Ervaringen gezocht: hooggevoelig/hoogsensitief

(…weggehaald…)

Misschien heeft ze gewoon heel veel behoefte aan structuur, duidelijkheid en extra verwerkingstijd. Kijk wat goed werkt voor haar, begeidt, informeer en help haar waar nodig. Voor haarzelf zijn die buien ook heel erg vermoeiend. Als je die kunt verminderen ben je al een heel eind.

Flanagan schreef op 28-03-2022 om 17:12:

Ik en mijn man hebben vroeger best veel opgestoken van de programma’s van de Nanny Jo Frost. Die Engelse vrouw die een paar dagen bij gezinnen ieder observeerde en de situaties besprak. Vaak stelde ze een werkschema op waarin ouders ook tijd voor zichzelf maakten. Zo wist je wie wat deed. Sommige ouders hebben dat nodig om regelmaat erin te breien. Maar de programma’s waarin vaak bleek dat de ouders niet in de gaten hadden waardoor het mis liep, waren ook als een reflectie voor jezelf; hoe plan ik (wij) het eigenlijk? Doen we het goed of kan het anders. Het aanschouwen hoe anderen een gezin runnen is leerzaam.
Recentelijk zijn er weer aflevering van de Nanny Jo Frost te volgen.

Hier op OO is niet iedereen idolaat van haar, maar ik keek wat ik ervan kon leren.

Zo was bij ons de time-out een simpele stoeltje op een rustig plekje. Het ging ons niet zo zeer om wat kind moest doen maar wat wij konden doen en rekening mee konden houden; stappen in het brein van kind om kind te leren kennen.

Als we Jo Frost op ons kind zouden hebben losgelaten, zou ze nu een ongelukkig en onbegrepen meisje zijn. 

Wij hebben een - over 1 maand - kleuter in huis die hoogsensitief is (en misschien ook nog hoogbegaafd), en daar lopen we mee bij de orthopedagoog. De reden waarom: hij had woede uitbarstingen waar hij soms wel 2 uur of meer in bleef hangen. Maar sinds we hier meer over nadenken valt er meer en meer op. Hij kan slecht tegen harde geluiden, is snel overprikkeld, heeft moeite met de structuur van eten, enzovoort. Hij vindt bijvoorbeeld een attractiepark vreselijk met alle lichten en geluiden en dergelijke. Maar ook een stofzuiger of bijvoorbeeld de blender. 

De sleutel tot succes bij ons: voorbereiden, voorbereiden en nog meer voorbereiden. Zorgen dat alles duidelijk is, elke dag dezelfde basisstructuur, en zeker niet heel boos op hem worden. Je bereikt echt 0 met boos op hem zijn. Kunt het beter gewoon goed uitleggen. Dat is overigens ook het eerste wat de orthopedagoog bij ons zei. 

Wat ik lees bij jullie is dat je man en jij hierin niet op 1 lijn staan met elkaar. Ook daar kan de orthopedagoog bij helpen en samen met jullie zoeken naar de beste oplossing specifiek voor jullie. En gewoon je zorgen eens bespreken met iemand die dit als beroep doet, is sowieso heel fijn. Dan weet je direct wat wel of geen normaal gedrag is. Kleuter hier doet bijvoorbeeld vanalles wat nog niet bij de ontwikkeling op deze leeftijd past. Maar als het je oudste kind is, dan heb je niet per se door dat dat niet echt normaal is. 

Maar echt, zoek hulp. Het kan het voor jullie allemaal zo veel makkelijker maken. Oh en ook: wees niet te streng voor jezelf. 

Regendrup. schreef op 28-03-2022 om 19:21:

[..]

Ben eerlijk gezegd ook echt geen fan van Jo Frost.

Ik snap de kritiek op haar programma’s wel; onrealistisch snelle verbetering of die rubberen matjes in een hoekje op de grond. Ik prikte er wat door heen en lette meer op houding ouders naar kind bij aanvang.
En verder koos ik voor een rustig plekje waar een kind zich niet bekeken voelde en op prettige stoel zat. Niet als strafbankje maar als gelegenheid tot ontspanning en rust.

