Verschillende opvattingen - uit elkaar groeien

Cultuur

Ik weet nog goed hoe ik zo'n 11 jaar geleden met een franse collega een discussie had over of het mogelijk was een goede relatie te hebben als je allebei uit een ander land komt en een andere taal spreekt, zeker als je kinderen hebt. Het leek mij onmogelijk. Hij hield vol dat het wel kon.

We zijn nu inmiddels 10 jaar een koppel, waarvan 6 met kinderen, en ik begin zo langzamerhand te geloven dat hij gelijk heeft

Het belangrijkste is denk ik dat je niets voor vanzelfsprekend moet aannemen. Niet denken dat de ander er net zo over denkt als jij. En dit kan hele boeiende discussies opleveren. En als je beide de discussies aangaat met als doel een oplossing te vinden, en niet om je gelijk te halen, dan kun je echt een heel eind komen.

Een van de vele wegen

Asha: 'Het verschil voor mij is dat ik heel duidelijk het idee heb dat God mij niet die kant opleidt die mijn man wil opgaan.'
Asha, er zijn vele wegen, dus het kan dat jij een bepaalde weg kiest en jouw man een andere weg, zonder dat je elkaar uitsluit. Dat zou in elk geval moeten kunnen en je man biedt je die mogelijkheid vooralsnog, hij is nog niet bij je weg gegaan. Wel hoor ik in jouw verhaal, dat hij beschadigd is dor de wijze waarop hij het geloof voorgeleefd en naar zijn ervaring opgelegd heeft gekregen. Dat maakt dat hij niet meer kan leven en geloven in de vrijheid die er eigenlijk voor gegeven is.
Die vrijheid blokkeer jij nu eigenlijk ook, en zijn familie. Ik snap wel dar hij eerder niet heeft durven praten over zijn vragen, de antwoorden en reacties kende hij vooraf al ten volle.
Er is nu in elk geval ook voor jou de kans om meerdere wegen te verkennen. Je moet daarvoor dingen loslaten, met name dingen en mensen die je eerder enigszins veroordeeld hebt, bijvoorbeeld de menen van de kerk die niet zoveel voor de kerk doen als jij. Op andere wijze kan het best zijn dat zij evengoed iets zichtbaar kunnen maken van God, misschien is dit een kans voor jou om dat te ontdekken.
Het kan heel praktisch: als je man op zondag niet meer naar de kerk wil, prima. Jij wil wel en je praat er samen over (en met je kinderen, afhankelijk van hun leeftijd) of ze wel of niet met je meegaan. Vraag ondertussen wat je man op zondag graag zou willen doen, bijvoorbeeld samen gaan wandelen, naar een museum, fietsen of luieren. Bespreek dan ook of hij de kinderen meeneemt. Als het kan, ga dan met hem mee.
Geef ook je kinderen de ruimte om eigen keuzes te maken, die ruimte hebben ze nodig om oprecht te kunnen geloven.
Sta ervoor open, dat jij uiteindelijk niet weet welke weg voor jou voorbehouden is. De liefde voor je man kan een van de leidraden zijn en die trekt je nu een bepaalde kant op. Waarom zou je je daarvoor afsluiten? Wie doe je daarmee tekort? Waar ben je dan bang voor?

Je zegt: 'Ik begrijp wat je bedoelt met samen de zoektocht aangaan maar in zekere zin is het daar al te laat voor.' In het vervolg gaat het vooral over het punt dat hij het eerder had moeten zeggen. Maar zoals ik al schreef, ik denk dat hij alle reacties al kon voorspellen, dus 'eerder zeggen' zou weinig hebben bijgedragen aan zijn eigen denken en zijn eigen weg. Ik denk dat hij het oordeel van de families ten volle kende. Hij heeft dat zelf moeten uitvechten. Dat is moeilijk geweest en het geeft wel aan dat het voor hem van groot belang is, vrijwel alles wat van waarde is in zijn leven gaat hiermee op de helling.
Hij is nu duidelijk over zijn keuzes, hij bespreekt het met je op een open manier, hij neemt geen drastische besluiten, maar kondigt het tijdig aan. Kortom: hij biedt je alle mogelijkheden om mee te gaan. Dat wil niet zeggen dat je mee moet gaan met wat hij denkt, maar dat je samen een nieuwe relatie moet vinden, waarvan de basis is wederzijds respect en het besef, dat er nu en in de toekomst heel veel mogelijkheden zijn om Gods wegen te bewandelen. Je kunt op zondag naar de kerk gaan (jij dan, voor hem i dat nu even niet mogelijk) én gaan wandelen of fietsen. Je kunt contacten hebben via de kerk én via andere wegen. Hij zal zelf de moeilijke weg moeten gaan om daarin een nieuw leven op te bouwen. Daar kun je op twee manieren op reageren: met verdriet, alsof je hem al afvallige af ziet glijden; of met een zekere mate van oprechte nieuwsgierigheid en interesse: wat vinden andere mensen belangrijk, waarvoor leven ze, wat inspireert hen (zonder dat je direct zelf gaan missioneren, want dat vinden mensen eigenlijk altijd heel vervelend).
Als je oprecht en vol vertrouwen bent over je eigen weg, dan hoef je ook niet angstig te zijn als daar iets naast komt.
De kinderen zullen inderdaad op een zeker moment geconfronteerd worden met de keuzes die jullie maken. Ook na een scheiding trouwens. Het is eigenlijk heel erg belangrijk hoe jij daarin reageert. Als je aangeeft dat het heel erg is, dan zegt dat voor de kinderen niet alleen iets over hu vader, maar ook over alle andere mensen die anders leven dan jullie doen (en dat zijn er veel). Je kunt aan je kinderen aangeven: ik heb erover nagedacht en ik vind het wel belangrijk om bij de kerk te blijven. Dan geef je al aan hen mee, dat het keuzes zijn die mensen maken, die zij ook kunnen maken, en dat er voor elke keuze goede argumenten zijn, en dat het goede mensen zijn die heel veel verschillende goede dingen kunnen kiezen. Daarmee verrijk je ze voor de rest van hun leven.

