Zwaar

Pilar (pas op, erg lang )

Ach meid, wat een verdriet straalt er van je berichten af. En ook een flinke herkenbaarheid. Ik denk dat heel veel ouders, vooral moeders, met hun handen in het haar zitten in de eerste periode na een bevalling. Je bent al moe van de zwangerschap en de bevalling en daarbij komen de onderbroken nachten, een kind zonder gebruiksaanwijzing, alle goedbedoelde tips die je onzeker kunnen maken, de onervarenheid, de vergelijkingen met andere kinderen die het stuk voor stuk veel beter doen, etc. Maar wat ik in jouw stukjes lees, is niet zozeer problemen met de eerste periode van een pasgeborene, ik lees tussen de regels door dat je zo met jezelf in de knoop zit, dat je twijfelt aan je eigen kunnen. Natuurlijk breekt het je op dat je baby bijv. zo weinig slaapt. Maar ik denk dat het jou meer opbreekt, omdat jij niet tot rust komt en daardoor inmiddels te prikkelbaar bent geworden, op ziet tegen de dagen met je kinderen. Hier kun je niets aan doen (ik bedoel: waar je je zeker niet schuldig over moet voelen). Daardoor valt het je allemaal erg zwaar. En daarom wil ik je graag mijn ervaringen vertellen.

