Geen seks meer sinds geboorte kinderen

to ik snap dat sommige reacties hard binnenkomen maar ik denk dat er wel een goed punt gemaakt wordt , als de sex voor de kinderen zo geweldig was dat je zelfs tegelijkertijd klaarkwam en je vrouw ineens nul behoefte heeft is de kans wel heel groot dat het mischien toch niet zo spetterend was voor haar als je dacht

Eriveen schreef op 01-08-2024 om 00:50:

Kleine update, lang gepraat: het is vooral de traumatische ervaring na de geboorte (want dat was best heftig) van de kids wat mee speelt. Bang om alles 'daaronder' weer los te laten gaan zegt ze zelf.

Over klaarkomen, zelf klaarkomen, etc. over gehad. Geen probleem, ga hier verder niet op in, is het probleem ook niet en ook nooit geweest in mijn topic als to (yes, weet nu wat het betekent)!

Goed om te lezen dat jullie hierover hebben kunnen praten. Ik twijfel wel heel erg of ik 'mijn vijf centen' nou hier moet plaatsen of niet. Laat ik beginnen met nog wat vragen: 

Hoe oud is de jongste dan, dat ze daar nu nog steeds last van heeft? En ook, wat wordt dan nu het perspectief? Als in: gaat zij nu in therapie om dit te verwerken of zien jullie nu WEL een oplossing voor dit probleem? 

Bespreekbaar blijven maken. Als ze je probeert te guildtrippen of seks bagatelliseert (schat, het is maar seks... Verder hebben we het toch goed samen?!?) daar niet in mee gaan en in geur en kleur beschrijven wat de afwijzing en het gebrek aan seksuele intimiteit met jou doet ZONDER haar daar de schuld van de geven. Dus voornamelijk in het perspectief IK persoon blijven praten en niet haar overal de schuld van geven. Daarmee maak je je ontzettend afhankelijk en leg je de verantwoordelijkheid voor jouw behoeften bij haar. Terwijl zij jou natuurlijk geen seks verschuldigd is. Dus daarmee creëer je een ongezonde dynamiek.

Zeg dat je niet van plan bent celibatair te leven en wat de mogelijkheden zijn om weer seksueel actief te worden. 
Als zij pijn ervaart tijdens het seksen dan moet ze daarvoor hulp zoeken. Maar ik denk dan als ze seks zou missen dan had ze die hulp allang gezocht. Hebben jullie nog wel niet penetratie-seks of is er gewoon helemaal niks meer? 
Aangezien ze nogal liefdeloos praat in termen als een keer per jaar mag je er overheen lijkt het meer alsof ze gewoon geen seks meer wil met jou.  Zou samen in therapie gaan, en als ze het echt niet meer wil  is misschien is een open relatie iets voor jullie.

Onder geen beding genoegen nemen met de huidige situatie! Problemen zullen zichzelf niet vanzelf oplossen aangezien dit al zolang speelt. Helaas is het iets wat je heel vaak leest, de sleutel ligt altijd in het geen genoegen nemen met de situatie en je eigen seksualiteit terug claimen. Bij voorkeur niet door vreemd te gaan.

Eriveen schreef op 01-08-2024 om 00:50:

Kleine update, lang gepraat: het is vooral de traumatische ervaring na de geboorte (want dat was best heftig) van de kids wat mee speelt. Bang om alles 'daaronder' weer los te laten gaan zegt ze zelf.

Over klaarkomen, zelf klaarkomen, etc. over gehad. Geen probleem, ga hier verder niet op in, is het probleem ook niet en ook nooit geweest in mijn topic als to (yes, weet nu wat het betekent)!

Wat fijn dat jullie goed gepraat hebben. Dat is misschien de eerste stap voor haar om aan trauma verwerking te doen. Als je haar daarbij ondersteunt, en het lijkt me dat je daar wel toe bereid bent, kan er zomaar weer iets moois opbloeien en het helemaal goed komen. Vroege kinderjaren zijn tropenjaren, ook op seksueel gebied voor veel vrouwen, er is zoveel gebeurd met je lichaam. Ik vind het heel hoopgevend voor jullie dat jullie er fijn over communiceren. 

Scriptos schreef op 01-08-2024 om 11:13:

Bespreekbaar blijven maken. Als ze je probeert te guildtrippen of seks bagatelliseert (schat, het is maar seks... Verder hebben we het toch goed samen?!?)