Tsjor

Het is misschien inderdaad een idee om samen een hobby te zoeken. Iemand anders gaf ook al als praktisch advies dat hij misschien een bezigheid moest zoeken buiten de kerk om waar hij andere mensen kan ontmoeten. Nu hebben we allebei ook wel wat hobbies/bezigheden buiten de kerk om maar niet echt dingen die we gezamelijk doen en voor ons allebei nieuw zijn. Dat moet echter wel te vinden zijn. We hebben wel gezamelijke interesses dus ik denk inderdaad wel dat we iets zullen kunnen vinden. Dat is wel erg leuk om te doen. Vroeger voordat we kinderen hadden deden we dat soort dingen ook meer maar nu is dat soms lastiger.

Mooi dat jullie dezelfde waarden kunnen vinden.
Ik ben het met je eens dat veel bijbelse waarden ook daarbuiten zeker bestaan en dat er veel gezamelijke punten zijn.

Het verschil is natuurlijk wat je als inspiratie bron gebruikt. Jij heeft bijvoorbeeld aan om de bijbel niet te gebruiken bij het oplossen van vraagstukken maar om af te gaan op elkaar en de liefde voor elkaar. Dat klinkt heel mooi maar voor mij is het gewoon zo dat het voor mij altijd het meest logisch is geweest om alles vanuit een Bijbels perspectief te bekijken. Dat vind ik namelijk het meest waardevolle perspectief. Niet gelovigen zullen daar anders over denken maar voor mij is dat nu eenmaal zo. Het voelt heel vreemd en onnatuurlijk aan om niet als eerste hier aan te denken.

Het is overigens zeker zo dat mijn man goede kanten heeft en dat we ook zeker bepaalde waarden nog steeds zullen blijven delen.

Als ik er over nadenk lijkt me dat sowieso een goed beginpunt. Om te kijken naar welke waarden we allebei belangrijk vinden. Ik denk eigenlijk dat we daar wel uitkomen maar dat als het gaat over het praktische invulling van ons leven het lastiger zal zijn.

Niet zwart-wit

Een van de waarden die mijn man en ik delen, is dat er niets op deze wereld zwart-wit is. Een andere waarde is, dat iedereen voor zichzelf mag weten wat hij denkt/voelt/gelooft.
Met deze twee gedachten zijn onze kinderen van jongsaf opgegroeid. En dan is het helemaal niet raar dat papa anders gelooft dan mama, andersom zou het raarder zijn.
Toen mijn broer ging trouwen, hield de dominee (een jonge man nog) een preek over man en vrouw die 1 zijn in hun geloof. . Mijn moeder ( behoorlijk calvinistisch), was daar erg van geschrokken. 'Dat klopt niet,mwat die man vertelde', heeft ze later tegen mijn broer en zijn vrouw gezegd. Ze is al zoveel jaar samen met mijn vader, maar uiteindelijk hebben ze nog steeds niet hetzelfde geloof. Ze denken over een aantal zaken echt heel anders. En... Dat vindt ze juist zo mooi. ' We zijn na 55 jaar nog steeds niet uitgepraat en uitgeleerd, dat is toch prachtig.'

Kinderen

Als ik jullie was, zou ik je kinderen, nog helemaal niet belasten met de twijfels van hun vader. Dat is wel heel zware kost en het is de vraag of het niet valt onder de prive-sfeer van je man.
Het feit dat hij niet meer mee naar de kerk gaat, zou ik verklaren, door uit te leggen dat je niet per se in de kerk hoeft te zijn, om te geloven. En dat je man er nu gewoon even niet heen wil.
Probleem bij mij is wel, doordat mijn man niet meegaat, de kerkgang minder vanzelfsprekend is. Vooral mijn pubers vinden het moeilijk om mee te gaan. Maar dan heb ik liever dat ze een paar keer gaan, maar met goede zin, dan iedere week in de kerk zitten te balen.

Ik begrijp trouwens wel dat dit heel moeilijk voor je is. Er staat een hoop op losse schroeven, wat eerder vanzelfsprekend leek voor je. Heel veel sterkte daarmee.

Tsjor

Dank je wel voor je uitgebreide reactie.

Ik denk inderdaad dat mijn man van te voren wel wist hoe ik zou reageren en vooral hoe zijn familie zou reageren. Misschien wilde hij er eerst uit zijn voordat hij dit zou delen. Hoe dan ook ik had het fijner gevonden als ik eerder hiervan had geweten.

Ik veroordeel mensen die weinig naar de kerk komen overigens niet hoor. Ik weet helemaal niet hoe sterk hun geloof is en dat gaat me verder ook niet aan. Ik vind het al mooi als mensen soms komen want dan vinden ze toch blijkbaar iets bij ons. Ik ken ook mensen die zeer gelovig zijn maar die niet bij een kerk zitten maar meer een soort huiskerk hebben met andere mensen. Bij een kerk zitten is een belangrijk onderdeel van het geloof maar het is geen absolute noodzaak om Christen te zijn.

