Verschillende opvattingen - uit elkaar groeien
Na lang aarzelen heb ik besloten om hier mijn verhaal te doen. Mijn man is de afgelopen jaren anders over bepaalde dingen gaan denken en dit heeft direct invloed op ons gezin en ook op mij. Mijn man en ik komen allebei uit een Christelijk gezin. Ik ben Christelijk en mijn man was dit ook altijd. Vanuit dat oogpunt zijn we getrouwd en hebben we kinderen gekregen met als doelstelling om ze binnen het geloof op te voeden. De laatste jaren is mijn man echter steeds meer gaan twijfelen aan het geloof en vooral aan onze manier van geloofsbeleving. Hij zegt dat hij wel in God gelooft maar dat hij niet meer zich kan vinden in de manier waarop wij het geloof beleven. Als het nu alleen om ons tweeen ging dan kwamen er wel uit. Echter gezien dat we ook kinderen hebben wordt dit een stuk moeilijker. Mijn man wil zich steeds meer terugtrekken uit de kerk en het geloof en brengt dat ook over op de kinderen. Gewoontes die we door de jaren heen gehad en van huis uit hebben meegekregen worden door hem in twijfel getrokken. Dat gaat dan om dingen die voor mij heel belangrijk zijn zoals dagelijks samen bidden, bijbel lezen en vrijwilligerswerk voor de kerk doen. Ook de ideeen van mijn man over veel onderwerpen zijn aan het veranderen. Ik ben zelf niet echt veranderd en misschien juist eerder orthodoxer geworden.
Ik vind het erg moeilijk om hierin nu mijn weg te vinden en ook mijn man vindt het moeilijk. Uit elkaar gaan zou natuurlijk kunnen maar ten eerste hou ik nog steeds van hem en ten tweede zou een scheiding alleen maar nadelig zijn voor onze kinderen. Bovendien kunnen we wel uit elkaar gaan maar het echte probleem over hoe we onze kinderen opvoeden blijft liggen. Onze families staan aan mijn kant. Ook mijn schoonouders zijn het volledig met mij eens. Ik vind het alleen heel moeilijk om hierin mijn weg te vinden. Ik ben ook bang dat mijn man steeds verder afdwaalt van het geloof.
Ik weet dat ik geen pasklare oplossing kan verwachten maar ik zou het wel aardig vinden om de gedachten van anderen hierover te horen. In mijn eigen omgeving krijg ik namelijk van iedereen die op de hoogte is gelijk maar dat is niet zo raar want dat zijn ook allemaal mensen van de kerk. Met mensen die verder weg staan heb ik het niet besproken en dat ga ik ook niet doen. Ondanks dat zou ik het wel vinden om de meningen te horen van buitenstaanders.
Tsjor
Wat ik belangrijk vind is om dingen in context te lezen en te balanceren met andere uitspraken uit de Bijbel.
Dus inderdaad de uitspraak 'Tuchtig je zoon, dan is er hoop, zorg ervoor dat hij niet sterft' geeft een indicatie over de opvoeding. Discipline mag nooit zover gaan dat hierbij iemand sterft maar discipine is nodig. Kijken we naar Paulus dan schrijft hij over opvoeding: En gij, vaders, verbittert uw kinderen niet, maar voedt hen op in de tucht en de terechtwijzing des Heren. (Efeziërs 4:6) en Vaders prikkelt uw kinderen niet, opdat zij niet moedeloos worden. (Kolossensen 3:21). Zo is er nog meer te vinden in de Bijbel over opvoeding en kinderen. Denk ook aan wat Jezus zei: Is er soms een vader onder u, die, als zijn zoon hem om een vis vraagt, hem voor een vis een slang zal geven? Of als hij om een ei vraagt, hem een schorpioen zal geven? Indien dan gij, hoewel gij slecht zijt, goede gaven weet te geven aan uw kinderen, hoeveel te meer zal uw Vader in de hemelen het goede geven aan hen, die Hem daarom bidden. (Mattheüs 7:11)
Zo is er nog veel meer te vinden. Door alles samen te nemen en dit alles in het licht te zien van de lessen van Jezus vormt zich een concreet beeld. Hieruit trek ik bijvoorbeeld de les dat discipline belangrijk is in de opvoeding naast liefde, het vervullen van de noden van je kinderen en het geven van een zekere vrijheid als het om kleine zaken gaat.
Dat zelfde geldt voor de uitspraken over het huwelijk. De man is spiritueel leider in het huishouden maar tegelijk staat de bijbel ook vol waarschuwen over niet luisteren naar dwaalleren en het geweten te volgen. Wederom balanceren die dingen zich met elkaar zodat er een beeld ontstaat.
Daarbij wil ik nog aantekenen dat we door het offer van Jezus niet meer gedwongen zijn om ons aan de wetten te houden. Wat ik schrijf is dus ook absoluut niet een kwestie van zo moet het want anders is het een zonde. Dat is namelijk zeker niet in elk geval zo. Het gaat om een persoonlijke afweging die we maken met de Bijbel daarin als leidraad.
Asha
dank je wel voor je uitleg! Het is me nu duidelijker wat je met jouw leefregels bedoelt. Ik waardeer het dat je zo de moeite neemt voor iedereen om te antwoorden!
groetjes
Petra
Nog groter
Asha, ik ben blij te lezen dat je beseft dat we niet aan wetten gebonden zijn, want dat is in andere stukken van Paulus wel het mooiste wat hij schrijft: de stukken over de vrijheid die ons gegeven is.
Heel eerlijk gezegd, als ik je verhaal lees benauwt het me ook, zeker ook naar de kinderen toe. Het komt over als - vergeef me de woorden- een bepaalde mate van dwang om één richting in te leren denken, en dan volgens iets dat al eeuwenlang is vastgelegd. Je zorg om de jongste kinderen die nog niet volhardend genoeg zouden kunnen zijn in het geloof, om wat je kinderen zouden kunnen lezen en zien, voordat ze geleerd hebben wat goed is naar jouw inzicht, dat alles benauwt me ook.
Zelf heb ik enerzijds voor mezelf meer het uitgangspunt dat ik slechts beperkt inzicht heb in wat het goede is, maar dat dat wel het beste is wat ik kan geven, waarbij i voor mogelijk houd dat anderen met andere inzichten eveneens het goede zien. Ik stimuleer mijn kinderen dus om kontakt te hebben met andere mensen en andere inzichten, omdat het hen vormt.
Een aantal beperkende keuzes die ik daarbij maak (rond alcohol, geweldsfilms, seksboekjes etc.) zijn gebaseerd op aspecten van gezondheid, respect voor je eigen lichaam en voor het leven van andere mensen. Het zijn algemene normen die te maken hebben met gezondheid, goede omgang met elkaar en met je eigen leven. Geloven betekent voor mij, dat ik uit kan spreken dat het een God-gezegend leven is.
Opvoeden is voor mij niet het disciplineren van mijn kinderen om zich te gedragen volgens bepaalde normen, maar het aanmoedigen van hen om het hen gegeven leven te leven, daarbij risico's niet te vermijden, maar wel na te denken over wat goed en kwaad is en daar zelf conclusies uit te trekken. In het vertrouwen dat zij in de gegeven omstandigheden, opnieuw en anders dan ik in andere omstandigheden, wijze keuzes zullen maken.
