Hoe overleef je een huilbaby
Hele dramatische titel, maar zo voel ik mij inmiddels ook wel een beetje. Ik hoop hier dus even mijn hart te kunnen luchten in de hoop dat dat een beetje helpt.
Ruim zes weken geleden ben ik bevallen van ons derde kindje. Onze zoon huilde vanaf het begin al flink en veel en bleek reflux te hebben. Het huilen is wel enigszins afgenomen door behandeling, maar nog steeds wel flink. Hij slaapt korte stukjes van maximaal een uur en wordt elke keer heel naar wakker. Daarna volgt een behoorlijke periode van enorm huilen. Vannacht bijvoorbeeld van half twaalf tot twee uur. Ik probeer er zoveel mogelijk voor hem te zijn; ik hou hem zoveel mogelijk bij mij en probeer hem (tevergeefs) te troosten. Ik wandel wat met hem af en dat valt niet mee; het is een hele flinke baby en ik ben maar een klein vrouwtje. Tussendoor probeer ik de andere kinderen te verzorgen en wat huishoudelijke taken te doen met de baby in de draagzak.
Mijn man doet al een poosje niet meer mee omdat hij niet tegen het gehuil kan. In de praktijk betekent dit dat hij gewoon gaat slapen (is ook weer aan het werk) en dat ik met baby beneden blijf op de bank. Rond half acht in de ochtend wisselen we van plek omdat mijn man nog voornamelijk thuis werkt. Hij werkt graag in de woonkamer en heeft veel vergaderingen, dus wij kunnen overdag niet op de benedenverdieping zijn. Daardoor voel ik mij eigenlijk ook behoorlijk opgesloten. De box en tv staan bij hem en deze kan ik dus ook niet gebruiken. Ik ben dus met de baby boven in de hoop dat hij nog een beetje slaapt, maar dat lukt meestal amper.
Ik slaap zelf al weken ontzettend slecht en dat breekt mij op. In de weekenden neemt man de baby wel eens een uurtje mee zodat ik even ongestoord kan slapen. Mijn ouders komen een keer in de week zodat ik dan even goed kan douchen en eten (dat schiet er helaas ook beide vaak bij in). Verder zit ik er toch zelf de hele tijd mee en probeer ik mij vast te houden aan ‘het is een fase en gaat echt wel weer voorbij’. Volgens de arts is de huilpiek ook met zes weken, dus moet het hierna langzaam beter gaan.
Zijn er mensen die zich herkennen in mijn verhaal? Hoe kom je een beetje goed door deze fase heen?
Ik hoop ook dat het goed met jullie gaat! 
Ook ik hoop dat het goed gaat met jou en je gezin 
hoe gaat het ondertussen?
Lieve Luna, even een berichtje dat ik aan je denk
Hopelijk gaat het inmiddels beter.
Ook ik denk regelmatig aan je. Weet dus dat we aan je denken, maar je bent ons zeker niet verplicht om een update te geven. Dat is aan jou
Hoi Luna, hoe is het nu?
hey Luna ik hoop dat de rust in huis iets is wedergekeerd en ik wens jullie ook een mooie decembermaand toe.
Ik ben ook benieuwd hoe het met je gaat
🍀
Ook van mij nog een
Bedankt lieve allemaal voor het aan ons denken
Het gaat zo zo. Een heel positief punt is dat onze baby minder huilt door de behandelingen. We (ik dus eigenlijk) weten ook beter hoe we met hem om moeten gaan inmiddels om het dragelijk te houden. In de nachten slaapt ons zoontje inmiddels best oké. Hij wordt wel vaak wakker en wil dan wat drinken en knuffelen, maar hij huilt dan vrijwel niet meer. Overdag heeft hij wel fases van echt veel huilen, maar hij slaapt ook elke dag een paar uur aaneengesloten. En naast het huilen heeft hij vaak ook hele gezellige periodes, waarin hij veel lacht Ik ben nu inmiddels bijna twee maand bezig met mijn eigen medicatie en dat helpt ook. Ik heb vaak wel weer zin in dingen en geniet ook weer van normale dingen.