Hij is ook niet begonnen met het mij te vertellen. In eerste instantie is hij naar zijn ouders gegaan om met ze te praten over dingen uit zijn jeugd. Hij had dat wel tegen mij gezegd maar ik had daar niet echt op gereageerd. Achteraf had ik dat wel moeten doen. Dat gesprek is toen niet goed gegaan en hij kwam toen boos thuis. Later is hij weer met ze gaan praten en toen liet hij aan zijn ouders blijken bepaalde twijfels te hebben. Zijn moeder heeft mij toen opgebeld en toen heb ik hem gevraagd wat er nu aan de hand was. Eerst kwam hij met een verhaal over zijn jeugd en toen uiteindelijk met het verhaal dat hij ook niet meer geloofde op de manier waarop we dat altijd hadden gedaan. In daaropvolgende gesprekken bleek dat het nog ernstiger was en dat hij echt niet meer geloofde in de Bijbel en het Christelijke geloof. Toen ik voorstelde dat hij met de voorganger zou praten heeft hij gezegd dat dit geen zin meer had en dat hij hiervoor al te ver was. Toen schrok ik dus pas echt.

Het zal inderdaad niet makkelijk voor hem zijn om een ander leven op te bouwen. De familie zal daar ook zeker wel wat over zeggen. Dat doen ze natuurlijk nu al wel.

De zondag anders indelen is inderdaad moeilijk. Ik zie wel ruimte om vaker samen iets te doen op de zondag buiten de kerk en familie om. Dat doen we nu soms ook en dat zou best vaker kunnen. Ik vind het wel heel jammer als ik zondagochtend dan met de kinderen naar de kerk ga en hij niet mee zou gaan. Gezamelijke kerkgang vind ik juist zo fijn. Maar goed voorlopig zal dit wel niet gaat lukken. Ik kan moeilijk van hem vragen om elke zondag mee te gaan om mij een plezier te doen. Dat gaat niet werken.

Ik zal tegen de kinderen niet negatief over mijn man praten maar de kinderen krijgen natuurlijk ook van alles mee vanuit de kerk en vanuit de school. Het zal moeilijk zijn om een eerlijk maar toch positief antwoord te geven. Ik wil echter inderdaad niet dat ze negatief gaan denken over hun vader dus ik zal proberen om eerlijk te zijn maar wel op een positieve manier.

Zijn ouders zullen het hier ook erg moeilijk mee hebben. Ik wilde toch wel dat hij mij eerder bij had betrokken maar het klopt dat de reactie van zijn ouders niet heel fijn was. Dat is nu wel iets genuanceerd maar hun eerste reactie was vrij hard. Begrijp ik ook wel want ze voelen zich aangevallen. Ik heb misschien iets te veel de kant van zijn ouders gekozen. Ik had wat neutraler kunnen blijven.

Ik ben trouwens misschien inderdaad erg behoudend want ik zie (nu nog) niet in wat hier voor goeds van komen maar wie weet zal dat wel gebeuren. Ik hoop het maar inderdaad.

Het is ook lastig dat alles zo met elkaar verbonden is. Als het alleen maar ging om een uurtje kerk op zondag dan was het allemaal niet zo'n probleem. Het gaat ook om dingen als samen met de kinderen bidden, samen met de kinderen bijbel lezen (dat doen we nu elke dag) en de activiteiten van de kerk. Meerdere keren per week is er wel wat. Van serieuze activiteiten zoals bijbel studies tot minder serieuze activiteiten zoals een barbecue maar dat is dus wel met kerkmensen (en ook wel mensen van buiten). Dus het is allemaal erg met elkaar verweven.

Fransien

Samen iets anders gaan doen is inderdaad een goed praktisch advies. We hebben allebei ook nog wel andere interesses dan de kerk dus iets gezamelijks vinden moet lukken. Er is de afgelopen jaren gewoon weinig tijd voor geweest maar die tijd kunnen we vast vinden.

We gaan volgende week op vakantie dus dan zijn we er inderdaad een paar weken helemaal uit. We gaan ook niet op vakantie met familie dit jaar. Dat is echt geheel toevallig maar nu wel fijn want minder spanningen. We zijn dus alleen samen met de kinderen.

Zo onderhand

Naarmate de discussie langer loopt kan ik me er steeds meer bij voorstellen dat je man zich gevangen voelt in zijn leven en omgeving. De Bijbel gebruiken als leidraad voor al je beslissingen, niet meer zelf mogen denken (want dan ga je de verkeerde kant op). Het lijkt mij verschrikkelijk, en ik ben niet eens zo'n vrijgevochten type Ik denk dat je heel dankbaar mag zijn dat je man zo'n sterk karakter heeft en dat hij nu onderzoekt wat het leven nog meer te bieden heeft. En voor jullie kinderen die ook andere denkbeelden leren kennen.

Wwjd

Hoi Asha,

Ik heb zo eens het één en ander gelezen en had me nog zó voorgenomen niet te reageren

Toch gaat het me aan het hart en wil ik je het één en ander aanreiken.

Ik lees uit jouw woorden dat jouw man op dit moment in een geloofscrisis zit. Wat een stom woord is dat eigenlijk.

Mijn man en ik zijn beide christenen. Hoe we opgevoed zijn is voor ons niet relevant. Daar kan ik niet zo veel mee.