WAAR HEB JE GELEZEN DAT DIT GEBEURT ? LATEN WE EVEN ERVAN UIT GAAN DAT ZE EERLIJK IS EN HET OVER EEN TRAUMA GAAT

 daar niet in mee gaan en in geur en kleur beschrijven wat de afwijzing en het gebrek aan seksuele intimiteit met jou doet ZONDER haar daar de schuld van de geven. Dus voornamelijk in het perspectief IK persoon blijven praten en niet haar overal de schuld van geven. Daarmee maak je je ontzettend afhankelijk en leg je de verantwoordelijkheid voor jouw behoeften bij haar. Terwijl zij jou natuurlijk geen seks verschuldigd is. Dus daarmee creëer je een ongezonde dynamiek.

Zeg dat je niet van plan bent celibatair te leven en wat de mogelijkheden zijn om weer seksueel actief te worden.
Als zij pijn ervaart tijdens het seksen dan moet ze daarvoor hulp zoeken. Maar ik denk dan als ze seks zou missen dan had ze die hulp allang gezocht. 

DAT WEET JE HELEMAAL NIET VEEL VROUWEN HEBBEN EEN GROOT GEVOEL VAN SCHAAMTE ALS HET GAAT OM PROBLEMEN MET SEKS OF HUN VAGINA IN HET ALGEMEEN.

Hebben jullie nog wel niet penetratie-seks of is er gewoon helemaal niks meer?
Aangezien ze nogal liefdeloos praat in termen als een keer per jaar mag je er overheen lijkt het meer alsof ze gewoon geen seks meer wil met jou. Zou samen in therapie gaan, en als ze het echt niet meer wil is misschien is een open relatie iets voor jullie.

Onder geen beding genoegen nemen met de huidige situatie! Problemen zullen zichzelf niet vanzelf oplossen aangezien dit al zolang speelt. Helaas is het iets wat je heel vaak leest, de sleutel ligt altijd in het geen genoegen nemen met de situatie en je eigen seksualiteit terug claimen. Bij voorkeur niet door vreemd te gaan.

TO HEEFT NET TE HOREN GEKREGEN DAT ZIJN VROUW EEN TRAUMA HEEFT VAN DE BEVALLING LIJKT ME BELANGRIJKER DAARMEE AAN DE SLAG TE GAAN DAN NU DOOR TE PUSHEN OM SEKS , IK DENK DAT TO DAARMEE HET OMGEKEERDE BEREIKT, ALS ZIJN VROUW ZO GENOOT VAN DE SEKS ALS TO OMSCHRIJFT ZAL HET HAAR NET ZO GOED SCHADEN OF NOG MEER 

Anoniemvoornu schreef op 01-08-2024 om 12:27:

[..]

JE HOEFT NIET TE SCHREEUWEN HOOR!

Als je een trauma hebt opgelopen lijkt me het minste dat je dat bespreekbaar maakt met je eigen partner en niet maar gewoon stoppen met seks voor jaren. Wie ben je dan voor de gek aan het houden?

Los daarvan geloof ik niks van want het traumaverhaal het speelde daarvoor ook al in mindere mate. 30 seconden op Google of een telefoongesprek met je huisarts leert je dat complete onzin is dat alles daar onder weer los kan komen, laat staan jaren na dato.

Valt op hoe creatief sommige vrouwen zijn om maar onder de seks uit te kunnen komen.

Scriptos schreef op 01-08-2024 om 13:10:

[..]

Als je een trauma hebt opgelopen lijkt me het minste dat je dat bespreekbaar maakt met je eigen partner en niet maar gewoon stoppen met seks voor jaren. Wie ben je dan voor de gek aan het houden?

Los daarvan geloof ik niks van want het traumaverhaal het speelde daarvoor ook al in mindere mate. 30 seconden op Google of een telefoongesprek met je huisarts leert je dat complete onzin is dat alles daar onder weer los kan komen, laat staan jaren na dato.

Valt op hoe creatief sommige vrouwen zijn om maar onder de seks uit te kunnen komen.

Jemig wat ben jij aan het pushen, zeg? En wat een wantrouwen. Echt een goed uitgangspunt voor een fijne relatie. Klinkt alsof je jouw frustraties even flink projecteert op de situatie van een ander.

Trauma is voor een groot deel psychisch, met lichamelijke symptomen. En gaat niet zomaar vanzelf over, ook niet jaren na dato. Zo zie je maar dat je niet alles moet googlen, want dan krijg je ook misinformatie. 

TO, ik hoop voor jou en je vrouw dat je deze bijdragen van Scriptos een beetje negeert, want die gaan je niet verder helpen.

