Ervaringen gezocht: hooggevoelig/hoogsensitief

Een uitleg over haar gedrag:
Ze is snel, heel snel over haar toeren. Huilt snel, reageert heftig op prikkels en ook op corrigeren. Zoekt heel veel bevestiging, heeft behoefte aan regelmaat en houdt absoluut niet van onverwachte situaties.

Ze is verbaal heel sterk, maar heeft periodes dat ze zich heel slecht kan uiten. Haar gevoelens gaan van 0 tot 100 in 1 seconde en ze kan zichzelf daarna heel lastig reguleren. Haar speen biedt dan de enige houvast. Ook haar knuffel heeft ze op dat moment heel erg nodig. Verbaal is ze dan niet te bereiken. Het lijken normale driftbuien, maar dat zijn het volgens mij niet (meer). 
Ze kan echt niet met zichzelf of met ons overweg op dat moment. Ik ben er nog niet achter wat ze op dat moment nodig heeft.

Verder lijkt ze dit gedrag het meest bij ons te laten zien. Op de opvang/bij opa en oma heeft ze de speen bijvoorbeeld een stuk minder nodig.
In haar eerste 2,5 levensjaren hebben we als gezin onder enorme stress gestaan, waarbij haar behoeften vaak niet goed werden begrepen, omdat we zelf niet goed in ons vel zaten. 

Ze is heel erg gefocust op mij. Haar vader voelt dit vaak als een persoonlijke afwijzing. Ik vind dit zelf heel lastig, want ik voel aan alles dat ze me nodig heeft en wil haar dus niet afwijzen, maar ik snap ook dat het voor vader heel frustrerend is.

Ze heeft moeite met correctie. Bij het minste of geringste is ze over haar toeren. 
Als ze lekker in haar vel zit en ze de ruimte krijgt om wat zelf te bepalen, bloeit ze open en kan ze ook heel goed luisteren en haar ding doen. Maar de periodes dat ze dus slechter in haar vel zit, ontploft ze enorm veel en kan ze ook heel weinig hebben. En dat heeft natuurlijk ook invloed op onze stemming. 

ToetieToover schreef op 28-03-2022 om 13:38:

Ik heb twee dochters met ASS en die hebben ook behoefte aan voorspelbaarheid. Bij teveel prikkels raakten ze in ‘meltdown’ dat gebeurt nu nog maar weinig omdat ze meer zelfsturing ervaren. Vroeger is het wel gebeurd dat ze hoofdbonkend en kotsend van kwaadheid op de grond lag omdat haar banaan was afgebroken en de hond de andere helft had opgegeten. Labeltjes werden en worden zorgvuldig weggeknipt.

Ik ben benieuwd wat voor ‘correcties’ je bedoelt. Heb je daarvan een concreet voorbeeld?

Die kunnen zo simpel zijn als je maar kunt voorstellen. Situaties waarin ze ergens in begrensd wordt. Nee, nu gaan we niet ... maar we gaan nu ... 

niet_rechts schreef op 28-03-2022 om 13:35:

Wat lastig, Peen. Mijn eerste gedachte is: is er al eens nader naar haar gekeken? Het klinkt alsof zij worstelt en jullie worstelen. In veel gemeenten bestaan hulpprogramma's bij opvoeding. Dat klinkt heftiger dan het is. Handvatten van terzake kundigen kunnen een wereld van verschil maken, weet ik uit ervaring.

We worstelen, dat klopt. Maar ze is zó gevoelig, ook voor onze stemmingen etc. dat ze heel gemakkelijk dichtslaat of juist dus over haar toeren raakt. Ik denk dat we het zelf wel kunnen, maar moeten sowieso ook op 1 lijn zien te komen.

Ik ben te 'soft', ik vind hem wel eens te hard. 

ToetieToover schreef op 28-03-2022 om 13:44:

[..]

Kan het met de overgang te maken hebben in plaats van begrenzing? Hoe snel is die overgang? Ik kondigde ‘overgangen’ altijd ruim aan.

Over een uur gaan we x doen.

Over een kwartier gaan we x doen. Dan ga je dit speelgoed opruimen en je schoenen aantrekken.

Oke, over 5 minuten gaan we x doen. Rond je spel af dan ga je over 5 minuten je speelgoed wegleggen en je schoenen aandoen.

Ja, met overgangen is ook veel moeite inderdaad. Ik kleed die wat meer in, zoals jij beschrijft. Volgens man betuttel ik op zo'n moment. Hij kan dan "opeens" zeggen "ZO EN NU GAAN WE, IK BEN HIER KLAAR MEE". Ook op een hardere toon. Gevolg: kind hélemaal over haar toeren.

Ik ben ook wel van de pick-your-battles. Wil ze wel/geen vest aan? Prima. Open of dicht? Prima. Man vind op zo'n moment ook dat ik betuttel en is van het idee "soms moeten ze gewoon luisteren".

En natuurlijk heeft hij daar wel gelijk in, maar het werkt zo niet bij haar.

niet_rechts schreef op 28-03-2022 om 13:50:

[..]

Mede omdat je aangeeft dat er de eerste anderhalf jaar veel spanning is geweest, zou het ook nog kunnen dat haar gevoeligheid niet is aangeboren, maar is aangeleerd.

Bovendien: hulp vragen is niet altijd een zwaktebod. Ons kind bijvoorbeeld heeft heel veel baat bij de gereedschapjes die er werden gegeven door een buitenstaander die snapte wat er nodig was.

2,5 jaar helaas zelfs.. voel me er enorm schuldig onder. Want ik had nóóit gewild dat ze die stress zou hebben ervaren (zelfs tijdens de zwangerschap al). 

Vaak denk ik ook dat we het "te groot" maken, zelf te snel in een soort stressstand schieten, en daardoor zelf al in een soort van overlevingsstand gaan, wat zij natuurlijk ook weer merkt en daar op reageert. Voordat we ergens heen gaan, voel ik al spanning in mezelf opbouwen (dat zal voor man niet anders zijn). En natuurlijk, gaat het altijd weer mis. Maar aan de andere kant denk ik: ja dus, dan heeft ze maar een moeilijke bui als we ergens zijn, gaat ook wel weer over. Maar man schaamt zich op zo'n moment zó erg, dat dat ook benoemd wordt naar dochter. Eindstand is natuurlijk ook dat ze zich op dat moment niet leert anders te gedragen, maar dat we naar huis gaan. En vervolgens toch nog op de terugweg ergens 'gezellig' een ijsje gaan halen ofzo. In haar beleving natuurlijk een soort beloning voor haar gedrag ofzo?

We hebben een periode gehad dat ze heel goed in haar vel zat, dat er geen grote drama's waren, maar die periode was helaas van korte duur.