Beide hebben we wel eens heel erg getwijfeld. Niet aan God, maar aan de mensen om ons heen. De manier hoe anderen vonden dat het dé juiste manier is om te leven als christen.
Deze mensen waren veel bezig, op allerlei fronten, binnen de kerk. Ze leefden wettisch, dus precies volgens regels waarvan zij dachten dat dat zo moest om goed christen te zijn.
Wat mij opviel is dat juist deze mensen die leven zoals zij vinden dat het hoort, blind zijn geworden voor wat er in hun naaste omgeving (lees: gezin) gebeurt.

Relaties zijn niet gebouwd op regels en afspraken. Relaties zijn gebouwd op liefde.
Volgens mij is het zo dat God ons eerst heeft lief gehad en wij daardoor een relatie met Hem kunnen hebben, door wat Hij vanuit Zijn liefde voor ons gedaan heeft.
Hij wil niet die relatie met ons omdat wij ons zo geweldig aan de regeltjes houden en allerlei truckjes en opdrachten doen (die wie dan ook heeft opgesteld), maar Hij houdt van ons. (punt!)

Is het niet zo dat jouw man jouw liefde hoort te krijgen net zoals jij die liefde van God krijgt?
Of is het zo dat jouw man aan bepaalde regels en denkwijze moet deelnemen voordat hij goed genoeg is om geaccepteerd te worden?

Wat zou Jezus doen?

Stel nu dat jouw man op een bankje zit. In zijn handen heeft hij een zwaar en niet makkelijk te dragen pakketje. Dat pakketje heet "twijfel".
Stel nu dat Jezus, lijflijk, naast hem op het bankje zou zitten. Wat zou Jezus dan volgens jou tegen hem zeggen?
In mijn beleving zou het iets zijn in de trant van: Hey vriend, hoe gaat het? Ik wil graag horen wat er in je om gaat. Mag ik eens zien wat je in je handen hebt?
En vervolgens biedt Hij zijn hulp aan. Waarbij jouw man de keus krijgt of hij dat aanneemt of niet.
Bij beide keuzes zal Jezus niet minder van hem houden of hem afwijzen.

Zie jij zacheus nog in de boom zitten? Eet jij met tollenaars en hoeren? Zijn de homo's in jouw omgeving je vrienden of wijs je hen af?

Is jouw geloof in God een relatie of een religie?
God geeft niets om allerlei werken die wij doen. Hij wil een relatie met ons. En daarin geeft hij ons de vrije keus om het aan te pakken of af te wijzen. In beide gevallen zal hij niet minder van ons houden.

Jouw man heeft de vrije keus om met twijfel te zitten. En jij als vrouw zal hem daarbij kunnen ondersteunen door hem aan te horen zonder oordeel, hem lief te hebben en onvoorwaardelijk van hem houden. Hoe moeilijk dit ook voor jou is.

Onderzoek je eigen relatie met God.

Nog even over de kinderen:

Laat hen door jou heen zien wie Jezus is.

Ik wens je veel wijsheid toe.

Wwjd

Hoi Asha,

Ik heb zo eens het één en ander gelezen en had me nog zó voorgenomen niet te reageren

Toch gaat het me aan het hart en wil ik je het één en ander aanreiken.

Ik lees uit jouw woorden dat jouw man op dit moment in een geloofscrisis zit. Wat een stom woord is dat eigenlijk.

Mijn man en ik zijn beide christenen. Hoe we opgevoed zijn is voor ons niet relevant. Daar kan ik niet zo veel mee.

Beide hebben we wel eens heel erg getwijfeld. Niet aan God, maar aan de mensen om ons heen. De manier hoe anderen vonden dat het dé juiste manier is om te leven als christen.
Deze mensen waren veel bezig, op allerlei fronten, binnen de kerk. Ze leefden wettisch, dus precies volgens regels waarvan zij dachten dat dat zo moest om goed christen te zijn.
Wat mij opviel is dat juist deze mensen die leven zoals zij vinden dat het hoort, blind zijn geworden voor wat er in hun naaste omgeving (lees: gezin) gebeurt.

Relaties zijn niet gebouwd op regels en afspraken. Relaties zijn gebouwd op liefde.
Volgens mij is het zo dat God ons eerst heeft lief gehad en wij daardoor een relatie met Hem kunnen hebben, door wat Hij vanuit Zijn liefde voor ons gedaan heeft.
Hij wil niet die relatie met ons omdat wij ons zo geweldig aan de regeltjes houden en allerlei truckjes en opdrachten doen (die wie dan ook heeft opgesteld), maar Hij houdt van ons. (punt!)

Is het niet zo dat jouw man jouw liefde hoort te krijgen net zoals jij die liefde van God krijgt?
Of is het zo dat jouw man aan bepaalde regels en denkwijze moet deelnemen voordat hij goed genoeg is om geaccepteerd te worden?

Wat zou Jezus doen?

Stel nu dat jouw man op een bankje zit. In zijn handen heeft hij een zwaar en niet makkelijk te dragen pakketje. Dat pakketje heet "twijfel".
Stel nu dat Jezus, lijflijk, naast hem op het bankje zou zitten. Wat zou Jezus dan volgens jou tegen hem zeggen?
In mijn beleving zou het iets zijn in de trant van: Hey vriend, hoe gaat het? Ik wil graag horen wat er in je om gaat. Mag ik eens zien wat je in je handen hebt?
En vervolgens biedt Hij zijn hulp aan. Waarbij jouw man de keus krijgt of hij dat aanneemt of niet.
Bij beide keuzes zal Jezus niet minder van hem houden of hem afwijzen.

