Hoe overleef je een huilbaby
Hele dramatische titel, maar zo voel ik mij inmiddels ook wel een beetje. Ik hoop hier dus even mijn hart te kunnen luchten in de hoop dat dat een beetje helpt.
Ruim zes weken geleden ben ik bevallen van ons derde kindje. Onze zoon huilde vanaf het begin al flink en veel en bleek reflux te hebben. Het huilen is wel enigszins afgenomen door behandeling, maar nog steeds wel flink. Hij slaapt korte stukjes van maximaal een uur en wordt elke keer heel naar wakker. Daarna volgt een behoorlijke periode van enorm huilen. Vannacht bijvoorbeeld van half twaalf tot twee uur. Ik probeer er zoveel mogelijk voor hem te zijn; ik hou hem zoveel mogelijk bij mij en probeer hem (tevergeefs) te troosten. Ik wandel wat met hem af en dat valt niet mee; het is een hele flinke baby en ik ben maar een klein vrouwtje. Tussendoor probeer ik de andere kinderen te verzorgen en wat huishoudelijke taken te doen met de baby in de draagzak.
Mijn man doet al een poosje niet meer mee omdat hij niet tegen het gehuil kan. In de praktijk betekent dit dat hij gewoon gaat slapen (is ook weer aan het werk) en dat ik met baby beneden blijf op de bank. Rond half acht in de ochtend wisselen we van plek omdat mijn man nog voornamelijk thuis werkt. Hij werkt graag in de woonkamer en heeft veel vergaderingen, dus wij kunnen overdag niet op de benedenverdieping zijn. Daardoor voel ik mij eigenlijk ook behoorlijk opgesloten. De box en tv staan bij hem en deze kan ik dus ook niet gebruiken. Ik ben dus met de baby boven in de hoop dat hij nog een beetje slaapt, maar dat lukt meestal amper.
Ik slaap zelf al weken ontzettend slecht en dat breekt mij op. In de weekenden neemt man de baby wel eens een uurtje mee zodat ik even ongestoord kan slapen. Mijn ouders komen een keer in de week zodat ik dan even goed kan douchen en eten (dat schiet er helaas ook beide vaak bij in). Verder zit ik er toch zelf de hele tijd mee en probeer ik mij vast te houden aan ‘het is een fase en gaat echt wel weer voorbij’. Volgens de arts is de huilpiek ook met zes weken, dus moet het hierna langzaam beter gaan.
Zijn er mensen die zich herkennen in mijn verhaal? Hoe kom je een beetje goed door deze fase heen?
Vind je het moeilijk om te lezen hoe wij kritiek hebben op de handelswijze van je man?
Maakt dat je nog labieler dan je je wellicht al voelt?
Ik vind het erg sneu voor je Luna, hoe alles gaat.
Wat vind je man van de diagnose?
Jeetje Luna dat vind ik heel verdrietig voor je. Ik leef nog steeds erg met je mee ondanks ook eerdere harde woorden die ik hier getypt heb
Heb 't zelf ook gehad en het is echt niet niks, onderschat het niet. Zoon is ondertussen 15 maanden maar heb nog steeds wel eens een terug val naar het zwarte van die PD.
Een goed netwerk/vangnet en steun is juist nu heel belangrijk!
En het lijkt nu niet zo, maar je komt dit weer te boven!
Veel van jullie vroegen waarom ik niet reageerde op hulp van een aantal van jullie. Ik vind dat heel lief hoor, maar dat valt voor mij echt niet te coördineren. Ik moet dat dan afspreken en verantwoorden naar man toe. Ik moet zo iemand dan vertrouwen, terwijl ik daar met man dus al moeite mee heb. Ik ben ook wel echt vaak teleurgesteld daarmee de laatste weken. Mijn ouders zouden bijvoorbeeld elke week een dag komen, maar mijn moeder is na die ene keer niet meer geweest. Mijn vader is al ruim een maand niet meer geweest. Mijn zussen zijn alleen tijdens de kraamweek even geweest en verder vragen ze nooit hoe het gaat. Ik ben daar dus ook heel teleurgesteld over.