En eens met andere reacties dat het goed is dat jullie nu gepraat hebben. Lijkt me verstandig om hier een professional bij te betrekken.

Scriptos schreef op 01-08-2024 om 11:13:

Bespreekbaar blijven maken. Als ze je probeert te guildtrippen of seks bagatelliseert (schat, het is maar seks... Verder hebben we het toch goed samen?!?) daar niet in mee gaan en in geur en kleur beschrijven wat de afwijzing en het gebrek aan seksuele intimiteit met jou doet ZONDER haar daar de schuld van de geven. Dus voornamelijk in het perspectief IK persoon blijven praten en niet haar overal de schuld van geven. Daarmee maak je je ontzettend afhankelijk en leg je de verantwoordelijkheid voor jouw behoeften bij haar. Terwijl zij jou natuurlijk geen seks verschuldigd is. Dus daarmee creëer je een ongezonde dynamiek.

Zeg dat je niet van plan bent celibatair te leven en wat de mogelijkheden zijn om weer seksueel actief te worden.
Als zij pijn ervaart tijdens het seksen dan moet ze daarvoor hulp zoeken. Maar ik denk dan als ze seks zou missen dan had ze die hulp allang gezocht. Hebben jullie nog wel niet penetratie-seks of is er gewoon helemaal niks meer?
Aangezien ze nogal liefdeloos praat in termen als een keer per jaar mag je er overheen lijkt het meer alsof ze gewoon geen seks meer wil met jou. Zou samen in therapie gaan, en als ze het echt niet meer wil is misschien is een open relatie iets voor jullie.

Onder geen beding genoegen nemen met de huidige situatie! Problemen zullen zichzelf niet vanzelf oplossen aangezien dit al zolang speelt. Helaas is het iets wat je heel vaak leest, de sleutel ligt altijd in het geen genoegen nemen met de situatie en je eigen seksualiteit terug claimen. Bij voorkeur niet door vreemd te gaan.

Is dit serieus? Het is jou niet bekend dat veel mensen het moeilijk vinden om over trauma's te praten? En dat die drempel nog vele malen hoger is als er iets seksueels meespeelt? In dit geval is het trauma veroorzaakt door iets anders, maar heeft het wel effect op haar seksualiteit. Weet jij toevallig ook hoe vaak een PPD (postnatale depressie) niet onderkend wordt, omdat vrouwen van zichzelf vinden dat ze 'gewoon' blij moeten zijn en genieten? Dit valt denk ik in dezelfde categorie. Je hebt toch een gezond kind? Dan moet je verder niet zeuren...

Niet te vergelijken, maar een groot deel van de vrouwen die slachtoffer zijn van seksueel misbruik durft dat niet met een partner te bespreken. Het is je intiemste stukje, en daar is iets fundamenteels veranderd. Dat is gewoon hele ingewikkelde materie! Ik snap daarom nu ook waarom zij er zo koel en afstandelijk over praat, dat is gewoon haar eigen pijn.

Even ot, maar ik ben sinds de bevalling van jongste licht incontinent. Dat is nu al 20 jaar, maar man en kinderen weten dat pas sinds een paar jaar. Ik vind het namelijk zelfs tegenover hun gênant. Het beperkt mij ook in mijn seksualiteit. En ik vind het nog steeds moeilijk om het daar met man over te hebben. Ik kan mij dus heel goed voorstellen dat dit voor de vrouw van TO heel moeilijk is. Sterker nog, het kan zelfs heel goed dat zij tot voor kort niet bewust wist dat hier het probleem zat. Jij zet haar nu weg als een soort saboteur. Doe even normaal. Je hebt het over iemand met een groot trauma!

Eriveen, wat goed dat jullie nu helder hebben waar de oorzaak zit! Dat is het begin van werken aan herstel. Ik zou je vrouw aanraden om hier via de huisarts therapie voor te regelen. En misschien al snel beginnen met een gesprek met de POH. Weet jij of ze nog fysieke klachten heeft? Die kunnen/moeten dan natuurlijk ook behandeld worden. Ik hoop dat hiermee de druk bij jullie allebei van de ketel is en jullie nu in het tempo van je vrouw jullie intimiteit weer op kunnen bouwen.

Scriptos schreef op 01-08-2024 om 13:10:

[..]

Als je een trauma hebt opgelopen lijkt me het minste dat je dat bespreekbaar maakt met je eigen partner en niet maar gewoon stoppen met seks voor jaren. Wie ben je dan voor de gek aan het houden?