Zie jij zacheus nog in de boom zitten? Eet jij met tollenaars en hoeren? Zijn de homo's in jouw omgeving je vrienden of wijs je hen af?

Is jouw geloof in God een relatie of een religie?
God geeft niets om allerlei werken die wij doen. Hij wil een relatie met ons. En daarin geeft hij ons de vrije keus om het aan te pakken of af te wijzen. In beide gevallen zal hij niet minder van ons houden.

Jouw man heeft de vrije keus om met twijfel te zitten. En jij als vrouw zal hem daarbij kunnen ondersteunen door hem aan te horen zonder oordeel, hem lief te hebben en onvoorwaardelijk van hem houden. Hoe moeilijk dit ook voor jou is.

Onderzoek je eigen relatie met God.

Nog even over de kinderen:

Laat hen door jou heen zien wie Jezus is.

Ik wens je veel wijsheid toe.

Oeps, ik zie nu pas dat ik mijn woorden wel heel veel kracht heb

Hij gaf een paar keer een foutmelding waardoor ik het weer opnieuw heb geprobeerd.

Excuus, dit was niet de bedoeling.

2 van de 3 mogen worden verwijderd.

K.oekje

Mooi geschreven.

Extremistisch

Je man zal zeker een heel goede opvoeding kunnen geven door alles te overdenken met zijn hersenen en zijn liefde voor zijn kinderen. Ik ben er zelfs van overtuigd dat hij dat zo veel gezonder kan aanpakken als dat alles zo extremistisch zwaaiend met de bijbel moet geindoctrineerd worden. Bij jou heb ik echt het gevoel dat de liefde voor je omgeving ondergeschikt is aan je handelingen volgens de bijbel. Uit je antwoorden blijft te zien dat je geen toegevingen wilt doen, je dekt je antwoorden wel toe met zoete woorden, je gebruikt verzachtende bewoordingen en taalgebruik, maar daaronder woelt het van extremistische gedachten en houding. Dat moet voor je man een toch enorme ontlading gaan zijn als hij van onder dat extreme juk terug vrij zal kunnen ademhalen. Als ik hem was zou ik je toegedekte zoetbewoordde diktatoriale extremistische houding niet kunnen blijven pikken.
Ik zou je zelfs willen waarschuwen dat als de scheiding zich doorzet en de rechtbank advies vraagt aan de sociaal assistent wat voor de kinderen de gezondste en meest biedende gematigde brederdenkende opvoeding is, dat de vader het hoederecht zou kunnen krijgen in het belang van de kinderen !... verlies dat niet uit het oog, ik vrees dat je dat zelf niet beseft ... Als de rechtbank gematigd is, het belang van de kinderen voor gaat boven de bijbel dan heeft dat invloed op het hoederecht...
(ik ben ook in mijn bewoordingen juist tegengesteld als jij, jij dekt een zware ondergrond toe met zachte woorden, ik een zachte ondergrond met direct op de man af bewoording

De bijbel en zelf denken

Dat sluit elkaar totaal niet uit. Integendeel, zou ik haast zeggen. Het is een boek dat in een totaal andere cultuur is ontstaan en vraagt heel wat 'vertaling'- terwijl er ook gedeelten zijn die moeiteloos mensen van 2012 aanspreken.

Ik heb het idee dat sommigen denken dat de bijbel niks anders is dan een uit de hemel gevallen wetboek waarin je exact kunt vinden wat je in welke situatie te doen staat. Als het zo simpel was, was de christenheid niet zo veelkleurig, van zeer intetogen tot heel uitbundig, van bevindelijk tot vrijzinnig, van traditioneel tot informeel, en ga zo maar door.

Verschillen waar Asha nu tegenaan loopt, lijken me wel moeilijk(er) als je kinderen klein zijn en het leven al die vaste momenten kent die er later niet zijn: kinderbijbelverhalen houden op gegeven moment op, je blijft niet tot sintjuttemis een gebedje zingen bij het slapengaan. Het zal voor de kinderen wennen zijn, anders dan de kinderen van de deelnemers aan deze draad die altijd al gewend waren dat papa en mama verschillend in het leven staan op geloofsgebied.

Bedenk bij alles dat de sfeer waarin je leeft veel meer effect heeft dan de leer (wat voor leer dan ook!) die je wilt bijbrengen. Zoals veel anderen al zeiden - het gaat om liefde en relatie. Om geborgenheid. Om vertrouwen.

Tonny, wat mooi!

De sfeer heeft meer effect dan de leer. Die komt in het OOL spreukenboek!! Ik heb er een in het verlengde daarvan: bij kinderen opvoeden moet je ze het niet leren, maar voordoen. Je kunt praten over liefde (of Liefde) maar je kunt ook liefhebben. Het tweede is effectief. Het eerste niet.