Basisregels, zoals die liggen in de tien geboden zijn prima basisregels, maar het zijn ook evidenties. De gedetailleerde uitwerkingen zijn geschreven voor een bepaalde tijd en het is iedere keer weer een opgave om na te denken hoe het in deze tijd zal zijn.
Voor konkrete normen gebruik ik vooral wetenschappelijke inzichten rond alcohol en hersenvorming al argument. De uitkomst is overigens ongeveer hetzelfde.
Wat mij benauwt is: waar zit de overgang tussen een goedbedoelde en welwillende opvoeding, waarin je je kinderen wil behoeden voor nare dingen, zoals films op televisie of boeken aan de ene kant; en een beperkende, angstige omgang met 'de wereld' aan de andere kant. Ik ben bang dat als je 'zo wil God het' of 'zo staat het in de bijbel' verbindt aan bepaalde konkrete handelingen (bijvoorbeeld bepaalde kleding dragen) dat je dan ander gedrag (andere kleren) ook onmiddellijk moet gaan verstaan als 'tegen God' of 'tegen de Bijbel'.
En dan wordt vrijheid onvrijheid, geloof angst, liefde haat en het leven wordt dan onmogelijk.
Ik denk dat je man dat goed aanvoelt als hij zegt dat hij eigenlijk in deze sociale omgeving geen nieuw leven, geen toekomst op kan bouwen.
Praat toch nog eens goed met je man. Hij kan je vertellen waar het goede wat zijn ouders hebben bedoeld omgeslagen is in wat hij als naar heeft ervaren. Het is belangrijk om daar goed naar te luisteren, omdat het je kan helpen om eenzelfde fout (als je het als fout wil zien) te voorkomen. Het kan dan wel zo zijn dat er in de bijbel staat dat je je kinderen moet tuchtigen, of disciplineren, maar als je daardoor ongelukkige volwassenen krijgt moet je je toch afvragen of je niet aan het dwalen bent. Want het allergrootste is de liefde en de belofte van God ik-zal-er-zijn. De voorschriften zijn alleen maar bedoeld om die liefde gestalte te geven, maar als de voorschriften je daarvan weg halen moet je je toch afvragen of je op de goede weg zit.
Je vraagt je af wat jij nu anders moet doen. Dat is echter geen vraag alleen voor jou. Het is vooral ook een vraag voor je man: wat zou hij nu anders willen doen? Ik vermoed dat hij wat waarden betreft geen radikaal andere keuzes zal maken rond onderwerpen als alcohol etc. Maar het kan wel zijn dat hij zijn keuzes op een andere manier wil motiveren, of dat hij zijn kinderen op een andere wijze hun ethisch besef wil leen vormen, bijvoorbeeld meer door zelf na te denken, zelf te ondervinden, zelf te zien of zelf te lezen. En daar dan over te praten.
Je man is nog zoekende, dus hij heeft geen kant-en-klare antwoorden als je hem gaat vragen waarom hij iets op een bepaalde manier zou willen of wat dan belangrijk voor hem is.
Als ik zeg dat je met hem mee zou moeten gaan op zijn zoektocht, dan is dat om een aantal redenen:
- allereerst natuurlijk dat ik me voor kan stellen dat je zelf wil voorkomen at jouw kinderen op latere leeftijd tot de ontdekking komen dat zij ongelukkig zijn geworden van de wijze waarop ze zijn opgevoed: waar zitten de valkuilen, wat kun je doen om die te vermijden;
- ik geloof niet dat zijn levenswijze op essentiële punten anders zal worden, ongelovigen zijn niet losbandiger, drinken niet meer of minder, liegen niet meer of minder dan gelovigen; zij vinden hun motieven alleen op een andere wijze, dat zou je met een zekere mate van nieuwsgierigheid kunnen volgen en daarover wel met hem in gesprek kunnen blijven vanuit jouw visie;
- en dat dan gedragen door het besef, dat dat Gods genade groter is dan jij en ik kunnen vermoeden.
Zoals ik jouw verhaal lees wil jouw man best met je meedenken over hoe jij nu vorm kunt geven aan een leven en de opvoeding van je kinderen vanuit de achtergrond die hij heel goed kent en waarin hij jou ook waardeert.
Als die openheid en dat respect er wederzijds kan zijn, dan is er een goede basis voor het gesprek met elkaar en voor jullie relatie. En dat is weer de beste basis voor een evenwichtige en liefdevolle opvoeding van de kinderen.
'Met hem meegaan' wil dus niet zeggen dat je moet doen wat hij doet, of dat je alles los moet laten. Maar wel dat alles op een andere wijze tr discussie staat en opnieuw uitgevonden moet worden. Jij vanuit jouw houvast, hij al zoekende naar nieuwe grond onder zijn voeten.
Tsjor
Eigen verantwoordelijkheid
Voor mezelf is een belangrijk moment in mijn ontwikkeling geweest het pamflet van Jean Paul Sartre,'Existentialisme is een humanisme'. Ik las het toen ik 18 was en op het punt stond theologie te gaan studeren. In dat pamflet haalt hij alles weg waar de mens zich achter zou kunnen verschuilen om de eigen verantwoordelijkheid te ontlopen. Uiteindelijk blijft alleen de mens over die zelf verantwoordelijkheid draagt. Een onthutsende kaalslag.
Op een ander manier gaf dat een basis aan mijn geloof: als ik dan zo ontdaan was van alles waarachter ik me kon verschuilen, dan kon ik vanuit die absolute vrijheid ook ervoor kiezen om te leven met God. Zonder dat het me zou belonen, zonder dat ik daardoor beter mens zou worden, zonder dat ik daardoor gered zou worden of iets dergelijks, niet gebaseerd op welke angst dan ook, maar helemaal uitsluitend als beslissing van mij als vrij mens. Deze basis heeft mij nooit meer losgelaten. Overigens vind ik daarvoor ook veel woorden bij Paulus (maar ik ben niet altijd blij met alles wat hij schreef).
Ee ander moment is een preek over de twee bomen in het paradijs, de boom van goed en kwaad en de boom van eeuwig leven. Van beide bomen mocht niet worden gegeven. Vand e boom van de kennis van goed en kwaad aten Adam en Eva toch. Vervolgens worden zij het paradijs uitgejaagd. Iedereen leest dat als straf voor hun zondigheid en ongehoorzaamheid. Oh, God is zeker vertoornd en straft ook, de vrouw met barensweeën en de omdat hij zich in het zweet moet werken om te eten. Maar dat zij verdreven worden uit de Hof heet aan andere grond: 'Nu de mens in de kennis van goed en kwaad als een van Ons is geworden (sic!) wil ik voorkomen dat hij zijn hand uitstrekt en ook van de boom van het leven plukt. Door daarvan te eten zou hij eeuwig blijven leven!"
Ik vind dit nog steeds een fascinerende zin. Enerzijds is het de vraag of het een straf was of een bescherming van ons tegen een leven dat eeuwig zou zijn. En anderzijds het besef dat onze kennis van goed en kwaad weliswaar illegaal verkregen is, maar dat wij daarin op God gelijkend zijn.
Dat geeft mijns inziens een stevige basis onder 'eigen verantwoordelijkheid', maar ook onder wetenschap etc.
