Zwaar

Ja, hier!

Herkenning Pilar, je bent niet de enige! Ik vind het altijd wel fijn om te lezen dat er meer moeders zijn die hiermee worstelen. Ik heb een zoontje van 4,5 en een dochtertje van 11 maanden. Vooral het eerste jaar vind ik helemaal niet leuk... (hier kan ik dat "zeggen" zonder afgeschoten te worden). Ben ook zo blij dat dochterlief bijna 1 is, dan begint de leuke tijd! Het eerste jaar vind ik tobben, je kunt niks, nergens heen, slaapje hier, slaapje daar, fles hier, fles daar, jengel hier, jengel daar, tandje hier, tandje daar, nieuw ritme, oh nee, ander ritme, oh nee, toch weer een ander ritme, jengel jengel, WAT WIL JE NOU????
Anyway, misschien komt bovenstaande je bekend voor?
Heb je deze ervaring ook bij je oudste gehad?
Hè fijn, even lekker tegen elkaar aan "zeuren", vind je niet?

Heel veel babies

Pilar troost je, heel veel babies zijn zo. Ik ken maar heel weinig 'makkelijke' babies.

Maar wat wel verschil kan maken is: de deur uitgaan! Kun je zoonlief ergens een middagje per week onderbrengen zodat je tot jezelf kunt komen?

(Zelf deed ik dat door 4 dagen per week te werken, en dochterlief bij papa achter te laten, maar ja niet iedereen heeft die mogelijkheid natuurlijk).

Denk

ik denk dat het ook komt doordat er zoveel leeftijd verschil tussen de 2 zit. Je bent alweeer zo gewend aan je vrijheid en dat je zoontje alles zelf kan en dan komt er weer in eens een beeb, die je verteld dat je weer veel thuis bent, veel aandacht moet geven enz.
Ik herken het namelijk wel bij mijn 1e zoontje. Iedereen vertelde van die geweldige roze wolk en ik moest verschrikkelijk wennen aan mijn moederrol en aan veel thuis zijn enz enz, niemand had mij verteld dat het zo erg zou zijn! En ik had ook een "vreselijke"beeb, die "anders" was dan andere beebs Maar 1 tip geloof niet alles wat andere moeders zeggen want indd niet alle beebs zijn makkelijk.

Herken het ook wel

Ik herken het ook wel hoor. Ik heb gelukkig geen ppd, maar het eerste jaar is gewoon een beetje afzien wat mij betreft, zowel bij mijn eerste als nu bij mijn tweede. Het gebonden zijn aan huis, dat wachten totdat je kind wakker wordt en niet weten wanneer dat is. Ik vond/vind het verlammend werken. Huishoudelijke klusjes uitstellen, want hij slaapt nu en anders wordt hij misschien wel wakker. Hoe lang heb ik nog om xxx te doen? En ja, de onzekerheid. Ze kunnen je nog niet vertellen wat ze dwars zit. En dan heb ik nog een relatief makkelijk kind dat goed slaapt en weinig jengelt.

Toen ik zwanger was van mijn eerste, las ik in zo'n tijdschrift dat je meekrijgt van de verloskundige een artikel waarin een zwangere Isa Hoes (geloof ik) vertelde dat ze niet zo'n 'babymoeder' was en dat ze kinderen veel leuker vond als ze een paar jaar ouder waren. Daar kon ik me toen niets bij voorstellen, maar nu weet ik helemaal wat ze bedoelde.

Maar het wordt allemaal makkelijker, dat weet ik uit ervaring!

Chris

Ik vond het ook niks

Mij viel het bij de eerste ontzettend tegen. Meneer wilde niet goed aan de borst drinken wat een hoop gestress en getob met kolven opleverde. Verder sliep hij overdag nooit langer dan een half uur aaneengesloten, tenzij hij in de kinderwagen werd rondgereden (wat lastig was, het was najaar en koud) of op mijn schoot lag terwijl hij op mijn pink sabbelde. Ik kon he-le-maal niks. Nog een geluk dat hij 's avonds wel redelijk goed sliep. En ondertussen allemaal kraambezoek dat dan oh en ah roepend van bewondering boven die wieg hangt. Dan zeg je ook niet meteen dat je het eigenlijk een enorme lastpak vindt (ziedaar een verklaring voor het verschijnsel 'alle anderen hebben een makkelijke baby')

Ik herinner me nog het onwennige en opgeluchte gevoel toen ik hem voor de wendag naar de creche bracht en ineens twee hele uren voor mezelf had ... Pas na zes maanden begon ik er echt lol in te krijgen.