De dochter van TO is rustiger bij opa en oma. Interessant om uit te zoeken hoe dat komt. Misschien heeft opa en oma wel een heerlijke stoel met grote ‘oren’ waar dochter zich even ongezien in kan terug trekken. Als ik vroeger moe uit kleuterschool thuis kwam, kroop ik als een kat in één van de leunstoelen in elkaar om wat te slapen. Gedrag heeft vaak een reden.

Jo Frost zegt eigenlijk ook vooral wat de meeste mensen hier ook schrijven: voorspelbaarheid, structuur, duidelijke dagindeling met daarin ook tijd om echt bewust met kind iets samen te doen... 

Voor de meeste mensen is thuis een veilige haven, een rustpunt. Bij jullie lijkt dat niet zo te zijn (geweest). Als je nooit thuis bent, alleen om te slapen, dan is thuis misschien niet de veilige plek die het zou moeten zijn, alsof je een soort van ontheemd bent. 
Ik zou in ieder geval inzetten op meer rustmomenten, duidelijke structuur, stukje autonomie en daarbij ook kijken naar wat de gastouder en opa en oma anders doen dan jullie.

Geen diagnose plakken op een kind voordat er door een "peut" gekeken is. Klinkt misschien een beetje bot maar 1) je hebt geen jaren op de universiteit gezeten om je te verdiepen in kinderpsychologie en 2) het is je kind, waardoor je geen afstand hebt tot haar (en gelukkig) maar daardoor ook geen goede blik op wat er eventueel niet zo goed gaat.
Het gevaar van boeken lezen (of op internet zoeken) is dat je te veel gaat herkennen en een diagnose gaat stellen waar er misschien helemaal geen diagnose nodig is.
Als je twijfelt, zoek een goede orthopedagoog of kinderpsycholoog.
Sini

Regendrup. schreef op 28-03-2022 om 19:27:

Hechtingsproblematiek ben ik bekend mee maar dat zie ik niet zo terug. Maar misschien is dat wel een blind spot, bedankt voor het noemen in ieder geval. Ik ga het wat beter proberen te kaderen.

Bedankt voor jullie meedenken en tips. We gaan er eens goed voor zitten.

Dat is ook het eerste wat ik wilde noemen eerlijk gezegd. Zeker na je opmerking over de eerste 2,5 jaar. Wij hebben een pleegkind met hechtingsproblematiek en herken heel veel van jouw dochters gedrag. 

Aan de andere kant; het labeltje maakt niet altijd zoveel uit. Regelmaat, duidelijkheid, voorspelbaarheid, geduld, geduld, geduld, zijn waarschijnlijk bij alle mogelijke opties  de manier om ermee om te gaan.

Maar het is wel heel lastig en een gevalletje lange adem... 

Ik moet denken aan mijn peuter inmiddels kleuter. Hij gaat nu naar school en sindsdien gaat het hier veel beter. 
Wat het precies was; de uitdaging die hij nodig had, de structuur die school biedt of zijn sociaal-emotionele ontwikkeling die een wat andere volgorde leek te hebben dan bij de meeste kinderen, dat weet ik niet. 
Als hij moe is, dan merken we wel dat het weer ‘raak’ is. Gevoeligheid voor harde geluiden, angsten, structuur in eten en reageren op stemmingen van anderen zien we nog steeds, maar hij kan er echt al weer wat beter mee omgaan. 
Ik ging ook lezen en zoeken op internet, kwam ook op hooggevoeligheid uit. Maar ik wil het eigenlijk niet zo noemen en meer kijken bij wat voor dingen hij goed gedijt en daar komen we steeds beter achter. Plus ouder worden helpt ook Kinderen zijn in ontwikkeling dus kunnen zich ook op dit gebied ontwikkelen en dat doen ze niet allemaal op dezelfde manier.

Ik wil niet zeggen dat het bij jullie kind ook zo gaat, maar wanneer je gaat lezen over bijvoorbeeld ‘hoogsensitiviteit’ en dit koppelt aan het gedrag van je kind dan lijkt dit een vaststaand gegeven. Bij mij zorgde het ook voor tunnelvisie, ik hing een tijdje alles daaraan op. Terwijl het kind nog zo jong is en misschien nu worstelt met dingen die ze naarmate ze ouder wordt ook beter kan plaatsen. En dan blijft het misschien een gevoelig persoon, maar minder problematisch dan het nu wellicht lijkt.