Hiermee hoop ik ook enigszins een antwoord te hebben gegeven aan de hele moeilijke vraag van Tinta.
Tsjor
Ja tsjor
Dankjewel.
Ik heb vergelijkbare momenten gehad. Daar ging dan vaak wel een botsing met een dogma aan vooraf, en heel veel en lange twijfels.
Maar voor niets, voor niets ben ik zo dankbaar als voor die ervaringen zoals jij ze ook beschrijft. Dat ik tot mijn geloof mocht komen, dat ik daarbij geholpen mocht worden door de mensen die me geholpen hebben en door de steun die ik gevoeld heb.
Voor mij is de drie-eenheid een enorm beeldend symbool van hoe je het Goddelijke in je leven kunt ervaren, en in mijn zoektocht en in het vinden van mijn plek in het geloof ben ik heel blij geweest met die beelden.
tot zover.
Asha
Jouw man is meer dan ik gewend aan jouw manier van geloofsbeleving, omdat hij zelf tot voor kort net zo geloofde, maar ik kan mij heel goed voorstellen dat die manier van geloven voor hem nu het gevoel geeft dat hij geen lucht kan krijgen. Ik begrijp de kant van je man meer (denk ik) en benader het verhaal ook meer vanuit de kant van je man, eigenlijk omdat ik het gevoel heb dat iemand dat moet doen. Ik vind het nogal dapper van je man om temidden van het gezin en de familie te laten merken dat hij niet meer kan doen alsof hij nog steeds zo stevig gelooft als jij en de verdere familie. Het lijkt me haast nog makkelijker om te vertellen dat je op hetzelfde geslacht valt dan om te moeten melden dat je niet meer gelooft binnen jullie familie. Hij zal zijn ouders nu nooit meer onder ogen kunnen komen zonder het gevoel te hebben dat ze zijn keuzes nooit zullen accepteren. Hij zal áltijd in hun ogen lezen dat het fout gaat aflopen met hem en dat hij een slechte invloed op zijn kinderen heeft. En zijn vrouw maakt het hem niet makkelijker. Wat eenzaam en deprimerend moet dat zijn voor je man. Ik kan mij heel goed voorstellen dat hij vluchtneigingen (verhuizen) heeft.
Ik ben nogal verbaasd door hoe jij totaal lijkt te vergeten dat je niet alleen de beslissingen neemt naar jullie kinderen toe. Ik voel aan dat je een liefhebbende moeder bent, maar ik vraag me oprecht af hoever jij bereid bent om te gaan uit hoofde van je geloof. Je benadrukt de wens om de hartjes van je kinderen zuiver te houden en dat doe je onder andere door wat ze tot zich krijgen te censureren. Kan dat zover gaan dat je op een dag tóch besluit dat je man hun hartje niet zuiver houdt en dus uit hun leven gezet moet worden ondanks dat je nog steeds van hem houdt? De liefde voor een mens is tenslotte van ondergeschikt belang ten opzichte van de liefde voor God...toch?
Als je man besluit deze nieuw ingeslagen weg te blijven volgen dan voorzie jij dat je kinderen dat erg voor hem zullen vinden, maar dat zullen ze alleen vinden als jij ze dat aanleert. Ze zijn nog te jong om die conclusies zelf te trekken. Waarom zou jij je kinderen wél mogen leren dat de denkwijze van je man verkeerd is en het fout met hem afloopt als hij zo doorgaat en mag je man niets vertellen over zijn bevindingen als het aan jou ligt? Heb jij meer rechten binnen jullie gezin?
Kippenvel
Tjor schrijft: 'Op een ander manier gaf dat een basis aan mijn geloof: als ik dan zo ontdaan was van alles waarachter ik me kon verschuilen, dan kon ik vanuit die absolute vrijheid ook ervoor kiezen om te leven met God. Zonder dat het me zou belonen, zonder dat ik daardoor beter mens zou worden, zonder dat ik daardoor gered zou worden of iets dergelijks, niet gebaseerd op welke angst dan ook, maar helemaal uitsluitend als beslissing van mij als vrij mens.'
Amen.
Draadje
Zelden zo'n mooi draadje gelezen als dit. Zo zorgvuldig en respectvol. Ik ben onder de indruk.
Asha
Ik heb het grootste deel van het draadje gelezen. Het lijkt me dat je probeert op een hele zuivere wijze te zoeken naar oplossingen.
Eén ding wil ik je graag meegeven: het valt me op dat jij probeert de controle te houden over een heleboel. Ik herken dat, ik kom uit een gereformeerde setting met super-orthodoxe ouders. De laatste tijd heb ik echter mogen leren de controle los te laten en meer te vertrouwen dat God "niet loslaat wat zijn hand begon".
Hij is groter dan jouw angst, zijn oplossingen zijn jouw oplossingen waarschijnlijk niet, maar zijn doel is altijd jouw heil en dat van je man en je kinderen.
Als je daarop vertrouwt, krijg je innerlijk ook meer de ruimte om mee te bewegen in dingen die anders zijn dan anders.
En een van de dingen die je kinderen dan ook mogen leren is dat God niet een hele strenge Vader is, maar juist een liefdevolle die iedere stap met je meegaat, ook als je het anders doet dan de rest van de gemeente.
Agchie
Kaaskopje
Jij hebt zelf een soortgelijk process meegemaakt als mijn man dus ik snap dat je het meer van zijn kant ziet. Dat is alleen maar goed want in mijn directe omgeving zullen maar weinig mensen het van zijn kant kunnen en willen benaderen. Ik moet zeggen dat ik dit ook niet goed kan.
De familie doet het overigens alleen maar uit liefde. Ze willen gewoon graag dat hij in het licht blijft leven zoals mijn schoonmoeder het uitdrukt. Ze bedoelen het niet slecht en ze zullen hem ook zeker niet laten vallen.
Ik weet dat mijn man ook recht heeft om over de kinderen te beslissen maar ik zeg eerlijk dat ik in deze kwestie vindt dat ik moreel gesproken meer in te brengen heb. Het is namelijk niet zo dat we nu pas gaan trouwen en nu aan het onderhandelen zijn over ons huwelijksleven. We zijn in de kerk getrouwd en hebben een belofte gemaakt aan God om naar Zijn Woord te leven. We hebben ten opzichte van God beloofd onze kinderen Christelijk op te voeden. Dat is geen belofte die ik lichtvaardig heb gemaakt. Mijn man heeft geheel uit vrije wil diezelfde belofte gemaakt. Goed hij komt daar nu op terug maar dat is pas later. Het is alsof we een contract hebben gesloten wat mijn man nu eenzijdig wil verbreken. Ik neem mijn belofte tegenover God echter zeer serieus en ik zal er dus alles aan doen om mijn kinderen inderdaad een Christelijke opvoeding te geven. Die belofte is inderdaad belangrijker dan enige belofte die ik aan een ander mens kan maken. Maar ook op menselijk niveau zou ik zeggen dat mijn man ingaat tegen gemaakte afspraken en dat mij dat dus moreel gezien meer recht geeft. Ik vraag tenslotte niet om iets anders dan we hebben afgesproken. Nu wil ik best kleine praktische dingen veranderen maar de hele grondslag van mijn leven kan ik niet veranderen alleen omdat hij nu anders is gaan denken.