Nu hebben we nummer 2 en die is inderdaad makkelijker (is ook een meisje, dat gemiddeld wel verschil te maken). En ik had me ingesteld op een herhaling van de eerste kraamtijd, dus dit valt dan sowieso mee. Maar nummer twee slaapt wel eens anderhalf uur achtereen. Zelf ben ik trouwens ook makkelijker geworden.

Maar ja, ik herken het dus. Sommige babys zijn lastpakken. En dat de omgeving dan herhaaldelijk aanraadt dat je 'toch vooral je rust moet nemen' (maar nooit zeggen hoe) helpt ook niet

Sterkte ermee

Temet

Hier zat ik op een roze wolk...

vooral bij nr. 2, maar volgens mij had het niks te maken met hoe makkelijk het met het kind ging... gewoon hormonaal ofzo. En in die tijd zal ik vast wel heel vaak enthousiast hebben uitgestraald naar allerlei anderen dat het zo'n geweldige superbaby was. Man had het ondertussen regelmatig enorm moeilijk met dochter, die op de een of andere manier vooral op zijn thuisdagen behoorlijk jengelig was. Inmiddels is ze een dreumes en (sorry voor het slechte vooruitzicht ) een stuk vaker jengelig dan in de babytijd, en nu ook regelmatig bij mij. Ik vind het nog steeds een superkind maar nu weet ik zeker dat dat hormonaal moet zijn want van die roze wolk ben ik wel af. Het is hier echt een reden om (in elk geval voorlopig) geen 3e te willen, zelfs de babytijd lijkt me nu niet meer opnieuw leuk.
Ik ken trouwens veel meer mensen die dit hebben, die grotere kinderen een stuk leuker of makkelijker vinden. Vooral mannen, en daarvan wordt het ook veel normaler gevonden. Maar zeker ook een hoop vrouwen. Ik ken een heel aantal stellen die juist snel een 2e probeerden te krijgen om maar zo snel mogelijk helemaal uit de babytijd te zijn.

Oja en verder

sluit ik me aan bij Dirksmama, probeer er regelmatig zonder kind tussenuit te kunnen!

Gejengel

Hier is dat ook precies het moeilijkste, gejengel waarbij er voortdurend aan je wordt gehangen. Echt iets waar we soms gek van worden, ikzelf net iets minder dan man gelukkig (ik heb dan wel weer last van de invloed op zijn humeur ) maar toch. Ik sluit me er dus helemaal bij aan dat dat vreselijk moeilijk is! Je komt inderdaad gewoon niet tot rust! Ik denk dus dat dat niet aan jou ligt maar dat je gewoon pech hebt.

Ja, hier nog 1

Ik begrijp het gevoel van Pilar wel. Hoe leuk, lief en schattig mijn jongste ook was, ik begin nu opgelucht adem te halen dat de ergste kleine kindertijd voorbij begint te gaan (dit weekend wordt ie 2). Ik smolt als ik 'm zag als baby (en nu nog natuurlijk). Maar ik heb zó het gevoel dat ik word belemmerd in het mezelf zijn. Ik wil gewoon van alles doen zonder steeds alles te moeten plannen. Met zo'n kleintje moet je tenslotte met aardig wat dingen rekening houden, ook al probeer je je kind zoveel mogelijk mee te nemen naar van alles en nog wat. Rekening houden met slaapjes, luiers, eten meenemen, activiteiten niet al te "heftig" maken. Niet spontaan lekker ergens kunnen gaan zitten eten 's avonds (want kind moet al slapen).
Ik heb het bij vlagen met veel plezier gedaan en bij vlagen met tegenzin. Nu moet ik nog heel even volhouden en dan is die kleine van ons al weer een heerlijk aanspreekbaar minimens, hoera! Ik kan niet wachten!
Ik denk trouwens dat de meeste mensen met makkelijke baby's het ook nog best pittig hebben, in het begin is het gewoon heel erg veel investeren in zo'n kleintje. Je ziet het alleen niet altijd aan de mensen, of ze hebben het er niet over.

Makkelijke kinderen of makkelijke moeders?