Los daarvan geloof ik niks van want het traumaverhaal het speelde daarvoor ook al in mindere mate. 30 seconden op Google of een telefoongesprek met je huisarts leert je dat complete onzin is dat alles daar onder weer los kan komen, laat staan jaren na dato.

Valt op hoe creatief sommige vrouwen zijn om maar onder de seks uit te kunnen komen.

De reden dat ik capslock gebruikte is omdet het onoverzichtelijke rommel wordt in mijn ogen , maar echt deze laatste zin ook weer, brrr om onder de sex uit te komen?? alsof dat iets is wat vrouwen voor hun man doen, waar ze zelf niet van genieten? Kom op zeg 

Anoniemvoornu schreef op 01-08-2024 om 14:29:

[..]

De reden dat ik capslock gebruikte is omdet het onoverzichtelijke rommel wordt in mijn ogen , maar echt deze laatste zin ook weer, brrr om onder de sex uit te komen?? alsof dat iets is wat vrouwen voor hun man doen, waar ze zelf niet van genieten? Kom op zeg

precies uit die zin lijkt een man te spreken vanuit totale entitlement en boos is dat vrouwen nee kunnen zeggen. Want hoe durven ze? Een traumatische bevalling als smoes om hem de seks te onthouden waar hij recht op heeft?

(En ja, natuurlijk mag ze daar zelf mee aan de slag gaan. Maar als je weet hoe trauma werkt, dan weet je ook dat het pas na een tijd duidelijk kan worden dat iets oprecht traumatisch was en waarom je je op een bepaalde manier gedraagt. En dat je heel veel veiligheid moet voelen er überhaupt over te praten zo al weet dat dat de reden is voor bepaald gedrag. Een traumatisch bevalling kan zelfs herinnering aan seksueel misbruik triggeren die jarenlang verborgen waren. Dat is hier niet aan de gang vzv we weten maar je weet niet hoe traumatisch dingen zijn geweest. Maar ja die vrouwtjes hebben allerlei smoesjes om maar onder seks uit te komen. tsssss)

Saar76 schreef op 01-08-2024 om 13:36:

[..]

Jemig wat ben jij aan het pushen, zeg? En wat een wantrouwen. Echt een goed uitgangspunt voor een fijne relatie. Klinkt alsof je jouw frustraties even flink projecteert op de situatie van een ander.

Trauma is voor een groot deel psychisch, met lichamelijke symptomen. En gaat niet zomaar vanzelf over, ook niet jaren na dato. Zo zie je maar dat je niet alles moet googlen, want dan krijg je ook misinformatie.

TO, ik hoop voor jou en je vrouw dat je deze bijdragen van Scriptos een beetje negeert, want die gaan je niet verder helpen.

En eens met andere reacties dat het goed is dat jullie nu gepraat hebben. Lijkt me verstandig om hier een professional bij te betrekken.

Nogal wiedes dat het niet vanzelf over gaat. Daarom moet je er dus hulp voor zoeken en het bespreekbaar maken. Niet achterover leunen en hopen dat het vanzelf een keer over gaat en ondertussen heel vaag de boot houden met de mededeling dat je er geen zin meer in hebt.

Het uitgangspunt voor een fijne relatie is (ook) transparantie en een goede communicatie. Je zou toch niet uit schaamte ongemakken voor je partner moeten hoeven te verzwijgen en ondertussen seks weghouden bij degene die je lief hebt

Als ik To leest speelt dit probleem al jaren. Dus jaren geen of amper seks zonder dat er alarmbellen bij haar beginnen te rinkelen dat dat misschien wel niet gezond is voor de relatie. Vind ik echt onbegrijpelijk en verwijtbaar.

Het is bijna een uitnodiging om vreemd te gaan. Daarbij doet ze ook zichzelf tekort op deze manier ( er dan maar van uitgaande dat ze de waarheid spreekt en wel degelijk de seks met To kan waarderen)

Kan bijna niet geloven dat iemand werkelijk zo naïef zeg maar gerust laks is vandaar mijn twijfels over de oprechtheid van de lezing van haar verhaal.

Engeltje schreef op 01-08-2024 om 13:50:

[..]

Is dit serieus? Het is jou niet bekend dat veel mensen het moeilijk vinden om over trauma's te praten? En dat die drempel nog vele malen hoger is als er iets seksueels meespeelt? In dit geval is het trauma veroorzaakt door iets anders, maar heeft het wel effect op haar seksualiteit. Weet jij toevallig ook hoe vaak een PPD (postnatale depressie) niet onderkend wordt, omdat vrouwen van zichzelf vinden dat ze 'gewoon' blij moeten zijn en genieten? Dit valt denk ik in dezelfde categorie. Je hebt toch een gezond kind? Dan moet je verder niet zeuren...

