Hopelijk komen daar goede adviezen uit waar jullie iets mee kunnen. Deze periode is vooral overleven. De grootste emoties laten zakken en geen grote beslissingen maken.
Voor mijn man heeft het een aantal weken, misschien wel maanden(!) geduurd voor hij de knop om kon draaien (nadat ik grenzen trok), en hij was dus niet verliefd. Ik kan me voorstellen dat het voor jouw man nog langer kan duren.

Wees ook niet bang om voor jezelf op te komen. Wat kun je aan? Neem tijd voor jezelf. Lucht je hart bij mensen die dichtbij je staan en niet oordelen. En trek grenzen als dat nodig is.

En eerlijk, ik krijg kriebels wanneer je zegt dat hij een eind alleen gaat wandelen, maar dat komt misschien door mijn eigen trauma. Mijn man ging ook 'alleen' wandelen. Toen het uitkwam bleek hij een paar keer met haar te hebben gewandeld.

Heel veel sterkte!

Ja dat wandelen triggert mij ook maar ik begrijp ook dat hij zijn hoofd leeg wil maken en even met een vriend wil bellen of een podcast wil luisteren. Ik heb zelf namelijk de neiging als hij thuis is om elke dag te willen praten; ‘hoe zie jij alles voor je, hoe zie jij dit, hoe zie jij dat’ en dat schrikt hem enorm af. Ik vind het enorm ingewikkeld allemaal. Ik weet dat ik verbaal sterker ben dan dat hij is, als in: ik kan m’n gevoel beter uiten/ verwoorden en ga graag in gesprek als ik ergens mee zit. Mijn man heeft dat niet en slaat daardoor dicht. Ik merk dat als ik nu grenzen stel of dingen aan hem wil vragen dat dit averechts werkt en er dan helemaal niks meer uitkomt het hem afschrikt. (‘Zie je wel dit kan toch niet meer goedkomen’.) Het klinkt bizar maar het voelt alsof ik hem tegemoet moet komen om ons gezin ook nog een kans te geven, door bijvoorbeeld liefde en aandacht te geven want anders is het ook ; ‘zie je kan nooit meer hetzelfde naar me kijken door wat ik gedaan heb, dus hoe kan het nog goedkomen.’