Hoi Pilar,

Toen ik je stukje las gingen er eigenlijk twee dingen door mij heen:

Ten eerste is het misschien wel een cliche, maar toch is het wel heel erg belangrijk om WEL je rust te pakken als je kleintje slaapt. Je zegt zelf dat je dan net van alles wil gaan doen maar eigenlijk moet je in minimaal een van deze slaapjes (nou ja moeten, niets moet natuurlijk...) net je rust nemen. Dus gewoon ongeneerd (en zonder schuldgevoel) met je benen omhoog en een blaadje op de bank... Ik merk in ieder geval bij mijzelf dat ik daar van bijtank.
En ten tweede herken ik de situatie dat niets goed is wel hoor. Als S zo'n bui heeft (en die heeft hij de laatste twee weken wel vaker, omdat hij niet zo lekker in zijn vel zit door ziekte) en echt niks goed is, zelfs niet bij mij op de arm zitten dan leg ik hem soms toch gewoon even huilend in de kinderwagen en ga iets anders doen. S valt daar dan wel eens in slaap na een tijdje en zo niet dan geeft het mij in ieder geval even rust.

Groetjes Dees

Het stond er niet zo duidelijk bij, dus bij deze alsnog: ook ik kan niet zo goed tegen het gejengel. Hoe blij en gelukkig ik ook met S ben. Als niks goed is, gaat dat mij ook op mijn zenuwen werken na een tijdje. En dan leg ik hem soms dus even weg (of geef hem even aan mijn man, vriendin, buurvrouw, etc...) om weer tot mezelf te komen en inderdaad ook om het gevoel te krijgen dat er ook nog wat uit mijn handen kan komen.

Bovendien heb je nu eenmaal geboren babymoeders en ook moeders die dat niet zijn/minder zijn. En jij hoort waarschijnlijk bij die laatste categorie. Wellicht geeft het je al een beetje lucht als je van jezelf weet en accepteert dat jij nu eenmaal niet zo'n typische babymoeder bent. D'r is niks mis mee om een moeder te zijn die vooral warmloopt voor peuter/kleuter/puberkinderen. Dus wellicht dat jouw roze wolk gewoon nog moet komen...

Hey pilar,

..zie ik hier toevallig jouw berichtje staan! Het is ook zwaar, zo'n kleintje. Vooral als ie in brokjes en beetjes slaapt en ZEKER als ie de hele tijd jengelt! Jammer als je het gevoel krijgt dat de rest het allemaal maar makkelijk af gaat en jij de enige bent die worstelt.
Maar de dagen dat mijn makkelijke M ook rommelt met zijn tijden, vind ik ook zwaar hoor! Dat je net je boterham heb gesmeerd om te gaan lunchen en dat ie dan al weer komt. Je kan niets beginnen, je kan niets afmaken - hopeloos. Zelfs de dagen dat ie goed slaapt doe ik niet veel meer dan vaatwasser in en uitruimen, een wasje en misschien koken of boodschappen doen. Da's ook niet veel, en ik heb er nog wel de tijd voor, als huismoeder. Zou er ook wanhopig van worden. Ik hou mezelf voor ogen dat al die dingen die nog zouden moeten, echt geen prioriteit hebben boven M en laat dus regelmatig de boel de boel.
Niet twijfelen aan jezelf of je het wel goed doet, volgens mij ben je heel streng voor jezelf. Schakel je man in, of idd de buurvrouw of familie. Dees heeft gelijk: pak je rust als je kan, en laat M als ie zo jengelt ook eens bij iemand anders in goede handen achter en ga iets voor jezelf doen.

Liefs,
Sprinkel

Over die slaapjes van 45 minuten...

wou ik nog zeggen dat ik heb gelezen dat baby's in cycli van 45 minuten slapen en dan weer een beetje wakker worden om daarna weer verder te slapen:

"Eén slaapcyclus (van diepe tot lichte slaap) duurt bij een volwassene totaal ongeveer 90 minuten. Bij een pasgeborene ongeveer 47 minuten en bij baby's van 3-8 maanden ongeveer 50 minuten. Met andere woorden: baby's slapen vaak perioden van een veelvoud van vijftig minuten: ze slapen dus gedurende 100, 150 of 200 minuten voor ze weer wakker worden."

* Uit: Regelmaat en inbakeren - geschreven door Ria Blom.

Misschien zou het helpen als je hem na die 45 minuten niet uit bed haalt maar hem laat proberen weer in te slapen? Ik weet het, makkelijker gezegd dan gedaan, maar misschien het experiment waard...