En man schrok in eerste instantie wel, maar hij gaf de goede voornemens ook vrij snel weer op. Hij zou de eerste uren van de eerste avond beneden blijven, maar legde baby binnen een half uur alweer huilend bij ons en ging vervolgens zelf slapen. Gister werkte hij thuis, maar was het onmogelijk volgens hem om baby een uurtje bij zich te houden terwijl hij dat wel beloofd had aan de pop-poli. Ook gister dus niet geslapen. Voor het slapen gisteravond erge moppers omdat ik volgens hem net te lang onder de douche stond. En vanmorgen zou hij even de hond uitlaten en dan de baby overnemen, maar toen appte hij dat hij maar meteen even ging hardlopen (ik was nog boven). Na 1,5 uur kwam ‘ie thuis en ging toen ooknog pannenkoeken bakken. Allemaal leuk en aardig, maar hij moet gewoon even overleggen met mij. We hebben dus inmiddels nog steeds alle dagen ruzie.
Och Luna 
Zoals je het omschrijft komt er erg veel op jouw schouders terecht. En op je omgeving kun je blijkbaar ook al niet rekenen. Hopelijk komt er maandag een goed actieplan. En het zal niet meteen ideaal zijn, zij hebben ook geen toverstaf, maar hele kleine stapjes op een weg naar boven. Of tenminste niet meer veel verder naar beneden (en daarna naar boven).
En op mij komt het al positief over dat je dingen bij je man begint aan te geven. Wat wel helpt, wat niet handig is.
(En hij zeurt (net te lang douchen 
) en blijft gekke dingen doen, naar mijn mening.)
Ach Luna, dat klinkt helemaal niet goed! Ik hoop dat je je vrij voelt om bij de pop-poli eerlijk te zijn over je situatie, je behoeften en je gebrek aan steun en dat ze je dan kunnen helpen. Het is helemaal niet gek dat jij in een depressie duikelt op deze manier. Het is gewoon heel zwaar! Zorg dat mensen weten wat er aan de hand is en hoe hard je ze nodig hebt! Ga er niet vanuit dat ze het uit zichzelf wel zouden moeten begrijpen. Wees asjeblieft eerlijk en open tegen mensen die van je houden!
Ik heb ook een postnatale depressie gehad al was het in mijn geval meer depressieve klachten wegens uitputting. Slecht slapen, weinig/geen tijd voor mezelf omdat zoon constant in de draagzak wilde. Het is dus herkenbaar. Vervelend dat jij nu die diagnose ook hebt.
maar, heb je deze diagnose nu gedeeld met je familie (ouders en zussen)? Dat zou ik nu wel doen. Wellicht komen ze nu wel helpen. Aan de ene kant zou ik zelf denken van ja nou hoeft de hulp ook niet meer, dus laat maar. Maar aan de andere kant heb je echt hulp nodig nu en van je man krijg je het nog steeds niet. Over je man ga ik niks meer zeggen want daar heb ik en alle andere forumsters al genoeg over gezegd. Hij is blijkbaar echt niet in beweging te krijgen, dus heb je hulp van anderen nodig. Heb je ook al eens gevraagd bij de pop-poli of je recht hebt op hulp in de huishouding o.i.d.
Och lieve Luna. Je zo alleen voelen met je baby is echt niet fijn. Als je dat dan ook nog bevestigd ziet met zo’n diagnose kan ik me heel goed voorstellen dat het pittig voor je is.
Ook ik ben ooit hersteld van een pnd. Of een baby burn-out, zo noemde de psych het toen. Eigenlijk om redenen die je misschien herkent; ik voelde me overweldigd en miste de handleiding van mijn kind. Voor mij kwam er dan ook nog een behoorlijk grote portie perfectionisme bij (ik wilde alles perfect doen. En op mijn manier) en voila- ik raakte echt volkomen uitgeput omdat ik continue alleen maar met de baby bezig was. En met wie iets met de baby deed. En wat er met de baby gebeurde. En hoe dat was. Ik volgde echt alles en ja, daar raakte ik echt te moe van.
Wat je van mijn jongemoederperiode kunt leren? Dat het over gaat. Echt. Maar vooral dat je heel expliciet aan kunt gaan geven wat je nodig hebt. Terwijl je denkt daar heb ik de puf niet voor / dat snappen ze toch wel/ ze vergeten me toch niet, is dat wel wat anderen nodig hebben. Een mail of app desnoods aan mam+Broers en zussen; ik ben ziek en heb jullie hulp nodig. Vaker dan nu, meer dan nu. En ook op de pop-poli; meld gerust dat je plan veel specifieker moet omdat mans definitie van de hond uitlaten betekent dat hij ook sport, zijn definitie van bijslapen betekent dat hij de baby bij je legt enz.
Ergens denk ik nl dat hij echt wel geschrokken is. Op dat familie feest door iets van anderen te horen, nu op de poli een diagnose. Maar het zal hem heel duidelijk gemaakt moeten worden dat hij de handleiding voor kind en vrouw zorgen nog echt even beter moet lezen omdat hij zich nu nog gedraagt zoals bij de vorige baby’s. En de wereld ziet er nu echt anders uit. Jij bent anders, en dat maakt het noodzakelijk dat hij mee verandert.