De liefde voor God komt inderdaad op de eerste plaats maar nee ik ben niet van plan om tussen mijn kinderen en hun vader in te gaan staan. Ik zou alleen tussen mijn kinderen en hun vader in staan als ik zou denken dat zijn aanwezigheid hun mentaal of fysiek veel kwaad zou doen. Dat is echter niet zo. Ook als hij niet gelooft in God en ook als mijn kinderen daardoor twijfels krijgen dan denk ik dat het uiteindelijk alsnog beter is dat ze gewoon met hun moeder en vader in een huis wonen. Ik wil dan ook zeker niet gaan scheiden. Dat kan ik ook niet verantwoorden tegenover God of tegenover mijn kinderen of zelfs tegenover mezelf.
Tsjor
Dwang naar de kinderen toe ervaar ik zelf niet zo. Ik ben niet heel veel anders opgevoed. Mijn eigen ouders zijn trouwens strenger en meer van de regels dan ik. Daar was meer dwang maar ook als kind heb ik dat nooit zo ervaren. Naar mijn kinderen toe komt het denk ik ook niet als dwang over. Het gaat meer allemaal natuurlijk zo. Ze zijn natuurlijk nog jong en verder zitten ze ook in een Christelijke omgeving. In de praktijk vragen ze eigenlijk nooit om dingen die niet mogen. Dat is natuurlijk ook omdat ze beschermd worden opgevoed. Ze komen met heel veel dingen gewoon niet in aanraking. Ik vind het juist mooi om te zien hoe puur en makkelijk ze in het geloof staan en in het leven staan. Er komt in de praktijk echt nauwelijks dwang aan te pas. Ik ben me bewust dat dit vooral komt omdat ze ook niet een wereld verkeren waar ze met van alles worden geconfronteerd wat niet mag. Ik dwing dus helemaal niet zo veel af vind ik zelf.
Inderdaad kan je op een seculiere weg ook bij dezelfde conclusies uit komen als het gaat om bepaalde dingen zoals seks en geweld. Dat zou ik ook nooit ontkennen. Genoeg seculiere mensen die betere normen en waarden hanteren dan sommige Christenen.
Het is ook echt niet zo dat op een bepaalde manier kleden je beter is. Dat kan best naast elkaar bestaan. In onze kerk heb je families waar de vrouwen alleen rokken/jurken dragen en families waar bij dat helemaal niet zo is. Je hebt mensen die zich heel hip kleden in het dagelijkse leven en waar de vrouwen er best sexy bijlopen en gezinnen waarbij dat helemaal niet zo is. Het ene is niet ¡¥fout¡¦ vind ik maar ieder komt op zijn eigen wijze tot inzicht. Over dat soort details hoef je ook geen intensieve discussie aan te gaan want voor mij zijn dat soort dingen bijzaak. Ik heb er wel een mening over maar ik denk niet dat die mening perse de waarheid is. Alleen als iets echt zwart op wit geschreven is en niet voor meerdere interpretaties vatbaar dan is het voor mij de Waarheid; ongeacht wat mijn eigen mening vervolgens is. Over zaken als boeken/films staat weinig in de bijbel dus daarin probeer je vervolgens een eigen weg te vinden. Voor de kinderen maak ik de keuze om veel wereldse invloeden buiten te sluiten. Er blijft immers nog genoeg over. Later kunnen ze dan met een sterke basis de wereld verkennen. Leeftijd maakt hierin natuurlijk ook wat uit. Een 14 jarige kan best besluiten een boek te lezen waar wij niet achter staan. Die heeft een leeftijd dat ze zelf daarin meer autonomie krijgen. Mijn kinderen zijn jonger dus die confronteer ik gewoon nog niet met heel veel dingen en ze zijn te jong om daar zelf naar op zoek te gaan. Elke ouder zal dat trouwens wel doen maar sommige ouders meer dan andere ouders. Ook seculiere ouders zullen kinderen verbieden om een film te zien met bijvoorbeeld veel geweld. Wij gaan dan wat verder dan de meeste mensen maar dat kan ook juist heel bevrijdend zijn.
Ik wil er overigens zeker wel voor open staan om met mijn over zijn jeugd te praten. Het is alleen ontzettend moeilijk voor mij om dit te doen zonder in de verdediging te schieten. Omdat onze families best op elkaar lijken voelt het ook als kritiek op mijn ouders (al is dat niet zo bedoeld). Er zit gewoon heel veel achter waardoor het moeilijk is om luchtig hierover te spreken met elkaar. Voor mijn kinderen zou ik eigenlijk best dezelfde opvoeding willen als mijn (schoon)ouders ons hebben gegeven. Natuurlijk neem ik niet elk detail over van mijn ouders of schoonouders (ik sta niet om 5 uur op om een uur bijbel te lezen bijvoorbeeld ļ) maar de basis heb ik zelf als goed ervaren. Dan is het lastig om te horen van mijn man dat hij dingen anders heeft ervaren. Hij vindt bijvoorbeeld dat zijn ouders te kortaf waren, te weinig luisterden naar hem en ook te streng waren. Dat van dat luisteren klopt wel, dat doen wij ook anders maar zoals ik tegen mijn man zeg dat was ook een andere tijd. Men luisterde sowieso wel minder naar kinderen. Als hij concrete voorbeelden noemt snap ik soms wel wat hij bedoeld maar vaak vraag ik me ook af hoe iemand daar 20 jaar later nog mee kan zitten. Natuurlijk heeft hij ook wel door dat ik dat denk ook al zeg ik het niet dus dan voelt hij zich nog meer onbegrepen. Dat snap ik maar tegelijk wil ik ook niet hypocriet zijn tegenover hem. Dan zou ik hem ook niet serieus nemen tenslotte.
Het is ook lastig want ik wil best op bepaalde punten meeveren maar wie ik ben en wat ik ben kan ik niet veranderen. Hij ook niet vrees ik dus mijn hoop is dat we toch een manier kunnen vinden om het leefbaar te houden zonder dat we een dusdanig compromis sluiten dat we er ongelukkig van worden.
Agchie
God is inderdaad een liefdevolle Vader maar daarnaast ook een rechtvaardige Vader en God wil dat we bewust voor Hem kiezen. Ik vind het moeilijk dat mijn man dit niet kan maar ik kan dat deels loslaten omdat uiteindelijk inderdaad zijn Liefde groter is dan ik me kan voorstellen. Wat de kinderen betreft vind ik het anders omdat ik wel degelijk vind dat het mijn taak is om ze (liefdevol) naar het geloof te wijzen. Heel lastig in elk geval.
Ik vind het nog steeds erg moeilijk om concreet te bedenken hoe we ons leven anders kunnen maken zodani g dat mijn man er ook vrede mee heeft. Ik kan niet goed denken buiten de kaders want dat is al wat ik ken en ook al wat ik wil kennen. Daarnaast geeft mijn man het ook nog niet goed aan. Ja, hij heeft soms wilde plannen van verhuizen en dergelijke maar goed er moet toch iets van een tussenweg mogelijk zijn. Ik zie het alleen concreet nog niet voor me.
Concreet
Lijkt me toch een ander netwerk opbouwen, met mensen die niet betrokken zijn bij de kerk. En daar kun je ook in meegaan, ook al ben je gelovig. Ik heb vrienden die joods, islamitisch en christen zijn, en met allen kan ik over van alles en nog wat praten. Er zijn zat mensen die niet gelovig zijn, die wel respect kunnen hebben voor je geloof. Die kun je proberen te vinden.