Chris

Ook herkenning

Ik ben ook niet zo'n babymoeder geloof ik, ik zie erg uit naar de eerste verjaardag van de jongste (nu 7 mnd). En dan krijg je van die opmerkingen van oude vrouwtjes in de supermarkt: 'Konden ze maar altijd zo klein blijven hè?' Pffff....
Het is gewoon zwaar, ik heb nog een peuter rondlopen en een drukke baan. Hier ook nog steeds hazeslaapjes en gebroken nachten. Na 2 keer te zijn ingestort op m'n werk heb ik ouderschapsverlof aangevraagd. Eén ochtend in de week, op een dag dat de kinderen op het KDV zijn, heb ik lekker een paar uurtjes voor mezelf. Echt een aanrader hoor!
Wat bij mij ook geholpen heeft om rust in m'n kop te krijgen: vergeet schema's en methodes en neem niet alles voor waar aan wat mensen vertellen of in boeken schrijven. En elke keer als ik een zwangere of een moeder met pasgeboren baby zie, feliciteer ik mezelf dat ik het niet ben .
Groetjes

Oh ja

Ik vind de babytijd ook zeker niet de leukste tijd. Onvoorstelbaar genoeg (met het gegeven dat ik babies niet zo leuk vind) zit ik er nu toch al voor de vierde keer in! Jongste is bijna 6 maanden. Verder nog een peuter (net 2 jaar) een kleuter (net 5 jaar) en een kind van 8. Het meeste werk zit altijd weer in de jongste. Ik ben altijd weer blij als ze zo'n beetje 1 zijn. Als ze gaan lopen en praten wordt het gewoon veel leuker en makkelijker.
Die van 2 is nu enorm aan het peuterpuberen maar dat kan ik veel beter hebben dan babygehuil. Jongste hier slaapt overdag nauwelijks (ca. 3x een hazeslaapje) en ik ben fulltime thuis. Bovendien hebben we erg weinig opvangmogelijkheden op het moment. Dus af en toe word ik er aardig -eh- on-vrolijk van, zeg maar... Enfin, het is al eerder genoemd: ze worden vanzelf groter!

...oh pilar,..

Pliar-lief,

Ken het gevoel dat een depressie met zich meebrengt ook. Ook erg getwijfeld of ik wel aan kinderen zou beginnen, juist omdat ik labiel ben. En dat het tot nu toe goed gaat wil nog niet zeggen dat het goed blijft gaan.

Herkenbaar dat je zegt dat je zo goed was in je werk en dat je het als falen voelt nu het met "alleen" een kleine niet zo lekker gaat. Kweenie hoor, vind het opvoeden een veel grotere verantwoordelijkheid die zwaar op je schouders kan drukken. En daarvan zeg je niet na 8 uur, "goed, ik ga naar huis, tot morgen", nee dat zit juist dicht op je huid, continu, en voorlopig nog heel lang...dan is een baan veel makkelijker, toch?

En dat het jengelen je gek maakt, maakt je niet tot een slechte moeder - eerder omgekeerd. Die huiltjes zijn er opgebouwd om op je zenuwen te werken - zorgt ervoor dat moeders geprikkeld worden om goed voor de kinders te zorgen zodat ze niet huilen. Dat is lijden, als ie dus veel jengelt. Dat het je raakt maakt je juist een goede moeder! (Al geven die moordneigingen je misschien een andere indruk ) Vooral de eerste twee maanden, toen M continu huilde, werd ik ook gek en kwaad op M - dan lost een roze wolk snel op. En ook al gaat het nu veel beter, met twee minuten piepen zit ik ook nu tegen het plafond, laat staan als het langer duurt. Niet eerlijk dat jouw M pas na een paar weken ging huilen en slecht slapen; nu heb je geen zicht op wanneer het ophoudt...
Zijn er dingen waarvan je weet dat die ervoor zorgen dat het huilen ophouden? Helpt het bijvoorbeeld als je M vasthoudt? Niet dat je dat de hele dag kan doen, maar misschien kun je/kunnen we, als je weet wat ie wil, met ideeen komen.
M wil bijvoorbeeld de hele tijd staan, rechtop zijn. Dat kan ie niet dus moet ik m vasthouden. Leuk maar ga ik niet de hele dag doen. Hij is vaak ook tevreden als ie dan in de draagdoek of Babybjorn kan. Dan kan ik nog niet heel veel, maar wel alvast meer. Of nu vind ie de jumper leuk, een zitje aaan een veer. Dan kan ik er naast zitten en hoef ik m niet overeind te houden.
Maar misschien wil je helemaal geen ideeen, en heb je het gevoel dat je alles al hebt geprobeerd. Soms jengelt een kind nou eenmaal omdat het gewoon veel jengelt, oneerlijk, he?

