Verschillende opvattingen - uit elkaar groeien

Lastig

Ik kan maar 1 ding bedenken. Je man heeft het recht een geloofscrisis te ondergaan. Maar praktisch gezien zou ik hem vragen om de dagelijkse routines niet te verstoren. Al kan ik me voorstellen dat je man ophoudt elke zondag mee te gaan naar de kerk.

Ik ben atheist en mijn man is katholiek. Wij hebben afgesproken om onze kinderen neutraal christelijk op te voeden. Dat wil zeggen dat ik me op de achtergrond hou bij vragen over god. Met kerst en pasen ga ik mee naar de kerk, en verder zorgt mijn man voor hun christelijke opvoeding. En dat vind ik prima. Ik heb namelijk geen problemen met de christelijke normen en waarden.

Misschien kan je man zich op dat punt een beetje terugtrekken?

Enne, huwelijk is volgens mij in voor- en tegenspoed, en bij een persoonlijke geloofscrisis moet je je partner een beetje de ruimte geven om zijn eigen weg daarin te vinden. Geloof kun je niet forceren.

Privé of niet

Asha:
"Ik vind het erg moeilijk om hierin nu mijn weg te vinden en ook mijn man vindt het moeilijk. Uit elkaar gaan zou natuurlijk kunnen maar ten eerste hou ik nog steeds van hem en ten tweede zou een scheiding alleen maar nadelig zijn voor onze kinderen. Bovendien kunnen we wel uit elkaar gaan maar het echte probleem over hoe we onze kinderen opvoeden blijft liggen. Onze families staan aan mijn kant. Ook mijn schoonouders zijn het volledig met mij eens. Ik vind het alleen heel moeilijk om hierin mijn weg te vinden. Ik ben ook bang dat mijn man steeds verder afdwaalt van het geloof."
Het lastige is, dat voor jou als echte christen, geloof geen privé-zaak is. Vanuit privé-oogpunt zou je man zelf zijn weg moeten kunnen vinden -het is zijn geloof, niet het jouwe. Kun je op dit punt over je eigens chaduw heenspringen, en dat accpteren, of niet?
In het laatste geval klom je in het volgende dilemma: als je zo fundamenteel van mening verschilt, wil je dan wel verder met hem? Of is ook het idee van een scheiding ene christelijke brug te ver?

Ik vind het mooi om te lezen hoe jullie dat hebben opgelost. Je hebt gelijk dat mijn man recht heeft op zijn eigen geloofscrisis en dat niemand hem kan dwingen om te geloven of te leven volgens het geloof.

Misschien is het inderdaad een oplossing dat hij meer aan mij overlaat en zich meer terugtrekt. Ik weet niet hoe dat in de praktijk zou moeten maar het zou een uitgangspunt kunnen zijn. Het is zeker iets waar ik over na ga denken. Nu maken we toch wel vaak ruzie hierover dus dat is ook niet goed.

Asha

het lastige is dat jullie bij jullie huwelijk en de komst van jullie kinderen nog wel dezelfde geloofsovertuiging hadden - dat is anders dan een gelovige die al bij de start weet dat hij/zij het leven gaat delen met iemand met een andere levensovertuiging (zelf zou je die keus wellicht niet hebben gemaakt, destijds, maar daar heb je nu niets aan).

Je voelt je alleen staan Asha, en je man voelt hetzelfde.
Ik denk dat het wijs is om hierover gesprekken te hebben met een onpartijdig pastoraal geschoold persoon - niet van je eigen kerk.

Het gaat bij geloof niet om 'gelijk hebben' maar om vertrouwen.

Ik denk dat veel mensen in de loop van hun leven anders gaan geloven - zo gaat dat. Je man raakt er losser van, jij juist niet, je wordt eerder orthodoxer als ik je woorden lees.

Weet je, voor je kinderen hoeft dit allemaal niet zo erg te zijn als je nu denkt. Ook zij gaan een eigen weg. Het is voor jou een nare gewaarwording dat je man er anders instaat dan vroeger - dat is het voor hen misschien ook wel.

Houd het vertrouwen vast dat God de harten van mensen kent.

Het hangt allemaal niet van jou af, ook al zie je nu een christelijke opvoeding met de elementen die je noemt als van doorslaggevend belang.