Asha

Fijn dat jullie lekker met je eigen gezin op vakantie kunnen, dat zal rust geven en in die rust kun je pas praten.
Voor jullie kinderen hoef je niet zo bang te zijn. Zij krijgen het geloof mee, ze zullen zelf in de puberteit wel ontdekken wat ze zelf geloven en willen geloven, en anders komt dat als volwassene wel. Bij ieder mens is er een moment in zijn/haar leven dat hij alles bekijkt wat hij mee heeft gekregen en kiest wat de moeite van het behouden waard is. Zelfs het geloof is zoiets, al is God sterker dan mensen en heb ik mensen zien terugkeren en dan pas daadwerkelijk kunnen geloven.
Voor je man hoef je niet bang te zijn. Hij is aan het bekijken wat hij mee heeft gekregen, hij is het aan het evalueren. Hij is het gesprek met zijn ouders aangegaan, mensen die naar eer en geweten hebben opgevoed en datgene hebben geprobeerd door te geven wat voor hen waardevol is. Zijn ouders hebben hun best gedaan, al is het bij alle ouders zo dat je met de kennis van nu sommige dingen van toen anders aangepakt zou hebben. Ook zij hebben hun fouten gemaakt, verkeerde inschattingen gemaakt, kinderen gelijk behandeld waar ongelijke behandeling beter was of omgekeerd. Dat is iets wat je man moet oplossen.
Je man probeert het gesprek met jou aan te gaan, maar omdat hij aan de kern komt van waaruit jullie relatie gebouwd is, is het moeilijk. Je hebt zijn eerste, voorzichtige, signalen niet opgepakt, negeer deze signalen niet. Het feit dat hij met je wil praten is in deze al heel wat, het geeft namelijk aan dat hij jou niet kwijt wil, dat hij zijn vrouw waar hij veel van houdt en die hij waardeert om wie ze is, niet zomaar kwijt wil. Het is een lieve goede man, een lieve goede vader, hij wil dat blijven. Maar hij wil wel met je praten over de kern waarop jullie je relatie gebouwd hebben, hij is die ook aan het evalueren en wil weten of de kerk en het geloof volgens de bijbel de enige pijlers zijn, of dat er ook pijlers zijn die liefde voor elkaar, waardering, gezin, of zoiets heten. Dat wil niet zeggen dat jij je geloof en de kerkgang zou moeten opgeven, maar wel dat hij ruimte wil om zijn positie ten opzichte van God te evalueren en de vrijheid om dat onafhankelijk van kerk en anderen te doen.
Wat ik je echt zou aanraden is om je vrijwilligerswerk in de kerk wat te minderen, zodat niet jullie hele leven zich binnen die gemeenschap afspeelt. Gun jullie zelf een paar activiteiten buiten dat wereldje en vooral de vrijheid om gewoon op een zaterdag zelf de dagindeling te bepalen, zelf te beslissen wat je wilt doen, dagje bos, dagje strand, museum, speeltuintje, geocachen, en zonder dat je andere verplichtingen hebt. Op die manier kun je als ouders met je eigen gezin ontspannen. Juist die tijd is heel waardevol, ook voor je kinderen, juist dan hebben ook zij de ruimte om met jullie te praten zonder dat er buitenstaanders zijn, iets met hun eigen ouders te doen, die dan niet met anderen aan het kletsen zijn.
Vertrouw erop dat God nog steeds met jullie meeloopt, hij laat je man niet los, hij laat jou niet los, hij zal je kinderen ook nooit loslaten. Zijn Liefde is de constante factor, wat iedereen ook kiest. Je kinderen zullen het zien door jullie heen. Je man is namelijk nog steeds dezelfde, hij heeft nog steeds hetzelfde goede hart. Jij bent ook nog steeds dezelfde, al denk je anders dan je man. Je kinderen zullen door jullie heen kijken en als zij hun keuzes maken, zullen ze kijken naar wat je hebt voorgeleefd, niet wat je hebt gezegd.

Fransien

Daar heb je mooi verwoord.

Humor/verwachtingen/ concrete afspraken

bij ons werkt humor goed om de situatie wat lucht te geven. Grapjes maken helpt echt, geen kwetsende natuurlijk. Praat niet te lang door, want je komt toch snel uit op n punt dat het je hart toch echt pijn doet. Dat moet hij ook begrijpen, hij is toch niet vergeten hoe hij inde Waarheid geloofde? Stel dat jij op moment zo anders was gaan denken, wat zou hij dan gedaan hebben? Wat verwacht hij eigenlijk van jou, wat hoopt hij., wil hij van jou wat je doet, hoe je reageert? Weet je dat? Mss wil hij niet teveel veranderen in het gezin? Vraag wat hij wel anders wil..overleg wat jullie elkaar kunnen bieden, doe water bij de wijn maar stel ook je grens.
En vaak echt heel concrete afspraken maken, zoals hoe vaak we aan tafel de Bijbel lezen. Mn man blijft wel zitten, dat vind ik súper! Soms wil hij niet en vraagt dan gewoon even of t oke is dat hij alvast wat anders gaat doen. Tuurlijk!
Mijn man steunt mij in mn behoefte aan Bijbelstudie, brengt me er heen, houdt er rekening mee etc. Mijn man vraagt bijna altijd even hoe de preek was. Ik vertel dan natuurlijk in wat gewonere taal waar het over ging, niet belerend, niet zwaar, (over het verloren zijn ..hahaha) maar wel uitnodigend, practisch, de troostende woorden, die voor iedereen fijn zouden zijn.
Soms is n preek ook saai, wees eerlijk, en dan zeg ik dat ook! Mijn man zegt ook wel, als ik verdrietig ben: ''ga bidden, dat helpt je zo.''
Hij gaat mee naar de BBQ, aan t einde van de studie, iedereen wéét dat hij niet gelooft, men valt hem daar ook niet mee lastig (dat kan je van te voren tocg duidelijk maken aan de studie-leden/gemeenteleden?). Hij heeft ze leren kennen, maar jouw man kent ze al, ze kunnen toch wel gewoon vrienden zijn? Zonder zware gesprekken?! Gewoon voor de gezelliheid, dat verandert toch niets?(ik zit bij de Gereformeerde kerk vrijgemaakt, ook best behouden, maar op een BBQ hebben wij t echt niet alsmaar over de kerk/het geloof etc.)
Mijn man en ik kiezen wel dus altijd met zorg onze woorden, juist omdat het een gevoelig onderwerp is.
Juist omdat je niet wil dat de ander ook maar n beetje gekwest zou kunnen worden! Daarbij zoeken we het onderwerp niet vaak op, we weten t wel van elkaar...
Richt je weer op wat jullie wel bindt, de liefde, de kinderen en nu dus de vakantie.
Ook nu is er denk ik de opdracht je als christen te gedragen, geef hem de ruimte, laat hem je liefde zien. Oordeel niet, laat dat écht aan God over. Laat het los, leg het bij het kruis en laat het daar..neem er echt even vakantie van?