En idd, ik slaap overdag ook niet, telkens wakker worden na drie kwartier omdat M wakker wordt - het breekt me meer op dan gewoon op blijven. Maar blijf op die bank zitten, hoor! Je komt nu niet tot rust als je het gevoel hebt dat er nog van alles moet gebeuren. Maar blijf zitten, anders leer je het nooit om de boel de boel te laten en tijd voor jezelf te nemen. Zie het maar als LEREN ontspannen. Misschien helpt het als je voor jezelf een vast "werkuurtje" kan instellen zodat je de rust in je hoofd krijgt dat er ook een tijd en plaats is dat je de ruimte is om klusjes te doen. Bijvoorbeeld het uurtje voordat je naar bed gaat en je er vanop aan kan dat M doorslaapt OF je man voor m kan zorgen; of een uurtje dat een buurvoruw of moeder oppast overdag. In dat vaste werkuurtje kan je dan de dingen doen waarvan je vindt dat ze moeten, en ALLEEN in dat uurtje, NIET LANGER DOORGAAN, ook al is het bijna af, dat komt morgen in het volgende werkuurtje weer!! Met een kort uurtje per dag prioriteert dat TO-DOlijstje snel. En al die losse half uurtjes overdag zijn voor jezelf: kopje koffie, douche, voeten omhoog op de bank met een tijdschriftje, even buiten in de zon zitten schommelen. Niet achter de computer kruipen of stiekem een doek over het aanrecht halen, aleen maar dingen die je makkelijk onderbreekt als M wakker zou worden.

Lieve Pilar, het IS zwaar. Verantwoordelijkheid ergens voor hebben betekent dat je ervoor zorgt DAT het gebeurt, niet dat je het allemaal ZELF hoeft te doen. Dus pak die thuisbegeleiding als je denkt dat het je helpt en als ik jou was zou ik inderdaad je moeder eerlijk vertellen dat je haar nodig hebt (nee heb je, ja kan je krijgen). Hulp vragen is lastig voor een perfectionist, maar ook een overwinning op jezelf, en een life skill waar je een leven lang plezier van kan hebben, en je omgeving ook. Ga maar na: jij vindt het toch ook fijn als je iemand met praktische hulp kan helpen?

Pfff, meissie, wou dat ik bij je in de buurt woonde, dan kon ik af en toe even bij je langswippen. Alles maar intikken is ook maar niks, voel me dan af en toe zo'n betweter....maar ik weet het niet beter, wil je gewoon helpen en zoveel mogelijk info geven die mij heeft geholpen. Toi-toi meissie, en spui je gal flink hoor, als het helpt!!

Liefs,
Sprinkel

Heb je al een ventilator in M's slaapkamer staan? Heb bij mijn M het idee dat het ruizen van de ventilatie hem helpt door te slapen als ie tussendoor wakker wordt.

Pfff, nu hou ik op hoor..

..nog twee dingen:

Als Marnix een sprokkeldag heeft (korte slaapjes, jengelen) en ik me door hem heen en weer gejojo'd naar de kinderkamer voel, ga ik vaak naar het winkelcentrum hier. Thuis komt er toch niets uit mijn handen, dus daarvoor hoef ik niet thuis te blijven. Hij is toch al uit zijn slaapritme, dus voor hem hoef ik ook niet thuis te blijven.
Kan ik maar beter iets doen wat ik leuk vind (shoppen!) en hij heeft het vaak goed naar zijn zin in de kinderwagen. Twee vliegen in een klap.

Enne, ik schreef over een kopje koffie, drink je dat? Of thee of cola? Ik verdenk hier de caffeine ervan dat het M ernstig irriteert en er 2 dagen door van slag is. Eerst dacht ik dat het lag aan de dagjes uit/weekends die hem van schema gooiden. Maar toen ik laatst met de klusjesman koffie dronk had ie er ook last van en toen legde ik de link met de koppen koffie die ik bij de Starbucks haal (als ik met de buurvrouw op stap ben of in het weekend, dan eet ik trouwens ook vaak chocolade) en M's onrustige dagen. Korte slaapjes, volle luier, geirriteerd zijn.
Ik dacht, mischien drinkt Pilar ook koffie (of veel thee, of cola, of eet ze veel chocolade; daar zit ook allemaal cafeine in), dat kan je tenslotte wel gebruiken na een dag met jengelend kind?

Zo, nu stop ik hoor, sorry als ik teveel tik!