Probeer het allemaal wat los te laten, laat er geen strijd ontstaan. Dan krijg je alleen maar verliezers - ook bij je kinderen. Ruzies over geloofsverschillen kunnen grote wonden slaan.

veel wijsheid gewenst!

Een beetje meerekken

Je man gelooft nog wel, is dat niet voldoende? Want daar gaat het uiteindelijk toch om bij een geloof. De invulling ervan zijn maar uiterlijkheden.
Mijn vader was niet gelovig en mijn moeder wel. MIjn moeder dwong ons wel om naar de kerk te gaan en daar is het een beetje fout gegaan. Ik denk dat als ze ons gewoon vrij had gelaten dat alles anders gelopen was. De relatie van mijn ouders was niet bestand tegen mijn moeder's dwingend gedrag. Er zullen nog wel meer dingen gespeeld hebben maar zij klampte zich er helemaal aan vast. In het begin van hun huwelijk ging mijn vader wel eens mee naar de kerk en was zij nog niet fanatiek.
Goede normen en waarden zijn meestal wel los te koppelen van een geloof dus daarin zouden jullie samen je kinderen in kunnen opvoeden. Het spirituele gedeelte zou jij voor je rekening kunnen nemen.
Veel sterkte en wijsheid gewenst

Tonny

Wat een ontzettend mooi stukje heb je geschreven. Misschien zouden we inderdaad met iemand kunnen gaan praten die neutraal is. Ik merk dat mijn man ook erg veel moeite heeft met te bepalen wat nu zijn plaats is en hoe hij nu tegenover bepaalde dingen staat.

Mensen veranderen inderdaad maar ik had nooit gedacht dat we zo anders over dingen zouden gaan denken. Er is ook niet echt iets gebeurd wat zijn verandering zou verklaren. Hij is gewoon anders gaan denken over dingen. Een proces wat een jaar of 2 geleden is begonnen maar nu pas de laatste maanden echt impact op mij begint te hebben. In het begin had ik het niet eens door en was het meer iets waar hij zelf mee aan het worstelen was. Nu lijkt hij voor zichzelf meer antwoorden te hebben gekregen en draagt dat nu meer uit naar buiten. Hij wil nu zijn levensstijl aanpassen en dergelijke.

Mieke

Mijn man gelooft wel maar dat is niet meer op een echt Christelijke manier. Zo gelooft hij niet meer dat de bijbel het Woord van God is.

Ik ben het met je eens dat geloof de kern is maar tegelijk is de rest voor mij meer dan uiterlijkheden. Zaken als de bijbel lezen, bidden en kerkbezoek zijn voor mij heel belangrijk en ook noodzakelijk om de kinderen het geloof te leren kennen.

Mijn kinderen kunnen later inderdaad een andere weg kiezen maar ik wil ze wel onze weg meegeven. Voor mij is dat heel belangrijk.

Ik weet niet of ik dwingend ben naar mijn man toe. Misschien wel. Voor mij is mijn geloof het allerbelangrijkste in mijn leven dus dat speelt altijd een rol.

Ik ben het met je eens dat bepaalde normen en waarden zeker gedeeld worden en los staan van het geloof. Er zijn ook zeker dingen die wel delen.

Wat echter wel zo is dat voor mij God altijd het uitgangspunt is. Als de kinderen mij iets vragen geef ik ze altijd de bijbelse visie als antwoord of moedig hun aan om zelf te kijken wat hierover in de bijbel staat.

Ik merk dat mijn man het steeds vervelender vindt dat ik overal dit bijhaal maar voor mij is dat zo natuurlijk. Ik ben zelf zo opgevoed. Mijn man trouwens ook maar hij zegt nu achteraf dat hij moeite heeft met dat zijn ouders hem dwingend in een visie hebben groot gebracht. Dat is echt pas iets van de laatste tijd. Vroeger sprak hij juist altijd met veel respect over zijn opvoeding.

Gezamelijke waarden vinden dat moet wel mogelijk zijn. Misschien dat we samen in elk geval een aantal uitgangspunten zouden kunnen bedenken die voor ons allebei belangrijk zijn.