Vic

Ik kan begrijpen dat buitenstaanders het inderdaad zo zien. Voor mij voelt het absoluut niet verstikkend om zo te leven. Ik kies er nu tenslotte zelf voor om op deze manier te leven. Ik voel me juist heel vrij. Van buiten af lijkt het alsof je aan allerlei regels houden heel vermoeiend is maar het is anders als je er bewust voor kiest om je aan die regels te houden. Dan voelt het juist vrij.

Koekje

Binnen het Christendom is er natuurlijk een enorme tegenstelling tussen verschillende richtingen. De discussie over wettisch ken ik ook vanuit onze kerk. Je hebt Christenen die inderdaad elke regel er al een te veel vinden en vinden dat alleen het pure geloof belangrijk is tot Christenen die menen zich aan (bijna) alle OT geboden en verboden te moeten houden. Ik zit zelf niet bij deze extremen. Ik geloof niet dat regels nodig zijn om Christelijk te zijn en ook niet om een goed Christen te zijn. Ik geloof wel dat vele leefregels het juist makkelijker maken om die relatie te hebben met God. Geboden en verboden zijn niet zomaar daar. Ze zijn er om juist die relatie te faciliteren.Maar ik heb inderdaad geen leefregels nodig om Christelijk te zijn. Dat ben ik helemaal met je eens. Bepaalde regels van mijn (schoon) ouders volgen wij helemaal niet. Dat is ook geen enkel probleem binnen de kerk.

Of werken belangrijk zijn voor het geloof is natuurlijk ook zo'n enorme discussie die vaak wordt gevoerd. Ook bij ons in de kerk is de juiste balans daarin nog niet gevonden. Ieder kan dat voor zich bepalen. Voor mezelf geloof ik niet dat werken noodzakelijk zijn voor redding maar wel dat het een deel is van de religie.

Mijn zorg waar het mijn man betreft is vooral het helemaal niet gelovig zijn en het dus niet meer hebben van die relatie. Maar je hebt helemaal gelijk dat ik daar verder niks mee kan en dat het enige wat ik kan doen is dit bij God neer te leggen.

Van scheiden is echt helemaal geen sprake op dit moment. Ik ben dat echt niet van plan. Zeker niet op de korte termijn. Discussies over voogdij zijn wat dat betreft ook wat voorbarig. Ik heb daar verder nog niet over nagedacht.

Ik vind mezelf niet extremistisch. Misschien dat mijn man dat nu wel vindt maar dan vind hij ook zijn ouders en verdere familie extremistisch en zichzelf tot een poos terug ook. Maar goed misschien zien anderen dat inderdaad zo. Ik weet het niet. Ik vind het om eerlijk te zijn ook niet heel belangrijk hoe anderen wat dat betreft mij zien. In Nederland is het al vlug extremistisch wat geloof betreft heb ik het idee. In andere landen als bijvoorbeeld de VS lijkt orthodox geloven meer geaccepteerd zijn. In Nederland word je al vlug als extremistisch gezien.

Tonny

Een van de verschillen is voor ons inderdaad dat we in de 10 jaar dat we getrouwd zijn al op een bepaalde manier hebben geleefd. Het is niet alsof we uit twee verschillende achtergronden komen en samen zo ons leven op gaan bouwen.

Het lijkt mij trouwens ook makkelijker als de kinderen wat ouder waren. In dat geval zou mijn man samen met de kinderen goed hierover kunnen praten. Ik vind ze er nu zelf nog te jong voor. Daarnaast zouden ze dan al wat ouder zijn en hopelijk ook bewuster in het geloof waardoor ze zich minder makkelijk mee zouden laten voeren.

Overigens die rituelen hou je toch ook als de kinderen ouder zijn? Mijn ouders lezen nog steeds elke avond na het eten uit de bijbel. Dat doen ze al zo lang ik me kan herinneren. Vroeger toen we klein waren en later toen we ouder werden mochten we om de beurt lezen. Daarna gaf mijn vader dan uitleg en toen we ouder werden ontstonden er ook discussies. Nu lezen mijn ouders nog elke avond samen met mijn jongste broer die een verstandelijke handicap heeft en nog thuis woont. Als we daar eten dan worden we er ook weer bij betrokken. Mijn schoonouders staan elke ochtend een uur vroeger op om samen bijbel te lezen. Dat deden ze al toen de kinderen klein waren. Ook samen bidden doen we nog steeds.