Pilar

Zoals ik wel eerder eens heb aangegeven, heeft Q de eerste 3,5 maand ook heel veel gemiept en gehuild.. Slapen deed ze alleen in de kinderwagen en dan moest er wel eerst gelopen worden..
Gelukkig gaat het nu goed, maar ik kan me die eerste tijd goed voor de geest halen (is natuurlijk ook nog niet zo lang geleden) En ik kan me jouw gevoelend ook ontzEttend goed voorstellen..

Wat je zeg over thuishulp, dat zou je niet moeten zien als falen, maar juist als een overwinning.. Jij durft het aan om die hulp te vragen en te accepteren, vele zouden het misschien wel willen, maar durven het nooit te vragen of te accepteren..
Mijn ex-schoonzus sloeg die hulp af, en dat resulteerde in, onverschilligheid naar haar dochter toe.. Wat heb ik me in die tijd zorgen gemaakt om mijn nichtje (gelukkig is alles goed gekomen)
Dus zeker als je hulp aangeboden krijg, is het moedig om dat te accepten, falen doe je zeker niet..
Verplaats je eens in je kleine man, denk je dat hij later zal denken, pff me moeder kreeg hulp omdat ze het allemaal even tijdelijk niet helemaal aankon, of zal hij denken, toen mijn moeder er even doorheen zat was er hulp en toen kreeg ik mijn vrolijke, geduldige mama terug?? Als je kleine man het zou denken natuurlijk, hij is immers te klein om het te begrijpen, maar dan weet ik zeker dat hij het laatste zou denken!!

Volgens mij ben je van jezelf best evenwichtig, alleen wat uit het veld geslagen.. Door je problemen van 1.5 jaar terug, ben je onzeker geworden. Kijk eens naar je oudste zoon, aan hem zie je waar je sterke punten liggen. Want hij is bezetten van je, jij bent zijn rots in de branding.. En ook voor je kleine man ben je dat.. Het is alleen jammer dat hij het nog niet zeggen kan.

Heb je eigenlijk een goede vriendin bij wie je af en toe flink stoom kan afblazen? Anders kom je gezellig ene keer bij mij stoom afblazen, of anders kom ik bij jouw langs!

En elke dag word er hier mail gecheckt, dus je mag ook van je afmailen hoor..

Pilar....

Ik was begonnen aan een heel verhaal over dat het helemaal geen teken van zwakte is om hulp te accepteren en dat een kind krijgen voor bijna iedereen een struggle is, roze wolk of niet. En dat vind ik ook nog steeds, maar ik kwam niet verder dan wat gemeenplaatsen... en dat schiet natuurlijk ook niet op.

Wel vind ik dat Sprinkel gelijk heeft.

Staar je niet blind op de succesverhalen van anderen. Niet alles is altijd wat het lijkt. Iedereen heeft zo zijn onderzekerheden en moeilijke momenten en het is echt geen teken van zwakte om deze te onderkennen en hulp te vragen als je merkt dat je tegen je grenzen aanloopt en denkt dat je er niet meer alleen uitkomt. Dat is namelijk zelfs heel sterk vind ik. En eigenlijk doe je dat natuurlijk ook al een beetje door deze post (hulp vragen bedoel ik).

Ik heb bij mijn oudste ook verschrikkelijk overhoop gelegen met mezelf en het heeft me heel veel moeite gekost om weer een ritme te vinden met kind. Uiteindelijk is me dat met veel vallen en opstaan gelukt en ik heb heel erg veel geleerd van deze periode uit mijn leven. Maar nu 2 kinderen verder en zoveel jaren verder is het met S nog steeds vallen en opstaan hoor. Ook ik loop de kantjes ervan af, kan nog niet de helft doen van wat ik zou willen doen, leef in een puinhoop, heb een hopeloze achterstand met de was, werk volgens een heel raar onhandig rooster (dankzij begripvolle baas) en iedere dag is gewoon niet meer dan overleven. Roze wolk of niet...

Niet alles is dus zoals het lijkt. Bij mij niet, en bij de overgrote meerderheid van de rest van de wereld ook niet volgens mij...

Enne Pilar: jij hebt ook gelijk hoor: Sprinkel is een schatje .

Pilar

Lieve Pilar

Heb verder niet zoveel toe te voegen aan wat er al gezegd is, maar wou je hier wel ff een dikke knuffel geven. Ik vind je een dappere vrouw en ik vind dat je het echt heel goed doet. Je bent een hele lieve mama!

liefs, Loekie

Sterkte pilar

Ik hoop dat je je snel weer beter gaat voelen en dat je veel aan de begeleiding zult hebben!