Samen bidden

Ik vind het heel mooi en heel moedig wat je man meemaakt. maar ik geloof dan ook dat ook de Christelijke God uitgaat van 'het koninkrijk Gods is in u". Als je die woorden van Christus volgt, ga je voelen dat geloofsbeleving vanuit je eigen hart ook directe antwoorden geeft. Voor mij voelt dit juist als een diepe verbondenheid met Christus. In die zin - maar nu vul ik in - kan ik me voorstellen dat je man juist naar een meer persoonlijke beleving van het geloof toe aan het groeien is. Door je hiervoor gevoelsmatig open te stellen, zou jouw geloof ook aan rijkdom kunnen groeien naar direct contact met het goddelijke. Om je diep verbonden te voelen met Christus heb je de bijbel niet nodig. Hij is er altijd. Juist in samenzijn. Juist in gebed. ' daar waar twee of meer in mijn naam verbonden zijn'. En misschien kun je daar samen voor bidden en kijken wat dat doet in jullie leven.
Het zou wel eens iets heel moois kunnen brengen.

Moeilijk

Ik vind het heel dapper van je man dat hij deze twijfels durft te hebben en te uiten, na een christelijke opvoeding en in een omgeving waar iedereen christelijk is. Maar ik kan me voorstellen dat het voelt als tornen aan gemaakte afspraken als hij jullie kinderen niet meer op die manier het geloof wil laten beleven. Het is voor mij als ongelovige lastig inschatten hoe de waarde van het geloof in de opvoeding is. Ik weet wel dat als mijn ex-man ineens gelovig zou worden en dat als waarheid naar de kinderen zou brengen, ik daar echt moeite mee zou hebben. Je kunt er echter niet zoveel aan doen, want hij heeft net zoveel recht op zijn overtuigingen en ideeën als ik.
Is het voor jou ondenkbaar om de kinderen te vertellen dat iedereen zijn geloof op zijn eigen manier mag beleven, en dat de manier van hun vader net zo goed is als de jouwe? Persoonlijk lijkt het me voor de kinderen beter om zelf hun keuzes te maken in de geloofsbeleving.

Mieke

Hoe lief mijn man en kinderen me ook zijn God komt op de eerste plaats. Dat is in theorie overigens makkelijker dan in de praktijk. In het dagelijkse leven nemen talloze kleine en grotere dingen vaak die plaats in.

Echter als ik tussen mijn geloof en mijn man zou moeten kiezen dan kies ik voor mijn geloof.
Ik hoop echter dat het niet zo ver zal komen. Niet alleen van mijn kant uit maar ook van zijn kant. Ik ben namelijk meer bang voor dat hij mij verlaat dan andersom.

Vic

Het zal voor mijn man inderdaad ook niet makkelijk zijn. Hij heeft nu het idee dat hij in zijn jeugd iets opgedrongen heeft gekregen en dat hij nu niet meer weet waar hij voor staat. Hij zegt dat ik niet kritisch na wil denken.

Ik heb inderdaad vooral moeite met het feit dat de basis waarop we getrouwd zijn nu een stuk minder stabiel blijkt te zijn en dat ik me nu aan moet passen aan een veranderde situatie. Ik kan me goed voorstellen dat het andersom precies zo zou werken. Als je samen een gezin sticht en een van de partners wordt plotseling heel religieus dan is dat natuurlijk ook enorm moeilijk.

Mijn kinderen vertellen dat mijn man het geloof op zijn eigen wijze mag beleven vind ik heel moeilijk als dat raakt aan het fundament van mijn geloof. Je kan talloze discussies hebben over allerlei details en daar anders over denken. Kijk maar naar alle verschillende christelijke kerken. Echter de kern van het geloof is voor mij niet iets wat onderhandelbaar is. Ik kan mijn kinderen niet vertellen dat de visie van mijn man even waar is want voor mij is dat gewoon niet zo. Dan zou ik voor mijn gevoel tegen ze liegen.

Nog afgezien van dat ik ook bang ben voor alle praktische implicaties die geloofs afval tot gevolg kan hebben. Mijn kinderen gaan bijvoorbeeld naar een christelijke school en we zijn erg actief bij de kerk. Nu man er veel minder achterstaat wil hij ook met dit soort dingen minderen.

Ik zou willen dat hij zijn geloofscrisis prive kon houden maar ik kan ook van hem begrijpen dat als hij niet meer achter alles staat het voor hem zou lijken alsof hij een leugen zou leven. Een groot deel van ons leven is nu eenmaal met de kerk verbonden.