Asha
Het is niet altijd goed om star met afspraken om te gaan. Er zijn situaties denkbaar dat het niet realistisch is om iemand aan een afspraak te houden. Je man moet in principe op élk vlak het gevoel mogen hebben dat het wijzigen van een afspraak op zijn minst bespreekbaar is. Als je op 24 jarige leeftijd vanuit een bepaalde overtuiging een afspraak hebt gemaakt, is het heel goed denkbaar dat je na verloop van tijd op die afspraak terug moet komen, omdat je van mening bent veranderd. Ik vind dat om eerlijk te zijn normaler dan wanneer je nooit meer terugkomt op opvattingen, of beslissingen die je op jonge leeftijd hebt genomen.
Aan een kant begrijp ik je uitspraak dat je meer rechten zou hebben omdat jij je nog steeds aan de afspraken houdt, maar vind je dat zelf ook niet een beetje naar overkomen? Op die manier kun je toch niet samen de toekomst in?
Je zou kunnen stellen dat je man op geloofsgebied rond jullie huwelijk nog deed wat van hem verwacht werd. Daarna is hij zich er beter in gaan verdiepen en heeft nu na al die tijd eigenlijk laten zien dat hij volwassen is. Hij heeft los van zijn ouders een beslissing genomen. Dat die beslissing voor jou niet leuk is, dat geloof ik graag, maar het geeft je niet het recht om je 'superieur' op te stellen.
Verwachtingen
Onlangs las ik het gedeeltelijk autobiografische boek van peter ter velde. Niet perse literair een goed boek, er is best wat op aan te merken, maar de thematiek past in wat je man doormaakt. Ook deze man groeide op in een evangelisch gezin en wilde oprecht leven in wat daar gebruikelijk was, wilde dat ook zo voelen van binnnenuit. Nam grote beslissingen die pasten bij de verwachtingen in het ouderlijk gezin.
Maar het lukte niet en leidde tot een diepe crisis.
Onderschat niet wat je man doormaakt. Terug kan niet. Terug bestaat zelfs niet, we zijn in het leven onderweg. Mensen veranderen. Dat is nu eenmaal zo. Voortschrijdend inzicht.
Hij heeft samen met jou beloofd jullie kinderen gelovig op te voeden. Nu ziet dat er voor hem anders uit. Dat heeft hij niet expres gedaan, dat is een zoektocht.
Ik kom terug op wat ik eerder in deze draad schreef. Zoek een wijs iemand buiten jullie geloofsgemeenschap om samen te praten, iemand die jullie allebei serieus neemt. Vastbijtend in eigen gelijk sta je stil. Versteend.
Asha, sterkte, het is hartstikke lastig maar beslist niet hopeloos, zoals anderen in deze draad al vertellen uit hun eigen leven.
Kaaskopje
Op een afspraak terugkomen kan maar eenzijdig vind ik dat niet kunnen. Daarnaast heb ik ook een belofte gemaakt aan God. Dat mijn man die belofte niet meer belangrik vindt, dat is tussen hem en God. Daar sta ik buiten. Ik heb echter ook zo'n belofte gemaakt en ik neem die serieus. Ik moet dus mijn beslissingen nemen vanuit die belofte. Ik kan dus wel deels met mijn man meeveren maar alleen in zoverre dat het niet tegen mijn beloftes in gaat.
Het komt misschien inderdaad wat hard over maar voor mijn gevoel heb ik inderdaad moreel meer rechten. Wat dat in de praktijk betekend weet ik echter ook (nog) niet. Het enige wat ik weet is dat de beloftes die ik aan God heb gemaakt nog steeds hetzelfde zijn en dat ik die zo goed mogelijk zal kunnen nakomen.
Mijn man was volwassen toen hij trouwde en hij kan nu moeilijk claimen dat hij alleen alles heeft gedaan omdat zijn ouders dat van hebben hem verwacht. Hij heeft die beslissingen als volwassen man genomen en kan zich dus nu niet gaan verschuilen achter zijn jeugd. Daar heb ik serieus niet zo veel geduld mee. Ja, natuurlijk is niet alles even leuk geweest en natuurlijk hebben zijn ouders fouten gemaakt. Wie niet? Hij kan moeilijk nu nog daar rechten aan ontlenen.
Ik ben me bewust dat dit vrij hard klinkt maar ik kan heel slecht tegen slachtoffer gedrag en ik vind dat hij dit nu soms toont.
Hij kan afspraken gemaakt me mij best eenzijdig verbreken maar tegelijk kan hij mij niet dwingen me niet dwingen om die afspraken ook dan maar niet na te komen.
Andere vrienden maken is misschien wel een goed idee. Dat is ook prima. Ik wil heus niet alleen omgaan met mensen uit de kerk. Ik ken nu eenmaal bij iedereen via de kerk maar ik heb ook wel wat kennissen van daarbuiten. Als mijn man meer activiteiten buiten de kerk gaat ondernemen zal hij misschien ook meer mensen ontmoeten en hopelijk dan zo ook wat vrienden maken. Dat is inderdaad wel goed voor hem. Dan wordt hij ook niet steeds geconfronteerd met de kerk.
Tonny
Ik zal dat boek eens opzoeken. Misschien kunnen we dat samen gaan lezen. Dat geeft ons misschien wat aanknopingspunten.
Ik ben ook zeker van plan om met een buitenstaander te gaan praten. Na de vakantie wil ik kijken of we iemand kunnen vinden.
Aan de hand van deze discussie heb ik al een paar dingen besloten:
1) ik ga tegen mijn man zeggen dat hij kan proberen een activiteit te vinden buiten de kerk om; op deze manier kan hij met iets anders bezig zijn.
2) ik ga voorstellen dat we met een neutrale derde gaan praten. Ik weet niet hoe hij hierover zal denken maar ik kan het in elk geval voorstellen.
3) Om het niet al te zwaar te laten zijn wil ik proberen om samen met de kinderen wat meer activiteiten te ondernemen buiten de kerk om.
Bijbellezen
Was bij vrienden op bezoek. Voor de maaltijd werd een stuk uit de bijbel gelezen. 2 koningen 10, Jehu laat het hele koningshuis van Achab uitmoorden. Afschuwelijk verhaal met gruwelijke details. Beelden van de moorden in de kerk van Rwanda flitsten door mijn hoofd. Dochter van 14 was erbij. zij is 'werelds' opgevoed, kijkt wat ze kijken wil, leest wat ze lezen wil. Toch keek iedereen met enige gêne naar haar. Sommige verhalen moet je niet willen lezen, alhoewel ik snap dat het lastig is om te bepalen wie dan bepaalt wat je wel of niet leest.
En ik moest natuurlijk aan deze discussie denken.
Tsjor
Eigen verantwoordelijkheid
'Ik dwing dus helemaal niet zo veel af vind ik zelf.' We kunnen twisten over het woordje 'dwingen' maar wat je daarvoor beschrijft is eigenlijk wat ik bedoel: je kinderen hebben geen enkele ander mogelijkheid om te leven of te denken. Er is maar één goede weg en dat is de weg die jij ervaren hebt in je jeugd (eigenlijk heeft het niet eens zoveel met geloven te maken).