Met mijn partner gaat het nog steeds niet zo goed in combinatie met mij en de baby. Zorgverleners hebben echt hun best gedaan, maar het is trekken aan een dood paard omdat hij het gewoon anders ziet. Hij vindt namelijk wel dat hij genoeg doet, ookal heeft hij de baby per dag misschien maximaal een half uurtje vast. Hij wil ook prima iets doen, maar dan moet ik het wel vijf keer vragen en dan moppert hij ook altijd nog steeds erg.
Ik blijf gewoon ook erg moe en daar heeft partner eigenlijk geen begrip voor. Ik ga altijd naar bed om 10 uur en kom er dan rond half 8 uit. Hij vindt dan dat ik genoeg uur in bed heb gelegen, dus eigenlijk ook niet moet zeuren, zelfs na nachten waarbij de baby elk uur wakker is. Mijn partner doet nog steeds geen nachten. Hij doet ook geen uren overdag meer, omdat baby inmiddels zelf meestal wel even slaapt. Maar als baby dus niet slaapt of heel onrustig, dan slaap ik zelf ook niet. Inmiddels slaap ik dus al
maanden niet langer dan drie uur achter elkaar.
Omdat partner zo weinig met baby bezig is gaat de baby ook altijd erg huilen als hij hem vast heeft. Dat werkt ook niet mee. Man voelt zich dan ontzettend afgewezen. Helaas is dat wel zijn eigen schuld, want hij is altijd iets anders erbij aan het doen als hij baby vast heeft. Hij zit vrijwel altijd op zijn mobiel, of is nog met werk bezig. Van wat oprechte aandacht is zelden sprake.
Fijn dat we wat van je horen Luna. Fijn dat het iets beter gaat met je zoontje maar jammer dat je man nog steeds niet doorheeft wat jij nodig hebt.
Heel veel sterkte en geniet een beetje van de kerstdagen. Ik denk aan je.
Fijn om van je te horen Luna! Wat ontzettend jammer dat je man niet wat meer in jouw richting is opgeschoven. Het klinkt erg verdrietig, de situatie tussen jullie. Ik ben wel heel blij om te horen dat het met je zoontje en met jouzelf beter gaat. Met een beetje levenslust, is alles toch net wat beter te dragen. Ik hoop dat je veel steun hebt aan je behandelaars en dat het je steeds beter gaat lukken je leven naar je eigen hand te zetten. Sterkte en zorg goed voor jezelf!
Wat verdrietig dat je man nog steeds zo weinig doet. Doet hij wel meer met/voor de andere twee kinderen of in het huishouden? Wel fijn dat het eindelijk met je zoontje en jouw iets beter lijkt te gaan. Hopelijk zet dit door, sterkte.
Wat verdrietig inderdaad. Je zou zo graag een vader willen die heel betrokken is/ kan zijn. Hier een beetje herkenbaar. Ook drie kinderen en een baby van 7 weken. De oudste huilde ook veel als baby en ik weet dat dat verschrikkelijk pittig kan zijn. Toen sprong mijn vriend heel veel in, ondanks dat hij slecht tegen gehuil kon. Inmiddels kan hij nog slechter tegen gehuil. Hij raakt snel overprikkeld en heeft hier dan de rest van de dag behoorlijk last van. Hierdoor zorg ik meer voor de baby die gelukkig tot nu toe erg weinig huilt ( in mijn beleving tenminste) en doet hij meer in het huishouden en zorgt meer voor de oudere kinderen al huilen die ook regelmatig en wordt het hem dan ook vaak te veel. Gelukkig passen nu ondanks coronatijd grootouders wat meer op. Soms trekt hij het niet en laat hij even alles aan mij over en gaat hardlopen of boven zitten met koptelefoon met noise canceling. Deze overprikkeldheid staat het contact met zijn kinderen ook wel in de weg. Hij heeft op het moment vrij weinig contact met onze jongste en af en toe als het hem echt te veel wordt valt hij onbedoeld uit naar de andere kinderen. Hopelijk herstelt hij nog eens hiervan. Mocht iemand ervaring hebben van hoe je hiervan kan herstellen dan hoor ik het graag.
Ik bedoelde hoop dat je man herstelt, maar die van mij natuurlijk ook.