Meriam

Samen bidden is natuurlijk altijd goed. Ik zal dat zeker voorstellen. Wat de bijbel betreft ben ik het niet met je eens aangezien de bijbel voor mij het woord van God is en dus heel belangrijk voor mij is. Het is de basis van waaruit ik mijn geloof haal en waar ik mijn gedachten op baseer.

Geven en delen

Ik krijg een beetje het idee dat er bij jou weinig ruimte zit om mee te laveren met de veranderde beleving van je man. Is het niet mogelijk om wat ruimte te geven en de visie van je man te accepteren? Je hoeft het er niet mee eens te zijn, maar laat hem die ruimte om er anders over te denken. Je kinderen zullen er ook heus niet slechter van worden als je zegt 'ik geloof dit en papa gelooft dat'. Dan geef je toch nergens een waardeoordeel aan en je geeft niemand gelijk.

Eens met vic

Kinderen kunnen heel goed omgaan met "Papa gelooft zus en mama denkt zo". Voor hen is dat niet wezenlijk anders dan "Papa vindt blauw een mooie kleur en mama houdt meer van rood". En als ze wat ouder worden, gaan ze toch hun eigen standpunt innemen en heb je daar niet veel meer over te vertellen.
Ik zou me meer richten op wat je verbindt met je man dan wat je van hem zou kunnen scheiden of verwijderen. Hoe belangrijk jouw versie van het geloof ook is voor jou, hij heeft recht op zijn eigen visie op en beleving van de wereld. Als hij daarin zoekende is, zou ik hem daar de ruimte voor geven.
Mijn man is gelovig, ik ben dat niet. Tot nu toe hebben wij daar geen grote strubbelingen over gehad. We weten van elkaar hoe we in het leven staan en zijn het over de meeste grote dingen eens of laten elkaar daarin met rust. Leven en laten leven.

Alles heeft z'n tijd

Voor alles is een tijd, ook voor twijfel, meer of minder orthodox leven, meer of minder actief in de kerk.
Je man beweegt langzaam naar een minder orthodoxe geloofsovertuiging, jij naar een meer orthodoxe, en jullie bewegen dus langzaam uit elkaar, maar zonder minder van elkaar te houden.
Jullie omgeving is vrij orthodox en die voelt voor je man als beklemmend. Hij wil wat ruimte zonder zich continu te moeten verdedigen. Jij wil graag je familie en vrienden en sociale kring zo houden, jij voelt je daar goed bij en het zijn per slot van rekening aardige mensen.
Voor de ruimte is het misschien een optie voor je man om op een sport te gaan, dat is zowiezo gezond en verzet de zinnen. Bij veel sporten kom je of tijdens het sporten of daarna mensen tegen en zo kan hij ongedwongen over koetjes en kalfjes kletsen en misschien nog eens een paar leuke kennissen tegen het lijf lopen. Bij sporten hoef je niet alleen aan voetbal te denken, hardlopen, klimmen of misschien schaken zou ook leuk kunnen zijn.
Voor bij jullie thuis is het moeilijker, het grijpt in op hoe jullie tot nu toe je kinderen opvoeden. Jij vindt het prima, hij wil veranderen. Weet je al wat hij zou willen veranderen? Misschien zou je daarover in gesprek kunnen zodat je tenminste weet hoe hij het zich concreet voorstelt. Dan pas kun je er over nadenken en dan pas kun je weten of het voor jou ook acceptabel is.
Het lijkt me wel moeilijk, een man die langzaam een andere richting op groeit en zijn veranderingen ook in het gezin wil doorvoeren.

Tja

"de bijbel voor mij het woord van God is en dus heel belangrijk voor mij is. Het is de basis van waaruit ik mijn geloof haal en waar ik mijn gedachten op baseer. "
Als je inderdaad gelooft dat God zich alleen uit via de bijbel, dan zit het vast. Dan mag en kan je man niets anders doen dan zich te houden aan die regels die door jullie kerk voorgeschreven zijn. Want ook binnen de bijbel zijn er veel zaken voor velerlei uitleg vatbaar. Hoe verklaar je dan 'het koninkrijk God is in u' en 'dezelfde zaken die Ik doe zal u doen, en grotere zaken' (uitspraken van Christus).
Ik ben dan ook altijd zo benieuwd mensen die zo denken een nieuwe Messias zullen herkennen: als Hij niet volgens de bijbel praat, is hij het niet. Bedenk: Christus sprak ook niet volgens de wetten van de toenmalige geestelijk leiders. (bijvoorbeeld de Farizeeërs).
Ik vind het jammer want ik heb het gevoel dat je man juist meer volgens zijn gevoel religie begint te benaderen. En het zou zomaar kunnen zijn dat dat eigenlijk devoter is.