Je zou van je man kunnen horen hoe zo'n jeugd en opvoeding ook beklemmend kan zijn. In een ander bericht doe je daar wat badinerend en negatief over (zit je daar nu nog mee, slachtoffergedrag, etc.).
Dat hij als volwassen man alles wilde doen om aan de verwachtingen van zijn ouders tegemoet te komen, dat komt vaker voor. Homoseksuele menen trouwen soms heteroseksueel om die reden. De stap om eruit te gaan is voor je man ook nogal groot: zijn ouders vinden dat hij uit het licht valt, hij wordt als verloren beschouwd, jij wil eigenlijk hebben dat hij zijn nieuwe zienswijze niet inbrengt in de opvoeding van de kinderen etc. Met andere woorden het vereist nogal wat moed om toch eindelijk ervoor uit te komen dat je leven een andere weg in slaat. Het jammere voor hem is dat hij in zijn omgeving geen andere mogelijkheid krijgt aangeboden om als gelovig mens te leven, het is óf deze wijze, óf niet. Als je bovendien geen andere levenswijze hebt leren kennen in je leven, dan is het moeilijk om te bepalen welke richting je dan wel uit wil.
Je bent erg betrokken bij je ouders en dat is mooi, maar jij bent ook volwassen geworden, je keuzes zijn niet meer de keuzes van je ouders, het moeten je eigen keuzes worden en als de tijd verandert (voor je man zie je dat wel als hij over de negatieve dingen praat) dan zal dat ook van jou andere keuzes vragen. Wellicht ook keuzes die jouw ouders niet begrijpen. Als volwassene kun je je in elk geval niet meer verschuilen achter je ouders.
In die zin zou het goed zijn als jullie samen op een andere plek opnieuw zouden kunnen beginnen. Je hebt al aangegeven dat je dat niet wil vanwege je ouders en je broer. Dat zijn keuzes die je maakt.
Het belangrijkste van het gesprek met je man (dat niet luchtig, maar zeer serieus zou moeten zijn) is niet zozeer jouw gevoeligheid (wat hij zegt is kritiek op de opvoeding van je (schoon)ouders) maar goed luisteren omdat je wil voorkomen dat je zelf met de opvoeding in de valkuil trapt waarin je man nu terecht gekomen is. Hoe voorkom je dat je kinderen later, en dan pas echt op latere leeftijd, op eenzelfde wijze terugkijken en zich afkeren van alles wat je dierbaar is, inclusief van jou als ouder? Daar kun je met je man over praten, want hij weet waar de valkuilen zitten en hij weet hoe zwaar het is om anders te kunnen en te mogen denken.
Op dit moment bied je je kinderen nog geen enkele ruimte voor een meerkleurige levenservaring en levenswijsheid. Ook niet voor een andere Godservaring. Je kinderen kunnen en mogen nog niet anders denken en leven dan wat jij bepaalt vanuit jouw opvoeding. Dat je kinderen er geen moeite mee hebben op dit moment is evident, ze weten echt niet anders en ze zullen goed aanvoelen dat er ook geen andere vragen of denkwijzen toegelaten worden. Als de kinderen een vraag hebben zeg jij: wat staat er in de bijbel. je kunt ook zeggen: wat denk je zelf.
Ik had dit berichtje als titel mee willen geven 'totalitair', want daar doet je beschrijving toch wel aan denken: een totalitair systeem, waarin alles bepaald wordt; zoals alle totalitaire systemen opgezet om het goede te doen. En zolang je meedenkt en meeleeft in dat systeem is het ook goed. Maar zodra je daarbuiten wil gaan staan is het hardvochtig en kwaad. Jij ervaart het niet als kwaad, je man heeft bepaalde aspecten wel zo ervaren. Het ergste wat je nu kunt doen is dat bagatelliseren en er niet naar luisteren.
Daar tegenover staat een opvoeding die staat in het teken van eigen verantwoordelijkheid en eigen keuzes leren maken. Dat is iet anders dan één mogelijkheid aanbieden. Het vraagt meer van de opvoeders en van de kinderen. Maar het voorkomt dat mensen op volwassen leeftijd heel radikaal moeten breken.
Ik geef het berichtje toch maar de titel mee die ik er nu aan gegeven heb.
Tsjor
Wat nu
Asha, ik struikel er toch over. Bij de punten die je opnoemt (wat op zich al belangrijke punten zijn) schrijf je onder 1: tegen mijn man zeggen dat hij kan proberen... en onder 3. wil ik proberen om samen met de kinderen...
De intentie is goed, maar het komt gewoon niet zo goed over. Nogmaals: de kinderen zijn niet van jou. Je man is hun vader en dat vaderschap is niets iets wat hem gegund wordt door jou op basis van morele overwegingen. Je kunt het dus ook niet intrekken op basis van morele overwegingen.
Je kunt wel met je man in gesprek gaan over de vraag wat hij nu belangrijk vindt in de opvoeding van zijn kinderen. Wellicht kan hij de kinderen meenemen naar nieuwe activiteiten buiten de kerk. Naar sportclubs bijvoorbeeld. Zonder je eigen authenticiteit te verliezen zul je hem toch ruimte moeten geven om te zoeken naar een andere manier van leven. En van vader zijn.
Ik wil nog even terugkomen op wat je schrijft over de belofte en jouw morele recht. Je man heeft die belofte gedaan toe hij nog niet de moed en/of het besef had dat je ook op een andere wijze kunt leven (en geloven). Hij was nog niet los van de verwachtingen van zijn ouders. Nu is hij dat wel. Wat er nu gebeurt is dat jij in feite één wijze (jouw wijze) van invulling geven aan die belofte als norm geeft, hij zou op die manier moeten handelen. Wat hij verdient is de tijd en de kans om zelf uit te zoeken en te bepalen op welke wijze hij die belofte inhoud zou willen geven. Er zijn namelijk nog heel veel andere manieren waarop je kinderen kunt opvoeden. Voor hem zal dat een zoektocht zijn. Het eenvoudige 'wat staat er in de bijbel' zal plaats moeten maken voor 'wat denk je zelf' en daarbij zal het voor hem een zoektocht zijn in hoeverre hij bepaalde dingen uit zijn opvoeding en uit de bijbel nog mee zal willen nemen.
Ik zou jullie beiden toewensen dat je daarover in gesprek kunt komen met elkaar. Maar een voorwaarde daarvoor is wel, dat jij beseft dat je nu leeft en ouder bent, met deze man. En niet met je ouders en schoonouders, niet in de tijden van weleer. Een eerste stap zou al zijn als je het niet als aanval ziet en niet gaat verdedigen. Dat is geen goede basis voor een eerlijk gesprek. Een tweede stap is wat lastiger, je zou dan moeten kunnen zeggen wat jij denkt en belangrijk vindt, dus niet wat de bijbel zegt, maar wat jij wil zeggen. Bijvoorbeeld: dat jij jouw opvoeding als prettig hebt ervaren zegt iets over opvoeding en niet zozeer iets over God. Wat heb je dan prettig ervaren? Ik kleur het maar even wat in, bijvoorbeeld dat alles een bepaalde zekerheid had, dat niets ter discussie stond, of dat er een bepaald dagritme was. Over dat soort punten kan het gesprek met je man dan gaan: hoe belangrijk zijn zekerheden voor kinderen en in hoeverre moet je kinderen ook confronteren en leren omgaan met onzekerheden; welk dagritme zouden jullie nu samen willen vasthouden etc. Vanaf 'bijvoorbeeld' is maar een willekeurige invulling, je zult je eigen woorden moeten vinden.