Rituelen veranderen natuurlijk maar samen bijbel lezen en bidden hoort er voor mij echt bij en dan maakt leeftijd niks uit. Kinderbijbel verhalen lezen is inderdaad meer aan een kortere periode voorbehouden. Op een gegeven moment groeien ze daar uit. Dit even terzijde want dat staat verder los van de discussie.

Wat je zegt over sfeer vind ik heel mooi gezegd. De sfeer moet inderdaad goed blijven. Liever iets minder of kortere rituelen maar dan wel in een goede sfeer.

Mama5

Ik vind het een mooie en heldere uitleg om naar de kinderen toe te gebruiken (wat je schrijft over dat je niet per se in de kerk hoeft te zijn, om te geloven. En dat je man er nu gewoon even niet heen wil.) Daarmee zouden we het redelijk luchtig kunnen houden. Ik denk dat we zoiets maar gebruiken in eerste instantie.

Verschillen in geloof heb je inderdaad altijd wel. Daar heb je ook gelijk in. Ik denk niet 100% hetzelfde als mijn ouders of grootouders en mijn man en ik hebben ook altijd wel nuance verschillen gehad (hij was orthodoxer dan ik toen we trouwden...)

Fransien

Ook een hele mooie reactie

Meer activiteiten ondernemen buiten de kerk en gemeenschap is wel een idee. We doen dat natuurlijk nu ook wel. We gaan regelmatig ergens heen. Echter het is ook wel vaak samen met de familie of vrienden en die zijn natuurlijk ook weer allemaal van de kerk. Gewoon ergens met elkaar heen gaan kunnen we zeker vaker doen. Het komt er inderdaad niet spontaan van dus we zullen er tijd voor moeten maken.

In elk geval is het inderdaad goed dat we dit jaar samen op vakantie gaan. We zouden eerst met mijn broer en zijn gezin maar uiteindelijk konden zij niet mee. Ik denk echter dat het inderdaad goed is om dit jaar samen even weg van alles te zijn.

Je raakt de kerk als je zegt dat mijn man aan de basis van onze relatie komt. Het klinkt heel hard natuurlijk maar ik was nooit met hem getrouwd als hij niet christelijk was geweest. Dat is ook geen vraag ooit geweest omdat ik hem uit de kerk ken. Maar hoewel inderdaad de basis van onze relatie hieruit is ontstaan is er nu ook zeker veel meer dan dat om voor te vechten. Er zijn zeker dingen die ons binden en daar zullen we ons op moeten concentreren.

Rugby

Humor en luchtigheid is ook een goed punt. Dat moeten we inderdaad ook niet vergeten.

Mijn man snapt inderdaad wel redelijk hoe het voor mij is. Tegelijk is hij helemaal vol van zijn nieuwe 'ontdekkingen' en walst daarom nog wel eens over dingen heen. Hij weet echter ook wel hoe het voor hem was toen hij nog wel geloofde en hij snapt dus ook wel hoe ik me voel.

Het zal voor mijn man wel moeilijker zijn om naar sociale activiteiten mee te gaan omdat hij daar natuurlijk alle mensen kent en hij door hun ook gezien zal worden als een afgedwaalde verloren broeder. Zelfs al zouden ze niks zeggen dan zal hij dat nog wel zo aanvoelen.

Inderdaad zullen we concrete afspraken moeten maken. Ik denk dat wat Tonny schrijft daarin ook past. Misschien wat minder van alles maar dan wel zorgen dat de sfeer goed is.

Zorgvuldig zijn met woorden is ook een goed punt. Mijn man is dat niet altijd. Minder dan ik heb ik het idee. Maar misschien kwets ik hem ook wel. Het is in elk geval iets wat ik hem kan vragen.

' afgedwaalde verloren broeder'

Als ik jou was, zou ik een persoonlijk gesprek aangaan met jullie pastorale ouderling of predikant. Duidelijk aangeven dat je níet wilt dat je man van een dergelijk 'etiket' wordt voorzien. Ook al zien ze dat zo, het is van groot belang voor jullie relatie dat ze beseffen hoe funest die opstelling is als je wilt dat er in informele zien goede contacten blijven bestaan.

Ben inmiddels wel heel benieuwd bij welke kerk jullie horen.

Manieren van geloven

Je noemt in een van je laatste bijdragen de grote plaats die bijbellezen inneemt in je familie. Een uur (!) eerder opstaan om uit de bijbel te lezen, joh, ik denk dat menig dominee voor wie het geloof en omgaan met de bijbel tot zijn werk behoort, daar niet toe komt

Mensen hebben verschillende manieren van geloven, van het beleven van de relatie met God.
Ik zou me zomaar kunnen voorstellen dat een dyslectisch persoon of iemand die gewoon totaal niks heeft met lezen liever muziek luistert, zingt, in de natuur bezig is, van de buitenlucht geniet, mensen bezoekt of praktische hulp biedt.

Samen bidden, net zoiets. Sommige mensen vinden dat dé manier en het teken van geestelijk leven, een ander voelt zich dan geremd: het gebed is toch tot God, en niet per definitie (ook) voor de oren van de medemensen? Gebed is iets intiems, in mijn beleving. Mensen opleggen om samen te bidden kan leiden tot een dubbelleven. Meedoen omdat het hoort, maar je van binnen ongelukkig voelen.

Kijk eens op www.mijnspiritualiteitswijzer.nl. Dat geeft een idee van de verschillen.

Verder: alsjeblieft Asha, geef je kinderen ruimte. Er is niet maar één beste manier. Je zult ontdekken dat ze, als ze ouder worden, zelf op weg gaan. Heb daar vertrouwen in.