Eenzaam

Oh wat moeilijk. Als ik je verhaal lees, voel ik mee met je man. Wat moet het eenzaam zijn als je een ontwikkeling doormaakt dwars tegen je omgeving in. Want iedereen "staat" achter jou,zelfs zijn eigen ouders. Eerlijk gezegd: Ik zou op zoek gaan naar overeenkomsten,ipv verschillen. En ieder mens maakt in zijn leven een ontwikkeling door. Als je samen wilt blijven, is misschien de truc om met elkaar mee te veren en elkaar eigenheid en ontwikkeling te gunnen.

De bijbel zegt...

Paulus schrijft aan de Efeziërs: Vrouwen, onderwerp u aan uw man als aan de Heer. Want de man is het hoofd van zijn vrouw zoals Christus het hoofd is van de kerk (5:22)

Dus eigenlijk ben jij degene die van het geloof afdwaalt.

Je man gaat het om de uiterlijkheden, het vele bidden en de vele kerkgang. Wees ook kritisch en eerlijk naar jezelf toe, ga je naar de kerk om te laten zien dat jij wel een hele goede christenvrouw bent of ga je naar de kerk om in contact te komen met het hogere. Voed je de kinderen op in het geloof om anderen te laten zien hoe goed jij je kinderen in het geloof opvoed of om dat je oprecht denkt dat het een verrijking voor ze is?
Als christenvrouw is het je plicht om je huwelijk te redden niet om het geloof op de eerste plaats in je leven te zetten.

Krampachtig

De wereld zou een stuk mooier zijn als mensen zich niet zo krampachtig vasthielden aan hun eigen overtuiging en andere overtuigingen gewoon eens respecteerden en accepteerden. De geschiedemis leert dat de meeste conflicten voortvloeien vanuit de geloofsovertuigingen en het onbegrip voor de gewoonten die daarbij horen.
Ik begrijp het niet. Dat voor sommigen God of het geloof op nummer één staat, wil nog niet zeggen dat je je naasten op de een of andere manier ongelukkig moet maken uit Zijn naam.
God discimineert niet en heeft zelfs de ongelovigen lief. Het is niet zo dat jij straks een streepje voor hebt na dit leven op aarde, ook niet als je je huwelijk hebt laten stranden door jezelf heel krampachtig vast te houden aan de gewoonten en de manier van opvoeden, die je zijn aangeleerd vanuit je kerk en je eigen opvoeding. Je man is geen afvallige, hij wil alleen zijn geloof op een andere manier uitten. Het is waarschijnlijk ongelovelijk voor jou, maar als je een klein beetje openstaat voor je man en samen met hem tot een compromis kan komen, waar jullie je beiden redelijk in kunnen vinden, maakt dat je geen slechter mens. En het zou heel waardevol zijn voor je kinderen, want zij groeien op in een gezin, waar men respect heeft voor elkaar en elkaars opvattingen.
Als dit je je huwelijk inderdaad kost, zou je je af kunnen vragen wat dat zal doen voor de toekomstige geloofsovertuiging van je kinderen. Ik ga er van uit dat je graag zou willen dat ze op dezelfde manier hun geloof willen beleven zoals jij doet. De praktijk wijst uit dat veel kinderen later, juist door die krampachtigheid, een andere weg inslaan. Een goed voorbeeld daarvan is je man. Als het vasthouden van jou aan de gewoonten van je geloof, ervoor zorgt dat hun pappa straks niet meer bij jullie woont, zal dat gevolgen hebben voor hun geloofsontwikkeling. Denk daar maar eens over na.
Sterkte.