Allereerst wil ik je zeggen dat je nooit aan jezelf moet twijfelen. Je bent juist een hartstikke goede moeder, dat blijkt alleen al uit het feit dat je hulp zoekt. Dat je zo met jezelf strijdt, maakt je geen slechte moeder. Je kunt er niets aan doen, het overkomt je.
Zelf heb ik drie kinderen, vrij kort op elkaar, en inmiddels zwanger van de vierde. Mijn oudste is ruim 4 jaar en na zijn geboorte moest ik echt omschakelen. Ineens was ik moeder, had ik de verantwoordelijkheid van een kind en kon ik hem vaak niet begrijpen. Had ik net een ritme gevonden, veranderde alles weer. Om moedeloos van te worden. Op zich was het een makkelijke baby, sliep met zes weken een dikke zes uur per nacht. Huilde wel vaak van kramp maar was zeker geen huilbaby. Achteraf weet ik dat hij een makkelijke baby was, maar op het moment zelf, zonder enige ervaring, weet je niet wat je overkomt. Pas achteraf snap je veel dingen, niet als je er middenin zit. Al gauw na zijn geboorte bleek ik weer zwanger te zijn en mijn middelste kwam (ze schelen 16 maanden).
Na haar geboorte vloog ik snel in een ppd. Alleen, ik had het niet in de gaten, had nog wel bij de nacontrole tegen de gynaecoloog gezegd dat het me erg zwaar viel en zij verwees me naar de huisarts voor antidepressiva. Dat werkte averechts, ik vroeg niemand meer om hulp. Ik was overigens niet eerder bekend met een depressie of depressieve gevoelens. Voor de buitenwereld was het totaal niet duidelijk dat ik zo met mezelf in de knoop zat. Het leek ook alsof ik het alleen thuis had. Zodra ik op mijn werk zat merkte ik er zelf vrij weinig van. Wat heb ik me ellendig gevoeld en wat een enorm schuldgevoel had ik. Ik, die graag veel kinderen wilde, kon niet eens voor twee kleintjes zorgen. En dat terwijl ik een erg verantwoordelijke baan had (gelukkig nog heb), voor iedereen prima kan zorgen. Ik kon niet voor mezelf zorgen en zeker niet voor mijn twee kleintjes. Mijn ouders hadden het wel in de gaten, maar dachten er goed aan te doen om zelf geen initiatief te nemen. Oftewel: ze stonden voor me klaar, maar ik moest het wel zelf vragen. Hartstikke lief, maar juist dat vragen was zo moeilijk. Ik moest voor de buitenwereld toegeven wat voor slechte moeder ik was. Mijn man ondersteunde me gelukkig hartstikke goed. Iedere dag dat ik alleen met de kinderen thuis was, begon met huilbuien. Hoe moest ik toch een hele dag met ze doorkomen? Geen idee wat ik moest doen, hoe ik ze moest entertainen, ik zag ertegenop om met ze weg te gaan. Alle zorg en verantwoordelijkheid die op mij alleen drukte was te veel. En dat terwijl ik, op de dagen dat ik samen met mijn man voor de kinderen zorgde, bruiste van leuke ideeën om te gaan doen, mijn hand niet omdraaide voor zorgen voor, erop uit ging etc.
Na dik een jaar werd ik weer zwanger en al gauw ging het stukken beter met me. Mijn derde werd geboren en alhoewel het erop leek dat een ppd me dit keer bespaard zou blijven, is het grandioos mis gegaan. Mijn derde was 10 maanden toen ik volledig instortte en niet meer naar mijn werk kon, niet meer thuis voor de kinderen alleen kon zorgen. Dit keer trok ik wel aan de bel en al gauw zat ik in therapie. Daar werd me duidelijk dat ik een ppd had, voor de tweede keer, en werd ik prima begeleid. Nu nog, ik ga nog eens in de twee weken, soms iedere week. Inmiddels gaat het een stuk beter met me, maar ja, dat wordt met name veroorzaakt door de onverwachte vierde zwangerschap en met toename van hormonen in mijn lijf. Ik ben er dan ook van overtuigd dat de hormonenschommelingen een flinke duit in het zakje doen qua ontwikkeling van een depressie (of je het ppd noemt of depressie maakt in feite niet uit).
Wat een hel is een ppd! Wat het met je geest doet, ongelooflijk. Je krijgt allerlei waanideeën over jezelf. Schuldgevoelens, zeker weten dat je faalt als moeder zijnde, boosheid die zich vooral op het thuisfront richt, supergeirriteerd worden door je kinderen terwijl je normaal gesproken veel aankunt en helemaal niet zo snel geirriteerd bent, angst om erover te praten want wat zal de grote buitenwereld wel niet denken. Het waren hele kille maanden, waarin ik me ontzettend alleen voelde. En dat terwijl ik weer volledig door mijn man werd ondersteund, van mijn ouders hulp kreeg en even niet hoefde te werken. Het kille gevoel bleef. Zelfs nu nog, nu ik alweer een heel stuk verder ben, laat ik maar zoetjesaan mijn gevoelens van toen toe. Normaal gesproken ben ik erg open naar mijn man toe, ik bespreek vrijwel alles met hem. Maar zelfs dit kan ik niet volledig verwoorden omdat het te diep in me zit. Een heel kil, alleen gevoel. Ik heb me regelmatig afgevraagd waarom ik het lef had om me zo te voelen. Ik heb drie fantastische, gezonde kinderen, een goed huwelijk, een man die het hele huishouden draaiende houdt, die minder werkt zodat we de zorg kunnen delen, zelf verder gezond, mooi huis, goede banen, noem maar op. Hoe kan het dan toch dat ik me zo voelde? Een grote vraag, die eigenlijk alleen beantwoord kon worden door acceptatie van mijn situatie. Er waren nogal wat sessies bij de therapeut voor nodig om dit te beseffen, maar het bleek wel waar te zijn.
Depressie is een ziekte, waar je helaas niet meer vanaf komt. Het blijft in je zitten met het risico dat het er weer uitkomt. Zeker als je onvoldoende rust hebt, hormonaal geprikkeld wordt, noem maar op, dan komt het er weer uit. Maar het is een ziekte en je kunt er niks aan doen als je er last van hebt. Je schreef dat je een verleden met depressies hebt. Dat betekent dat je nu wellicht gevoeliger bent, nu je weer bevallen bent, hormoonschommelingen hebt en ontzettend moe bent. Ook al is het een paar maanden geleden, het kan gewoon weer de kop op steken. Als je kunt accepteren dat je op dit moment last hebt van een depressie, of op weg bent om er weer eentje te ontwikkelen, dan ben je op de goede weg. Dan krijg je vanzelf weer ruimte in je hoofd. Schaam je er niet voor hoor. Wat mij al gauw duidelijk werd, was dat ik juist goed voor mijn kinderen zorgde als ik ervoor zorgde dat ik bij kon tanken. Ik moest een enorme drempel over om de hulp van mijn ouders in te schakelen. Hierbij kreeg ik de tip om duidelijkheid in je hulpvraag te geven: heel concreet zeggen wat je probleem is en dat je graag wil dat ze een vaste dag in de week, gedurende bijv. twee maanden, oppassen. Op die manier kader je je hulpvraag goed af, geef je duidelijkheid en helpt het je ouders om je te helpen. Want hoe oud en volwassen kinderen ook zijn, ik denk dat veel ouders nog graag voor ze klaar willen staan, mits mogelijk. Misschien is het een idee voor jou dat je op die manier hulp vraagt. Door hulp te vragen kun jij zelf bijtanken en zul je het beter aankunnen. En daardoor kom je zelf weer een stapje dichterbij je eigen ik.
Ik wil je heel veel sterkte wensen, want dit is een erg moeilijke tijd voor je.
Sorry dat het verhaal zo lang is geworden, wie weet herken je wat, wie weet totaal niet.
Hou je taai hoor,
Sascha

Oproepje

Lieve vrouwen,

Ik lees dat één van jullie schrijft: dit kan ik gelukkig hier zeggen zonder afgeschoten te worden. Erg vind ik dat, dat het in onze maatschappij not-done is wanneer je hoegenaamd niet voldoet aan het Moederbeeld wat er is. Waarvan je je heel hard mag afvragen of het wel realistisch is! Daarom ben ik een boek aan het schrijven met verhalen van vrouwen, moeders juist hierover. Je bent immers geen 'slechte moeder' wanneer het je niet 'vanzelf' allemaal aan komt waaien. Zouden jullie je verhaal willen vertellen als bijdrage voor het boek? Zodat ook andere vrouwen kunnen leren dat ze heel normaal zijn??
Heel graag jullie reacties….Dees, Pilar, Cea, Guineve? Je kan contact opnemen via [email protected], op de website staat meer info.
Hartelijk dank en laat je niets wijsmaken!

Nelleke

petronella

je reageert op een bericht dat 5 jaar oud is...