Niet te vergelijken, maar een groot deel van de vrouwen die slachtoffer zijn van seksueel misbruik durft dat niet met een partner te bespreken. Het is je intiemste stukje, en daar is iets fundamenteels veranderd. Dat is gewoon hele ingewikkelde materie! Ik snap daarom nu ook waarom zij er zo koel en afstandelijk over praat, dat is gewoon haar eigen pijn.

Even ot, maar ik ben sinds de bevalling van jongste licht incontinent. Dat is nu al 20 jaar, maar man en kinderen weten dat pas sinds een paar jaar. Ik vind het namelijk zelfs tegenover hun gênant. Het beperkt mij ook in mijn seksualiteit. En ik vind het nog steeds moeilijk om het daar met man over te hebben. Ik kan mij dus heel goed voorstellen dat dit voor de vrouw van TO heel moeilijk is. Sterker nog, het kan zelfs heel goed dat zij tot voor kort niet bewust wist dat hier het probleem zat. Jij zet haar nu weg als een soort saboteur. Doe even normaal. Je hebt het over iemand met een groot trauma!

Eriveen, wat goed dat jullie nu helder hebben waar de oorzaak zit! Dat is het begin van werken aan herstel. Ik zou je vrouw aanraden om hier via de huisarts therapie voor te regelen. En misschien al snel beginnen met een gesprek met de POH. Weet jij of ze nog fysieke klachten heeft? Die kunnen/moeten dan natuurlijk ook behandeld worden. Ik hoop dat hiermee de druk bij jullie allebei van de ketel is en jullie nu in het tempo van je vrouw jullie intimiteit weer op kunnen bouwen.

Snap heus wel dat het moeilijk is om er over te praten, maar van alle mensen in de wereld zou je toch juist bij je eigen partner daar mee terecht moeten kunnen?

Je bent zijn vrouw, je hebt zijn kind op de wereld gezet! Mijn vrouw heeft een week na de bevalling door hormonen gedreven ook huilend de huisarts gebeld omdat ze oprecht geloofde dat de aambeien door de bevalling écht nooit meer over zouden gaan en wij nooit seks meer zouden kunnen hebben.

 Aan de andere kant heb ik een tijdje door een burnout erectieproblemen gehad, ook niet iets waar je trots op bent maar het is wel handig dat zij er van weet en dat ik niet seks ga vermijden met de mededeling dat ik er geen zin in heb. Want geen zin is heel snel heel persoonlijk. 

Praat in hemelsnaam met elkaar als je tegen dat soort dingen aanloopt.

Lexus schreef op 01-08-2024 om 14:53:

[..]

precies uit die zin lijkt een man te spreken vanuit totale entitlement en boos is dat vrouwen nee kunnen zeggen. Want hoe durven ze? Een traumatische bevalling als smoes om hem de seks te onthouden waar hij recht op heeft?

(En ja, natuurlijk mag ze daar zelf mee aan de slag gaan. Maar als je weet hoe trauma werkt, dan weet je ook dat het pas na een tijd duidelijk kan worden dat iets oprecht traumatisch was en waarom je je op een bepaalde manier gedraagt. En dat je heel veel veiligheid moet voelen er überhaupt over te praten zo al weet dat dat de reden is voor bepaald gedrag. Een traumatisch bevalling kan zelfs herinnering aan seksueel misbruik triggeren die jarenlang verborgen waren. Dat is hier niet aan de gang vzv we weten maar je weet niet hoe traumatisch dingen zijn geweest. Maar ja die vrouwtjes hebben allerlei smoesjes om maar onder seks uit te komen. tsssss)

Oh god krijgen we dit woke vrouwenrechten gedoe weer. Alsof het daarom gaat hier.

Hij weet nu pas waarom ze überhaupt nee zei. Jaren later. Wat is dat voor complete waanzin? Waarom laat je je partner volledig in het duister tasten? Omdat jij je je schaamt? 

Als je dan toch zo feministisch bent wees dan een vrouw en zeg lekker gelijk wat je dwars zit.

Je hebt ongeacht sekse alle rechten om ten alle tijden nee te zeggen, maar je beheert elkaars geslachtsdeel niet dus het staat de ander vrij om naar alternatieven te zoeken als seks geen optie meer is voor jou. Kiezen voor monogamie is niet kiezen voor celibaat.