Vic

Er zit bij mij inderdaad niet zoveel ruimte. Ik ben met een bepaald idee natuurlijk getrouwd en het is heel lastig als het nu anders moet. Inderdaad is het belangrijk om zoveel mogelijk te proberen om het waardeoordeel weg te laten tegenover de kinderen. Tegenover hun neutraal te blijven. Het is natuurlijk dubbel zo lastig omdat de omgeving (school, familie) ook niet neutraal is. Dat zal toch vragen oproepen bij de kinderen. In elk geval is het inderdaad niet mijn taak om te vertellen dat wat papa gelooft niet goed is of zo. Dat zou ook heel pijnlijk zijn tegenover de kinderen.

Mea

Hoe doen jullie dat dan in de praktijk?

Heeft je man geen behoefte om bijvoorbeeld de kinderen naar een school van zijn richting te doen, naar Godsdienstles of een jeugdclub of samen met het gezin te bidden? Hoe vinden jullie daarin een compromis?

Of als de kinderen met bepaalde vragen komen? Vind je het dan niet moeilijk als je man een antwoord geeft wat gebaseerd is op een levensovertuiging waar jij niet veel mee kan? Dat lijkt mij in elk geval erg moeilijk. Natuurlijk verschil je altijd wel van mening. Ik heb ook niet 100% dezelfde mening als mijn ouders bijvoorbeeld. Het lijkt me toch prettig als je dezelfde basis hebt. In elk geval ben ik wel blij om te horen dat het mogelijk is om dat compromis te vinden.

Fransien

Dat is misschien inderdaad niet zulk gek advies. Hij zit natuurlijk ook erg vast in alles waar we zitten. Misschien is het inderdaad voor hem een idee om iets heel nieuws en anders te gaan doen om zijn zinnen te verzetten. Ik zal hem dat zeker voorleggen.

Je hebt ook gelijk dat we in gesprek zullen moeten over hoe hij dingen concreet anders zou willen zien. Daar is hij zelf ook nog niet over uit denk ik. Er zijn dagen dat hij zegt dat hij wil verhuizen zodat we opnieuw kunnen beginnen. Soms zegt hij ook dat alles wil laten zoals het is. Het is voor hem ook lastig om dat precies in te zien aangezien hij zelf in net zo'n soort gezin is opgegroeid als waarin we nu leven. Zijn ouders zijn wel iets strenger dan wij maar heel veel verschillen zijn er niet. Hij heeft dus ook geen voorbeeld van hoe het anders moet.

Meriam

Het zou best kunnen dat mijn man devoter is dan ik. Ik heb daar geen inzicht in want ik weet niet hoe diep zijn (on)geloof zit of heeft gezeten. Hij gelooft overigens nu meer op een wijze dat er wel een God misschien is die alles heeft gemaakt maar hij gelooft niet meer in het Christendom (Jezus als zoon van God die zich heeft opgeofferd om de mensheid te redden)

Het zo maar citeren van bijbelteksten zonder context heb ik niet zoveel mee. De uitspraak het Koninkrijk van God is in u kan je op meerdere manieren uitleggen zoals inderdaad veel in de bijbel. Net zoals je ook veel schijnbaar tegengestelde teksten tegenkomt.

Ik snap twijfel ook wel goed. Ik twijfel zelf ook wel eens aan dingen. Hij is echter dat stadium al voorbij in de zin dat hij nu heel duidelijk iets heeft afgeworpen.

Praktijk bij ons

Voor mij is het belangrijkste in het leven respect te hebben voor elkaar en elkaars denkbeelden.

Wij bidden thuis niet maar lezen wel regelmatig uit de bijbel. Mijn man vaker, maar ik lees weleens met ze uit de nederlandse bijbel. Ik zie het probleem niet om bijbelverhalen te leren. Mijn oudste zoon gaat naar een christelijke school, waar ook gebeden wordt. Ik vind het in de praktijk helemaal niet zo lastig eigenlijk. En als een van mijn kinderen vraagt of jezus na 3 dagen echt uit de dood is opgestaan bijvoorbeeld, dan zeg ik dat ik dat niet zeker weet, maar veel mensen geloven van wel. Kinderen zijn echt flexibel genoeg om met verschillende meningen om te gaan hoor.