Wat verdrietig dat het zo loopt. Ik denk dat jouw man eens moet ervaren hoe het is om volle dagen verantwoordelijk te zijn voor de jongste. Trek de deur achter je dicht en ga een paar dagen bij je ouders zitten. Neem desnoods de andere 2 kinderen mee. Laat het hem maar even uitzoeken met de baby. Ik kan me voorstellen dat dit vreselijk voelt, maar zoals het nu gaat wil je ook niet. Zolang jij hem blijft faciliteren in dit gedrag (door alles op te lossen) gaat dit niet veranderen.
Ik hoop dat jullie hier samen uit gaan komen. Veel sterkte gewenst!
Weten je ouders en je zussen hoe je eraan toe bent?
Vialiva schreef op 31-10-2021 om 10:12:
Weten je ouders en je zussen hoe je eraan toe bent?
Ja, dat weten ze. Mijn zus woont eigenlijk te ver weg om in te springen. Mijn zusje heeft al maanden een oppasprobleem voor haar eigen baby van bijna een jaar, dus mijn ouders passen daar om de dag op. Dat is wel een heel tevreden kindje, dus ze zijn daar natuurlijk ook liever.
Luna85 schreef op 31-10-2021 om 10:25:
[..]
Ja, dat weten ze. Mijn zus woont eigenlijk te ver weg om in te springen. Mijn zusje heeft al maanden een oppasprobleem voor haar eigen baby van bijna een jaar, dus mijn ouders passen daar om de dag op. Dat is wel een heel tevreden kindje, dus ze zijn daar natuurlijk ook liever.
Hebben ze dat gezegd? Of denk je dat?
Waarom zouden jouw ouders hun zieke dochter niet willen helpen? Jij vult in dat dat is omdat jouw baby niet tevreden is. Maar er zijn honderdduizenden andere redenen. Zoals tijd, afspraken die al staan of dat je ze niet de ruimte geeft.
Dat laatste vul ik zelf in natuurlijk, maar dat zou zomaar een reden kunnen zijn. We hadden dus een afspraak erover; Dat ze elke week een dag zouden komen (of een ouder en de andere ouder bij mijn zusje), maar dat zeggen ze dus al weken af. Ze zijn dan wel samen bij mijn zusje, dus ze hebben gewoon andere prioriteiten. En dat mag, maar ik hou dus inmiddels geen rekening meer met steun van die kant.
@Luna85 - zou het niet kunnen dat je ouders denken dat ze in jouw ogen niet goed genoeg voor jouw baby zorgen? Je geeft zelf aan dat jij vindt dat je man het eigenlijk niet goed doet als hij bij de baby is? Misschien hebben je ouders dat gevoel (onbewust) meegekregen?
Ik sluit me bij anderen aan. Je moet gewoon even heel duidelijk bij mensen in de omgeving aangeven wat je nodig hebt en daarna proberen te geloven dat anderen ook goed voor je baby kunnen zorgen.
Kan jij met ziekteverlof thuis blijven terwijl baby naar het KDV gaat?
Wil schoonfamilie misschien helpen? Ik heb zelf veel meer steun gehad van mijn schoonouders dan mijn eigen ouders.
Luna85 schreef op 31-10-2021 om 10:25:
[..]
Ja, dat weten ze. Mijn zus woont eigenlijk te ver weg om in te springen. Mijn zusje heeft al maanden een oppasprobleem voor haar eigen baby van bijna een jaar, dus mijn ouders passen daar om de dag op. Dat is wel een heel tevreden kindje, dus ze zijn daar natuurlijk ook liever.
Ik denk dat deze eenzaamheid ten grondslag ligt aan een postnatale depressie. Het gevoel er totaal alleen voor te staan en de zorg niet kunnen delegeren. Ik denk dat het hebben van een baby veel makkelijker kan zijn met meelevende mensen om je heen: it takes a village to raise a child.
Daarbij lijk je me veel te lief en meegaand en komt er ook nog een stuk perfectionisme om de hoek kijken.
Helaas is dat alles bij elkaar reden genoeg om weg te zinken. Ik hoop voor je dat je je niet meer groot houdt, zeker niet bij de pop-poli. Er hoeft maar één buurvrouw te zijn die jouw worsteling ziet en met compassie reageert, dat zou al zoveel kunnen schelen!