Tsjor
Koud
Ik heb het toch wel erg moeilijk met je houding naar je man (en je kinderen). Koud, streng, narcistisch, zonder warmte, denk je echt dat God zo een koude houding op prijs stelt ? Zou Hij niet veel liever een liefdevolle benadering zien ?
Je man heeft een heel moeilijk proces achter zich, bewonderingswaardig dat hij dit vanuit zijn opvoeding en situatie zo gedurfd heeft, Je man wist dat zijn omgeving hem als 'bedorven' zou aanzien, toch heeft hij het voor hem 'ware licht' gezien en gevolgd .
Er moet een groei zijn in het leven, als je foto's ziet van toen mensen pas trouwden, en toen ze hun zilveren of gouden bruiloft vierden dan zie je dat God hen ook uiterlijk een hele verandering heeft laten ondergaan, ze zien er meer geleefd en getekend uit, Ook in de Middeleeuwen verliep alles volledig anders dan nu (om van de oertijd nog te zwijgen) Alles is gemaakt om te veranderen, zich aan te passen, in harmonie te kunnen blijven. Starheid is in mijn ogen een lelijke eigenschap
Jij vindt jezelf zonder verpinken de enige juiste, jij weigert in hem iets van een slachtoffer te zien, maar je stelt jezelf wel op als een koele beoordelaar, op het krengerige af (ik krijg weer het beeld van de gefrustreerde schijnheilige liefdeloze nonnekes uit mijn jeugdjaren voor ogen)
Volgens mij is voor je man het niet uit te houden, je laat hem niet zichzelf zijn, wilt niet toekijken naar de weg welke hij volgt, jij werkt hem buiten op een koude manier 'te nemen of te laten' (welke God zeker niet wilt) Terwijl je zegt dat je nergens je eigen hersens voor gebruikt maar alles uit de bijbel haalt en je dus ook nog eens de verantwoordelijkheid van zulk gedrag bij God neerlegt ipv bij jezelf...
Met zo een houding zal je man op een bepaald moment niet anders kunnen als jou te verlaten, De kans is groot dat bij een neutrale rechtbank voor het beste van de kinderen het hoederecht aan de vader gegeven zal worden omdat het bij de moeder te besloten, extremistisch eng is...
Narcis
Zolang Asha niets wil toegeven kunnen we eigenlijk evengoed tegen de bomen praten,
Jouw kinderen zijn je kinderen niet, en je man is ook niet je eigendom, Zolang je niet de mooie kanten van je man op de eerste plaats wilt zien, en je enkel op een verkeerde manier met de bijbel blijft zwaaien heeft het geen zin en maak je je gezin stuk (harde woorden maar als je van je man niets in slachtoffer rol wilt zien, ga ik ervan uit dat jijzelf dat ook liever zo krijgt) In mijn ogen is je man een veel warmere man, staat God wel nog achter hem en zal hij zijn geluk nog wel vinden
Waarom wil je niet anders?
Hoi Asha,
Uit jouw antwoord valt me de volgende zin op:
"Ik kan niet goed denken buiten de kaders want dat is al wat ik ken en ook al wat ik wil kennen."
Waarom WIL je niet buiten de kaders kijken die je kent? Uit eigen ervaring weet ik dat de bekende kaders het veiligste voelen, maar hoe weet je dat de juist/beste kaders hebt? Juist in de bijbel wordt ruimte gegeven om te onderzoeken wat het goede is, je mening te vormen. Als je goed kijkt naar de apostelen zie je dat ze zich ook totaal niet aan de hen bekende (Joodse) kaders hielden als de omstandigheden daarnaar waren. Jezus zelf deed dat niet eens.
Als je de kaders vasthoudt dat God de Schepper van de wereld zijn Zoon heeft gezonden om de relatie tussen Hem en de mensheid te herstellen. Dat de Bijbel Gods woord is. Dat God zoveel van je houdt en dat je echt vrij bent (galaten 5). Dan mag je zonder egoistisch te worden, gewoon samen op zoek gaan naar de ruimte die Hij je geeft. En die ruimte is onvoorstelbaar veel groter dan jij je kunt voorstellen. Juist God is een God van creativiteit en ruimte, kijk maar naar de natuur....onvoorstelbaar zoveel variatie, kleur en ruimte daarin is gemaakt!
Zelf vind ik het nog altijd wat eng om op zoek te gaan naar die ruimte....De laatste tijd ben ik me heel erg bewust geworden van die angst en ben ik op zoek naar de oorzaak van die angst. Het werkt bevrijdend om onder ogen te zien dat mijn angst voortkomt uit angst voor afwijzing door familie/vrienden, angst voor een God die me zal afwijzen als ik buiten de gebaande paden loop....ik heb mogen ontdekken dat ik inderdaad sommige familie en vrienden kwijtraakte, maar dat ik er zulke mooie contacten voor terugkreeg. En dat God veel dichterbij gekomen is, nu ik de ruimte genomen heb om zelf mijn beeld te vormen.
Groet,
Agchie
Oef
Asha, jij schreef dit: 'Mijn man was volwassen toen hij trouwde en hij kan nu moeilijk claimen dat hij alleen alles heeft gedaan omdat zijn ouders dat van hebben hem verwacht. Hij heeft die beslissingen als volwassen man genomen en kan zich dus nu niet gaan verschuilen achter zijn jeugd. Daar heb ik serieus niet zo veel geduld mee. Ja, natuurlijk is niet alles even leuk geweest en natuurlijk hebben zijn ouders fouten gemaakt. Wie niet? Hij kan moeilijk nu nog daar rechten aan ontlenen.'
Oef, daar ben ik het zo mee oneens. Natuurlijk kun je pas later in je leven, je jeugd, je opvoeding en de gevolgen die ze voor je hebben anders gaan zien. En dan komt dat wel door je jeugd. Als je in een orthodoxe omgeving opgroeit, waarin zelfstandig denken ontmoedigd wordt, met sterke ouders die zwaarwegende normen en waarden op je uitoefenen, dan kun je geestelijk nog niet volwassen worden. Om te groeien is er ruimte nodig.
Dat is niet slachtofferig, dat is niet zwak. Dat is juist sterk. Dat is juist eerlijk en oprecht.
Ik zelfs dit jaar nog tot inzichten over mijn jeugd gekomen, die mijn beleving ervan sterk veranderd hebben. Ik ben 43. Dat mag hoor. En natuurlijk heeft het weinig zin om mijn ouders die dingen nog te gaan verwijten. Maar ik mag er wel voor waken, dat ik bij mijn kinderen niet dezelfde fouten maak. Daar groeien wij namelijk van.
Ik vind dat je je man niet eerlijk behandeld, als je zo over hem spreekt.
Nog een vraag
Deze zin valt me op:
"Het enige wat ik weet is dat de beloftes die ik aan God heb gemaakt nog steeds hetzelfde zijn en dat ik die zo goed mogelijk zal kunnen nakomen"
Wat heb je God precies beloofd? Is dat dat je de rest van je leven 2 keer per zondag naar de kerk gaat, je kinderen leert om dat te doen (even als voorbeeld).