Vaste burcht

Het is denk ik goed om ook naar jezelf te kijken. Zelf had je een leven in een vertrouwde gemeenschap met vertrouwde gewoonten, een veilig leven, dat je je kinderen ook zo graag gunt en dat je toch samen met je man bent aangegaan.
Ik kan me voorstellen dat je het als een vorm van ontrouw ervaart dat je man daar nu niet meer achter kan staan.
Het is ook het verlies van een droom die je voor jezelf en je gezin had en dat is heel verdrietig. Een soort rouw eigenlijk. Dat zou je jezelf moeten gunnen. Dat doet niets af aan het feit dat dit jou unieke gezin is met hun unieke vader die een geloofscrisis maar vooral ook een crisis meemaakt hoe hij in het leven wil staan. Het leven dat zich nu voordoet en eenmalig is.
Inderdaad misschien is je man in sommige opzichten devoter als jij. Hij wil die relatie met God op de proef stellen en uitvinden, en daar zijn veel bijbelse voorbeelden van. Het zou fijn zijn als je je man die ruimte zou willen geven en op dit onzeker pad gaan met je man en je kinderen. Opnieuw vorm geven aan jou unieke gezin met een uniek pad. Ik zou er op vertrouwen dat dit iets is tussen jou man en God zelf en dat dat niet jou verantwoordelijkheid is. Wel dat je je man hierin kunt steunen en er voor hem kunt zijn. Hoe je leven samen en met je kinderen ook gaat veranderen want dat lijkt me onvermijdelijk. En jou taak kan zijn een bruggenbouwer te worden tussen jou gezin en de gemeenschap waar je in leeft, te zorgen dat die weg altijd open blijft. Zelf betrouwbaar en biddend te zijn voor je man en je kinderen. En erop te vertrouwen dat je gezin in Gods hand is. Misschien gaat er voor jou ook wel een wereld open waar je in mee kunt groeien.
En waarin je geloof een grote verdieping kan krijgen.

Ariola

Ons hele leven is inderdaad opgebouwd rondom de kerk. Zo ben ik ook opgegroeid. Het is geen bewuste isolatie. Ik heb ook wel niet Christelijke kennissen maar inderdaad niet zo heel veel. Niet bewust maar dat gaat meer vanzelf omdat ik nu eenmaal meer Christelijke mensen tegenkom. Ik weet niet of ik het probleem ben. Ik vind zelf van niet. Mijn man is degene die dingen wil veranderen en dat zie ik dus meer als een probleem. Tijdens onze huwelijksvoorbereiding hebben we over veel zaken gesproken en natuurlijk waren we het niet overal over eens maar dat hoeft ook niet. We hadden echter wel een zekere basis waar we op wilden bouwen en het is aan die basis die mijn man nu wil veranderen. Dat is moeilijk. Ik wil mijn kinderen dezelfde jeugd geven als ik heb gehad.

Voor de kinderen vind ik een eenduidige omgeving inderdaad fijn. Misschien ook omdat ik dat gewend ben van jongsafaan. Ik heb er geen bezwaar tegen als ze met andersdenkenden in aanraking komen maar buitenshuis is natuurlijk anders dan binnen ons gezin. We zullen er inderdaad een weg in moeten vinden.

Sekte?

Brr, ik ben ook wel christelijk opgevoed. Minder met zonde en hel als verdoemende straf... waarom is het bij jullie zo 'verplicht' allemaal. Ik sta volledig achter het eens wat meer vanop een afstand bekijken zoals je man doet. Waarom geven jullie je kinderen niet wat meer de ruimte om vrijer en zonder schuldgevoelens zelf te kunnen beslissen en overdenken wat volgens hen het beste is ? Aub geen brainwash en indoctrinatie maar verstandig uitzoeken... (Nu zal ik wel een monster zijn zeker ?)

Fiorucci

Ik denk ook dat mijn man eenzaam is hierin. Zijn problemen die hij nu heeft met zijn jeugd kan bij niemand echt kwijt. Ik luister wel naar hem maar ik kan er niet zoveel mee. Hij heeft ook geprobeerd hierover met een van zijn broers te praten en met zijn ouders maar dat was ook geen succes. Het is ook lastig voor hem. Dat zal ik ook niet ontkennen.

Op zoek gaan naar wat ons bindt... ja, dat is er natuurlijk wel. Onze kinderen als eerste. Natuurlijk nog wel meer.

Het is vooral dat hij zo radicaal anders is gaan denken wat lastig is. Nuance verschillen zouden geen probleem zijn maar dit is wel een heel radicaal verschil