Of heb je beloofd Hem lief te hebben en te gehoorzamen, Hem te volgen en je kinderen dat voor te leven.
Hem liefhebben en volgen kan op heel veel verschillende manieren en ligt niet in de bijbel vast. Kijk maar eens hoe verschillend er in America, Afrika, Azie etc omgegaan wordt met het christelijk geloof.
Uiteindelijk gaat het God niet om de uiterlijkheden, maar om je hart. De uiterlijkheden daar zijn we vrij van.
Ik wil je in dit verband ook wijzen op 1 korintiers 10...een hoofdstuk in de bijbel waarin staat dat het niet om de uiterlijkheden gaat, maar dat je rekening houdt met je zwakke broeder en daarom juist dingen wel of niet doet!
En ten slotte als christen voel ik sterk de roeping om mijn broeder/zuster lief te hebben ondanks andere overtuigingen, keuzes waar ik niet achter kan staan etc. (samenvatting van de wet: heb God de Heer lief en je naaste als jezelf). Ik kan door aanvaarding en liefde te tonen laten zien wie God werkelijk is.
Ook jouw man is een kind van God en hij is waard geliefd te worden. Toon jouw man de liefde van Jezus, zonder te oordelen, geef hem blijmoedig de ruimte die hij vraagt. Daarmee hoef je geen concessies te doen aan jouw geloof. Maar je kunt wel in liefde samen kijken naar de dingen die pijn doen of lastig zijn en naar oplossingen zoeken, in het besef dat God begrijpt dat het leven niet altijd precies volgens de regels geleefd kan worden.
Ik wens je veel wijsheid toe, een liefdevol en flexibel hart.
Agchie
Asha, even tussendoor
Ik wil je een hart onder de riem steken. Ik kan mij voorstellen dat je de wending van het draadje onplezierig, pijnlijk en mogelijk kwetsend ervaart. Hopelijk wordt dat geen reden om je eraan te onttrekken. "Men" bedoelt het goed.
Asha
Ik hoop echt dat je ervaart dat ik met je in gesprek ben, zonder te veroordelen. Voor een deel begrijp ik de moeite waar je in zit heel goed, maar zoals je in mijn berichtjes kunt lezen zijn er wel een aantal dingen die vragen oproepen bij mij.
Voel je vrij om dingen die ik zeg naast je neer te leggen, ik wil alleen met je delen wat ik zelf de afgelopen jaren heb mogen ontdekken...
Groet,
Agchie
Kind van god
Ook als iemand ervoor kiest om niet langer een kind van God genoemd te willen worden, is hij het waard om geliefd te worden.
Ik kan mij best voorstellen dat het moeilijk is om een goed evenwicht te vinden in een gezin waar zo'n verschil van opvattigen bestaat, zeker als dat is ontstaan na aanvankelijk gelijke opvattingen gehad te hebben. In dat opzicht weet ik ook gewoon niet hoe ik erop zou reageren. Stel bijvoorbeeld dat in politiek opzicht mijn man opééns ultra-rechts zou worden. En hij laat thuis goed weten waarom. Ik zou dat afschúwelijk vinden. Ik word er bij buitenstaanders, zoals collega's al niet goed van, maar goed die gaan na het werk weer naar hun eigen huis. Voor mij is zo'n situatie waarschijnlijk niet meer te verenigen met een gelukkig samenzijn. Ik begrijp het dilemma van Asha dus eigenlijk heel goed. Er moet in deze 'discussie' misschien onderscheid worden gemaakt in de rechten van Asha's man, hij heeft het recht om van opvatting te veranderen, en de gevolgen voor het gezin en huwelijk. Asha's man mag anders denken dan vroeger, punt. Asha mag het daar moeilijk mee hebben, punt. Maar dan. Doordat de mogelijkheid van een leven zonder elkaar als ónmogelijkheid wordt gezien, lijkt er nu een machtstrijd te ontstaan tussen beide opvattingen, waarbij ik nog niet het gevoel heb dat de man van Asha die strijd is aangegaan, maar Asha wel. En bij een onderwerp als dit moet je volgens mij niet willen winnen. Of je accepteert béiden dat je met dit meningsverschil verder wilt en daarmee de consequenties, óf je accepteert dat je niet meer verder kunt en gaat ieder zijs weegs. Het is kiezen tussen twee kwaden zou ik bijna willen zeggen, waarbij het kwaad écht niet alleen bij de man van Asha ligt, zoals ze nu wel denkt. Fanatisme, extremiteit, te strikt, etc.. is ook niet goed te noemen.
Ik ben dan misschien afgestapt van het idee dat Jezus onze Redder is, maar ik geloof wel dat de persoon Jezus heeft bestaan en mogelijk hele mooie opvattingen had, zeker voor die tijd. Een ware socialist
Door hoe hij in de bijbel is neergezet als persoon, kan ik mij echter niet voorstellen dat deze man fanatisme en te strikt in de leer had gewaardeerd. Regels als 'liever een rok dan een broek', 'twee keer naar de kerk', 'naar die en die school', 'geen bloedtransfusies', etc. zijn uit de lucht gegrepen door mensen die het geloof op hun eigen manier hebben geïntepreteerd. Het is denk ik de kunst om die 'luchtgrepen' los te laten en echt te kijken naar de vorm waarin je je eigen geloof wilt gieten. Met een broek aan ben je niet minder gelovig. Door niet naar de kerk te gaan wordt je niet bij de hemelpoort geweigerd. Door ... nou ja, vul maar in, wordt je geen slechtere gelovige. Het gaat erom wat er in je 'hart' leeft. En het 'grappige' van de hele situatie is dat ook de angst voor het eindoordeel over een ánder er eigenlijk niet toe doet. Als iemand ervoor kiest om niet meer te geloven, heeft diegene ook geen angst om buiten de boot te vallen bij dat eindoordeel. Dat moet je als gelovige ook willen accepteren. Dat de hele familie van Asha's man nu in rep en roer is, is in dat licht bezien egoïstisch en niet afgestemd op de gevoelens van Asha's man.
Ik probeer mijn mening over het een en ander een beetje buiten beschouwing te laten (wat steeds minder lijkt te lukken) in dit draadje, maar ik vind het echt heel naar dat het leven van een gelovige voor een héél groot deel gericht is op één gebeurtenis: de dood. Wat gebeurt er na de dood? Heb ik het wel goed gedaan? Zonder die angst voor dat moment, denk ik dat ook Biblebelt-gelovigen opeens een stuk luchtiger door het leven konden gaan. Waarom zou je wel accepteren dat God het goedvindt dat je met een tractor het land bewerkt, maar dat een prik tegen polio inbreuk maakt op wat God met je voor heeft? Ik noem maar iets. Béide situaties waren nog niet aan de orde toen de Bijbel tot stand kwam. Als je voor jezelf hebt bepaald dat je de 'autoriteit' van God erkent, dan is de ballast die door mensen is bedacht eigenlijk niet meer zo interessant. Wat in je 'hart' leeft, dat doet er toe. Niet of je wel netjes 2 keer naar de kerk gaat, of de bijbel van voor naar achter kunt spellen.